Memoir of a Snail (2024)

15 jaar na Mary & Max weer een nieuwe Elliot.

Vanaf 20 februari 2025 in de bioscoop (Bantam Film)

Best wel leuk gemaakt maar de donkere sfeer erom heen... tja. Ik weet het niet.

In ieder geval, niet een animatie die weer ga kijken, denk ik.

No way! Een nieuwe van Elliot! Heel veel zin in, de beste man heeft vast genoeg mooie dingen te vertellen na 15 jaar. Sterke cast ook!

Leuke verrassing dit.

Als in, leuk dat er een nieuwe Elliot is, had er nog niks eerder over gehoord. De film zelf is minder een verrassing, aangezien het toch vooral een herhaling is van Mary and Max. Dat is geen ramp natuurlijk, gezien de frequentie dat Elliot nieuwe films uitbrengt, maar wie die film niet kon pruimen zal hier ook weinig aanvinden.

Voor mij werkt het wel, die narratie vol kleine, quirky details. Doet een beetje aan Wes Anderson denken soms, maar Elliot weet er toch z'n eigen draai aan te geven, 't is vooral iets edgier soms, zonder dat het vulgair of goedkoop wordt. Verder is het visuele stijltje geweldig, het type stop-motion wat mij het beste ligt.

4.5* en een uitgebreide review

Het is moeilijk om deze niet direct naast Mary And Max te leggen - en misschien niet helemaal eerlijk - maar de stijl, de toon en de manier waarop er schoonheid in treurigheid gevonden wordt vertoont zo veel overeenkomsten, dat vergelijken haast onvermijdelijk is.

En dat is jammer, want ook dit is weer een pareltje, maar voor mijn gevoel (gebaseerd op een kijkbeurt van lang geleden weliswaar) is Mary & Max toch de betere film. De onwaarschijnlijke vriendschap in die film was aandoenlijker, de quirky portrettering in details was verrassender en hoewel Memoir wat rijkelijker geanimeerd is qua set design en ook qua inhoud een stapje buiten de lijntjes zet, was de eenvoud van Mary & Max een groot deel van de charme.

Veelal een herhalingsoefening voor Elliot dus, die op dezelfde punten scoort als met zijn debuut. Mary & Max was destijds (voor mij) een verfrissende wind door animatieland, vooral omdat het humor en luchtigheid wist te vinden in ongebruikelijk zware thema’s en personages met serieuze beproevingen, iets waar de geijkte Westerse studio’s toch altijd een beetje van weg blijven. Memoir doet in feite exáct hetzelfde en draagt daardoor misschien wat minder verrassingselement in zich maar eerlijk is eerlijk: het overtuigt wederom voor de volle honderd procent.

Concreet aanwijsbaar minpunt vond ik de voice-acting van Snook, die haar personage toch minder tot leven weet te brengen als Collette dat deed in M&M.

Verder is dit makkelijk een contenter voor beste film van het jaar, dus laat je niet misleiden door al mijn negatieve overwegingen. Elliot mag er van mij nog honderd maken van hetzelfde kaliber, ik zal er iedere keer van smullen. 4*

Niet zo sterk als Mary And Max, de vorige film van regisseur Adam Elliot, maar toch wel weer een mooi en meeslepend verhaal, prachtig geanimeerd. Thematiek en personages hebben overeenkomsten met die eerdere film, iets dat in het nadeel werkt van deze Memory Of A Snail, maar uiteindelijk zijn script en stemmencast toch wel weer bijzonder genoeg om indruk te maken.

Na de dood van haar surrogaatmoeder Pinky [Jacki Weaver] deelt Grace Pudel [Sarah Snook] haar levensverhaal met Sylvi [David Williams], één van de slakken waar ze voor zorgt. Dat levensverhaal gaat bepaald niet over rozen (er vallen nogal wat doden en thema’s als masturbatie in het openbaar en swingers komen voorbij) en de ironische, soms gitzwarte humor maakt dit ongeschikt voor kinderen. Graces deprimerende levensverhaal beschrijft wel op ontroerende wijze de band die ze had met haar tweelingbroer Gilbert [Kodi Smit-McPhee] en hoe Grace zich met de hulp van de veel oudere Pinky bevrijdde van de spreekwoordelijk kooi die ze voor zichzelf had gemaakt. De ogenschijnlijke tegenstelling tussen de schattige animatiestijl en de duistere inhoud kan in het begin wat afstotelijk zijn, maar tegen het einde weet Grace je hart te veroveren en is een brok in de keel een zekerheidje.

