Meningen
Hier kun je zien welke berichten baspls als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Jack Reacher: Never Go Back (2016)
Jack Reacher: Never Go Back is een prima actie-film van Tom Cruise. Niet bijzonder origineel en niets dat we niet eerder hebben gezien, maar nergens storend en de film wist de aandacht ook prima vast te houden van begin tot einde. Paar leuke humoristische momenten van Cruise en de actie was wel te pruimen. De film wordt zelfs een beetje ondergewaardeerd hier eigenlijk. Grappig dat Robert Knepper (T-bag uit Prison Break) ook een klein rolletje had als generaal.
Prima film.
Jackie (2016)
Ik vind het best gedurfd van de filmmakers. Een film over de aanslag op John F. Kennedy, die volledig draait rond de verwerking van deze gebeurtenis door diens vrouw Jacqueline Kennedy. Toch wel een erg interessante invalshoek. Je denkt er vaak niet over na, maar zo'n gebeurtenis heeft voor haar natuurlijk de grootste nasleep.
Erg knap werk van Natalie Portman, die van een kindactrice tot haast een method-actrice is uitgegroeid. Duidelijk dat ze er heel veel werk van heeft gemaakt om de manier van spreken en bewegen van de echte Jacqueline Kennedy te bestuderen. Moet wel zeggen dat ik Jacqueline's New York-accent op ten duur wel vrij irritant vond worden. Daarnaast heeft de film ook nog een leuke rol van John Hurt als de priester, een van zijn laatste.
Om de filmbeelden naadloos over te kunnen laten gaan met de nieuwsbeelden uit die tijd, heeft cinematograaf Stéphane Fontaine, gebruik gemaakt van 16mm film voor de opnames. Opmerkelijk is ook hoe de ouderwets en tegelijkertijd modern de look van de film aanvoelt. Je hebt echt het idee naar de jaren '60 te kijken, maar de hand-held camerabewegingen herinneren je eraan dat het een film uit 2016 is.
Jackie vloog voor mij voorbij, eerlijk gezegd. Het is geen typische film en doet geen enkele moeite om achter de intriges van de aanslag te komen. Het enige waar de film over gaat is de vrouw van de vermoorde president. Ik kan me voorstellen dat sommigen de film vrij afstandelijk vinden, door de nieuwsbeelden en continue formaliteiten die we te zien krijgen. Ik vond dat wel meevallen, het verdriet en de onmacht wordt wel degelijk overgebracht. Jackie vind ik een erg ingetogen en sterke film.
Jacob's Ladder (1990)
In Jacob’s Ladder volgen we een veteraan van de Vietnam oorlog die wordt geplaagd door flashbacks. Langzaam wordt zijn leven een grote nachtmerrie.
Jacob’s Ladder is een spannende en meeslepende Psychologische Horror. Het is zeker geen standaard Horror, er is een flinke dosis Drama en op de hallucinaties na is het meer een Thriller. Persoonlijk vond ik het ergens jammer dat uiteindelijk het bovennatuurlijke aspect wordt losgelaten, maar de Paranoïde X-Files achtige samenzwering in het leger mag er ook zeker wezen. Het einde liet me een beetje onzeker achter, was het allemaal een doom op zijn sterfbed? Door het doorbreken van de lijn tussen werkelijkheid en nachtmerrie en het einde, vind ik dat Jacob’s Ladder wel past in het rijtje Abre Los Ojos en Inception (alleen dan zonder de SF en met Horror).
De film is degelijk opgenomen, met enkele uitschieters in positieve richting (de surrealistische nachtmerries). Maurice Jarre maakt een erg mooie soundtrack, die vooral in de dramatische momenten werkt.
Tim Robbins speelde zijn rol zeer overtuigend en draagt de film volkomen. Het verhaal had net iets beter uitgewerkt gekund in de tweede helft, maar al met al vind ik dit toch wel een erg sterke film.
Aanrader.
Jagten (2012)
Alternatieve titel: The Hunt
Jagten is een bijzonder aangrijpende Scandinavische dramafilm van Thomas Vinterberg. Lucas heeft een baan bij de lokale kleuterschool. Hij is pas gescheiden en begint zijn leven net weer een beetje op te bouwen als door een kleine leugen Lucas ineens verdacht wordt van seksueel misbruik. De gemeenschap begint een ware heksenjacht op Lucas. Het is allemaal des te pijnlijk dat het meisje dat misbruikt zou zijn de dochter van Lucas' beste vriend is.
Nietsvermoedend ging ik de film in. Ik had niet verwacht dat het zoveel met me zou dien. Misschien ben ik gewoon erg gevoelig voor onrecht, maar ik vond de film zelfs bij vlagen zwaar om te zien. Het is ook vrij moeilijk om nou echt een schuldige aan te wijzen in dit verhaal. Klara is het zeker niet, kinderen zeggen nou eenmaal de stomste dingen. De kleuterjuf... Het is logisch dat de alarmbellen gaan rinkelen als iemand zo iets zegt, maar om vervolgens zelf alles in te gaan vullen en allerlei suggestieve vragen te stellen stellen is wel heel erg kwalijk. Waarom niet gewoon een echte psychiater met het meisje en Lucas laten praten? Het is echt wel duidelijk voor zo iemand als een kind getraumatiseerd is en of iemand pedofiel is of niet. De ouders zijn er dan ook nog, die nemen natuurlijk het zekere voor het onzekere. Logisch, want stel dat het wel waar is? Maar om na het politieonderzoek nog steeds niet met Lucas in gesprek te gaan is wel een beetje naïef. En dan zijn er nog de meest agressieve dorpelingen. Stel dat Lucas nou echt misbruik had gepleegd dan zou ik de buitensluiting en de mishandeling nog wel kunnen begrijpen, maar als je zijn hond vermoord.. dan ben je toch net zo slecht als een kinderverkrachter? Of nog slechter, want die hond is niet alleen mishandelt maar ook dood.
