- Home
- james_cameron
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten james_cameron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Nightmare on Elm Street Part 2: Freddy's Revenge, A (1985)
Alternatieve titel: A Nightmare on Elm Street 2
Herzien op bluray. Een curieuze miskleun en verreweg de minste sequel uit de reeks, wat mij betreft. De film kent weinig enge momenten en Freddy Krueger komt amper aan de gebeurtenissen te pas. De homo-erotische subtext werkt daarnaast op de lachspieren, net als het meisjesachtige gegil van hoofdrolspeler Mark Patton.
Nightmare on Elm Street, A (1984)
Herzien op blu-ray. Een onverwoestbare klassieker binnen het horrorgenre, zo kunnen we inmiddels rustig stellen. Bij release vond ik dit destijds he-le-maal geweldig, maar ook nu nog is de film zeer genietbaar en doeltreffend. De vele vervolgen en de lauwe remake hebben enigszins afbreuk gedaan aan de impact, maar met terugwerkende kracht valt op hoe geniaal regisseur Wes Craven hier te werk is gegaan. Het spaarzame maar effectieve script, het sfeervolle camerawerk, de creepy score en natuurlijk de geniale casting van Robert Englund als Freddy Krueger; eigenlijk is alles eersteklas.
Nightmare on Elm Street, A (2010)
Degelijke remake, viel me erg mee, zeker gezien het feit dat ik het origineel geweldig vind. Het verhaal kent hier een iets andere invalshoek, wat ervoor zorgt dat het plot onderhoudend en fris blijft. Op technisch vlak zit de film prima in elkaar; camerawerk, production design en special effects zien er allemaal goed uit. De jonge cast is ook acceptabel. Jackie Earle Haley kan Robert Englund absoluut niet doen vergeten, maar hij zet een redelijk creepy Freddy neer, voorzien van iets andere makeup. Geen topper al met al, daar is deze film gewoonweg te overbodig en te weinig vernieuwend voor, maar van de recente golf aan horror-remakes is dit wat mij betreft één van de betere.
Nine (2009)
Middelmatige musical die een heel blik aan wereldsterren opentrekt maar eigenlijk nooit echt van de grond komt. Camerawerk en production design zijn dik in orde, maar de liedjes zijn niet memorabel en het verhaal van de film, voor zover aanwezig, is flinterdun. Feitelijk is de film één grote midlife crisis van de Fellini-achtige hoofdpersoon, waarbij de focus ligt op alle vrouwen in zijn leven. Deze vrouwen zijn gelukkig beeldschoon en een lust om naar te kijken, waardoor het geheel nog enigzins draaglijk is. Afgezien daarvan is het behelpen. Day-Lewis is oké in de hoofdrol, maar dit is absoluut niet één van zijn betere rollen. Valt het overigens niemand op dat hij zijn accent gejat heeft van Naveen Andrews (Sayid) uit de tv-serie Lost?
Nine Days (2020)
Een interessant concept: een kluizenaar ergens tussen hemel en aarde interviewt een aantal menselijke zielen, opdat één van hen de kans krijgt om geboren te worden. Minder zweverig dan je op basis van dit uitgangspunt zou verwachten, maar de film is helaas wel nogal vrijblijvend en onbestendig. De personages weten daarnaast niet te overtuigen. Goed gemaakt en gespeeld en er zijn een aantal mooie momenten, maar het is uiteindelijk te magertjes en halfbakken uitgewerkt om te blijven boeien.
Nine Lives (2005)
Mooi gesconstrueerde mozaïek van alledaagse momenten uit het leven van negen verschillende vrouwen. Allemaal hebben ze iets met elkaar te maken, maar niet op de puzzelachtige manier die je van uitvoerend producent Alejandro Gonzalez Inarritu (Amores Perros, 21 Grams, Babel) gewend bent. Hier zit alles meer losjes in elkaar en is er uiteindelijk niet een sluitend totaalbeeld. Dat is ook precies het probleem. De losse scenes (allemaal knap in 1 take opgenomen) zijn subliem gespeeld, maar missen soms een emotionele lading.
Nitram (2021)
Verontrustend portret, gebaseerd op ware gebeurtenissen, van een onstabiele jongen (Caleb Landry Jones) in Port Arthur, Tasmanië, in 1996. Uiteindelijk zou hij verantwoordelijk zijn voor de dood van 35 mensen in een zinloze daad van geweld. De film probeert te doorgronden wat hem tot deze daad heeft aangezet. Jones is fenomenaal goed in de hoofdrol en regisseur Kurzel is eindelijk terug op niveau, na een aantal minder geslaagde films. De troosteloze blik in het leven van de geesteszieke hoofdpersoon is fascinerend op een morbide manier en doet wel wat denken aan Kurzel's debuut, het al even verontrustende Snowtown.
