
Splendor in the Grass (1961)
Verenigde Staten
Drama / Romantiek
124 minuten
geregisseerd door Elia Kazan
met Warren Beatty, Natalie Wood en Pat Hingle
Een film over een liefdestragedie ten tijde van de Depressie. De vader van Bud (Warren Beatty) is een steenrijke oliemagnaat in een klein dorpje in Kansas, die het huwelijk van zijn zoon met de dochter van een kruidenier helemaal niet ziet zitten.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=dWDkdsZQq_c
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,8 / 17759)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)iTunes: € 7,99 / huur € 2,99Google Play: € 8,99 / huur € 2,99RIP
*4
PS: De film is met NL ondertiteling te koop bij de Fame in Amsterdam.
Al bij al vond ik het een nogal langdradige film.
Natalie Wood verdronk in zee toen zij samen met Robert Wagner en Christopher Walken een tocht maakte op haar jacht dat genoemd werd naar deze film: "splendor". (Dat even terzijde)
3*
3,5 sterren
Net wat te weinig poetisch om echt tot mijn favorieten te gaan behoren en sommige van de bijrollen waren ook net te karikaturaal. Ook liep de opbouw van het eerste uur niet helemaal soepel.
Daardoor hoe ik het op een mooie 3,5*
Weinig stemmen trouwens. Er is een DVD uit in Nederland en een onbekende film is het bepaald niet.
4 sterren
Het verhaal is wellicht niet echt indrukwekkend, maar Kazan weet toch de nodige scherpe randjes aan het verhaal toe te voegen. Visueel kan ik het overigens ook niet heel bijzonder noemen, ik ben dus met name onder de indruk van de karakters die centraal. De eerder al geprezen laatste scène is zeer indrukwekkend, hoewel mijn interpretatie wel anders is dan die van starbright boy. Ik denk dat ze dus nog wel verliefd zijn, maar het op dit moment zo laten. Ik denk dat de kans aanwezig is dat ze in een later stadium bij elkaar komen. Maar het einde zoals het nu is werkt zo goed vanwege al die onderliggende emoties.
Een meesterwerk is het dus niet, maar een drama van een buitengewoon niveau is het zeker.
Het weerzien een halve eeuw later heeft mij aangenaam verrast. In tegenstelling tot veel tijdgenoten heeft de tand des tijds weinig vat gekregen op deze productie van Elia Kazan, volgens mij een van de beste regisseurs aller tijden. Mede daarom vind ik Splendor In The Grass beter dan Rebel Without A Cause (1955), waarmee hij vaak vergeleken wordt.
Onbegrijpelijk dat deze film zo weinig reacties krijgt in dit forum, want eigenlijk is het een must voor elke film- en dramaliefhebber. Heel mooi.
Het belangrijkste is toch wel de casting van zowel Wood als Beatty. Vooral die eerste is zo sterk, zo rauw en oprecht dat het de film zelf gewoon al meer dan de moeite waard maakt. Een tour-de-force waarvan het me eigenlijk verbaasd dat het geen legendarische acteerprestatie is geworden en haar (ook sterke) rol in Rebel without a Cause doorgaans meer aandacht krijgt. Sommige bijrollen zijn wat over-the-top, op een bepaalde manier die ik eigenlijk wat aan Kazan link. Een soort ruwheid dat indertijd volgens mij als uiterst realistisch werd gezien, maar nu wat achterhaald is. Zie hier vooral Pat Hingle. Maar echt storen deed het me niet, doordat het consistent was in de film en het paste in de gehele overdrijving van de problematiek.
Dat de film toch werkt is doordat vooral de sleutelmomenten vaak erg goed uitgevoerd zijn. Het momenten waarop Wood dat gedicht moet voorlezen is toch wel aangrijpend, niet op de laatste plaats door de onverwacht geschrokken blik in de ogen van de lerares. De zelfmoordpoging van Wood is ook sterk gefilmd en zo goed als iedere scène die daarna volgt, tot aan het perfecte einde, is gewoon uitstekend.
Dus de film werkt. Misschien had een wat meer subtiele aanpak mijn voorkeur gehad, maar zo mag de film er ook wel zijn.
3,5*
Natuurlijk, de druk van de ouders is een tijdloos thema, maar de manier waarop de seksuele gevoelens van tieners hier gepresenteerd worden als iets wat eerder nog niet bestond (al werd er eerder in films niet over gesproken, natuurlijk) en hoe deze seksualiteit hier dient als een katalysator voor een hoop ellende lijkt nu wat overdreven.
Prima commentaar, TOR.