Waar de film steken laat vallen is toch wel het einde. Ik miste dialogen bij de hereniging tussen Lucas en Theo. Een zinnetje als "Je hebt het echt niet gedaan hé?" en dan een nee-schuddende Lucas, was al voldoende geweest. Vervolgens is er dan die grote sprong van 1 jaar waarna iedereen weer samen is en op jacht gaat. Zou je dat doen? Samen met mensen die je zoon hebben geslagen, werkelijk dachten dat jij een pedofiel was en wellicht zelfs je hond hebben vermoord? Wellicht dat het tussen Theo nog goed zou komen, maar over die andere heb ik mijn twijfels.
En dan is er nog het echte einde, Lucas die opzettelijk wordt gemist door iemand met een jachtgeweer. Thomas Vinterberg is wreed voor de kijkers van zijn film, het einde blijft open en hij weigert om enige toelichting te geven. Over wie het was doet veel speculatie de ronde, maar volgens velen is dat irrelevant en is het meer symbolisch bedoelt; Lucas mag dan vrijgesproken zijn en Theo mag zijn onschuld erkend hebben, de valse beschuldiging zal hem altijd blijven achtervolgen. De jacht is niet voorbij.
Over het moraal van de film of wat nou precies de achterliggende gedachte is valt veel te discussiëren. Oordelen we te snel en te hart in dit soort gevallen? Zien mensen alleen wat ze willen zien (de kleuterjuf) en worden onschuldigen daar het slachtoffer van. Sommige zien de film als een waarschuwing voor het taboe rond seksualiteit, maar je zou de film ook als het omgekeerde kunnen zien. Klara doet haar domme uitspraak namelijk omdat haar broer een pornovideo aan haar heeft laten zien, als ze die niet gezien zou hebben dan zou de kleuterjuf nooit aan seksueel misbruik hebben gedacht.
De film deed me een beetje denken aan Mystic River van Clint Eastwood die op een vergelijkbare manier een moord behandelt. Daar word uiteindelijk iemand verdacht van de moord op de dochter van zijn oude jeugdvriend. Het verschil is dat in Jagten de hele film door duidelijk is dat Lucas onschuldig is, waar dat in Mystic River lang wordt opengelaten voor de spanning. Toch is ook Jagten erg spannend omdat je zo erg meeleeft met Lucas.
Technisch is Jagten een degelijk staaltje Scandinavisch vakwerk. Het acteerwerk is bijzonder goed, met name Mads Mikkelsen speelde meesterlijk en wist de machteloosheid van zijn personage erg goed over te brengen. Een sterke film over een bijzonder zwaar onderwerp waarbij zoveel onrecht gepaard gaat dat het bij vlagen een moeilijke zit is. Het einde liet me een beetje onbevredigd achter, maar een film die zoveel emotie bezit en zoveel stof tot nadenken brengt verdient een gepaste hoeveelheid waardering.
Jason and the Argonauts (1963)
Redelijke film! Voor die tijd erg goed gemaakt. Goed verhaal. Goede kostums. Mooie locaties (niet dat overdreven studio gezeik dat in die tijd zoveel voorkomt). Goed geacteerd. Goede effecten het leger van de dood is met erg mooie stop-motion effecten gemaakt. Goede muziek.
Jaws (1975)
Alternatieve titel: De Zomer van de Witte Haai
"You're gonna need a bigger boat."
Ik ben opgegroeid kijkend naar films als Indiana Jones, E.T. en Jurassic Park maar op een of andere manier heb ik nooit Jaws gezien. Tot vandaag.
We beginnen al meteen met de iconische muziek van John Williams en snel volgt de legendarische scène waar de haai en meisje naar beneden trekt. De eerste helft van de film was voor mij toch wel een beetje een inkomer (op de kills na dan). Een ontzettend domme burgemeester en lokale hillbillies die denken de haai te kunnen vangen. Het tweede deel van de film als ze de haai gaan vangen vond ik een stuk sterker.
Roy Scheider speelt een sterke hoofdrol als Politiechef Brody. Robert Shaw was geniaal als de geobsedeerde zeeman en ook Richard Dreyfuss deed het aardig als de haaienonderzoeker. Verder was het acteerwerk niet zo heel erg bijzonder.
Op geniale wijze filmt Spielberg de eerste aanvallen vanuit de haai, dat moest omdat de mechanische haai de eerste helft van de productie regelmatig defect was. Het werk de spanning erg ten goede dat we de haai pas een uur in de film te zien krijgen. En als we hem te zien krijgen is de haai ook schokkend, niet van echt te onderscheiden.
