Manchester by the Sea (2016)

Een vakkundig drama.

Normaal trek ik dit soort films wat moeilijker. Het heeft echt kracht in de regie nodig om deze bij mij tot een goed einde te brengen. Gelukkig is Lonergan zo'n regisseur, die een redelijk standaard plotje toch nog goed kan afleveren in een film van 137 minuten.

Ik keek van tevoren al tegen de speelduur op van 137 minuten. Dat zijn meestal van die films die heel erg potentieel willen zijn en daarom een zwaar verhaal vertellen en daar dan vervolgens uitgebreid de tijd voor nemen. Manchester by the Sea is gelukkig niet zo'n film, die dat soort zaken niet prominent in beeld brengt.

Affleck in een erg sterke rol. Ik heb hem al eerder sterk zien acteren, maar hier overtreft hij zichzelf echt volledig. Ik moet toch echt wat meer met Afflech gaan kijken, want hij laat hier op een indrukwekkende wijze zien dat hij dit soort films goed kan spelen.

Qua regie is het allemaal ook best sterk. De uitvoering dan, want bij vlagen laat het visuele gedeelte van de film het wat afweten. Maar Lonagan weet een groot deel van de film interessant te houden. De dialogen zijn vaak scherp en de beelden boeiend.

Het verhaal is niet het meest origineel. Ik vreesde al even omdat het weer die standaard onderwerpen raakt die we al vaker zijn tegengekomen. Maar de manier waarop daarmee wordt omgegaan is gelukkig best boeiend en weet te boeien voor een groot deel van de speelduur.

Hier en daar kakt de film wat in met wat saaiere stukjes. Het is visueel ook met weinig detail gebracht en redelijk deprimerend. Dat op zichzelf best passend is bij zo'n film als deze, maar de kaalheid van de film gaat op den duur wel opvallen helaas.

Alles is wel heel erg troosteloos gebracht vond ik. Dat is wel een dingetje waar veel van dit soort films naartoe neigen. Maar gelukkig valt dat wat minder op, en bovendien is het nooit overdreven dus heel veel kan ik er niet voor aftrekken.

Film steunt soms wel op het goede acteerwerk van Affleck, zonder hem was het wellicht meer naar een 3,0* gegaan. Afflech is een grote schakel in de film. Maar de regie zelf is ook gewoon kundig in een prima, klassiek verteld verhaal. Het is wel deprimerend, maar een echte impact geeft het dan weer niet. Desondanks een goede film.

Het was vrijdagavond toen ik deze film zag, en nu bijna 4 dagen later kan ik nog altijd de woorden niet vinden om dit magnifieke meesterwerk te vatten. Was Nietzsche de filosoof met de hamer dan is Kenneth Lonergan de cineast van de gruzelementen en een miniem straaltje licht. Uhh, voorlopig laat ik 't hierbij, maar ... ik kom terug.

Blijft toch behoorlijk hangen deze film, na een nachtje slapen.

Deed me op meerdere vlakken denken aan In the Bedroom (2001) - MovieMeter.nl

In het begin had ik wat moeite met de camera die letterlijk op een afstand blijft, net zoals met de koele figuurlijke afstand tussen de hoofdfiguren, maar vervolgens kruipt deze film toch onder je huid. Er is niet echt een plot maar eerder een opeenvolging van ingrijpende levensgebeurtenissen. Een film als een mokerslag in slow motion.

Het is zeker geen slechte film, maar Manchester by the Sea moet het hebben van een paar erg indringende momenten. Er zit zeker voldoende drama in en het acteerwerk is overwegend goed. Maar we zitten wel heel erg midden in het gewone leven, dat nu niet uitblinkt in dynamiek. Zo beweegt de film langzaam door het verhaal en zakte de interesse toch een paar keer weg. Het was toch niet helemaal wat ik ervan verwacht had, ondanks dat ik een paar scenes echt onder de indruk was.

Jammer. Te traag en gaat nergens heen. Duurde ook nog eens veel te lang. Casey Affleck wel een dikke voldoende!

een goede film, een man met zware bagage moeilijk in staat om normale banden aan te gaan.