Na jarenlange stilte komt Adam Elliot na Mary and Max (2009) met een wederom fantastische langspeler en stop-motion film. Memoir of a Snail vertelt de sombere levensgeschiedenis van Grace Pudel, een vrouw van middelbare leeftijd die terugkijkt op haar leven. Memoir of a Snail is geen crowdpleaser. Het is een film die serieuze thema’s aansnijdt en dat doet met personages die allemaal hun eigenaardigheden hebben en over het algemeen vrij bizar gedrag vertonen.

De film zit vol absurde gebeurtenissen die aanzetten tot gegniffel en gegrinnik en soms zelfs tot heus geschater. De absurditeiten zijn een welkome tegenhanger voor de vele afschuwelijke gebeurtenissen waarmee de film ook vol zit. Mensen gaan dood, gezinnen worden uiteengerukt, er is misbruik en geweld. Het is een en al misère. De film is bezaaid met pijnlijke en treurige gebeurtenissen. Dank dus voor de troost en de verlichting die Elliot de kijker biedt door ook met luchtigheid te strooien,

Grace Pudel is het middelpunt van de ellende en van de film. Een melancholisch personage dat de neiging heeft zich te verstoppen voor de wereld. De vijandige wereld die haar weinig goeds heeft te bieden. Ze raakt in een isolement. Ze is een gevangene van zichzelf. Haar fascinatie voor slakken is begrijpelijk. De slak die omzichtig de wereld betreedt en zijn eigen schuilplaats met zich meedraagt, staat symbool voor de manier waarop zij met situaties omgaat en tegen de wereld aankijkt.

Memoir of a Snail is een film die serieuze maar universele zaken aansnijdt waar elke kijker wel een gevoel van empathie of herkenbaarheid bij heeft. De manier waarop de film zijn thema’s behandelt is daarnaast altijd heerlijk eigenzinnig en vrijwel altijd absurd. Echt heerlijk. De visuele beleving is absoluut eigenzinnig. De decors zijn somber, sfeervol en mooi en met zorg opgebouwd. En dan de figuren. De figuren zijn niet met schoonheid behangen, maar hebben veelal gewoonweg een lelijk uiterlijk met daaronder natuurlijk een eigen charme die je alweer snel door de uiterlijke kenmerken van een figuur heen laat kijken.

Elliot laat geen perfecte mensen zien. Hij toont mensen die hun weg zoeken door een wereld die zowel afschuwwekkend als wonderbaarlijk is. Een wereld waarin de ene keer een afgrond ligt te wachten en de andere keer een goudschat wordt gedolven. Grotesk, afschuwelijk, ontroerend, humoristisch en herkenbaar. Prachtfilm.

Mary and Max! De stijl van dezelfde makers is onmiskenbaar duidelijk. Die lelijke, maar tegelijk charmante stop motion poppetjes brengen een rauwe en donkere kant naar boven in het plot. Het is geen films met een hoog feel good gehalte, integendeel zelfs.

Een leuk verhaaltje wel van het slakkenmeisje, al haalt deze film niet het niveau van Mary & Max. De makers vinden opnieuw het evenwicht tussen tristesse en die kleine opwekkende grappige momentjes die de film rijk is. Ze slagen er wederom in om een connectie te ervaren met hun personages, met Grace Puddle in de eerste plaats.

Echt wel genoten opnieuw van deze film waarbij de herkenbaarheid hoog zit en de beleving maximaal is. En uiteraard visueel wederom een pareltje.

Prachtig gemaakte stop motion film. Knap scenario die thema's als eenzaamheid, rouw en angst niet schuwt. Kleine grapjes en absurdistische scènes tussendoor zorgen ervoor dat het nergens te zwaar wordt.

Nieuwe Adam Elliot, fijn. En gelukkig was het dat ook. Die tragikomische toon bevalt me uitstekend, en de stop-motion stijl past er uitstekend bij. Hopelijk duurt het niet weer 15 jaar...

