The Last Picture Show (1971)

Zou gewoon zien wat je het makkelijkst in handen krijgt of hopen dat er iemand anders hier een betere uitleg op kan geven

Ik blijk de criterion 'blu-ray' te hebben, 126 min. That should be ok...

Na een aansporing hier en eentje elders van de grunt was vanavond een goed moment The Last Picture Show op te zetten. Ik had kaartjes voor de Back to the Future marathon, maar ik was niet fit en mijn vriendin ziek. Dat werd hem dus niet. Maar een rustige film thuis op de bank, dat kon gelukkig wel.

Na tien minuten werd het wat onrustig naast me en kwam de vraag 'wat vind jij'? Ik zei 'wacht nou maar...', en een half uur later zaten we beiden volkomen gebiologeerd te kijken. Ik denk dat je The Last Picture Show een langzamere film zou kunnen noemen, al gold dat voor ons na de langzame start geen moment meer. Er gebeurt zóveel... Het meeste bestaat alleen uit subtext, blikken, implicaties en karakterontwikkeling.

Nu ga ik ervan uit dat het door Welles aangereikte idee in zwartwit te filmen sowieso een groot deel van het actiebeluste publiek buiten de deur houdt, maar het kan nooit kwaad te benadrukken dat het tempo van de film wel degelijk stijgt. Overigens kwam The Last Picture Show op mij helemaal niet over als erg oud, al is het een seventies film die speelt in de jaren '50. De menselijke behoeften en wat we doen, zijn niet wezenlijk veranderd in die tijd. Ik kon me er in ieder geval prima in verplaatsen.

Prachtig geacteerd door Bridges, Bottoms, Burstyn, Leachman en Johnson, waarvan die laatste twee een Oscar wonnen voor hun rol, Bridges en Burstyn waren genomineerd. Ook Sheperd is uitstekend en uitermate geloofwaardig als mooitje van de verstofte stadje waarvoor gewaarschuwd wordt. Je weet dat het slechts nieuws is, maar je snapt alsnog dat ze voor de bijl gaan. What else is there to do?

Bogdanovich heeft zijn film gevuld met emotie en menselijkheid. Zelfs de minder plezante trekken van zijn karakters lijkt hij meer te registreren (en soms zelfs te nuanceren) dan te veroordelen. Maar het voelt zo echt. Ik weet nu al dat dit een film is die ik ga herzien. Eenzelfde epische inhaalslag als Metalfist zal er niet inzitten op de MM schaal, maar aangezien ik nu op een 8,4 zit is een halfje erbij zeker niet ondenkbaar.

Prachtige review van Ebert trouwens. Op de vreemde grammaticale fout na dan. 8.4 - 4*

Ga je er meteen Texasville (1990) achter gooien John Milton? Opnieuw geregisseerd door Bogdanovich en met Bridges, Shepherd en Bottoms!

Heb de DVD al jaren liggen, maar wacht eigenlijk op een herziening van The Last Picture Show terwijl ik me eigenlijk niet met herzieningen wil bezighouden omdat ik nog teveel ongezien in de kast heb liggen. Een vicieuze cirkel noemt dat dan..

we dachten erover Metalfist, toch maar even de trailer van Texasville gekeken en ik ben eigenlijk een beetje bang dat het afbreuk zou doen. In kleur en het oogt wat meer soapy. Kan aan de trailer liggen natuurlijk. Maar ik denk dat we hem er niet meteen achteraan doen. Maar je hebt TLP nu twee keer gezien, dan is herziening toch niet echt noodzakelijk?

Mjah, laatste kijkbeurt dateert toch ook alweer uit 2010. Ik heb het gevoel dat het verhaal niet meer enorm fris zit om Texasville (die toch wel een echt vervolg lijkt te zijn) ten volle te waarderen. Ik wil natuurlijk niet meer hetzelfde probleem hebben dat het kwartje pas na x aantal tijd valt. Langs de andere kant is het niet zo'n straf om The Last Picture Show nog eens opnieuw te zien.

