NO (2012)

Hier een afbeelding van de poster aan de muur, kan er echter geen bruikbare afbeelding van vinden.

Trailer (Youtube HD)

Vanaf 31 januari 2013 in de bioscoop (De Filmfreak)

Vier sterren, Koekebakker? Ik vond het een tamelijk vlakke film, weinig emotie of pieken en dalen, kon niet veel sympathie opbrengen voor de hoofdpersoon, Gael Garciá Bernal speelt een vlakke rol. Of heb ik iets compeet over het hoofd gezien; de diepgang gemist? Chileense inzending voor de Oscars trouwens.

NIeuwe trailer (Youtube HD, Engelse ondertiteling)

Deze film die ik gisteren in de sneak preview heb gezien kwam bij mij niet bepaald boeiend over. Integendeel zelfs. Het kostte me de nodige moeite om niet in slaap te vallen. Slecht is de film daarentegen niet. Het onderwerp is best interessant en het einde gaf mij een goed gevoel hoewel je natuurlijk wel wist hoe het allemaal ging aflopen. Enige belangstelling voor de politiek situatie in het Chili van 1973 - 1989 is wel vereist, anders doet deze film je helemaal niks, want nogmaals boeiend was het allemaal niet. Ik verwacht dan ook niet dat deze film lang in de filmhuizen zal draaien.

3,0*

NL trailer (YouTube)

Het slot van de Pinochet-trilogie is stiekem de minste film van Larraín tot nu toe (maar mag het??). Dat komt met name, omdat hier een naast een bekend waargebeurd ook een rechtlijnig verhaal wordt verteld. Larraíns vorige twee films blonken uit in verwarrende narratief, volkomen gewetenszloze klootzakken in de hoofdrol die vaak op tien minuten voor het einde nóg grotere ego's en een absolute blindheid voor hum omgeving bleken te hebben dan je al dacht. Dat is hier niet.

Hoewel Larraín zijn best blijft doen Bernal neer te zetten als naïeveling, aimabele papa en telkens weer verraste reclamejongen - is de ontwikkeling gewoon een succes-story. De (psychologische) dreiging is voelbaar, maar onaangenaam wortd het niet. Bernals personage (en spel) zijn heel goed gelukt hoor, maar het wringt tóch een beetje. De eindscène, waarin Bernal vrijwel onaangedaan, maar toch ontroerd rondloopt is daar een voorbeeld van. De kritiek hieronder (vlak / emotieloos) kan ik wel begrijpen, maar lijkt me niet terecht als je de motieven van Larraín kent.

Wat gebleven is, is die idiote beeldterreur. Ik kreeg de indruk naar een 3D-film te kijken, zonder het bijbehorende brilletje. Onscherp, fel licht, felle kleuren en 4:3. Om historisch beeldmateriaal te vermengen met fictie gebruikte Larraín ook oud materiaal. Het doet pijn aan je ogen (zoals ook zijn vorige films bijzonder veel inspanning vergden om te kijken door de fletse kleuren, het ontbreken van logische kadrering en veel onscherpte. Larraín heeft gezegd nooit meer een film over de dictatuur te maken. Gelukkig maar, het is mooi geweest en ik kijk rijkhalzend uit naar zijn volgende film (liefst over een gewetenloze klootzak).

Alfredo Castro, Larraíns vaste acteur, zat ook hier weer in. Wat een geweldige acteur is dat. Hij is zó goed in die dubbele bodem: hij is innemend én achterbaks. Als hij in beeld is (en je kent zijn vorige rollen) dan sidder je al...

Ik vond het vermengen van historisch beeldmateriaal met fictie juist wel erg goed gelukt. Hierdoor kom je er goed in te zitten en leef je mee met het gevoel van onderdrukt te zijn. Wat mij betreft dus een prima film, vond alleen de hoofdpersoon nogal vlak overkomen. Ook de privé-stukken kwamen nogal warrig en storend over.

Het onderwerp is politiek historisch zeer belangrijk, maar dat maakt de film zelf nog niet interessant. Een nogal ideeëloos filmpje. Aangezien ik me ook aan de cameraterreur heb geërgerd, kom ik niet op een voldoende uit.

