Labyrinth (1986)

Een goede kinderfilm is ook voor volwassenen nog wel leuk om te zien, ook als je hem voor het eerst ziet. Deze is echt leuk doordat de creativiteit en het vakmanschap er zo vanaf spatten. Prachtig ontworpen en gerealiseerde poppen en sets. Het veegt de vloer aan met moderne computereffecten. Slechts in de scène met de dansende wezens met de losse hoofden zakken de effecten door het ijs. Zonder Bowies bijdrage zou ik het ook best een tijdloze film willen noemen. Vooral met dat kapsel ziet hij er nogal 80's uit, en aan zijn bijdrages aan de soundtrack (die paar videoclips tussendoor vertragen de boel vooral) hoor je ook wel af in welk decennium de film gemaakt is.

Hij speelt zijn rol best plezierig maar is toch wel het zwakste punt van de film. En oh god, die duidelijk zichtbare bobbel in zijn broek. Een nog erg jonge Jennifer Connelly doet het enorm leuk in de hoofdrol. Echt een leuk personage. Een beetje de klagerige puber, maar ze speelt het met karakter. En beeldschoon ook echt. Het einde is verrassend ontroerend nog en prettig ook dat de film nooit te kinderachtig wordt. Het is zelfs een lichtelijk psychedelische film te noemen, met de Escher-finale als hoogtepunt. Een hele dikke 3.5*.

voor mij een film om van te houden, ik ga dan ook niet teveel berichten hierboven lezen. Mochten er fouten in zitten, of dingen niet perfect zijn uitgewerkt, dan kan ik het deze film ruimschoots vergeven.
Bowie doet het enorm goed, als magische schurk met een charme. Visueel heel indrukwekkend, zeker om te realiseren dat alles met de hand is gemaakt, de laatste fantasy-film van die era. Hierna zou alles met de computer gegenereerd worden. En dat betekent dat er veel vakmanschap verloren is gegaan, maar in deze film mocht deze voor de laatste keer uitblinken.

In deze film zijn ook al genoeg computertechnieken te zien, hoor.

Lijkt me sterk de hele cgi kwam pas veel later op gan T2 uit 91 was een van de eerste daarmee en de grote doorbraak kwam in 93 met Jurrassic Park.

Cgi anno 1987 zag er zo uit: BBC Micro Live 1987 - CGI from the Imagina Conference - YouTube - m.youtube.com

Dus dit was ook zeker niet de laatste film met puppeteers.

De uil in het begin is met CGI gemaakt en ook die bellen. Verreweg het meeste is dus met de poppen van Henson gedaan. Ik reageerde op het berichtje van rolandobabel, omdat hij deed alsof deze film de allerlaatste fantasyfilm zonder computereffecten was, maar dat is dus niet het geval.

Begin jaren '80 werd CGI al toegepast (wel heel weinig natuurlijk). Tron (1982) bevat de eerste grote CGI-effecten. Verder zijn er rond die tijd door ILM ook kleine experimenten uitgevoerd zoals Young Sherlock Holmes (1985). Uiteraard waren het toendertijd (net als bij Labyrinth) meestal kleine effecten op de achtergrond, wat er ook voor zorgt dat het beter overkomt dan de volledige CGI die we tegenwoordig voorgeschoteld krijgen.

Ben het helemaal met je eens wat vakmanschap betreft. Al was er nog wel veel handwerk tot eind jaren '80 begin jaren '90.

Uitstekende film over een meisje die een magisch doolhof moet doorkruisen om haar babybroertje te vinden. Een avontuurlijk en fantasievol verhaal à la Alice in Wonderland. Prachtige en vooral ook originele decors, kostuums en poppen (wezens). Een kleine 4.0 sterren voor deze laatste film van regisseur Jim Henson.

Na jaren de film nog eens gekeken, maar het blijft een geweldige film, echt jeugdsentiment en de muziek van David Bowie maakt het helemaal af!

“It's only forever, not long at all.”

