Die Unendliche Geschichte (1984)

Een jeugdfilm met een wat theatergehalte, maar toch ook vrij duister. Passende poppen die doen denken aan de studio van Jim Henson (maar niet zijn) en enkele legendarische figuren en scènes. Een simpel verhaal eigenlijk dat vooral op een jong publiek mikt. Waar zeker niets mis mee is. Het niveau is wel wisselend en soms is de film wat verouderd. Het grote nadeel van een fantasiewereld (wat je ook een beetje hebt met bvb Wizard of Oz, Alice in Wonderland of Narnia, is dat de fantasie een stuk verdwijnt als je alles in beeld brengt. Maar Neverending story is best wel leuk. Hier en daar wel te veel op kinderen gemikt, waar ik nu als volwassene toch minder aan heb.

Dit zou ideaal zijn voor een remake, maar de auteur van het originele boek is daar niet zo happig op had ik begrepen.

Ook voor mij jeugdsentiment, ik weet niet hoe lang geleden ik de film voor het laatst gezien had. Destijds maakten vooral de poorten van het orakel nogal veel indruk. Nog steeds een interessante scène, al is het maar door het besef dat de blote borsten van de sphinxen tegenwoordig niet meer zouden kunnen in een kinderfilm.

Bij de herziening valt toch op hoe verouderd de film is. De jaren 80 klank van de muziek (met name in het drumgeluid), de rubberen creaturen en de blue screen shots. Maar goed, ondanks de ouderdom heeft dat z'n charme niet volledig verloren, de structuur van het verhaal (een raamvertelling waarin verhaal en kader samensmelten) is niet alledaags en de film is erg vlot. 2,5*.

Die Unendliche Geschichte is een Duits-Amerikaanse fantasyfilm uit 1984, gebaseerd op het gelijknamige boek van Michael Ende. De film werd geregisseerd door Wolfgang Petersen, en anders dan de titel doet vermoeden is de film geheel Engels gesproken; er komt zelfs geen woord Duits in voor.

De hoofdpersoon van de film is de 11-jarige Bastian, een jongen die op school wordt gepest. Wanneer hij weer eens achterna gezeten wordt door zijn pestkoppen vlucht hij een boekwinkeltje binnen. Daar vindt hij een boek, getiteld 'Het oneindige verhaal'. Ondanks de waarschuwingen van de boekhandelaar neemt hij het boek mee en begint het op zolder van zijn school te lezen. Het blijkt echter een bijzonder boek; zonder het door te hebben heeft Bastian invloed op het verloop van het verhaal, om er uiteindelijk zelfs aan deel te nemen.

Hoewel het duidelijk een jeugdfilm betreft, is de film ook uiterst vermakelijk voor volwassenen die eigenlijk nooit hadden willen opgroeien, zoals ik. Er zitten meer dan genoeg geslaagde personages in de film, en de film heeft voldoende dubbele bodems om ook voor oudere kijkers interessant te blijven. Aangezien het hier echter om een film van meer dan dertig jaar oud gaat, hebben helaas niet alle special effects de tand des tijds doorstaan. De pratende bergreus of de reuzenschildpad zien er nog steeds prachtig uit, maar de geluksdraak Falkor deed mij meer denken aan een grote lieve hond dan aan een echte draak. Het einde vond ik ook lichtelijk tegenvallen, maar al met al heb ik me eigenlijk prima vermaakt met de visuele pracht van dit fijne jongensboek. 4*

34 jaar geleden gekeken en vond het een vette film. Nu, in 2018, vind het nog steeds een vette film. Hoewel special effects niet al te best zijn, maar mag het? Goede personages en verhaal. Muziek was ook uitstekend te noemen. Duurde dagen, voordat ik het begintune eindelijk eens kon vergeten. Heb me prima vermaakt met deze film.

Nog steeds een mooie fantasie film. Met een paar aangrijpende momenten. (bv zijn paard..) Door de poppen denk je af en toe of hij van Jim Henson is. Soundtrack is ook erg goed.