2,5*

Larrain kickt erg op authenticiteit. Nadat hij voor de eerdere films uit zijn politieke trilogie al jaren '70 camera's liet overvliegen gebruikt hij nu de aftandse camera's waarmee het Chileense journaal in de jaren '80 werkte. Het is vakmanschap om de authentieke beelden zo te mengen met de nieuwe dat het verschil inderdaad niet meer zichtbaar is, maar het ziet er inderdaad niet uit. Lang niet zo'n lelijke film gezien. Bij een andere film had ik het laatst nog over de schoonheid van super-8, maar hier is geen schoonheid aan te ontdekken.

De film is zoals hier al terecht wordt opgemerkt, een succesverhaal. Jongen begint met een groep mensen iets dat kansloos lijkt (en steeds kanslozer lijkt te worden, maar op het einde winnen ze toch. Larrain speelt er gelukkig wel een beetje mee. En Bernal begrijpt dat ook. De film zet Saavedra niet neer als held, maar als iemand die vooral gefascineerd is door het verkopen van een idee. Een ontwikkeling waarbij je hoe goed de uitwerking in Chili ook was, ook vraagtekens bij kan plaatsen. Bernal lijkt eigenlijk pas later in de film zelf langzaam met dat idee mee te gaan, zoals in de Mochizuki aangehaalde eindscene die dan weer tegenover de scene waarin hijzelf wordt aangeprezen als bedenker van de succesvolle Nee-campagne wordt gezet, om hem te verkopen

Dat geeft vooral nuance aan deze film. Plus dat ik me makkelijk laat meeslepen door dit soort verzet tegen onrecht.

3.5*

Mooi en heel goed verfilmbaar verhaal natuurlijk. Vond de film wat traag, maar toch vond ik het einde best ontroerend. Weet niet of ik dit eigenlijk wel in spoilertags moet zetten, maar heel mooi hoe de sfeer van ontlading en ongeloof voelbaar is gemaakt als bekend is dat Pinochet is verslagen. Die laatste minuten hebben een speciale sfeer.

De beeldkwaliteit is erg opvallend, maar ik vond het totaal niet storend. Na een paar minuten was ik het wel gewend, en mede door deze beeldkwaliteit worden zelf geschoten beelden haast naadloos gemixt met archiefbeelden. Zo geloofwaardig gedaan zie je dat zelden. Meestal is het verschil nog duidelijk te zien en kan het zelfs een puntje van ergernis zijn. Knap hoor. Sowieso ziet alles er heerlijk 80's uit. De mode, auto's, apparatuur, enzovoort. Soms ligt het er misschien zelfs net wat te dik bovenop.

Verder af en toe wel een wat trage film, maar er spelen een hoop echt goede acteurs mee. Gael Garcia Bernal is heel goed gecast. Hij komt wat afstandelijk maar tegelijk ook wel gevoelig over. Past perfect bij de rol. Alfredo Castro speelt een griezelige vent ook erg sterk. Had de film net wat meer tempo gehad dan had ik hoger gegeven dan een 3.0*.

Een soort van gedramatiseerde, ingetogen en vage documentaire over een belangrijke politieke gebeurtenis in Chili 1988, maar vooral over de reclame- en propagandaoorlog en de "nee" campagne (in de underdogpositie) die daaraan vooraf ging, waarvan enkel het laatste halfuur interessant is. De analoge film die vermengd is met historisch beeldmateriaal wordt getoond in vuile, vale kleuren. Ondanks de thrillerelementen oogt de productie langdradig. Als politiek document vond ik bijvoorbeeld 'All The President's Men' uit 1976 een stuk boeiender. Mooie poster trouwens.

N.B. Op zijn minst merkwaardig dat deze film genomineerd is voor een Oscar (als beste buitenlandse film).

NO had een paar erg leuke vondsten. Zo was het ironische filmwerk dat de late jaren '80 liet zien erg goed gedaan. Ook maakte het acteerwerk, van de meeste in de cast, de film zeer realistisch. Hoewel de film erg lang duurde en er weinig vlot in zat, werd het nergens echt slaapverwekkend. Wel irriteerde ik me mateloos aan Bernal. Dat is iets persoonlijk; ik heb die man nooit kunnen luchten. Al bij al schetste de film een interessant beeld van Chili. Starbright boy beschrijft hierboven misschien wel het grootste minpunt van NO, hoewel ik niet zeker weet of hij het als iets negatiefs ziet. Ik ben misschien van de oude stempel, maar ik heb het liefst schoonheid in een film. En die is inderdaad, zoals hij het zegt, niet te vinden in deze Larraín. Gelukkig was het verhaal sterk genoeg om me er overheen te zetten.