Spielbergs sterke cinematografie, de special effects en de fenomenale soundtrack van John Williams maken Jaws tot een erg sterke film. Niet zo goed als ik had verwacht, de film is niet altijd even interessant maar zeker naar het einde zit de spanning er goed in. Jaws heeft een enorme trend van onderwaterfilms ingang gezet, de meeste erg slecht maar sommige toch wel aardig van het zelfde niveau. Had begrepen dat de vervolgen ruk waren dus verwacht daar niet al te veel van.
Klassieker.
Jean de Florette (1986)
Ik wilde onderhand maar weer eens de top 250 gaan afwerken, de top 250 van Moviemeter en niet die van IMDb. Die van IMDb veranderd namelijk te snel om hem fatsoenlijk af te werken en bovendien staan op de lijst van Moviemeter meer Europese films en Art-house films, wat ik stiekem toch veel leuker vind dan hersenloze actie die ik toch wel een keer ergens tegenkom. Jean de Florette is ook echt zo'n film die niet op de IMDb-lijst staat maar wel op die van Moviemeter. Het verhaal lijkt op het eerste gezicht niet bijzonder interessant maar toch leek het me een erg leuke Franse film, dus heb ik hem maar gekeken.
Op het Franse platteland midden in de Provence wil een oude man samen met zijn enig levend familielid een anjer-kwekerij beginnen, maar er is één probleem: water. De knorrige buurman die een beetje bergop woont heeft een bron maar de buurman weigert het huis te verkopen. Ze raken op de vuist en de buurman overlijd, na de begrafenis krijgen ze te horen dat het huis en de grond zijn ge erft aan een ver familielid van de buurman. Ze gooien de bron dicht met cement en hopen dat de nieuwe eigenaar hem niet zal vinden. Dan komt de nieuwe eigenaar aan, een gebochelde ex-ambtenaar die van plan is een grote moestuin en een konijnen-fokkerij te beginnen. De ouwe verteld zijn familielid om vrienden te worden met de gebochelde en zo kijkt het tweetal toe hoe de gebochelde twee jaar lang zijn best doet zonder enig resultaat.
Yves Montand speelt Cesar Soubeyran alias 'Papet', Daniel Auteuil is zijn familielid Ugolin en Gérard Depardieu (die later Columbus zou gaan spelen in Conquest of Paradise) speelt de gebochelde Jean de Florette. Het acteerwerk was sterk, voor zover ik dat kan beoordelen want ik spreek nauwelijks Frans. Wel had die bochel wat realistischer gekund, maar dat is nou ook weer niet zo heel belangrijk.
In het begin stond ik aan de kant van Soubeyran en wou graag zien hoe ze hun anjers konden gaan kweken maar ik kreeg steeds meer sympathie voor Jean. Eigenlijk toch wel een stel gluiperds daar op dat Franse platteland, "Stel nou dat iemand, per ongeluk, een zak cement in de bron laat vallen?". Maar ik ben toch nog erg benieuwt of Cesar en Ugolin in het vervolg dan eindelijk hun anjers hebben kunnen verbouwen.
Nee, het drama van de film is uitstekend. Ik moet bekennen dat de film niet altijd even interessant is. In het middenstuk is het allemaal even wat minder, maar toch was de film makkelijk uit te zitten. Naast het drama was natuurlijk ook de prachtige omgeving zeker de moeite waard. Iedereen die wel eens in de zomer in zuid-Frankrijk op vakantie is geweest zal het zeker herkennen, die prachtige natuur omgeven door bergen. De omgeving en de sterke cinematografie geven de film een mooi sfeertje. Van de soundtrack had ik op zich wat meer verwacht maar de muziek van Jean-Claude Petit was zeker niet slecht en werkte de drama zeker ten goede. Toch denk ik dat een componist als Ennio Morricone de film nog veel sterker had kunnen maken, Italië staat immers ook als co-producent.
Een zeer prettige top 250 film, die ik anders waarschijnlijk nooit was tegengekomen.
Jenifer (2005)
Alternatieve titel: Masters of Horror: Jenifer
In de jaren '80 had Argento samen met andere horror-grootheden regelmatig plannen voor tv-series, alleen kwam het er nooit van. Toen Guillermo del Toro tijdens zo'n samenkomst van horror-grootheden grappend "The Masters of Horror salute you!" tegen Mick Garris zei, was opnieuw zo'n idee geboren. De Amerikaanse tv-zender Showtime gaf de productie meteen groen licht, gezien Garris om weinig tijd en budget had gevraagd. Na zijn geflopte Hollywood-avontuur Trauma mocht Argento dus nog twee films in Canada draaien. Ieder in een periode van 12 dagen en met een script waar hij zelf niets mee te maken heeft gehad. Het idee van Jenifer kwam van acteur Steven Weber.
Een politieagent komt op een dag een man tegen die dreigt een vrouw met een hakmes te bewerken. Hij schiet hem neer en komt erachter dat de vrouw ernstig misvormt is en niet kan spreken. Na het incident wordt hij erg zorgzaam over deze vrouw, ondanks dat iedereen in zijn omgeving haar afstotelijk vind. Maar dan begint de horror pas...