Deze heeft de tand des tijds niet doorstaan en de film heeft een hoop gebreken. Maar hoe dan ook, wat is het toch een heerlijke prent. Echt weer van genoten samen met mijn jongste dochter van acht die ook helemaal het verhaal ingezogen werd. Nostalgische topper.

Het is overigens ook volstrekt duidelijk dat de makers van Labyrint goed naar deze film hebben gekeken voordat ze aan de slag gingen. Er zijn nogal wat overeenkomsten.

Mwah. Alle fantasy-films hebben dan naar elkaar gekeken, want op zich lijken ze allemaal op elkaar, zowel qua verhaal als qua design. Ik heb zelden een fantasy-product gezien dat echt fantasierijk was. (Overigens is die andere film van de makers van Labyrinth, The Dark Crystal, twee jaar ouder dan deze film.)

Moest deze nog is zien na het stukje uit stranger things, waar ze da liedje zongen ? Zelfs nu blijft dit mega zalige fantasy film, ondanks z'n ouderdom en ja nostalgie en sentiment spelen hier tuurlijk in mee. Al goed dat ze ons onze dromen en fantasie nooit kunnen afpakken ?

Mja, in mijn jeugd wel een aantal keren gezien en dus in dat opzicht wat jeugdsentiment. Gisteren samen met de dochter van 7 de film aangevat. Zij vond het best leuk, ook wat grappig met de slak en de 'vliegende hond', maar ook wat eng met onder meer die die weerwolf.

Ikzelf toch licht ontgoocheld. Visueel ziet het er echt niet uit, oubollig en gedateerd. Als je daardoor heen probeert te kijken toch een redelijk plot ontwaard. Sowieso is het voor kinderen erg fantasievol als je zelf invloed kunt hebben op het verhaal. Het liedje van de Nederending Story is erg catchy en komt ook aan bod in de serie Stranger things (3).

The Neverending Story is een verfilming van het gelijknamige boek van Michael Ende. Het gaat over een verhaal Bastian Bux(Barrett Oliver), een jongen wiens moeder is overleden en nu alleen met zijn vader woont. Hij word gepest op school. Op een dag schuilt hij in een boekwinkel en daar valt zijn oog op een bijzonder boek The Neverending Story. De boekhandelaar zegt dat het niets voor hem is maar Bastian steelt het mee en gaat het lezen op de zolder van school. Dan begint het verhaal in het verhaal wat gaat over de planeet Fantasia waarvan de keizerin: The Childlike Empress(de engelachtige Tami Stronach) ziek is en als zij sterft zal de planeet aan een ongrijpbare macht genaamd The Nothing ten prooi vallen. Ze sturen hun dapperste krijger Artreyu(Noah Hathaway) op pad om een geneesmiddel te zoeken en de Nothing te vernietigen. The Neverending Story is nog altijd een goede film ondanks dat de effecten ietwat gedateerd zijn. De kracht zit hem in het spannende verhaal dat voor kinderen prima te volgen waardoor ze als het ware net als Bastian meegenomen worden op reis door Fantasia en daardoor alles intenser beleefd word.

Mooier dan sommige andere fantasy films uit die periode en een metafoor voor de menselijke verbeeldingskracht blijkt wat later in de film. Het verhaal op zich is niet zo speciaal en volgt braafjes de gekende Tolkien template, maar de vormgeving mag er wel wezen, en dit met niet-digitale middelen. Uiteraard kun je het met gemak als gedateerd bestempelen : met wat slechte wil kun je alles wat ouder is dan 20 jaar gedateerd noemen, maar dat zou de creatieve visie uit die tijd onrecht aandoen. Het is iig makkelijk uit te zitten en is geschikt vermaak voor kinderen. Vooral de draak is erg koddig. PS / ik vind het een vreselijke poster die hier staat

Absoluut gedateerd. Vooral omdat:

