
Labyrinth (1986)
Verenigd Koninkrijk / Verenigde Staten
Familie / Fantasy
101 minuten
geregisseerd door Jim Henson
met Jennifer Connelly, David Bowie en de stem van Brian Henson
Het tienermeisje Sarah zit te balen. Haar ouders zijn het huis uit en zij moet op haar babybroertje Toby passen. Ze wenst dat de Goblins hem komen stelen. Dom natuurlijk, want haar wens wordt verhoord. De Goblinkoning ontvoert hem en houdt hem gevangen in een kasteel in het midden van een groot mythisch labyrint. Sarah moet haar broertje terughalen en tussendoor allerlei grote en kleine puzzels oplossen.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=XRcOZZDvMv4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,4 / 123806)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)filmscore (MusicMeter)kijk op Film1iTunes: € 16,99 / huur € 3,99Hij speelt zijn rol best plezierig maar is toch wel het zwakste punt van de film. En oh god, die duidelijk zichtbare bobbel in zijn broek. Een nog erg jonge Jennifer Connelly doet het enorm leuk in de hoofdrol. Echt een leuk personage. Een beetje de klagerige puber, maar ze speelt het met karakter. En beeldschoon ook echt. Het einde is verrassend ontroerend nog en prettig ook dat de film nooit te kinderachtig wordt. Het is zelfs een lichtelijk psychedelische film te noemen, met de Escher-finale als hoogtepunt. Een hele dikke 3.5*.
Bowie doet het enorm goed, als magische schurk met een charme. Visueel heel indrukwekkend, zeker om te realiseren dat alles met de hand is gemaakt, de laatste fantasy-film van die era. Hierna zou alles met de computer gegenereerd worden. En dat betekent dat er veel vakmanschap verloren is gegaan, maar in deze film mocht deze voor de laatste keer uitblinken.

Visueel heel indrukwekkend, zeker om te realiseren dat alles met de hand is gemaakt, de laatste fantasy-film van die era. Hierna zou alles met de computer gegenereerd worden. En dat betekent dat er veel vakmanschap verloren is gegaan, maar in deze film mocht deze voor de laatste keer uitblinken.
Lijkt me sterk de hele cgi kwam pas veel later op gan T2 uit 91 was een van de eerste daarmee en de grote doorbraak kwam in 93 met Jurrassic Park.
Cgi anno 1987 zag er zo uit: BBC Micro Live 1987 - CGI from the Imagina Conference - YouTube - m.youtube.com
Dus dit was ook zeker niet de laatste film met puppeteers.

Lijkt me sterk de hele cgi kwam pas veel later op gan
Lijkt me sterk de hele cgi kwam pas veel later op gan T2 uit 91 was een van de eerste daarmee en de grote doorbraak kwam in 93 met Jurrassic Park.
Begin jaren '80 werd CGI al toegepast (wel heel weinig natuurlijk). Tron (1982) bevat de eerste grote CGI-effecten. Verder zijn er rond die tijd door ILM ook kleine experimenten uitgevoerd zoals Young Sherlock Holmes (1985). Uiteraard waren het toendertijd (net als bij Labyrinth) meestal kleine effecten op de achtergrond, wat er ook voor zorgt dat het beter overkomt dan de volledige CGI die we tegenwoordig voorgeschoteld krijgen.
Visueel heel indrukwekkend, zeker om te realiseren dat alles met de hand is gemaakt, de laatste fantasy-film van die era. Hierna zou alles met de computer gegenereerd worden. En dat betekent dat er veel vakmanschap verloren is gegaan, maar in deze film mocht deze voor de laatste keer uitblinken.
Ben het helemaal met je eens wat vakmanschap betreft. Al was er nog wel veel handwerk tot eind jaren '80 begin jaren '90.
Leuk. Labyrinth heeft een wat kinderlijke toon, maar dit is gewoon een film voor alle leeftijden. Iedereen zal hier van kunnen genieten. Aanstekelijk acteerspel van een jonge Connelly (toen al de vrouw met de mooiste ogen ter wereld) en Bowie, een schitterend en creatief gemaakte wereld en dito wezens, en dan ook nog eens muziek van Bowie. Dat dit allemaal met de hand gemaakt is laat zien wat voor fantasie en verbeeldingskracht de makers hadden. Echt geweldig gedaan.
