Meningen
Hier kun je zien welke berichten baspls als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Laberinto del Fauno, El (2006)
Alternatieve titel: Pan's Labyrinth
Mijn tweede film van Guillermo del Toro, Hellboy vond ik op zich wel aardig voor een superheldenfilm. Maar dit is heel iets anders. del Toro is hier compleet buiten Hollywood bezig en dat kan ik wel waarderen. Lekker donkere fantasy en ook nog eens een prima oorlogsfilm.
De eerste Spaanse film die ik kijk, voor zo ver ik het kan beoordelen vond ik het acteerwerk goed. Ivana Baquero was in ieder geval best goed voor haar leeftijd. De Spaanse oorlog is misschien wel het minst gedocumenteerde conflict uit de moderne geschiedenis. Ik heb er zelf voor school ooit een werkstuk over geschreven. Onvoorstelbaar dat Spanje zelfs in de jaren '70 nog een fascistische dictatuur was. Hoewel ik de avonturen van het meisje stiekem veel interessanter vond was ook de oorlogsdrama hier erg goed.
De film is duidelijk erg beïnvloed door Europese folklore en dat vind ik zelf über tof. Lekker donkere fantasy. Die Faun was geweldig en ook die lekker smerige kikker en die creepy man zonder ogen. Heel ander soort film als Labyrinth, want het draait hier niet zo zeer om het labyrinth zelf. Waar de Amerikaanse titel vandaan komt - Pan's Labyrinth - is mij een raadsel, wat is Pan? In iedergeval een sterk verhaal.
De effecten waren over het algemeen wel goed. Ik vond alleen het CGI bloed en de gore niet zo geweldig. Ook waren de elfjes in CG een beetje matig. Wat dan wel weer geweldig was waren de animatronics die godzijdank werden gebruikt. De faun en close-ups van de magische wezens zagen er erg goed uit. Echt klasse. Ook de locaties waren mooi.
Het camerawerk was ook helemaal in orde. De overgangen waren ook mooi gedaan, vooral in het bos met de bomen. De muziek van Javier Navarrete was ook goed.
El Laberinto del Fauno is niet echt een kinderfilm, voornamelijk door de burgeroorlog maar ook sommige schepsels kunnen een beetje creepy zijn. Een erg sfeervolle dark fantasy, wou dat er tegenwoordig meer van dit soort films waren.
Labyrinth (1986)
"It's only forever, not long at all."
Geweldige film van Jim Henson en George Lucas. Net als die andere unieke film The Dark Crystal is dit een geweldige fantasy film en maar net iets minder goed.
Erg mooi verhaal geschreven door Terry Jones (bekend van Monty Python) en bewerkt door George Lucas (Star Wars) en Jim Henson (Muppets). Ook de Britse humor die in het script is verwerkt is erg geslaagd. Al met al zou ik zo ver willen gaan om Labyrinth de ultieme jeugdfilm te noemen. (En daarbij moet gezegd worden dat het voor mij geen jeugdsentiment is.)
David Bowie doet het goed als de Goblinking. Hij is alleen niet de allerbeste acteur, en komt soms een beetje houterig over en de lip-sync tijdens de liedjes is ook niet geweldig. Als je het mij vraagt hadden ze hem beter een andere broek mogen aantrekken... . Maar zijn liedjes zijn wel geweldig. Vooral Underground en When the Word falls down vond ik erg goed.
Jennifer Connelly is erg goed in de hoofdrol. Toen Labyrinth werd opgenomen was ze slechts veertien jaar oud, voor haar leeftijd speelt ze erg goed. En dan moet je nog nagaan ook dat tijdens de opnamen de poppen allemaal nog stil waren, de stemmen zijn allemaal later ingesproken, dan is het extreem knap dat ze nog steeds geloofwaardige dialogen heeft kunnen voeren. Aangezien Sarah een meisje moet voorstellen die te lang in haar jeugd blijft is Connelly (die er ouder uitziet dan ze werkelijk is) een perfecte keuze. Dit is haar film debuut maar toch wou Henson perse haar voor de rol en dat ter wel er heel veel actrices auditie hebben gedaan voor de rol van Sarah waaronder Mia Sara en Helena Bonham Carter.
Labyrinth bevat een paar zeer ambitieuze vroege CGI-shots. Die zijn voor die tijd zeer indrukwekkend maar veruit de slechtste effecten uit de hele film. Het is dan ook niet erg veel, de uil uit het begin van de film en de bubbels zijn eigenlijk het enige dat in CGI gedaan is. Op een paar shots na zijn de optical-effects zeer indrukwekkend en goed gelukt. Alleen de scènes met de Firey's en de uil aan het einde zien er echt gedateerd uit, je kan hierbij de randen van de blue-screens duidelijke zien en het beeld knippert af en toe, het idee was dan ook heel erg ambitieus. Maar daarmee is al het slechte over de effecten dan ook wel gezegd want veruit het grootste deel ziet er ge-weldig uit. Bijna alles is on-camera met Hensons geweldige poppen gedaan en daarom ziet het er ook allemaal leven's echt uit. George Lucas ILM heeft voor leven's echte maté-paints gezorgd om de landschappen uit te breiden.
Net als The Dark Crystal is Labyrinth ontworpen op de tekentafel van fantasy-illustrator en poppenmaker Brian Froud. De baby, Toby, in de film is Froud's zoon Toby Froud. Opnieuw een erg mooi ontwerp dat mij persoonlijk erg aanspreekt. Ook erg gaaf dat ze een paar van Esher's tekeningen tot leven hebben gebracht.
De muziek van Trevor Jones die me al eerder omver heeft geblazen met de geweldige muziek voor Excalibur en The Dark Crystal heeft weer een mooie score gemaakt. Voor Labyrinth heeft hij veel synthesizers gebruikt die ook passen bij de stijl van David Bowie's liedjes maar heeft toch een betoverende fantasy-sfeer weten neer te zetten.
Zoals ik al zei is Labyrinth maar een heel klein beetje minder dan The Dark Crystal, dat komt mischien omdat The Dark Crystal minder op humor leunt en wat minder kinderlijk is (sterker nog; volgens velen is die veel te eng voor kinderen) maar ook omdat die film helemaal met poppen is gemaakt en niet met acteurs. Toch vind ik het verhaal erg geslaagd en is dit samen met The Neverendig Story en Harry Potter een van de beste Low-Fantasy (Fantasy waarin 'de echte wereld' voorkomt) die ik ooit heb gezien.
De baanbrekende effecten en muppets die in grote schaal door Henson's bedrijf zijn gemaakt, het mooie verhaal, de leuke humor en Bowie's liedjes maken Labyrinth het kijken meer dan waard. Maar onthoudt het blijft een kinderfilm en die zijn voor kinderen, dus wees niet te kritisch op dingen als "Maar hoe kwam ze nou in die fantasie-wereld?". Gewoon genieten
Ladri di Biciclette (1948)
Alternatieve titel: The Bicycle Thief
Een man krijgt eindelijk een baan aangeboden als posterplakker. Hiervoor moet hij wel in het bezit zijn van een fiets. Zijn vrouw verkoopt het beddengoed en van dit geld koopt hij een fiets. Op zijn eerste werkdag wordt de fiets echter al gestolen. Wat volgt is een lange zoektocht van de man en zijn zoontje om hun fiets terug te vinden.
