Meningen
Hier kun je zien welke berichten baspls als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Uccello dalle Piume di Cristallo, L' (1970)
Alternatieve titel: The Bird with the Crystal Plumage
The Bird with the Crystal Plumage is een goede debuut-film van Dario Argento. Zijn herkenbare stijl is duidelijk aanwezig en veel typische Argento elementen zoals de moordenaar met de zwarte handschoenen worden geïntroduceerd.
De amerikaanse Sam is op een dag getuige van een moordpoging in een kunstgalerij in Rome. Na het voorval blijft de moordenaar hem bezighouden en hij gaat zelf op onderzoek uit om de politie te helpen.
Het acteerwerk is wel goed. De Engelse dub viel me eigenlijk ook heel erg mee, al is deze niet altijd even synchroon. Met name Tony Musante heeft zich zelf goed gedubd. Verder waren de Britse Suzy Kendall en Enrico Maria Salerno ook goed. Opvallend dat Argento eigenlijk nooit een film helemaal in het Italiaans heeft gemaakt. De eerste productie was al met internationale acteurs, dat is dan ook de standaard bij commerciële films in Italië heb ik het idee.
De film wist me al vrij snel te boeien en blijft daarna de hele tijd wel interessant. Het verhaal is erg vermakelijk en ook wel een beetje Hitchcock-achtig.
De titel is niet erg voor de hand liggend. Er komt wel een vogel in de film voor (die Siberische vogel bestaat trouwens niet in de film zien we een Chinese Kraanvogel) maar verder... waar die kristallen Pluimage vandaan komt is me ook een raadsel.
De film is al meteen erg sterk opgenomen, heel professioneel voor een debuut film en gezien het lage budget van $500,000 vind ik dat ze best veel hebben kunnen doen. De cinematografie was erg goed en ik vind het erg mooi dat Argento widescreen heeft gebruikt. Er zitten een aantal briljante shots in de film. Zo hebben ze voor de scène waar de galerij-eigenaar uit het raam van zijn appartement valt een oude camera naar beneden laten vallen, die was helemaal kapot op de stoep maar de filmrol heeft het wel overleefd. Eigenlijk waren alleen de hectische shots waar veel gebeurd een beetje minder geslaagd, dat kwam ook door het geluid dat niet heel goed ge-edit is. Maar in de rustige scénes vond ik de film zelfs erg modern aandoen.
De kills waren niet zo sterk als in Argento's latere films. We zien eigenlijk niet veel en het is meer minimalistisch. We zien een mes, we zien bloed, op een slimme manier met de beperkingen omgegaan.
Vraag me af wat Argento met/tegen katten heeft. In Inferno hebben we die traumatische scène en hier krijgen we de schilder met zijn bizarre eetgewoonte... Aan de andere kant heeft hij katten ook mooi mysterieus neergezet in enkele films.
Nog geen Goblin hier, de muziek is verzorgd door Ennio Morricone. Niet dezelfde sfeer maar wel een erg gave soundtrack met vooral mooie vocals (die ook een beetje leken op wat Goblin later voor Suspiria maakte). Al vond ik wel dat de film op sommige momenten geen muziek heeft waar er muziek had moeten zijn en muziek heeft waar er geen muziek had moeten zijn. Morricone heeft betere muziek gemaakt voor giallo's maar toch zeker niet slecht.
Alles bij elkaar een geslaagde film van Argento. Niet heel bijzonder maar wel vermakelijk en kwalitatief een van de betere giallo's. Aanrader.
Ultimo Treno della Notte, L' (1975)
Alternatieve titel: Don't Ride on Late Night Trains
Twee meisjes reizen met Kerstmis per trein van Duitsland naar Italië. In de zelfde trein zitten echter twee jonge criminelen en een sadistische vrouw. De nacht loopt uit op een nachtmerrie.
L'Ultimo Treno della Notte is een echte Italiaanse exploitatie-film a la The Last House on the Left. Er wordt weer flink wat uit de kast getrokken om het publiek van de 70ér even flink te choqueren. Heel veel schokkends komt er echter niet in beeld, maar een aardige dosis geweld en smeerlapperij zit er wel in. De eerste drie kwartier zijn puur ter introductie naar het moment dat de meisjes weerloos in de trein zitten. Daarna is er een sadistisch spelletje verkrachting gevolgd door wat suspense als de goede samaritaan die de verkrachters helpt op het station de vader van een van de meisjes blijk te zijn. We sluiten af met een stukje onvervalste wraak.
