Trouble in Paradise (1932)

Mijn favoriete film van Ernst Lubitsch. Sterk staaltje old-school cinema! Misschien wel de beste. (Ik beschouw o.a. Marcel Carné, Fritz Lang, F.W. Murnau, Jean Renoir en Jean Vigo als old-school cineasten.) Meesterwerk!

***** / *****

If Casanova suddenly turned out to be Romeo…

having supper with Juliet,

who might become Cleopatra…

Most any place can seem to be a paradise

While you embrace, just the one that you adore

There needn't be an apple tree with magic powers

You need no garden filled with flowers

To taste the thrill of sweet greed hours

Gentle perfume and cushions that are silk and soft

Two in the gloom that is silent but for sighs

That's paradise while arms entwine and lips are kissing

But if there's something missing, that signifies

Trouble in paradise

Na deze openingssong komt Trouble in Paradise een beetje traag opgaan. Later wordt het pas echt leuk om te zien, hoe list en bedrog, samen met de liefde gewiekst draaiend, een zwierig dansje aan het maken zijn.

Pareltje van Lubitsch.

Het ziet er allemaal zo eenvoudig en simpel uit, en dat maakt het ook nogal lastig om aan te geven wat nou exact de kracht van deze film is. Ik kan hier wel een verhaal maken over uitstekende acteerprestaties, vlot scenario, heerlijke dialogen, en hele strakke regie, en dat is ook allemaal wel zo, maar het knappe van deze film is dat het allemaal zo onopvallend is.

Op de één of andere manier klopt het allemaal precies, is het geheel meer dan de som der delen.

Soms is een film 'gewoon' heel erg fijn. En dat is hier absoluut het geval.

"I came here to rob you, but unfortunately I fell in love"

Mooie film van Lubitsch, net na de invoering van geluid in films. Trouble in Paradise volgt een dief en een dievegge die een rijke weduwe proberen te bestelen. Zij wordt aangenomen als de huismeid en hij is secretaris van het huishouden en van het parfum-bedrijf van mevrouw Colet.

Er bestaat een goede match tussen de spelers, het spel is erg natuurlijk en daarom valt er weinig op aan te merken. Het is gewoon die leuk is, omdat hij nou eenmaal leuk is. Het verhaal is grappig, de grappen zijn leuk (vooral wanneer de twee criminelen elkaars spullen hebben gestolen) en het is voorbij voor je er erg in hebt.

Deze film heeft de beste komische oneliners aller tijden!

Prima film van Ernst Lubitsch, die ik best een redelijke regisseur vind . Hier heeft hij een leuke romcom met een misdaadverhaal gemixt. Er zitten een paar geslaagde grappen bij die zelfs nu nog erg leuk zijn. Meestal is de humor uit dit soort oude films erg gedateerd, maar hier dus niet. Ik had trouwens geen idee waar het einde naar toe zou gaan en was ook positief verbaasd over hoe dat in elkaar stak .

Erg leuke charmante film van Lubitsch.

Herbert Marshall en Miriam Hopkins vormen als Gaston en Lily een heerlijk stel. Zelden zoveel chemie tussen twee acteurs gezien als hier. Erg leuk om te zien hoe ze elkaar constant de loef proberen af te steken in het beroven van elkaar.

Verder heeft de film een vlot verloop, waarbij de luchtige sfeer goed overkomt. De dialogen zijn behoorlijk scherp en ook best grappig. De film was uiteindelijk weer voorbij voor ik er erg in had.

Vlot vermaak, leuke humor van alle tijden, veel charisma en een film die heden ten dage nog altijd makkelijk mee kan. Een absolute aanrader dit.

4,0*

Grandioze komedie van grootmeester Ernst Lubitsch. Volgens sommige kenners z’n beste, maar ik vind To Be or Not To Be (1942) toch nog net ietsje beter.

Naast de schitterende dialogen met veel puntige oneliners is het geweldig om te zien hoe Lubitsch met insinuaties en toespelingen indirect de romantische spanning opvoert. Dat was trouwens de reden dat de film na het van kracht worden van de Production Code in Hollywood in 1935 uit de roulatie werd genomen, net als Lubitsch’ volgende film Design for Living overigens.

Miriam Hopkins vertolkt opnieuw een heerlijke rol, maar Lubitsch toont ook z’n meesterschap door zelfs aan de fraaie modepop Kay Francis acceptabel acteerwerk te ontfutselen; een prestatie op zich. En dan is er ook nog Edward Everett Horton met zijn onnavolgbare mimiek; prachtig!

Een absolute must voor liefhebbers van Hollywood-klassiekers. Maar dat geldt eigenlijk voor de meeste films van Ernst Lubitsch, een van de grootste regisseurs aller tijden.

Erg vermakelijke, charmante komedie die ook tachtig jaar later vlot wegkijkt. Leuke dialogen, goed acteerwerk met een overtuigende chemie tussen Horton en zowel Francis als Hopkins, en een uitstekend stukje vermaak voor een brakke zaterdagmorgen.

Lekkere Ernst Lubitsch-comedy van voor de PCA-code, dus met louter slechte mensen, sexueel getinte dialogen en met een rap tempo.

Een mooi voorbeeld van een film uit Hollywood voor ze in 1934 de Motion Picture Production Code toepasten en veel zaken gecensureerd werden. Dat werd later wel gecompenseerd met beter acteerwerk, filmtechnieken en topregisseurs. Maar het is wel gepolijst. Trouble in Paradise is nog ondeugend en speels. Het blijft een romantische komedie natuurlijk, maar wat ruwer dan de latere films in de jaren '30. Ironisch dat net Ernst Lubitsch enkele jaren eerder nogal kritisch was op de geluidsfilm. Hij vroeg zich af waarom je nog beelden zou filmen als je acteurs het verhaal kon horen vertellen.