Fietsendieven is een sterk portret van het arbeidersmilieu van het Italië van de jaren '40. Een moeilijk leven, al helemaal als je broodwinning je ineens ontnomen wordt door een vreemde. Het schijnende is dat na de hele zoektocht, de man zo wanhopig wordt dat hij zelf probeert om een fiets te stelen.
De film is geschoten in wat een Italiaanse realistische variant van de film noir lijkt te zijn. Alles ziet er keurig uit en qua realisme kon het Hollywood van destijds nog wel wat leren van de Italianen.
De film staat op de lijst van beste films volgens het Vaticaan. Dat lijkt op het eerste gezicht vreemd omdat het aankaarten van de situatie van arbeiders meestal een Socialistische/Communistische achterliggende gedachte heeft. Hier is dat echter niet zo. We komen wat communisten tegen, maar die kunnen onze hoofdpersoon niet verder helpen. Nee, de kerk waardeerd waarschijnlijk eerder de moraal van het verhaal. Misdaden lijden alleen maar tot meer misdaden. Een slechte daad heeft een groot effect. Bovendien laat de film zien hoe de kerk aan armenzorg doet.
Ladyhawke (1985)
Alternatieve titel: De Vloek van de Duisternis
Geweldige film!! Heel erg goede en sterke Fantasyfilm! Pracht verhaal, goede effecten en zeer goed geacteerd.
De nederlandse Rutger Hauer doet het heel erg goed. Op zijn Engelse uitspraak is niets aan te merken. Hier kruipt hij duidelijk weer een beetje in de rol van Floris alleen dan veel serieuzer. Andere acteurs deden het ook heel erg goed. Alleen Matthew Broderick was soms een beetje irritant als Phillipe Gaston.
Goede effecten die nergens echt nep worden. Goede Stunts. Zeer mooie opnamelocaties. Goede kostuums. De muziek van Andrew Powell is ook erg mooi en vreemd genoeg past het ook nog erg goed bij de film.
Het verhaal is heel erg mooi. Zeer ontroerend en emotioneel maar toch ook vol van actie. De film word nergens saai en er zitten geen langdradige dialogen. De dialogen die erin zitten zijn luist ook weer erg spannend want je wilt meer weten over de oorzaak van de vloek.
Zeer mooie scènes, alles is heel erg goed afgewerkt. Schitterend einde!
Land before Time, The (1988)
Alternatieve titel: Platvoet en Zijn Vriendjes
Geweldige en erg goede film. Als kind vond ik er niet veel aan maar na herziening is het toch een erg goede film.
Een animatieproductie van Steven Spielberg en George Lucas. Geregiseerd door Disney-legende Don Bluth. Geproduceerd door Gary Goldman, Kathleen Kennedy (CEO Lucasfilm), Frank Marshall (Producer Indiana Jones), Deborah Jelin Newmyer en John Pomeroy.
Minder druk als An American Tail. Erg mooi verhaal, dat af en toe kleine Star Wars-trekjes heeft. Fantastische Animatie! Prachtige achtergronden. Erg mooi gemaakt en bovendien nog helemaal traditioneel.
De muziek van James Horner is ook erg mooi en weer meesterlijk.
Erg mooie en zeer vermakelijke film!
Last Castle, The (2001)
"Any man with a collection like this is a man who's never set foot on a battlefield. To him a minié ball from Shiloh is just an artifact. But to a combat vet, it's a hunk of metal that caused some poor bastard a world of pain."
Aardige film. Bepaalde delen leken mij een beetje afgekeken van The Shawshank Redemption. Ook vind ik dat ze niet voldoende uitlichten waarom Irwin gevangen zit, 8 mensen neerschieten? wat een big deal, dagelijks begaan amerikanen ergere oorlogsmisdaden.
Erg onwaarschijnlijk vond ik dat alle gevangenen, echt alle, precies doen wat Irwin zegt zonder cynische reacties die je wel zou kunnen verwachten van veroordeelde criminelen. De film schijnt ook te vergeten dat de gevangen allemaal eigenlijk heel fout zijn en de cipiers gewoon hun werk doen, eigenlijk is het best erg wat Irwin in de gevangenis doet... Waar ik me ook enorm aan ergerde was dat achterlijke Amerikaanse patriotisme, vooral dat ze ineens een enorme big deal maken over een vlag. Het is maar een stukje stof, ze doen alsof het een heilig object is; "Hij mag de vlag niet onteren.".
Dat gezegd hebbende vond ik de film lang niet slecht. De opnames zijn prima en het acteerwerk ook. Ik geloof zelfs dat de hele film met analoge film is opgenomen (filmkorrel). Ze hebben in ieder geval de gevangenis beter in beeld weten te brengen dan bij Prison Break (een serie die ik erg sterk vond). De effecten en alles waren ook prima, al was de actie een beetje misplaatst.
De muziek was de standaard orkestrale patriottistische onzin.
Al met al een prima filmpje maar niet zo heel bijzonder.
Last of the Mohicans, The (1992)
Bij Micheal Mann denk je vooral aan Misdaad-films met neon-verlichting en elektronische muziek. Niet aan een Historische avonturenfilm. Zodoende is The Last of the Mohicans een vreemde eend in de bijt in zijn filmografie. Eerder maakte hij wel een Horror-film The Keep, maar daarin was voldoende ruimte voor neon-lichten en elektronische muziek.
De film verteld het verhaal van de door Indianen geadopteerde Europeaan Hawkeye. Tijdens de Engels-Franse oorlog worden ook kolonialen en Indianen-stammen ingezet in de strijd om wat later Canada zou worden. Hawkeye wil niets weten van de oorlog, maar raakt er toch in verstrikt als hij twee dochters van een Britse officier red uit de handen van een aan Frankrijk gezworen Indianen-stam.
Voor de film liet Mann zich inspireren door de verfilming uit 1936 van het beroemde boek. De titel The Last of the Mohicans klopt overigens niet. Auteur James Fenimore Cooper heeft zich vergist in de Indianen stam. Hawkeye is namelijk geadopteerd door Moheganen en niet door Mohikanen (in de film hebben ze het dan weer over Mohawks om het allemaal nog ingewikkelder te maken). Cooper las destijds in de krant dat een Indiaan genaamd Uncas (ook een personage in de film) was overleden en de krant kopte toen Last of the Mohegans gone, dat klopt echter niet want er leven nog steeds Moheganen in Noord-Amerika.
De film is mooi geschoten en vooral in de nachtscènes is de hand van Mann te zien. Met name de grote slagscènes waren indrukwekkend. De eerst helft van de film heeft muziek van Trevor Jones (Excalibur, The Dark Crystal) en de andere helft van Randy Edelman (DragonHeart) en de Ierse band Clannad. De muziek was wat afstandelijk, maar bevat alles wat je kan verwachten van een avonturenfilm.
Waar ik me echter wel aan ergerde is dat de film al heel erg hintte op een Amerikaanse revolutie, kolonialen die de Britten tirannen vinden. De film hield zich vooral met die typisch Amerikaanse sentimenten bezig, terwijl ik juist geïnteresseerd was in hoe de Britten en Fransen de Indianen tegen elkaar opzette voor hun conflict en het land Canada hebben gevormd. Hier wordt simpelweg gezegd, dat zijn de goede Indianen (voor de Britten) en dat zijn de slechte Indianen (Fransen), maar tegelijkertijd zijn de Britten ook een soort van slecht.