NL-Alert (2024)
Spannende korte film uit de reeks Koolhoven Presenteert, waarin veelbelovende nieuwe regisseurs een kans krijgen een genrefilm te maken. Dit low budget drama, over een kernraket die op Amsterdam afgevuurd wordt, laat niets nieuws zien maar weet met weinig middelen wel een onbehaaglijk en intens sfeertje te realiseren, met niet al te belabberd akteerwerk. En met 40 minuten is dit precies lang genoeg.
No Direction Home: Bob Dylan (2005)
Boeiende documentaire; komt wat traag op gang en qua muziek absoluut niet mijn ding, maar de complexe Dylan en zijn bijzondere levensverhaal zorgen in ieder geval wel voor onderhoudend kijkvoer. Met ruim 3 1/2 uur uiteraard aan de bijzonder lange kant, maar ik heb me eigenlijk nergens verveeld. Fraaie interviews met de man zelf en een schat aan bijzonder archiefmateriaal.
No Escape (2015)
Best spannend, deze vlotte aktiethriller, maar inhoudelijk zijn plot en personages te dun en vooral te oppervlakkig om echt indruk te maken. Het is makkelijk meeleven met hoofdrolspeler Owen Wilson bij zijn pogingen vrouw en kinderen in leven te houden tijdens een staatsgreep in een onbestendig land grenzend aan Vietnam, maar veel meer dan een lange reeks vluchtpogingen is de film niet. Visueel ziet alles er tevens nogal doorsnee uit. Pierce Brosnan heeft een leuke maar tegelijkertijd behoorlijk vage bijrol.
No Hard Feelings (2023)
Jennifer Lawrence is grappig en sexy als nietsnut die wordt ingehuurd om de introverte en sociaal onhandige Percy (leuk gespeeld door Andrew Barth Feldman) te daten en hem te helpen uit zijn schulp te kruipen. De plot kent weinig verrassingen en het laatste half uur loopt een beetje vast in voorspelbaar sentimentele ontwikkelingen, maar tot die tijd valt er gelukkig wel flink wat te lachen. En die scene rond de piano-uitvoering van Hall & Oates' Maneater is geweldig.
No Moriré Sola (2008)
Alternatieve titel: I'll Never Die Alone
Grimmige, bijzonder nare wraakfilm waarin een groepje vriendinnen allerlei vreselijke dingen overkomt. Vrijwel plotloos; de slechterikken hebben ook geen motivatie, wat ze feitelijk nog enger maakt. Het ontbreken van allerlei hysterische toestanden maakt de film ook behoorlijk doeltreffend. De vrouwelijke hoofdpersonen bereiken een punt waarop ze het allemaal niet meer uitmaakt, waarna de film een nihilistisch en onfris karakter krijgt. Qua rauwe stijl zo weggelopen uit de jaren '70, met een apart gebruik van geluid en muziek. Na afloop vraag je je wel af; wat moet ik er eigenlijk mee?
No One Gets Out Alive (2021)
Sfeervol horrorwerkje, qua plot en setting vrij beperkt maar visueel behoorlijk indrukwekkend, met heel wat enge momenten. De film neemt zijn tijd om op gang te komen en lijkt aanvankelijk nogal dertien-in-een-dozijn, maar gaandeweg wordt alles steeds spannender en meer intens, om in de finale volledig los te gaan.
No One Lives (2012)
Een intrigerend uitgangspunt: een psychopaat stuit op een groep misdadigers, die zo onverstandig zijn om het hem en zijn vriendin moeilijk te maken. Bloederige toestanden volgen. Het begin van de film is veelbelovend, maar al snel blijkt dat de plot geen kant op kan en wat dan nog rest zijn de gebruikelijke voorspelbare en nogal standaard in beeld gebrachte slachtpartijen. Visueel stelt het allemaal weinig voor en het akteerwerk is treurig, uitgezonderd hoofdrolspeler Luke Evans, die evenwel weinig overtuigend is als totaal verknipte moordenaar.
No One Will Save You (2023)
Vreemde en vooral vage science fiction-film, over een buitenlandse invasie gezien door de ogen van een jonge, getraumatiseerde vrouw (Kaitlyn Dever). Gaandeweg wordt duidelijk dat de invasie iets te maken heeft met haar verleden, hoe onlogisch dat feitelijk ook is. De film heeft geen dialogen, iets dat de entertainment-waarde niet bepaald ten goede komt. Het is overwegend doorploeteren naar het maffe einde, met slechts hier en daar een spannend moment. De special effects kunnen er mee door maar zijn uiteindelijk ook niet heel bijzonder.
