Ridicuul.
De Palma lijkt
Scarface over te willen doen maar dan in een andere setting. Het resultaat is een behoorlijk mislukte film wat mij betreft die gewoon van alles fout doet. Het zal wel een nostalgische film zijn als ik hem op 16-jarige leeftijd had gezien maar dat is dus nu niet het geval. Ik vond het maar een vreemde film.
The Untouchables is eigenlijk zo'n beetje Hollywood at its finest. Een compleet van de pot gerukt verhaal dat weinig met die tijd te maken lijkt te hebben inclusief de typische schurken, helden en grapjes. Daarbij horen enkele compleet ridicule figuren en de typische stoere helden die geen charisma hebben en geen indruk willen maken.
Daarbij zit Costner voorop. Een onzichtbare held wat mij betreft die wel geschikt is voor dit soort rollen maar ze nooit echt met de volle 100% kan uitvoeren. Connery vond ik ook tegenvallen. Ik had hem graag Oscars gegeven voor andere rollen maar niet voor deze. Dit was mij te veel out of the box voor hem. De Niro doet het verder beter maar krijgt net wat te weinig screentime. Hij mag een aantal dialogen optrommelen en dan weer naar huis.
De andere rollen zijn allemaal zo theatraal en zo belachelijk dat ik elk heftig of sentimenteel moment van de film niet meer serieus kan nemen. Neem nou personages zoals de fotograaf of de boekhouder bijvoorbeeld, die rollen zijn zo sterk aangezet dat ik me nog afvraag waarom De Palma nog voor scenes zoals
het opblazen van een bar met kinderen of het bruut afknallen van hoofdpersonages gaat. Het werkt gewoon totaal niet meer.
Verder is de muziek van Morricone uiteraard mooi, maar ontzettend misplaatst. Alsof het weggelopen is uit een Marvelfilm. Het geeft enkele scenes een bijna fantasierijk duwtje in de rug en die voelt compleet misplaatst aan. Dat het ook zo bombastisch erdoorheen gegooid moet worden snap ik verder ook niet.
Visueel valt de film dan wel weer te prijzen, knap camerawerk en mooie shots. Leuke details voor de sets verder en vooral leuke shootouts waarvan er enkele zelfs iconisch zijn geworden.
De finale op de trap is er uiteraard eentje die best gaaf is, en dat tilde het cijfer op van een 1,5* naar een 2,0*. Verder zijn vrijwel alle scenes gewoon belachelijk te noemen.
Personages zijn suf, de grapjes voelen misplaatst aan en de film lijkt voortdurend multiple personality disorder te hebben door steeds van toon en sfeer te verwisselen. Misschien is het de bedoeling, maar ik vind het vooral suf. Ik sta dan ook behoorlijk van de status en het gemiddelde te kijken. Buiten een mooie visuele look heeft de film voor mij namelijk echt niks te bieden behalve een hoop melige momenten en vreemde keuzes.