Film waar weinig moeite in is gekropen. Elk personage krijgt voor drie levens drama over zich heen, ze hebben het er allemaal erg moeilijk mee, kijken verdrietig, af en toe schieten ze een keertje uit hun vel en dat is het dan zo'n beetje. Visueel is het routineus, ook de soundtrack maakt geen indruk en verder heeft deze film niks te bieden.

Perfect materiaal om prijzen te pakken met andere woorden.

Matthew Broderick zat ook al in You Can Count On Me, een drama van dezelfde regisseur. Een aanrader, BTW.

Fan-tas-ti-sche film, ontzettend onderhoudend en aangrijpend!

Film over 2 lastige karakters die tegen wil en/of dank op elkaar zijn aangewezen maar toch naar elkaar toegroeien. Beetje een handleiding over hoe om te gaan met een sterfgeval waarbij je te maken krijgt met zaken als de erfenis, de voogdijschap van je neefje, de uitvaart. En natuurlijk het concept van de verloren zoon die terugkomt en geconfronteerd wordt met die ouwe bekende koppen. Gelukkig voor hem is er wel een karakter die de rol van barmhartige vader op zich neemt. Al met al prima vertier voor de druilerigste zondag van het jaar. Genieten van herfstbeelden, de brocante en de vele moeilijke hoofden. Vond de confrontatie van affleck met zijn ex werkelijk een aanfluiting.

Mooie dramafilm, geloofwaardig en goed geacteerd.

"Lorsque vous n'aurez rien à faire". Oftewel, “Als je niets te doen hebt..”

Met dit klassieke nummer sluit deze bijzondere film de laatste scènes af. En ergens raakt dat de kern van deze film. We zijn getuigen van een drama wat zich langzaam onthuld aan ons. Hartverscheurend, dodelijk voor de ziel, onverwacht en vooral menselijk. Menselijk ? Ja, vooral dat. Want hoe bijzonder het ook is wat er in deze film gebeurt, het is een uitlichting van wat er in een menselijk leven kan gebeuren. En er zijn zoveel mensenlevens, zoveel drama’s, zoveel wat we van elkaar niet weten. En Manchester by the Sea had dit verhaal..

Daarom zijn ergens ook die laatste lege beelden zo mooi. Gewoon een stadje, een haven, wat wegen, huizen, de wind die door de bomen waait. Zomaar een plaatsje op aarde. En jij woont in die van jou. En ik in die van mij. En we beleven allemaal een leven met hoogte- en dieptepunten.

Dus “Als je niets te doen hebt” kijk dan eens naar deze wonderschone film en observeer wat anderen in hun leven kunnen meemaken, waar we allemaal op de randen van de kwetsbaarheid leven. En de ene wel geluk heeft en die ander niet..

Als je niets te doen hebt

Vraag me om snel naar je toe te komen,

Mijn favoriete paradijs,

Het is een kussen op je schoot.

Je zult me nauwelijks opmerken,

Ik zal mijn mond houden...

En ik zal mijn adem inhouden

Als mijn adem je kan storen.

Zodat in mijn sombere hart

De winter maakt plaats voor de lente,

Ik vraag niet veel:

Af en toe een glimlach...

En als het te veel is... zelfs een blik...

Genoeg om me om te draaien.

Want zonder iets te zeggen hou ik van je

Zoveel als een wezen kan liefhebben

Ik heb bij je top tien films gekeken....Je hebt met deze film ook niets te zoeken..Kijk hem over tien jaar nog eens....

mooi drama met mooie muziek en mooie locaties.

Het was wat warrig met de volgorde van scenes waarin zijn broer nog leefde, zijn vader nog leefde, beide nog leefde of beide waren overleden, en alle overig gebeurtenissen m.b.t. zijn eigen huwelijk van Lee en dat van zijn broer.

N.a.v. de hoge scores hier 4-5 sterren , ik ook maar gekeken..Viel mij erg tegen Melodrama. Klein zesje.

Zelden valt er in een loodzwaar drama zoveel te lachen als in Manchester by the sea. Regisseur Kenneth Lonergan weeft subtiel humor in in het verhaal en zo glimpt er toch wat licht in het leven van de arme klusjesman Lee. Hij verwacht niets meer van het leven. Dat stadium is hij voorbij. Aan sociale conventies doet hij niet en degene die hem verkeerd aankijkt kan een klap op zijn bek krijgen. Naast het voortreffelijke acteerwerk van Casey Affleck valt vooral op hoe geraffineerd Lonergan de vele flashbacks inzet. Het levert een kraakheldere film op.