No Strings Attached (2011)
Acceptabele maar nogal vlakke en zeer voorspelbare romantische komedie. Kutcher is sympathiek in de hoofdrol; Portman is enigzins miscast. Het script probeert van de film een soort omgekeerde When Harry Met Sally te maken, maar het geheel mist charme en goede grappen. Daarnaast zijn veel dialogen en situaties te geforceerd. Het kijkt allemaal makkelijk weg en regisseur Reitman weet nog steeds hoe hij een onderhoudende film moet maken, maar gedenkwaardig is het niet.
No Sudden Move (2021)
Regisseur Steven Soderbergh laat ook nu weer een imposante cast opdraven, maar deze matte film noir is qua plot onnodig complex en tegelijkertijd eigenlijk best wel saai. Bepaalde scenes en dan vooral de dialogen zijn best goed, maar het geheel weet amper te boeien en je hebt het allemaal wel eens eerder en vooral beter gezien. Matt Damon heeft overigens een leuk uncredited bijrolletje.
No Time to Die (2021)
Stijlvolle maar veel te lange en nogal fragmentarische Bond-film, met een nijpend tekort aan memorabele stunts en spektakel. De aanwezige aktie is degelijk in beeld gebracht maar erg anoniem en dertien-in-een-dozijn. Craig is voor de vijfde en laatste keer prima als 007 en maakt vooral indruk in de emotioneel aangrijpende finale, maar verder schieten plot en personages flink tekort. De leukste scenes zijn die in Londen, wanneer Bond herenigd wordt met zijn team.
No-Do (2008)
Alternatieve titel: The Beckoning
Dik aangezette gothische horrorfilm, vol cliché personages en idem locatie. De boel wordt enigzins gered door het intrigerende verhaal, rijk aan leuk bedachte fictieve historische details. Helaas is het camerawerk saai en de production design nogal voor de hand liggend. De montage hapert hier en daar ook, met te pas en te onpas totaal overbodige inserts van de buitenkant van het spookhuis. Akteerwerk en dialogen zijn daarnaast aan de overdreven kant. Jammer, want met een meer subtiele aanpak had hier meer ingezeten. Middelmatig filmpje, al met al, ondanks een aantal effectieve enge scenes. Tegen het einde gaat de film als de welbekende nachtkaars uit.
Noah (2014)
Dit bijbelse epos heeft gelukkig geen hoog stichtelijk EO-gehalte, al zijn bepaalde aspecten van de plot, zoals het gedeelte over het onstaan van het universum, aan de simplistische kant. Visueel ziet alles er passend grimmig en grauw uit. De special effects zijn echter wisselvallig; sommige shots zijn indrukwekkend, andere zien er nogal onafgemaakt uit. Verrassend is overigens hoe weinig de focus ligt op de ontstaansgeschiedenis van de ark en de toestromende dierenpopulatie. Uiteindelijk is de film niet veel meer dan een familiedrama, iets dat vooral pijnlijk duidelijk wordt in de laatste drie kwartier, wanneer de film krakend tot stilstand komt in melodramatische toestanden. Tot die tijd valt er gelukkig wel wat te genieten en zijn er veel spectaculaire scenes. Russell Crowe is uitstekend in de hoofdrol.
Nobody (2021)
Vlot aktiefilmpje met een dikke knipoog, energiek geregisseerd door de rus Ilya Naishuller, die we nog kennen van Hardcore Henry. Bob Odenkirk doet het goed in een voor hem nogal atypische rol en de spectaculaire aktiescenes zijn kunstig in beeld gebracht. Jammergenoeg wordt de toon naar het einde toe wel steeds flauwer en verliest de film uiteindelijk een deel van zijn kracht, waardoor de belofte van het eerste uur niet helemaal wordt ingelost. Niettemin erg onderhoudend en bij vlagen behoorlijk bruut.
Noche de Fuego (2021)
Alternatieve titel: Prayers for the Stolen
Bijzonder fraai in beeld gebracht, subtiel naargeestig verhaal over het leven in een klein mexicaans bergdorpje dat te lijden heeft onder de invloed van machtige en alom aanwezige drugkartels. Omdat we de gebeurtenissen volgen door de ogen van een klein meisje dat door haar moeder onwetend wordt gehouden is het ook voor de kijker vaak niet helemaal duidelijk wat zich afspeelt, al is de onderliggende dreiging van terreur en geweld continu voelbaar. Zorgvuldig vormgegeven en mooi ingetogen gespeeld, maar uiteindelijk blijven personages en emoties wel op enige afstand.