De film is het debuut van Irene Miracle die het Duitse meisje speelt en later een rol zou hebben in Dario Argento's Inferno. Macha Méril die de vrouw speelt had dat zelfde jaar ook een rol in Profondo Rosso.
Eigenlijk is het enige wat de film hem doet die ene scène in de trein en het einde. De wraak had van mijn part echter een stuk bevredigender mogen zijn en ook wel langer duren. Laat de vader zijn sadistische capaciteit maar eens gebruiken. En die vrouw had het natuurlijk ook zeker mogen ontgelden. Kortom vond ik het dus jammer dat de film niet het volledige potentieel heeft benut.
Eerder zag ik Short Night of Glass Dolls van Aldo Lado en die was toch een stuk beter verzorgd. Een veel subtieler verhaal en ook veel sterker camerawerk. Hier lijkt is het voornamelijk zo'n handheld look, wat er erg goedkoop uitziet. Nee alles bij elkaar is dit toch een stuk mindere film als dat debuut van Lado. Maar wel goed om ook deze cult-klassieker eens gezien te hebben.
Unbreakable (2000)
Als David als enige een treinongeluk overleeft komt hij in contact met stripboekenverzamelaar Elijah, die beweert dat hij een soort superheld is.
Unbreakable is een superheldenfilm die tegelijk totaal geen superheldenfilm is. In het begin lijken we een normale dramafilm te kijken, maar uiteindelijk speelt de film op een sterke manier met het concept van de held en de tweedeling goed en kwaad. Achteraf gezien is Elijah Price de hele tijd al haast een schoolboek voorbeeld van een superschurk, toch werkt de twist aan het einde.
Unbreakable is een van de best gefilmde films van M. Night Shyamalan. De camerabewegingen waren erg sterk en ook het kleurgebruik paste goed bij de film. De muziek van James Newton Howard werkte ook goed bij de film.
Nu bekend is dat Split en Unbreakable zich in het zelfde universum afspelen is het wachten op een confrontatie tussen David en Kevin in een volgende film. Waar hier nog sterk een goed vs kwaad climax wordt ontweken en in Split ook geen cliché happy end zit zou die film daar dan wel weer last van kunnen hebben.
Bruce Willis en Samuel L. Jackson speelden allebei erg goed hun rol en zoals eerder gezegd speelt de film op een geslaagde manier met het superhelden genre.
Under Fire (1983)
Alternatieve titel: In de Vuurlinie
Geweldige film! Goede effecten, Goed Geacteerd, Heel erg goede muziek en schitterende locaties. Heb hem samen met mijn Opa, die al sinds 1992 ieder jaar naar Nicaragua gaat en daar een aantal boerencoöperaties en scholen helpt, gekeken. Mijn Opa kende bijna iedere locatie, hij heeft dus letterlijk gelopen waar deze film zich afspeelt. Mooie en heel erg Goede film!
Under the Silver Lake (2018)
Under the Silver Lake: Ein Bild der Zeit
Sam bespioneerd vanuit zijn appartement in Los Angeles zijn knappe buurvrouw en krijgt een oogje op haar (nee niet die oude vrouw, maar dat Laura Palmer-type). Maar dan verdwijnt ze ineens spoorloos. Ondertussen worden er steeds meer honden vermoord in de stad en heeft een vooraanstaande bewoner een tragisch ongeluk. Sam ontdekt een complottheorie die iets te maken heeft met popcultuur en alles met elkaar zou kunnen verbinden…
Under the Silver Lake lijkt op het eerste gezicht een heel erg oppervlakkige en behoorlijk maffe film. In het begin dacht ik te maken te hebben met wel een heel platte hertelling van Hitchcock’s Rear Window of De Palma’s Body Double. In werkelijkheid is het echter een erg sterke poging van Mitchell om een portret te maken van deze tijd, de huidige obsessie met popcultuur en de revival van de 21e eeuw. Verpakt in een Hitchcockiaanse Thriller met zowel invloeden van Lynch, De Palma als de vooroorlogse film.