4,1*

Prachtig! De film is grappig, maar ook aandoenlijk, en aangrijpend tegelijkertijd. Nooit gedacht dat ik door zoveel emoties zou gaan bij deze animatie, maar poeh zeg, deze deed me echt wel wat. Beng! Vijf sterren!

Absolute perfectie!

Zóveel, zo goed opgezette drama, ironie en humor. Ik ken eigenlijk geen enkele andere film die dit ook heeft, behalve dan Mary & Max. Ik heb werkelijk op de grond gelegen van het lachen, èn een traantje door voelen komen, soms zelfs tegelijkertijd. Incroyable, Bravo, Magnifique.

Het kijken gaf mij comfort, onrust, inzicht en totale verwarring. Het is nogal wat. Psychologie en filosofie worden vermengd met het echte leven, het zijn, het niet-zijn, de schoonheid èn de helaasheid der dingen.

Kan niet beter, wat mij betreft Hele Dikke Vette TIEN !!!

Heel erg mooi gemaakte film, fijne humor en een prachtige boodschap!

Een nieuwe film van de man achter het schitterende Mary and Max. Wederom een vreselijk ontroerende film. De affectie die Elliot voor zijn personages heeft is zo voelbaar. De film is ook een soort van ode aan mensen die anders of excentriek zijn. De empathie druipt van de film af.

De film doet ook zijn naam eer aan met meer een levensverhaal dan een typisch verhaal met een afgetekende spanningsboog. Snook is ook echt perfect als de stem van Grace. Visueel is de film erg leuk, met echt een eigen stijl die aansluit bij de sombere maar ook aandoenlijke en wat vreemde toon van de film. Daarnaast is dit ook een charmant maffe film die oprecht grappig is vaak. En ik kan het einde niet genoeg prijzen. De Oscargenomineerde animatiefilms zijn bijzonder sterk dit jaar.

Mary and Max ken ik niet (maar daar hoop ik gauw verandering in te brengen*) dus die vergelijking hoef ik niet te maken.

Deze animatie smaakt dus zeker naar meer. Mooi verhaal, een levensverhaal met soms rauwe (typisch Australische?) en soms toch ook wel weer subtiele humor, het bleek helemaal mijn ding. En dan had Nick Cave ook nog een rolletje. Erg te gekke film!

*Jubel! Hij draait in mei in de bioscoop in de stad waar ik woon. Driewerf hoera en komt dat eens even mooi uit!

Hartstikke mooi gemaakt en bij vlagen erg lollig, fantasierijk en gevat. De emotie van het verhaal kwam bij mij niet erg effectief binnen, terwijl ik er wel gevoelig voor ben. Misschien probeerde het een beetje te hard met het extreme drama en vele tranen. Ik zat dus met een beetje meh-gevoel al vermaakte ik me prima. Leuk, gewoon leuk.

Toch wel fijn uiteindelijk. Enerzijds echt te donker en treurig allemaal. Is het niet het verhaal (met drama op drama op drama), dan wel de stemmige muziek of de in sepia gedrenkte fotografie waar elke vorm van vrolijkheid uit is gehaald. Ook het stemmenwerk is heel vlakjes, emotieloos haast. Al paste dat wel bij deze stijl en het vertellen van een heel levensverhaal.

Maar, ik vond het al met al wel een mooie film. Ondanks alle drama heeft dit ding best een lichte frisse toon en het vele gebruik van voice-over werkte goed hier, juist om een heel leven te tonen. De animatie is oké (echt fan word ik nooit van deze stijl) en vooral lekker vol details. Daarnaast is de film op momenten echt wel komisch met veel 18+-grappen en donkere humor en dat waardeerde ik wel. Dat de morele boodschap, zoals vaker bij animatie, er weinig subtiel in wordt geramd vergeef ik de film. 3,5*.

p.s. Geinig om een potje Vegemite te zien. Dat spul is echt zeldzaam ranzig maar Australiërs zijn er dol op.

