Manchester by the Sea (2016)

Mooi verhaal, mooie beelden.. Hoofpersoon is heel de film depri en in 1 mood. Tijdens de film leren we waarom hij zo depri is ( een heftige gebeurtenis).. Ook het einde is nog steeds deprimerend. Het doel van de film was wss een depri mood gedurende de hele film.. en dat is goed gelukt. Er zit vrij weinig ontwikkeling in het verhaal.

Verder is hij door de saaie acteerprestatie van de hoofdpersoon (en alle anderen) vrij saai om naar te kijken. 

Ik merk duidelijk verschil met een ‘The Father’, ' A Separation' of ‘Hors Normes’ qua acteren, die raken je echt.. Bij deze film heb je niet zo heel veel met de characters… Muziek is vrij irritant, treurig en dramatisch.

Het is een Amazon Film productie.. de eerste die ik zie. Netflix valt ALTIJD tegen, geen idee of dat ook met alle Amazon producties is..

Vraag me af of dat echt wat zegt hier. Lijkt mij dat ze er op een gegeven moment met een zak geld in zijn gestapt (wat Netflix ook vaak doet trouwens), bijvoorbeeld op Wikipedia staan ze niet genoemd als productiebedrijf. Maar misschien weet iemand anders dit preciezer.

De film opent met 'Amazon Studios present'..

Ik heb het idee dat er gewoon te weinig kwaliteit te produceren valt voor het lage bedrag wat abonnees betalen. Vandaar veel B-films en oude films op Netflix. Kruidvat 1,- films... Maar goed, dit is mijn mening hoor...

In het geval van deze film is het zeker jouw mening. Toch aardig wat prijzen gewonnen deze film. Waaronder twee oscars (van in totaal zes nominaties).

Tja daar ben ik niet gevoelig voor, wat de zogenaamde 'experts' goed vinden. De push voor genderneutrale prijzen, prijzen evenredig aan ras, politieke correctheid etc.. die hele industrie is verziekt.. Ik oordeel veel liever zelf, heb ik dat soort festivals niet voor nodig.. Het blijft altijd een kwestie van smaak, ieders persoonlijke mening....

Zoals ik al zei.. vergelijk de acteerprestaties eens in een The Father en in deze film.. Die Casey Affleck speelt echt emotieloos...

Het is de bedoeling dat hij emotieloos speelt. Dat maakt deze film o.a. onderscheidend. En ik denk niet dat dit nou een hele genderneutrale, politiek correcte film is...

ik had het meer over die festivals wat betreft die woke eisen... Dus ik ga er van uit dat dat soort dingen tegenwoordig wordt meegenomen door die 'experts' in hun persoonlijke boordeling.

Maar goed.. Ieder zijn mening wat betreft films. Jij beoordeelt hem gewoon hoger.. smaken verschillen nu eenmaal.. .

In deze film is toch helemaal niets 'woke'.

Nee, in deze film niet. ik was blij verrast....

Maar bij veel beoordelingen voor de Oscars etc is dit wel een criteria. Ik weet ook vaak niet of een fiim uberhaupt prijzen heeft gewonnen. Ik kies meestal wat films uit de top 20 hier op deze site..

Maar goed desondanks krijgt Manchester by the Sea maar 2 sterren van me

Wat een schitterende, droevige, diep ontroerende film over onherstelbaar verdriet, over een verschrikkelijke tragedie in de levens van gewone mensen waar ze nooit, nooit overheen zullen komen. Als je de hoofdrolspeler verwijt dat hij 'emotieloos' speelt, dan heb je er echt nul komma niks nada noppes van begrepen.

Knappe film, knap geacteerd (vooral Affleck en Hedges) , knap geregisseerd... Minpunten waren voor mij het soms meerwaardeloos doreenhalen van de chronologie (ik hou namelijk niet zo van dat procédé als het alleen maar het achterafgevoel oplevert van "ah, nu snap ik het"), en de iets te dik aangezette soundtrack (met name Albinoni en Haendel).

Het koud en bar in Manchester. Het is koud en bar in het hart van Affleck. Omgeving parallel met emotie. Er is dus nagedacht over inhoud en vorm en dat kan ik wel appreciëren. Bovenop een perfect getimed flashback waardoor alles langzaam duidelijker wordt, is de film ook nog eens boeiend om te volgen. Als scenarist van Gangs of New York zal Lonergan bij Scorsese wel geleerd hebben om authenticiteit te benadrukken, om een score uit te kiezen waardoor die als een alwetende verteller de zonden van het personage onderstreept (schuld en boete, weet U wel nog van de catechismus) en het verhaal te concentreren rond de dynamiek van een familie. Een mix van een kleinschalig sobere alledaagse setting (dorpje in New England) met een emotie in opera grandeur door muziek en trauma. Het is een combinatie die rond de helft van de film hoge toppen scheert. Maar eens we weten wat het hoofdpersonage te doen staat (een nieuwe verantwoordelijkheid aangaan om zijn eigen verleden te kunnen verwerken) schakelt de film terug. Het bevindt zich op te bekend terrein om mij mee te voeren naar een groots drama. Eenmaal de krijtlijnen zijn uitgetekend, kunnen we niet anders dan ze te volgen.