-dit nivo van vertelling sindsdien niet meer gehaald is in de fantasy (ik waardeer persoonlijk de diepgang van dit verhaal meer dan die van Lord of the RIngs, die toch wat minder een boodschap te vertellen heeft en vooral een grote wereld neerzet);

-je zulke prachtige sets eigenlijk ook niet meer ziet, zeker met zo'n omvang (OK behalve in The Dark Crystal: The Age of Resistance, een heel mooie serie);

-praktische effecten teveel vervangen zijn door zielloze cgi, waarbij je minder het gevoel hebt dat je naar iets fysieks zit te kijken;

-er een oorspronkelijke en echt pakkende soundtrack te horen is, in plaats van een kopie van een cliche.

Het is naar mijn idee een meesterlijk verfilmde adaptatie van het eerste deel van Michael Ende's gelijknamige boek. Ende was zeer ontevreden met het filmpje maar helaas ook 1 van de vele mensen die niet snappen dat een film andere wetten kent dan een boek. Mogelijk had een tv-serie hem meer bekoord, hoewel het waarschijnlijk nooit goed was geweest. Ach ja, Philip K Dick vond Blade Runner ook maar niks. Schoenmaker, blijf bij je leest.

Ik heb de versie gezien die niet begint en eindigt met het (ook leuke) popliedje van Limahl, maar met de klassieke score (en het boek en het briefje van Bastian in het Duits tonen). De verschillen zijn vrij miniem verder. De soundtrack is nog steeds geweldig, een samenwerking tussen Klaus Doldinger (die Das Boot scoorde, ook van regisseur Petersen) en Georgio Moroder, met klassieke instrumenten en een vleugje synth.

Wat de effecten betreft: natuurlijk kun je tegenwoordig te duidelijk blue screen gebruik zien maar dat was een jaar eerder met Return of the Jedi ook al zo. Dit is nu eenmaal verfijnd met de jaren.

Dan de mechanische poppen. Stuk voor stuk briljant, het werk mag zich meten met wat de creature shop van Jim Henson maakte. De mooiste vind ik de wolf Gmork, met die lichtgevende groene ogen.

De hoofdrolspeler (hij lijkt Indiaans bloed te hebben) is een vondst geweest. Noah Hathaway (nee, geen familie van Anne) was toen 13 en zal vele jonge meisjesharten sneller hebben doen kloppen, eerlijk gezegd was ik wel wat jaloers op zijn looks toen ik de film als 7-jarige knul zag. Mijn eerste bios ervaring, die mij compleet wegblies. Nu heb ik de film sindsdien wel een aantal keer gezien. Maar ik was nu, nog steeds erg onder de indruk omdat ik hem voor het eerst zag in High Definition op een grotere TV. Wat dat betreft wordt het tijd om binnenkort Return To Oz en Labyrinth ook weer eens te bekijken.

Ik was het meest verwonderd over de pracht van de sets, de details, de kleuren, de belichting. Wolfgang Peterson heeft het allemaal prachtig in beeld gebracht. Eigenlijk heeft zelfs RIdley Scott het een jaar later met Legend niet kunnen overtreffen, hoewel die ook heel mooi gefilmd was.

En dan het verhaal. Deze heeft echt iets te melden over het belang van verbeelding. Ende's boodschap was dat het in dit opzicht niet zo best ging met onze wereld. En hij daarbij niet enkel naar de Oosterburen keek (wie kijkt naar oude, grauwe betongebouwen uit de DDR-tijd ziet toch wel het resultaat van het Grote Niets) maar ook naar West Duitsland, getuige zijn verhaal over Momo en de Tijddieven, die enkel efficiency nastreven.

Helaas is het tweede deel van Ende's boek nooit echt verfilmd, hoewel er nog 2 halfbakken en amper geinspireerde vervolgen uitkwamen. Hoewel ik niet door het boek kwam op latere leeftijd vond ik het interessant te lezen over hoe het uiteindelijk gaat om de balans tussen fantasie hebben en met beide benen op de grond blijven (iets wat Bastian in deze film al bang is te verliezen als hij een naam voor de Keizerin moet bedenken). In het tweede deel van het boek verliest Bastian zich teveel in zijn fantasieen en raakt hij met elke wens die hij doet een herinnering in de echte wereld kwijt.

