Watership Down (1978)

My heart has joined the thousand, for my friend has stopped running today.

Ik kan moeilijk beschrijven waarom ik deze film goed vind.
Hij was duidelijk anders dan andere "kinderfilms", er zat een soort "lelijkheid" in die je in al die andere films niet tegenkomt, wat hem een bepaalde aantrekkingskracht geeft... Ofzoiets:-)

In elk geval zie ik het niet meteen gebeuren dat er nu nog ooit zoiets gemaakt zal worden (nieuwe generatie kinderen ... :-/)

4,0 !

Daar het je gelijk in. Helaas word Traditionele Animatie überhaupt niet meer zo veel gemaakt, zeker handgemaakte niet. Laat staan ze een "volwassen" tekenfilm gaan maken (Japanse Animé niet meegerekend). Watership Down in erg uniek en allen The Plague Dogs (van precies de zelfde makers) is vergelijkbaar.

Hee baspls.

weet jij misschien of hier ook een televisieserie van is gemaakt?

Ik herinner me namelijk dat ik daar ooit iets van op tv heb gezien, maar ik kan me ook vergissen dat het deze film gewoon is.

Er Is ook een serie gemaakt ja, maar die is een stuk nieuwer.

Er is inderdaad een tv-serie van gemaakt. Die liep van 1999 tot 2001 en is/was een van mijn favoriete programma's voor de Zaterdag ochtend

Deze film had toch een kwaliteit dat de tv-serie niet kon evenaren, zowel wat betreft het verhaal, de decors en de tekeningen.

Dat zeg ik ook niet. Maar ik herinner me dat er elke zaterdagochtend namelijk een tekenserie werd uitgezonden over konijnen. Niet dat ik me er nog iets van herinner verder

Ha, maar mijn reactie was geen commentaar op jou hoor! Gewoon, mijn lof wat betreft de originele Watership Down!

Ik heb deze en The Plague Dogs besteld. Ik ben er enorm benieuwd naar.

Zijn allebei erg duistere en lugubere maar ook schitterende films! Vooral in The Plague Dogs zit veel bloed en in Watership zitten een hoop dode dieren maar het zijn gewoon geweldige films!

ik vind deze film iets te serieus er had wat humor in ge mogen vind ik
niet dat het dan gelijk een super vrolijke film moet worden of zo dat is ook wat overdreven

Ik heb deze prent nu toch eens voor de eerste keer gezien. Ik wist niet meteen wat ik ervan moest verwachten al had ik wel al snel door dat het geen happy film ging zijn. Ja, bij momenten is het nogal hard en bloederig al is het geen geweld om het geweld. De natuur is hard en het gevaar schuilt er achter elke hoek. Soms was het moeilijk te volgen omdat het niet altijd duidelijk was wie wie was. Maar het verhaal in zijn geheel was eigenlijk heel goed te volgen. Het zat wat mij betreft heel sterk in elkaar. Dit is geen tekenfilm voor kleine kinderen, best wachten tot ze wat ouder zijn. Toch eentje die men moet gezien hebben vind ik. Er zit ook wel een duidelijke boodschap in aan de mensheid.

Nuja de vogel zorgde voor een klein beetje humor op de manier dat hij sprak en kwam een beetje stuntelig over. Maar meer humor had zeker niet gehoeven, dan had de film zeker niet dezelfde sterke indruk op mij gemaakt.

Watership Down heeft -en zal altijd een diepe indruk op mij achterlaten!

Wooh, geen tekenfilm voor tere zieltjes hoor. Een aantal konijnen zijn op de vlucht en maken heel wat onheil mee. De insteek is serieus, want in het echt is de natuur heus geen idyllische plek waar iedereen vredig naast elkaar leeft. Verschillende keren vloeit er bloed en dat had ik niet van tevoren gedacht bij een film als deze.

Jammer alleen dat het verhaal veel 'en toen dit en toen dat' heeft. Dat maakt het eigenlijk niet heel interessant. Daarentegen ziet de animatie en dan vooral de achtergronden er mooi uit. Dit is heel anders dan de doorsnee-Disney en dat is ook wel eens de moeite waard, al hoef je geen topfilm te verwachten.

