Nocturnal Animals (2016)

frans123 zie je een heel klein beetje de ironie van je berichten?

Dan stel ik voor dat we 't vanaf nu weer over de film gaan hebben. Heeft ook zo weinig zin om elkaar de maat te nemen op schrijfstijl of taalvaardigheid. Daar is het veel te zonnig voor.

ik ben nooit serieus hahaha

Het valt mij op dat in de tegenwoordige films meer mannelijk (half) naakt is te zien, ook in deze film waar we de prachtige torso' s van Jake Gyllenhaal en Aaron Taylor Johnson kunnen bewonderen

Ik vraag mij alleen af of die scènes er ook in zouden zitten als de betreffende acteurs niet zo hard in de sportschool hadden gezwoegd om een dergelijk resultaat te bereiken

Weinig tot geen thriller, veel drama. En drama is nou net niet mijn favoriete filmgenre. Dan is het gemis van een flink gedeelte thriller natuurlijk bijna niet te verkroppen, want daar had ik nou net mijn hoop op gevestigd. Dus daarmee bleek het een prent die mooi gefilmd is en een prima cast kent maar traag en niet erg boeiend was voor ondergetekende.

Michael Shannon schittert weer eens, dit keer met zijn rol van sheriff. Jake Gyllenhaal met ik me niet aan gestoord en dat ie al heel wat. Amy Adams ziet er betoverend uit maar ach veel hoefde ze ook niet te doen dan moeilijk en verdrietig kijken.

Maar slecht is het zeker niet, net niet my cup of tea helaas. Leuk, twee verhalen door elkaar ge/verweven, maar allebeide verhalen deden me heel weinig. Het wraakverhaaltje is niet nieuw of origineel te noemen en daarnaast het verdriet over een verloren liefde al net zo weinig. En ik dan alles bij elkaar neem kom ik niet hoog uit in mijn score.

3**, een 6,5/10. Gewoon net niet mijn ding ondanks het best goed op film staat.

Heel anders dan ik in eerste instantie had verwacht toen ik hem aanzette, in positieve zin welteverstaan. Je hebt van die films waarover je een ellenlang betoog kunt schrijven. Dit stak eigenlijk zo goed in elkaar, dat ik er niet heel veel woorden aan vuil hoef te maken.

Het totaalplaatje is gewoon een heel degelijk drama, maar wel een met vlijmscherpe thriller randjes. Voorzien van een goede dosis spanning zet dit je zo nu en dan op het puntje van je stoel. Twee verhalen zijn met elkaar verweven, waarvan een meer gericht is op drama en het ander wat meer op thriller.

De cast mag er wezen. Stuk voor stuk goed in de film geplaatst en goed gekozen voor het personage dat ze spelen. Overtuigend en gewoon heel degelijk.

Goede film die bij mij nog eventjes na heeft gesmeuld.

Poeh, dat was me een heftige film zeg. Heel erg beklemmend, een beetje zoals 'Deliverance' destijds. Het zijn van die films die je altijd bijblijven en je niet nog eens wil zien omdat ze 'too close for comfort' zijn.

Je blijft denken: wat ik zou ik hebben gedaan? Dat doen alleen de beste films.

Sterk geacteerd, mooi verfilmd, bloedstollend spannend.

Susan Morrow [Amy Adams] is werkzaam in de kunstwereld en getrouwd met Hutton Morrow [Armie Hammer], die echter heel vaak van huis is. Susans weinig gelukkige leven krijgt een oplawaai wanneer ze het manuscript krijgt van het boek ‘Nocturnal Animals’ van haar ex-man Edward Sheffield [Jake Gyllenhaal]. Een groot deel van de film is haar verbeelding van het boek, waarin Edwards alterego Tony Hastings [Jake Gyllenhaal] betrokken raakt bij een nachtelijke aanvaring met Lou [Karl Glusman] en Turk [Robert Aramayo] wat resulteert in de dood in de dood van Tony’s echtgenote [Isla Fisher] en zijn dochter [Isla Fisher]. Met hulp van Bobby ‘I look into things around here’ Andes [Michael Shannon] begint een zoektocht naar de daders. Een intrigerend basisgegeven voor een sterke cast, maar de link met het verhaal van Susan is wat vaag/. Interessanter dan de gewaagde openingsscène wordt het dan ook niet.