Het acteerwerk is best wel goed in deze aflevering, met name Steven Weber presteert voor een tv-acteur zeker niet onaardig. Dat de film niet aan voelt als een Argento-product is logisch. Het verhaal doet eerder denken aan een iets rauwere variant op iets uit The X-files en de darmerige gore is meer iets voor Fulci. Wel helemaal Argentoësk was de sfeervolle soundtrack van Claudio Simonetti. Wel typisch dat dit de enige aflevering uit het eerste seizoen van MoH is dat door de producenten is bijgeknipt. Argento maakte het voor de Amerikanen een beetje bont in de seks-scènes.
Al met al was dit best een vermakelijke aflevering van MoH.
JFK (1991)
"Let justice be done though the heavens fall."
Een erg sterke film van Stone. Als eerst moet ik zeggen dat dit niet het soort film is voor mensen die even lekker vermaakt willen worden en spectaculaire actiescènes willen zien. JFK is een politieke thriller met heel veel theorieën, onderzoeken, ondervragingen en speculaties. Waarschijnlijk haalt de film het wereldrecord voor meest gesproken worden in een film ooit. Dat gezegd hebbende vond ik het een briljante film.
Petje af voor Kevin Costner, die tijdens de productie ongetwijfelt een hoop glaasjes water heeft gekregen. Hij doet het erg goed als Garrison en vooral in de rechtszaak aan het einde is hij heel goed. Een min-puntje vond ik wel zijn accent dat soms een beetje irritant begon te worden. Overigens was hij niet de enige en vond ik het nogal dom klinkende Amerikaanse accent überhaupt storend, zeker als er zoveel word gepraat. Het acteerwerk is ruim in orde en er spelen een hoop getalenteerde acteurs mee.
John Williams (een van de beste componisten die ooit op deze aarde heeft rondgelopen) heeft een goede score voor de film gemaakt. In het begin voelt het een beetje aan als een documantaire maar al snel horen we kenmerkende Williams aspecten. Ik moet wel zeggen dat voor Williams' doen de soundtrack niet erg herkenbaar is.
De film oogt in geen enkel opzicht gedateerd. Qua camera werk helemaal perfect. Ik vind de afwisseling tussen zwart-wit, stock-footage in kleur en de film zelf erg geslaagd.
Al met al een erg goede film en een aanrader voor mensen die een film niet enkel ter ontspanning kijken.
Jin-Rô (1999)
Alternatieve titel: Jin Roh: The Wolf Brigade
Had hier lang geleden ooit de mooie poster met de soldaat voor de volle maan van gezien maar was de titel vergeten. Onlangs dan eindelijk gevonden en vandaag bekeken. Totaal anders als ik had verwacht, en eigenlijk ook veel beter dan ik had verwacht.
Jin-Rô is een ijzersterke anime die maar weer eens heel duidelijk laat zien dat animatie een medium is en geen genre. Het script zou in het westen zeker een live-action film geworden zijn en alleen in Japan is het heel normaal dat er een animatie film voor volwassenen uitkomt. Toch is Jin-Rô niet over-the-top gewelddadig en er zit geen seks in de film, het is voor volwassenen omdat de film erg serieus is en het verhaal voor kinderen moeilijk te begrijpen is.
De film speelt zich af in het Japan van de jaren '60. Hitler heeft de tweede wereldoorlog gewonnen en daarna Japan bezet. We volgen Kazuki Fuse, een lid van de speciale anti-terroristische politie, die ondergronds een terroriste tegen het lijf loopt. Hij twijfelt zo lang met haar neerschieten dat ze een bom laat ontploffen. Fuse weet de explosie te overleven en moet als straf de training opnieuw doen. De speciale politie licht intern onder vuur van de geheime politie, die koste wat het kost een aanleiding willen om de politie op te heffen. Als Fuse begint om te gaan met de tweeling-zus van de dode terroriste, denken ze die aanleiding te hebben gevonden.
Het verhaal is erg sterk en aardig wat diepgang. Het ontpopt zich tot een erg intelligente politieke-thriller met de focus op drama. De verwijzingen naar Roodkapje vond ik ook erg sterk gedaan (al herinner ik me het sprookje heel anders als in de film word voorgedragen) en verder het steeds terugkerende wolf-motief. De Duitse-aspecten - auto's, wapens en taal - vond ik ook sterk gedaan, erg interessant deze alternatieve realiteit. Er zijn vaker verhalen geweest waarin Hitler de oorlog won maar meestal is Japan daarin naast Duitsland een grote wereldmacht, terwijl Japan hier onder het juk van Duitsland leeft/heeft geleefd.
De animatie was uitstekend. Rond 1999 werd in Hollywood al vrijwel alle traditionele animatie in de computer ingekleurd of met CGI uitgebreid. Jin-Rô is echter nog volledig op cel (of mijn ogen moeten mij wel heel erg bedriegen). Alles is mooi getekend, erg goede realistische tekenstijl. De gezichtsanimaties waren erg sterk en zelfs de Engelse dub was ongeveer synchroon. Zoals vaak bij anime vond ik dat er af en toe wat te weinig frames-per-seconde worden aangehouden, vooral in de achtergronden, maar dat zie ik makkelijk door de vingers.
De soundtrack klonk mij behoorlijk westerns in de oren. Erg mooie muziek van Hajime Mizoguchi, zowel rock-achtige elektronische muziek als orkestrale muziek zijn gebruikt. Tijdens de aftiteling is er een erg mooi nummer van Grace te horen.