Bright Eyes van Art Garfunkel (en ook van Mike Batt natuurlijk) was de opmaak van Watership down. De nr 1 hit moest natuurlijk worden bekeken. Anno 2015 is de glans wel wat minder geworden, maar het verhaal zit nog steeds goed in elkaar. Bepaalt ook geen film voor de alle kleinste. De manier van tekenen is mooi, maar heeft ook zijn schaduwkant. Zo zijn de kleuren apart (pastel) en heb je het idee dat de camera beweegt aan de voorzijde. De achtergrond blijft zo regelmatig staan. Op zich soms jammer, maar de film krijgt zo wel meer diepte en breedte. De blu ray versie is redelijk maar niet uitmuntend. Geluid is goed. Jammer dat de song van Art Garfunkel er niet apart opstaat.

Maar zoals gezegd het plot is goed. De konijnenbelt moet verhuizen, want er komt "gevaar" aan aldus een voorspellende konijn. Grappig is om te zien hoeveel gevaren zo'n konijn kan tegenkomen. Vogels, vossen (in de film zelfs een konijnentaal Homba), andere konijnen, auto's, treinen, boeren, katten, honden afijn je komt ze allemaal tegen in deze film. De vogel is een leuke note in deze film en redt feitelijk deze konijnenbelt. Voor mij blijft Animal Farm (1954) wel een streepje voor houden qua spanning, maar die is dan ook voor nog oudere kinderen en volwassenen gemaakt.

Eens, sowieso heb ik er een hekel aan dat animatie altijd humoristisch moet zijn... Een dom idee dat veel mensen in de westerse wereld hebben omdat ze animatie niet als medium zien maar als genre. Watership Down vind ik juist zo sterk omdat het niet helemaal op jonge kinderen is gericht.

Film is een medium. Daarin zijn meerdere genres, waaronder animatie, die op zijn beurt ook variaties kent net als ieder genre.

Dit bedoel ik dus... Animatie en Live-action zijn mediums om een film te maken. Animatie is een heel ander proces als live-action maar kan voor precies de zelfde concepten gebruikt worden. In Japan word animatie ook als medium beschouwt, je hebt daar meer animé dan live-action en die is er in alle soorten en maten. In 'het westen' word animatie vaak geassocieerd met grappige filmpjes voor kinderen en zijn er slechts een handvol films voor volwassenen (hoewel veel van de kinderfilms ook prima door volwassenen bekeken kunnen worden). Door dat 'genre-stempel' blijven films als Watership Down zeldzaam.

Maar dat heeft ook met cultuurverschillen te maken. Nederlanders hebben al weer een heel ander soort humor dan andere West-Europese landen. Het gevoel voor humor tussen West-Europa en Aziaten zal nog wel groter zijn. Verder zal de filmindustrie inspelen op de vraag. Shrek 1 ging goed, Shrek 4 ging minder goed en Shrek 5 hebben ze dus afgeblazen. (Maar had van mij wel gemogen).

Was deze film een succes?

Wat ik me kan herinneren, was dit wel een succes. Misschien wel omdat het niet eindelooslang uitgemolken is met vervolgen.

Deze zeer aangrijpende tekenfilm heeft een boodschap, Shrek vind ik geen vergelijk en is meer amusant lijkt me..

Daar gaat het om. Moet je een boodschap met humor brengen. De Disneyfilms waren vaak eerst ook geen succes, maar hadden wel degelijk een boodschap.
Het gaat dus om wil je mensen iets bij brengen via animatie of gewoon amuseren. En wat willen jonge/oude mensen, wat wil het bioscoop-publiek.

Hier zou humor niet gewerkt hebben, dan was de boodschap minder serieus overgekomen (een enkel grapje is eventueel leuk voor afleiding).
De meeste andere tekenfilms, waaronder Disney gaat het om amusement en zijn die meer gericht op de fantasie van kinderen.
Bijv deze film is me altijd bijgebleven, een Shrek 1 heb ik jaren later wel eens gezien, maar daar kan ik me nog vrij weinig van herinneren. Voor kinderen is Watership.. iets te naargeestig, dan is bijv een Frank& frey, Bambi ed een betere optie.
Ik selecteer ook de films die ik wil zien, kijk graag films waarbij je niet veel hoeft na te denken met bijv veel aktie of humor oid, meestal laat op de dag. Maar soms wil ik er echt voor gaan zitten en heb ik zin in een goed verhaal (zoals een Jagten gisteravond bijv). Zo'n film zou voor mij op een ander tijdstip minder indrukwekkend of aangrijpender kunnen zijn.

