Bohemian Rhapsody (2018)

De Disneyficatie van Freddie Mercury met een als grootste gebrek een stuitend zwak script dat niet alleen met de feiten geen zak te maken heeft maar vooral onbeholpen van anekdote naar anekdote hobbelt zonder ook maar één geloofwaardig karakter te schrijven en waar de mede bandleden ontdaan zijn van elk rimpeltje. En als het dan echt pijnlijk wordt gaat het licht uit. Aan Malek ligt het niet want met dit gebrekkig materiaal kun je van Mercury sowieso niet meer dan een flauw typetje maken (buiten de vrij sterke optreedscenes) . En van de foutste trucjes is het personage Paul Prenter (de echte is dood) is en aan wiens invloed zo'n beetje alle negatieve kantje van Freddie worden opgehangen. Die kan geen proces meer voeren.

Ik was als kind in bassisschoolleeftijd een Queen-fan, maar toen Mercury doodging luisterde ik meer naar REM en Nirvana. Het is voor mij sentiment uit mijn kindertijd. Dus ik zit hier zeker niet als overgevoelige fan. Ik vond dit gewoon echt geen goede film.

Waar zit de tautologie volgens jou?

Ik reageer wat laat maar een kans om wat te leren laat ik niet graag lopen.

Hier is mijn reactie: "Beetje opgefokt van al dat binnenzitten?! Kom, even een paar de trap op en af en je voelt je vast beter."

Ik weet niet of Mercury zo grotesk was als hij hier wordt weergegeven. Maar veel respect voor het acteren. En mede door de muziek een zeer mooie trip naar mijn jeugd

Wat een geweldige film en wat wordt Freddy goed neergezet door Rami Malek. Heb ademloos deze film uitgekeken.

Aardig, hoewel er wel ff heel snel door het begin werd geschoten. Voordat je er erg in had, zaten we al in 1974 met 'Killer Queen'. De film lijkt me inderdaad indrukwekkend op het grote biosscherm. Op TV laat het allemaal toch een wat oppervlakkige indruk achter. De betekenis ligt vooral in Freddy's zoektocht naar wie hij is, qua persoon en artistiek, los van culturele achtergrond. Daar waar tegenwoordig het indentitaire vooral de boventoon voert. Onvoorstelbaar dat LiveAid alweer een half mensenleven achter ons ligt. Trek je 36 jaar van 1985 af, en je zit in de tijd dat Rock nog moest worden uitgevonden. Leuk waren de katten (da's persoonlijk en een klein detail) en dat journalisten lekker van onder uit de zak kregen. Doet me denken aan al die stompzinnige vragen die The Beatles en Bob Dylan ook te beantwoorden kregen op persconferenties.De acteur die Deacon speelt, herkennen we natuurlijk meteen als dat voormalige jochie uit Jurassic Park.

Ik zou echt geen idee hebben hoe dat joch eruit zag. Zal wel een generatie dingetje zijn, want dat kind uit ET herken ik dan weer wel.

Mercury was vele malen grotesker (flamboyant is wellicht een beter woord) in het echt, maar de harde homo porno hebben ze er maar uitgelaten...

Precies.Hij wordt eerder te ingehouden weergegeven.

Identitair bedoel ik. Overigens zou Freddy dit jaar 75 worden. En volgens een verouderingsprogrammaatje er ongeveer zo uit zien: https://i.redd.it/u83vb3c6bwm51.jpg

De bijna integrale LiveAid scène is natuurlijk fantastisch, maar daarvoor is het een erg veilige en fragmtatische biopic. Met als gevolg dat de film samenhang en spanning mist. Daarnaast stoorde het me dat losbandigheid van Mercury zo weinig expliciet aan bod kwam en de overige bandleden wel koorknaapjes leken.

De eerste helft vond ik nogal gehaast en weinig inspirerend. Maar naarmate de film vorderde, werd het steeds interessanter, met als iconisch hoogtepunt het Live Aid concert.

Hoewel de echte Freddie natuurlijk ook van die grote tanden had, belemmerden ze hem niet zo in de spraak als de acteur Malek. Dat trok onterecht te veel aandacht en daarom hadden de filmmakers er goed aan gedaan de tanden iets bescheidener te houden.

