The Last Emperor (1987)

Erg lange biopic over de laatste keizer van China. Ondanks de lengte van 3,5 uur (ik keek de Director's Cut) vond ik het een heel onderhoudend stukje geschiedenis over Pu Yi. De film schakelt telkens heen en weer tussen de tijd: een gedeelte wat zich net na WOII afspeelt en een gedeelte dat zijn levensloop volgt. Zo word je benieuwd waarom hij met de Japanners samenwerkte in WOII. Hierdoor wordt ie namelijk gevangen gehouden. Op 3-jarige leeftijd werd ie al gekroond tot keizer en wordt in de Verboden Stad gehouden en moet daar de dienst uitmaken. Echt veel te zeggen heeft ie uiteindelijk niet, want de wereld buiten de Verboden Stad verandert in een razend tempo.

Later wordt getoond hoe het zover heeft kunnen komen dat Pu Yi uiteindelijk in de gevangenis terecht komt. Het is niet helemaal fraai hoe dat loopt, maar de sympathie, het begrip van de kijker (of in ieder geval van mij) kreeg ie vreemd genoeg wel. Film ziet er verder best mooi uit en biedt ook nog een aardige rol voor Peter O'Toole. Wel jammer dat het acteerwerk van sommige anderen nogal houterig overkomt.

Heb de DC gezien, en had dat beter niet kunnen doen. De speelduur van 3,5 uur is veel te lang en ook al zitten er een aantal mooie scenes in de film, deze zitten voornamelijk aan het begin en na 2 uur had ik het eigenlijk al wel gehad.

Enige pluspunt is de goede soundtrack

Ik heb net de eerste 15 minuten bekeken van de Blu-ray release (Quality Film Collection) maar de beeldkwaliteit valt me zwaar tegen. Heel veel 'noise' of 'grain', zeker tijdens 'interior scenes' en de kleuren zijn te flets. Het lijkt wel een workprint. Toegegeven, de kleuren van mijn DVD zijn te verzadigd maar ik vind het wel mooier. Een miskoop!

The Last Emperor

The Emperor has been a prisoner in his own palace since the day that he was crowned, and has remained a prisoner since he abdicated. But now he's growing up, he may wonder why he's the only person in China who may not walk out of his own front door. I think the Emperor is the loneliest boy on Earth.

Met The Last Emperor won Bertolucci heel erg veel Oscars, maar ondanks dat dit een prachtfilm is, is dit toch niet 'de kroon' op zijn carrière.

Dat terzijde, heeft de film me zowel heel erg aangegrepen als dat het me vermaakt heeft. De score, met de theme van David Byrne, werkte daar ook heel erg goed bij. In combinatie met de vele shots van 'verlaten' locaties (iets wat constant terugblikt naar dingen die zijn gebeurd) als de prachtig opgenomen scènes in De Verboden Stad. Het wekte een klein beetje nostalgie op voor de karakters en daar ging ik heel erg makkelijk in mee. Cinematografisch is het daarom ook een plaatje. Daarvan ben ik in ieder geval zwaar onder de indruk. Er zitten ook vele scènes in deze film waar rijen vol mensen in zitten (denk maar aan die scène met dat de 3-jarige Pu Yi die rijen mensen ziet staan). Bertolucci weet deze scènes op prachtige wijze met de camera te werken.

Maar ook het verhaal zelf vond ik bijzonder interessant. Ik bedoel je hoort altijd wel van die verhalen over Chinese leiders, maar echt tot in detail ken ik ze niet. Ik vond het wel knap hoe ze werkte met de Chinese tradities (de keizer krijgt twee vrouwen) en met het verhaal zelf: dat Pu Yi eigenlijk gewoon opgesloten zit in zijn eigen huis. Het einde deed me een beetje denken aan Novecento. Bij die film werd er ook op symbolische wijze afgesloten. In The Last Emperor met die krekel ook. Het wekte een beetje dezelfde gevoelens op. Helaas is de film af en toe heel erg traag, gelukkig pikt de film vrijwel meteen weer op maar om die reden vind ik dit de film dan net niet zo goed als ik had gehoopt: aangezien deze film wel heel erg veel prijzen heeft gewonnen.

