Manchester by the Sea (2016)

Goede film, maar met de bijna universele waardering had ik toch iets meer verwacht. Affleck doet het prima maar een oscar vind ik wel wat geflatteerd, het is meer het soort rol dat Sean Penn ook graag speelt, twee uur moeilijk kijken en een paar vechtpartijtjes tussendoor.

Uitgangspunt is indrukwekkend, en zorgt voor een paar werkelijk hartverscheurende momenten. Het indrukwekkendste zijn nog wel de dingen die Lonergan niet, of nauwelijks, laat zien. Alle dingen die te moeilijk zijn om hardop te zeggen, de bijna onzichtbare afwijzing die Lee ervaart als hij terugkeert naar zijn oude woonplaats...

Toch bleef ik een beetje achter met het gevoel dat de film baat had gehad bij een half uurtje kortere speelduur, en een wat minder apatische hoofdpersoon. Ik denk ook dat het 'ruwe bolster, blanke pit'-sfeertje dat om deze karakters heen hing mij persoonlijk gewoon wat minder aanspreekt.

Viel wat tegen. Misschien verwachtte ik er iets meer van dan het uiteindelijk bleek te zijn.
Het was weliswaar zoals verwacht een rauw en kleinschalig indie-drama met mensen van vlees en bloed, maar tegelijkertijd vond ik de film ook erg onevenwichtig en soms zelfs irritant.

Hoewel Casey Affleck prima acteert, miste ik een hoogtepunt in zijn arc. Je zou kunnen zeggen dat de ontmoeting tussen Lee en zijn ex (Michelle Williams) met de kinderwagen dat langverwachte moment is waarin alle opgebouwde spanning en pijn geuit wordt en er soort ontlading plaatsvindt, maar ik vond het te tam, te kort en helaas ook overgeacteerd (door Michelle Williams). Niet erg bevredigend dus.
Ook vond ik Michelle Williams maar weinig screentime hebben -terwijl de poster anders suggereert- en werd er teveel gefocust op Lee's vervelende neefje.

Verder wel erg mooie beelden van o.a. het haventje en het dorp. Qua stijl en sfeer weet de film wel te imponeren, het is het alleen inhoudelijk net niet.

Dat vond ik zelf juist het krachtige van de film. Een emotionele ontlading van Lee zou ik te makkelijk en te cliché vinden. Hij heeft zijn gevoelens gewoon zo ver verstopt ("there is nothing")
dat hij niet capabel is om zich te ontladen. Hij moest op een andere manier zijn leven weer terug op spoor brengen, en dat doet hij dus door z'n neefje. Misschien niet zo spetterend inderdaad, maar kon het zelf ontzettend waarderen.

Zeer goede film, op vele fronten. De vertelstructuur, acteerwerk, emoties, scherpe en soms grappige (zwartgallige) dialogen, etc. Ook duurt de film precies lang genoeg.

Ruime 4,5 *.

Goede film maar een of andere redenen raakte mijn totaal niet, ik vind de spelers en de sfeer in de film maar heel droog langdradig en saai.

Wow! En daarmee is alles gezegd.

Je weet dat het principe is "Hoe meer sterren, hoe beter"? Je schijnt niet veel verder te komen dan een halve of hele ster in al je filmbeoordelingen. Ik ben heel benieuwd hoe je je eigen prestaties beoordeelt

Ik had meteen een gruwelijke pesthekel aan Affleck's personage.
Tijdens het kijken werd ik door het goeie verhaal en door de prima acteerkunsten gedwongen zijn personage met meer nuance te bezien.
Na het zien van deze prachtig gelaagde film, was mijn gruwelijke pesthekel compleet verdwenen.
Goeie film, denk ik dan.

Geweldig meeslepend drama, enige minpunt vond ik de scene waarin Affleck zijn ex tegenkomt, die was te geforceerd waardoor ik 'uit de film viel'.

Iets boven gemiddeld. Typisch Amerikaans indie drama. Stoorde me aan de muziek. Ook een dikke 3 kwartier te lang. Wat gebeurd er nou verder nog het laatste uur? En verder deed de film me heel weinig..
Tikkeltje overrated allemaal.

Zij: You can’t just die.

Verpletterende woorden uit de mond van iemand die na haar kinderen ook nog eens haar man verloor, omdat ze dacht dat er woorden waren voor een verdriet waar woorden altijd, overal, steeds weer te klein voor zijn.

En...hij liep weg – die man. Niet voor de woorden, maar voor een schuld waarvoor er geen straf bleek te bestaan. Hij beging een misdaad, boog nederig het hoofd voor het verdict, maar mocht geen boete doen.

Dus...liep hij weg. Reed hij weg. Begroef hij zich in een ander bestaan in een andere stad met andere mensen om zich heen. Mensen waar hij geen aansluiting bij zoekt, omdat elk contact herinnert aan de pijn van het verlies dat hij door zijn dagen zeult.

Hij: "There’s nothing there."

Een man denkt dat hij voor alles immuun is kunnen worden, dat zijn oefening in verdwijnen geslaagd is, dat hij is kunnen weglopen voor de herinneringen, voor de wrok en de woede en de zelfhaat die in hemzelf leven. Niets is natuurlijk minder waar.

Maar...het is te veel om onder ogen te zien, te veel om te dragen, te veel om uit te spreken, te veel voor ocharme één mens. Toch doet hij voort, met een sprankel licht aan het eind van de tunnel: een voogdij die hij door de plek en alles wat die in hem naar boven brengt niet kan opnemen, maar vanop afstand zou willen vervullen. Ja, er is hoop. Misschien niet op geluk, maar op z'n minst op een einde van de tergende zelfkwelling.

'Manchester by the sea' is een harde, eerlijke film, gedragen door een resem sterke acteurs en aangevoerd door een ontwapenende Casey Affleck. Regisseur Kenneth Lonergan vertelt traag maar indringend, hoewel hij hier en daar de neiging heeft emoties door de strot te rammen. Zo is de soundtrack wel erg pathetisch – een schril contrast met de sobere somberte van de cinematografie.

Enfin, een geslaagde film, maar zo meesterlijk als velen beweren? Nou, nee.

3*