A Woman under the Influence (1974)

Een dikverdiende Golden Globe en een Oscarnominatie voor Gena Rowlands die op verbluffende wijze de rol vertolkt van de psychisch gestoorde vrouw die daarenboven sterk onder de invloed leeft van haar, het misschien goed menenende, maar lompe, brutale en opvliegende man, eigenlijk evenzeer ziek als zij en een bemoeizieke, ook al niet verstandige familie en relaties. Ook Peter Falk is hier indrukwekkend.

Schitterende film van Cassavetes met prachtige, werkelijk natuurlijk-oprechte scènes als de spaghettimaaltijd, de strandscène, de kinderen achteraan de truck...

Een gevoelig werk ook, daar waar het trieste lot van de onschuldige kinderen emotioneel in beeld wordt gebracht.

Ondanks de lange speelduur, geboeid gekeken naar deze film van Cassevetes, een topregisseur.

Het schijnt dat er ruim 2 jaar aan de totstandkoming ervan werd gewerkt.

John Cassavetes was zowel een innovatief filmer (met de camera die bijna als personage door de scenes beweegt) als een fantastisch acteurs-regisseur. In 'A Woman Under The Influence' stuwt hij het gezelschap (onder aanvoering van Gena Rowlands en Peter 'Columbo' Falk) naar grote hoogtes. Het resultaat is ongemakkelijk, want de karakters zijn zo rond (met zowel goede als slechte kanten) dat het bijna onvergelijkbaar is met welke film tot dan toe. Enig puntje van kritiek is dat het wel een lange zit is (van dik twee en een half uur), maar ja, het hele leven is ook een lange zit, mensen.

‘A Woman Under the Influence’: Cassavetes’ Intense and Emotionally Exhausting Slice of Life

Ik ben niet zo bekend met het ruime oeuvre van Peter Falk - behoudens de legendarische detectiveserie "Columbo" - dat het wel interessant is hem elders aan het werk te zien. Ik was destijds (en nog) fan van Columbo en ook hier in A Woman under the Influence kon ik hem best appreciëren als een vreemde man die noodgedwongen de opvoeding van de kinderen op zich neemt en tevens ernstig lijdt onder de toestand van zijn vrouw Mabel. Schrijnend is onder meer het strandbezoek of de mate waarin hij zich gedraagt wanneer heel wat genodigden thuis op bezoek komen. Hij weet met zichzelf geen blijf wanneer de kinderen de situatie onvoldoende kunnen inschatten.

Maar de grote ster is toch wel Gena Rowlands die knap gestalte geeft aan Mabel. Aanvankelijk wordt er wel wat lacherig gedaan over "gekke Mabel", maar haar paranoia, vreemde gedragingen en hersenspinsels nemen zodanig de overhand dat ze moet worden opgenomen. Rowlands komt erg overtuigend over.

A Woman under the Influence is een overtuigend familiaal drama die wel wat trage scènes kent. Hier en daar was het even doorbijten, maar je krijgt ook wel wat terug. Niet helemaal 100% overtuigd om het zelf als meesterwerk te zien, maar zeker zeer degelijk tot goed.

Een film waar werkelijk geen eind aan lijkt te komen. Het was ongetwijfeld de bedoeling dat Peter Falk en Gena Rowlands twee bijzonder vervelende mensen portretteren en dat is ze ook zonder meer gelukt. Helaas zijn beide personages niet alleen nogal hysterisch en vervelend, maar ook buitengewoon oninteressant. De dialogen gaan veelal nergens over en duren eindeloos en de karakters ontwikkelen zich eigenlijk nauwelijks. Al met al een worsteling om deze film uit te kijken.