Al bij al is The Last Emperor een mooie film over de laatste keizer van China. Bertolucci weet wederom een mooie historische film te maken, die zowel prachtig geschoten is als bijzonder interessant.
*4,0

Tikkeltje gedateerd en enigszins langdradig, maar buiten dat is het een overrompelend epos zoals ze tegenwoordig te weinig gemaakt worden. Bertolucci weet zo mooi het magnifieke en tegelijk het volstrekt menselijke van dit bijzondere mensenleven te verbeelden. Voor mij werd het helemaal invoelbaar hoe deze Pu Yi meeging in de raderen van de geschiedenis.

Veel te lang. Dat is het eerste wat bij me opkwam na het zien van deze film. Voor mij had de film moeten ophouden op het moment dat Pu Yi werd verbannen uit het keizerlijke paleis, waarna het geheel hervat kan worden in de gevangenis.
Wat daartussen komt is historisch gezien wellicht interessanter, maar film/verhaal-technisch voor mij totaal niet boeiend.
Bertolucci neemt, terecht, lang de tijd het leven van de kleine keizer in zijn 'royal prison' te beschrijven. Dat is ook verreweg het meest interessantste deel van de film. Daarin vond ik de knappe spanning, emoties, culturele verschillen terug die deze film interessant maken.
Wat erg prettig is aan deze film is dat het allemaal nog voor de tijd van de 'massa-door computer' is. Elk persoon is een persoon en niet zoals veel latere, grote producties, computer-mensjes. Het is hierdoor wellicht net wat minder imposant qua hoeveelheden, maar ziet er wel mooier en echter uit (wat het natuurlijk ook is). Ook zijn de vele decors en aankleding erg fraai.
Toch is dit alles niet ingezet om te imponeren, zoals bijvoorbeeld in 'The curse of the golden flower', waardoor het een zeer realistische indruk geeft.
Het acteerwerk is soms goed, vaak ook niet en het is eeuwig zonde dat bij deze film alle dialogen in het Engels zijn.

Erg interessent, dit historisch verhaal over China's laatste keizer. Geen epos van honderden jaren terug maar aansluitend aan WO II en de rol die Japan speelde en de ambitie die het had Azië te beheersen.

Cinematografisch sterk, keurig en minitieus opgebouwd, met veel oog voor gebruiken en zeden. Meerdere massascènes (met een paar eerder komische erbij), maar geen veldslagen, wat verwondert met de naam "Emperor" in de titel.

Het blijft een breed uitgesponnen relaas van de teleurgang van een keizer, niet echt emotioneel overkomend, maar toch hebben we te doen met de arme Pu YI, die het wel allemaal anders had gewild, maar helaas, tot zelfs de meest natuurlijke rechten verloor.

Echt één van de zwaarst onderschatte films allertijden. Niet door de critici maar door de filmliefhebbers. Hoort eigenlijk zeker in de top 250. Prachtige poetische, langzaam opbouwende film, met meeslepende beelden.

Een film die me beter beviel dan Novecento. Deze epische film is de eerste film die met toestemming mocht gefilmd worden in de Verboden Stad zelf. Gelukkig wordt daar in het begin sterk op gefocust en krijgen we indrukwekkende beelden te zien. Dat is ook de sterkte van de film. Het gegeven van de keizer in z'n gouden kooi waar de tradities nog verder leefde, terwijl buiten de wereld aan het veranderen was. Daarna is het eerder een feitenlijst. Best wel interessant, maar als film iets minder. En daardoor krijg je niets episch mee. De leraar verdwijnt in stilte van het scherm en ook de verhaallijnen met de vrouwen doven zachtjes uit. Wel jammer, want dat verwacht je niet bij een epische film van 2,5 uur. De film mocht een stuk korter, zodat het mooi zou eindigen en het sterke begin beter tot z'n recht zou komen.

