Manchester by the Sea (2016)

'Manchester by the Sea' (2016) weet de twee grootste Hollywood-clichés - ongeschikt familielid krijgt een kind onder zijn/haar bewind; een getraumatiseerd iemand keert terug naar een dorpsgemeenschap - een frisse invulling te geven. Het narratief waarbij de familietrauma's als in een mysterie-verhaal naar voren komen in de subtiele flashbacks. De scènes waarin de kleine irritaties en onderhuidse spanningen het symptoom blijken van de verstoorde familierelaties, terwijl de hartverscheurende momenten snoeihard binnenkomen als de personages door psychisch leed hun decorum verliezen en daarbij hun emoties de vrije loop laten. En toch is het ook een hele grappige film in hoe het herkenbare zaken in beeld brengt als van die typische mannenmaniertjes en die pijnlijk ongemakkelijke sociale situaties. Misschien niet een film die de originaliteitsprijs verdient omdat het iets wezenlijk nieuws doet met de aangesneden thema's (rouwverwerking, een disfunctionele familiedynamiek, trauma), maar door de steengoede uitwerking weet het precies op de juiste manieren te raken.

In Manchester by the Sea neemt regisseur Kenneth Lonergan een opzet die op een heel clichématige en melodramatische manier uitgevoerd zou kunnen worden. Hoe vaak hebben we niet gezien hoe een outsider terugkeert naar de plek waar hij vandaan komt en een groot verlies moet verwerken. Lee wordt echter nergens overdreven emotioneel en de personages gaan zich ook niet ineens als heiligen gedragen. Sterker nog, eigenlijk zijn Lee en Patrick best wel eikels. De zoekt ruzie in bars en de ander heeft doodleuk twee vriendinnetjes. Toch leef je wel degelijk met hen mee, wat mede te danken is aan het sterke acteerwerk.

Ben doorgaans niet zo'n fan van Casey Affleck maar hier en in The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford vond ik hem wel sterk. Je kunt je voorstellen hoe verbaast ik was om Matthew Broderick tegen te komen in een film als deze, maar hij was toch wel sterk gecast in de rol van Christelijke huisvader.

De cinematografie van de film was misschien niet heel erg indrukwekkend, maar omdat deze niet heel erg aanwezig was, leidde het ook geen aandacht af van het acteerwerk. Vond het ook geslaagd hoe er klassieke muziek in de film verwerkt zit.

Al met al een onverwacht sterke film, omdat het een erg meeslepend drama was.

Waarom zou ik me daar iets bij voor moeten kunnen stellen?

Ferris Bueller in een serieuze film is toch op zijn minst een verassing

Tsja, als je de afgelopen 15 jaar geen films gezien hebt misschien...;)

Is het echt zo vreemd dan dat ik dat vind? Wat heb ik gemist?

Bah, wat een puur op het sentiment beoogde k**film,
maar wel geweldig geacteerd en dat ook nog eens op... oudejaarsavond

Puur op sentiment beoogd?

Dan zijn er makkelijker wegen

prachtige film

Dicht tegen de volle vijf sterren aan. Wat een geweldige film is dit zeg. Laat ik vooraf alvast wel waarschuwen dat je wel in de stemming moet zijn om een film als deze te kunnen waarderen/verdragen.
Het is namelijk een gitzwart drama wat je bij de strot grijpt en voorlopig niet meer los laat. Gelukkig is er wel iets ruimte voor wat humor zodat je niet compleet depressief bent bij de aftiteling. Goede keuze van Lonergan om ook af en toe een glimlach op het gezicht van de kijker te toveren.

Maar het grootste gedeelte van de film is doorspekt van verdriet, drama en narigheid. Het verhaal wordt niet chronologisch verteld, zodat je aan het begin van de film goed moet nadenken of de scène zich nou in het verleden of heden afspeelt.
Na zo'n veertig minuten wordt alles duidelijk wanneer zich een groot drama afspeelt. Immens sterke en dramatische scène wat je als kijker een poos achtervolgt.

Dan pas wordt ook alles duidelijk, ook waarom het personage Lee, de hoofdpersoon in de film, zich zo gedraagt. Weergaloze vertolking van Casey Affleck, uiteraard volledig terecht dat hij de Oscar gekregen heeft. De scène met Michelle Williams, de zogeheten kinderwagenscène, is de beste scène die ik in tijden heb gezien wat acteerwerk betreft. Een regelrechte masterclass acteren.
Het einde past precies in de stijl van de film. Een film die je niet snel meer vergeet en bijna de volle score krijgt. Misschien na herziening, voor nu 4.5*.

Precies, film is juist origineel in verbeelding van het ongemak rond emoties. Mensen vallen niet in elkaars armen bij verdriet of woede, maar uiten frustraties of sluiten zich af.

Misschien eens gone baby gone met Casey bekijken.Ook best een sterke film.

Prachtige vertolking door Casey Affleck en de korte bijdrage van Michelle Williams was ook hartverscheurend.
Deze zal me altijd bijblijven.

