A Nightmare on Elm Street Part 2: Freddy's Revenge (1985)

Tegenvallende film waarin een familie het huis betrekt waarvan de vorige bewoonster geteisterd werd door nachtmerries. Ondanks de titel en het vervolg wordt hier maar weinig gedaan met de nachtmerries. Het gezinsleven van het hoofdpersonage is vrij lachwekkend en Mark Patton is niet bepaald de beste acteur. Afgezien van de finale vallen de special effects ook wat tegen.

Matig.

Deel 1 is ondertussen al weer een tijdje terug en heel veel weet ik er eerlijk gezegd niet meer van. Wel weet ik de lijnen nog een beetje van dat deel, en ik weet zeker dat dit deel daar een beetje van afwijkt. Daarbij is er minder ruimte voor Englund als Freddy, een nogal bijzondere keuze die geen voordelig effect op de film weet te hebben.

De opbouw van de film is traag en heel veel sfeer heb ik niet gemerkt. Bij dit soort reeksen is het van belang dat je weet wat je te wachten staat, maar dat had ik tijdens dit deel wat minder. Natuurlijk is onvoorspelbaarheid niet verkeerd, maar dit deel wijkt te ver af. Zo'n Englund moet gewoon vaker gebruikt worden, en enkel de momenten met hem hebben wat effect, want de overige momenten zijn wat minder interessant.

Ik was geen fan van de visuele kwaliteit van de film. Zeker de finale wordt abominabel in beeld gebracht waardoor het moeilijk is om de horror ergens serieus te nemen. Myers en Patton doen het beide erg slecht en weten nergens leuke personages te vormen. Met het meer grotendeels ontbreken van Freddy weet Englund ook weinig indruk te maken.

Wel kent de film nog wat scenes die het wel waard maken, met als grote uitschieter de opening. Tussendoor krijgen we ook nog een aantal degelijke scenes die worden versterkt door een goed ondersteunende en ondertussen iconische soundtrack. Daar weet de film nog wat aan sfeer te winnen, en de opzet van de moorden waren ook best leuk.

Dat gezegd te hebben viel dit vervolgdeel me erg tegen. Prima dat ze een andere richting uitgaan, maar dan lijkt het me het best dat je of geen Freddy erin stopt of Freddy een prominente rol laat spelen. Nu heeft de film te weinig om op te steunen qua horror, en het uitgangspunt was ook niet bepaald opwindend. Jammer, maar gelukkig waren de vervolgdelen weer beter.

Horrorfilm die totaal niet spannend is, dan blijft er niet zo gek veel over. Een aantal grappige momenten, al dan niet bedoeld, en een vrouwelijke hoofdrolspeler die als twee druppels water op de jonge Meryl Streep lijkt (maar geen familie is). Het horrordeel was uitermate tam, wat men probeert te verdoezelen met Carpentereske elementen die als een tang op een varken slaan. Er gebeurt tussendoor ook niet bijster veel interessants waardoor de kleine anderhalf uur toch nog lang aanvoelde.

A Nightmare on Elm Street Part 2 heeft een enigszins routinematig lopend verhaal maar weet met een continue dreigende sfeer aangelengd met een leuke scheut aan tienerdrama goed te vermaken. Robert Englund doet het wederom uitstekend als de boogeyman Freddy Krueger die zich met kolderiek gedrag en gewapend met zijn dodelijke handschoen met vier scherpe messen aan de vingertoppen huiveringwekkend manifesteert in de dromen van de personages.

In de film maakt Krueger gretig gebruik van bepaalde seksuele neigingen die in buitenbeentje Jesse onderdrukt huizen. Homoseksuele tendensen woekeren als een gezwel in hem en daar weet Freddy, de schennispleger wel raad mee. Opmerkelijk is dat in deze film het droomaspect verwatert en Freddy zich ook buiten de slaap in Jesse manifesteert. Freddy verbreedt zijn mogelijkheden. Bezetenheid en poltergeistactiviteiten voegen zich bij het gruwelijke wapen van de nachtmerrie.

De aftrap van de film is trouwens grandioos. Furieus en fantasierijk drukt Freddy in een fijne beginscène zijn stempel op de film. De film bevat überhaupt leuke schokmomenten die suspense en spanning genereren. Freddy doet zijn best en overschaduwt de bleek vormgegeven Jesse met gemak. Jesse is een nietszeggende protagonist waarvoor ik geen enkele vorm van empathie kon opbrengen. Daardoor is hij natuurlijk wel de ideale speelbal voor het illustere kwaad waarmee ik dit keer dan maar sympathiseerde.

Verhaaltechnisch is A Nightmare Part 2 niet erg intrigerend. Het is vooral de bredere investering in een hardere en onvoorspelbare Freddy en de manier waarop hij met behulp van aardige jaren 80 effecten zijn creatieve lugubere kunsten vertoont, die A Nightmare Part 2 de moeite van het bekijken waard maken.