Zoals al eerder gezegd is de film een echt portret van deze tijd en van hoe jongeren deze tijd zien. Seks is net zoiets geworden als met iemand praten over het weer. Kan wel even tussendoor terwijl je naar het nieuws aan het kijken bent. Iedere zichzelf respecterende actrice is prostituee. Vinyl is weer dood normaal. Iedereen is wel ergens obsessief fan van. De subculturen waarin iedereen zo extravagant mogelijk gekleed gaat maar wel door moderne en retro-dingen te combineren. Populaire bands die muziek maken die zo uit de jaren ’70 /’80 zou kunnen komen maar wel met totaal nonsensicale teksten, een belachelijke act eromheen en een naam die meerdere “mainstream”-dingen combineert tot iets dat heel “undergound” is. Om nog maar te zwijgen over totaal bizarre post-dadaïstische cultuuruitingen. Een begraafplaats is een hangplek, openlucht cinema of restaurant geworden en in een mausoleum worden concerten gegeven. De doden zijn dus niet langer heilig, maar wee je gebeente als je als man voet zet in de dames wc.. Waar kindermoord het schokkendste was wat men zich in de jaren ’70 voor kon stellen is dat nu hondenmoord. Over kinderen gesproken, die etterbakken trappen we helemaal in elkaar (volledig gerechtvaardigd overigens).
Alsof dat nog niet herkenbaar genoeg is zijn complottheorieën, paranoia en urban legends ook aan de orde van de dag. Overal wordt immers iets achter gezocht. Nu vrijwel iedereen niet meer gelooft zijn mensen de meest vreemde vormen van bijgeloof gaan aanleren om toch verklaringen te zoeken. De gemiddelde huisvrouw (en vermogende zo blijkt uit de film) geloofd dingen waar zelfs middeleeuwse horigen vreemd van zouden hebben opgekeken.
Net als het werk van Tarantino is Under the Silver Lake een film over film. Mitchel doet geen enkele moeite om ons ervan te overtuigen dat de film zich in de werkelijkheid af speelt. Dode dieren zijn komisch-gedateerde animatronics, bij scènes in de auto zijn achtergronden projectie-schermen en de maté paintings die van de jaren ’30 tot ’80 de belangrijkste optische effecten waren zijn terug van weggeweest. Waarom een huis bouwen als je het ook kan schilderen? In Citizen Kane deden ze het ook. Naarmate de film vordert worden deze verwijzingen steeds stilistische. Wanneer Sam door de zwerver-koning in een grot is geketend lijkt de set zo uit een Duitse Expressionistische film gehaald.
Toen De Palma zijn expliciete en gewelddadige thrillers combineerde met de prachtige melodische Italiaanse muziek van Pino Donaggio zal dat mensen net zo ontoepasselijk hebben geleken als de klassieke Hermann-esque muziek van Rich Vreeland dat bioscoopbezoekers van nu doet. Ik vind het echter prachtig omdat dit soort muziek bij uitstek geschikt is om de kijker mee te slepen in een verhaal.
Hoewel Hitchcock ook wel het nodige gebruik heeft gemaakt van Red herrings zorgde die ervoor dat de film altijd één geheel bleef. Mitchel kiest eerder het naïeve pad van De Palma en Argento waarin de cinematische werkelijkheid van de filmmaker geen grenzen heeft en zijsporen niet bijzaak maar hoofdzaak zijn. De dode honden die zo prominent zijn in de eerste helft worden uiteindelijk helemaal niet meer genoemd. Het zelfde geldt voor de angstaanjagende uilenvrouw die in het middenstuk voorkomt. En eigenlijk ook voor alles tussen “de openbaring” en het einde. The Songwriter vond ik wel geniaal gevonden. Wat als je hele cultuur het product is van één man die geld wilde verdienen? Wat zou dat leeg en betekenisloos zijn.
Ik keek de film in een vrijwel lege zaal met twee ouderen die tot mijn grote ergernis meenden dat je mag praten tijdens een film (even voor de duidelijkheid: dat mag niet!). Dom gelach en kreten van verbazing waren er genoeg maar ook uitspraken als “dit is echt amateuristisch” en “slechtste film die ik ooit heb gezien”. Naast ergerlijk is het eigenlijk ook wel grappig dat ze dat juist zeiden wanneer er gebruik werd gemaakt van technieken die in vooroorlogse films al werden gebruikt zoals de maté-painting. Ik denk dat het een understatement is als ik zeg dat ouderen deze film niet kunnen begrijpen. Vreemd dat juist ik dat zeg, want ik ben bij uitstek iemand die jongeren en hun cultuur niet begrijpt (al ben ik er zelf een). Het verbaasde me niet dat bij de IMDb statistieken te zien dat de film het hoogst gewaardeerd is in de categorie 18-30 en het laagst in 0-18 en 50+. Ook niet verbaasd dat mannen de film beter waarderen dan vrouwen, het is immers net zoals het werk van Hitchcock, De Palma of Argento een film die volledig vanuit het mannelijke perspectief is geschoten.