Nocturnal Animals (2016)
Afwisselend pretentieus en intrigerend; niet helemaal geslaagd derhalve, maar toch de moeite waard, vooral door de sterke cast en de bizarre film-in-de-film, die gaandeweg steeds meer geheimen prijs begint te geven. De gestileerde, steriele vormgeving past mooi bij de thematiek van de film, al draaft regisseur Tom Ford hier wel een beetje in door. De fraaie ontknoping maakt echter veel goed.
Nói Albínói (2003)
Alternatieve titel: Noi the Albino
Sfeervolle tragikomische film over het leven van een ogenschijnlijke nietsnut in een klein kustplaatsje in IJsland. Genoeg leuke personages en onderkoelde humor om de aandacht erbij te houden. De surrealistische locatie en het onvoorspelbare script zorgen daarnaast voor een flinke meerwaarde. Tegen het einde biedt een onverwachte wending ook nog een dosis drama. Geslaagd debuut van regisseur Kari.
Nomadland (2020)
Prachtig gerealiseerd, subtiel aangrijpend drama over Fern (Frances McDormand) die alles kwijt is geraakt sinds de kredietcrisis en gedwongen wordt in haar busje te leven, rondreizend tussen tijdelijke baantjes. Het geschetste portret van mensen aan de rand van de maatschappij is intiem maar behoorlijk confronterend. De realistische, eerlijke en directe aanpak van regisseuse Chloé Zhao maakt al snel enorme indruk, geholpen door ingetogen spel van McDormand en een cast die grotendeels uit onvergetelijke, niet-professionele akteurs bestaat. De mooie score van Ludovico Einaudi maakt het geheel helemaal in stijl af.
Non-Stop (2014)
Alternatieve titel: Non Stop
Neeson tilt ook dit standaard thrillertje net een beetje boven het gemiddelde uit, al moet hij wel gaan oppassen dat hij met dit soort rollen geen karikatuur van zichzelf gaat worden. De film is vlot genoeg gemaakt en gemonteerd en bij vlagen best spannend, maar echt boeiend wil het maar niet worden en naar het einde toe nemen de ongeloofwaardige ontwikkelingen rap toe. Qua special effects houdt het ook niet bepaald over. Hap-slik-weg, derhalve.
Nope (2022)
Te lang en naar het einde toe nogal simplistisch, maar deze derde film van regisseur Jordan Peele is in ieder geval wel beter dan zijn vorige, het vrij vervelende Us. Vooral het eerste uur is sterk, met een onbehaaglijk sfeertje en heel wat intrigerende creepy scenes. Daniel Kaluuya en Keke Palmer zijn uitstekend in de hoofdrollen als broer en zus en het is fijn om Michael Wincott (wat een geweldige stem heeft die man toch) weer eens te zien in een toffe bijrol. Het meest bijzondere karakter wordt echter vertolkt door Terry Notary, eerder al onvergetelijk in een enigszins vergelijkbare rol in The Square van regisseur Ruben Ostlund. Hier is hij wederom subliem als chimpansee Gordy.
Nordfor Sola (2012)
Alternatieve titel: North of the Sun
Leuke korte documentaire over Jørn Nyseth Ranum en Inge Wegge, vrienden en filmmakers, die een perfect strand aan de noorse kust net boven de poolcirkel ontdekken. Ze besluiten daar de winter surfend door te brengen. De barre omstandigheden in het magistrale gebied zijn fraai in beeld gebracht en de positieve instelling van de twee vrienden zorgt voor aangenaam kijkvoer. Met 45 minuten is de documentaire ook precies lang genoeg.
Nordsee - Unser Meer, Die (2013)
Alternatieve titel: De Wonderen van de Noordzee
Erg mooie documentaire over 'onze' Noordzee en de kustgebieden daarvan, van Nederland, Duitsland en Denemarken tot Noorwegen, Schotland en Engeland. Zorgvuldig in elkaar gezet, de makers hebben er twee jaar aan gewerkt, met schitterende opnamen en fraaie muziek. Vooral de vele kunstige slowmotion shots zijn fenomenaal. Bewijst net als De Nieuwe Wildernis dat ook dicht bij huis de natuur prachtige dingen te bieden heeft.
Nordsjøen (2021)
Alternatieve titel: North Sea
Het rampenfilm-genre staat in Hollywood al enige tijd op een laag pitje, maar in Noorwegen weten ze er de laatste paar jaar vreemd genoeg wel raad mee. Na The Wave en The Quake is er nu van dezelfde producenten een derde prima film, over een ramp die zich voltrekt rond een olieplatform ergens voor de kust. Het heeft wel iets weg van Deepwater Horizon, die overigens ook wordt genoemd, maar dan met een fractie van het budget. Het spektakel en de special effects zien er overigens imposant genoeg uit. Een spannend opgebouwd verhaal, leuke akteurs en een aantrekkelijke visuele aanpak maken er in ieder geval iets bijzonders van.