Der Name der Rose (1986)

Vooral de tweede helft van de film werd interessant, daarvoor komt het allemaal wat moeizaam op gang. Aanvankelijk vond ik de rol van Sean Connery niet zo sterk, die in de veertiende eeuw een heel eigentijdse manier van spreken laat zien terwijl iedereen om hem heen een stuk 'kloosterlijker' spreekt. Ook qua denkwijze kan ik slechts moeilijk geloven dat deze man niet uit de 20e eeuw is ingevlogen.

De vergelijking met Sherlock Holmes is treffend. Zelfs de naam van de protagonist lijkt ontleend te zijn uit een Sherlock Holmes-verhaal: The Hound of the Baskervilles.
Hoe de uiteindelijke 'moordtechniek' in de loop van het boek wordt foreshadowed vond ik alleszins gekunsteld aandoen. De ontknoping zag ik dan ook niet aankomen!

"My dear Adso, we must not allow ourselves to be influenced by irrational rumors of the Antichrist, hmm? Let us instead exercise our brains and try to solve this tantalizing conundrum."

Der Name der Rose wilde ik al heel lang zien, maar de kijkwijzer-indicatie heeft me lange tijd tegengehouden hem te bekijken. Een paar maanden terug vond ik een versie met Nederlandse ondertitels en vandaag heb ik hem dan eindelijk bekeken.

William of Baskerville en zijn leerling Adso komen aan bij een geïsoleerd klooster in Italië. In het klooster is veel oproer omdat een van de monniken dood is aangetroffen. Als diezelfde dag nog een monnik onder mysterieuze omstandigheden sterft vraagt de Abt Baskerville om hulp. Samen met Adso moet hij erachter te zien komen wat er in het klooster gaande is voor een bezoek van belangrijke kardinalen komt opdagen. Anders is de abt genoodzaakt om de inquisitie te raadplegen. Ook is Baskerville erg nieuwsgierig naar de mysterieuze bibliotheek van het klooster.

Sean Connery speelt een meesterlijke rol als William of Baskerville, een personage dat erg duidelijk is beïnvloed door Sherlock Holmes. En hoewel Franciscanen inderdaad wat gematigder zijn, en dat toendertijd zeker waren, bestaat er geen twijfel dat Baskerville en zijn leerling duidelijk 20e-eeuws denken, maar dat is niet zo zeer storend. Christian Slater, die ik pas nog heb gezien in Heathers, speelt met zijn 15 jaar al behoorlijk goed en ook wel opzienbarend dat hij hier een seks-scène heeft met een actrice van 22. Het verdere acteerwerk was ook sterk, Ron Perlman was erg leuk als de gebochelde duivelsaanbidder met zijn Italiaanse accent. Ook vind ik het erg sterk dat er wat echt latijn en Grieks word gebruikt in de film. Het Engels mag dan weer niet helemaal kloppen maar dat zie ik door de vingers, geweldig dat de mensen buiten het klooster Italiaans spraken en de wachters Zwitsers-Duits, wat juist wel historisch correct is.

De dialogen waren wel een irritatiepunt. Omdat de set van het nagebouwde klooster zich naast een vliegveld in Rome bevond was het onmogelijk om geluid ter plaatsen op te nemen en is de hele film achteraf ingesproken. Connery gaat dat erg goed af maar de andere (vooral buitenlandse) acteurs doen dat af en toe belabberd. Mijn kopie had twee geluidsporen en het enige verschil dat ik kon ontdekken was dat het tweede nog slechter synchroon liep.

Het concept van een moord in een klooster vind ik bijzonder origineel. Het was ook een goed verhaal met niet alleen een goed staaltje bijbel-kennis en historische-kennis over het christendom maar ook de nodige drama en spanning. Het was heerlijk mysterieus en door de setting ook heel anders dan een reguliere detective. Ook is het verhaal van leerling Adso erg ontroerend, vooral aan het einde. Ook vond ik waar het uiteindelijk op uitdraait wel wat hebben, de oude monnik haat gelach en wil koste wat het kost een boek over humor geheimhouden. Toch was het misschien iets gehaast en laat het me met wat vraagtekens achter, waarom het boek niet meteen verbranden? En waarom ben je er zo zeker van dat iedereen de onderste hoek van het boek zal aanraken en zijn vingers af zal gaan likken? (waarom doet iedereen dat trouwens?) Maar goed is goed, het was een ontknoping die ik niet zag aankomen.