De onlangs gepensioneerde Daniel Day-Lewis speelt een prima hoofdrol als Hawkeye. Zeker niet zijn beste rol, maar hij speelde wel met erg veel overtuiging. Ter voorbereiding op zijn rol heeft hij een paar maanden in de wildernis geleefd en zijn eigen eten gevangen.
Al met al is The Last of the Mohicans een vermakelijk geheel, maar nergens echt heel erg bijzonder.
Last Starfighter, The (1984)
"You have been recruited by the Star League to defend the frontier against Xur and the Ko-Dan armada."
Goede film. Het spel The Last Starfighter (dat op de film is gebaseerd) was immens populair rond die tijd en ik heb het ook nog veel gespeeld op mijn Gameboy.
Het acteerwerk in de film is redelijk. Robert Preston is voortreffelijk als Centauri. Catherine Mary Stewart was ook wel goed. Lance Guest is een redelijke hoofdpersoon. Goed geacteerd. Alleen de mensen in dat trailerkamp waren over het algemeen niet al te best en die neger moest de boel wel een beetje bij elkaar houden.
De Starfighter armada is een beetje afgehaald van de Alliantie uit Star Wars. Ik vond de film ook een beetje op Tron lijken.
De vroege CGI-effecten waren wel goed deze vond ik erg lijken op de effecten uit Tron. Wel vond ik dat ze iets te veel CGI hadden de ruimteschepen hadden namelijk ook gewoon met schaalmodellen gekund.
Het verhaal vond ik wel mooi en heeft een soort Star Wars/Battlestar Galactica-sfeertje.
De muziek van Craig Safan was ook wel mooi en paste erg goed bij de film.
Al met al een goede film!
Last Temptation of Christ, The (1988)
"You think God belongs only to you? He doesn't. God is an immortal spirit who belongs to everybody, to the whole world. You think you're special? God is not an Israelite."
Na inmiddels wel alle Klassieke films over Jezus gezien te hebben ook maar eens deze film van filmmaker Martin Scorsese eens bekeken. Scorsese's film is niet gebaseerd op de bijbel maar op een boek van Nikos Kazantzakis (fictie). De film heeft daarom ook wat dingen waar ik als Christen, maar ook gewoon om dat ik de bijbel een beetje ken, een beetje moeite mee heb. Maar bijvoorbeeld de rol van Judas vond ik eigenlijk wel een mooie verandering. Bovendien was het überhaupt mooi om eens een keer wat anders te zien dat het zelfde verhaal dat eindeloos herhaalt word, en het mooiste was nog dat deze verzie niet voorspelbaar was.
Willem Dafoe is best een goede Jezus, het is waarschijnlijk de moeilijkste rol ooit om te spelen en deze wat menselijkere Jezus is zo mogelijk nog een grotere uitdaging. Harvey Keitel's rol als Judas vond ik erg geslaagd, wat mooi dat hij hier geen verrader maar de trouwste volgeling val hen allemaal is. Regisseur Irvin Kershner maakt hier zijn debut als acteur, hoewel hij me niet echt op viel. Verder spelen er ook acteur mee als Roberts Blossom, Victor Argo, Barbara Hershey en Harry Dean Stanton. Het acteerwerk is eigenlijk helemaal in orde, alleen David Bowie vond ik tegenvallen. Die had het beter kunnen houden op de Goblin King in Labyrinth. Soweizo vind ik de sympathieke Pontius Pilatus uit de klassieke verzie van het Paasverhaal beter, hetzij natuurlijk minder geloofwaardig (ik bedoel, alsof een Romeins ambtenaar ook maar iets geeft om een Jood of Christen).
De muziek van Peter Gabriel was erg goed, lekkere 80s sound. Af en toe kwamen de drumcomputers en het Arabische geleuter wel m'n neus uit (3 uur is best lang) maar aan het eind, tijdens de eind titels, is de muziek weer helemaal geweldig.
Martin Scorsese is een getalenteerd filmmaker en de cinematografie en verhaalvertelling zijn dan ook erg sterk. De effecten en make-up zijn helemaal gelaagd en de opnames (die naar mijn weten allemaal op locatie zijn gedaan) zien er mooi uit.
Hoewel de film als bijbel-verfilming faalt (wat dat is het niet) is dit de beste film over Jezus die ik tot nu toe heb gezien. Hoewel het een best lange zit was wist de film me te blijven boeien en de vele plottwists en verhaalgangen waren gelaagd. De film zag er erg mooi uit in blue-ray kwaliteit en is een echte aanrader.
Last Unicorn, The (1982)
Alternatieve titel: De Laatste Eenhoorn
Geweldige film!! Lijkt een beetje op The Black Cauldron. de film is prachtig getekend en de animatie is perfect! de studio Topcraft maakte behalve The Last Unicorn ook Als Je Begrijpt Wat ik Bedoel en Dr. Snuggles (later over gegaan in Studio Ghimbi). De liedjes van America en het solo van Mia Farrow zijn echt prachtig. goed geacteerd vooral door Christopher Lee en Mia Farrow. Geweldige film.
Låt den Rätte Komma In (2008)
Alternatieve titel: Let the Right One In
Heb het meestal niet zo met de horror-films van deze eeuw, maar omdat ik de laatste tijd zo vaak positief ben verrast door Scandinavische films en series heb ik deze Zweedse Drama/Horror toch een kans gegeven. En daar heb ik zeker geen spijt van.
Een jongen wordt gepest op school en voelt zich daardoor heel eenzaam. Als er een mysterieus meisje in het appartement naast hem komt wonen raken ze langzaam bevriend. Er duiken wel steeds meer mysterieuze doden op in de omgeving...
Het acteerwerk vond ik erg goed. Kåre Hedebrant en Lina Leandersson deden het heel sterk gezien hun leeftijd. Ook het jeugd-drama vond ik hier erg goed werken, terwijl ik dit meestal niet zo geslaagd vind.
De film brengt vampirisme vanuit een originele invalshoek en heeft er een soort realistische menselijke kijk op. Het mag dan een jeugd-drama zijn, er zitten een aantal erg donkere en lugubere scènes in de film. Veel aspecten van de vampier-mythe komen ook terug in de film, vooral dat een vampier eerst uitgenodigd moet worden in je huis.
De film is mooi opgenomen. Tomas Alfredson kan goed omgaan met het widescreen-formaat en gebruikt de focus op een originele manier. Verder heeft de film ook een heerlijk sfeertje, door de mooie beelden van de Zweedse sneeuw. Krijg het al koud als ik er naar kijk. Niet heel slim om de film deze zomer op te zetten trouwens, heb nu namelijk weer heel erg zin in de winter (ben een van de weinige mensen met een hekel aan de zomer).
De muziek, die niet heel vaal voorkomt om zo een verstilde sfeer te creeëren, vond ik wel goed. Een fijne klassieke soundtrack, die goed past bij de toon van de film.
Låt den Rätte Komma In is weer een prachtige Zweedse film. Die zowel meeslepend, ontroerend als macaber is. Een aanrader.
Laura (1944)
"Love is eternal. It has been the strongest motivation for human actions throughout history. Love is stronger than life. It reaches beyond the dark shadow of death."
Omdat ik op films als Pinocchio na eigenlijk nog nooit echt een goede film uit de jaren '40 had gezien en wel zin had in een mystery van anderhalf uur op de vrijdagavond besloot ik Laura van Otto Preminger maar eens te kijken.
