Lion (2016)

Mooie film en een echte tranentrekker (ik geef het niet graag toe maar ook ik hield het niet droog). Het eerste deel in India ziet er prachtig uit want India is een kleurrijk land en het verhaal van kleine Saroo is intrigerend. Het tweede deel vind ik een langgerekte filmversie van Spoorloos en vond ik minder intrigerend. En hoe hij dan uiteindelijk toch nog zijn geboorteplaats vindt is wat ongeloofwaardig. Wel worden effectief de tranen opgewekt; ergens in het midden is er een emotioneel hoogtepunt met de jalebi’s en natuurlijk nog een keer aan het eind.

Zeker een zeer mooie film met schitterend camerawerk, werkelijk prachtige beelden en fijne muziek, ook de acteurs spelen gewoon fantastisch. Maar dit trage sentimenteel verhaal werkt bij mij juist averechts. Het gaat me op ten duur irriteren en dan duurt zo'n film al gauw te lang.

Mwa.

Niet echt van opgekeken dit, uiteindelijke resultaat is me behoorlijk tegengevallen. Het verhaal sprak me al niet bijzonder aan, maar als dit binnenkort in de top 250 terechtkomt wil ik het nog wel een kans geven. Helaas niet helemaal goed gepakt.

Het begint sterk, met de beelden van dat kleine guppie door India heen. Dit levert enkele sterke scenes op met mooi cameragebruik en intrigerende beelden en gebeurtenissen. Niet erg aangrijpend, maar dit niveau wordt verder niet meer behaald verder in de film.

Op feiten gebaseerd ok, maar wanneer het jongetje in Amerika terechtkomt stort de film volledig in. Nergens indrukwekkend, aangrijpend of meeslepend meer. Patel doet het prima en haalt het maximale uit zijn rol, maar dat is dus nog niet genoeg.

De aandacht verslapt, het verhaal wordt steeds saaier en de film pakte me gewoon minder. Ook wanneer Patel weer terugkeert naar zijn land deed dit me eigenlijk vrij weinig. Vast heel emotioneel als dit echt was, maar op het scherm kwam dit gewoon niet over. Wel extra punten voor de sterke opening en een goed einde.

Mooie film. Zoals meerdere mensen hier schreven is het eerste gedeelte met stip het beste gedeelte. De volwassen jaren van Saroo kon mij minder boeien. Al met al toch wel genoten van deze film. Ik heb sowieso al een zwak voor waargebeurde verfilmde verhalen. Binnenkort ook maar eens het boek tot mij nemen.

Wat een prachtige film en heel mooi gespeeld door zowel de kleine als de grote Saroo. Natuurlijk laat niemand zo'n fantastisch, waargebeurd verhaal niet onberoerd. Tranen stroomden dan ook rijkelijk Ik geloof ook dat je die zoektocht wil maken om een zo'n compleet mogelijk mens van jezelf te maken.

Lion is een film over een man waarvan zijn verhaal is gefilmd. Een verhaal zoals deze een uit duizenden is. Het is echt schrijnend om te weten en de film raakt de kijker hoe dan ook. Cinematografisch zeer goed voor elkaar en het acteerwerk is meer dan voldoende. Zeer interessante en ontroerende film.

Opzich wel hoge verwachtingen van, maar ook weer niet te hoog. Echter alsnog tegengevallen.

De film begint sterk met de zelfverzekerde Saroo en beschermende Guddu. Saroo raakt kwijt, en tot aan het gedeelte van de adoptie is weinig aan te merken. De jonge Saroo heeft iets, en het verhaal is ontroerend en tragisch tegelijk. Na de adoptie gaan we 25 jaar vooruit in de tijd. Het verhaal is interessant, de uitwerking minder en m.i. te langgerekt. Het verveelt nooit echt, maar echt boeien deed het me dan weer ook niet. De zoektocht via Google Earth was te herhalend, dat had beter gekund. Bijvoorbeeld door meer in te gaan op hoe Saroo's omgeving daarmee omgaat. Dat was nu vrij minimaal. Het einde was dan wel weer prima.

2,5*

Twee films: een goede en een niet zo goede.

Het begin is verbluffend, hartverscheurend en prachtig in beeld gebracht. De beelden vertellen alles wat er te vertellen is. De jonge Saroo spat van het scherm. Hij is geloofwaardig als

Het tweede deel is minder. Het wordt gewoon een beetje saai. Rooney Mara heeft ook in de film geen rol te spelen en staat aan de zijlijn… de film overstijgt hier nergens meer de kracht van het oorspronkelijke, waargebeurde verhaal. Aardig… maar had er toch meer van verwacht.

