Written on the Wind (1956)

Plezierige film van Sirk. Na wat uitstapjes van hem te hebben gezien naar andere genres, blijkt toch wel dat hij het sterkst is in zijn melo-drama's.

Bacall is niet de leuke frisse verschijning wat haar personage zou moeten zijn, maar ze heeft toch wel een hoop charisma. Hudson en Stack zijn prima, de laatste hield er een Oscar nominatie aan over. Veel mensen zijn enthousiast over Malone, die zelfs een Oscar kreeg - die niet onverdiend is - maar ik vond haar wel iets te oud voor haar rol van puberale kleine zusje (ze was de 30 al ruim gepasseerd), en de scene bij de rivier als ze herinneringen ophaalt was nogal lachwekkend, maar dat is de keus van de regisseur geweest. Zelfde geldt trouwens voor de koortsdroom van Kyle.

Verder prachtig gefilmd van de eerse scene tot het schot valt- de rechtzaak daarna was wat overbodig met de tot inkeer gekomen Marylee. Speciale vermelding voor de scene dat de vader van de trap valt terwijl Marylee op haar kamer aan het dansen is.

Het gedramatiseer is dan wel wat over the top en robert stack reageert wel erg dramatisch op het nieuws dat hij onvruchtbaar zou zijn , dat is eigelijk het gedeelte waar de geloofwaardigheid van de film de bocht uit vliegt helaas .
toch kan ik de film wel waarderen want het acteerwerk is verder prima en de sfeer en de tijdsgeest heeft ook wel wat .

Grote naam Lauren Bacall laat het wat afweten in deze film. Het zijn de bijrollen van Robert Stack (Oscarnominatie) en Dorothy Malone (Oscar beste bijrol) die schitteren in deze zoete drama. Een verhaal dat niet veel om het lijf heeft in een genre dat al snel vervalt in clichés. Maar in Hollywood weten ze dit soort films wel wat aan te kleden met heerlijke kostumering, decors en kleuren. Zeker geen hoogvlieger, maar eerder goed gedaan voor de liefhebbers van het genre.

Onderhoudend maar daar blijft het bij, verder kabbelt het maar door zonder echt interessant te worden.

Schitterende film. Sirk brengt een helse barokke en flamboyante film over onbeantwoorde liefde en jaloerse driften. Ik hou van dit soort cinema waarin alles expressionistisch (of over the top als je niet mee bent) ten tonele wordt gebracht. Kijk maar naar de opening. Het artificiële decor van die olie pompen, die knalgele race car, die wind die de bladeren naar binnen waait, die bombastische score waardoor je weet dat er iets dramatisch zal gebeuren, een treurige vrouw in bed, een schot, een man die naar buiten strompelt … wat een festijn voor een dramatische opening. Omdat Sirk – vind ik – onderschat wordt nog 2 sublieme scenes ter bewijsvoering 1) de dood van de vader met de cross cutting van een dansende, bijna in trance Dorothy Malone (die knalrode jurk) waarin wordt gesuggereerd dat de losbandigheid van Malone de dood van de vader veroorzaakt. 2) het nieuws dat Stack misschien impotent is en naar buiten waggelt en stoot op een kindje op een hobbelpaard. Het zijn trouwens ook vb van Sirks stilistisch talent waarin hij objecten, kleur, score en montage in functie van een drama zet. Er zijn ook veel shots waarin de kunstmatigheid van een scene (decor, fotografie) voorop staat zoals in het hotel in Miami. Net geen meesterwerk omdat de maatschappij kritiek van Sirk hier ietwat gedempt is (in tegenstelling tot bv There's always tomorrow of All that heaven allows) en meer de nadruk legt op het melodrama. Maar wat een visuele vertelkunst waarin de emoties in geel, rood en blauw op het scherm spatten !