Trage film, en soms niet te volgen. Flashbacks lopen soms ook door elkaar. Werkt heel verwarrend. Daarom 3*.

Mooie, sfeervolle film. De karakterontwikkeling en het acteerwerk zijn super. Casey Affleck de grote ster in deze film, hij haalt een zeer hoog niveau. De dialogen zijn zeer sterk, op slechts een enkele scène na (gesprek/confrontatie tussen Lee en ex-vrouw met babywagen). Andere subtiele details tillen de film dan weer naar een hoger niveau (wanneer Lee bij de kerkdienst zijn ex ziet en er heel kort een klein glimlachje op zijn gezicht te zien is tussen het machteloos kijken door). Daarnaast is het verhaal zwaar maar niet overdreven en het enigzins open einde ben ik gaan waarderen, deze film werkt niet naar een einddoel maar laat een ontwikkeling zien waarbij tussendoor de achtergrond duidelijk wordt. Het is een heftig verhaal dat de ellende die sommige mensen overkomt helder naar het grote scherm weet te brengen.

Door enkele mindere scènes en soms wat hak op de tak door de flashback scènes later in de film nog (kan aan mij liggen) komt deze voor mij niet aan de 5 sterren. Sterkste punten zijn de dialoog, de sfeer, acteerwerk, het verhaal en de karakterontwikkelingen. Toch de zaken waar een sterk drama op bouwt. 4 sterren voor vandaag, mogelijk later meer

Knap dat je dat kunt baseren op een oude top 10. Alsof dat de enige films zijn die ik zou kijken. Misschien moet je m'n andere beoordelingen ook meenemen in je oordeel.

Je geeft 'm zelf ook niet al te hoog trouwens

Als je naar een film kijkt en deze beoordeelt, speelt jouw eigen referentiekader altijd een rol. Als je van actie houdt zal een film als Manchester by the sea jou niet bekoren. Ook niet als die bedompte/bedrukte sfeer in de film jou gaat tegen staan. Had in het begin wat moeite met de. flahsbacks. Bijvoorbeeld in het ziekenhuis, dat ie het lichaam van zijn broer gaat zien en dan opeens naast het ziekenhuisbed met zijn broer zit te praten. Maar heb deze film ademloos zitten bekijken. Die twee uur waren ook zo om. Je denkt iedere keer 'wanneer komt die Lee nou eens los en uit zijn sombere gedachten, maar dat gebeurde dus niet. Voor mij is deze film een topper. Dat ik hier en daar als volwassen vent een traan moet laten (scene dat kinderen uit verbrande huis worden gehaald en scene met z'n ex met die kinderwagen) zegt genoeg.

Precies! Daarom is de korte ontmoeting met de oude man vlak voor het einde zo mooi en veelzeggend, die terwijl Lee in zijn kelder een pijpleiding repareert, vertelt hoe zijn vader jaren en jaren geleden uitvaarde om te gaan vissen en nooit meer terugkeerde. Een korte scene, we krijgen het tussen neus en lippen mee. Maar als je er langer dan vier seconden over nadenkt, besef je ineens wat voor drama erachter zit. Wat je zegt, een van de vele woonplaatsen op deze aarde, en een van de vele drama's.

Wat een prachtige en diep ontroerende film.

Dit is zo’n film waarvan je denkt ok hij scoort goed in bijvoorbeeld in IMDB dus laten we maar eens gaan kijken (op Netflix). En na afloop ben ik totaal gegrepen en kan ik er moeilijk van slapen zo pakt deze briljante film me aan. Ja briljant omdat het verhaal op een eenvoudige manier, dus zonder opsmuk of effecten, vertelt over een vreselijk lot wat een ‘familieman’ treft. En ook briljant omdat de film met haar flashbacks door de tijden heen, uiteindelijk als een perfect geheel samenvalt in al haar puzzelstukjes. En zo anders dan in veel Amerikaanse film is er geen happy, maar een open end. Het lijkt het echte leven wel.. En oh ja de scene waarin Affleck zijn ex-vrouw treft met haar nieuwe baby waarin ze hem vergeefs in zijn ogen om vergiffenis vraagt (hij kan het écht niet) treft is zo knap en indringend gespeeld.