Visueel is de film perfect en ook het verhaal vond ik erg sterk. De film is misschien een beetje langdradig maar ging toch nergens vervelen. Jin-Rô is een erg goede film die ik als animatieliefhebber zeker kan waarderen. Jammer dat er maar weinig anderen goede volwassen animatiefilms zijn.
Aanrader.
Joan of Arc (1999)
Alternatieve titel: The Messenger: The Story of Joan of Arc
The Messenger: The Story of Joan of Arc is Luc Besson's ambitieuze vertelling van het verhaal van Jeanne D'Arc. Een jong boerenmeisje krijgt visioenen en denkt dat God tegen haar spreekt. Jaren later verteld ze de Dauphin dat God haar opdracht heeft gegeven om hem naar de overwinning te lijden en Frankrijk terug te veroveren op de Engelsen.
Besson wind er geen doekjes om, Jeanne vertoond in zijn verfilming alle verschijnselen van religieuze wanen en manie. Ze is altijd extreem blij of extreem triest, denkt dat ze iedereen kan helpen en verlossing kan geven en dat ze met god kan praten. Besson maakt het echter toch dubbelzinnig door de visioenen wel in de film op te nemen en het personage van 'het geweten' in de vorm van Dustin Hoffman toe te voegen.
Audiovisueel is de film een lust voor het oog. Goede locaties, kostuums, veldslagen en de visioenen waren ook goed in beeld gebracht. Eric Serra maakt een goede soundtrack, die vooral bij de visioenen erg bijzonder werd.
Qua acteerwerk zit het opzich ook wel goed. We zien weer veel leuke Britse acteurs voorbij komen. John Malkovich voelde een beetje als een miscast, hoewel zijn aparte manier van doen ergens wel paste bij een excentrieke adellijke. Milla Jovovich speelt erg knap, maar wel vrij hysterisch de rol van Jeanne.
Echte minpunten van The Messenger waren dan vooral de humor en de gaten in het verhaal. Op sommige momenten leek het haast wel Monty Python of vroeg werk van Jos Stelling. Al die grapjes creëerde een soort luchtigheid naast de zware onderwerpen maar vielen ook wat uit de toon. En verder zijn er dingen in het verhaal die beter belicht hadden kunnen worden. Het einde voelde bijvoorbeeld afgeraffeld aan.
Al met al een prima verfilming van een lastig verhaal. Besson heeft er toch iets aardigs van weten te maken.
Joe Kidd (1972)
"Lamar, I gotta dollar here says I can break your neck 'for you get that rig moved a half inch."
Gisteravond op Netflix gekeken. Gezien Eastwood deze week alweer 86 is geworden wilde ik weer een western van hem zien, die ik nog niet gezien had.
De Amerikaans-Mexicaanse oorlog. Joe Kidd is een voormalig premiejager. De jacht wordt geopend op Louis Chama, een Mexicaanse rebel. Als Chama Kidd's paarden steelt besluit hij mee te doen. Kidd begint echter te twijfelen aan welke kant hij nu eigenlijk staat...
Clint Eastwood zet weer een goede rol neer als de stoere Joe Kidd. De rol mag dan niet heel goed uitgewerkt zijn, Eastwood's dialogen zijn weer geweldig. Naast Eastwood speelt ook Robert Duvall een goede rol als de rijke landeigenaar. Cult-acteur John Saxon zet hier toch een erg geloofwaardige Mexicaan neer in de rol van Chama.
De lage waardering die Joe Kidd krijgt begrijp ik eigenlijk niet. Eastwood en Duvall spelen prima en regisseur John Sturges (The Great Escape, The Magnificent Seven) is toch ook de minste niet. Bovendien is de cinematografie van de film goed (duidelijk een beetje door de Spaghetti-Western beïnvloed) en heeft de film erg mooie beelden van schitterende Amerikaanse locaties. Lalo Schifrin - toch wel een van de meest toonaangevende componisten van de 60s en 70s - maakt ook een prima Western-soundtrack.
Alleen het verhaal van de film stelt niet heel veel voor. Middelmatig western plot, dat enkel door de historische context onderscheidend is. Maar zo saai vond ik het nou ook weer niet. De film is mischien wat te kort en mist een groter plot. De schrijver wilde het gebruik van wapens wel zo realistisch mogelijk hebben en daarom zijn in de film alleen wapens die echt uit die tijd stammen gebruikt.
Joe Kidd is een vermakelijke western om een keer te hebben gezien, maar zeker niet het beste van Eastwood. Zijn eigen High Plains Drifter en A Fistful of Dollars vond ik toch net wat beter, om nog niet te spreken over de andere meesterwerken waar Eastwood een rol in heeft gehad.
John Carpenter's Cigarette Burns (2005)
Alternatieve titel: Cigarette Burns
Mijn eerste kennismaking met de Masters of Horror-reeks. Aangezien Carpenter een van mijn absoluut favoriete regisseurs is maar eens met een film van hem begonnen.
Het concept van Cigarette Burns is erg goed. Een bioscoopeigenaar moet een obscure horror-film zoeken voor een verzamelaar. Er is maar één print van de film en deze heeft een vreemde uitwerking op iedereen die hem ziet. Als de film wat braver zou zijn en het plot net wat anders zou het haast een aflevering van The X-files kunnen zijn, wat natuurlijk alleen maar goed is.