Mijn eindoordeel? Een aparte film, maar ondanks de verwijzingen naar Twin Peaks en Mulholland Drive geen Lynchiaans apart maar eerder een extreme droogkomische variant van wat Argento en De Palma in een melige bui zouden verzinnen. Ondanks mijn bedenkingen aan het begin wist de film me prettig mee te slepen in het mysterie. De combinatie van de kritische en weinig subtiele blik op de wereld van nu en de stilistische benadering met popcultuurverwijzingen maken Under the Silver Lake tot een prettig gedurfde film. Mitchell’s pogingen tot provocatie en humor leveren een paar totaal van de pot gerukte scènes op (een keer zelfs letterlijk), maar dat mag de pret niet drukken. Geen film voor iedereen, maar gaat dat zien!
Underdog (2007)
Leuke film die toch tegen het b-film aanzit. Bovenal is deze Underdog heel erg grappig. wel verschrikkelijk geacteerd en belabberde effecten. het verhaal is ook niet echt origineel.
Unendliche Geschichte, Die (1984)
Alternatieve titel: The NeverEnding Story
Geweldige film! het enige slechte wat erover te zeggen valt is dat ik me irriteer aan de Engelse nasynchronisatie en dat sommige karakters een beetje vaag zijn. Verder is The Neverending Story echt geweldig. Prachtige Muziek, Heel heel heel erg goede effecten voor een Duiste film uit 1984, mooi verhaal. doet me een beetje denken aan The Dark Crystal. Echt een topper!
Unforgiven (1992)
"You better bury Ned right!... Better not cut up, nor otherwise harm no whores... or I'll come back and kill every one of you sons of bitches."
Clint Eastwood, Gene Hackman, Morgan Freeman, Richard Harris, Allemaal top acteurs helemaal thuis in hun in deze eerste klas Western van Eastwood. Na High Planes Drifter nogmaals bewezen dat hij veel heeft geleerd van Sergio Leone.
Het verhaal van Unforgiven blijft een beetje kleinschalig en iet wat simpel. Maar dat is des te beter want dat maakt het wat anders dan een willekeurige western met schietende cowboys. Bovendien maakt het het veel realistischer en geloofwaardiger. De film is gebaseerd op enkele waargebeurde feiten. Het script lag al 20 jaar ergens in een la toen Eastwood het voor het eerst las, Hackman had al een paar keer nee gezegd tegen in rol in de film, maar toen hij hoorde dat Eastwood regisseerde stemde hij in onder de voorwaarde dat de film vuurwapengevechten niet zou verheerlijken.
De muziek die deels door Eastwood zelf is geschreven deed me af en toe een heel klein beetje denken aan Ennio Morricone. In ieder geval paste de muziek erg goed bij de sfeer van de film.
Erg mooie opnames. Net als Sergio Leone en Kevin Constner weet ook Eastwood het wilde westen erg mooi op film vast te leggen. De stunts en effecten zijn ook erg gaaf, weer eens iets anders dan wat je gewend bent van de wat oudere westerns.
Al met al is Unforgiven een erg goede western met een gaaf en een beetje dubbelzinnig verhaal, goed acteerwerk, goede cinematografie en een enorme bad-ass Clint Eastwood.
Een Must-watch.
Uninvited, The (1944)
"They call them the haunted shores, these stretches of Devonshire and Cornwall and Ireland which rear up against the westward ocean. Mists gather here... and sea fog... and eerie stories..."
Een broer en zus treffen bij toeval een huis aan de kust. Ze willen het meteen kopen. Maar dan blijkt er iets eigenaardigs met het huis te zijn. The Uninvited is een sfeervolle klassieke spookhuis film uit de jaren '40.
Het mag dan een Amerikaanse film zijn, door de cast en de locaties kwam de film heel Brits over. Ray Milland zet een sterke hoofdrol en het verdere acteerwerk was ook zeker niet verkeerd.
Het duurde even voordat het verhaal opgang kwam, maar daarna zaten er wel een paar bijzonder sfeervolle spookscènes in met druipkaarsen en dergelijke. De spook-effecten zagen er voor toen wel creepy uit, maar zijn vrij schaars. De backstory vond ik eigenlijk niet mysterieus genoeg, maar was opzich zeker niet slecht.