Een beschadigde ziel die loutering zoekt, ik blijf er naar kijken en het interesseert me hoe die mensen proberen rechtop te kruipen. Maar net als in Moonlight en de bewonderenswaardige Vlaamse Offline kan de film geen claim indienen tot meesterwerk. Daarvoor is zowel het traject van Affleck als de conclusie van de film ietwat evident.

”You Don’t Understand, there’s nothing.. There’s nothing there.”

Een erg mooie film, dat is het zeker. Maar een tranen trekker of een depressieve film is het niet. Het is zeker geen zware film. De film gebruikt ook een licht kleur pallet, wat de zwaarte van de film sowieso minder maakt.

De film vertelt het verhaal van een loodgieter, dat veel moeite lijkt te hebben in de interactie met mensen en sociaal nogal onhandig is. Gaandeweg leren we ook hoe dat komt. Lee is namelijk zo geworden, door een traumatische gebeurtenis wat hij zichzelf nog steeds verwijt. Ondertussen moet hij ook ineens het geen weer doen, wat hem deze traumatische gebeurtenis heeft opgeleverd..

De film heeft zeer mooie shots, en een zeer hoog acteergehalte. Casey Affleck, kreeg hiervoor zijn wel-verdiende Oscar. Hoogtepunt was de sterke scène op het politiebureau. Zelfs als je de film nog nooit gezien hebt, zul je die scène vast wel eens voorbij hebben zien komen.

Aardig. Eerste helft - tot en met de traumatische brand en de scène bij het politiebureau - is veel sterker dan de tweede. Die laatste helft kabbelt wat door met af en toe een sterke scène. De confrontatie met Randi die voortdurend in de lucht hangt valt wat tegen. En dan is de film op een gegeven moment gewoon klaar. Lee maakt niet echt een ontwikkeling door in de film. We leren hem slechts langzaam kennen. Dat is prima, maar ook weer niet echt indrukwekkend. Vond Hedges eigenlijk meer indruk maken van Affleck. Gezien de hoge scores en daarmee gepaard gaande verwachtingen dus wel een tegenvaller.

"And if you're gonna freak out every time that you see a frozen chicken, I think we should go to the hospital. I don't know anything about this.”

Prachtige film maar, niet helemaal zoals ik verwacht had. Deze film komt nou al enige tijd bij mij opzetten, en dan voornamelijk de scene waar hij het pistool van de agent pakt en zichzelf door zijn hoofd wou schieten. En elke keer wil ik deze film kijken maar daar kwam het eigenlijk nooit echt van. Eén mei wil ik mijn top 1000 inzending insturen en daarvoor wou ik nog enkele top genoteerde films kijken, en daar stond deze ook tussen. Dan is het makkelijk uitgekozen en koos ik voor koningsdag om deze film te gaan kijken, ik had niet zoveel zin om uit te gaan. Echter bleef ik maar denken dat deze film dus opgenomen zou zijn in Manchester in het Verenigde Koninkrijk maar, het is dus blijkbaar ook een kustplaats in Amerika. Wel heb ik tijdens deze film de voetbalwedstrijd van ‘Manchester United’ op gehad, daar praat ik verder liever niet meer over.

De film is echt prachtig, al viel dat kwartje bij mij wel erg laat, en na een ruim uur wist ik zeker wat ik nou precies moest zoeken in zo'n film. Vooral ‘Casey Affleck’ vond ik heel vaag in deze film, zeker dat eerste uur. Was hij wel goed gecast? Kende de beste man wel enige vorm van emotie in plaats van dat hij zo emotieloos acteerde. Echter wanneer je er een beetje achter bent waarom hij zo is, en wat de reden van zijn rol is vond ik het echt werkelijk prachtig. Een depressieve man zonder emotie, voor veel mensen in de maatschappij is dat niet mogelijk maar het bestaat wel. Vooral wat hij ook op het einde tegen ‘Randi’ zegt, het gevoel is weg, zijn innerlijk is weg, zijn emoties zijn weg. Affleck zet hier werkelijk een prachtige rol neer, die misschien met vlagen ook wel een tikkeltje confronterend is voor mij persoonlijk.