Wie terugkijkt op de nalatenschappen van de beschavingen, of het nu de theorieen van de oude Griekse filosofen of die van Einstein zijn, moet toch beseffen dat verbeelding belangrijker is geweest dan we beseffen. En je ziet op jongere leeftijd toch al kinderen waarbij het totaal niet gecultiveerd is, mede door de "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" ouders die al wit wegtrekken bij een simpel idee als een piratenpartijtje voor kinderen. En de tv aan, kind uit mentaliteit. Tsja, zet dan maar deze film op. En laat ze verder flink lezen of anderszins hun fantasie gebruiken.

NIET gedateerd zul je bedoelen?

Ik denk dat hij gedateerd op een andere manier invult.

Een film raakt gedateerd en verliest een zekere waarde omdat er bijvoorbeeld voor het maken van een film steeds betere technieken beschikbaar zijn.

In dit geval is 'gedateerd' voor FlorisV een positieve evaluatie, omdat een aantal werkmethodes bij het maken van de film van een niveau zijn dat bij latere films níet meer gehaald wordt.

Ach het was ironisch bedoeld. Veel commentaren over deze film zijn negatief over de gedateerdheid maar afgezien van de nostalgische factor heeft het mij juist verrast hoe goed de film er nog steeds uit zag. En ik vind inderdaad dat latere fantasy flicks niet meer het nivo van deze gehaald hebben.

Jeugdsentiment. Prachtig gemaakt, mooie muziek. Ik kan hier nog steeds van genieten. Heerlijke film!

Leuk.

Nog een prent uit de iets vroegere filmcollectie van Petersen. Heel goed als regisseur ken ik hem nog niet, maar The Neverending Story is wel tot nu toe mijn favoriet van hem. Ik denk ook niet dat deze door hem nog overtroffen wordt. Tevens zorgde deze film ervoor dat er van Willow een halfje werd afgetrokken.

Deze film voelt inderdaad magisch aan en dat doet het hem ook. Ik zag de film nooit in mijn jeugd, maar dit was denk ik ook niet geschikt voor mij geweest. Vroeger vond ik alles eng, en deze film is duidelijk een iets meer duistere kinderfilm. Niet echt snel geschikt voor de allerkleinste, maar wel een film die zich uiteindelijk duidelijk op kinderen richt.

Visueel vond ik de film erg mooi, op de beelden na waar het kotertje op de vliegende draak zit. Die beelden zijn er zo duidelijk ingeknipt, en het ziet er niet uit, tijdsperiode daarbuiten gelaten. Als je het er niet mooi inkrijgt, laat het dan ook gewoon zitten. Verder ziet de film er wel gaaf uit, vooral dat donkere sprookjesbos is erg geslaagd.

Personages zijn verder best leuk. Dat een kind de wereld moet gaan redden is natuurlijk iets wat bij dit soort films hoort, maar ik vond de personages er leuk genoeg uitzien. Ook de settings zijn fantasierijk en origineel. Ik ben blij dat het budget hier goed benut is. Je ziet duidelijk dat er moeite in de film is gestopt.

Acteerwerk is niet erg bijzonder maar de kids doen het leuk. Van de stemmencast was ik iets minder fan maar ook dat voldoet. De karakters zien er leuk uit zoals eerder gezegd, vooral die draak steekt er bovenuit. Iconische verschijning ook. "The Nothing" vond ik verder ook erg leuk vormgegeven.

Hier en daar is het ontzettend dik aangezet en het einde wat mij betreft niet helemaal bevredigend, maar toegegeven, dat het boek en het verhaal uiteindelijk volledig in elkaar overlopen was leuk gevonden. Jammer dat de plotomschrijving van MM het eigenlijk al weggeeft.