Ik vond de opmerking te algemeen. Als je liever een humoristische animatiefilm wil zien, moet je deze niet kijken. Maar aangezien er veel films wel humoristisch van opzet zijn (? de laatste jaren ?) vind ik het niet dom dat mensen dat denken.

Ik was als kind een echte Disney-liefhebber, maar aan Watership Down kan geen enkele Disneyfilm tippen. Het verhaal heeft diepgang en is tijdloos, de personages zijn herkenbaar (voor alle leeftijden), de muziek mooi en de animaties passend bij de sfeer/gevoel die de film wil oproepen.
Het is voor mij de beste kinderfilm die ooit gemaakt is (overigens kan ik als volwassene nog altijd genieten van deze film en het leuke is dat je naarmate je ouder wordt je ook weer andere dingen herkent en andere inzichten opdoet.

Watership Down is een animatiefilm uit eind jaren 70. Het gaat over een groep konijnen die op de vlucht slaan omdat hun woonomgeving niet meer veilig is, zoekend naar een plek om veilig te leven.

Wie denkt dat Watership Down een geschikte film voor kinderen is, aangezien het een animatiefilm is over konijnen, kan zich lelijk vergissen. Watership Down is een hele duistere & volwassen animatiefilm die niet bang is om expliciete scenes te laten zien. Onlangs dat het verhaal over konijnen gaat heeft de film een verrassend serieuze toon die eerder aanvoelt alsof je een volwassen dramafilm kijkt dan een jeugdfilm. De film verteld het verhaal vanuit het perspectief van de konijnen, en geziene de konijnen oog in oog komen te staan met meerdere grote gevaren kon dit voor spannende scenes zorgen. Iets eenvoudigs als een hond tegenkomen kon voor suspensie zorgen omdat ik de kwetsbaarheid van de konijnen goed begreep. Dit maakt Watership Down een heftige film over sterk blijven in zware tijden en om het waarderen van de mooie momenten.

De animatie is van hoog niveau, zeker van een film uit de jaren 70. Het heeft een realistische stijl met prachtige & gedetailleerde achtergronden. Regelmatig komen er creatieve beelden tevoorschijn met, voor het grootste gedeelte, vloeiende bewegingen. Deze stijl gecombineerd met de volwassen toon van het verhaal creëert een ervaring die ik met geen andere film kan vergelijken (met uitzondering van The Plague Dogs, van dezelfde maker).

Wat nadelen betreft deden de personages mij niet zoveel als dat ik hoopte dat ze zouden doen. Het verhaal is interessant vanwege de intense situaties waarin de personages moeten proberen te overleven, maar ik merkte regelmatig rollen door de war te halen of zelfs namen te vergeten.
Hoewel iedere scene belangrijk is voor het verhaal had de film op sommige momenten tijd nodig om de spanning op te bouwen door de personages of plekken te introduceren. Deze momenten zijn niet slecht maar ik merkte minder geïnteresseerd te zijn geziene de voorspelbaarheid van deze momenten.

Als je een liefhebber bent van animatiefilms is dit een must om eens gezien te hebben, al is het voor het inzicht. Het sterke verhaal, wat op een volwassen manier is verteld, gecombineerd met prachtige animatie zorgt voor een tijdloze film. Ik merkte de opbouw niet altijd even boeiend te vinden noch dat de personages altijd even interessant waren, maar al met al was het zeker de moeite waard.

4*

Nog steeds een sfeervolle pakkende animatiefilm.
Vanavond gekeken en je merkt nauwelijks dat de 1,5 uur omvliegt. Het tempo ligt in het begin erg hoog, ik bemerkte dat alle dramatische tranen met tuiten momenten van de Bright eyes clip al in de 1e 20 minuten voorbij waren gekomen zowat .

Vroeger hebben we dit op school gezien vlak voor de kerstvakantie ofzo en ik meen dat ik het toen echt eng vond bij momenten, nu zou ik het eerder als veel naargeestige en zielige scenes zien.