Mooi gemaakt, je ziet de hand van de ontwerper Tom Ford erin.

aandacht voor sfeer en mooie muziekscore.

Nocturnal Animals is nogal een diepgaande film die op meerdere manieren te interpreteren valt. Het wraakthema komt een aantal keren naar voren (schilderij in de galerij) en dat is misschien de meest voor de hand liggende optie waarbij je weinig hoeft na te denken. Edward wordt op harde wijze gedumpt, ziet dat er een abortus is gepleegd en probeert Susan psychologisch te kraken. Maar de schoen wringt hem hier voor mij dat hij blijkbaar wel heel erg in haar gedachten moet kunnen kruipen om deze wraak effectief te krijgen. Wellicht door haar telefoontje een aantal jaren eerder, is dit een trigger voor hem geweest om dit te schrijven?
Maar ondanks dat dit op film prima uit te leggen valt en ze daadwerkelijk psychologisch geraakt wordt, hangt het van teveel toevalligheden. Is de ultieme wraak nou echt het niet komen opdagen op een date? Meh. Dan moet je van tevoren wel heel erg overtuigd zijn dat zoiets de ultieme wraak zou kunnen zijn en dat geloof ik gewoon niet.

Dan kan ik me eigenlijk meer vinden in de theorieën van Lovelyboy en Patjée, waarbij Susan dusdanig psychisch niet in orde is dat ze een alterego heeft gecreëerd (Edward) en zij zelf het boek heeft geschreven waarbij de moord op de vrouw en dochter symboliek staat voor het plegen van abortus, maar de schuld op anderen wordt geschoven. Ze herkent haar eigen aangekochte super herkenbare Revenge kunstwerk niet eens. Veel dialogen en kleine hints wijzen erop dat die Edward nooit heeft bestaan. Dialogen met haar moeder die zich in haar hoofd afspelen, Edward die je nooit met een ander in beeld hebt gezien, personages die dicht bij haar staan die geen idee hebben wie Edward is als ze over hem begint? Bestaat Edward wel?, een telefoontje naar haar dochter die ze hoogstwaarschijnlijk inbeeld.
Heel veel tekenen dat ze zware psychische problemen heeft. Daarnaast speelt haar insomnia hier wellicht ook een belangrijke rol in.

Ik houd er wel van als je een film op meerdere manieren kunt zien. En zelfs al kan het een of het ander bevestigd worden. De film zelf laat je die ruimte open om erover na te denken.
Dat gezegd hebbende vond ik dat hele plot met het geschreven verhaal over die wraak in West-Texas op een gegeven moment wel storend, niet boeiend en de tempo uit de film halen. Het verstoorde de balans en ondanks een spannend begin van dit "verhaal in een verhaal", was het al snel over met de pret.

Betreft het psychische aspect en dat de film je aan het denken zet kan je Nocturnal Animals wel een topfilm noemen. Het is alleen jammer dat er ook 45 minuten nodig zijn om een subverhaal te vertellen, terwijl dit enkel als ondersteuning voor het grotere verhaal zou moeten dienen. Voor mij was dit niet de juiste stijl met de onjuiste lengte om dit concept tot uiting te laten brengen.

Ik laat het eindoordeel voorlopig dan ook maar op een ruime voldoende staan.

3,5*

Wat een fenomenale Michael Shannon!

En bijna idem openingsscène.

Mijn god die jumpscare halverwege. Ik was zo freaked out dat ik de film even gepauzeerd heb en niet meer verder durfde te kijken. Echt horror is het verder niet (thriller wel), maar het is wel typisch zo’n film die verder kan afglijden in waanzin en daarmee freaky wordt. Op zich viel dat mee, want het is uiteindelijk een wat meer straightforwarde film dan het lijkt te gaan worden.