Hm.. vond die uberlelijke vhs-look eigenlijk juist wel goed werken, kennelijk als 1 van de weinigen.

Gaf de film wel iets extra's en ik moet zeggen dat ik sowieso wel vaak aan Argo moest denken.

Bernal kan me eigenlijk helaas nooit bekoren. Maar de bijrollen zijn stuk voor stuk sterk en het verhaal is eigenlijk wel dermate bijzonder dat ik er in werd meegezogen. Prima film.

.

Het probleem van politiek getinte films is dat ze vaak aanvoelen als een registratie. Ze zijn of doorsnee of bovengemiddeld. Hier is duidelijk dat eerste van toepassing.

Ik heb zelf ongeveer half van het Pinochet-tijdperk bewust meegemaakt en in tegenstelling tot wat de media ons nu wijs willen maken met bijvoorbeeld Syrie en Iran, wou het Chileense volk Pinochet wél gewoon weghebben. Jammer dat daar niet dieper wordt ingegaan. Wat iemand al boven mij heeft gezegd: het voelt allemaal heel vlak en emotieloos aan. Het einde kwam wat dat betreft ''te laat''. Dit onderwerp verdient beter.

Mooi onderwerp, ingetogen weer gegeven.

Knappe film. Soms wat saai, vooral in de eerste helft met al die vergaderingen etc.

Opgenomen met apparatuur uit de jaren '80, of in ieder geval een overtuigende 80s-sfeer meegegeven, (VHS kwaliteit, 4:3 beeldverhouding) zodat de overgang van gespeelde film en authentieke beelden nauwelijks opvielen.

Ik vond het ook wel een grappige keuze om de film te laten beginnen en eindigen met letters in vaag rood-blauw. Of dat bewust was weet ik niet, maar vermoedelijk is dit gedeelte in 3D te zien als je een rood-blauw 3D brilletje uit de jaren '80 op zet.

Ik heb die tijd wel redelijk bewust meegemaakt, een tijd waarin ik me voor politiek begon te interesseren en ook deze verkiezing in Chili volgde ik een beetje.

Deze docu-achtige film geeft heldere inside-information die ik nooit heb geweten, zij het op een wat langdradige en daardoor saaie manier. Er wordt veel verteld in de kleine twee uur dat de film duurt, teveel om echt interessant te blijven, wat mij betreft. Vandaar mijn toch ietwat tegenvallende cijfer.

Ik vond juist de vergaderingen ed. het interessante van de film. Bij nader inzien had ik dit verhaal liever als een echte docu gezien, waar het nu met een fictief randje niet helemaal goed uitpakt. Ik kan goed begrijpen welke rol de media (en natuurlijk het campagne voeren) hebben gespeeld gedurende deze tijd, maar voor een speelfim is het qua verhaal wat vlakjes.

Sterke prent over een politieke campagne. Politieke films zijn eigenlijk per definitie minder boeiend dan hun meer creatieve collega's, maar deze ontstijgt toch wel de middelmaat door Saavedra, zoals Starbright Boy opmerkte, niet als held neer te zetten, maar als iemand die vooral gefascineerd is door het verkopen van een idee. Het wordt hiermee een eenvoudig maar intrigerend verhaal over een individu ten tijde van een politieke revolutie.
Manko blijft, en dat is met historische films altijd zo, dat het een succesverhaal is; de keuze van het onderwerp beperkt nu eenmaal de mogelijkheden.

Mooi geschoten stukje geschiedenis waar ik vooraf weinig vanaf wist. Deze film leek me wat urgenter dan bijvoorbeeld Ides of March, doordat misstanden in Chili een paar graden ingrijpender zijn dan in Amerika. De mix met historische beelden is geslaagd, al weet je dat de Nederlander anno 2013 zo'n goed-nieuws-campagne niet meer zou pikken.