Duistere film, maar wel op kinderen gericht uiteindelijk. Een aantal nare scenes waarmee je moet oppassen maar uiteindelijk toch wel een magische film. Ik weet niet of de kinderen van de huidige periode nog naar dit soort 80's films gaan kijken, maar ik vind het op mijn leeftijd in ieder geval nog erg goed werken.

Afgezien van het backdropverhaal over de kracht van verbeelding, is dit toch vooral een brave en sentimentele kinderfilm. Niks mis mee en goed gemaakt, maar als je dit als volwassene voor de eerste keer ziet mis je toch wel een bepaald gevoel haha.

Having a luck dragon with you is the only way to go on a quest

Ik heb indertijd The NeverEnding Story II: The Next Chapter eens uit pure nieuwsgierigheid aangeschaft omdat ik vroeger wel fan was van het eerste deel. Het was echter een mes dat aan beide kanten snijdt, want juist daardoor had ik altijd wat schrik om aan de sequel te beginnen maar gisteren dan toch eens de DVD in de Blu-Ray speler gestoken. Juist op het moment dat ik wou gaan kijken bedacht ik me echter en besloot ik om eerst nog maar eens de eerste film te zien. Het tweede deel zal één van de komende dagen nog wel eens passeren.

Ik verbaasde me dat ik dit indertijd (mijn stem op MovieMeter dateert uit 2007 maar is één van mijn "aah ja, die heb ik ook ooit gezien" stemmen toen ik me registreerde) maar met 3.5* heb gewaardeerd maar eigenlijk sta ik vandaag de dag nog altijd achter die score. The NeverEnding Story is een film met een mooi thema maar het hangt allemaal wel nogal met haken en ogen aan elkaar. Ik heb het boek van Michael Ende (die absoluut niet tevreden was met de verfilming aangezien deze maar de helft van het boek verteld en hij staat naar het schijnt ook niet te springen tot een nieuwe poging om het boek te verfilmen) nooit gelezen maar er zitten gewoon teveel vreemde acties in. Zo mist niemand blijkbaar Bastian terwijl die een ganse dag zit te lezen in de zolder van de school? Het einde voelt bovendien ook vrij onaf aan - wat achteraf gezien dan misschien logisch is als maar de helft van het boek verfilmd wordt - en ik hoop dat het in het tweede deel terug wordt opgepikt. Het zal echter niet met dezelfde cast zijn doordat er teveel tijd tussen beide films zat waardoor de hoofdrollen te oud waren geworden.

Tami Stronach die de Childlike Empress speelt stopte zelfs jarenlang met acteren tot ze 2017 terugkeerde voor - vreemd genoeg - één of andere Tsjechische fantasyfilm. De hoofdrol is weggelegd voor de jonge Barret Oliver die de rol van Bastian op zich neemt. Een schoolvoorbeeld van "kinderen zijn niet altijd goede acteurs" maar gelukkig moet hij eigenlijk niet zo heel veel doen. Neen, dan is Noah Hathaway als Atreyu toch een belangrijker spilfiguur. Hathaway doet het degelijk maar als we helemaal eerlijk zijn: niemand van de cast komt ook maar in de buurt van de visuele pracht die Wolfgang Petersen in zijn eerste Engelstalige film (weliswaar gebaseerd op een Duits sprookje en vandaar dus ook de Duitstalige titel, al bestaat er blijkbaar ook wel een Duitse versie met een aantal minieme verschillen) tentoon stelt. Falcor zag er in mijn herinnering weliswaar heel wat indrukwekkender uit maar figuren zoals Rockbiter zijn toch wel erg indrukwekkend gemaakt.

Grappig ook dat ik nooit de link heb gelegd tussen de soundtrack van Giorgio Moroder en deze film. Het titelnummer dat door Limahl wordt gezongen is een nummer waar ik flarden tekst van ken en hoewel het duidelijk hint naar deze film, was me dat eigenlijk nooit opgevallen.. Soit, ze zeggen dat je nostalgie nooit terug mag opzoeken en toegegeven, ik heb er ook al wisselende successen mee gehad. The NeverEnding Story is een film in die categorie. Eentje waar best wel wat aan schort maar die visuele stijl maakt erg, erg veel goed.