Alles bij elkaar een leuke film om een keer gezien te hebben, maar wat minder als ik er van had verwacht. Vooral het mooie huis en de nacht-scènes maken de film de moeite waard.
Unknown (2011)
"In the Stasi, we had a basic principle: ask enough questions and a man who is lying will eventually change his story. But the man who tells the truth cannot change his, however unlikely his story sounds."
Erg goede film. Tot nu toe het beste dat ik van Liam Neeson heb gezien.
Erg goed verhaal. Een bioloog komt met zijn vrouw aan bij hun hotel in Berlijn en komt erachter dat hij zijn koffer is vergeten, hij neemt een taxi terug naar het vliegveld maar verongelukt daarbij. Als hij uit een coma ontwaakt blijkt iemand anders zijn identiteit te hebben aangenomen.
Veel goede wendingen. Vond het ook grappig dat Martin hulp kreeg van een voormalig Statsi-lid.
Goede muziek, mooie soundtrack die goed bij de film past en met de film mee veranderd. Leuk dat ze Blue Monday van New Order in de club draaide.
Erg mooi opgenomen, de wolken in het begin zien er o.a. schitterend uit in 1080p. Goede effecten, minimale CGI. De slow-motion shots vond ik erg indrukwekkend.
Goede en zeer vermakelijke film.
Aanrader
Unnamable, The (1988)
Alternatieve titel: H.P. Lovecraft's The Unnamable
"Randolph! They're all dead!"
*Lezend uit het Necronomicon* -"That's to be expected."
Een sfeervolle verfilming van H.P. Lovecraft's korte verhaal (hetzij zeer losjes gebaseerd). De film bevat toch diverse elementen uit het werk van Lovecraft en eerdere verfilmingen.
Het acteerwerk is een beetje magertjes, maar dat was ook te verwachten. Mark Kinsey Stephenson en Charles Klausmeyer waren toch nog aardig.
De film ziet er best goedkoop uit, vooral qua camerawerk. De opnamelocaties zijn best sfeervol maar hadden uiteraard beter gekund. De film komt een beetje laat op gang en word aan het einde een beetje afgeraffeld.
De gore was niet slecht maar had veel beter gekund. Het monster zag er eigenlijk best goed uit, jammer dat het maar erg weinig in de film zit. Eigenlijk is duidelijk te zien dat het grootste deel van het budget is gespendeerd aan de make-up.
De muziek van David Bergeaud was niet heel bijzonder. Wat orkestrale muziek die de hele film door word herhaalt en zeer magere synthesizer muziek.
De film heeft ook een aantal grappige "knipoogjes" naar andere Lovecraftiaanse werken. Zo heet de universiteit uit deze film Miskatonic, net als in Stuart Gordon's Re-animator. En leest Carter uit het Necronomicon...
Gefilmd in slechts 3 weken en geschreven in 7 dagen... Vier weken werk.
Geinig filmpje dat gelukkig niet te lang is. Vraag me af of deel twee beter is.
Untergang, Der (2004)
Alternatieve titel: Downfall
"Wenn ich treffe, Eisenhower, werde ich ihm den Hitlergruß zu geben oder ihm die Hand geben?"
Oliver Hirschbiegel's Der Untergang gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Traudl Junge.
Bruno Ganz is een zeer getalenteerd acteur en geeft hier een erg goede vertolking van Adolf Hitler. Alexandra Maria Lara deed het goed als de secretaresse van der fuhrer. Verdere acteurs waren ook allemaal in orde. Bewijst maar weer dat Duitsland een veel beter film land is dan Nederland, geen enkele film uit de lage landen kan dit overtreffen.
Der Untergang vertelt het verhaal van Traudl Junge, de secretaresse van Adolf Hitler. Als het rode leger Berlijn heeft omsingelt wil de fuhrer alles behalve vluchten of zich overgeven. In zijn bunker in Berlijn blijft hij tot op het bittere eind. De russen maken erg veel burgerslachtoffers en de bunkers liggen dan ook vol met gewonden zonder medicijnen of goede verpleging.