Maar dit onderdeel van jouw opmerkingen is naar mijn bescheiden mening typisch een reactie van iemand, die geboren is ver na de seksuele revolutie (eind jaren ’60/begin jaren ’70). Geloof me, in mijn jonge tijd, wanneer de hormonen door je lichaam begonnen te gieren, was seks met je vriendin wel degelijk een issue, waar je horendol van kon worden. Ik ben daar niet bij geweest, maar ik kan me voorstellen dat het tijdens “the roaring twenties” (SITG speelt in die tijd) nog een graadje erger was. Begrijp me goed, ik ben ook achteraf gezien weinig tot niets tekort gekomen vind ik zelf, maar zo vrijblijvend als jonge mensen heden ten dage met seks schijnen om te gaan, die “weelde” heb ik en mijn leeftijdgenoten nooit gekend. Laat staan onze ouders, die tijdens de jaren ’20 tiener waren.
Prima commentaar, TOR.
Maar dit onderdeel van jouw opmerkingen is naar mijn bescheiden mening typisch een reactie van iemand, die geboren is ver na de seksuele revolutie (eind jaren ’60/begin jaren ’70). Geloof me, in mijn jonge tijd, wanneer de hormonen door je lichaam begonnen te gieren, was seks met je vriendin wel degelijk een issue, waar je horendol van kon worden. Ik ben daar niet bij geweest, maar ik kan me voorstellen dat het tijdens “the roaring twenties” (SITG speelt in die tijd) nog een graadje erger was. Begrijp me goed, ik ben ook achteraf gezien weinig tot niets tekort gekomen vind ik zelf, maar zo vrijblijvend als jonge mensen heden ten dage met seks schijnen om te gaan, die “weelde” heb ik en mijn leeftijdgenoten nooit gekend. Laat staan onze ouders, die tijdens de jaren ’20 tiener waren.
Het was absoluut niet mijn bedoeling om tekort te doen aan de problemen rond seksualiteit voor de seksuele revolutie. Ik ben me er zeer van bewust dat daar echt iets mis mee was. Ik had mijn commentaar hier wellicht wat beter kunnen toelichten. Het is vooral overdreven hoe destructief hier bijna die seksuele repressie is. Als iedereen er zo op zou reageren zouden de inrichtingen stampvol gezeten hebben met tieners. Het is ook voor een deel de extreme hysterie waarmee het hier gepaard gaat, maar dat is ook de aard van melodrama, natuurlijk en ik kan ook niet ontkennen dat het niet voortkwam wat hier gebeurde.
Het is vooral overdreven hoe destructief hier bijna die seksuele repressie is. (...) Het is ook voor een deel de extreme hysterie waarmee het hier gepaard gaat, maar dat is ook de aard van melodrama, natuurlijk en ik kan ook niet ontkennen dat het niet voortkwam wat hier gebeurde.
Daar ben ik het helemaal mee eens.
Het is eigenlijk vreemd hoe het sommige films kan vergaan na een aantal decennia. Splendor in the Grass bracht indertijd serieus wat commotie vanwege het thema (het zou ook de eerste film zijn met een tongkus), maar haalde ook een hoop nominaties binnen en won er een groot deel. Vandaag de dag lijkt de film te zijn vergeten met nog geen 80 stemmen hier op MovieMeter en ook acteurs Natalie Wood en Warren Beaty worden altijd herinnerd vanwege andere rollen, respectievelijk Rebel Without a Cause en Bonnie & Clyde.
Wat in mijn ogen volkomen onterecht is, want Wood en Beaty spelen hier werkelijk de pannen van het dak. Ik zie hier veel vergelijkingen met Rebel Without a Cause, maar naar mijn gevoel leunt dit meer aan bij Giant. Vanwege de hoge score hier verwachtte ik een film die er vanaf de eerste scène er knal op is, maar het is wachten tot Bud en Deanie uit elkaar zijn eer de film zich begint te ontpoppen. Het grote probleem is dat de manier waarop er met seks wordt omgegaan nogal gedateerd aanvoelt. Als jaren '90 kind is dit een ver-van-mijn-bed-show en hoewel Kazan dit allemaal kundig in beeld brengt, mistte ik iets waarmee de film zich onderscheidde van andere soortgelijke films. Begrijp me niet verkeerd, het eerste deel is degelijk en zou denk ik garant staan voor een 3.5*, maar het is eenmaal dat Deanie begint door te draaien, dat de film in een hogere versnelling schiet en we de ene na de andere geniale scène krijgen. Ik kreeg echt rillingen bij de confrontatie tussen Deanie en haar moeder in het bad, maar het is vooral het einde dat me erg aansprak. Het wederzijdse respect dat Bud en Deanie voor elkaar hebben opgebouwd wordt sowieso al sterk in beeld gebracht, maar vanwege de voice-over krijgt het nog een extra laag. En dan te bedenken dat ik eigenlijk niet zo'n fan ben voice-overs..