Mooie film over een adoptiekind dat interesse heeft in z'n roots. Meer is het eigenlijk niet. De mooie beelden geven een zicht op zijn thuisland en daarna zien we hoe hij worstelt met zijn verleden. Ook al gaat het goed met hem. Goede student, een mooi lief, geweldige ouders, … Het kabbelt wat verder en zorgt voor de nodige emoties. Het is een waargebeurd verhaal dat op zich wel interessant kan zijn. Zowel de jonge als de oude Saroo dragen duidelijk de film. Rooney Mara en Nicole Kidman staan wat op de zijlijn. Omdat ze bekender zijn dan Dev Patel mogen ze met hun naam het grote publiek trekken. Slecht is het zeker niet. Maar echt uitblinken doet het helaas ook niet.

Deed me erg denken aan Max Richter (vooral door de klankkleur van de strijkers, terwijl ik eigenlijk de pianogedeeltes beter vond). Maar inderdaad te overvloedig ingezet en onder beelden die in zichzelf al op de emoties werken.

Zelfde straatje inderdaad, meeste van de grote namen in dit (sub)genre inmiddels gehoord, maar helaas Richter en O'Halloran nog steeds niet.

Een heerlijk emotionele rollercoaster. Lekker sfeervol en houd de aandacht goed vast.

wat een mooie ontroerende film..

Wat valt er nog over Lion te zeggen. Het is voor veel mensen duidelijk dat de film uit 2 gezichten bestaat. Iets dat lastig te ontkennen valt als je de film hebt gezien.

De eerste helft waarin Saroo(Sheru) alleen gelaten wordt en een reis meemaakt die je geen enkel kind gunt. Dit is subtiel gemaakt. Het verhaal is groots en dit vertelt zichzelf ook. Slim van Davis om de film klein en puur te houden.

De tweede helft van de film is Saroo 20 jaar ouder en voelen de emoties die Davis je laat zien wat meer geforceerd aan. Alsof de film mij moet vertellen hoe zwaar en kut alles is, terwijl Davis hier ook de boel wat kleiner had kunnen houden en wat overbodige personages weg had kunnen laten. Ongetwijfeld zal ie dat broertje en die vriendin hebben gehad, maar ze voelen allebei als filler aan om even die emoties nog wat op te zwiepen. Terwijl ik me liever puur en alleen op Saroo zijn emoties had willen richten. Het is sowieso lastig om dit in 2 uur te proppen. Een Boyhood achtige aanpak met verschillende fasen uit het leven van Saroo had voor mij persoonlijk beter gewerkt. Iemand die zijn hele leven al met zijn identiteit worstelt en niet pas bij het eten van een snack waarbij hij weer aan vroeger moet denken.

Toch klink ik negatiever dan dat ik daadwerkelijk ben. Want ondanks dat het script misschien te gehaast gaat, wordt de film wel gedragen door de cast. De emoties die Patel in zijn spel legt voelen oprecht aan en ondanks alles is dit goed voelbaar.
Daarom werkt het einde alsnog ook goed. Zijn telefoontje naar zijn adoptiemoeder is een perfect einde van de film. Afgemaakt door het zielige echte verhaal over zijn broer en nog wat beelden maken van Lion een film die ik ondanks een aantal gebreken onmogelijk kan afkraken.

3,5*

Ik heb deze geweldige film vanavond herzien en hij blijft boeien.

Via het top-1000 topic kwam deze film op mijn radar en toen bleek dat hij op Netflix stond, heb ik hem direct ook maar eens gezien. Eerste deel van de film sterk: goede kindacteur, het lukt je om vlot in te leven, het raakt je en er zijn een paar zeer mooie shots. Echter op het moment dat Saroo volwassen is grijpt het me plots een stuk minder en is het wat langgerekte prelude voor de te verwachten climax.

Al bij al een mooie verrassing die emotioneel aankomt, maar met een minder tweede deel. Kleine 4*.

Inderdaad, 2 films voor de prijs van 1. En zoals de meeste deelnemers op dit forum vind ook ik de 1e beter dan de 2e. Niet alleen is India filmgenieker dan Australië, maar het is toch vooral het 8-jarige natuurtalent Sunny Pawar die de show steelt. Dat jongetje zit zo in zijn rol dat hij niet eens hoeft te acteren. Werkelijk formidabel. Toch vind ik de film als geheel nog best geslaagd en had Lion best 1 van de 4 Oscarnominaties mogen verzilveren.

Prachtfilm!