Hoewel het verhaal een vrij goede opbouw had en vrij mysterieus was, vond ik de ontknoping een beetje tegenvallen. Ook 'La Fin Absolue du Monde' viel tegen, voor een film uit 1971 op echt film vind ik hem er namelijk een beetje modern uitzien.
Redelijk opgenomen. Geen Panavasion helaas en dat is toch wel opmerkelijk aangezien Carpenter een van de meest enthousiaste gebruikers van dat formaat is. Naja, misschien omdat het voor tv gemaakt is. De muziek van Coby Carpenter was wel redelijk, maar bij lange na niet zo goed als die van z'n oude heer. De gore vond ik een beetje te modern, al was het natuurlijk goed dat het geen CGI was.
Dit is pas de eerste film in de reeks die ik zie maar toch krijg ik nu al de indruk dat de 'Masters' niet heel erg hun duidelijke stijl kunnen toepassen. Nu wijkt Carpenter bij zijn laatste films überhaupt in kwaliteit enorm af van wat hij voorheen leverde.
Heel goed is het misschien niet, maar het is toch een erg vermakelijke uurtje horror. De documantaire over Carpenter die erbij zat was ook wel leuk om te zien. Beetje standaard maar toch.
John Wick (2014)
Aardig wraakfilmpje. Maar niets dat we niet eerder hebben gezien. Leuk geschoten, maar dat schieten gaat vervelen. Nadat de moordenaar van de hond buiten spel was had ik alle interesse in het plot verloren.
Johnsons, De (1992)
Alternatieve titel: The Johnsons
De Johnsons is een erg bijzondere film van eigen bodem die onterecht een beetje in de vergetelheid is geraakt.
De film verteld het verhaal de Indiaanse demon Xangadix, die volgens de legende een zevenling zou verwekken. Als deze zevenling hun zuster zal bevruchten zal de aarde in volledige duisternis gehuld worden. We volgen een professor van volkskunde en occulte zaken en een moeder en een dochter die gaan kamperen in de Biesbosch.
De voorgeschiedenis van de film is haast net zo interessant als mythe uit de film. Het is oorspronkelijk een Amerikaans project dat was opgezet door Roy Frumkes en Nederlander Richard Abram. Clint Eastwood zou de hoofdrol vertolken en Oliver Reed zou ook meespelen. Het werd echter helemaal niets en toen Abram terug ging naar Nederland nam hij de rechten en de screenplay van Rocco Simonelli gewoon mee. In Nederland werd het verhaal aangepast door Leon de Winter.
Regisseur Rudolf van den Berg was helemaal geen Horror-liefhebber. Hij wilde gewoon een Horror-film maken. Toen hij Jan Doense (Mr. Horror) ontmoete vertelde hij dat als hij hem eerder had ontmoet, hij veel dingen in de film anders zou hebben gedaan. De doorgewinterde Horror-fan zal ook vast dingen zien die net wat te clichématig waren of net anders hadden gekund, maar ergens vond ik het wel fris over komen.
Van den Berg schept in ieder geval een heerlijk staaltje sfeer. Mooi geschoten beelden van o.a. de Biesbosch. Het kleurgebruik en de belichting waren ook heerlijk gedateerd, wat de sfeer ten goede deed. De gore scènes waren soms knullig en onbeholpen, maar op andere momenten zag het weer erg goed uit. Die xangadix vond ik er ook erg gaaf uit zien. Goede muziek ook van Patrick Seymour.
Zoals bij iedere film uit ons landje ken je de helft van de acteurs al van gezicht. Rik van Uffelen en Olga Zuiderhoek herkende ik in ieder geval meteen. Esmée de la Bretonnière en Monique van de Ven speelde hun rollen prima. Kenneth Herdigein was ook wel goed, maar kwam soms erg theatraal over.
Het was af en toe een beetje fout. Typische jaren '90 taferelen, typisch Nederlands acteerwerk en gedoe om seks en dergelijke en volgens mij is Monique van de Ven's Amerikaanse man Indiana Jones als hij zo'n kapmes heeft. Het verhaal had hier en daar beter uitgewerkt gekund en de Johnsons hadden dreigender in beeld gebracht kunnen worden (uiteindelijk lijkt het er meer op dat de Johnsons worden afgeslacht dan dat de Johnsons mensen afslachten), maar al met al vond ik het een bijzonder vermakelijke en zeer degelijke Neder-Horror.
Jungle Book, The (1967)
Alternatieve titel: Jungle Boek
Geweldige Disney!!!
Iets aan The Sword in the Stone, The Jungle Book, The Aristocats en Robin Hood is het zelfde. Het zelfde animatie-process, de zelfde tekenstijl maar ook lijken bepaalde scènes of personages identiek. George Bruns eerdere muziek werd ook vaak hergebruikt. Ook zit er in Jungle Book aardig wat gerecyclede animatie, zoals de moeder van Bambi die weer komt opdagen.
Zowel de Originele als Nederlandse versie zijn geweldig! Lex Goudsmit is geweldig als Majoor Olifant En Coen Flink (De Gehoornde Koning) als Baloe
Waar Disney gebruikelijk meestal beter is in animatie en achtergronden dan Europese Studio's is dat hier niet het geval. Films als Kuifje en de Zonnetempel en Kuifje en het Haaienmeer hebben betere achtergronden. De lichte en simpele kleuren deden me denken aan de Belvision-films van begin 60's.