Die vogel stoorde mij niet, bracht inderdaad wat luchtigheid

Wat mij betreft echt een klasieker onder de animatie-films van destijds in mijn jongere jaren nog. Ik wist dat het toen veel indruk op me maakte met het nummer Bright Eyes! Erg leuk om weer eens te zien, ik denk niet dat een animatie als deze in de huidige tijd nog gemaakt kan worden, tegenwoordig zijn veelal animatie-films snel en gehaast. De kids van nu vinden dit al snel weer te saai, maar dan is dit een animatie die ik lekker alleen kan kijken..

Ik was al van plan om deze film eens opnieuw te bekijken, maar het is wel toevallig dat net gister de schrijver van het oorspronkelijke verhaal is overleden. Wat betreft de verfilming is het een vrij boeiende film geworden, maar de echte cultstatus die de film heeft zie ik er ook nu niet in. Interessant om een verhaal eens uit perspectief van dieren te bekijken, helemaal omdat ze zich hier ook als dieren gedragen en niet als halve mensen in een dierenlichaam zoals in zoveel films van vandaag de dag met dieren in de hoofdrol (Shrek, The secret life of pets, nog tientallen films etc). Hier worden de dieren opgejaagd, zijn ze vooral kwetsbaar en hebben ze hun eigen visie op de wereld. De film geeft ook duidelijk een boodschap af. Het slotkwartier maakt wel veel goed, met een levensecht gevecht tussen de konijnen en daarna ook met de hond. Behoorlijk bloederig nog. Verder gewoon mooie beelden en een goede soundtrack, maar nogmaals, ik had er iets meer van verwacht. Wat dat betreft maakte een dierenserie als Beestenbos is Boos vroeger meer indruk op mij, al is dat ook ruim 20 jaar geleden.

3,5* blijven staan.

Bij “Watership Down” denkt bij iedereen van mijn generatie aan het prachtige liedje “Bright Eyes” van Art Garfunkel en die zielige film met die konijntjes. “Watership Down” was een wereldwijd boxoffice-succes, ook al voordat “Bright Eyes” in april 1979 de Top 40 bestormde en de grootste hit van dat jaar werd. Het zorgde er wel voor dat de bioscopen opnieuw vol stroomden voor een nieuw publiek dat deze unieke animatiefilm alsnog bezocht. “Watership Down” staat ook nu nog in de filmannalen als één van de beste niet-Disney-animatiefilms aller tijden en dat komt niet alleen simpelweg door de kwaliteit van de film, maar ook door het feit dat het op een aantal punten vrij radicaal breekt met de ongeschreven regels van de animatiefilm die voortkwamen uit die Disney-traditie.

Om te beginnen speelt “Watership Down” zich niet af in een sprookjesachtige, geromantiseerde wereld. De film is zeer trouw aan het gelijknamige boek van Richard Adams waarop het is gebaseerd en speelt zich af op bestaande, authentieke locaties die in bijna 40 jaar nauwelijks zijn veranderd. Regisseur Martin Rosen nam een groot deel van zijn animatieteam zelfs mee naar die locaties en liet er talloze foto’s maken, zodat ze zo precies mogelijk de beelden en de sfeer van de omgeving konden verwerken in hun animaties. De konijnen zien er ook echt als konijnen uit en het zijn subtiele verschillen in uiterlijk, mimiek en gedrag die het mogelijk maken om de verschillende karakters van elkaar te onderscheiden. De toon is ook erg serieus: dit is een spirituele reis volg gevaren en , inderdaad, er is geweld en er vloeit bloed. De enige humor komt van een gehavende zeemeeuw, maar die humor is nooit geforceerd.

De grote ambities van “Watership Down” worden meteen duidelijk in de openingsscène waarin we een indrukwekkende, surrealistisch sequentie zien waarin Frith [een soort God voor de konijnen] het mythologische verhaal vertelt van het konijn: ‘Prince with a thousand enemies ... digger, listener, runner, prince with a swift warning’. Ouders waren meer geschokt over het geweld in de openingsscène dan hun kinderen en de film bleek een groot succes bij jong en oud te zijn. En het is dat nadrukkelijke verschil met de Disney-formule dat deze film ook nu nog een aanrader maakt, niet alleen voor kinderen van alle leeftijden maar zeker ook voor volwassenen die de sentimentaliteit van Disney ontgroeid zijn.