De film bestaat uit twee delen. In het eerste deel volgen we Saroo (erg goed gespeeld door Sunny Pawar), die verdwaald raakt en uiteindelijk via allerlei omwegen geadopteerd wordt door een kinderloos stel uit Australië. Na een paar kleine fragmenten van zijn leven als kleine jongen daar wordt er al snel overgeschakeld naar het tweede deel van de film waarin we Saroo volgen op zijn zoektocht naar zijn verleden en zijn achtergebleven familie.

De kans bestaat dat je als regisseur al snel kiest voor de makkelijke weg, namelijk om er een gigantische tearjerker van te maken. Alhoewel het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal ligt dit nogal voor de hand, zeker wanneer er kinderen mee gemoeid zijn. Davis weet hier toch wat balans in te brengen door ook de mooie dingen naar voren te brengen en niet alleen de ellende uit te vergroten.

Minpunten zijn er ook, vooral in het tweede gedeelte gebeurt er op een gegeven moment niet veel bijzonders, daar wordt de vaart wat uit de film gehaald.

Toch is het acteerwerk erg goed, de beelden prachtig (vooral van India) en het verhaal is ontroerend mooi. Prima film!

Tsja... over deze film valt zoveel te zeggen.... Het gekke is dat ik de film afstevende op een 5* notering, echter kwam ik op 4* uit. Ergens door de film heen voelde ik de overheersende wens van de regisseur om Oscars in de wacht te slepen. Dat de film eigenlijk uit twee gedeelten bestaat vond ik niet storend. Goed om de ware beelden van de ontmoeting aan het eind van de film te zien. Ik las wat kritiek op het spel van Nicole Kidman., maar als de moeder die zij speelde nou zo was? Het enige wat ik niet begrijp is dat een van de zeven Oscar nominaties voor de beste filmmuziek was. Daar ben ik het niet mee eens. Ik vond het niet altijd goed en zeker niet tijdens de lange treinreis. Maar goed, wel een film die je gezien móét hebben!

Prachtige ontroerende film, min punten heb ik niet gezien. Werd meegesleept in het verhaal en de acteurs speelden waanzinnig natuurgetrouw. Dan is een film gewoon goed.

Goed.

Eigenlijk schandalig dat ik deze film nog niet had gezien. De laatste tijd werd hij behoorlijk opgehyped als 'onbekende film die je gezien moet hebben'. Niet helemaal mee eens dat het een onbekende film is (wel dat hij onbekender is dan hij hoort te zijn), maar wel dat je hem gezien moet hebben. De film zit solide in elkaar en weet bovenal enorm veel emotie los te trekken.

Voornamelijk door het eerste deel, waarin je de 5-jarige Saroo volgt, is ontzettend sterk. Zaken die hij als kind meemaakt, worden mooi, doch hartverscheurend, impliciet in beeld gebracht. Wat mij vooral verbaasde, was hoe sterk Sunny Pawar de rol van jonge Saroo vertolkte. Voor zo'n jong ventje echt bijzonder knap geacteerd.

In het tweede deel vertolkt Patel de rol van de oudere Saroo die op zoek gaat naar zijn geboortestad. In dit deel is de film niet altijd even sterk. De zoekmethodes op Google Earth zijn na de eerste keer niet zo interessant meer om te zien. Ook vertraagd het verhaal en wordt er ingezoomd op de emotionele impact op Saroo. Dit wordt behoorlijk lang uitgerekt en verliest daardoor wat overtuigingskracht.

Mijns inziens had het beter gesierd bepaalde zaken, zoals in het eerste deel, te impliceren, in plaats van het zo direct door je strot te duwen.

4*

Laatste ervaring met de Indiase Cinema, Slumdog M, was nu niet zo dermate denderend dat ik reikhalzend naar deze film uitzag. Onterecht zo blijkt achteraf.

Een beeld als bekend betreffende het leven in India wordt gebracht met de kleine Saroo als middelpunt. En het ventje is een portret eerste klas met zijn onschuldig gezichtje en blik, en voor de duivel niet bang. Uiteraard is de jongen eraf na de scheiding maar er kan niet gezegd worden dat de jongen er helemaal af is, bang of in zijn schulp kruipt. Sterker, Saroo lijkt in deze fase uitermate dapper, maakt goede keuzes in een niet altijd ongevaarlijke en onvriendelijke wereld en lijkt in eerste instantie met het weeshuis niet met zijn neus in de boter te vallen maar zijn kansen zullen snel keren.