Leuk. Labyrinth heeft een wat kinderlijke toon, maar dit is gewoon een film voor alle leeftijden. Iedereen zal hier van kunnen genieten. Aanstekelijk acteerspel van een jonge Connelly (toen al de vrouw met de mooiste ogen ter wereld) en Bowie, een schitterend en creatief gemaakte wereld en dito wezens, en dan ook nog eens muziek van Bowie. Dat dit allemaal met de hand gemaakt is laat zien wat voor fantasie en verbeeldingskracht de makers hadden. Echt geweldig gedaan.

Mwah.

Op voorhand had ik best wel wat verwachtingen, maar behalve een heleboel leuke en originele vondsten, designs, ... heb ik toch vooral geïrriteerd zitten kijken naar Jennifer Connelly - nochtans een acteerkanon geworden - en David Bowie.
Labyrinth is een typisch product van zijn tijd - dat is de charme. En ik heb het ook wel voor de jaren 80. Maar het kinderlijke dat er aan gekoppeld is, kan me niet bekoren. Het is ook een typische hit-or-miss: aandoenlijk/ sprookjesachtig/ leuk vs. vervelend. Deze keer is dat dubbeltje naar de verkeerde kant gevallen.

2,5

Vandaag weer eens gekeken.

Een van de grootste films in zijn genre voor mij ooit gemaakt.

Met de weergaloze prachtige zang en muziek van David Bowie.

Van de grote meester Jim Henson

Zo mooi en ontzettend leuk en tijdloos,

Mooie film en mooi gemaakt. Alleen door het zingen een punt minder.

Labyrinth is een Amerikaanse fantasyfilm uit 1986, geregisseerd door Jim Hanson, beter bekend als de geestelijk vader van The Muppets.

De 14-jarige Sarah (een piepjonge Jennifer Connelly) past op haar babybroertje en wordt horendol van zijn continue gehuil. Ten einde raad roept ze de trollenkoning aan en wenst ze dat hij haar broertje meeneemt. Vervolgens verschijnt er een echte trollenkoning om haar broertje op te eisen, maar dit was uiteraard niet de bedoeling. Om haar broertje te redden trekt Sarah door een magisch labyrint, op zoek naar het paleis van de trollenkoning.

Labyrinth is een aardige film, waarin ik slechts vijf acteurs heb kunnen spotten: de ouders van Sarah (slechts enkele seconden in beeld), Sarah zelf natuurlijk, haar broertje Toby en de trollenkoning. De rest van de cast bestaat uit poppen. En hoewel de poppen best aardig gemaakt zijn, kon ik me niet onttrekken aan het idee dat ik de hele tijd naar poppen zat te kijken. En dan is daar ook nog de trollenkoning: hij lijkt enorm op David Bowie, hij praat en zingt als David Bowie, en hij beweegt en danst als David Bowie. Ik had dan ook geen moment het idee dat ik naar een trollenkoning aan het kijken was.

Toegegeven, het labyrint zit goed in elkaar en is erg mooi gefilmd. Het verhaal is aardig uitgewerkt en vooral de scenes in het magische trappenhuis (het leek wel of ik naar een levend schilderij van Escher zat te kijken) zijn bijzonder geslaagd. Maar misschien moet ik toegeven dat ik wat te oud ben voor een poppenfilm. Desalniettemin een leuke film voor de jongere filmkijker, die duidelijk met veel plezier gemaakt is. 3*

Dit is zo'n film die redelijk bekend is, maar toch had ik deze nog nooit gezien. Toch wel een goeie jeugdfilm die er toch nog altijd goed uitziet. Natuurlijk zijn bepaalde special effects al wat minder overtuigend, grotendeels blijft de film nog genietbaar.
Verder verveelde de film zeker niet en er viel genoeg te beleven in het labyrint.
Ik kon deze film toch meer appreciëren dan de hedendaagse films die tjokvol CGI zitten.

Heel erg 80s. Heel erg braaf. En - dankzij Bowie - heel erg bizar.