Laura is een goede Film noir over een detective die de moord op een knappe vrouw moet onderzoeken. Iedereen om haar heen lijkt op haar verliefd te worden. Uiteindelijk raakt zelfs de detective in de ban van Laura en vraagt zelfs aan de curator of hij een portret uit haar huis mag kopen. Niets is echter wat het lijkt en detective Mark McPherson kan niet veel met de verklaringen van schrijver Waldo Lydecker en Laura's verloofde Shelby Carpenter.
Het acteerwerk van de film was wel aardig, leuk omdat het zo typisch voor die tijd was. Dana Andrews met zijn zware stem zet een goed detective neer. Vincent Price kon hier al erg leuk acteren en had ook zijn betekende accent en maniertjes al. Al vond ik de wat jonge gladgeschoren uitstraling vreemd op zijn gezicht, ik vond dat zijn hoofd een beetje op een uitgerekte versie van Liam Neeson's hoofd leek.
Het verhaal begint allemaal goed en de opbouw is sterk, maar als de twist eenmaal komt is deze toch niet zo verrassend als gehoopt. Toch is het verhaal zeker niet slecht. Wel apart dat de voice over aan het begin is gedaan door de uiteindelijke dader, waarschijnlijk bewust gedaan om ons als kijker op het verkeerde been te zetten. Overigens wel dom dat het zo lang duurde voordat iemand door had dat het niet Laura maar een ander meisje was.
De film is prima opgenomen, al zijn er niet veel personages en locaties en de film heeft erg sfeervolle muziek van David Raksin. Alles bij elkaar een vermakelijke film.
Leave No Trace (2018)
Ingetogen drama over een veteraan die samen met zijn dochter in een natuurpark woont. Als de autoriteiten hen uit het park halen komt zijn dochter voor het eerst in lange tijd weer in een 'normale' situatie terecht. Haar vader kan echter moeilijk omgaan met de afhankelijke situatie.
Leave No Trace is behoorlijk rechttoe-rechtaan en zet dingen niet te zwaar aan. Het acteerwerk van Ben Foster en met name de jonge Thomasin McKenzie droeg de film prima.
Interessant uitgangspunt en op een degelijke manier uitgewerkt.
Leeuw van Vlaanderen, De (1985)
Alternatieve titel: The Lion of Flanders
Vlaanderen de Leeuw!
De Leeuw van Vlaanderen verteld het verhaal van de Vlaamse opstand tegen de Franse overheersing in 1302. Franse edelen willen de graaf van Vlaanderen terecht wijzen, waarna deze Philips de Schone gaat bezoeken. Daar worden de Vlaamse edelen gearresteerd. De Fransen oefen een waar schrikbewind uit in Vlaanderen. Brugge wordt geplunderd. Door de groeiende tirannie van de Fransen verenigen de Vlamingen zich in een verzet dat tot de legendarische Guldensporenslag zal lijden.
De film voelt aan als een typisch romantisch beeld van de Middeleeuwen. Dappere horigen, nobele ridders, schone jonkvrouwen, listige hovelingen, duivelse onderdrukkers en hun marionetten. Daarbij voelt de film ook nog vrij gedateerd aan, waardoor het zeer sterk doet denken aan een Belgische versie van Floris (in kleur). Nu was het boek van Hendrik Conscience ook al zwaar geromantiseerd, maar Claus had duidelijke historische correctheid niet als hoge prioriteit. Enkele scènes vormden echter een groot contrast met de romantische gekunsteldheid van de rest van de film, bijvoorbeeld als de Fransen de zus van Jan Breydel verkrachten en zijn moeder haar liever dood als dat ze haar laat verkrachten.
Wat je meteen opvalt bij het kijken van de film is dat de Fransen Nederlands praten. Ergens kan ik me wel voorstellen dat geen enkele Waal of Fransoos iets met de film te maken zou willen hebben (het is immers een nogal negatief beeld van hun land). Volgens Jules Croiset (de enige die enkele Franse woorden roept in de film) moest het taalverschil tussen Nederlanders en Vlamingen ervoor zorgen dat de personages beter uit elkaar te houden waren. Wellicht had het er ook iets mee te maken dat de Nederlandse KRO de film mede gefinancierd heeft. Aan Vlaamse zijde zijn zowat alle Nederlandstalige acteurs verzamelt die België toentertijd beschikbaar had. Met name Jan Decleir en Frank Aendenboom speelden sterk. Het acteerwerk deed in zijn geheel vrij theatraal en gekunsteld aan, maar dat had op zich wel een charme.
Het verhaal van De Leeuw van Vlaanderen blijft erg aan de oppervlakte en bevat geen enkele nuance. In grote lijnen doet het erg aan Braveheart denken, alleen dan zonder de karakterontwikkelingen en zij-verhaallijnen. Waar ik me vooral aan stoorde was dat De Leeuw van Vlaanderen zelf, Robrecht van Bethune, nauwelijks aan bod kwam in het verhaal en dat Jan Breydel’s verhaal ook niet heel erg uitgewerkt was. Nu kan je het Claus eigenlijk niet kwalijk nemen, het zijn immers maar 108 minuten om een vrij ingewikkelde historie uit te werken. Het schijnt dat er ook een miniserie is van 4 keer 50 minuten, vanzelfsprekend zal het verhaal daar beter tot zijn recht komen. Zonde dat die versie niet in omloop is.
De film is mooi opgenomen, al is het soms in de chaotische drukte met alle figuranten een beetje simpel. De grote veldslag moet zo'n inspanning zijn geweest dat het camerawerk even op de tweede plaats kwam. De setting is prima en de kostuums en props zagen er allemaal erg mooi uit (soms te mooi, want sierpluimen tijdens een veldslag en een magische gouden ridder doen de historische correctheid van de film niet bepaald ten goede). De soundtrack van de film is wisselend, dan doet het erg gedateerd aan (alsof je naar een tv-serie uit de 70’er jaren aan het kijken bent) en dan is het weer een typisch product van de jaren '80, compleet met synthpop in Middeleeuwse stijl. Een bombastische orkestrale score was veel toepasselijker geweest.
Al met al had dit historische epos zeker beter gekund, maar het was wel vermakelijk. Historische correctheid moet je nastreven maar een romantisch, avontuurlijk epos a la El Cid op zijn tijd is toch ook heerlijk. Feit is dat de film heden ten dage nogal wordt ondergewaardeerd. Een degelijk historisch drama uit de Lage landen, dat is toch super leuk.
Later zou Karel Biddeloo de film gebruiken als basis voor het Rode Ridder-album De Leeuw van Vlaanderen.
Legend (1985)
Erg goede film. Net een veramerikaanste versie van The Neverending Story die dan iets meer tegen Epic-fantasy aan is. Het was allemaal wel erg Fairy tail-achtig net zoals The Neverending Story maar er zat ook wel wat Epic/High bij zoals bij The Lord of the Rings of The Black Cauldron. Een mix die ik wel kan waarderen.
De effecten waren allemaal erg goed en het werd nergens nep of knullig. De buiten-opnames in het bos waren ook erg mooi. Zelfs de studio scènes zijn erg mooi gelukt. Tom Cruise, die hier nog best wel jong is, zet een goede hoofdpersoon neer. Ook is Tim Curry best wel goed als The Lord of Darkness (die horens moeten erg zwaar zijn ). De muziek van Jerry Goldsmith is ook erg mooi. Ook een erg mooi verhaal.
