Splendor in the Grass (1961)

Deze film verdient wel een berichtje, toch?! Ik vond het echt een uitstekende film. Ik kijk niet vaak geboeid van begin tot eind naar een film die 2 uur duurt. Het was waarschijnlijk een erg gewaagde film voor zijn tijd (persoonlijkheidsstoornissen, tieners en seks etc.). Natalie Wood was een geweldige actrice. Ze doet het hier veel beter dan in Rebel Without a Cause!
RIP

*4

PS: De film is met NL ondertiteling te koop bij de Fame in Amsterdam.

Splendor in the Grass heeft veel gemeen met Rebel Without a Cause (1955); het is eveneens een film over tieners die in conflict komen met hun ouders. Warren Beatty (Bud) deed me denken aan James Dean, terwijl Nathalie Wood (ook te zien in Rebel Without a Cause) hier de rol van haar leven speelt. De regie kwam van de hand van Elia Kazan, een controversiële regisseur omwille het feit dat hij tijdens de communistenjacht van Joseph McCarthy in de jaren '50 verschillende namen noemde (waaronder acteur John Garfield). Ik heb zeker geen respect voor wat hij gedaan heeft toen, maar ik kan niet ontkennen dat Kazan een uitstekende regisseur is en als geen ander een verhaal kan vertellen, dat bewijst hij nog maar eens met deze film; een poëtisch, krachtig, en buitengewoon mooi werk.

Een typische acteursfilm met schitterende prestaties van Natalie Wood en Warren Beatty. Verder echter ook een typische coming-of-age film met typische karakters (het naieve meisje, de worstelende-maar-uitendelijk-naar-zijn-papa-luisterende jongen, de brave vader en begrijpende moeder van het meisje, de overheersende vader van de jongen).

Al bij al vond ik het een nogal langdradige film.

Natalie Wood verdronk in zee toen zij samen met Robert Wagner en Christopher Walken een tocht maakte op haar jacht dat genoemd werd naar deze film: "splendor". (Dat even terzijde)

3*

Een verhaal dat in vijf zinnen binnen één minuut verteld kan worden, is hier tot bijna twee uren uitgerekt. Ten aanzien van het spel en de cinematografie niets dan lof, maar voor de rest: not my cup of tea.

Was na rebel without a cause altijd erg benieuwt naar een tweede film met natalie wood. Jaren later kwam deze film op mijn pad. Ik moet zegen dat hij niet zo goed is als rwac maar het is wel een unieke film. Zoals al eerder gezegd een echte acteursfilm, de acteurs spelen geweldig, ik heb meestal na het zien van dit soort film ook echt het idee dat er nooit meer zulke goede acteurs zullen komen, wood speelt zoals al eerder gezegt de sterren van de hemel, en beatty heeft iets mysterieus net als james dean had, hij is in geen enkele film die ie later heeft gemaakt dan ook niet meer zo goed geweest als in deze. Het verhaal is als het vandaag de dag gemaakt zou worden inderdaad niet meer zo bijzonder, maar plaats het eens in zijn tijd deze film werd begin jaren 60 gemaakt en regisseur kazan verbrak er een hoop taboes mee die er destijds waren. Zo heb ik een keer gehoord dat in deze film de eerste tongzoen te zien zou zijn geweest. Ook is de film erg vakkundig geregisseerd door de altijd geweldige kazan. Kortom een taboe doorbrekende film die voor zijn tijd erg gewaagt was om te maken. Goed acteerwerk en een paar erg mooie scenes.

3,5 sterren

Mooie film. Met een mooi thema. Een film over overweldigende gevoelens die ingedamd worden in de wereld waarin we leven. Ook wel volwassen worden genoemd. Wood heeft de rol met de grote emoties en doet dat behoorlijk goed, maar Beatty in een wat ingetogener rol maakt meer indruk op me. Ik begin langzaam nieuwgierig te worden naar meer vroege rollen van 'm. Ik ben al vaker van Beatty onder de indruk geweest. Mooi technicolor ook, wat het sfeertje nog eens wat aanzet. Buitengewoon knap geacteerde eindscene trouwens waarin Beatty en Wood elkaar tergugzien en merken dat het niet meer is zoals het was

Net wat te weinig poetisch om echt tot mijn favorieten te gaan behoren en sommige van de bijrollen waren ook net te karikaturaal. Ook liep de opbouw van het eerste uur niet helemaal soepel.