3.5*

Herzien. Steekt toch erg leuk in elkaar. Heb hier meer mee dan met de films van Henson of The Goonies.

Dikke 3,5

Sinds vandaag te zien op HBO Max. 38 jaar geleden op 10 jarige leeftijd gezien in de bios en heeft toen veel indruk gemaakt. Zou hem nu geen 4 sterren meer geven, maar laat ze wel staan, want dat vond ik ooit wel terecht. Jeugdsentiment.

Een leuke film. Ook voor volwassenen. Niet te veel bij nadenken, en vooral geen vragen stellen over de inhoud bij een film als deze. Gewoon er in mee gaan, en het is 1,5 uur vermaak.

Een toonvoorbeeld van één van de aller mooiste en beste feel good fantasy films gemaakt,met een ongekende wonder schone sfeer.

En met een fenomenale cast en Productie team.

En een van de grootste regisseurs Wolfgang Petersen.

In mijn jeugd vaak gezien,blijft tijdloos.

Één van die grootste eightie films, in het rijtje van die onverwoestbare juwelen in de Cinema gemaakt.

Waarvan ook de nieuwe generaties ook kunnen blijven, genieten, een echte familie film.

Die kan aan sluiten bij de andere, grote eighties.

Zoals bijvoorbeeld Legend met Tom Cruise en Mia Sara.

En Labyrinth met David Bowie en vele anderen onvergetelijke eighties films.

Barret Oliver die de hoofdrol speelt, die hij ook voor zijn rekening nam de onvergetelijke film D.A.R.Y.L.

Ook zo juweel.

De jonge hoofdrol spelers en cast in The Neverending story mogen nog steeds zeer trots zijn.

En ook de makers.

En niet te vergeten de prachtige film muziek en de schitterende mooie soundtrack van de zanger Limahl bekend van de band Kajagoogoo.

Alle lof voor deze zeer bijzondere familie film.

Nog even verder op de fantasy toer na Merlin en Game of Thrones en zo kwam deze The Neverending Story met een maar al te bekende titel, soundtrack en vreemd vliegend dier op het menu en dat keek al knagende aan een pizza best lekker weg.

Zien deed ik de film nooit dus was het wel even zoeken aangezien ik verwachtte dat het jochie meteen in het verhaal, in de fantasiewereld, zou geraken maar het grootste deel blijft hij als lezer aan de zijlijn. Leuk ventje trouwens die het niet helemaal mee zit rond zijn moeder, pestkoppen, te laat komen op school en zelfs brood smeren blijkt een uitdaging getuige de opening met het brood en de jampot. Toch heeft de film daar best al een lekkere vibe met het jochie als interessant middelpunt.

Die wordt prima doorgezet eenmaal in de fantasiewereld met buitenissige karakters en dieren en ik vind het er buitengewoon mooi, gelet het tijdsbeeld en de mogelijkheden, uitzien qua poppen, creaties en decors, met een bijzonder verhaal rond een erg speciaal boek waarin een erg fraaie fantasiewereld gecreëerd wordt. Goed, het vliegende gevaarte heeft zo zijn slechte momenten visueel gezien, maar dat neem ik voor lief in een film die ook de nodige humor heeft en met zijn maar al te bekende en passende soundtrack. De cast is me verder redelijk onbekend maar doet wat het doen moet.

En zo blijkt The Neverending Story een prima verhaal in een mooi jasje te zijn en misschien wel heel stiekem, of niet stiekem, een aanklacht tegen ouder worden, en dat een mens altijd een beetje kind moet blijven en vooral mag durven dromen. Daarom een leuke film wat mij betreft en daarmee één die zich prima schaart tussen Willow en Legend. En ik maar denken dat fantasy niet mijn ding is

Niet meer en niet minder dan een voldoende, de jongetjes zijn maar irritant.