Zeer sterke film. Regisseur Cassavetes schetst op een authentieke wijze het huwelijk van Mabel en Nick. Volgens de titel moeten we ons concentreren op de labiele Mabel maar het viel mij op dat Nick het hoofdpersonage leek te zijn. Cassavetes probeert om Nick niet als een sympathiek personage te schetsen meer nog Nick is al even onstabiel als zijn vrouw. De uitbarsting tijdens de spagetti maaltijd, zijn reactie op het verjaardagsfeestje en zijn beslissing om Mabel te laten opnemen lijkt overdreven. Hij is ook diegene die we volgen tijdens Mabel's afwezigheid. Cassavetes zorgt ervoor door dingen weg te laten dat de personages niet veroordeeld worden. Weet bv Nick dat Mabel hem bedroog in het begin van de film ? Is de geestestoestand van Mabel erfelijk (en dus niet de oorzaak) door terloops aan te halen dat de moeder toch ook niet de meest nuchtere persoon is (cf haar bezoek met de kinderen als Nick en Mabel nog in bed liggen) ? Dankzij het laatste deel waarin Mabel langzaam haar huiselijkheid terug vindt (na een blijkbaar moeilijke opsluiting met shocks) mede dankzij de steun van Nick is wel een testament naar hun liefde toe. Cassavetes wil hier aangeven dat die situatie totaal verkeerd aangepakt werd door Nick zonder hem te veroordelen (slechts een nevenpersonage verwijt hem daarvoor rechtstreeks). In mijn blu ray uitgave van BFI zit er ook een boekje waarin een artikel staat hoe Cassavetes met de montage is omgesprongen. Oorspronkelijk zou de toestand van Mabel van een beetje erg naar erg evolueren maar door scenes te herschikken, is het nu precies het omgekeerde. Haar ontrouw bv (door haar geestestoestand) is erger dan haar enthousiasme tijdens het verjaardagsfeestje. Daardoor krijgen wij de indruk dat de beslissing van Nick om haar te interneren niet de juiste reactie is. AWUTI is krachtig, rauw, emotioneel en sociaal kritisch. De filmtaal van Cassavetes is bijzonder intens. Knetterende cinema.

Gena Rowlands vertolking als Mabel, de labiele echtgenote van een eenvoudige arbeider en moeder van drie jonge kinderen, is er ééntje die schreeuwt om een Oscar en The Academy gaf gehoor aan die oproep. Het is wel wat moeilijk te accepteren dat echtgenoot Nick [Peter Falk] zo lang wacht met het zoeken naar hulp, want Mabels gedrag is behoorlijk extreem. Falk geeft Rowlands uitstekend tegenspel en de kinderen dragen hun steentje bij in de schrijnende finale. Cassavetes' documentaire-achtige regie verhoogt het gevoel van realisme, maar het duurt allemaal veel en veel te lang.

Ik had inderdaad hetzelfde. Verder ijzersterk geacteer van eigenlijk alle acteurs.

Ondanks het lage budget (de oma's zijn daadwerkelijk de moeders van Falk en Rowlands bv.), de ophef over het portretteren van een gestoorde, blanke vrouw uit de middenklasse en distributieproblemen lukte het uiteindelijk tóch. Iéts aan de lange kant wellicht, maar toch 4 verdiende sterren.

Prachtige film over een vrouw die de grip op het leven kwijt raakt en een man die de grip op zijn vrouw en zijn gezin kwijt raakt. Voelde soms eerder als een documentaire. Zal nog even in mijn hoofd blijven hangen.

Een film waar je de tijd moet voor nemen (wat ik intussen al gewend ben bij Cassevetes) maar het mooie eraan is dat het zich ook beloont (in mijn ervaring).

Wat een wereldprestatie van Gena Rowlands als de vrouw die net een tikje anders is dan wat als normaal wordt beschouwd en tussendoor ook wel serieus psychotisch overkomt. Haar confrontatie met de (buiten)wereld komt pijnlijk en schrijnend echt over. Ze lijkt zich op één of andere manier in een kinderlijke staat te bevinden, is heel oprecht, en dan wordt ze daar natuurlijk op afgerekend. Wat is normaal? Wat is abnormaal? Bij het observeren van het gedrag van de diverse personages begon ik soms toch te twijfelen.

Cassevetes slaagt erin om natuurlijke dialogen te creëren, schijnbaar triviaal, en daarmee naar een plot toe te werken die zich ergens op existentieel niveau lijkt af te spelen. Straf.