Het verhaal is een klassiek coming-of-age-drama waarin een bang meisje dat geborgenheid verlangt maar gescheiden van haar tweelingbroer een gevangenis voor zichzelf schept (ze trekt zich als een slak terug in haar huisje) en wijze lessen krijgt van haar enige, oude maar levenslustige vriendin. Het is wat dat betreft enigszins formulewerk maar het verhaal is in elk detail heel sterk uitgewerkt: het zit vol humor en tegelijk zo vol nuance dat het nooit een karikatuur wordt en het de kijker direct kan raken. Het is allemaal zo intelligent realistisch dat het ook sterk autobiografisch voelt; het laat het echte leven – z’n absurditeit, de pijn en de hoop – zien op een hartverwarmende wijze. En de klei-animatie is al net zo prachtig. Het maakt de film tot een van de mooiste ervaringen in de bioscoop van de afgelopen tijd.

Ik verheug me al op Mary and Max (2009) van dezelfde regisseur/animator die op 22 mei 2025 alsnog in de bioscopen komt.

PS. "Life can only be understood backwards, but we have to live it forwards." dat de film gebruikt en als motto verschijnt is van de Deense filosoof Søren Kierkegaard (1813-1855).

Weeral prachtig geanimeerd en raakt bij vlagen ook de juiste knoppen. Toch is het iets te fragmentarisch en al te melodramatisch om een echte hoogvlieger te zijn.

Bespreking uit Memoir of a Snail - ikruikversemosterd:

"Memoir of a Snail is zo diepduister zwart en gruwelijk ellendig dat er bijna geen licht te zien is. Grace Pudel, het aandoenlijke hoofdpersonage van Adam Elliots hyperemotionele stopmotion, wordt genadeloos getreiterd om haar hazenlip, verliest op jonge leeftijd haar vader en moet afscheid nemen van tweelingbroer Percy. Als er toch iets van geluk in Graces kleine wereld dreigt te arriveren wordt dat spoedig vertrapt. Alsof zij geen recht heeft op levensvreugde en alleen bestaat om langzaamaan weg te kwijnen tussen de door haar verzamelde slakken.

En toch is het niet alleen kommer en wel in Elliots prachtige vertelling. In de verte gloren minieme puntjes hoop. Dan blijkt Memoir of a Snail ook een liefdevolle ode aan veerkracht en de buitenstaander en wordt het om die reden nooit te zwaar. Ook als Grace geen andere uitweg meer ziet blijft er nog iets van optimisme sluimeren.

Memoir of a Snail is zwaarmoedig en strijdbaar. Net als de slak die altijd moedig vooruitglibbert loont het om door te zetten. Vol te houden.

Memoir of a Snail zegt: geef niet op. Vertrouw op de goede krachten in de wereld. Op alles wat goed is. Je weet nooit wat voor moois het leven nog te bieden heeft."

Klein en intiem. Prachtig gemaakt. Lelijk van de buitenkant, maar schitterend van de binnenkant. Grappig met momenten, verdrietig met momenten. Heftig met momenten.

De film kabbelt rustig door maar gelukkig tegen het einde wordt het heel ontroerend. Misschien iets te melodramatisch, maar kwam wel goed binnen. Ook wel verrast door de mooie, maar ook wat overduidelijke, maar alsnog treffende symboliek in de film. En een lieve en mooie boodschap ook op het einde.

Krappe 4.5*

Mooi gemaakt. Beetje blind ingegaan, had wel eens zin een claymation. Helaas is het verhaal maar ondermaats en zit er veel lgbt propaganda in.

Wederom een betoverende en uiterst humoristische film over het leven geleefd met (kleine) imperfecties. De regisseur is echt de Koning van details, veel leuke onzin met een serieuze noot. Waarbij je jezelf constant grijnzend afvraagt: ''Hoe komt hij hierop''?

Héél mooi gemaakte Claymation, werkelijk prachtig. Anderhalf uur lang genieten van alle kleine details, visuele verwijzingen en grapjes, en het meesterlijk opbouwen van een universum vol aandoenlijke, menselijke figuren met kleine en (zeer) grote gebreken en tekortkomingen. Adam Elliot is een Meester in zijn vak, genieten geblazen. Enkel en alleen voor het visuele aspect kijk ik de film binnenkort nog eens met heel veel plezier opnieuw, want ik heb het gevoel dat me nog veel over het hoofd gevlogen is. Het is heel Burtonesque, maar eigenlijk nog een stuk duisterder, tragischer en volwassener, én ook met een uniekere invalshoek.