Sommige dingen lijken rechtstreeks uit The Black Cauldron of de Prydain-boeken te komen. Zo heeft Jack wel wat weg van Taran en The Lord of Darkness lijkt met de hoorns natuurlijk op The Horned King. En Oena dan, dat is toch precies The Golden Pelydryn van Eilonwy. Het fort van Darkness lijkt ook erg op het kasteel van The Horned King. Die scéne dat Jack naar de ring ging duiken deed me erg denken aan Lord of the Rings. Ook lijken sommige dwergen regelrecht uit The Hobbit te komen. En die aardmannen dan; ORKS!
Er zit af en toe wel heel veel glitter. Ik bedoel het gezicht van Tom Cruise en Mia Sara zit echt helemaal onder de gouden glitters. En de hoorns van de eenhoorns en ook van Darkness wiebelen ook wel erg.
Goede en erg vermakelijke film. Ben erg benieuwd maar de Director's Cut want vond dit wel wat kort.
Legend of Hell House, The (1973)
"Drug addiction, alcoholism, sadism, beastiality, mutilation, murder, vampirism, necrophilia, cannibalism, not to mention a gamut of sexual goodies. Shall I go on?"
The Legend of Hell House is een film die ik nu al ruim 4 jaar in mijn bezit heb en nog niet had gezien, om de een of andere reden is het er nooit van gekomen hem te bekijken.
Een parapsychologische geleerde krijgt de opdracht van een stervende miljardair om een vervloekt landhuis te excorseren. Samen met zijn vrouw, een medium en de enige overlevende van een eerder bezoek betrekken ze het huis, al snel doen zich vreemde dingen voor.
Clive Revill (Britse stem-acteur, o.a. bekend van de rol van de originele Keizer in Star Wars: The Empire Strikes Back) speelde een prima rol als de geleerde. Verder droeg Roddy McDowall (Planet of the Apes, Fright Night) de film met zijn acteerwerk. Michael Gough (Hammer's Dracula, Batman) heeft nog een heel klein rolletje aan het einde.
De film is gebaseerd op het boek van scriptschrijver Richard Matheson. De film heeft alle ingrediënten van een spookhuis film, maar ook hier vond ik het achtergrond verhaal weer zo ongelofelijk tegenvallen. De film was dan wel weer erg sterk geschoten en had bijzonder sfeervolle beelden van het met mist overdekte huis, waar zwarte katten voorbij lopen en dergelijke. Ook de - deels elektronische - soundtrack mocht er best wezen.
Kan me voor stellen dat deze film in de jaren '70 in de bioscoop behoorlijk schokkend moet zijn geweest, dat is hij in 2016 op een laptop helaas niet echt meer. Het boek was veel bloederiger en schokkender, maar Matheson koos bij de film voor een meer atmosferische aanpak.
Al met al was The Legend of Hell House een vermakelijke spookhuisfilm met een aantal sterke momenten.
Legend of the Guardians: The Owls of Ga'Hoole (2010)
Alternatieve titel: Legende van Ga'Hoole 3D
Geweldige film!! Deze film is ziet er veel en veel beter uit dan alle andere computeranimatiefilms. De Graphics zijn 1000X beter. Het verhaal is goed. De muziek is goed. Hoewel ik normaal CGI haat is het hier nog best mooi. De nederlandse nasynchronisatie is slecht maar de orginele films is geweldig om naar te kijken.
Legends of the Fall (1994)
Legends of the Fall verteld het verhaal van een oude kolonel die zijn drie zoons opvoed op een afgelegen landgoed in Montana. Alfred, de oudste, is de verstandigste van de drie en wil de politiek in. Samuel wil zichzelf bewijzen op het slachtveld net als zijn vader. Tristan heeft grote affectie voor de indianen en ziet zichzelf steeds meer als een van hen. Samuel verloofd zich met Susannah, maar dan breekt de Eerste Wereldoorlog uit. Alfred en Samuel schrijven zich tegen de wil van hun vader in als vrijwilliger bij het Canadese leger, Tristan gaat mee om Samuel te beschermen.
Een prima historisch drama. Gedeeltelijk een western-setting, een oorlogsfilm en een misdaadfilm maar bovenal romantiek en familiedrama. Mooie opnames van het wilde landschap en goed acteerwerk van met name Brad Pitt, Anthony Hopkins en Aidan Quinn. James Horner levert zoals altijd een prima soundtrack af (die hier en daar een beetje deed denken aan Dances with Wolves).
Leggenda del Santo Bevitore, La (1988)
Alternatieve titel: The Legend of the Holy Drinker
Het onlangs overlijden van Rutger Hauer was voor mij de doorslag om La Leggenda del Santo Bevitore eens te kijken. Voornamelijk omdat Hauer dit zijn beste rol vind, maar ook omdat L'Albero degli Zoccoli van Ermanno Olmi me eerder goed was bevallen.
De film verteld het verhaal van een dakloze man die van een vreemdeling 200 francs krijgt, als hij beloofd dat hij wanneer het kan het geld terugbetaald naar de heilige Theresia van Lisieux. Het lukt hem echter keer op keer niet om het geld terug te betalen en hij raakt aan de drank. Toch veranderd het leven van de zwerver voorgoed door dit vriendelijke gebaar.
De film is niet bijzonder toegankelijk. Dat zit hem met name in de flash-back structuur en het grote non-verbale gehalte, bovendien is al het Frans dat er gesproken wordt niet ondertiteld. Toch weet Olmi uitstekend - hetzij wat ambigu - te communiceren wat hij wil uitbeelden.
Net als L'Albero degli Zoccoli is dit een door en door katholieke film. Olmi benaderd het leven in de onderste klasse op een realistische, maar niet hopeloze manier en belicht het goede in de mens.
LEGO Batman: The Movie - DC Superheroes Unite (2013)
Alternatieve titel: Lego Batman: The Movie DC Superheroes Unite
Grappige en redelijk vermakelijke film.
Wel een beetje flauw af en toe. En niet alles is echt van Lego.
Ook is de Joker bijzonder slecht vertolkt, gewoon een schande voor Jack Nicholson.
De muziek pas ook helemaal niet bij de scénes de hele film is de Soundtrack van Danny Elfman voor Batman (1989) en af en toe John Williams' Superman (1978).
Lego Movie, The (2014)
Alternatieve titel: De Lego Film
Redelijke film, opzich wel leuk maar erg chaotisch en met een mager verhaal.
De lego-animatie zag er leuk uit, soms erg goed dan weer wat minder.
Best droge humor en soms een beetje kinderachtig. De scenes in de "echte" wereld waren best goed. Al met al een goede film, wel vermakelijk.
Lek (2000)
Lek is geen heel bekende film in ons kleine landje. Na dat ik Penoza zo goed heb gevonden ben ik een beetje opzoek gegaan naar Misdaad-films van eigen bodem en toen werd deze film mij aangeraden.
De film is gebaseerd op het autobiografische Sans Rancune van Jan van Daalen en Barend Toet en verteld het verhaal van Eddy, een politie-agent die als doorgeefluik wordt gebruikt voor een infiltratie operatie met zijn oude jeugdvriend Jack als informant. Eddy raakt in de knoei met de hoofdcommissaris omdat het buiten het bureau om gebeurd, dan blijkt ook nog dat er een lek zit bij de politie... Het doet me denken aan The Departed van Martin Scorsese en eerlijk gezegd heeft de hele uitvoering ook wat van Scorsese's aanpak weg.