Een sterk en realistisch (het had veel geromantiseerder gekund) verhaal met de nodige drama. Hitler word vrijwel overal als een gewetenloos monster afgebeeld dat niets anders is dan de duivel in hoogst eigen persoon. Hier echter zien we ook een andere kant van de Duitse tiran. We zien hoe hij gevoelens toont. Hoewel hij zijn generaals voortdurend afsnauwt en de meest belachelijke dingen uitkraamt vond ik de manier waarop hij met zijn hond omgaat en hoe hij zijn secretaresse behandeld toch alles behalve diabolisch. Dat is erg gedurfd van Hirschbiegel, zeker als Duitser. Adolf was natuurlijk ook een mens, wel eens waar totaal gestoord, maar hij had ook gevoelens. Dat maak deze film erg sterk vind ik.
Goede muziek van Stephan Zacharias, al hebben ze voor een heleboel stille momenten gekozen. De cinematografie vond ik ook erg mooi. De manier waarop het filmt is en gemonteerd is zeer goed. De film is opgenomen op celluloid film, we zien genoeg heerlijke filmkorrel en de begin titels trillen een beetje. De sets van de bunker, Berlijn ect vond ik ook erg goed gelukt.
Een erg goede film. Mogen wij als Nederland een voorbeeld aan nemen, als onze oosterburen het kunnen dan zouden wij het toch ook moeten kunnen? Ik irriteer me er erg aan dat ze de film in Amerika Downfall noemen, noem een film gewoon bij zijn originele titel waar hij ook vandaag komt. Ook zeer irritant dat de quotes op IMDb naar het Engels vertaalt zijn, dat was bij Metropolis ook al. Aanrader.
-Acteurs 8/10
-Verhaal 9/10
-Cinematografie 10/10
-Muziek 7/10
-Algemeen 9/10
Untouchables, The (1987)
"I want you to get this fuck where he breathes! I want you to find this nancy-boy Eliot Ness, I want him DEAD! I want his family DEAD! I want his house burned to the GROUND! I wanna go there in the middle of the night and I wanna PISS ON HIS ASHES!"
Geweldige film, De cast is perfect; Kevin Costner is een goede hoofdpersoon en heeft een sterke rol. Rovert De Niro zet een fantastische Al Capone neer en Sean Connery is gewoon geweldig. Ook is de cinematografie erg goed, de film is schitterend opgenomen. Goede locaties, erg goed hoe ze het Chicago van de 30's hebben weten te imiteren. Het verhaal is erg goed. Erg goede effecten en stunts. Niet te overdreven en zeker geen hersenloze actiefilm maar erg realistisch geweld.
Erg vermakelijk om te zien. Een aantal briljante scenes en een geweldige soundtrack van Ennio Morricone.
Aanrader.
Usual Suspects, The (1995)
"Keaton always said, "I don't believe in God, but I'm afraid of him." Well I believe in God, and the only thing that scares me is Keyser Soze."
De top 250 maar eens afwerken, en aangezien ik de hele dag al Crime heb gezien besloot dan nog maar een crime-film te kijken.
Het acteerwerk was prima, vooral de rol van Kevin Spacey kon ik wel waarderen.
De film is in het begin niet zo heel erg bijzonder, het is meer aan het eind dat de film een uniek karakter krijgt. Wat ik persoonlijk wel vervelend vond was de manier waarop het werd verteld (niet in chronologische volgorde). De plot-twist aan het einde kon ik zeker waarderen. Om Dr. House te citeren "Everybody lies", de hele getuigenis, dus ook vrijwel alles dat in de film was, was gelogen. Mijn vraag blijft, wat is nu wel echt gebeurt?
De cinematografie vond ik best wel sterk. Mooi opgenomen en ook wel mooie muziek, al had ik het idee dat die niet helemaal bij de toon van de film paste op sommige momenten.
The Usual Suspects was wel degelijk een vermakelijke kijkervaring. Maar ik vind de notatie in de top 250 naar mijn mening toch wel een beetje hoog. Zeker, de film onderschat zich van andere films in het genre, maar zo heel bijzonder was het ook weer niet.
Sterke film.
Utøya 22. Juli (2018)
Alternatieve titel: Utøya: July 22
De 19 jarige Kaja is samen met haar zus naar het zomerkamp van de Noorse Arbeiderspartij op het eiland Utøya, nabij Oslo. De jongeren horen hoe een bom ontploft in de hoofdstad en even later klinken er schoten op het eiland...