Manchester by the Sea had net zo goed Down by the Sea kunnen heten. En met al die Engelse plaatsnamen zou je zowaar verward kunnen raken, maar goed het is dus echt in Amerika. Vond de film zeker goed in elkaar steken, maar heb hier en daar ook wat flinke minpuntjes. Zo is het drama wel erg aangedikt en hebben we hier niet een maar twee traumatische ervaringen al lijkt de altijd down face Casey Affleck daar meer mee te zitten. Zijn monologen stem helpt daarbij ook niet mee. Opvallend en dat vind ik echt een minpunt is dat je geen schakelmoment ziet. Hij is gewoon zo. Ook voordat het gebeurde. Zag laatst Eden (2012) waar het meisje compleet veranderde door wat haar is aangedaan. Dat zien we hier helaas niet. De vrolijke noot is er nooit en das best gek. Misschien dat ik geen fan ben van Casey. Daarnaast had de film ook een mooie omslag kunnen maken zoals hier ook al werd gezegd bij de kinderwagen. Maar ook hier blijft de film helaas vlak. Er wordt nooit wat uitgesproken. En misschien wel het vreemdste moment uit de film. na de brand komt ie aangesjokt is zijn vrouw is absolute hysterie en staat hij er bij als een pierlala. Dan zou je toch wat meer emotie verwachten, maar nee hij blijft dezelfde man als minuut 1 tot het eind.

Een ander gek punt is zijn min of meer aangekregen zoon. Beetje vreemd dat zo'n iemand niet wordt bekeken. Alsof hij eerst mocht proefdraaien. Dat gaat bij echte adoptie tien keer anders. En dan is er nog een zeer gek moment van de verder goed spelende zoon Lucas Hedges. In de auto pal na het bezoek van zijn overleden vader wordt er gesproken over veilige sex en het hebben van sex. Ik denk dat je kop wel ergens anders naar staat. Zo krijg je totaal geen empathie dat het hem wat doet.

Naast de genoemde minpunten de plussen voor de mooie locaties muziek (op het eind na dan) en de mooie opbouw. Het ziet er bovendien allemaal zeer naturel uit. Maar een echte topper vind ik dit drama zeker niet.

Film 3 sterren
Beeld 5 sterren
Geluid 4 sterren
Extra 2 sterren

Die was eigenlijk juist erg zwak.

Redelijk. Ik kwam er niet helemaal in en ik miste wat meer emotie bij het personage van Casey Affleck. De jongen vind ik een leuk personage en Lucas Hedges speelt zijn rol goed. Het is mij nogal tegenvallen. 3*

Emotioneel zwaarbeladen film waarbij de emoties van de personages volgens mij niet allemaal realistisch waren. Ik zet sowieso altijd vraagtekens bij films die enkel op het sentiment willen drukken met een opeenstapeling van ellende, maar dat even ter zijde. Met wat meer diepgang van de karakters had deze film wat beter uit de verf gekomen. Bleef mij allemaal wat te oppervlakkig om het serieus te nemen.

Bij vlagen is hij tergend saai, maar de masterclass van Casey Affleck is indrukwekkend.

Wat een prachtige film. Ik vind het altijd zo mooi om weer een juweeltje te ontdekken op film en ook muziekgebied. Tussen al het lawaai, slechte commerciële films en afschuwelijk overgewaardeerde filmhuis films zitten er ook gelukkig nog films tussen die gewoon in balans zijn. Zoals deze. Je krijgt een eerlijk drama met een vleugje humor te zien. De acteurs zijn allemaal op en top en de dialogen lijken puur en echt. Heerlijk om naar te kijken. Het verveelt geen moment. Mooie plaatjes van de stadjes in het noorden van Amerika. De muziek is ook prachtig. Vooral de koortjes van zangstemmen zonder muziek. Echt een aanrader.

Het mooie van film is dat het eigenlijk multimediaal is van zichzelf: het kan gebruik maken van (gesproken) woord, lichaamstaal, muziek, en beeld. Dat maakt film (soms) tot een unieke, overweldigende ervaring. Iets in het gebruik van met name muziek in film maakt het medium voor mij tot iets heel speciaals. Zo zal Albinoni's Adagio in G-mineur denk ik de rest van mijn leven verbonden zijn met deze film. Of bijvoorbeeld zullen sommige werken van Bach me steeds terugvoeren naar Tarkovsky, of zal Mahlers vijfde symfonie bij beluistering altijd begeleid worden door de beelden van Von Triers Melancholia voor mijn geestesoog. Hoe het precies werkt is moeilijk uit te leggen. Maar op een of andere manier heeft Manchester by the Sea mij iets duidelijk gemaakt over het gevoel van schuld. Hoe dat zo ondraaglijk kan worden dat een mens niet meer wil leven. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt (gelukkig), maar door de kunst van film kan ik me er toch iets meer bij voorstellen.

Een verassing kom je zelden tegen in een komedie, dus...

Kan Casey Affleck ook een keer acteren alsof ie langer als een uur wakker is