Cas Jansen speelt een sterke hoofdrol als Agent Eddy, als kijker voel je echt alles met hem mee. Het name in het latere gedeelte van de film voel je als kijker echt de frustratie van Eddy. Hij word vergezelt door een hoop bekende gezichten: Thomas Acda als de trouwe partner, Gijs Scholten van Aschat speelt erg goed als het hoofd van een politie-eenheid en Jacob Derwig speelt een crimineel op een erg sterke (haast method-acting achtige) manier. Vooral de combinatie van het intimiderende en dan dat nichterige lachje is iets wat je veel eerder in een film van bijvoorbeeld Scorsese verwacht. Nergens ergerde ik me echt aan onnatuurlijk acteerwerk.
De film is zeer degelijk opgenomen. Fijn kleurgebruik en prima composities in mooi widescreen. Ook de muziek van Fons Merkies en de verdere muziek keuze vond ik erg goed. In de opening werd op een geweldige manier gebruik gemaakt van de muziek van André Hazes, wat eerst op een ordinaire karaoke feestje lijkt, blijkt een criminele afrekening.
Het verhaal is geloofwaardig en super spannend. Ik heb eigenlijk zelden dat ik van mijn stoel wil opstaan en wil schreeuwen tegen de personages in een film, nou hier krijg je dat gevoel toch aardig te pakken. Met name het laatste stuk van de film zit je echt op het puntje van je stoel. Dat maakt het naar mijn mening tot een meer dan geslaagde Thriller.
Uiteraard zitten er wel typisch Nederlandse elementen in: Dialogen over Seks, bizarre seks-scènes, hoeren, schelden met kanker en het veelvoudig gebruik van woorden als klootzak. Maar dat hoort er nu eenmaal een beetje bij. De typisch Nederlandse weergave van de politie en criminele wereld vond ik juist erg geslaagd, wat geloofwaardiger ook dan de meeste Amerikaanse cop-flicks.
Jean van de Velde is de regisseur van deze film, en dat is toch een beetje opmerkelijk. All Stars van zijn hand was zeker niet onaardig, maar verder heeft de beste man toch weinig goeds voortgebracht. Met als dieptepunt de dramatisch mislukte Floris-remake. Hij kan het wel zo blijkt, maar het lijkt mij ook moeilijk om in Nederland te maken wat je echt wil maken. Vroeg in zijn carrière maakte hij een heuze Film Noir, Parfait Amour (1985), waar ik toch wel nieuwsgierig naar ben.
Alles samen, het spannende, het acteerwerk en de filmtechnische kwaliteiten maken Lek tot een meer dan geslaagde film. Onnederlands goed, is een term die mijns inziens terecht is voor dit meesterwerkje. Aanrader.
Léon (1994)
Alternatieve titel: The Professional
"Somebody's coming up. Somebody serious."
De top 250 maar weer eens afwerken. Naar Léon was ik al langere tijd nieuwsgierig en nu heb ik hem dan eindelijk eens bekeken. Ik heb maar meteen de director's cut gekeken, en maar goed ook want ik vond geen enkel shot overbodig.
Als een professionele huurmoordenaar, Léon genaamd, op een dag thuis komt van zijn werk word het huis van zijn overbuurman binnengevallen door een foute agent van de DEA. Iedereen word overhoop geschoten omdat de louche-agent zijn dope niet kan vinden. Als de dochter van de buurman terugkomt van de boodschappen beschermd Léon haar door haar in zijn appartement binnen te laten. En toen zitten de twee met elkaar opgescheept.
Jean Reno speelt een erg sterke rol als Léon, leuk met dat Franse accentje en die koele maar toch ook erg vriendelijke uitstraling. De jonge Natalie Portman (hier pas 13 jaar) doet het ook ontzettend goed voor haar leeftijd als het meisje Mathilda. En last-but-not-least Gary Oldman, die een goede rol neerzet als de ietwat gestoorde politieagent (veel van zijn rol is geïmproviseerd).
In het begin en aan het einde van de film zit een hoop flitsende actie. Maar het middenstuk is eigenlijk een en al drama, van een zeer goede kwaliteit. Hartverwarmend hoe Léon Mathilda onder zijn hoede neemt en mooi om te zien hoe de twee samen een band opbouwen. Toch word de film nergens een brave feel good film en blijft er telkens toch weer een onderscheidende toon onderliggen. Léon is immers huurmoordenaar, en Mathilda wil graag het vak van hem leren.
De film heeft een goede soundtrack van Eric Serra. Ik zat echter de hele tijd te wachten op Chi Mai van Ennio Moriconne, maar nu bleekt dat dat de soundtrack was van een heel andere film die The Professional (1981) heet.
De film is erg mooi opgenomen en heeft uitstekende cinematografie. Besson weet erg goed om te gaan met het widescreen formaat. Meteen al de close-ups van Léon's bril... geweldig.
Al met al is Léon weer een erg sterke top 250-film. Een boeiende en vermakelijke film, die anders is als verwacht en duidelijk heel anders is dan de gemiddelde Hollywood-productie.
Echt weer eentje die je gezien moet hebben.
Leviathan (1989)
"Talk about having a bad day."
Goede film. Een mixje van Alien, The Thing en The Abyss (zelfs Jaws aan het einde). Maar dat mag de pret niet bederven.
Peter Weller (Robocop) doet het er goed als Beck. Richard Crenna (Rambo), Daniel Stern (Home Alone), Ernie Hudson (Ghostbusters), Lisa Eilbacher (Beverly Hills Cop), Meg Foster (Masters of the Universe) en anderen waren erg goed. Optimale acteer prestaties.
De muziek van Jerry Goldsmith is prachtig. Alleen zijn de Eind Titels niet echt toepasselijk.
Verhaaltje is wel een beetje vaag en niet echt het sterkste punt van de film maar toch was het erg vermakelijk.
Effecten zijn in orde. Die van The Thing zijn vele male beter maar toch.
Al met al toch wel een goed filmpje! Al vind ik het einde een beetje zwak; eerst die haai, toen kwam het monster terug, de neger ging dood en dan is het voorbij. De klap van Peter Weller was wel echt bad-ass.
Goed.
Lèvres Rouges, Les (1971)
Alternatieve titel: Daughters of Darkness
"De Vampier van Brugge slaat weer toe."
Naar deze Belgisch/Frans/Duitse genrefilm was ik al erg lang benieuwt, naar aanleiding van de horror-challenge nu dan eindelijk eens bekeken.
Een pasgetrouwd stel verblijft is op weg naar Engeland en verblijft in Ostende. Een Hongaarse Gravin, Elisabeth Bathory, komt even later ook in het zelfde hotel aan. De eigenaar van het hotel beweerd dat hij haar 40 jaar geleden ook al had gezien en de kranten staan vol met mysterieuze moorden...