Gelukkig bleef hij regisseren en mixt de nieuwe geluidsfilm met z'n visuele aanpak. Filmen via spiegel, werken met schaduwen, vanuit het raam, ... Het zijn kleine dingen, maar zorgen er wel voor dat het geen louter theaterverfilming is. Het versnelt ook het tempo en de dialogen zijn leuk om te volgen. Leuke cast trouwens. Edward Everett Horton in een bijrol is altijd een plezier om bezig te zien. En de hoofdrolspelers zijn mooi op elkaar afgestemd.

In dit genre ben ik vooral een liefhebber van Frank Capra, maar Ernst Lubitsch is zeker ook een sterke regisseur. Capra kon rekenen op nog betere acteurs en had meer pittige dialogen in z'n films. Lubitsch heeft z'n ervaring om er visueel een mooie film van te maken. En Trouble in paradise is één van die pareltjes.

Ik ben bang dat ik in het verleden onterecht veel te veel films als meesterwerk heb bestempeld .

**** / *****

Eens . Maar ondanks dat deze klassieker er zeer elegant en verzorgd uitziet , cinematografie en montage van hoog niveau , vind ik de setting ( filmsets ) waarin de scenes zich afspelen nergens bijzonder en soms zelfs pover . Het gaat om een hermetisch ' gesloten ' film die binnen in een filmstudio is opgenomen . Ik voel dat meteen aan , en dat stoort mij een beetje omdat ik dergelijke producties associeer met banale televisiefilms .

Mijn derde (en tevens oudste) film van Ernst Lubitsch beviel mij beduidend minder dan de vorige twee die ik van hem heb gezien (The Shop around the Corner en To Be or Not to Be). Vond het een film waarin het ontbreekt aan leuke personages of een interessant plot. De dialogen zijn wel best vlot, waardoor het nog wel redelijk wegkijkt, maar dat is het dan ook wel.

Een gesofistikeerde comedy noemen ze dit waar de oplichters gentlemen zijn en de slachtoffers sympathieke sullen die nooit een seconde wakker liggen van hun financieel verlies. Het universum van Lubitch is een paradijs waarin iedereen zich amuseert, waar lichte zeden welig tieren en waar het beeld van gesloten deuren meer erotische koorts veroorzaken dan de 8 seizoenen samen van Temptation island. Een mooie rijke weduwe is een ideale habitat voor een oplichter. Het probleem is echter dat de oplichter Gaston het niet kan volhouden en zijn hart spreekt. Geld of liefde ? Is er dan toch een geweten in het paradijs ? Nee hoor, it's all about the money en op het einde rolt men elkaars zakken naar hartenlust. Zeer genoten van dit ondeugend spel.

Aardig maar die hele hoge score vind ik wat teveel van het goede , vond het verhaal in het begin zelfs nogal warrig .

Als het hoofdplot zich openbaard word het pas boeiend , hoe Gaston Colet in weet te palmen is wel leuk uitgevoerd .

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan...
Heerlijke komedie van Ernst Lubitsch met vooral gevatte humor, pittige dialogen, uitstekend acteerwerk en meerdere verbluffende goed uitgewerkte scènes: de ondervraging van de bestolen hotelgast door een tolk, de wederzijdse verwijten tussen Gaston en Lily over wat ze werkelijk zijn en de wederzijdse teruggave van wat ze elkaar ontvreemden; ook de slotscène en nog vele andere.
Romantiek ook natuurlijk en zelfs wat te erotisch naar de toen geldende normen, al valt er ook wel wat ernst als, het bestaan van minder gegoeden in de maatschappij wordt aangehaald.
Veel om van te genieten dus in deze uitstekend film uit begin jaren 30.

Beetje flauw oplichtersdrama waarin de oplichter verliefd wordt op zijn ... Nou ja dat is sinds 1932 al wel iets vaker vertoond. Decors is poppenhuis en de acteurs en actrices allemaal net iets te popperig. De jaren dertig stijl, verder best netjes allemaal gefilmd, maar ik kan er alleen echt goed in meeleven als we fullout screwball gaan. Hier pakt het drama niet en ziet het er net allemaal wat te fake uit om hier in mee te kunnen gaan. Regisseur Ernst Lubitsch is een grote naam uit die tijd, maar mij heeft ie nog niet mee.

Lubitsch is een van mijn favoriete klassieke Hollywood-regisseurs, en omdat ik zijn bekendste titels over het algemeen lang geleden zag ben ik hem weer een beetje aan het herontdekken. Trouble in Paradise had ik alweer bijna 15 jaar geleden voor het laatst gezien, en ik kon me er nauwelijks nog iets van herinneren, tijd voor een herziening dus.

Het is een hele fijne film, nog steeds, over een meesteroplichter die zijn slag denkt te slaan bij een steenrijke weduwe. Geen bijster origineel gegeven, maar de charme waarmee het wordt uitgevoerd, het slimme script en de acteurs (met name Hopkins en Francis, en de geweldige Edward Everett Horton in een belangrijke bijrol) maken er een prachtige klassieker van. Veel seksuele toespelingen, en bovendien komen de boeven weg met hun misdaden, geen wonder dus dat de film de toorn wekte van de Hays Code die enkele jaren later werd ingevoerd, waarop Trouble in Paradise decennia op de plank bleef liggen.
Een van Lubitsch' beste films.