Dat eerste bevalt me wel. Films uit de jaren 80 hebben vaak een unieke sfeer en dat geldt zeker ook voor Labyrinth. Alles leek een pak minder complex in de 80s (althans, in de filmwereld). Tegelijk werd er volop geëxperimenteerd met allerlei nieuwe gimmicks. Zo krijg je dus een film die je enerzijds onderdompelt in een klassieke sprookjessfeer, en je anderzijds opzadelt met een merkwaardig baasje als Bowie (die qua looks eerder thuishoort op een hair metal-concert).

Bowies aanwezigheid slaat echt helemaal nergens op. Dat maakt het enigszins interessant, maar er zijn grenzen. Toen hij met zijn goblin-leger olijk begon te zingen zakte ik bijna door de grond van plaatsvervangende schaamt.

Dat het verder een bijzonder braaf gebeuren zou zijn, had ik wel verwacht. Labyrinth is in de eerste plaats een familiefilm en dan weet je dat de scherpe kantjes eraf gevijld zullen worden. Maar toch. Wat is Connelly een muurbloempje zeg. Ze acteert als een kind van acht jaar (al wordt ze natuurlijk niet echt geholpen door het infantiele scenario). Ik vond het verhaal ook helemaal niet zo vindingrijk of verrassend. Duidelijk bedoeld voor kinderen.

Nee, dit is toch niet echt mijn ding. 2*

Leuke avonturen film uit de 80's. Zulke special effects waren nog iets bijzonders. Die films destijds lijken met meer passie gemaakt te zijn. Tegenwoordig is het lopende band werk en ziet het er niet uit.

Grappig in de film vond ik toen Bowie met die gnoms samen was en een opmerking maakte over dat ze moesten lachen. Zou het een geintje zijn geweest? Dat het verwijst naar The Laughing Gnome, Bowie's hit(tje) uit 1967?

Labyrinth gaat over Sarah(Jennifer Connolly), een tienermeisje dat nog graag prinses speelt. Haar vader is hertrouwd en ze heeft een halfbroertje Toby waar ze vaak tot haar ergernis op moet passen. Op een avond wenst ze dat Jareth de Goblinking (Bowie)Toby meeneemt. Op het moment day het gebeurt heeft ze spijt. Jareth geeft haar 13 uur om hem te redden uit zijn paleis. Om bij zijn paleis te komen moet ze door zijn Labyrinth waar logica ontbreekt en niets is wat het lijkt. Labyrinth stamt uit de tijd van voor de CGI computereffecten (Ja ik weet dat de uil bij de openingscredits met de computer is gedaan!)en dus is er door de Jim Henson Creature Shop een leger van prachtige poppen gemaakt voor deze film. Hoewel je duidelijk ziet dat het poppen zijn zorgt het er wel voor dat de interactie tussen Connolly en Bowie met de Fantasyfiguren heel authentiek is. Connolly speelt acceptabel voor haar eerste hoofdrol. De transitie van egocentrische puber naar zorgzame grote zus doet ze prima. David Bowie schittert als Jareth The Goblinking. Dit is naar mijn weten zijn enige echte hoofdrol en dat is jammer want hij acteert prima. Ik heb hem na deze film voornamelijk in bijrollen zoals Twin Peaks Fire Walk With Me of The Prestige gezien. Die rollen waren een beetje zoals het zien van een vallende ster, hoewel het moment maar kort is was het wel memorabel! David Bowie was gewoon een entertainer pur sang! Voor de Bowiefans: hij zingt ook veel in deze film! Met name het nummer As The World Falls Down is heel mooi! Er zit ook nog een Hollands tintje in deze film! Het trappenlabyrinth waar de ontknoping in plaatsvind is gebaseerd op de beroemde prent van Escher.

Er zijn in ieder geval nog The Man Who Fell To Earth (niet aan te bevelen, te rare film) en Merry Christmas, Mr Lawrence (niet gezien). Bowie heeft niet heel veel geacteerd maar is erg kieskeurig geweest en heeft grotendeels interessante projecten uitgekozen. Een acterende kameleon zou me wat te ver gaan, maar hij was voor bepaalde films een geschikte weirdo.