In tegenstelling tot veel Italiaanse producties uit die tijd heeft Daughters of Darkness een erg goede Engelse dub, dat komt waarschijnlijk omdat alle acteurs zichzelf hebben nagesynchroniseerd. Franse actrice Delphine Seyrig zet een sterke rol neer als de mysterieuze gravin. John Karlen, Danielle Ouimet en Paul Esser en Georges Jamin speelde ook sterk. Grappig was trouwens dat ik Jamin's Nederlands niet kon verstaan, maar dat van Esser wel (en dat is een Duitser). Toch wel de meest opmerkelijke rol in de film is onze eigen cineast Fons Rademakers als 'Moeder'.
Harry Kümel slaagt erin een heerlijke gotische sfeer naar de locaties in België te brengen. De film is gebaseerd op de legende rondom Elisabeth Bathory en het boek Carmilla van Joseph Sheridan Le Fanu, dat meer dan 9 keer is verfilmd waaronder een verfilming van de Hammer Studio's: The Vampire Lovers. Het verhaal is erg intrigerend en mysterieus, al had het veel beter uitgewerkt kunnen worden. Georges Jamin's rol had groter mogen zijn, de hobby-detective vond ik namelijk een erg sterke toevoeging aan het verhaal. Het werd mij niet duidelijk hoe de Gravin Valerie ineens in haar macht kreeg, het ene moment verzet ze zich en het andere is ze haar slaaf. Het einde was dan wel weer lekker duister, al vond ik het einde van Werner Herzorg's Nosferatu wat beter.
De film is geclassificeerd als Horror/Erotiek, maar dat vind ik een beetje overdreven. In de gemiddelde Giallo zit veel meer naakt en er is eigenlijk nauwelijks seks (en ik heb de uncut versie gezien). Bij Horror/Erotiek denk ik toch eerder aan de films van Jesus Franco...
De film is erg mooi en sfeervol opgenomen en de vergelijking met Dario Argento vind ik toch wel terecht. De film komt deels als een Giallo en deels als een Gotische horror over. Vooral de nacht-scènes waren geweldig geschoten. Kümel zocht voor de sets inspiratie bij de schilderijen van Leon Spilliaert. De dominante kleuren zijn rood, wit en zwart. Vooral het felle rood contrasteert met de koude landschappen. De muziek van François de Roubaix vond ik echt geweldig. Heerlijk Europees sfeertje en de melodie kwam me heel bekend voor, al weet ik niet waarvan.
Dorst naar bloed is een erg mooi Belgisch genrewerkje van Kümel dat een beetje in het midden ligt tussen Art House en Exploitation. Het vampirisme word op een sterke manier gebracht en de film heeft een aantal briljante shots. Een heerlijk staaltje Europese cinema van de Belgen, daar mag Nederland wel een voorbeeld aan nemen...
Licence to Kill (1989)
Alternatieve titel: License to Kill
"Compliments of Sharkey!"
Timothy Dalton's tweede Bond-film.
De film zou oorspronkelijk plaatsvinden in China en Hong Kong maar dat is veranderd om budgettaire redenen. Ik denk dat dat beter zou zijn geweest, de film is niet heel bijzonder zo.
Licence to Kill word geprezen door 007-fans en door regisseur John Glen zelf, voornamelijk omdat hij zo realistisch zou zijn. Daar ben ik het niet mee eens, vooral het feit dat Bond nadat hij zijn ontslag heeft ingediend en zijn eigen gang is gegaan in zijn persoonlijke vendetta alsnog word aangenomen bij MI6.
De film ziet er wel goed uit en het word nergens echt gedateerd. Al heb ik wel eens betere ontploffende hoofden gezien.
Michael Kamen heeft de soundtrack hier overgenomen van John Barry. Het is natuurlijk wel veel minder, vooral in het begin van de film, maar naar mate de film vordert zitten er toch een aantal sterke momenten in de muziek. Van alle James Bond-films heeft Desmond Llewelyn als Q hier de grootste rol. Voor zijn dood in 1999 was hij ook de enige die alle Bond-films met elkaar verbond. Ook is dit de laatste Bond-film die door John Glen is geregisseerd, door Richard Maibaum is geschreven, met titels van Maurice Binder en met Caroline Bliss als Moneypenny en Timothy Dalton als 007. We kunnen dus spreken dat het het einde is van een generatie Bond-films.
Een erg vermakelijke James Bond met de nodige actie, goede stunts en goede effecten. Maar toch wel wat minder als The Living Daylights.
Life Itself (2014)
"In the past 25 years I have probably seen 10,000 movies and reviewed 6,000 of them. I have forgotten most of them, I hope, but I remember those worth remembering, and they are all on the same shelf in my mind. Look at a movie that a lot of people love and you'll find something profound no matter how silly the film may seem."
Sinds ik me echt ben gaan verdiepen in film en ben begonnen met schrijven van recensies ben ik Roger Ebert gaan bewonderen. Niet alleen deel ik zijn passie voor film ook is hij een erg interessant persoon die gedurende zijn leven echt wat heeft bereikt waar anderen slechts van dromen. Vaak ben ik het met hem eens, zo was Ebert in 1985 een van de enige mensen die The Black Cauldron (een van mijn absolute favorieten) verdedigde. Soms kies ik partij voor Gene Siskel, meestal voor Ebert en soms ben ik het totaal niet eens met beide. Voor de grap kijk ik nog wel eens een van hun oude tv-recensies als ik een film heb gezien of op het punt sta er een te bekijken. Een ding is zeker, als het over film gaat moet je bij Roger Ebert en Gene Siskel wezen.
Mooie documentaire van Steve James. In een goede volgorde gaat hij langs Ebert's leven van zijn dagen als krantenbezorger tot krantenrecensent tot tv-filmcriticus. Niet alleen worden er veel films naar boven gehaald en lopen we de carrière na van Roger Ebert, ook krijgen we een mooi inzicht op de vriendschap tussen Ebert en Siskel (Ik kon het niet helpen dat ik een beetje moest denken aan House en Wilson). Ook krijgt de documentaire een emotionele toon als de plotselinge dood van Siskel word besproken en later ook de verslechterende gezondheid van Ebert als gevolg van botkanker in zijn kaakbeen, en uiteindelijk zijn dood.
De documentaire is best een lange zit maar wist mij van begin tot einde te boeien. Staat momenteel op Netflix en ik denk dat iedere filmliefhebber of filmfanaat hem gezien moet hebben. Maar zelfs als je geen filmliefhebber bent zou je nog interesse kunnen hebben in de terugblik op het leven van iemand die op het punt staat te sterven. Vrienden en familie van Ebert doen hun zegje, we zien oud collega's en filmmakers. Zo horen we ook wat voor een enorme invloed Ebert heeft gehad op Martin Scorsese.
Thumbs up!
Life of Pi (2012)
Life of Pi was enkele jaren geleden een van de meest 'gehypede' films en nog steeds hoor je eigenlijk niets anders als 'prachtig' als mensen het over de film hebben. Nu de hype eindelijk over is moest ik dat ook eens gaan zien.
Piscine Patel is een jongen uit het voormalig-Franse gedeelte van India. Zijn vader rund een dierentuin en is een overtuigt atheïst. Piscine geloofd echter zowel in het Hindoeïsme, het Christendom als de Islam. Op jonge leeftijd leert zijn vader hem een harde les, tijgers zijn geen vrienden. Jaren later moet de familie Patel verhuizen naar Canada omdat de dieren in India niets meer opbrengen. Onderweg wordt hun schip overvalleen door een storm en alleen Piscine blijft over op een sloep, samen met... een Bengaalse tijger.