Ietsjes meer uitdieping van de relatie tussen Renee en de moeder van zijn kind had wat mij betreft geen kwaad gekund, nu vond ik het soms moeilijk te geloven dat een pragmatische man als Renee met zo'n idealistische vrouw zou gaan (en laten we eerlijk zijn, gruwelijk mooi was ze ook niet).

De boodschap van de film was wel duidelijk, hier valt ook niks op af te dingen.

De rest van de film was heel erg mager.

Geen achtergrond informatie.

De film ging alleen maar over de campagne.

Deze campagnefilm was heel knullig in mekaar gezet, erg goedkoop.

Hierdoor leek de film niet naar waarheid gemaakt te zijn, of was dit bedoeld voor de simpele mens

zodat zij ook de film konden volgen.

Ja, het is een Chileense film, maar het kan niet op tegen de rijke landen

Ook al is het een Chileense film, ik vond hem slecht.

Gelukkig raakt je review kant noch wal.

Teleurstellend.

Ik kan me echt maar heel moeilijk vinden in de vlakke manier van vertellen. Toch een van de meest belangwekkende gebeurtenissen van een land in de afgelopen 100 jaar, en daar dan zo'n saaie, vlakke, emotieloze film van maken. Bernal die Saavedra speelt op een manier die vooral uitstraalt dat hij eigenlijk niet zo goed weet wat hij in de film te zoeken heeft. Ik kan me echt op geen manier voorstellen dat de echte Saavedra zo onaangedaan en emotieloos zijn werk gedaan heeft, zo ongeinteresseerd was in het hoe en waarom van de campagne zelf. Onmogelijk. En daar ben ik kennelijk niet de enige in - onder anderen, de 'echte' Saavedra, die overigens Arriagada heet, heeft nogal harde kritiek geuit op de film. Waarvan hier in de NY Times een interessant artikel.

En dat werpt toch wel een heel vreemd licht op de film. Het op deze, haast onzichtbare manier, mengen van historische en nieuwe beelden staat wel heel merkwaardig tegenover het idee van - in de meest positieve uitleg - losjes omgaan met de werkelijkheid. Een iets minder positieve kijk zou het geschiedsvervalsing noemen. De verklaring van Larrain, in het citaat "I just make movies" of nog erger "I’m just an artist who does what he wants, what feels best" geeft daar niet echt een bijster goed gevoel bij.

Maar zelfs als we dat dan allemaal maar even vergeten, dan nog steeds is het een onbegrijpelijk saaie en ook onbegrijpelijk oninteressante film. Met zonder enige twijfel de lelijkste beelden die er in heel veel jaren in de bioscoop te zien geweest zijn - en helemaal al als je begint te letten op de montages van nieuw over oud. Lelijk. En als dat nou nog een doel gediend had - maar samen met het gebrek aan integriteit blijft er eigenlijk geen goede verklaring meer over. Kennelijk is de waarheid niet zo heel erg belangrijk meer - er is kennelijk toch zo ongeveer niemand die zich afvraagt waar hij naar kijkt en of dat wel klopt.

Trieste boel. Je zal het maar inzenden voor de Oscars. Je zal het lef maar hebben.

Gebaseerd op ware feiten deze prent,

Maar slechte gemaakt met een slechte regie en vertolkingen.

Drama dat eerder een (slechte) documentaire is dan een film.

Spijtig want het onderwerp rechtvaardigt een goede film.

No is een film over het omverwerpen van het dictatoriale Pinochet-regime, maar eentje waar de focus ligt op de propaganda die eraan voorafgegaan is. Op die manier is de film over het algemeen veel ingetogener en luchtiger dan wat je zou verwachten als je naar een film over zo'n onderwerp kijkt. Het was een aangename kijkervaring, zonder al te veel diepgaande dialogen of dubbele lagen. Tof en relaxed om naar te kijken, maar dus wel ook een film waar de grote emoties uitblijven. Bernal is overigens de geknipte man voor dit soort politiek geladen prenten, al heeft hij hier nu wel niet zo'n moeilijke rol.

Goed zonder meer.

Een matige drama/historie film...

Saai verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Bekende acteur Gael García Bernal ...