James Horner maakt een voor zijn doen erg ongebruikelijke soundtrack. In plaats van een epische orkestrale score heeft Der Name der Rose een erg sfeervolle elektronische score met analoge synthesizers, ge-samplede kerkbellen en prachtig gregoriaans gezang. De muziek is erg mysterieus en spannend maar (vooral aan het einde) ook erg dramatisch en emotioneel. Erg ondergewaardeerd werk van de componist.

De film was door de muziek en de schitterende locaties ook bijzonder sfeervol en de film is ook meesterlijk geschoten met een uitstekende cinematografie. Dit is mijn eerste film van Jean-Jacques Annaud en ik heb zo het idee dat zijn verdere werk me ook erg gaat bevallen. Hoewel Der Name der Rose in Amerika flopte was de film in Europa best een succes en bracht aardig wat geld op. Ik vond het een erg sterke film die meesterlijk in elkaar zit, een prachtige setting heeft en een briljante cast.

Aanrader.

Ik heb moeite met je review. Je doet een aantal boude beweringen die geen serieus argument vormen voor je mening over de film, en die op zichzelf ook geen onderbouwing krijgen:
- "de monniken zijn lelijk" (ja, en?);
- "de plot is niet intrigerend" (o nee? ik dacht van wel) "want je hoeft niet drie keer naar het toilet" (ik hoef nooit drie keer naar het toilet tijdens een film; zelfs niet tijdens 'The Shining');
- "de uiteindelijke wending is niet origineel" (noem s.v.p. even de drie films waarin deze wending al eerder voorkwam; iets met een monnik en gif aan de pagina's en een bibliotheek die verbrandt);
- "de romance zit nodeloos in de film" (hoezo? de film - en het boek - gaan over de spanning tussen het geestelijke en het aardse, en romantiek & sex verbeelden nu eenmaal het aardse);
- "Christian Slater komt niet echt tot bloei" (o nee? met zijn 15 jaar maakt hij meer indruk dan welke andere 15-jarige dan ook);'
- "de rest van de monniken is vrij bagger" (o, is het daarom dat ze na 30 jaar nog steeds op mijn netvlies gebrand zijn);
- "de locaties & omgeving zijn een lust voor het oog, maar de sfeer ontbreekt een beetje" (nog nooit iemand zichzelf zozeer zien tegenspreken);
- "de film rammelt verhaaltechnisch gewoon een beetje" (wie het woord 'gewoon' gebruikt, heeft meestal geen argumenten - zoals jij hier);
- "het slot was ondermaats" (waarvoor je precies nul argumenten geeft).

Kortom, je presenteerde een review waaraan ik niks heb.

Probeer eens een gedicht over je favoriete schilderij, een muziekstuk over je favoriete standbeeld, of een toneelstuk over je favoriete recept.

Dik kans dat je wordt teleurgesteld. En dat ligt NIET - en dat is de kern - aan gedicht, muziek- of toneelstuk. Maar aan jouw subjectieve waarneming & beleving.

Genres hebben mogelijkheden, en beperkingen. Het is onzinnig om een film te verwijten dat die jouw boek-ervaring niet evenaart.

De zin er achter geeft weer waarom ik, vooral in het begin, toch iets had van: waar zit ik nu naar te kijken? Ook het uiterlijk van de personages dragen bij aan een deel van de filmbeleving. Bepaalde keuzes in dat uiterlijk geven een bepaalde beleving mee, die ik niet per definitie positief vond in deze film. Sterker nog: ik vond het een opmerkelijke keuze.



Die zin is vrij metaforisch bedoeld. Bovendien vind ik je voorbeeld van The Shining leuk, want dat is een film die ik bij de eerste keer zien echt ontzettend saai en slecht vond. Pas bij de tweede keer kreeg ik mee wat voor sfeer en nijpende spanning in de film hing, en dat terwijl Kubrick bijna geen enkel moment iets goedkoops als schrikelementen gebruikt, waar de horror van tegenwoordig doordrenkt van is.

Daarnaast vind ik het zo dat deze film zich louter staande houdt met het gegeven dat je wilt weten wie nu de daadwerkelijke moordenaar is (een vrij doorsnee gegeven in een detective).



Ik ben inderdaad ietwat ongenuanceerd hier. Waarschijnlijk heeft de teleurstelling parten gespeeld.