Opvallend overigens was en is hoeveel meiden Jareth erg aantrekkelijk vinden (en niet vanwege die te strakke mallot). Het androgyne trekt aan.

Beide niet gezien maar Merry Christmas Mr Lawrence de titel ken ik wel. Thanx for the tip.

The power of voodoo. Who do? You do!



Een zeer succesvolle en creatieve samenwerking tussen een aantal grote namen, poppenmeester Jim Henson, producent George Lucas en popartiest David Bowie.

 Het is altijd wennen, een kinderfilm als volwassene kijken (en jammer genoeg ontdekte ik deze pas op mijn 18e), maar het is nog steeds oogstrelend en charmant.

Eindelijk in HD gezien, zeker de moeite door de mooie sets en figuren, naast andere details, hoewel ik aanvankelijk een te fletse versie beet had. De 30th Anniversary versie ziet er in ieder geval puik en kleurrijk uit. De glitter spikkels in vele sets doen misschien ietwat kitscherig aan en het is allemaal duidelijk studiowerk maar erg mooi gedaan. Het Escher-achtige interieur van in het kasteel van Goblin King is een visueel hoogtepunt en vind ik muzikaal en tekstueel ook het sterkst (“your eyes can be so cruel”…zoals hij het zingt krijg je bijna meelij met de Goblin King).

De poppen zijn natuurlijk weer erg goed gedaan door de muppeteers van Jim Henson. Het nivo is ten opzichte van The Dark Crystal gegroeid door een hoger tempo en nieuwe vondsten. De toon is een stuk humoristischer.



Connelly (16 toen) was hier echt nog een schatje en speelt enthousiast en met sprekende ogen, duidelijk al met talent. De regie (die zich natuurlijk wel voornamelijk op haar kon richten naast Goblin King Bowie en alle puppeteering) is goed. Ik snap wel dat haar karakter Sarah een muurbloempje genoemd wordt. Maar ik denk niet dat ze een meisje van 16 moet voorstellen, maar van een jaar of circa 12. Eentje die nog geen zin heeft mee te doen met het quasi interessante gedoe van leeftijdsgenoten en liever kind blijft. Ik vond ik het wel aandoenlijk, zoals veel figuurtjes in Henson’s films ook aandoenlijk zijn en net niet te oubollig. Haar moeder vindt ook al dat ze zou moeten daten, ja daar zou iedereen jeuk van krijgen. Het hele verhaaltje is een soort parabel voor volwassen worden, met simpele maar belangrijke lessen: kies een richting of blijf eeuwig dolen, denkbeeldige muren, de waarde van vriendschap, niet alles kan eerlijk zijn, hoe tijd verdaan kan worden ten koste van verantwoordelijkheden, het balanceren van fantasie met realiteit.

Het puzzeltje van de 2 broers waarvan beiden de weg weten maar slechts 1 de waarheid weet en er maar 1 vraag gesteld mag worden komt ook nog even langs. Niet alles is dus even betekenisvol, het blijft een luchtige film met de nodige gimmicks. Met name het intermezzo met de losse hoofden doet wel rekkerig aan. Die “chilly down” (best aardig nummer nog) scene is tot overmaat van ramp ook nog veel te duidelijk blue screen, dat hadden ze zelfs in die tijd strakker kunnen doen. Er zitten wel meer scenes in die ondanks de toch wel korte speelduur (iets meer dan 1,5 uur) niet voor de volle duur kunnen boeien.

Ondanks die vullinkjes vind ik het script al met al best goed.
 Het is nu ik hem voor een derde keer zag wel duidelijk dat alles wat er gebeurt uit de fantasie van Sarah ontsproten is (het boek dat ze las, de verzameling in haar huiskamer, de hond die als rijdier van Sir Didymus dienst doet) maar gelukkig begaat Labyrinth niet de zonde die de klassieke Wizard of Oz film wel beging (ook nog in strijd met het boek, dat je meerdere keren in beeld ziet): “it was all a dream“. Daar wordt wel even mee gespeeld nog maar je wordt als publiek uiteindelijk niet met zo’n narratieve domper bediend.