De 219 minuten versie is helemaal geen director's cut volgens Bertolucci in dit artikel n.a.v. de Criterion release maar een TV versie (miniserie). Deze versie heb ik onlangs gezien en voegt naar mijn mening weinig tot niets toe aan de theatrical cut van ca. 163 minuten.

4* (voor the theatrical cut)

Ik ga nog eens die theatrical kijken dan

The Last Emperor (L'Ultimo Imperatore) is een biografisch-historische dramafilm over het trieste leven van Pu-Yi (1906-1967), de laatste keizer van China.

Pu-Yi wordt al op driejarige leeftijd keizer, en blijft dat tot 1912, wanneer de Chinese Republiek wordt uitgeroepen. De film begint dan ook met de troonsbestijging van Pu-Yi als peuter en volgt zijn eenzame jeugd in de Verboden Stad, en zijn troonsafstand enkele jaren later. Daarna volgen we Pu-Yi wanneer hij als volwassene marionettenkeizer wordt van de door de Japanners bezette vazalstaat Mantsjoerije. Na de Tweede Wereldoorlog wordt hij gearresteerd door het Rode Leger wegens collaboratie met de Japanners, en brengt hij een aantal jaren in gevangenschap door. Uiteindelijk sterft hij in 1967 als vrij man, eenzaam en verlaten door iedereen.

The Last Emperor is een epos van maar liefst drieënhalf uur. Het is allemaal prachtig gefilmd, vooral de scènes met de jonge keizer in de Verboden Stad, maar helaas kan de film niet de volledige lengte blijven boeien. Daarvoor heb ik gewoon te weinig kennis van (en belangstelling voor) de recente Chinese geschiedenis. Maar goed, het verhaal blijft interessant genoeg om de film uit te kijken, al vond ik het persoonlijk wel een hele lange zit. 3,5*

Oblix: 'Rare jongens die Chinezen'

Oh...amai! Ben stijf van het lange zitten en wat een zit is dit. 3.5 uur, en ik zeg altijd dat lengte niet uitmaakt vooral als de film boeit. En laat de film hier en daar wel eens moeite mee hebben wat mij betreft.

Op de eerste plaats zonder twijfel een uniek stukje geschiedenis over het leven van Pu-Yi. In het begin met de nodige humor en spot in beeld gebracht wanneer hij als 3-jarige tot keizer wordt gebombardeerd. Wat dan meteen al opvalt zijn de kleuren, de settings en detail en de grotere beelden zoals bij die beëdiging. Werkelijk waar prachtig. Het verdere leven van Pu-Yi wordt in die zin gemarkeerd door gesloten deuren, ofwel, gevangenschap. Peter O'Toole speelt nog een leuke rol in het verbreken van oude gewoontes en maling hebben aan alles. Hij blijkt op een gegeven moment de puber beter te begrijpen dan wie dan ook. De struggle met de Jappen en later Russen, het leven wordt uitgerekt over 60 jaar en ook in die zin in beeld gebracht. Doch speelt mij de speelduur parten, het boeit me niet allemaal even.

Ondanks dat toch een interessant stuk geschiedenis.

Weer eentje die past in het rijtje films waarvan ik zeker wist dat ik ze al eens gezien had maar die volledig uit mijn geheugen gewist zijn. The Last Emperor is een fraaie film, van het type die de best art direction en kostuums in de wacht sleept bij de Oscaruitreiking, maar het is ook wel een tikkeltje degelijk. Grootste manco is dat alles in het Engels is, het stoorde me vooral in het begin maar dat bleef eigenlijk de hele film het geval. Mede daardoor (?) kwamen niet alle acteurs uit de verf.

Aan drama geen gebrek maar ik vond het niet altijd goed uitgewerkt. Zo had ik wel iets meer verwacht van de jonge keizer die wil gaan heersen en die begint met de onbetrouwbare eunuchs uit te zetten. Ook het conflict met de Japanners die zich steeds mee als heersers gedragen loopt een beetje met een sisser af. Het zijn vooral de mooie plaatjes waar The Last Emperor het van moet hebben en die zijn er voldoende, maar het is wat mager.

