Sleuth (1972)

Uitstekende film waarin een detectiveschrijver de minnaar van zijn vrouw uitnodigt in zijn landhuis. Duidelijk gebaseerd op een toneelstuk (slechts één locatie en twee acteurs). Toch blijft het geheel onderhoudend vanwege het plot dat goed in elkaar zit en twee boeiende en botsende personages. Uiteraard helpt het sterke en heerlijke spel van Laurence Olivier en vooral Michael Caine hier ook bij.

Twee uitstekende hoofdrolspelers in deze tango voor twee, maar voor mij speelde vooral Laurence Olivier de sterren van de hemel. Deze curieuze, geraffineerde komedie-achtige thriller, gebaseerd op een Engels toneelstuk: Revanche, is inmiddels wel wat gedateerd. De film, waarin de regisseur de kijker naar hartenlust manipuleerde, zat vol met dialogen, spelletjes en plotwendingen. Er was weinig actie te bespeuren.

Schitterend "toneel" met twee weergaloos, knap bespraakte sterren van het witte doek, binnen een feeëriek-mysterieus decor.

Het grappige intrige kronkelt voortdurend en laat onze sterren toe heel wat pit in hun optreden te stoppen.

Ook heel puik camerawerk natuurlijk want de actie durft zich nogal vaak verplaatsen.

Bijzonder en geslaagd.

Vooral de moeite waard geworden door de 2 acteurs die deze film dragen en wat minimaal even belangrijk is een sfeervolle setting.
Prachtig kasteel waar de film in is gefilmd en het doolhof in het begin van de film zet al duidelijk de toon en sfeer die je de rest van de speelduur kan gaan verwachten.
Zonder twijfel dat ik het eerste uur en daarbij de eerste act het aller beste vind uit de film, zodra Caine als inspecteur langs komt heb ik wel eventjes een paar minuten moeten twijfelen of het wel echt hem was maar ook dat idee werd mij daarna redelijk snel duidelijk. Het is voor mij vooral dit gedeelte wat de vaart uit de film haalt, the final game was gelukkig weer een stuk beter maar helaas zorgt dit middenstuk er voor mij wel voor dat het geen meesterwerk is.
Vooral op IMDB twijfelen mensen erover of Caine aan het einde wel echt is dood geschoten, maar ik heb het idee dat dat wel degelijk zo is? In principe verliezen beide heren, maar Andrew Wyke natuurlijk het meeste.
Ook gaan er daar discussies rond over de rode outfit die Caine tegen het einde aan op de kapstok hangt, erg interessant wel maar ik heb verder geen idee wat de regisseur hier echt mee bedoeld heeft? Misschien dat niks is wat het lijkt of dat de vrouw in kwestie daar nog is langs geweest? Geen idee? Maar een einde wat helemaal uitgekauwd is was niet passend geweest bij deze film die vooral om spelletjes draait.

Kortom een film die goed in elkaar steekt en 2 uur en 18 minuten voor het langste gedeelte boeiend kan blijven. Goed acteerwerk en een sfeervolle setting, alleen wordt het helaas nergens echt een meesterwerk.

3,5*

Eén van mijn all time favorits!

Heb deze film al verschillende keren opnieuw bekeken doorheen de jaren en voor mij blijft-ie nog steeds dezelfde sparkle hebben alsof het de allereerste keer was.

Ronduit briljant samenspel van twee filmgrootheden, Olivier en Cane, waarbij de een op geen enkel moment hoeft onder te doen voor de ander. Heerlijke dialogen ("Sex is the game, marriage is the penalty"), boeiende setting (oorspronkelijk een toneelstuk van Harold Pinter maar levendig en geloofwaardig geadapteerd) en een plot om duimen en vingers bij af te likken.

Het hoeft geen betoog dat de remake die hier ooit van werd gemaakt het vermelden amper waard is ; zelfs Jude Law kan dit uitermate flauwe afkooksel niet redden. Michael Caine, die opnieuw tekende voor de hoofdrol, had de eer beter aan zichzelf gehouden. De 1972 versie: onbetwist 5*!

Het verrassende verhaal en de twee uitstekende acteurs maken dit misschien wel een klassieker. Toch is het 'tonelerige' soms storend. Lange monologen, vreemde scenes (de verkleedpartij) halen tempo uit de film, die toch al zo lang duurt. Vooral het middenstuk heeft hier onder te lijden. De climax is dan toch wel weer sterk. Niet helemaal geslaagd, maar zeker de moeite waard. Sowieso beter dan de remake.

Dit is een geweldig duel tussen twee van de beste Britse acteurs. Laurence Olivier speelt een vertegenwoordiger van de oude Britse leisure class; een overblijfsel van een vervlogen tijdperk. Hij is een homo ludens die aan de realiteit probeert te ontsnappen door zich te omringen met spelletjes en parafernalia. Z'n wereldvreemde speelsheid is leuk en griezelig tegelijk. Michael Caine speelt z'n tegendeel: een zoon van Italiaanse immigranten, een wop - afkorting van without papers. Hij spreekt met een Cockneyaccent.