Vol van leuke figuren en goede animatie. Erg leuke liedjes, Goede muziek van George Bruns, Goede Animatie, mooie achtergronden.
Jungle Book, The (2016)
Deze moderne adaptatie van Jungle Book heeft me positief verrast. Het is dan ook de eerste film van regisseur Jon Favreau die ik het bekijken waard vond.
De jongen Mowgli is opgevoed door een groep wolven. Als de tijger Shere Khan het op zijn leven heeft gemunt wordt hij gedwongen om terug te keren naar de mensen. Als de panter Bagheera hem op weg stuurt ontmoet hij de beer Baloo…
Als enige ‘echte’ acteur Neel Sethi speelde een sterke rol als Mowgli, zeker gezien zijn leeftijd. Ben Kingsley was ook erg goed als de stem van Bagheera. En verder vond ik ook Idris Elba, Christopher Walken en Bill Murray erg goed.
Visueel was de film erg mooi. Alle locaties zijn volledig CGI en ik vond het er allemaal erg realistisch uitzien. Schitterende natuur en prachtige details in de close-ups van dieren. Erg leuk dat de fotorealistische dieren zich wel redelijk cartoonesk gedragen af en toe. Vond dat wel wat hebben. Als referentiepunt voor de opnames heeft de Jim Henson Creature Shop mechanische dieren gemaakt. De bioscoop waar ik de film keek speelde hem af in een nogal vreemd aspect ratio, had hem graag gewoon in widescreen gezien.
Het verhaal is zowel duister als bij vlagen humoristisch. De film houdt zich bezig met wat het betekend om mens te zijn, wat voor schade de mens veroorzaakt in de natuur en heeft de nodige diepgang. Ondanks dat hij de bad-guy was had ik ergens wel sympathie voor Shere Kahn. Niet alleen is een tijger natuurlijk een prachtig dier, maar ik snap ook wel dat hij wraak wil nemen op de zoon van de man die hem verbrand heeft.
Ik vind het moeilijk om de film te vergelijken met Disney's tekenfilm. Die was in vergelijking veel minder serieus, had veel meer humor en was een stuk minder duister. Om nostalgische redenen vind ik dat ook een erg goede film, en daarnaast is de animatie natuurlijk ook erg sterk. Toch denk ik wel dat dit de betere adaptatie van het boek is. De wat meer duistere, serieuzere insteek trekt mij wel. De verwijzingen naar de Disney-film vond ik wel leuk gedaan: de muziek van George Bruns in het begin, de liedjes (met aangepaste tekst), enkele visuele knipoogjes en dat schitterende boek aan het eind van de film. Toch was het misschien beter geweest als de film de tekenfilm wat meer los had gelaten en zich meer op het verhaal had gefocust. Dan was het remake-effect ook wat minder.
Het enige kritiekpunt wat ik echt heb is dat ik de film te kort vond. We gaan over van het ene in het andere en veel dingen had ik graag wat meer uitgewerkt gezien. Vooral de confrontatie met Shere Kahn had van mij wat uitgebreider gemogen, al is er op zich niets mis mee.
The Jungle Book vind ik een erg sterke jeugdfilm. De film is op momenten duister en serieus en dat kan ik erg waarderen. Het idee van een remake staat mij totaal niet aan, maar als adaptatie van het boek vind ik de film zeer geslaagd. Het gebeurd niet vaak dat een moderne jeugdfilm echt iets met je doet en deze film deed voor mij dat wel.
Aanrader.
Jurassic Park (1993)
Alternatieve titel: Jurassic Park 3D
Geweldige film! Zeer Goed geacteerd, Heel erg goede muziek, Goede Effecten. Mooi Verhaal, hoewel het vaak een beetje zinloos en kinderlijk is. Zeer goede en vermakelijke film!
Jurassic Park III (2001)
Alternatieve titel: Jurassic Park 3
Redelijke en vermakelijke film. Meh... Weer iets minder dan het vorige deel.
Wel erg leuk om Alan weer terug te zien. Maar het lijkt erop dat ie denk dat iet Indiana Jones is met z'n hoed .
Weer een slecht verhaal. De Dino's zijn hier tegen het nep aan. Acteerwerk is nog redelijk.
De muziek van John Williams is weer fantastisch maar de score van andere componisten die er tussen zit is vreselijk.
Redelijk.
Jurassic World (2015)
"Corporate felt genetic modification would up the 'wow' factor."
Tot mijn grote verbazing hoorde ik eerder dit jaar dat er na 12 jaar weer een vervolg op Jurassic Park zou uitkomen. Met niet al te hoge verwachtingen ging ik naar de bioscoop. Eigenlijk alleen omdat mijn broertje deze film perse wou zien. Uiteindelijk was het toch een stuk beter als verwacht en zelfs erg vermakelijk maar de film is zeker geen meesterwerk.
Sowieso vind ik het vreselijk dat de grote filmstudio's tegenwoordig zo blijven hangen in de kaskrakers van voorheen. In plaats van met een gewaagd nieuw idee te komen word ons de een na de andere remake of reboot voorgeschoteld. Er was hier ook geen enkele reden voor nog een vervolg op Jurassic Park, behalve dan natuurlijk dat het enorm veel geld op zou brengen. Dat gezegd hebbende, laten we eens naar de film gaan kijken.