Dat film-in-een-film idee is op zich leuk, maar eigenlijk zit je door hoe het is uitgewerkt wel veel naar twee films voor de prijs van één te kijken, waarbij het ‘Nocturnal Animals’-manuscript gedeelte eigenlijk het hoofdverhaal wordt en alles rondom Susan zelf wat vage bijzaak. Vooral omdat de mentale staat van Susan nogal overdreven is verfilmd. Ze lijkt op een gegeven moment nogal paranoïde en angstig te worden, haar slapeloosheid wordt ook meermaals benadrukt en ze lijkt dingen te gaan ervaren die nooit echt zijn gebeurd of die ze zich niet kan herinneren (dat schilderij dat ze niet herkende), maar dat gaat uiteindelijk niet echt ergens naartoe. Wellicht dat dat allemaal net ietsje te dramatisch en mysterieus is uitgewerkt voor waar het nu eigenlijk echt om gaat (schuldgevoel, spijt over hoe het gelopen is, en Edward die door middel van het verhaal in het boek en haar laten zitten in het restaurant een soort van wraak neemt en een beetje de macht teruggrijpt).
Ook de creditsscene aan het begin (…) belooft een veel meer edgy film dan we uiteindelijk krijgen.

Toch verder zeker wel de moeite waard, al is het maar om de spanning die je heel de tijd geboeid houdt. Zeker het begin met wat er met Tony en zijn gezin gebeurt is erg rauw en akelig. En natuurlijk erg sterk acteerwerk van Amy Adams, Jake Gyllenhaal en Aaron Taylor-Johnson.

4*

Boeiende film met een kille, deprimerende sfeer.

De interacties tussen mensen zijn vervreemdend, koud en afstandelijk. We zien Amy Adams wegvluchten in het manuscript dat ze toegestuurd krijgt van haar ex-man, en zo speelt zich de inhoud van de novel zich af als een parallel verhaal.

Hoewel het plot van het manuscript an sich al spannend is, is het vooral interessant door de symboliek en raakvlakken met het echte leven en het huwelijk tussen Susan en Edward dat nogal pijnlijk eindigde. De ietwat verontrustende editing in het begin wekte bij mij de indruk dat het een duistere mindfuck thriller zou worden, maar uiteindelijk bleek het die kant niet op te gaan.
Het einde hoewel anticlimactisch vond ik onverwacht maar doeltreffend.

Sterk acteerwerk ook van Jake Gyllenhaal, Amy Adams en Michael Shannon.


4*

Ging er zonder verwachtingen in en was aangenaam verwacht. Mooie film, inhoudelijk en om te kijken. Goed (triest) verhaal wat je wel even bijblijft.

Boeiende en bijwijlen 'harde film', waarbij ik jammer genoeg op het einde wat op mijn honger bleef zitten... Ik verwachtte een uitspatting, maar het licht doofde langzaam uit Duim omhoog voor het acteerwerk, vooral de sheriff blijft me bij.

De tweede film van regisseur Tom Ford is niet alleen een visueel meesterwerk maar heeft ook een geweldig verhaal.

Het plot van de film, bestaande uit drie verhalen gecombineerd tot één, vertelt het verhaal van Susan Morrow (Amy Adams), de eigenaar van een kunstgalerie, die een manuscript ontvangt van de thrillerroman van haar ex-man (Jake Gyllenhaal), dat aan haar is opgedragen. De manier waarop het verhaal werd verteld was gedurfd, vreemd en heel uniek voor mij. Ook al klinkt een film met drie verhalen misschien onhandig, maar dat was dit niet.

De verhalen van verschillende tijdlijnen overlappen elkaar niet maar maakten het verhaal compleet door verschillende aspecten van de personages te laten zien.

Het optreden van Aaron Taylor-Johnson als Ray Marcus was absoluut mijn favoriet, hij is zo 'griezelig' en weerzinwekkend om te zien. De briljante Michael Shannon speelt ook in deze film als Bobby Andes met geweldige Oscar-waardige prestaties. Over het algemeen waardeer ik deze film vanwege het visuele uiterlijk en de aantrekkingskracht van de hoofdpersonages. Terwijl ik naar de film keek, vond ik Tom Ford’s regiestijl en vorm van verhalen vertellen geweldig.

Na het bekijken van deze film begon ik over het verhaal na te denken (en dat doe ik echt niet bij iedere film), terwijl ik de punten tussen de verschillende verhalen met elkaar verbond, werd het gemakkelijk een van de favoriete films van dat jaar (2016). Jammer dat het 7 jaar geduurd heeft voor deze film door ons geselecteerd werd voor de zaterdagavond. Maar ja, er zijn nog zoveel films die je 'moet hebben gezien'.

Als je echt van films houdt die je aan het denken zetten, dan is deze film mogelijk iets voor jou.

Een 8+!