De film is zeker geen tranentrekker nee, daarvoor raakte de film te weinig gevoelige snaren en is de film ook niet te triest. Wel is de film zwaar depressief, en daar moet je achter zien te komen tijdens het kijken van deze film. Want niet alleen de rol van Affleck speelt hierin een rol, ook ‘Lonergan’ weet met de omgeving, de setting en de natuur deze depressieve setting te creëren. Want de beelden in deze film zijn prachtig, uiteraard een koude en kille omgeving met aardig wat sneeuw, het wordt er niet beter op. Ik moest zelf wel even wennen aan de manier hoe we teruggaan in de tijd, het werd daardoor niet altijd even makkelijk maar de logica was na een tijdje wel te vinden. De film vertelt je eigenlijk twee verhalen maar, beiden leiden uiteindelijk wel naar een einddoel, en met een bepaalde boodschap. Rouwen is niet makkelijk, praat vooral met anderen!

Voor de rest is deze film erg mooi. Mooi op zichzelf althans, want het verhaal is eigenlijk niet heel leuk natuurlijk. Ikzelf vond die ‘Lucas Hedges’ een vrij irritant persoon, wellicht moesten ze dit ook wel zo bouwen omdat het natuurlijk nogal moeizaam gaat tussen die twee. De boodschap is duidelijk. Lee is een man die na een tragisch ongeluk eigenlijk niet meer wat en wie hij is. Hij gaat nogal zielloos door het leven heen, want hij heeft de openhaart aangedaan maar was het rooster vergeten, hierdoor is mogelijk een houtenblok er af gerold en heeft het huis in de fik gestaan waardoor zijn (?) dochters om het leven zijn gekomen. Hij kiest ervoor om te vertrekken naar Boston, en daar een nieuw leven te starten tot zijn broer Joe komt te overlijden. Hij wordt gedwongen terug te keren naar Manchester (USA) en daar de voogdij voor zijn neefje op zich te nemen wat hij in eerste instantie niet wilt. Hij wilt zo snel mogelijk weg, alleen gaat dat niet zo makkelijk omdat Patrick ook nog eens moeilijk doet. Doordat hij lang blijft komen steeds meer herinneringen naar boven, en komt hij oude bekenden tegen waarmee hij liever niet mee praat.

Ja, dit was oprecht echt wel een mooie film en ik heb op veel momenten genoten, als je het genieten mag noemen trouwens. Maar, ik had er echt wel wat meer diepere scenes verwacht en dat bleef in mijn ogen gewoon vaak uit. Dat is spijtig maar, niet per direct heel slecht te noemen verder.

Ik vind dit een moeilijk te beoordelen film. Ergens is dit een meesterwerk, omdat zo goed is weergegeven wat de emotionele gevolgen zijn van een dermate traumatische gebeurtenis als Lee Chandler heeft meegemaakt, weergegeven tegen de achtergrond van hedendaagse gebeurtenissen omtrent de opvang van zijn neefje. Dit dwingt hem om terug te keren naar zijn geboortedorp, wat hij juist graag wilde vermijden. De setting is prachtig, net als de muziek, met als hoogtepunt muziek van Händel op het moment dat hij zijn ex-vrouw ziet tijdens de begrafenis. Als publiek worden we geroerd op een aantal momenten, maar de hoofdpersoon, formidabel gespeeld door Casey Affleck heeft al zijn emoties uitgeschakeld om om te gaan met het drama dat zich heeft afgespeeld, wat volkomen legitiem is, maar waarmee er wel ook een afstand ontstaat tussen hem en de kijker. Frustrerend om naar te kijken, want je wil zo graag dat hij zich openstelt naar andere mensen. Met name tegen het einde wanneer zijn ex hem van alles wil zeggen om haar spijt te betuigen. Hij kan niet naar haar luisteren, wil het niet horen, praat er doorheen en laat weten dat er niets meer in hem is. Als kijker blijf je met een onbevredigd gevoel achter, maar je kan nou eenmaal niet altijd je zin krijgen en wat dat betreft is dit een heel volwassen film die zijn publiek juist heel serieus neemt. Er wordt geen moeite gedaan om je een goed gevoel te geven, want dat ervaart Chandler ook niet. Het kijken naar deze film geeft geen voldoening, maar de impact is er wel: we krijgen ergens een begin van een idee van de impact van het drama dat Chandler mee heeft moeten maken, want dat is eigenlijk niet voor te stellen als je het zelf niet hebt meegemaakt.