Het acteerwerk is op zich niet onaardig, maar de film heeft een aantal zeer irritante personages. Het toppunt was wel die tuthola van een Bryce Dallas Howard. De kinderen waren redelijk maar het is duidelijk dat Spielberg niet achter het roer zit, die weet namelijk veel betere acteerprestaties uit die jongelingen te krijgen. Chris Pratt was eigenlijk nog het beste, als de raptor-verzorger. De enige acteur uit de film die in Jurassic Park heeft gespeeld is BD Wong als Dr. Henry Wu, en hoe leuk dat ook is, de ontwikkeling die zijn personage doormaakt is compleet stupide: van vrolijke doctor op de achtergrond naar kwaadaardige wetenschapper... Ook had ik voor dit gigantische budget wel een paar bekende acteurs verwacht, ik kende helemaal niemand uit de hele cast.
Nu komen we bij het verhaal... Dat gewoon belachelijk is. Sowieso snap ik niet dat er nog een park is gebouwd, bovenop het oude park, het is namelijk al een keer mis gegaan en de twee vervolgen laten zien dat het park niet opnieuw is geopend kort daarna (en het kon zelfs toen nog voor problemen zorgen). Maar oké, dat accepteren we dan even. Er is een nieuw (groter) park dat compleet volgens de droom van John Hammond voor alle mensen toegankelijk is. Maar dan word het pas echt belachelijk, niet alleen worden de dino's getraind als dierentuin-dieren, ze worden ook genetisch gemodificeerd, er worden nieuwe dino's 'ontworpen', communiceren onder elkaar, bouwen banden met mensen op... En als klap op de vuurpijl nemen ze het ook tegen elkaar op, zonder duidelijke reden. We zijn van Spielbergiaanse avonturenfilm beland bij de eerste de beste Hongkongse/Japanse monsterfilm. Jurassic World? Een betere naam zou zijn geweest: Dino 4 - Mutant-saurus vs Laser-raptors vs US-military vs T-rex vs Water-dino The Movie in 3D. Het slaat bovendien ook nergens op dat mensen na 20 jaar al zijn uitgekeken op tot leven gebrachte dinosauriërs, dat is onzin.
De CGI was best aardig maar je zag wel duidelijk dat in Jurassic Park veel meer animatronics werden gebruikt. De T-Rex is hier bijvoorbeeld veel minder indrukwekkend als hij in de andere film is.
En het is misschien apart maar ik vind de CGI van de originele film eigenlijk ook beter, vooral omdat het eigenlijk maar beperkt werd gebruikt en alleen voor de (grote) dino's en niet de omgeving, die gewoon echt werd opgenomen. Toch was de CGI niet zo slecht dat je je er steeds aan stoort en ik las dat er wel een paar animatronics zijn gebruikt, maar ik heb ze niet gezien of in ieder geval niet opgemerkt.
Maar, en nu komt het, als je gewoon even verstand op nul zet en gewoon even stopt met de film kritisch te analyseren dan is het een erg vermakelijke film. Het is dan wel belachelijk maar die grote battle aan het einde van de film met niet alleen een mutant-dino maar ook raptors, een t-rex en een of andere water-dino, was echt enorm gaaf om te zien. De natte droom van Ray Harryhaussen (als hij zich niet in zijn graf heeft omgedraaid om de CGI). Maar behalve het begin van de film was het eigenlijk allemaal wel prima vermaak. Ook waren de verwijzingen naar de eerdere films stiekem heel erg leuk, het standbeeld van John Hammond, een boek God Creates Dinosaurs geschreven door niemand minder dan Ian Malcolm, het oude park als een ruïne en niet te vergeten die gast met het Jurassic Park T-shirt die eigenlijk knorrige fans van het orgineel (zoals ikzelf) vertegenwoordigd.
Het was ook echt even een kippenvel moment toen John Williams bekende theme song gebruikt werd. De verdere muziek van componist Michael Giacchino (die ooit de muziek voor de Playstation game van Jurassic Park maakte) is eigenlijk een soort imitatie van John Williams' stijl. Het was wel aardig maar in sommige scènes waardeloos of erg stereotype.
Ik denk toch dat het beter geweest zou zijn als ze de film door een meer ervaren en/of een bekendere regisseur hadden laten maken. Colin Trevorrow is eigenlijk maar een amateurtje die maar één andere film op zijn naam heeft staan, als je Spielberg dan niet had kunnen krijgen had je toch altijd nog Joe Dante, Robert Zemeckis, Chris Columbus, John Landis of voor mijn part Tobe Hooper kunnen vragen (iedere regisseur die voor Spielberg heeft gewerkt zou beter zijn geweest). Want deze film heeft een heel andere sfeer als Jurassic Park, niet dat dat perse een slecht ding is, de film voelt mij meer comicbook-achtig aan en ik ben alles behalve een liefhebber van die idiote superhelden-rage van afgelopen tijd.
Maar toch ondanks mijn eerdere negativiteit kan ik Jurassic World wel aan aanraden. Het is een prima film en erg vermakelijk, maar geen meesterwerk en dat was Jurassic Park wel.