Voorafgaand aan de film vaak de kritiek gehoord dat het ongepast is om een film te maken over een recente tragedie. Daartegenover zou je kunnen vragen: wat is recent? Er zijn ontelbare films gemaakt over de Holocaust, lang niet allemaal respectvol. Erik Poppe kunnen we in ieder geval niet verwijten dat zijn film zonder respect gemaakt is. Ook vind ik dat hij een geslaagde invalshoek heeft gekozen, waardoor het allemaal niet goedkoop en wrang aanvoelt (zoals bijvoorbeeld sommige films over de aanslag van 11 september en de Holocaust).
Utøya 22. Juli bestaat volledig uit één lang shot. Niet zoals voorlopers als Rope van Hitchcock en Birdman, waarbij er subtiele overgangen zijn ingebouwd en het slechts één shot lijkt (wat ook al ongelofelijk lastig te maken is), maar daadwerkelijk één take. 5 dagen lang werd iedere dag één take van de volledige film opgenomen. De opnames van de 4e dag zijn gebruikt in de uiteindelijke film. Dingen als een mug die in close-up op een arm gaat zitten en de 'cameraman' die (bijna) valt zijn dus per toeval gebeurd. Regie instructies werden gegeven door middel van oortjes bij de cameraman en portofonen bij mensen buiten beeld.
De stijl van filmen was wel even wennen in het begin. Geen cuts maar een continue verandering van perspectief. Het camerawerk doet denken aan een soort 'foundfootage'-film waarbij de cameraman een personage is in het verhaal. Je merkt hier heel duidelijk wanneer er gezoomd wordt en de cameraman zich verplaatst of ergens in gaat, maar in het verhaal wordt de camera volledig genegeerd. Waarschijnlijk wilde Poppe de kijker het gevoel geven dat je er zelf bij bent, maar zonder de camera tot een personage te maken. Het klinkt erg afgezaagd, maar het werkte wel uitstekend. Iedere keer als er een geweerschot te horen was ging er een rilling door me heen.
Hoewel een film vanuit het perspectief van Breivik wellicht ook heel interessant geweest zou kunnen zijn (wat beweegt je om zoiets te doen?) vind ik het een sterke keuze om alle aandacht volledig op een persoon tijdens de aanslag te richten. Op deze manier weet je als kijker net zoveel als de personages en dat maakt de film ook nog eens heel spannend.
Hierdoor wordt het ook een studie over wat een groep mensen doet in een crisis. In Hollywood zie je vaak dat iedereen ineens heel nobel wordt en gezamenlijk als een team alles wil oplossen. Met Night of the Living Dead liet George A. Romero al zien dat dat een illusie is en mensen juist meer conflicten met elkaar krijgen. Poppe mijd gelukkig ergerlijke clichés en schetst interessante situaties.
Het verhaal van de film is fictief, maar wel gebaseerd op verslagen van overlevenden. Ik zal niet de enige zijn die zich heel erg heeft verbaasd over de tamelijk roekeloze handelswijze van de hoofdpersoon. Het is natuurlijk niet voor te stellen hoe het is om in zo’n situatie te zijn, maar kosten wat het kost iemand proberen te vinden is het slechtste wat je kan doen in een noodsituatie en al helemaal hier. Zonder iets te zeggen weglopen bij een groep die had afgesproken bij elkaar te blijven is ook alles behalve verstandig.
Mijn enige echte kritiekpunt bij deze film is dat ze de documentaire beelden vooraf en de teksten achteraf achterwegen hadden moeten laten. De film zelf is een ervaring, puur gericht op de beleving van de jongeren en over hoe een groep zich gedraagt in crisis. Dat er achteraf vermeld wordt hoeveel doden er zijn gevallen kan ik nog wel begrijpen, maar ik vond het echt te ver gaan dat er direct na de film politieke statements werden gemaakt. Er word de hulpdiensten verweten dat ze niet voorbereid waren en verder wordt de kijker opgeroepen om weerstand te bieden aan het opkomende rechts-extremisme. Jammer dat zo'n indrukwekkende filmervaring door zo'n voorgekauwde moraal achteraf een beetje onderuitgehaald wordt. Zorg ervoor dat mensen de film kunnen laten bezinken en laat ze dan hun eigen conclusies trekken. Daarnaast zou het nog veel indrukwekkender zijn als de film echt alleen één shot was en er dus geen andere beelden en tekst bij komen kijken (op aftiteling na dan).
Al met al een erg indrukwekkende film. Bijzonder veel lof voor de cameraman en acteurs die onder zeer moeilijke omstandigheden hebben moeten presteren.