Het gaat er hier vooral om dat de film in mijn optiek geen theologisch beeld van de verhoudingen tussen het goddelijke en het seculiere neer wil zetten. De film is hoofdzakelijk een detective waarin moorden in een klooster opgelost moeten worden. Misschien weet het boek daarin een beter beeld van de relatie tussen de twee jonge geliefden neer te zetten, maar in de film lijkt het meer een onnodige toevoeging die voor het verhaal geen directe meerwaarde heeft.



Een kwestie van meningen lijkt me. De een vindt ze goed spelen, de ander vrij slecht. Misschien had mijn bewoording wat ander gekund, maar ik sta hier nog achter.



Sfeer en de schoonheid van landschappen zijn toch niet inherent aan elkaar? Een locatie kan er toch prachtig uitzien maar totaal sfeerloos zijn?



Je citeert nu uit het slot van mijn review, dat doorgaans een concluderende werking heeft. 'Gewoon' kan immers ook concluderend gebruikt worden. In de stukken daarvoor, specifiek de eerste alinea na mijn inleiding, krijg je een beeld van de argumenten die ik daar voor aandraag.



Helaas, ik doe zo mijn best mijn mede Moviemetergebruikers van dienst te zijn.

Prima (Engelstalige) film, zeker qua sfeer, acteerwerk en cinematografie. Voor een thriller is het, hoewel onvoorspelbaar, wel net te rechtlijnig. Ik mis toch wel de verrassingselementen (of i.i.g. méér verrassingselementen) die het niveau van het script hoger konden tillen. Het is een heel degelijk produkt geworden, beslist kijkwaardig en genietbaar, maar ik heb denk ik teveel films gezien om het meer dan 3* te geven, al zijn het wel 3 hele solide sterren.

In een film uit de middeleeuwen verwacht ik geen volmaakte knappe mensen, maar mensen die met misvormingen zijn geboren, of door ziekte misvormd zijn geraakt. Ook verwacht ik niet dat de allerknapste mannen zich in het klooster gaan inschrijven, dan denk ik eerder aan mannen die nou niet bepaald bemind worden door een horde vrouwen.

Ik denk dat de film volstrekt ongeloofwaardig zou zijn geweest als de monniken door knappe acteurs zouden zijn gespeeld. Het lijkt me dus een logische en juiste keuze waar de regisseur voor is gegaan.

Klopt, maar feit is dat niet elke regisseur die juiste keuze maakt.
Weliswaar niet als monnik, maar toch: Richard Gere in First Knight (1995) zal zeker ook daardoor zowat dé miscast van de 20ste eeuw geweest zijn...

Vamavond weer eens gekeken, en genoten. Fantastische film die heel goed die middeleeuwse beklemmende sfeer weet te creeëren.

De oude monnik zei tijdens een mis; "dit is een klooster waar we kennis bewaren, het is niet de bedoeling dat we dit gaan ontdekken". Vandaar dat het boek niet verbrand werd. En dat hoekje-van-de pagina... misschien was dat wel een regel in het klooster om de toegestane boeken zo te behandelen...

Hoe dan ook, geweldige film; 4 sterren!

Der Name der Rose vind ik een aardige film, maar niet echt hoogstaand.

Wat vooral opvalt is dat de film erg sfeervol is. Het klooster en de verlaten omgeving worden in de film erg mooi in beeld gebracht. Dit in combinatie met de aankleding, het uiterlijk van monniken en de mysterieuze muziek van James Horner zorgt voor een geweldige mysterieuze en lugubere sfeer.

Ook positief aan de film is het goede acteerwerk. Nu heb ik Sean Connery weleens beter opdreef gezien maar desalniettemin acteert hij behoorlijk goed. Ook de rest van de cast acteert behoorlijk goed.

Het verhaal van de film is eigenlijk een soort detective in een middeleeuwse setting. De film is aan de erg trage kant. Nu waardeer ik het altijd wel als een film de tijd neemt om het verhaal te vertellen, maar wat meer vaart had volgens mij wel gekund. Saai is de film niet, maar echt spannend of prikkelend ook niet.

