The Untouchables (1987)

Absoluut geen sterke film. Oké deze komt uit 1987 maar veel scènes hebben een plakkerige studio sfeer.Het kleeft aan je ogen.
Geluid ook studio en zeer blikkerig. Iemand krijgt een klap en je hoort het drumstel van Ome Willem.
Een sentimenteel kwijlend strijkorkestje bij elke dode good guy teistert je trommelvliezen.
Het geluid voelt dan ook aan als het dove broertje van Dolby Atmos.

Misplaatste humor ook van die boekhouder. Blij dat bij hem zijn hersens uit zijn kop geschoten werden.

De Niro was goed en enkele scènes redden de film

The Untouchables gaat over de strijd tussen Federaal agent Eliot Ness(Costner) en Al Capone(De Niro). Ness merkt dat de macht van Capone diep binnen het politie en ambtelijk apparaat is gedrongen. Hij gaat op zoek naar een stel onkreukbare agenten. De eerste is de ouwe rot Jimmy Malone(Connery). Een Ierse no-nonsense wijkagent met veel kennis van de straat. Verder selecteren ze de rookie George Stone (Garia), een scherpschutter en de accountant Oscar Wallace(Smith). Zij gaan de keiharde strijd aan met Capone. Het verhaal is recht toe recht aan en leunt op de vertolkingen van Connery en De Niro die dit klusje op routine kunnen. Ik ben geen Costnerfan maar voor de brave en vooral kleurloze Ness is hij wel goed gecast en vormt hij een mooi contrast met de streetwise Malone en de patserige Capone. Garcia in een van zijn vroege rollen toont zijn potentie ondanks de beperkte ruimte die hem geboden wordt maar het meest memorabel is beroepsengerd Billy Drago als Frank Nitti. Een perfecte combinatie van glibberig en creepy. Charles Martin Smith valt een beetje uit de toon. Die lijkt enkel gecast omdat ze een nerd met een bril nodig hadden. The Untouchables is een spannende gangsterfilm die niet verveeld en mooie shots van jaren 20 Chicago biedt. Bepaalde scenes uit deze film werden ooit gebruikt voor een kookprogramma bij Villa Achterwerk, als ik mij goed herinner.

Topacteurs, maar de 'vier musketiers' leveren net geen topfilm. Sommige scenes lijken zijn tijd te hebben gehad, maar los daarvan biedt het wel een aangenaam misdaadverhaal.

Ik had hier toch wel veel meer van verwacht. Standaard misdaadfilmpje dat alles braaf volgens het boekje doet. Het is me allemaal iets te oppervlakkig uitgewerkt en de personages zijn bordkartonnen figuren. Hierdoor ging het geheel nooit echt leven voor mij. Sean Connery zet duidelijk de beste prestatie neer en kan dan ook wat kleur meegeven aan zijn personage, maar het blijft stereotiep tot in het extreme. De Niro is ook goed, maar speelt hier hoe hij in tientallen andere films ook speelt. Niet echt revolutionair materiaal. Kevin Costner is hier wel maar een droge kloot zonder charisma. Dat doet de film geen goed.
De sfeer is verder wel prima hoor, en er zitten enkele straffe scènes in; zoals de moord op Connery z'n personage of de shoot-out op het station, maar over het algemeen blijft dit teveel bij de oppervlakte. Je hebt het al wel eens gezien, en beter.

film is zwak, idd te kneuterig geacteerd

DeNiro blijft geweldig
Kostner was hier idd wat slapjes (wel andere films waar ie het toch goed doet maar n echte heldenrol past hem niet nee)
Garcia zeker goed op dreef, al als jonge acteur
Connery beetje overacted maar blijft ook leuk im te zien..
en dan billy drago geweldig hoe die weer de rol als engerd neerzette...

nee degene die voor mij eigenlijk de hele film verpest ook al is ie halverwege al uit de film geschoten ...is idd dat boekhoudertje... zooooooooooo fout!!!! en dan vindt connery het nog erg ook in die liftscene waar dat engerdje is opgehangen...
zelfde soort figuur verziekte de gostbusterfilms waar ik al als kind van over me nek moest die de nerd speelde ...bleh!!

Brian De Palma mixt de film noir en een historisch epische film met de nodige westernelementen. Het is soms wat veel afgeborsteld, maar het blijft een heerlijke blockbuster met een topcast, passende muziek en enkele iconische scènes. Een film waar ik mee ben opgegroeid.

Sean Connery kreeg hiervoor een Oscar, zeker niet onterecht. Jammer dat het enkel bij deze film is gebleven, maar het is ook niet zomaar een goedmakertje. Het is heerlijk theatraal met de nodige bombastische aankleding. Maar dat hoort er wel bij moet ik zeggen. Het is geen historisch correct film, maar een strijd tussen de goeie en de slechte, met helden en moordenaars, met spannende gebeurtenissen en de nodige drama. Heerlijke cinema.

Ik heb The Untouchables vanmiddag maar weer eens herzien en blijf het een toffe film vinden.

Ridicuul.

De Palma lijkt Scarface over te willen doen maar dan in een andere setting. Het resultaat is een behoorlijk mislukte film wat mij betreft die gewoon van alles fout doet. Het zal wel een nostalgische film zijn als ik hem op 16-jarige leeftijd had gezien maar dat is dus nu niet het geval. Ik vond het maar een vreemde film.

The Untouchables is eigenlijk zo'n beetje Hollywood at its finest. Een compleet van de pot gerukt verhaal dat weinig met die tijd te maken lijkt te hebben inclusief de typische schurken, helden en grapjes. Daarbij horen enkele compleet ridicule figuren en de typische stoere helden die geen charisma hebben en geen indruk willen maken.