De overgang lijkt goed te vallen bij Saroo, dat het ook anders kan bewijst het geval Mantosh. De schade is er al en Saroo lijkt dan toch echt veel geluk gehad te hebben. Desondanks kruipt het bloed waar het niet gaan en eenmaal volwassen stjjgt toch de twijfel, lijkt Saroo last te hebben van een schuldgevoel richting zijn moeder en broer met een onvermijdelijke zoektocht als gevolg. Iets dat soms qua tempo regelmatig lijkt te slepen maar de twijfel weg neemt door de ontknoping. Een wrang en bitter gevoel besluit de film wetend dat Saroo een bevoorrechte jeugd gehad heeft, maar toch ook die twijfel over hoe het geweest was als hij niet gescheiden geraakt was.

Lion is in die zin een boeiend verhaal over het geluk dat je in een dergelijk geval moet hebben. Niet alleen moet je de kans krijgen, maar ben je afhankelijk van de mensen waar je geplaatst wordt en hoe je de overgang zelf ondergaat. Was het hier bij gebleven had ik Lion een niet bijzondere film gevonden. Het is echter het extra stukje drama en twijfel rond Saroo die steeds verder in een identiteitscrisis geraakt, door alles wat hem overkomen is, dat de film iets extra's geeft en de film boven anderen uit laat stijgen, en de film wat mij betreft extra boeiend maakt. De speurtocht en ontknoping geeft de film daardoor een extra laag. En ik mag zeker de uitstekende soundtrack niet vergeten.

Lion een drama die dieper gaat dan je denkt en daarmee een goede indruk achterlaat. Enige vraag en twijfel blijft hoe het met Mantosh gaat die serieus het padje kwijt geweest is na het zien van zijn geschetste beeld.

Goed.

Zeker de eerste 45 minuten heb ik wel kunnen genieten van Lion. Dat Indiase jongetje doet het voortreffelijk en de vuiligheid en drukte van de omgeving zorgen voor een zekere sfeer. Het verhaal wordt redelijk lineair verteld en dus schakelt men ergens halverwege over naar de volwassen Saroo.

Dat gedeelte komt ietsjes minder uit de verf. Men kan er niet meer van maken dan een gefrustreerde jongeman op zoek naar z'n roots, tot dan een magisch momentje - op een dieptepunt, of wat had u gedacht? - voor de doorbraak zorgt. Dev Patel doet het an sich evenmin slecht, maar het blijft iets te vlak. Ook de romance met de doorgaans goed acterende Rooney Mara is wat flauw. Niettemin is het einde toch behoorlijk feel good, en was ik wel oprecht blij dat de echte Saroo in z'n missie geslaagd is.

3,5

Heb je een keer trek in een tear jerker...

Op papier heeft deze alles in huis. Het ontheemde gevoel van Saroo is makkelijk invoelbaar, behoeft geen grootse Hollywood-sensationalisering en is - als ik voor mezelf spreek - ook interessant omdat je er toch vaak makkelijk aan voorbij gaat wanneer iemand in je kringen geadopteerd blijkt te zijn.

Het zijn in mijn ervaring zelden emotioneel gemankeerde mensen, maar het ontwortelde gevoel je roots niet te kennen, en wellicht je (bevoorrechte) plekje in de wereld niet denken te verdienen, komt me logisch over, al stond ik er nooit echt bij stil. Nooit langer dan: natuurlijk wil je weten waar je vandaan komt. Op zich verkent de film dat inkijkje van geadopteerd zijn prima. Je zou denken dat het helpt dat het op waargebeurde feiten gebaseerd is. Toch gaat het daar mis, en weerklinken er echo’s van andere films die waargebeurde feiten op celluloid vertalen, er recht aan lijken te willen doen zelfs.

De film neemt een hinkstapsprong-aanloop, met wel vier, vijf tijdsprongen die vanaf het (sfeervolle) begin haast hebben om het relaas te reconstrueren. Boekverfilmingen hebben vaak haast om hele hoofdstukken in exemplarische scenes te vatten en ook Lion concentreert zich liever op betekenisvolle feiten en verhaaltechnische scharnierpunten dan het investeert in het langzaam opbouwende gevoel van vervreemding dat Saroo uiteindelijk teveel wordt.

Een jeugd vol plotse privileges wordt samengevat in trofeeën, een tegenstrijdig gevoel van hechting met ouders en broer wordt verbeeld tijdens een beladen dineetje en een relatie met Rooney wordt al net zo gefragmenteerd en zakelijk gepresenteerd in een scene of drie. Dat het verloop van de film geen verdere verrassingen herbergt, doet verbazen dat er voor die aanloop niet meer geduld aangewend wordt.

En natuurlijk, de uiteindelijke climax doet ergens zijn werk wel; de impact ervan is meer gevolg van je actieve inleving als kijker, dan van een kundige vertelling. Het blijft een heikel punt bij verfilmingen van waargebeurde feiten (of andere media); het verhaal heeft prioriteit en wordt staccato voorgeschoteld in plaats van daadwerkelijk vertaald naar het medium film. Ik blijf haken op 3*.