Op voorhand had ik best wel wat verwachtingen, maar behalve een heleboel leuke en originele vondsten, designs, ... heb ik toch vooral geïrriteerd zitten kijken naar Jennifer Connelly - nochtans een acteerkanon geworden - en David Bowie.
Labyrinth is een typisch product van zijn tijd - dat is de charme. En ik heb het ook wel voor de jaren 80. Maar het kinderlijke dat er aan gekoppeld is, kan me niet bekoren. Het is ook een typische hit-or-miss: aandoenlijk/ sprookjesachtig/ leuk vs. vervelend. Deze keer is dat dubbeltje naar de verkeerde kant gevallen.
2,5
Een van de grootste films in zijn genre voor mij ooit gemaakt.
Met de weergaloze prachtige zang en muziek van David Bowie.
Van de grote meester Jim Henson
Zo mooi en ontzettend leuk en tijdloos,
De 14-jarige Sarah (een piepjonge Jennifer Connelly) past op haar babybroertje en wordt horendol van zijn continue gehuil. Ten einde raad roept ze de trollenkoning aan en wenst ze dat hij haar broertje meeneemt. Vervolgens verschijnt er een echte trollenkoning om haar broertje op te eisen, maar dit was uiteraard niet de bedoeling. Om haar broertje te redden trekt Sarah door een magisch labyrint, op zoek naar het paleis van de trollenkoning.
Labyrinth is een aardige film, waarin ik slechts vijf acteurs heb kunnen spotten: de ouders van Sarah (slechts enkele seconden in beeld), Sarah zelf natuurlijk, haar broertje Toby en de trollenkoning. De rest van de cast bestaat uit poppen. En hoewel de poppen best aardig gemaakt zijn, kon ik me niet onttrekken aan het idee dat ik de hele tijd naar poppen zat te kijken. En dan is daar ook nog de trollenkoning: hij lijkt enorm op David Bowie, hij praat en zingt als David Bowie, en hij beweegt en danst als David Bowie. Ik had dan ook geen moment het idee dat ik naar een trollenkoning aan het kijken was.
Toegegeven, het labyrint zit goed in elkaar en is erg mooi gefilmd. Het verhaal is aardig uitgewerkt en vooral de scenes in het magische trappenhuis (het leek wel of ik naar een levend schilderij van Escher zat te kijken) zijn bijzonder geslaagd. Maar misschien moet ik toegeven dat ik wat te oud ben voor een poppenfilm. Desalniettemin een leuke film voor de jongere filmkijker, die duidelijk met veel plezier gemaakt is. 3*
Verder verveelde de film zeker niet en er viel genoeg te beleven in het labyrint.
Ik kon deze film toch meer appreciëren dan de hedendaagse films die tjokvol CGI zitten.
Dat eerste bevalt me wel. Films uit de jaren 80 hebben vaak een unieke sfeer en dat geldt zeker ook voor Labyrinth. Alles leek een pak minder complex in de 80s (althans, in de filmwereld). Tegelijk werd er volop geëxperimenteerd met allerlei nieuwe gimmicks. Zo krijg je dus een film die je enerzijds onderdompelt in een klassieke sprookjessfeer, en je anderzijds opzadelt met een merkwaardig baasje als Bowie (die qua looks eerder thuishoort op een hair metal-concert).
Bowies aanwezigheid slaat echt helemaal nergens op. Dat maakt het enigszins interessant, maar er zijn grenzen. Toen hij met zijn goblin-leger olijk begon te zingen zakte ik bijna door de grond van plaatsvervangende schaamt.
Dat het verder een bijzonder braaf gebeuren zou zijn, had ik wel verwacht. Labyrinth is in de eerste plaats een familiefilm en dan weet je dat de scherpe kantjes eraf gevijld zullen worden. Maar toch. Wat is Connelly een muurbloempje zeg. Ze acteert als een kind van acht jaar (al wordt ze natuurlijk niet echt geholpen door het infantiele scenario). Ik vond het verhaal ook helemaal niet zo vindingrijk of verrassend. Duidelijk bedoeld voor kinderen.
Nee, dit is toch niet echt mijn ding. 2*
Grappig in de film vond ik toen Bowie met die gnoms samen was en een opmerking maakte over dat ze moesten lachen. Zou het een geintje zijn geweest? Dat het verwijst naar The Laughing Gnome, Bowie's hit(tje) uit 1967?