Wat een verschrikkelijke zit, maar ben toch maar blijven zitten. Of ik dat had moeten doen weet ik niet, want De Laatste Keizer van China kan zijn eigen veters nog niet eens knopen. Een erg inspirerend persoon is het niet, al heeft hij dat wellicht niet zozeer aan zichzelf te danken. De Laatste Keizer van China mocht dan wel de titel dragen van Keizer, hij had in feite weinig te zeggen. Een soort van gevangene was ie van zijn eigen titel. Ondanks dat gedurende lange tijd vrijwel alles hetzelfde verloopt binnen de Verboden Stad in Peking (die ik zelf al gezien heb, het is bijzonder uitgestrekt), verandert de wereld erbuiten veel sneller.

Ik denk dat er veel interessantere mensen hebben bestaan dan Pu Yi om een film over te maken, laat staan eentje van 3.5 uur. Ook is de tijd in de Verboden Stad eigenlijk veel te lang uitgesponnen, al is het begin wellicht nog het beste. Ik heb die 3.5u in 5 avonden gezien, dat is me nog niet vaak voorgekomen, maar ik had echt moeite om mijn aandacht te houden.

Hoewel mijn verwachtingen niet al te hoog waren, heb ik deze Oscar winnende film over de laatste keizer van China, Pu Yi, toch maar eens gekeken. De locaties zijn fraai en de soundtrack is best sfeervol, maar daarmee zijn de positieve punten wel genoemd. De film duurt echt veel te lang. En dan te bedenken dat ik de 'theatrical cut' heb gekeken, die ongeveer een uur korter duurt dan de 'director's cut'. Het leven van Pu Yi lijkt best interessante elementen te bevatten voor een film, maar het wordt hier in ieder geval niet boeiend gebracht. Ik kon eigenlijk al vanaf het begin niet echt in het verhaal komen. Het acteerwerk is niets bijzonders. Dat geldt ook voor de rol van Peter O'Toole, voor mij het meest bekende gezicht van de cast. Dat er door iedereen Engels wordt gesproken doet de film verder ook geen goed. Een bijzonder langdradige film, waarvan het uitzitten de nodige moeite kost. Na drie films van Bertolucci te hebben gezien, kan ik nu in ieder geval wel de conclusie trekken dat hij niet bepaald tot mijn favoriete regisseurs behoort.

Je moet van dit soort films houden, ik vond het ook veel te lang.

Inderdaad, ik denk dat voor de meeste mensen een film een snel tempo moet hebben want het is een verhaaltje, iets dat hun gedachten even verzet voor dat ze slapengaan. Het beleven van een wereld, de achterliggende themathiek, de visuele vertelkunst, de expressie, de schoonheid, de tragiek, het kan hun allemaal gestolen worden. Het verhaaltje, daar gaat het om en misschien een mening vellen over wie goed of slecht acteert. Maar het allerbelangrijkste is dat het vooruit moet gaan! Dan krijgt een film sowieso al een voldoende.

Ik zag de director's cut van 3,5 uur. Dat is lang, te lang naar mijn zin omdat de film hoegenaamd niet altijd even boeiend is of blijft. Je kan je dan wel eens vergapen aan de prima setting van georkestreerde onderdanen of leger dat ukkepuk Pu Yi tot zijn beschikking heeft, maar ook dat went op den duur. Hetzelfde kan gezegd worden van de prachtige soundtrack of aankleding of kostuums. Allemaal erg gelikt en af.

Pu Yi is een banneling in zijn eigen cocon, zijn Verboden Stad, die niet mee evolueert met de politieke context daarbuiten. Maar episch of heroïsch wordt het nooit. Hoewel erg veel moeite in de film gestoken werd, en dat apprecieer ik wel, bleef het inhoudelijke wat achterwege. Deze 219 minuten hebben nog weinig te maken met diepgang of met "de regisseur zijn verhaal te laten vertellen". Dit leidde nergens heen. Jammer, want het nodige potentieel was zeker aanwezig.