Daardoor hoe ik het op een mooie 3,5*

Weinig stemmen trouwens. Er is een DVD uit in Nederland en een onbekende film is het bepaald niet.

Natalie Wood is prettig om naar te kijken. Warren Beatty en zij zijn een mooi paar, en de sfeer die er is, is heel mooi om te voelen. Ontroerend laatste shot, met die voice over van Natalie Wood. Ik ben heel erg benieuwd naar Rebel without a cause.

Wou de film al een tijdje herzien omdat ik bij de eerste kijkbeurt al dacht dat hij na een tweede keer beter zou worden en ik had het blijkbaar goed. Een zeer aangrijpende en schandelijk onderschatte film die me vrijwel gelijk greep. Wood en Beatty hebben een geweldige chemie en acteren beide de sterren van de hemel en ook de bijrol van Hingle (als Bud's vader) en de regie van Kazan waren erg goed. Het verhaaltje met achterliggende moralen als volwassen worden, het onderdrukken van je gevoelens, de verkeerde keuzes maken en de generatiekloven, hoe oud de film ook is het komt net als in tijdgenoot Rebel Without a Cause nergens oudbollig over en ik kan me er dan ook erg goed in herkennen. De film bevat een paar zeer indrukwekkende scenes vooral de scene op het feest waar Bud's zus afgeblaft wordt door haar vader en door iedereen met de nek aangekeken wordt, de zelfmoordpoging bij de fontein, de badscene en vrijwel alle scenes tussen Beatty en Hingle plus het einde dat werkelijk subliem is. Verder kent de film een heel aangename sfeer en helpt de technicolor zoals Starbright Boy al zei daar goed aan mee. Jammer was dat het af en toe was fragmentarisch was (vooral tegen het einde) en dat de score af en toe ietswat bombastische score was maar dat vond ik over het algemeen niet zo erg. Twijfel sterk tussen een 4 en een 4,5, houd het voor nu op een hele dikke vier en slaap er nog een nachtje over en kijk of daar later nog een half puntje bovenop kan.

4 sterren

Houd het voorlopig toch maar op een vier.

Ik had vooraf niet verwacht dat deze film mij zo goed zou bevallen. Elia Kazan heeft met Splendor in the Grass zijn derde 4* gemaakt. Met name de acteerprestaties van de hoofdpersonen zijn goed, waarbij ik de prestatie van Natalie Wood zelfs geweldig kan noemen.

Het verhaal is wellicht niet echt indrukwekkend, maar Kazan weet toch de nodige scherpe randjes aan het verhaal toe te voegen. Visueel kan ik het overigens ook niet heel bijzonder noemen, ik ben dus met name onder de indruk van de karakters die centraal. De eerder al geprezen laatste scène is zeer indrukwekkend, hoewel mijn interpretatie wel anders is dan die van starbright boy. Ik denk dat ze dus nog wel verliefd zijn, maar het op dit moment zo laten. Ik denk dat de kans aanwezig is dat ze in een later stadium bij elkaar komen. Maar het einde zoals het nu is werkt zo goed vanwege al die onderliggende emoties.

Een meesterwerk is het dus niet, maar een drama van een buitengewoon niveau is het zeker.

Op een gegeven moment wordt de film wat langdradig en zeurderig, terwijl aan de andere kant niet alles even goed lijkt te zijn uitgewerkt. Wood en Beatty overtuigen echter zeer. Het einde is fabuleus.

Deze film was destijds de eerste film voor 18 jaar en ouder, die ik kort na mijn 18e verjaardag in onze plaatselijke bioscoop gezien heb. Niet alleen dat, maar de inhoud van de film en dan in het bijzonder de rol van Natalie Wood is mij altijd bijgebleven.

Het weerzien een halve eeuw later heeft mij aangenaam verrast. In tegenstelling tot veel tijdgenoten heeft de tand des tijds weinig vat gekregen op deze productie van Elia Kazan, volgens mij een van de beste regisseurs aller tijden. Mede daarom vind ik Splendor In The Grass beter dan Rebel Without A Cause (1955), waarmee hij vaak vergeleken wordt.

Onbegrijpelijk dat deze film zo weinig reacties krijgt in dit forum, want eigenlijk is het een must voor elke film- en dramaliefhebber. Heel mooi.