Dit is naar mijn weten zijn enige echte hoofdrol
Er zijn in ieder geval nog The Man Who Fell To Earth (niet aan te bevelen, te rare film) en Merry Christmas, Mr Lawrence (niet gezien). Bowie heeft niet heel veel geacteerd maar is erg kieskeurig geweest en heeft grotendeels interessante projecten uitgekozen. Een acterende kameleon zou me wat te ver gaan, maar hij was voor bepaalde films een geschikte weirdo.
Opvallend overigens was en is hoeveel meiden Jareth erg aantrekkelijk vinden (en niet vanwege die te strakke mallot). Het androgyne trekt aan.
Er zijn in ieder geval nog The Man Who Fell To Earth (niet aan te bevelen, te rare film) en Merry Christmas, Mr Lawrence (niet gezien). Bowie heeft niet heel veel geacteerd maar is erg kieskeurig geweest en heeft grotendeels interessante projecten uitgekozen. Een acterende kameleon zou me wat te ver gaan, maar hij was voor bepaalde films een geschikte weirdo.
Opvallend overigens was en is hoeveel meiden Jareth erg aantrekkelijk vinden (en niet vanwege die te strakke mallot). Het androgyne trekt aan.
Beide niet gezien maar Merry Christmas Mr Lawrence de titel ken ik wel. Thanx for the tip.
Een zeer succesvolle en creatieve samenwerking tussen een aantal grote namen, poppenmeester Jim Henson, producent George Lucas en popartiest David Bowie. Het is altijd wennen, een kinderfilm als volwassene kijken (en jammer genoeg ontdekte ik deze pas op mijn 18e), maar het is nog steeds oogstrelend en charmant.
Eindelijk in HD gezien, zeker de moeite door de mooie sets en figuren, naast andere details, hoewel ik aanvankelijk een te fletse versie beet had. De 30th Anniversary versie ziet er in ieder geval puik en kleurrijk uit. De glitter spikkels in vele sets doen misschien ietwat kitscherig aan en het is allemaal duidelijk studiowerk maar erg mooi gedaan. Het Escher-achtige interieur van in het kasteel van Goblin King is een visueel hoogtepunt en vind ik muzikaal en tekstueel ook het sterkst (“your eyes can be so cruel”…zoals hij het zingt krijg je bijna meelij met de Goblin King).
De poppen zijn natuurlijk weer erg goed gedaan door de muppeteers van Jim Henson. Het nivo is ten opzichte van The Dark Crystal gegroeid door een hoger tempo en nieuwe vondsten. De toon is een stuk humoristischer.
Connelly (16 toen) was hier echt nog een schatje en speelt enthousiast en met sprekende ogen, duidelijk al met talent. De regie (die zich natuurlijk wel voornamelijk op haar kon richten naast Goblin King Bowie en alle puppeteering) is goed. Ik snap wel dat haar karakter Sarah een muurbloempje genoemd wordt. Maar ik denk niet dat ze een meisje van 16 moet voorstellen, maar van een jaar of circa 12. Eentje die nog geen zin heeft mee te doen met het quasi interessante gedoe van leeftijdsgenoten en liever kind blijft. Ik vond ik het wel aandoenlijk, zoals veel figuurtjes in Henson’s films ook aandoenlijk zijn en net niet te oubollig. Haar moeder vindt ook al dat ze zou moeten daten, ja daar zou iedereen jeuk van krijgen. Het hele verhaaltje is een soort parabel voor volwassen worden, met simpele maar belangrijke lessen: kies een richting of blijf eeuwig dolen, denkbeeldige muren, de waarde van vriendschap, niet alles kan eerlijk zijn, hoe tijd verdaan kan worden ten koste van verantwoordelijkheden, het balanceren van fantasie met realiteit.
Het puzzeltje van de 2 broers waarvan beiden de weg weten maar slechts 1 de waarheid weet en er maar 1 vraag gesteld mag worden komt ook nog even langs. Niet alles is dus even betekenisvol, het blijft een luchtige film met de nodige gimmicks. Met name het intermezzo met de losse hoofden doet wel rekkerig aan. Die “chilly down” (best aardig nummer nog) scene is tot overmaat van ramp ook nog veel te duidelijk blue screen, dat hadden ze zelfs in die tijd strakker kunnen doen. Er zitten wel meer scenes in die ondanks de toch wel korte speelduur (iets meer dan 1,5 uur) niet voor de volle duur kunnen boeien.