Laten we beginnen met het voor de hand liggende. Mooi zijn de beelden zeker, dat valt niet te ontkennen. Maar net zoals bij Sense and Sensibility - een eerdere film van regisseur Ang Lee - is het wel mooi wat er op de beelden staat, maar de compositie is erg nietszeggend in vrijwel ieder shot en dat terwijl je in een film met zoveel digitale effecten juist alle gelegenheid hebt tot moeilijke composities. De cinematografie van Claudio Miranda vond ik niet erg bijzonder en zeker niet Oscar-waardig. Een probleem hiermee was ook het continu wisselende aspect ratio en het feit dat de film overduidelijk bedoeld is voor 3D en Imax-bioscopen (waar compositie er ook nauwelijks toe doet).
Ook vond ik de film heel erg artificieel aanvoelen. Dat komt natuurlijk ook omdat vrijwel alles digitaal is gedaan. Opzich zien de effecten er niet slecht uit en sommige dingen waren zelfs heel erg goed gelukt. Zo vond ik de tijger nog best overtuigend en was ik bovendien erg blij om me geen zorgen te hoeven maken over dierenmishandeling omdat toch wel duidelijk was dat alle dieren nep waren in de betreffende scènes. Soms maakt de film het echter net wat te bont en doen dingen meer aan Fantasy denken dan aan de realiteit. Vooral het oplichten van zeedieren lijkt mij engsinds overdreven en puur gedaan voor esthetische doeleinden. Een groot nadeel van al die aandacht voor de technieken die toen het allernieuwst waren is dat de film nu (slechts 6 jaar later) al behoorlijk gedateerd aanvoelt op sommige momenten. Met name de stukken onderwater en acties met dieren waren heel duidelijk CGI.
Vind ik Life of Pi dan een slechte film? Nee, dat zeker niet. Ik vind het wel een overgewaardeerde film die veel beter geweest zou zijn als er meer aandacht was besteed aan het verhaal en de cinematografie en minder aan de techniek. Maar zoals de film nu is vond ik hem wel erg vermakelijk. Op de (vrij storende) sprongen tussen de oude Pi en de schipbreak na (dit haalde de spanning er namelijk ook nogal uit) vond ik het verhaal al best aardig. Met name aandoenlijk hoe de jongen met de tijger leert om te gaan op zee en de twee een soort van wederzijds respect krijgen. Ook een goede toevoeging was het dubbelzinnige einde waarin je gaat twijfelen welke versie van het verhaal nou werkelijk is gebeurd. Achteraf krijg je ook door dat er heel veel verwijzingen in de film zitten naar beide mogelijkheden.
Al met al dus een vermakelijke film, die een klein beetje overschat werd destijds.
Lifeboat (1944)
Alternatieve titel: Ballast der Wanhoop
" A guy can't help being a German if he's born a German, can he?"
Een Amerikaans passagiersschip wordt getroffen door een Duitse torpedo en beide schepen vergaan. Een groepje drenkelingen verzamelt zich in een reddingsloep. Onder hen bevind zich een Duitse kapitein. De drenkelingen krijgen onderling ruzie, is de Duitser te vertrouwen?
Een keer een Hitchcock zonder allerlei grote namen, hetgeen toevoegde aan het realisme van de film. De hele film speelt zich af op één locatie: de reddingssloep. De film is in chronologische volgorde opgenomen in een echte bood in een grote tank binnen in een studio. Op het begin en de scènes waar fluit wordt gespeeld na bevat de film geen muziek. De film is uitstekend opgenomen en bij vlagen ziet het er ook erg realistisch uit. Met name het schot dat Canada Lee een gebed opzegt en iedereen naar de ondergaande zon kijkt leek haast levensecht.
Omdat de film zich op een locatie afspeelt moest Hitchcock zijn cameo door middel van een krantenadvertentie doen. Ik vind het een geniaal staaltje zelfspot van hem om zichzelf als reclame voor afslankingsmiddel te gebruiken.
Ik vond het wel een beetje storend dat de personages allemaal zo onverschillig doen over wat er is gebeurd. En ik vond ook dat de film een beetje negatief tegenover Duitsers is. De moraal van het verhaal is letterlijk; vertrouw nooit een Duitser, de film komt daardoor zelfs propagandistisch over. Nu snap ik heel goed dat de personages achterdochtig zijn en Duitse soldaten zijn nou niet bepaald de meest betrouwbare personen, maar heus niet alle Duitsers zullen mensen overboord gooien en bedriegen zonder dat ze daar profijt van kunnen hebben. Grappig feitje is dat in de Duitse nasynchronisatie het personage Willi een Nederlandse vrijwilliger in het Duitse leger is, om zo de taalbarrière in stand te houden.
Wel erg goed dat ze de Duitser echt Duits hebben laten praten. Het was zelfs erg goed te verstaan. Goed gespeeld door de Oostenrijks-Hongaarse Walter Slezak.
De film trok al meteen de aandacht en bleef - ondanks dat hij zich volledig op een plek afspeelt en geen muziek heeft - de hele speelduur lang boeien. Je blijft je de hele tijd afvragen of de kapitein nou te vertrouwen is of niet en hoe de drenkelingen het nog zullen volhouden. Lifeboat is een erg bijzondere film uit Hitchcock's oeuvre en mischien wel de beste rampenfilm die ik ooit gezien heb.
Lifeforce (1985)
"Here I go."
Goede Cannon-film. Gerigiseerd door Poltergeist-regisseur Tobe Hooper, die wel koning van de Thrillers genoemd mag worden. Gebaseerd op het boek The Space Vampires van Colin Wilson. Ik moet zeggen dat ik de naam van de film vele malen origineler vind dan die van het boek.
In vele opzichten een beetje gelijk aan die andere schitterende Cannon-film Highlander. Vooral het breken van glas is een beetje gelijk aan Highlander. De effecten die verzorgd zijn door John Dykstra en John Gant van George Lucas' ILM zien er schitterend uit. De film is grafisch erg goed. De kwaliteit van de Blue-ray versie is echt erg goed.
De muziek van de grote Henry Mancini is werkelijk schitterend en erg episch.
Ik moet bekennen dat ik toen mensen mij deze film tipte niet had verwacht dat dit zo'n foute film zou zijn. Ik zie voor het verhaal ook geen enkele noodzaak voor al het bloot enz.. Nauw ja, goddank ging het grootste deel over die meid en niet over die twee gasten .
Verder heeft de film, vooral aan het einde wel een soort onorginaliteid. Het hele idee van een Zombie-apocolyps is altijd niet zo erg goed al moet ik zeggen dat deze film er nog niet zo zeer onder lijd. Ook zie ik persoonlijk liever de ouderwetse vampiers die doodmiddel van hun tanden bloed zuigen. Al met al toch een goed verhaaltje. Al begint het vrij abrupt en eindigt het vrij abrupt. Ik moet zeggen dat er ook niet echt een duidelijke hoofdpersoon is.
Erg leuk dat Patrick Stewart nog even om de hoek kwam kijken als Dr. Armstrong. Frank Finlay vond ik ook erg sterk als Dr. Hans Fallada. De andere acteurs waren ook wel goed en het acteerwerk word nergens echt nep.
Ik moet zeggen dat de begintitel en de eindtitels een beetje b-film-achtig ogen dat hadden ze iets professioneler mogen aanpakken.
Al met al een goede Golan-Globus productie!