Ik zie hier vaak de vergelijking met Rebel Without A Cause. Nu vind ik deze film niet helemaal zo rebellieus als Rebel Without A Cause, maar wel veel beter. Alleen al de chemie tussen Beatty en Woods. (die hier fantastisch acteert) De 2 kunnen niet met of zonder elkaar. Hartverscheurend toen Woods flipte van het liefdesverdriet en zichzelf probeerde te verdrinken. De film levert een prachtig tijdsbeeld met een heerlijke sfeertje. Wat nog het mooist aan de film is zijn de ouders, die de gevoelens van hun kinderen proberen te onderdrukken voor hun eigen best wil. Hoe Woods' moeder haar alleen maar zit te pushen in het mentale ziekenhuis, en hoe de vader steeds meer begint te rebelleren tegen die zeikerd van een moeder. En hoe Beatty alleen maar wil dat zijn vader trots is, en dan dus maar zijn liefde opzij zet en gaat studeren aan Yale, wat hij ook helemaal niet wil. Echter is dit geen voorspelbare film, dankzij het script en de prachtige regie uiteraard. Het leven gaat door, en hoewel de geliefden duidelijk op het eind nog steeds veel van elkaar houden, weten ze dat ze beter af zijn zonder elkaar. Ze hebben allebij nu hun leven, gaan trouwen/zijn getrouwd en moeten nu doorgaan met het leven, de klik is er niet meer.

Ik vond het uiteindelijk toch een indrukwekkende film, mede door de aangrijpende laatste scene met voice over van Natalie Wood.

Splendor in the Grass hoort voor mij bij de meer geslaagde melodrama's van zijn tijd. Dit ondanks dat het inhoudelijk één van de meest verouderde onderwerpen heeft. Natuurlijk, de druk van de ouders is een tijdloos thema, maar de manier waarop de seksuele gevoelens van tieners hier gepresenteerd worden als iets wat eerder nog niet bestond (al werd er eerder in films niet over gesproken, natuurlijk) en hoe deze seksualiteit hier dient als een katalysator voor een hoop ellende lijkt nu wat overdreven. De film schiet hier en daar wat uit de bocht (de zus van Beatty, de absurde scène waarin Wood het kapsel van de "goedkope vrouwen" aanneemt), maar weet over het algemeen goed te overtuigen.

Het belangrijkste is toch wel de casting van zowel Wood als Beatty. Vooral die eerste is zo sterk, zo rauw en oprecht dat het de film zelf gewoon al meer dan de moeite waard maakt. Een tour-de-force waarvan het me eigenlijk verbaasd dat het geen legendarische acteerprestatie is geworden en haar (ook sterke) rol in Rebel without a Cause doorgaans meer aandacht krijgt. Sommige bijrollen zijn wat over-the-top, op een bepaalde manier die ik eigenlijk wat aan Kazan link. Een soort ruwheid dat indertijd volgens mij als uiterst realistisch werd gezien, maar nu wat achterhaald is. Zie hier vooral Pat Hingle. Maar echt storen deed het me niet, doordat het consistent was in de film en het paste in de gehele overdrijving van de problematiek.

Dat de film toch werkt is doordat vooral de sleutelmomenten vaak erg goed uitgevoerd zijn. Het momenten waarop Wood dat gedicht moet voorlezen is toch wel aangrijpend, niet op de laatste plaats door de onverwacht geschrokken blik in de ogen van de lerares. De zelfmoordpoging van Wood is ook sterk gefilmd en zo goed als iedere scène die daarna volgt, tot aan het perfecte einde, is gewoon uitstekend.

Dus de film werkt. Misschien had een wat meer subtiele aanpak mijn voorkeur gehad, maar zo mag de film er ook wel zijn.
3,5*

Prima commentaar, TOR.

Maar dit onderdeel van jouw opmerkingen is naar mijn bescheiden mening typisch een reactie van iemand, die geboren is ver na de seksuele revolutie (eind jaren ’60/begin jaren ’70). Geloof me, in mijn jonge tijd, wanneer de hormonen door je lichaam begonnen te gieren, was seks met je vriendin wel degelijk een issue, waar je horendol van kon worden. Ik ben daar niet bij geweest, maar ik kan me voorstellen dat het tijdens “the roaring twenties” (SITG speelt in die tijd) nog een graadje erger was. Begrijp me goed, ik ben ook achteraf gezien weinig tot niets tekort gekomen vind ik zelf, maar zo vrijblijvend als jonge mensen heden ten dage met seks schijnen om te gaan, die “weelde” heb ik en mijn leeftijdgenoten nooit gekend. Laat staan onze ouders, die tijdens de jaren ’20 tiener waren.

Daar ben ik het helemaal mee eens.