Ik zei het daarjuist al, maar wat een heerlijke krachttoer van Wood en Beaty. Zonder twijfel zetten ze hier allebei hun beste rol neer die ik tot nu toe ben tegen gekomen. De performance van Wood is op sommige punten werkelijk hartverscheurend. De scène in het bad is mijn favoriete staaltje acteren van Wood, maar ook de manier waarop ze zich smijt in de scène met Bud in de auto tijdens het bal is indrukwekkend. Ik blijf het toch vreemd vinden dat deze film nooit in één adem met hun wordt genoemd. Beaty heeft hier nota bene zijn debuut en weet over de gehele lijn te overtuigen. Het zou echter verkeerd zijn om enkel deze twee een pluim op hun hoed te steken, want de bijrollen zijn even sterk. Zo is Pat Hingle als Ace, de vader van Bud, indrukwekkend en mag toch ook de inbreng van Barbara Loden als Ginny niet vergeten worden.
Ik had de film zelf via TCM gezien, maar ik pak dit meteen mee als ik het op DVD vind. Met een herziening kan er dan wel eens een halfje extra bijkomen. Een halfje dat ik er nu niet aan kwijt wil omdat het eerste deel me niet volledig pakte. Toch, met 4* kan Kazan zeker niet ontevreden zijn.
4*
Vooral de sfeer wordt erg goed neergezet met die mooie felle kleuren en daarnaast is het acteerwerk erg goed. Warren Beatty is goed, maar het is vooral Natalie Wood, die op sommige momenten echt de show steelt, met haar geweldig sterke en overtuigende spel. De twee samen hebben ook een behoorlijke chemie met elkaar.
Hier en daar vliegt de film soms wat lichtjes uit de bocht, maar over het geheel gezien blijft het best boeiend en staat het allemaal nog steeds als een huis. Ik vond vooral de al eerder genoemde scène in het bad erg mooi en hier haalt Wood ook echt alles uit de cast en wist ze me gemakkelijk mee te krijgen. Kazan regisseert het op fijne wijze en zorgt er toch voor dat het allemaal fijn weg kijkt en bij vlagen zelfs meeslepend is.
Het mist hier en daar iets om echt top te zijn, maar Splendor in the Grass is zeker een bovengemiddeld goed drama.
3,5*
Maar wat de show echt steelt is het verhaal, of beter hij die het verhaal vertelt. Het schitterende lyrische liefdesverhaal. Of hoe omstandigheden en de tijd waarin je leeft zoiets moois en puurs kapot kan maken. Door bekrompenheid en zaken die er niet toe zouden moeten doen. Daaromheen zitten nog tal van thema's die ermee te maken hebben, die het genoemde ondersteunen. De generatiekloof, de zijlijn met de zus, het instorten van de beurs. Het zit verdraaid goed in elkaar.
Ik vond het nogmaals prachtig. Nog even aandacht voor de jazzmuziek. 4 sterren.
Deanie zelf wil leven. Bruisend van energie springt ze bijna uit het scherm. Ze wordt geconfronteerd met de realiteit en de dubbele moraal tussen jongens en meisjes. Gedisillusioneerd komt ze in een instelling terecht.
Een ander thema zijn de grillen van Vrouwe Fortuna. Ik ging er vanuit dat het zich rond 1960 afspeelde. De Wall Street Crash kwam dan ook als een verrassing. Achteraf gezien waren er genoeg hints in de kleding van Ginny en in de muziek.
Je merkt dat William Inge een toneelschrijver was. Z'n dialogen en personages zijn zeer goed uitgebouwd, maar sommige scènes zijn een beetje statisch. Elia Kazan weet opnieuw diepe emoties bij z'n acteurs naar boven te halen, vooral bij Natalie Wood, die hier wellicht haar beste rol speelt.
Vlekkeloos geregisseerd drama. Er zijn wel een aantal irritante personages in de film (vooral Buds vader en zijn zuster). Beatty en Wood acteren goed, maar waren al 23 terwijl ze 17-jarigen moesten uitbeelden. Het verhaal kan gezien worden als een studie over het seksueel gedrag bij jongeren in de late jaren twintig maar komt nu toch wel wat gedateerd over. Ik heb me niet verveeld maar vond “Splendor in the Grass” op het moment zelf niet meer dan voldoende. Ik moet zeggen dat na een nachtje slapen het verhaal bij mij toch is blijven hangen en dat ik de film toch degelijk vond.
Ik ging er vanuit dat het zich rond 1960 afspeelde. De Wall Street Crash kwam dan ook als een verrassing. Achteraf gezien waren er genoeg hints in de kleding van Ginny en in de muziek.
Die "hint" helemaal in het begin waar er groot in beeld komt te staan "1928" is je blijkbaar ontgaan

Die "hint" helemaal in het begin waar er groot in beeld komt te staan "1928" is je blijkbaar ontgaan

Details, details...