Bowie doet het ook goed en is ook met zijn liedjes, zoals het olijke Dance, Magic, Dance! een belangrijke component van de creatie. Ik snap dat er mensen zijn die het een toch wat vreemde keuze vinden en schrikken van de muzikale intermezzo’s, zonder dat Labyrinth een musical wordt. Toch is Bowie een erg goede keuze geweest. Het is wel leuk te speculeren welke artiest ze anders hadden kunnen nemen. Bowie was toch 1 van de weinige muzikanten in de jaren 80 die al wat acting chops had. Ik kan me wel andere artiesten voorstellen die ook een degelijke soundtrack hadden verzorgd maar zie ze dan niet als Goblin King.




Het feelgood einde is wederom aandoenlijk op zijn Hensons, met een positieve boodschap: er is niets mis met Sarah’s rijke fantasie zolang deze niet ten koste gaat van haar verantwoordelijkheden en af en toe mag ze gerust tijd met haar denkbeeldige vrienden doorbrengen. Dat komt op velen waarschijnlijk erg tam over maar ik vond het sympathiek en het heeft natuurlijk een duidelijk raakvlak met die andere klassieker, Het Oneindige Verhaal.

Belangrijk detail nog, alle aandacht gaat naar Bowie maar veel muziek is (mede) door Trevor Jones geschreven. Die The Dark Crystal ook scoorde. Best mooie instrumentale stukken hier en daar. Ik vind de soundtrack nog steeds lekker om te horen, behoudens een paar nummertjes die ik meestal oversla.

Tweede Henson.

Na The Dark Crystal was Labyrinth aan de beurt. Qua toon denk ik in ieder geval alvast dat ze per ongeluk de kijkwijzers hebben omgewisseld want ik vond The Dark Crystal in alle opzichten donkerder, harder en wreder dan Labyrinth, die toch wel iets kinderlijker qua toon lijkt te zijn.

In ieder geval, als ik de twee naast elkaar leg, krijgt The Dark Crystal de voorkeur, alhoewel Labyrinth zeker geen vervelende zit is om doorheen te komen. Achteraf vond ik het alleen jammer dat het labyrint zelf niet heel erg centraal staat, meer de vriendschappen en moralen. Logisch natuurlijk, maar toch jammer.

Labyrinth is een iets "engere" kinderfilm, maar nog steeds in elk opzicht een kinderfilm. De engere beelden zijn waarschijnlijk een aantal wezentjes en de sequentie waarin het broertje wordt gestolen. De toon blijft erg kinderlijk en helaas is de film zelf ook niet altijd even goed met de tijd meegegaan. Daarvoor zijn de praktische effecten vaak veel te doorzichtig.

Acteerwerk is ook niet heel erg goed. Connelly doet wat ze kan, maar de rol is echt te moeilijk voor haar. Bowie had ik ook wat meer van verwacht, ik vond vooral zijn kostuum compleet ridicuul verder. Die strakke broek ook. Verder heeft hij wel zijn charme, maar is te weinig aanwezig om er volledig op te scoren.

De versiering en creativiteit doen Labyrinth soms serieus opleven, maar daar blijft het vervolgens ook een beetje bij. Qua verhaal is het niet zo bijzonder, het is vooral het visuele spektakel wat je interesseert. De karakters zijn erg vervelend (Didymus) en de finale is een beetje flauw. Tussendoor zitten er ook een paar suffe stukjes in, maar gelukkig is er uiteindelijk toch genoeg te genieten van het decor zelf.

De finale met het trappenhuis was erg leuk, maar in het algemeen hoopte ik op wat meer. Meer obstakels in het labyrint i.p.v. de vriendjes die worden gemaakt bijvoorbeeld. Niet echt mijn soort verloop, maar ik ben dan misschien ook niet echt de doelgroep. Overigens nog wel leuke animatronics, maar van Henson mag je dat ook wel verwachten.