Ondanks die vullinkjes vind ik het script al met al best goed. Het is nu ik hem voor een derde keer zag wel duidelijk dat alles wat er gebeurt uit de fantasie van Sarah ontsproten is (het boek dat ze las, de verzameling in haar huiskamer, de hond die als rijdier van Sir Didymus dienst doet) maar gelukkig begaat Labyrinth niet de zonde die de klassieke Wizard of Oz film wel beging (ook nog in strijd met het boek, dat je meerdere keren in beeld ziet): “it was all a dream“. Daar wordt wel even mee gespeeld nog maar je wordt als publiek uiteindelijk niet met zo’n narratieve domper bediend.
Bowie doet het ook goed en is ook met zijn liedjes, zoals het olijke Dance, Magic, Dance! een belangrijke component van de creatie. Ik snap dat er mensen zijn die het een toch wat vreemde keuze vinden en schrikken van de muzikale intermezzo’s, zonder dat Labyrinth een musical wordt. Toch is Bowie een erg goede keuze geweest. Het is wel leuk te speculeren welke artiest ze anders hadden kunnen nemen. Bowie was toch 1 van de weinige muzikanten in de jaren 80 die al wat acting chops had. Ik kan me wel andere artiesten voorstellen die ook een degelijke soundtrack hadden verzorgd maar zie ze dan niet als Goblin King.
Het feelgood einde is wederom aandoenlijk op zijn Hensons, met een positieve boodschap: er is niets mis met Sarah’s rijke fantasie zolang deze niet ten koste gaat van haar verantwoordelijkheden en af en toe mag ze gerust tijd met haar denkbeeldige vrienden doorbrengen. Dat komt op velen waarschijnlijk erg tam over maar ik vond het sympathiek en het heeft natuurlijk een duidelijk raakvlak met die andere klassieker, Het Oneindige Verhaal.
Na The Dark Crystal was Labyrinth aan de beurt. Qua toon denk ik in ieder geval alvast dat ze per ongeluk de kijkwijzers hebben omgewisseld want ik vond The Dark Crystal in alle opzichten donkerder, harder en wreder dan Labyrinth, die toch wel iets kinderlijker qua toon lijkt te zijn.
In ieder geval, als ik de twee naast elkaar leg, krijgt The Dark Crystal de voorkeur, alhoewel Labyrinth zeker geen vervelende zit is om doorheen te komen. Achteraf vond ik het alleen jammer dat het labyrint zelf niet heel erg centraal staat, meer de vriendschappen en moralen. Logisch natuurlijk, maar toch jammer.
Labyrinth is een iets "engere" kinderfilm, maar nog steeds in elk opzicht een kinderfilm. De engere beelden zijn waarschijnlijk een aantal wezentjes en de sequentie waarin het broertje wordt gestolen. De toon blijft erg kinderlijk en helaas is de film zelf ook niet altijd even goed met de tijd meegegaan. Daarvoor zijn de praktische effecten vaak veel te doorzichtig.
Acteerwerk is ook niet heel erg goed. Connelly doet wat ze kan, maar de rol is echt te moeilijk voor haar. Bowie had ik ook wat meer van verwacht, ik vond vooral zijn kostuum compleet ridicuul verder. Die strakke broek ook. Verder heeft hij wel zijn charme, maar is te weinig aanwezig om er volledig op te scoren.
De versiering en creativiteit doen Labyrinth soms serieus opleven, maar daar blijft het vervolgens ook een beetje bij. Qua verhaal is het niet zo bijzonder, het is vooral het visuele spektakel wat je interesseert. De karakters zijn erg vervelend (Didymus) en de finale is een beetje flauw. Tussendoor zitten er ook een paar suffe stukjes in, maar gelukkig is er uiteindelijk toch genoeg te genieten van het decor zelf.
De finale met het trappenhuis was erg leuk, maar in het algemeen hoopte ik op wat meer. Meer obstakels in het labyrint i.p.v. de vriendjes die worden gemaakt bijvoorbeeld. Niet echt mijn soort verloop, maar ik ben dan misschien ook niet echt de doelgroep. Overigens nog wel leuke animatronics, maar van Henson mag je dat ook wel verwachten.