Ik heb het boek van The Last Picture Show ook nog (ongelezen) liggen

ja ok, das toch al wel weer even geleden. Misschien knallen we hem er wel achteraan hoor. Zo ja, dan geef ik even een gil

Herziening 2: U.S.A. 1951 dat moet voor mij wel zo'n beetje de meest gemiste periode zijn: diners, poolhalls, bioscopen en de radio die de hele dag fantastische muziek ten gehore brengt. Het brave is er inmiddels wel af dankzij pulpboekjes, Hollywood en Hank Williams. Oh en natuurlijk de prachtige vormgeving van alles. Vraag is wel of het ook daadwerkelijk zo mooi uitzag als in het geweldige zwart/wit van deze film. Meesterwerk!

Fijn stukje wendy

Ontroerend en sfeervol portret over een dorp en haar inwoners, ik heb genoten. Tijdens het kijken besefte ik me maar weer eens hoe blij ik ben in een hecht en nuchter dorp te zijn geboren en opgegroeid. Herkenbaar was het bij vlagen zeker.

Ik merk dat ik een cast al vaak goed vind, maar in The Last Picture Show vind ik ze echt speciaal. 1 voor 1, maar heb toch wat uitblinkende acteurs en scènes:

Ten 1e Timothy Bottons, wat vind ik hem toch geweldig spelen als de goedhartige Sonny, hoe hij luistert naar de interessante verhalen van Sam the Lion op een winderig stuk land aan een meertje: puur goud.

Door Cybill Shepherd kwam ik op deze film, en wat een plaatje is ze ook weer in deze film, en al speelt ze een wat afwisselend leuk meisje, ik zie haar graag. Het kostte me gek genoeg een paar minuten de jongere Jeff Bridges te herkennen, die prima speelt.

Billy mag ik niet vergeten, geniaal ventje. Prachtige scène waarin hij en Sonny met zijn pet bezig zijn op Sam's begravenis en hoe tegenstrijdig zielig is het hoe hij even later zelf overlijdt met Sonny zijn rol hierin. Ik blijf maar doorgaan met Sonny's relaties, want ook Ruth en hij moet ik even noemen: bijzonder hoe 2 verdwaalde zielen elkaar opzoeken, en dat einde hè.. wow. Uit het niets besef je hoe Sonny er helemaal alleen voor staat.

Ook ik zit precies tussen een 4* en 4.5*... Zo uit mijn hoofd de beste zwartwit film die ik ooit zag.

Texasville lijkt me geweldig, maar de scores vermoeden helaas anders.

The Last Picture Show, het trok me eigenlijk nooit zo, en ik weet eigenlijk niet eens waarom. Ik had ook geen flauw idee waar de film over zou moeten gaan, dus dat was het niet. Eerdere films van Bogdanovich zijn me ook prima bevallen, ook dat was het dus niet. Hoe dan ook, eindelijk is het dan zo ver, en ik ben dik tevreden dat het dan eindelijk zover is gekomen.

TLPS biedt een prachtig, levensecht portret van het leven in een klein, typisch stadje in Texas. De focus ligt voornamelijk op de opgroeiende vrienden Sonny en Duane, en vanuit dat blikveld bekijken we het dagelijkse leven in hun stadje, en het leven van hun stadsgenoten waarmee ze in aanraking komen. Het levert een fraai overzicht van het kleinestadsbestaan - de vriendschappen, de verveling, de feestjes, de relaties, het mooiste meisje van de stad die zonder het zelf te beseffen een wig drijft tussen vriendschappen, het langzaam verdwijnen van de paar leuke dingen die er te doen zijn, en het simpelweg ontgroeien van je omgeving. Geweldig acteerwerk ook over de hele breedte, en ik ken weinig films die zo'n levensecht beeld van het dagelijkse leven geven. Best langzaam, soms prachtig, soms bitter: ik ben onder de indruk. Naar boven afgerond, 4.5*.