Slecht kwaliteit beeld, alleen 4:3, geen

breedbeeld en ook geen HD...

Redelijk geluid

(Dolby Digital)...

Geen moeite waard...

Ondanks het onderwerp van een volk dat onrecht wordt aangedaan en het veelvuldig inlassen van sprekende archiefbeelden, slaagt de film er pas naar het einde toe in echt aan te spreken en te boeien.

Sinds de staatsgreep, die in 1973 een einde maakte aan het presidentschap én het leven aan Salvador Allende, heb ik altijd belangstelling gehad voor het reilen zeilen van het Chileense volk. Daarom verheugde mij vooraf heel erg op deze film, die het einde van het Pinochet-tijdperk zou laten zien.

Ik ben wat betreft bedrogen uitgekomen. De film focust voornamelijk op de campagnes, die aan weerszijde van de politieke scheidslijn gevoerd zijn in de voorbereiding op het beslissende referendum. Van het dagelijks leven in Chili tijdens de nadagen van de dictatuur is maar weinig te zien. Het ziet er ook niet echt uit als een speelfilm, maar veeleer als een docudrama met een heel aparte, tamelijk rommelige cameravoering.

Gelukkig heb ik de films Missing (1982) van Costa-Gavras en Machuca (2004) van Andrés Wood, want daarmee kom ik wel aan mijn trekken.

Dit was wel een film waar in een beetje in moest komen. Visueel ziet het er al een oude film uit, maar dit was niet het geval. Het kwam zo wel authentiek over.

De cast deed het prima, alleen was het verhaal was niet altijd even interessant.

Niet slecht, maar niet waw.

Regisseur Pablo Larraín wist meer dan 30 van de oorspronkelijk campagnevoerders uit de Nee-campagne van 1988 [gericht op het afzetten van de Chileense dictator Pinochet] te strikken om zichzelf te spelen in deze boeiende, enerverende docudrama. Hun aanwezigheid verhoogt de geloofwaardigheid, maar ook de authenticiteit van deze film, evenals de keuze om alles te filmen met video-camera's uit de jaren '80. No! boeit derhalve van begin tot eind, maar tussen alle gebeurtenissen, alle archiefbeelden en spectaculaire campagnefilmpjes weten is het een ijzersterke vertolking van Gael García Bernal die boven alles en iedereen uittorent en ons blijft wijzen op het menselijke aspect van dit fantastische verhaal. Niet te missen, educatief en niet te vergeten zeer onderhoudend.

Mijn vierde film van Larraín in drie maanden tijd, en dat is niet voor niets; ik beschouw hem inmiddels als een van de interessantste regisseurs van het moment. Ook NO beviel goed. De vormgeving valt direct erg op en doet, naast dat het de sfeer van de tijd oproept, denken aan Dogme (natuurlijk licht, handheld-camera, alles op locatie). Esthetisch mag het dan niet zo mooi zijn, maar als bewuste stijlkeuze vind ik het heel goed werken hier. Verder valt opnieuw op dat Larraín goed de focus weet te leggen in een verhaal. In dit geval volg je Rene Saveedra, je ziet de campagne en daarachter het land (en de geschiedenis van) Chile door zijn ogen. Vooral het conflict tussen de toegepaste trucs uit de reclamewereld en de oprechte emoties om het verleden komt hierbij goed uit de verf. Door deze focus op een personage wordt er ook veel níet verteld en dit geeft een extra levendig element aan de film, ten opzichte van de afgeronde story's die je vaak tegenkomt. De slotscène in de menigte is ook nog eens prachtig. Fijne ontdekking deze regisseur.

Geschoten op U-matic (mijn broertje had meerdere van die ooit dure camera's en recorders midden jaren negentig, nadat de apparatuur uit de gratie was gevallen. No ziet er (mede) daardoor zeer authentiek uit. Mooi is het niet, maar het geeft de film wel iets heel realistisch mee. Bernal is goed als altijd, maar de film gaat iets teveel over politiek naar mijn smaak. Daar kan de film niets aan doen, maar ik heb deze vooral gekeken omdat Larrain de regisseur is en ik me iets meer in zijn eerdere werk wilde verdiepen voor ik Neruda ga zien.