New Nightmare (1994)

Poeeh wat is die Julie een plaatje!
Vind het super vet dat Wes Craven Freddy weer mysterieus en creepy heeft weten te krijgen na de storm van komedie cartoon-ish Freddy's!
Ondanks dat ik wel fan ben van de meer cartoon-ish Freddy vond ik het wel fijn om nu weer het gevoel te hebben dat ik naar horror film keek net zoals bij part 1 en 2 (al vond ik part 2 wel erg kut).
Vind de scène in het ziekenhuis dat de zuster Freddy word de beste Freddy scène tot nu toe!!
Tevreden met het einde en een goeie afsluiter van een prachtige reeks van films!

☆4,0

Film heeft een prima uitgangspunt, maar dat had van mij nog wel verder doorgevoerd mogen worden. Lachwekkende scene met de afgehakte tong van Freddy. Hier zat wel meer potentie in dan 3,5*.

Het probleem met wel meer Wes Craven films: veel te sloom. Had echt niet meer dan 90 minuten hoeven duren. Op zich een leuk idee om in de achtergrond van het verhaal de acteurs zichzelf te laten spelen als makers van de oorspronkelijke film. Meta-verwijzingen en zelfspot zijn echter niet lang erna veel leuker gedaan in de veel vlottere en leuker geschreven Scream reeks. Wat mij het meest aantrok bij de Elm Street films waren de bizarre kills, de overdaad van fantasie waartoe dromen alle ruimte geven en de bijzondere manier waarop Freddy Krueger elke keer verslagen moest worden. Deel 3 en 4 zijn wat mij betreft de leukste daarom. Deze film hinkt een beetje op twee benen, enerzijds wil hij veel serieuzer zijn, anderzijds die ironische knipoog door een meta verhaal te willen vertellen.

YES YES YES!

Dit was alles waarop ik gehoopt had: een ware terugkeer van de meester. Craven was een legende en deze film is een voorbeeld van hoe hij die status heeft bereikt. Hij nam Elm St., een eigen creatie die tot bloedens toe werd uitgemolken door de studio’s en gooide het op z’n kop.

Subtiliteit en opbouw komen voorop, zeker in de eerste akte. Het is enorm fijn om Englund en Langenkamp samen te zien spelen zonder dat ze vijanden zijn van elkaar. Hun spel is natuurlijk en vertrouwd. Englund ziet er ook een keitoffe pee uit. Het verhaal is verfrissend en behoorlijk spannend. De meta avant la lettre is brilliant.

De green key en CGI zijn om te huilen, maar verder zijn de VFX best knap. Freddy heeft (alweer) een nieuwe look en ik houd er wel van.

4*

En daarmee heb ik de laatste van de 7 herzien. Duidelijk een film met een metakantje & I love it. Ze willen Freddy terug op het voetstuk plaatsen als de gevaarlijke demon die hij is. Maar toch komt hij terug af met van die zalige oneliners waardoor dat niet echt lukt. Hij is té familiair om echt bedreigend over te komen. Maar niet getreurd. De film heeft een boeiend script waarmee duidelijk de cirkel met het eerste deel wordt rond gemaakt. Zalig ook om de mensen achter de schermen van New Line Cinema mee te nemen in het verhaal, inclusief Wes Craven zelf. Draagt alleen maar bij aan het nagestreefde realiteitsgehalte. Vermoedelijk zitten er ook wel wat inside jokes in verwerkt? Bvb. het feit dat Heather per se met een meterslange limousine naar het werk wordt gevoerd … Wes Craven aan de rand van wat een privè-zwembad met Olympische lengte lijkt ... Erg mooi dat er wordt gespeeld met de kritiek op horrorfilms in het algemeen en de impact op jongeren en kinderen. In dat opzicht geniaal om het einde van Freddy te verbinden aan het einde van de heks in Hans en Grietje (sprookje dat eerder werd voorgelezen door Heather aan haar zoon). Daarmee heeft Wes Craven zijn punt helemaal kunnen maken.

Voor mij is dit één van Wes’ beste films in aanloop naar Scream. De luciditeit en uitvoering zijn top en zorgen voor een meta ervaring waarin grenzen tussen film, droom en werkelijkheid vervagen. Wes heeft er dus nog een laagje aan toegevoegd t.o.v. de vorige films uit de franchise. Eigenlijk is dit een film die véél meer aandacht verdient. Wel moet je minstens deel 1 gezien hebben om deze film ten volle te kunnen genieten.

Met 'New Nightmare' blaast Wes Craven de Nigthmare On Elm Street-franchise nieuw leven in. Meteen bekeken na de gruwelijke afsluiter van Rachel Talalay waar Freddy werd gereduceerd tot een karikaturaal stripfiguur. Het komische, dat zeker een rol speelt in de franchise, werd hier het hoofddoel wat zorgde voor een bijzonder zwak zesde deel.

Craven kiest zeer duidelijk voor een horror en brengt met Langenkamp, Englund en Saxon de oude crew weer samen. In dit zevende deel blijkt het niet te gaan om een stel hulpeloze tieners die last hebben van Freddy in hun nachtmerries, maar zijn het Craven, Langenkamp en Englund zelf die vechten tegen hun eeuwige demon.

Het verhaal daar naartoe gaat wel best traag en is bij moment ook wat warrig verteld. Het zoontje van Langenkamp, gespeeld door Miko Hughes, is eigenlijk ronduit irritant. Het is ook eindeloos wachten op Freddy tot de hel na ruim een uur dan eindelijk losbreekt.

Ook na herziening moet ik concluderen deze film persoonlijk gewoon niet voor me werkt. Regisseur Wes Craven pakt echter wel heel slim uit met de opzet van het gebeuren. Werkelijk ideaal als voortzetting van de reeks en bovendien een unieke kans om productiebedrijf New Line Cinema een pak rammel te geven. De terugkeer van Heather Langenkamp was erg gewenst na hoofdrollen van Lisa Wilcox en Lisa Zane, maar Craven beperkt haar wel enigszins binnen het uiteindelijke personage. Het bezorgde-moeder aspect overheerst te sterk, bovendien vond ik die snotaap van haar buitengewoon vervelend, simplistisch en schreeuwerig. De make-over van Freddy blijf ik daarnaast erg lelijk en dwaas vinden. Het had in ieder geval niet misstaan binnen de slapstickachtige toonzetting van het vorige deel, maar binnen een film die het meer van de spanning dan humor moet hebben kan ik het gewoon niet plaatsen. Interessant vanwege de frisse wind die Craven in de zeilen blaast is het absoluut, maar uiteindelijk vond ik het als horrorfilm nogal makkelijk en de komische invullingen niet prominent genoeg.