Ik maakte me even zorgen toen ik je naam zag, kon niet direct met zekerheid zeggen hoe deze je zou vallen. En ik zie mijn 8.4tjes liever niet onder Woland's donderbliksems vallen.

glad you liked it! zelfs nog twee, drietiende puntjes hoger dan ik

Ja, dat was wederom een terechte tip, John Milton. De film viel uitstekend, zoals je ziet. Ga zo door met tips geven zou ik zeggen

Een film over coming-age, gemaakt in de 70's, maar met de uitstraling van de 50's. De stijl en de sfeer brengen je 20 jaar eerder in de tijd. Het gebruik van zwart-wit helpt daarbij. Het is dan ook des te opvallend als er naakt in beeld komt. Iets wat je in het Hollywood van de jaren '50 niet zou verwachten. Toont meteen aan dat je denkt dat je naar een oudere film aan het kijken bent.

Ondanks de mooie sfeer is de film soms wat verouderd. Klinkt wat raar nadat ik zo net de film prees omdat het de jaren '50 terugbracht. Dat is mooi, maar dan is het vergelijk ook snel gemaakt met bvb Rebel without a cause. Wel uit de jaren '50 en iets meer dynamiek. Maar het is toch nog genieten en de acteurs doen wel hun best.

Erg fijne coming of age film over mensen in een stoffig dorpje in Amerika. Gemaakt in de jaren 70, maar het draait om de jaren 50, toen jongeren voor het eerst wat meer vrijheden kregen of namen op diverse vlakken. De film is dan ook enorm sfeervol, met prachtige typische Amerikaanse locaties. De pittoreske restaurantjes, bars, bioscoop, oude auto's etc. Van die gebieden waar de tijd stil lijkt te staan. Ook de countrymuziek die je constant hoort werkt enorm sfeerverhogend. Ik waande me ook weer even in een truck op het platteland, tijdens het spelen van GTA met radio K-Rose op haha (gamers herkennen dit).

De film is geschoten in zwart-wit, waar niks mis mee is. Niet dat ik het hier een enorm sterk pluspunt vond, maar je merkt wel dat je met zwart-wit toch een wat andere sfeer kan creëren. De film begint redelijk luchtig, maar wordt naar het einde toe serieuzer en droeviger. Zo blijft alles boeien, al moet ik bekennen dat ik de 2 uur speelduur wat aan de lange kant vond. Daar had wel een stukje af gemogen van mij. Geinig trouwens om een jonge Jeff Bridges te zien. Speelde prima, zoals de rest van de cast ook niet slecht was. Cybill Shepherd had ook nog een mooie, sexy zwembadscené.

3,5*

Poëzie, het is niet van alledag dat ik zulks een beladen term aan een film hang, maar vandaag is wel zo'n dag. Maanden nadat ik dit filmische werk van buitenissige proporties heb bezichtigd, komen er op beschouwende momenten nog steeds flarden schoonheid uit deze film in mijn hoofd voorbij suizen. Ik zou alle parten en delen die tot de verbeelding spreken, maar dat doe ik niet, omdat ik bang ben dat mijn loftrompet niet hard genoeg zal schallen voor dit kunstwerk. Die Cybill Shepherd heeft het trouwens ook goed bekeken, behoudens haar mooie snoetje, door in 2 van de beste films ooit (de ander is uiteraard Taxi Driver) plaats te nemen. Zo'n snoezige femme fatale in wording, welke man zwicht er niet voor.

De 50s, die had ik nog niet gehad denk ik.

Het nadeel van films blind ingaan is dat je soms naar iets zit te kijken waar je écht op dat moment geen zin in hebt. Als ik geweten had dat The Last Picture Show weer een Amerikaanse coming of age film rond een groepje jongeren (met focus op tijdsbeeld) zou zijn, ik had de film allicht niet uitgezocht.

Het enige wat die film dan nog een beetje draaglijk maakt is de losse sfeer die er vaak hangt. Maar ook daar heeft Bogdanovich geen zin in, het is tristesse van begin tot het eind, geschoten in een druilerig zwart/wit en redelijk armoedige setting. Het maakte de film er echt niet beter op.

Zonder enige binding met welk personage dan ook zit je je dan vooral af te vragen wat deze film nu net wil brengen, of waarom je hiervoor 120 minuten zou gaan neerzetten. Een passend antwoord heb ik in die twee uur niet kunnen verzinnen, al was het dan niet wegens tijdsgebrek. Wie de personages en hun intriges wel interessant vindt of zich interesseert in het tijdsbeeld zal hier best wat kunnen uithalen, maar verder heeft deze film echt nul de ballen te bieden.