Daarbij zit Costner voorop. Een onzichtbare held wat mij betreft die wel geschikt is voor dit soort rollen maar ze nooit echt met de volle 100% kan uitvoeren. Connery vond ik ook tegenvallen. Ik had hem graag Oscars gegeven voor andere rollen maar niet voor deze. Dit was mij te veel out of the box voor hem. De Niro doet het verder beter maar krijgt net wat te weinig screentime. Hij mag een aantal dialogen optrommelen en dan weer naar huis.

De andere rollen zijn allemaal zo theatraal en zo belachelijk dat ik elk heftig of sentimenteel moment van de film niet meer serieus kan nemen. Neem nou personages zoals de fotograaf of de boekhouder bijvoorbeeld, die rollen zijn zo sterk aangezet dat ik me nog afvraag waarom De Palma nog voor scenes zoals het opblazen van een bar met kinderen of het bruut afknallen van hoofdpersonages gaat. Het werkt gewoon totaal niet meer.

Verder is de muziek van Morricone uiteraard mooi, maar ontzettend misplaatst. Alsof het weggelopen is uit een Marvelfilm. Het geeft enkele scenes een bijna fantasierijk duwtje in de rug en die voelt compleet misplaatst aan. Dat het ook zo bombastisch erdoorheen gegooid moet worden snap ik verder ook niet.

Visueel valt de film dan wel weer te prijzen, knap camerawerk en mooie shots. Leuke details voor de sets verder en vooral leuke shootouts waarvan er enkele zelfs iconisch zijn geworden. De finale op de trap is er uiteraard eentje die best gaaf is, en dat tilde het cijfer op van een 1,5* naar een 2,0*. Verder zijn vrijwel alle scenes gewoon belachelijk te noemen.

Personages zijn suf, de grapjes voelen misplaatst aan en de film lijkt voortdurend multiple personality disorder te hebben door steeds van toon en sfeer te verwisselen. Misschien is het de bedoeling, maar ik vind het vooral suf. Ik sta dan ook behoorlijk van de status en het gemiddelde te kijken. Buiten een mooie visuele look heeft de film voor mij namelijk echt niks te bieden behalve een hoop melige momenten en vreemde keuzes.

Topfilm. Bijna perfect. De acteerprestaties zijn top, zoals te verwachten met deze sterrencast. Robert de Niro mag daarbij dan minder schermtijd krijgen dan The Untouchables maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door zijn weerzinwekkende en angstaanjagende performance als Al Capone. Het lijkt me onmogelijk dat iemand hem in deze rol ooit zal overtreffen. Maar ook de prestaties van Kevin Costner, Andy Garcia en Sean Connery mogen er meer dan zijn. Ik had wel wat voorbehoud bij de rol van Charles M. Smith die zich blijkbaar moeiteloos omschoolt van saaie boekhouder naar trefzekere cop. Goed gespeeld maar lijkt me weinig realistisch, al heb ik verder niet de feiten hierover gecheckt.
Prima scenario van David Marnet - in de praktijk heeft ook De Palma enige inbreng gehad - dat me van in het begin bij de lurven heeft genomen. Een vrij simpele plot maar de emotionele connectie is aanwezig. En het is genieten van de prachtige jaren ‘30 stilering met aandacht voor allerlei details, naast de prachtige score van Ennio Morricone.

Eén scene wil ik toch speciaal vermelden. De trappenscene met de kinderwagen - geen verrassing uiteraard - omdat deze zo magistraal is. Een meesterwerk binnen de film en voor mij - wat me niet gauw overkomt - een kippenvelmoment. Een tribute aan Eisenstein maar het wordt wat mij betreft naar een next level gebracht. Prachtig uitgedacht en in beeld gebracht.
Wat me verder opviel was de bijzondere rol van Billy Drago als Frank NItti. HIj heeft een bijzondere uitstraling en lijkt mij een beetje de rol te hebben van trieste clown, het Pierrot figuur. Zie de operascene waarin hij Robert de Niro op de hoogte brengt van zijn laatste moordexploot terwijl op de bûhne een echte Pierrot staat, in wit kostuum en wit geschminkt. Deze outfit kan m.i. gelinkt worden aan de finale confrontatie tussen Kevin Costner en Billy. Billy loopt er dan bij in wit kostuum met zwarte knopen, op de daken van Chicago als bûhne, de Pierrot van dienst. Hij speelt zijn rol als huurmoordenaar, vaak met een grimas op het gezicht, tot het over is.
Score verhoogd bij deze herziening.

Het is natuurlijk de natte droom van mening conservatief: crime fighten om het crime fighten. De Palma laat de onzin ervan zien maar verheerlijkt het ook, filmisch dan. The untouchables brengt dat alles met luchtigheid, een kleine knipoog en een flamboyante stijl, waardoor het niet te vergelijken is met veel van de loodzware gangsterdrama's uit de Hollywood-school. Cameravoering en muziek zijn misschien wel de twee sterkste punten van de film. Heel fijn die Morricone score hier, past geweldig, en wat het eerste betreft vallen met name de dynamische POV-shots op. Met een erevermelding voor het moment dat de overvaller het huis van Malone binnen gaat. Het zou een Hitchcock-scene kunnen zijn. Ook het trappenmoment is natuurlijk tof, eigenlijk de reden voor mij om de film te gaan zien, maar ik vind wel dat De Palma het een beetje verkloot door bijna een zwaailicht te zetten bij de verwijzing naar Eisenstein. De kinderwagen komt zowat 5 minuten lang in beeld, om van dat oerlelijke kind nog maar te zwijgen. Hoe dan ook, vanaf de lekkere 80's introtitels positief verrast door deze Da Palma, sterker nog, dit vehikel maakte mijn dag!