In “Watership Down” verlaat een groep konijnen hun konijnenveld op basis van een naar voorgevoel van Fiver [Richard Briers], wiens intuïtie zijn vrienden al vaker heeft gered. Hun leider Chief Rabbit [Ralph Richardson] besluit zijn waarschuwing te negeren, maar in totaal besluiten 7 konijnen de gevaarlijke reis naar een nieuwe ‘warren’ te aanvaarden. Behalve Fiver zijn dat zijn beste vriend Hazel [John Hurt], ex-officier Bigwig [Michael Graham Cox], de sluwe Blackberry [Simon Cadell], de kleine Pipkin [Roy Kinnear], de snelle Dandelion [Richard O’Callaghan], de oude Silver [Terence Rigby] en Violet. Op weg naar wat ze hopen dat een paradijs zal zijn, moeten de ze de nodige gevaren trotseren waarbij de dood constant op de loer ligt. Een ontmoeting met de zich vreemd gedragende Cowslip [Denholm Elliot] doet de groep besluiten zijn uitnodiging om in zijn ‘warren’ te overnachten af te slaan en wanneer ze op het grondgebied van de angstaanjagende generaal Woundwort [Harry Andrews] betreden, blijken zelfs hun soortgenoten grote vijanden te zijn. Gelukkig krijgen ze hulp van Kehaar [Zero Mostel], een zeemeeuw die onder bescherming van de groep kan uitrusten van een lange reis richting de zee.

Dit Exodus-verhaal, met Fiver als een paranoïde Mozes-figuur, gaat zware thema’s niet uit de weg, maar verwerkt die thema’s op een wijze die zowel volwassenen als oudere kinderen, op hun eigen manier, kunnen bevatten. Het is die dubbele dimensie, die het de moeite waard maakt om de film als volwassene opnieuw te zien, waardoor de film – net als het boek – zo tijdloos blijkt te zijn. De animatie is effectief, de achtergronden zijn prachtig getekend en er is een mooie, ingetogen muzikale score. Bekijk ‘m nog eens, houd de zakdoeken bij de hand, zeker wanneer de engelachtige stem van Art Garfunkel heel eventjes zijn opwachting maakt. Een juweeltje voor oudere kinderen, jonge volwassenen en oudere jongeren.

Heel mooi boek, de film is ook ok. Natuurlijk verdwijnt er in de film veel van het boek, maar vooral jammer is dat er in de film iets verschijnt dat in het boek niet voorkomt. Namelijk het wijfje Violet.
Juist in het boek wordt pas op de Waterschapsheuvel duidelijk dat de konijnen die gevlucht zijn zich beseffen dat ze geen wijfjes bij zich hebben, en daarom een zoektocht naar wijfjes moeten inzetten.
In de film wordt tijdens de reis naar Waterschapsheuvel al een wijfje, Violet, door een roofvogel gepakt. Onnodige dramatisering, en afbreuk doent aan het boek. Ze hadden dus minstens één wijfje bij zich, waarom niet meer?

"All the world will be your enemy, Prince with a Thousand Enemies, and whenever they catch you, they will kill you. But first they must catch you, digger, listener, runner, prince with the swift warning. Be cunning and full of tricks and your people shall never be destroyed."

Jeetje, wat ben ik gevormd als kind door zulk soort tekenfilms. Diepe indruk lieten ze achter en door de jaren heen heb ik telkens een moment gehad dat ik 'behoefte' had om Watership Down te kijken. Met elke kijkbeurt ervaar ik dit verhaal nog net zo intens en emotioneel als de eerste keren kijken zoveel jaren terug. Het is zeker geen echte kinderfilm en heeft een rauw randje. Het is een verhaal vol avontuur, gevaar, moed, doorzettingsvermogen en (broeder) liefde. De band tussen Hazel en Fiver raakte me altijd diep. Dit ondersteund door de mooie en herkenbare stem van John Hurt en natuurlijk de prachtige muzikale ondersteuning. En dan niet enkel bright eyes, maar de muziek die door de gehele film heen te horen is. Recent ook de nieuwe Netflix serie bekeken, maar dan kijk ik toch vol weemoed omdat deze niet de intensiteit heeft van de film. Het blijft een van mijn favorieten en vele kijkbeurten zullen dan ook nog volgen.