Inhoud haalt het voor mij helaas niet helemaal bij de vorm - hoewel het plot voor een groot deel van de film wel raakt. Al vond ik het met momenten wel een beetje een repetitieve vertelstructuur, en is de voice-over op zich een logische keuze, maar daarom niet de beste of meest originele. Ik ben zelden grote fan van die techniek - het geeft een film altijd een groot 'En toen gebeurde dit'-gevoel voor mij, zo ook hier. Echt een groot minpunt is dat absoluut niet voor alle duidelijkheid, maar het is wel zo'n kleinigheid dat ervoor zorgt dat ik het verhaaltechnisch niet meteen een meesterlijk vertelde film vind. Het einde was mooi, maar kon ik me ook niet helemaal in vinden. Het klinkt misschien raar - ik voel me bijna harteloos - maar het einde is te zoet. Dat de broer van Grace toch nog blijkt te leven, vond ik een foute keuze. Ik had het juist mooi gevonden als Grace daar aan 'voorbij' had kunnen groeien. Dat leek me ook de richting waar het in uitging; Grace die ondanks alle horror in haar leven en verleden, toch vrede kan vinden en een toekomst voor haarzelf kan beginnen uitstippelen. Om haar op het einde van de film met haar broer op de zetel te zien zitten, voelde een beetje als een setback.

Maar goed, ook dat is vooral een gevoelsmatig puntje. Ik wil zeker niet te negatief klinken, want in z'n geheel vond ik het een heerlijk originele, prachtig gemaakte animatiefilm, waar véél in zit, aan de oppervlakte maar ook meer verborgen, waar je wat voor moet zoeken. Wie weet valt het inhoudelijke aspect wat meer op zijn plek wanneer ik de film nog eens kijk. Zo niet, heb ik in ieder geval toch nog eens kunnen genieten van de heerlijk, héérlijk vormgegeven wereld!

Dikke 3.5*.

Lieve film. Het ziet er fraai uit allemaal, wat een onderneming moet dat zijn om zoiets te maken.

Inhoudelijk is het allemaal niet echt verrassend, al zit er wat meer verdriet in dan in de meeste animatiefilms die ik ken (ik ben geen expert, zeg ik er voor de zekerheid maar bij). De spanningsboog is vrij conventioneel en het feel good-einde had ik eerlijk gezegd niet verwacht, maar paste wel volledig bij het genre en voelde daardoor gek genoeg ook weer niet echt als een verrassing.

Ik zag Mary & Max nog steeds niet. Maar daar komt snel verandering in. Memoir of a Snail is een ietwat dik aangezet (maar ik vermoed dat er onder de oppervlakte autobiografische elementen zijn) drama over een weesmeisje en haar broer. Veel creativiteit, Onderhond noemde terecht Wes Anderson als referentie voor het vaak nogal quirky karakter, Ik wil daar nog aan toe voegen dat Pinky ook trekjes had van Maude uit Harold & Maude. Zo goed als die film is dit niet. Maar zeker aangenaam.

Klopt. Een deels autobiografisch portret van Elliot die nog een laatste keer terugkijkt op traumatizerende hoofdstukken uit zijn leven vooraleer definitief de bladzijde om te slaan. Het slakkenhuis als beeldfiguur (de lasten van het leven) is in die zin goed gevonden. Hij kon in ieder geval zijn ei kwijt in de kunst...

Het was even wennen aan de lange lijst minder leuke dingen des levens die hierin verwerkt zaten : pesten, fanatisme, fetisjisme, eenzaamheid, depressie, homofobie etc etc, maar de creativiteit en relativerende humor maakten desondanks van al die ellende iets moois en hoopvols.

Ik vond het allemaal maar gezapig en aardig. Leuk verhaaltje, met nogal een paar verrassende wendingen. Maar uiteindelijk lukt het me gewoon niet om een emotionele binding met poppetjes klei te krijgen, dus die stap kon ik ook nergens maken. Wel mooi gemaakt, maar ik denk dat dat niet echt een compliment is.