Een draak van een film, met vreselijk vervelende personages, lamlendige muziek en troosteloze cinematografie. En dat uitgesmeerd over meer dan twee uur (want uiteraard de lange versie gekeken). Mnee, volgende keer sneak peak ik toch even naar het genre alvorens aan een Amerikaanse klassieker te starten denk ik, even helemaal genoeg van vervelende Amerikaanse pubers die vervelende puberdingen doen, in welk decennium dan ook.

0.5*

Jezus, OH.

Dat is er wel weer een voor de Canon hoor.

Ga je er een foto van trekken?

Ik had niet anders verwacht van Onderhond. Misschien moet ik deze film maar weer eens gaan herzien. Ik was er in ieder geval destijds zo'n negen jaar geleden laaiend enthousiast over. Of dat nu weer zou zijn, dat moet ik maar eens afwachten, maar een 0.5* zal het na herziening zeker niet worden.

Met Onderhond blijf je lachen trouwens. Wat zou het saai zijn op MovieMeter zonder users zoals Onderhond.

Het heeft heel lang geduurd, maar eindelijk meldt zich iemand die deze film de allerlaagste waardering geeft. 't Zal, vermoed ik, niet de laatste keer zijn dat Onderhond het noorden kwijt is en theatraal uit de bocht vliegt.

De mentaliteit in een klein stadje in de US, begin jaren 50, waar verveling en lust naar genot primeren en waar uiteindelijk niets overblijft dan ontgoocheling en menselijke desolatie. Treffend hiervoor is de eindscène waar een stevige wind door de straten van het stofferige stadje blaast en allerlei voorwerpen doet dwarrelen als stukgeslagen illusies.

Goede film, beslist, die echter naar mijn gevoelen wat tempo mist en toch wel in herhalingen vervalt en enigszins voorspelbaar is.

De acteurs, zonder uitzondering, hebben zich in hun rol uitstekend ingeleefd.

Nostalgisch waren de hits van beginjaren 50 : Frankie Laine, Kay Starr, Jo Stafford...

Letterlijk en figuurlijk een kleurloze film. De zwartwit beelden zijn wellicht bedoeld om wat meer in de tijdsgeest te komen, maar zorgen er vooral voor dat er visueel weinig te genieten valt. Daar waar zwartwit beelden vaak iets extra's kunnen brengen, is dat hier niet het geval. Coming of age films kan ik doorgaans wel waarderen, maar hier zit bijna niks in. Geen interessante personages en geen boeiende verhaallijnen. De film is veelal ronduit saai. De desolaatheid en uitzichtloosheid van het Texaanse stadje komen bij vlagen wel goed naar voren, maar om daar nu ruim twee uur voor uit te trekken...

Het is een tijd geleden dat ik de film gezien heb, maar de keuze voor het zwart/wit gaf voor mij een symbolisch beeld van hoe het oude klassieke Texas, vooral vertegenwoordigd door het personage van Ben Johnson, verandert in het modernere Texas, uitgebeeld door de jongeren in het desolate stadje die ieder hun eigen weg gaan.

Ben Johnson zat in veel bekende westerns uit de jaren 40-60 als stuntman of acteur, waaronder Fort Apache, Shane en the Wild Bunch. Een aantal van de jongeren in de film, Jeff Bridges en Cybill Shepherd oa, zouden later succesvolle acteurs/actrices worden.

De film is gebaseerd op een verhaal van Larry McMurtry, een romanschrijver gespecialiseerd in verhalen van het Amerikaanse Westen.

“One thing I know for sure. A person can't sneeze in this town without somebody offering them a handkerchief.”

Schitterende klassieker van Peter Bogdanovich. The Last Picture Show neemt zijn tijd om een mooi beeld te schetsen van een klein stadje in verval. Jongeren dromen van meer, ouderen komen niet meer weg, winkels sluiten, vertier is er weinig en de verveling slaat toe. Geweldig hoe Bogdanovich Anarene, Texas heeft weergegeven, en de zwart-wit beelden zorgen alleen maar voor nog meer sfeer.