Uiteindelijk heb ik me toch wel weer geamuseerd. In eerste instantie dacht ik nog of het verstandig zou zijn om deze film nog een keer te zien. Ditmaal geen groot scherm en een normaal tv geluid. Maar ach, het is allemaal wel aardig gebracht. Met tijd en wijle zie je Malek wel wat geforceerd worstelen om Freddie neer te zetten. Althans, zo komt dat bij mij over. Maar uiteindelijk heb ik de film met een glimlach en een vette knipoog met gemak kunnen uitzitten.

Wat een ongelofelijk tamme film. Ik heb verschillende documentaires en boeken gelezen over Queen en dan valt dit echt tegen. Ook raar dat nummers niet kloppen in de film. Zo hoor je under pressure (1981) na i want to break free( 1984), terwijl de film voor een chronologische verhaallijn kiest. Who wants to live forever is uit 1986, terwijl de film het verhaal verteld tot en met 1985. De periode na het album a night at the opera ( 1975 - 1980) wordt helemaal niet belicht. Heel vreemd omdat ze toen juist 1 van de grootste bands op wereld waren. Alles wat ze uitbrachten werd gigantisch verkocht. Daar begonnen namelijk ook de eerste rimpels binnen de band te komen. Die echt groter werden begin jaren 80. De film is op een gegeven moment ook meer Freddie tegen de rest. En dan komen Roger, John en Brian maar heel burgerlijk en truttig over. Oh ja volgens de film komt we will rock you uit de jaren 80, althans als het tijdschema wordt gevolgd....das toch echt een nummer uit 1977. Zorg in ieder geval dat de feiten kloppen, voordat men een filmdocu gaat maken

Ondanks dat ik geen fan ben van de film heb ik de 4k blu ray aangeschaft. Moet (als fan van de oude Queen) de film toch een herkansing geven.

Om mezelf op te warmen gister de extra’s bekeken. Met name de docu over de making of. Wat me opviel is dat Deacon en May echt vreselijk goed lijken. Taylor iets minder, al heeft die wel de juiste energie. Maar iedere keer als Malek in beeld komt, denk ik toch. Wat is dat voor raar klein ventje met z’n korte beentjes. Het gekke is dat Malek feitelijk 6 cm langer is dan Freddie. Toch komt niet in de buurt bij het postuur of het charisma van Freddie. Zie dan ook vooral plaksnorren, fake tanden en gemaakte maniertjes.

Dat belooft dus niet veel goeds, hopelijk zie ik er de camp van in.

Het blijft vreselijk.

Gister dus herzien. Het eerste uur is op zich prima te doen. Met veel vaart wordt de begin geschiedenis van de band verteld en het is ook best leuk gedaan. Overal worden kleine weetjes mee gegeven en het is muzikaal ook de sterkste periode.

Maar zodra de film zich meer op Freddie gaat focussen en de breuk in de band centraal komt te staan, is het gedaan. Los van dat dit allemaal vrij onzinnig en opgeklopt is, weet Malek mij gewoon niet te overtuigen. Hij komt over als een vervelende wezel. En zelfs al zou Freddie zo zijn geweest. Zo ken ik m niet en het maakt de film vervelend. Verder mist hij het charisma volledig. Toen we eindelijk bij Wembly aankwamen (de scenes rondom het concert blijven tenenkrommend en onwaar) hield ik het na twee nummers niet meer vol en snakte naar de echte Freddie. Gelukkig stond op de 4k blu ray ‘the complete Live Aid performance’, dus die snel opgezet.

Maar wat bleek. Dit betrof gewoon de eindscene van de film. Met Malek dus.

Gelukkig had ik Live in Montreal in de kast staan waar wel het echte concert op staat. Dat was wel fantastisch.

Helaas dus geen betere beoordeling voor deze film, al snap ik best dat de minder kritische kijker die weinig van Freddie of Queen afweet hier een leuke avond mee beleefd. Het is vlot en erg middle of the road. Typisch Queen van na A Day at the Races.