Lion is een film die je vooral kijkt voor de vrij accurate reconstructie van het verhaal. Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten en vrij aangrijpend. Qua filmische kwaliteiten is het niet zo speciaal, maar het verhaal tilt het boven de middenmoot. In tegenstelling tot velen vond ik het tweede deel beter. Het was ook pas dan dat de film me begon te grijpen. Zeer zeker een mooi verhaal. Maar verder is het wel een redelijk standaardwerkje.

Vond alleen Rooney Mara wat zwakjes, net zoals Mantosh en hoe hij werd neergezet. Ik denk niet dat hij heel opgezet zal zijn met deze film.

Tranentrekker.

Het begin is sterk met de vertederende jochies die al stelend hun moeder helpen eten op tafel te krijgen. Best confronterend om er even aan herinnerd te worden dat zulke armoede echt bestaat - ook nu nog, vanzelf, als het niet alleen maar erger geworden is. Dan begint het grote avontuur van de kleine Saroo pas echt, en komt hij met wat omzwervingen bij een haast onherkenbaar toegetakelde Kidman terecht - en tegen de aftiteling komen we er achter waarom ze er zo bij loopt. Misschien niet erg knap gedaan of zo, maar wel met een bewonderenswaardige inzet en opoffering. Ook komt er zijdelings netjes uit dat niet alle adoptieverhalen altijd maar rozegeur zijn.

Patel krijgt dan de haast onmogelijke taak om over te nemen van Pawar, en dat lukt maar ten dele - wat voor mij niet echt werkte is dat de mooie brede glimlach-met-alle-tanden van Pawar niet geloofwaardig overgaat in het wat smalle bekkie van Patel. En na de komst van Mara gaat het met de geloofwaardigheid dan ook wel langzamerhand wat minder, en de onvermijdelijke apotheose is ook wat te mooi om waar te zijn misschien. Toch, wat ik hier lees dat door velen de tweede helft te langdradig en te saai wordt gevonden deel ik echt niet. Ietsje minder sterk dan de opening zeker, maar daarmee nog steeds prima.

Een klein diamantje waar ik zomaar tegenaan ben gelopen. Het geeft een beeld van de minder bedeelde in India, en de grote en kleine drama's die zich onder die groep mensen afspeelt, en wat adoptie betekent. Prachtig in beeld beeld gebracht met uitstekend acteer werk van de beide hoofdrol spelers. Echt de moeite waard om te zien.

Een van de beste films die ik ooit gezien heb. Mede door het goede acteerwerk van het kleine jongetje, maar ook omdat het verhaal zoveel meer betekenis krijgt omdat het echt gebeurd is. Het verhaal wordt mooi uitgewerkt, maar realistisch neergezet.

Vandaag te zien op TV ARTE >20:15 uur

Zo indrukwekkende en powerfull film.

Dat je even ziet, niet iedereen in een gouden wieg komt.

Aandoenlijke film.

Met fantastische hoofdrol spelers.

Een film die je raakt.

En met de fantastische titel song van de beroemde zangeres Sia met de hit, Never give up.

Prachtige film met een bijzonder einde.

Wow, wat een mooie, ontroerende film. Samen met de kinderen onze tranen met moeite in kunnen houden aan het einde...vooral het moment dat de naam vd film groot in beeld kwam en je snapte waarom..bam! die kwam binnen..als kers op de taart. We waren zo geboeid gedurende de hele film. Ontmoeting met zn moeder pakte mij niet echt dan weer, terwijl ik juist daar zo naar uit had gekeken...wat te geforceerd misschien.

Maar echt een prachtige film!

Goede films overkomen me vaak gewoon. Ik ging er voor zitten liet Lion over me heen komen. Hoge verwachtingen had ik niet in het bijzonder, maar het avontuur van de kleine Saroo ging door merg en been. Dat de film daarmee zijn zijn hoogtepunt had gehad, voelde ik wel goed aan. Toch wist de film me eenvoudig mee te slepen naar de onvermijdelijke finale, die dan ook weer helemaal raak is. Zo werd Lion een film een die gewoon keigoed is. Bij de aftiteling werd me pas duidelijk dat dit echt gebeurd is en dat maakt Lion nog wat indrukwekkender.

Wat een ongelofelijk indrukwekkende film was dit. Een film die mij echt heeft geraakt, en dat heb ik niet snel. Zeer goed gespeeld ook. Waren er maar meer van dit soort films.