Onderhoudend.

Een rustig en behoorlijk sober drama - zowel in plotontwikkelingen als stijl. Behalve het kabbelende tempo en de realistische en menselijke benadering heeft het niet veel om het lijf. Casey Affleck is wel in goede doen - ik hou wel van dat soort uitgebluste karakters -, maar met een speelduur van 2 uur 15 had het toch net iets meer mogen zijn. Ofwel gewoon een half uur korter. Een drama als dit mag wel wat compacter, me dunkt.

3

Zag deze op tv voorbij komen. toch maar eens voor gaan zitten. Dat drama is niet altijd mijn ding maar deze film trekt je aandacht van het begin. Ondanks dat er eigenlijk geen plot te bespeuren is blijft het van begin tot eind boeien. Affleck speelt het zeer overtuigend zonder te over-acteren. Het geheel komt natuurlijk over en de gebeurtenissen kunnen zomaar iedereen treffen in het leven. voor mij zeker een ruime voldoende 4*

Am I suposed to tell you to use a condom?

Drama over behoorlijke zware gebeurtenissen die door zijn soms wat koddige, droogkomische verteltrant nergens in melodrama verandert, maar desondanks zijn impact en boodschap niet mist. Dat dit drama hoge ogen gegooid heeft is begrijpelijk en indruk maakte deze film dan ook zeker.

Toch is het in het begin even zoeken wat Lee betreft. Is hij traag? Is hij simpel? Net als het verhaal en de eerste flashback naar het ziekenhuisbed waar een nogal luchtige sfeer hangt. Is dit een tragikomedie? Neen, het lijkt de rustige opbouw naar zwaardere dingen, de kennismaking met het vaatje buskruit dat Lee heet en de zware last die hij mee torst. Wat een tragische gebeurtenissen, hoewel lichtelijk voorspelbaar, de brand, de reactie, het schuldgevoel en de beklemmende poging er zelf een einde aan te maken. Het is de alles omvattende reden rond Lee die vind dat hij kennelijk niets meer verdiend, mag of wil, en zeker geen verantwoordelijkheid hoort te hebben. Schrijnend is het juiste woord.

Er wordt een bepaalde wisselwerking gezocht tussen de prachtige omgeving in combinatie met sferisch aandoende muziek. De wereld is mooi, lijkt de film te willen zeggen. De schaduwkant wordt gezocht en gevonden met het menselijk lijden, beschadigingen die diep gaan en een mens soms weerhouden verder te gaan, maar ook de hardheid en intolerantie van mensen naar elkaar. Maar toch zijn hier en daar ook sprankjes van hoop en hulp zichtbaar. De niet altijd even serieuze sfeer, geruzie en gekibbel is even komisch als verbazingwekkend en doet soms aan Three Billboards Outside Ebbing Missouri denken. Om nog even terug te komen op het brandende huis met de tragische tonen van Albinoni's Adadigo, brok in de keel zo waanzinnig mooi!!!

Fraai zijn de keuzes om dialogen onverstaanbaar te houden, lichaamshouding en situatie zegt meer dan genoeg. Kostelijk is het gekibbel tussen Lee en Patty, en de laatstgenoemde zijn escapedes met het jonge vrouwenvolk in de buurt. Fraai is tevens wanneer Lee weer op de vuist geweest is en een moment van troost vind in de armen van George zijn vrouw. Als er dan al een zwak punt te vinden in de film is de vraag waarom Lee niet onder de verantwoordelijkheid uit probeert te komen terwijl hij zich er duidelijk niet geschikt voor vind. Echter wanneer hij Patty bij zijn moeder ophaalt lijkt hij de situatie wel goed te praten en haar soort van goed te keuren? Wat Lee nu precies wil is me niet duidelijk. Fraai is daar en tegen weer momenten die toch een soort verwerking en vergeving los lijken te maken, toch lijkt hij er niet aan te willen of aan toe te zijn.

Moraal van dit uitstekende drama lijkt verwerking en verder gaan, toch lijkt voor mij het kernpunt het maken van goede keuzes te zijn, en dan met name voor anderen. Soms is het leven zo en gaat het niet beter worden, en onder al die hardheid en weerstand lijkt dan toch meer inzicht te zitten dan je vooraf zou verwachten.