De ontknoping van de film vind ik wat te ver gezocht. Misschien heb ik wat gemist, maar ik vraag mij toch waarom de oude monnik dat boek niet gewoon had verbrand of op een andere manier vernietigd ? Hij vond het boek immers verderfelijk en wou niet dat andere het lazen. Als hij niet wilde dat andere het lazen lijkt verbranding mij de meest logische optie. In plaats daarvan kiest hij ervoor om de randen van het boek te vergiftigen. Hij gaat er maar klakkeloos vanuit dat andere met hun vingers die randen aanraken. Vervolgens hoopt hij ook nog dat iemand het omslaan van de bladzijdes makkelijker maakt door zijn vinger in de mond te stoppen en nat te maken. Er zijn mensen die dit inderdaad doen, maar het blijft toch een soort van gok of men dit doet. In ieder geval vind ik het plan van de oude monnik erg omslachtig en niet logisch.

Tussendoor komt er in de film ook een korte romance voor. Die romance vind ik echter persoonlijk niet echt veel aan de film toevoegen en hoefde er wat mij betreft er niet zo nodig in te zitten.

Al met al vind ik Der Name der Rose een film die het vooral van de sfeer en het acteerwerk moet hebben. De film vind ik verre van briljant, maar is toch weleens het kijken waard.

3,0*

Mooie film,een sterk acterende Connery....4 stars.

Ontelbare keren gezien en het blijft nog steeds een favoriet van mij. Broeder William van Baskerville is met de jonge monnik Adso onderweg naar een klooster waar een aantal verdachte sterfgevallen de revue passeren. Het lijkt alsof de kloostergemeenschap enkele duivelse geheimen verbergt...
Het boek van Umberto Eco is bijna te erudiet om te verfilmen, maar Annaud is daar uitstekend in geslaagd. Het verhaal is spannend, het klooster een sinistere plaats met uiteenlopende bewoners.
De bibliotheek is geweldig gemaakt!

Eigenlijk een heel spirituele film met veel drama maar ook onderhuidse humor. Bij momenten deden het recherche vermogen van Connery en Slater denken aan de avonturen van Sherlock Holmes en dr Watson. Er zijn prachtige zichten op het mysterieuze klooster en de beelden van het interieur ervan zijn indrukwekkend. Sean Connery mogelijks in één van zijn beste prestaties. Merkwaardige figuren worden ten tonele gevoerd die het beste van alle acteurs vergen. Ook die jonge Slater is zeer goed. Tenslotte niet te vergeten dat de kerkgemeenschap, de Inquisitie in het bijzonder, scherp in haar blootje wordt gezet.
Geen gewone film, maar ge moet hem gezien hebben.

The Name of the Rose is een verfilming van de bestseller 'Il Nome della Rosa', die in 1980 door de Italiaanse auteur Umberto Eco geschreven werd. Het verhaal gaat over de middeleeuwse monnik William van Baskerville (Sean Connery, volgens mij voor het eerst in een film te zien zonder toupet) en zijn leerling Adso (de destijds vijftienjarige Christian Slater), die in het jaar 1327 een franciscaner klooster ergens in Noord-Italië bezoeken. Al snel vinden er een aantal mysterieuze sterfgevallen plaats, en de twee besluiten op onderzoek uit te gaan. Wanneer er steeds meer monniken op geheimzinnige wijze sterven schakelen de bijgelovige monniken de inquisitie in, in de persoon van Bernardo Gui (een erg enge F. Murray Abrahams), en die neemt een aantal beslissingen op basis van redeneringen die in onze 21ste-eeuwse ogen volstrekt belachelijk zijn. Een man met een bochel wordt zonder reden schuldig bevonden (moet je maar geen bochel hebben), en een onschuldige bedelaarster wordt als heks aangewezen omdat ze een zwarte haan bij zich heeft, want zoals iedereen weet is dat een teken van de duivel. Het zal wel aan mij liggen, maar misschien had dat arme kind gewoon zin in een gebraden haantje. En dan zijn er ook nog de onzinnige discussies, tot vechtens aan toe, over lekker belangrijke zaken als: was Christus eigenaar van de kleren die hij droeg? Rare jongens, die middeleeuwers.

The Name of the Rose is een erg aangename film, eigenlijk een soort whodunit, maar dan afspelend in de middeleeuwen en met redelijk wat bizarre personages. Het verhaal is gefilmd tegen de achtergrond van een schitterend middeleeuws klooster en de hoofdrolspelers doen het meer dan aardig. Prima film dus, op termijn zeker het herkijken waard. 4*