Prachtige film over de zoon van een rijke oliemagnaat die valt voor de minder rijke dochter van een kruidenier. Dit tragische liefdesverhaal speelt zich af eind jaren '20 toen er nog hele andere regels gelden over de relatie man/vrouw en sex. En dit goed neergezette tijdsbeeld, maakt dit een boeiende film naast het al mooie verhaal. Uitstekend acteerwerk met een debuterende Warren Beatty en een sterke en beeldschone Natalie Wood.

No, mom! I'm not spoiled!

Het is eigenlijk vreemd hoe het sommige films kan vergaan na een aantal decennia. Splendor in the Grass bracht indertijd serieus wat commotie vanwege het thema (het zou ook de eerste film zijn met een tongkus), maar haalde ook een hoop nominaties binnen en won er een groot deel. Vandaag de dag lijkt de film te zijn vergeten met nog geen 80 stemmen hier op MovieMeter en ook acteurs Natalie Wood en Warren Beaty worden altijd herinnerd vanwege andere rollen, respectievelijk Rebel Without a Cause en Bonnie & Clyde.

Wat in mijn ogen volkomen onterecht is, want Wood en Beaty spelen hier werkelijk de pannen van het dak. Ik zie hier veel vergelijkingen met Rebel Without a Cause, maar naar mijn gevoel leunt dit meer aan bij Giant. Vanwege de hoge score hier verwachtte ik een film die er vanaf de eerste scène er knal op is, maar het is wachten tot Bud en Deanie uit elkaar zijn eer de film zich begint te ontpoppen. Het grote probleem is dat de manier waarop er met seks wordt omgegaan nogal gedateerd aanvoelt. Als jaren '90 kind is dit een ver-van-mijn-bed-show en hoewel Kazan dit allemaal kundig in beeld brengt, mistte ik iets waarmee de film zich onderscheidde van andere soortgelijke films. Begrijp me niet verkeerd, het eerste deel is degelijk en zou denk ik garant staan voor een 3.5*, maar het is eenmaal dat Deanie begint door te draaien, dat de film in een hogere versnelling schiet en we de ene na de andere geniale scène krijgen. Ik kreeg echt rillingen bij de confrontatie tussen Deanie en haar moeder in het bad, maar het is vooral het einde dat me erg aansprak. Het wederzijdse respect dat Bud en Deanie voor elkaar hebben opgebouwd wordt sowieso al sterk in beeld gebracht, maar vanwege de voice-over krijgt het nog een extra laag. En dan te bedenken dat ik eigenlijk niet zo'n fan ben voice-overs..

Ik zei het daarjuist al, maar wat een heerlijke krachttoer van Wood en Beaty. Zonder twijfel zetten ze hier allebei hun beste rol neer die ik tot nu toe ben tegen gekomen. De performance van Wood is op sommige punten werkelijk hartverscheurend. De scène in het bad is mijn favoriete staaltje acteren van Wood, maar ook de manier waarop ze zich smijt in de scène met Bud in de auto tijdens het bal is indrukwekkend. Ik blijf het toch vreemd vinden dat deze film nooit in één adem met hun wordt genoemd. Beaty heeft hier nota bene zijn debuut en weet over de gehele lijn te overtuigen. Het zou echter verkeerd zijn om enkel deze twee een pluim op hun hoed te steken, want de bijrollen zijn even sterk. Zo is Pat Hingle als Ace, de vader van Bud, indrukwekkend en mag toch ook de inbreng van Barbara Loden als Ginny niet vergeten worden.

Ik had de film zelf via TCM gezien, maar ik pak dit meteen mee als ik het op DVD vind. Met een herziening kan er dan wel eens een halfje extra bijkomen. Een halfje dat ik er nu niet aan kwijt wil omdat het eerste deel me niet volledig pakte. Toch, met 4* kan Kazan zeker niet ontevreden zijn.

4*

Splendor in the Grass is een goed drama, met een destijds zeer interessant thema, dat inmiddels misschien lichtjes gedateerd is, maar desondanks nog best weet te boeien.

Vooral de sfeer wordt erg goed neergezet met die mooie felle kleuren en daarnaast is het acteerwerk erg goed. Warren Beatty is goed, maar het is vooral Natalie Wood, die op sommige momenten echt de show steelt, met haar geweldig sterke en overtuigende spel. De twee samen hebben ook een behoorlijke chemie met elkaar.