Bottoms en Bridges zijn uitstekend als twee vrienden die steeds meer uit elkaar groeien, en Shepherd zet ook een interessante rol neer als het mooiste meisje van de school/stad. Dat weet ze zelf ook wel en ze kan heel manipulerend en sluw zijn, maar achter die façade gaat ook een grote onzekerheid schuil. Net zoals bij alle personages, want de toekomst ziet er voor de meeste niet al te rooskleurig uit. Het laatste gedeelte laat zien dat het stadje echt aan het uitsterven is (de bioscoop sluit zelfs), en dat laatste shot van het gezicht van Bottoms spreekt boekdelen.

De film kan te gemakkelijk onder de algemene noemer van 'coming of age' vallen door die verhaallijn van Bottoms en Bridges (en dat is dan ook in sommige reviews gebeurd) maar volgens mij wou Bogdanovich een breder perspectief laten zien waarin zowel volwassene als jongeren vast roesten in een alledaags weinig opwindend leventje. Zo wordt de film dan ook visueel opgevat. Eerste shot pakt de koe direct bij de horens : winderige, stofferige, verlaten straat met vervallen gebouwen. Hier heerst verveling, hier is geen toekomst. Dat zijn de kernwoorden van dit beeld. We weten nu al waar het om draait. Hier is een slapend dorpje ergens op de prairie waarin zo moeilijk is om er van weg te gaan. Bottoms en Shepherd worden teruggehaald (mede door de intentie van Shepherd) en we zien geen enkel shot van Bottoms' en Bridges' reis in Mexico. Gedoemd tot een troosteloos leven, zo is het. Fotografie van Surtees is fabuleus. Deep focus shots zijn prachtig, score bestaat uit country deuntjes uit een radiootje, geen muziek score (bv begrafenis blijft ijzig stil, ongeval blijft ijzig stil). We kijken binnen in het leven van de inwoners (met een ensemble aan acteurs die tot in de kleinste bijrollen treffend zijn zoals het personage van de onderschatte acteur Clu Gulager). Volwassenen hebben dromen verloren dromen en slechte keuzes gemaakt, jongeren maken nu die slechte keuzes en je ziet hun dromen verloren gaan (vriendschap, relaties, beroep, sport – toch een zeer leuke sub verhaallijntje van een american football team dat niet kan winnen en nu we toch bezig zijn : het verhaallijntje van de moeder die beseft dat haar dochter dezelfde weg op wandelt als zij is pijnlijk mooi). Alles zit dus tegen, geen hoop. Een (pessimistische) film over het leven kan toch heel mooi zijn, heel ontroerend en ja ook een beetje verzachtend als we morgen weer moeten opstaan om te gaan werken.

Mja. Op momenten wel aardig, sfeervol en de eerste helft van de film heeft nog wel wat pit, maar tegen het einde toe zakt het allemaal wat in en had het niet meer helemaal mijn aandacht. Wel leuk dat het de jaren 50 is door een 70's bril, duidelijk gemaakt in een tijd dat men niet meer schrok van wat blote borsten en gevloek, iets dat je in films uit de jaren 50 zelf niet snel zal tegenkomen.

Op zich wel aardig om zo'n gemeenschap en jongeren uit die tijd te zien, al wordt de film enigszins repetitief met mensen die net wel of net niet met elkaar zoenen of naar bed gaan.

Wel erg leuk om een jonge Jeff Bridges te zien, ik ken hem alleen als the Dude en daarna. Toen al een leuke gast met dezelfde uitstraling als later. Ook Timothy Bottoms doet het erg goed en zet een prima rol neer. Maar uiteindelijk toch net iets te saai en voor mij niet memorabel genoeg voor een hogere beoordeling.

3*

Ruim 50 jaar oud en geen dag verouderd. Zou vandaag ook gemaakt kunnen worden. Peter Bogdanovich, rest in peace, wat een meesterwerk heb je voor ons achtergelaten.