De twee plegen verschillende kleine spelletjes, maar ook één groot met een minder ludiek karakter: een duel om een vrouw met een onderliggend sociaal conflict. In het eerste bedrijf laat Tindle zich intimideren door Wyke, maar in het tweede bedrijf slaat hij terug. De intrige kent een klassieke opbouw met een paar keer een dramatische ommekeer en met een herkenningsmoment, wanneer Inspector Doppler z'n vermomming afneemt. Grappig is dat er nepacteurs aangekondigd worden om het publiek te misleiden. Eve Channing is een kruising van Eve Harrington en Margot Channing, twee beroemde personages uit 1950. In werkelijkheid zijn er echt maar twee acteurs. Ook de stem van de pop Jack is van Olivier. Hij schakelt vlotjes over van het ene naar het andere typetje met bijhorend stemmetje, accent en maniertjes. Hij kent echter ook momenten van woede of angst, wanneer de echte persoon even doorschijnt, met z'n verontwaarding over de verloedering van de oude Britse cultuur. Z'n reactieblikken tonen een meewarige houding tegenover z'n tegenspeler.

De twee bedrijven zijn beperkt tot tweemaal één dag. De locatie is beperkt tot een paar kamers en de tuin met het labyrint. Dankzij komische scènes als de inbraak en de briljante dialogen van Anthony Shaffer wordt het echter nooit saai. De Edgar Allan Poe Award die hij voor z'n toneelstuk won, is gebruikt als rekwisiet. Het interieur met alle snuisterijen is heerlijk ingericht. Een merkwaardige montage is wel de snookerscène, waarin de roze bal op mysterieuze wijze verdwijnt. Dit is vooral een demonstratie van twee uitzonderlijke acteurs. In de versie van 2007 zou Michael Caine de andere rol spelen.

Gewoon, nou ja....gewoon? Ja, gewoon uitstekende film die door de acteurs goed gespeeld wordt en waarvan het verhaal de kijker heerlijk steeds weer op het verkeerde been zet!

Gewoon, .....ja, gewoon gaan zien!

Een ruime 8.

Lang naar deze DVD gezocht, bij toeval gevonden op een Anchor Bay-uitgave zonder ondertitels maar met een uitstekende transfer en een aardige documentaire (hoofdzakelijk een interview met Anthony Shaffer), en de ervaring is nog even intens als toen ik de film voor het eerst zag, meer dan 40 jaar geleden. Olivier is heerlijk jennerig (zijn overacteren waar sommige gebruikers hier zich aan storen hoort voor mijn gevoel gewoon bij zijn arrogante personage), Caine probeert z'n cool te bewaren terwijl hij langzaam maar zeker ingesponnen wordt, en tijdens het laatste halfuur wordt de spanning op sublieme wijze opgeschroefd. "The shortest way to a man's heart is through humiliation" : Olivier domineert de eerste helft van de film, Caine de tweede. Toegegeven, nu ik het weet herken ik bij de "inspecteur" de stem van Michael Caine , maar toen ik de film voor het eerst zag had ik het absoluut niet door, evenmin trouwens als de onderstroom van het zeer Britse klassenstelsel die ik nu wel degelijk herken. Vermaak van de bovenste plank dankzij een geweldig script en twee –nou vooruit, drie– briljante vertolkingen. Morgen de remake opnieuw bekijken, daar heb ik toch ook best goede herinneringen aan.

goeie film waarvan ik de remake al had gezien maar deze bevalt me toch een slag beter .

10 great whodunnit mysteries

Ik heb me prima vermaakt met Sleuth. Wat opvalt is de minimale cast, waarin eigenlijk maar twee echte rollen zitten. Het is een film die gemaakt is in een soort van whodunit-stijl, maar toch ook wel weer anders: het is niet zozeer dat er een moord ontrafeld moet worden, maar het is meer zo dat er twee mensen elkaar continu de loef proberen af te steken door een steeds complexer spel met dubbele en driedubbele en vierdubbele bluf. Veel te gecompliceerd om waar te zijn, maar alsnog vermakelijk verteld met tal van manipulaties en twists. Goeie acteurs ook, met Laurence Olivier en Michael Caine als de twee wedijverende mannen. Zoals een goede whodunit betaamt heeft het ook een licht oubollige sfeer, met een klassieke setting in een groot landhuis met een aristocratisch personage, wat de film dan ook weer zelf op de hak neemt. Erg leuk gedaan.

Zeer sterke film tussen twee fantastische acteurs die elkaar naar de loef steken wie deze 'acteerstrijd' heeft gewonnen. Zowel Caine als Olivier werden genomineerd voor de Oscar voor Beste Mannelijke Hoofdrol, maar ze grepen er allebei naast. Deze ging uiteraard ook niet onterecht naar Marlon Brando voor The Godfather.

Het acteerwerk is van een bijzonder hoog niveau. De dialogen tussen beide heren is geweldig. Het is een waar genot om hen bezig te zien. Ze genieten er duidelijk van. Ook inhoudelijk best een zeer leuk spektakel om te volgen. Het is sowieso al niet eenvoudig met een beperkte cast en een beperkt decor. Maar wat voor een decor ook. Het start al met het labyrint en het wordt moeiteloos doorgetrokken naar het kunstvolle decor van het kasteel.

Leuk zo die plottwists. Wie is de jager en en wie is de prooi? Bluffen en overbluft worden. Bij momenten is het zelfs best grappig te noemen, of vermakelijk, zo je wil. Prima camerawerk ook. Fijn!

Als Criterion hier toch eens iets mee zou doen

Meesterlijke film

Michael Caine en Laurence Olivier spelen de sterren van de hemel in deze mystery-thriller uit de jaren '70. Toegegeven, het duurt allemaal wel erg lang en bevat een twist teveel maar toch vond ik het best een leuke bedoening. Er zit een klein beetje humor in wat ik wel kon appreciëren.

Ik kan zien dat dit als theaterstuk veel beter werkt dan in een film. Daar is het net dat tikkeltje te statisch voor. Ook jammer dat de film er niet echt geïnspireerd uitziet.

3*