Hier en daar vliegt de film soms wat lichtjes uit de bocht, maar over het geheel gezien blijft het best boeiend en staat het allemaal nog steeds als een huis. Ik vond vooral de al eerder genoemde scène in het bad erg mooi en hier haalt Wood ook echt alles uit de cast en wist ze me gemakkelijk mee te krijgen. Kazan regisseert het op fijne wijze en zorgt er toch voor dat het allemaal fijn weg kijkt en bij vlagen zelfs meeslepend is.

Het mist hier en daar iets om echt top te zijn, maar Splendor in the Grass is zeker een bovengemiddeld goed drama.

3,5*

Een prestigieus , gevoelig en tegelijk duister romantisch coming-of-age melodrama over twee scholieren (middelbare school) die stapelgek op elkaar waren, maar door de heersende moraliteit in de onstuimige maar puriteinse jaren twintig, in de war raakten en seksueel gefrustreerd. In het verhaal (met als motto: wanneer je jezelf teveel laat raken dan word je gek) speelde de naderende grote depressie op de achtergrond. De personages waren complex en werden uitstekend (zo nu en dan ook sterk overdreven) neergezet. Vooral Natalie Wood was ijzersterk in haar door angst gedreven rol en Warren Beauty was fris en nieuw.

Wat een voortreffelijke melodrama's heeft Kazan toch gemaakt. En nu is het eens een vrouw die de show steelt in de hoofdrol. Toch wel een van mijn favoriete actrices Natalie Wood. Beauty was misschien nog iets te licht, maar zijn rauwheid en charisma trekt hem boven de middelmaat uit.

Maar wat de show echt steelt is het verhaal, of beter hij die het verhaal vertelt. Het schitterende lyrische liefdesverhaal. Of hoe omstandigheden en de tijd waarin je leeft zoiets moois en puurs kapot kan maken. Door bekrompenheid en zaken die er niet toe zouden moeten doen. Daaromheen zitten nog tal van thema's die ermee te maken hebben, die het genoemde ondersteunen. De generatiekloof, de zijlijn met de zus, het instorten van de beurs. Het zit verdraaid goed in elkaar.

Ik vond het nogmaals prachtig. Nog even aandacht voor de jazzmuziek. 4 sterren.

Vandaag te zien op TV > ARTE > 13:50 uur

De vader van Bud wil de schijn van goed fatsoen hoog houden: trouwen, 's zondags naar de kerk... Aan andere behoeften moet in donkere hoekjes voldaan worden. De moeder van Deanie wil niet dat haar dochter bezoedeld wordt.

Deanie zelf wil leven. Bruisend van energie springt ze bijna uit het scherm. Ze wordt geconfronteerd met de realiteit en de dubbele moraal tussen jongens en meisjes. Gedisillusioneerd komt ze in een instelling terecht.

Een ander thema zijn de grillen van Vrouwe Fortuna. Ik ging er vanuit dat het zich rond 1960 afspeelde. De Wall Street Crash kwam dan ook als een verrassing. Achteraf gezien waren er genoeg hints in de kleding van Ginny en in de muziek.

Je merkt dat William Inge een toneelschrijver was. Z'n dialogen en personages zijn zeer goed uitgebouwd, maar sommige scènes zijn een beetje statisch. Elia Kazan weet opnieuw diepe emoties bij z'n acteurs naar boven te halen, vooral bij Natalie Wood, die hier wellicht haar beste rol speelt.

Bud Stamper is de zoon van een rijke oliebaron uit Kansas. Hij heeft een verhouding met het meisje Deanie Loomis die de dochter is van een eenvoudige kruidenier en dat is niet naar de zin van zijn vader. Ook droomt Bud ervan een ranch uit te baten terwijl hij van zijn vader verder moet studeren aan de universiteit. Deanie is stapel van Bud maar een breuk met hem breekt haar hart en ze komt met een depressie in een instelling terecht.

Vlekkeloos geregisseerd drama. Er zijn wel een aantal irritante personages in de film (vooral Buds vader en zijn zuster). Beatty en Wood acteren goed, maar waren al 23 terwijl ze 17-jarigen moesten uitbeelden. Het verhaal kan gezien worden als een studie over het seksueel gedrag bij jongeren in de late jaren twintig maar komt nu toch wel wat gedateerd over. Ik heb me niet verveeld maar vond “Splendor in the Grass” op het moment zelf niet meer dan voldoende. Ik moet zeggen dat na een nachtje slapen het verhaal bij mij toch is blijven hangen en dat ik de film toch degelijk vond.

Details, details...

Jeumig, wat steelt Wood hier de show zeg.