Ik vond het ook vreemd overkomen. Ik ga die scène even opnieuw bekijken. Misschien wordt het me dan duidelijker.

Ik kan me hier eigenlijk wel goed in vinden, hoewel ik iets positiever ben omdat een paar scenes - niet veel, maar toch - wel degelijk indruk maakten. Ik geloof graag dat het allemaal levensecht is, met het opkroppen van gevoelens en het hele gedoe met voogdij en niet dingen uit willen spreken, maar het raakte me totaal niet. De personages vond ik vervelend, de setting was letterlijk koud en kil, het wilde niet overkomen bij me. En wat duurde dit láng - ik vond een paar dagen geleden The Way Back al behoorlijk langgerekt maar Manchester by the Sea voelde nog veel langer aan. Nee, niet mijn film, hoe vakkundig en goed bedoeld e.e.a. ook is.

2,5*

Casey Affleck is een held.

Bij goed acteerwerk denken we misschien wat snel aan bekende namen, grote gebaren en emotionele uithalen. Maar weinig acteurs weten zoveel emotie over te brengen middels nuance als een getergde Casey Affleck, die aan de voorkant een functioneel mens weet te blijven, maar toch in iedere uiting een plekje vindt voor zijn hartverscheurende voorhistorie.

En hartverscheurend was het, want de tragiek van de sleutelscene wordt prachtig neergezet. Het moment dat Lee zijn voogdijschap over Patrick verneemt, hem onherroepelijk dwingt om zijn trauma, de oorsprong van zijn aversie jegens Manchester te herbeleven, is niet alleen een realistische weergave van een kortstondige doorbraak van een suppressief geheugen; het is visueel ongelooflijk knap en invoelend naar beeld vertaald. De scene op kantoor wordt opbouwend versneden met de uiteindelijke flashback die Lee's trauma bloot zal leggen. Het is licht fragmentarisch, op momenten beroofd van geluid, maar met een emotioneel crescendo waar je u tegen zegt. De scene op het politiebureau komt zo mogelijk nog meedogenlozer binnen. Groot respect voor de regie waarmee dit scharnierpunt is vormgegeven.

Het biedt genoeg draagkracht tot de eindstreep, want qua verhaal gebeurt er eigenlijk niet bijster veel. Wat worstelingen in rouwverwerking, regelingen voor de uitvaart die getroffen moeten worden en verwikkelingen rond de voogdij van Patrick, maar Lee's interne gevecht is constant sluimerend aanwezig. Het krijgt misschien geen evident emotionele uitspattingen meer, maar galmt wel na in iedere scene en iedere handeling van Lee die, nogmaals, zo bewonderenswaardig genuanceerd en doorleefd geportretteerd wordt door Affleck.

Fijne wisselwerking ook tussen Patrick en Lee, waar er tussen de littekens en onkunde toch genoeg ruimte gevonden wordt voor humor. Niet van het 'grappen-soort,' eerder de situationele variant die op herkenbare wijze relativering en lucht geeft in tijden van intens verdriet (bijvoorbeeld wanneer een verhit moment in de auto doorbroken wordt door een miscommunicatie die Lee doet optrekken, terwijl Patrick net uit wil stappen).

Patrick geeft de film sowieso iets luchtigs en bovendien een blik vooruit, uit de ellende. In dat uitzicht (op hoop, toekomst of überhaupt zingeving) schuilt voor mij de schoonheid die Manchester By The Sea uniek maakt. Want hoewel de film voornamelijk handelt over de verpletterende werking van verdriet groter dan de man die het moet dragen; nihilistisch wordt het nooit. Lee's pogingen zijn verleden het hoofd te bieden mogen dan vruchteloos blijven, er schuilt iets fantastisch menselijks in de manier waarop hij het blijft proberen - en vooral in de wisselwerking met Patrick komt dat telkens naar voren.

Groot, meedogenloos woekerend verdriet, verpakt in een paar grote, maar oh zo veel kleine momenten en gebaren. Door regisseur Lonergan in een vorm gegoten die eer doet aan de emoties; ze niet via short-cuts probeert te bereiken of over te brengen. Misschien wat traag, maar wie Affleck met aandacht observeert, ziet genoeg om 137 minuten mee te vullen. Halfje erbij na herziening 4,5*