Unforgiven (1992)

Fisico

Dan heb ik je uitleg helaas anders opgevat denk ik.
Ik maakte eruit op dat je vond dat het genre (in populariteit) alsmaar in dalende lijn ging sinds "Unforgiven".

De recensies zijn wisselend merk ik hier... onbegrijpelijk. Daarom.. een lang betoog waarom deze film een meesterwerk is

Unforgiven is voor mij één van de beste Westerns, juist omdat deze film een ongewone en een soort postmoderne kijk geeft op het genre, en het genre an sich aan de kaak stelt. De film is zich duidelijk bewust van het beeld van de western, en zet dit op kop. Van de gebruikelijke romantisering van het oude Westen blijft weinig over: helden blijken schurken, stoere verhalen blijken leugens, doden blijkt lang niet zo spannend als gedacht, en de wet is lang niet altijd eerlijk als we mogen verwachten, laat staan dat gerechtigheid zegeviert.

Eastwood draait in deze film vrijwel alles om: waar in traditionele westerns vrouwen een vaak ondergeschikte rol hebben (behalve misschien Once upon a time in the West) zijn de vrouwen hier sterk en zeker niet op hun mondje gevallen.
Waar cowboys elkaar normaal bijna lachend, of in ieder geval koelbloedig neerschieten, overheerst hier de twijfel en de angst voor de dood en de eigen ziel.
Ook de mythologie van het wilde Westen wordt hier letterlijk in de film zelf onderuit gehaald: de biograaf, die als verhalenverteller alle actie flink aandikt (wat westerns normaal gesproken doen), wordt terecht gewezen en onderwezen in de waarheid, waarna voormalige held English Bob niets meer blijkt dan een charismatische, maar koelbloedige moordenaar. Tevens staat de biograaf symbool voor de sensatiezucht van de media en de perverse verhouding van de media ten opzichte van geweld: hij is duidelijk onder de indruk van English Bobs avonturen, maar als dit leugens blijken, en het verhaal dus minder interessant blijkt, stapt hij makkelijk over naar de Little Bill, die hem inpalmt met zijn heldenstatus.

Het thema van wapens en geweld wordt ook anders behandeld dan gebruikelijk: geweren dienen ingeleverd te worden als men de stad binnengaat, maar de sherriff gaat zich ondertussen te buiten aan extreem geweld. De wereld op zijn kop. Het geweld en het doden wordt in deze film niet geromantiseerd, maar gebeurt traag, en het voelt ongemakkelijk om naar te kijken (met uitzondering wellicht van de finale).

Eastwoods personage is geen held, maar een man die gebukt gaat onder zijn zondige leven, en hij is zich uieindelijk terdege bewust van zijn verloren ziel, wanneer hij erkent dat hij Little Bill wel weer tegen komt in de hel. In deze film zijn er geen winnaars. Iedereen die een ander iets aandeed, neemt deze zonde mee en leeft voort met een eeuwig litteken op zijn ziel. “It’ a hell of a thing, killing a man....” voor mij lijkt het alsof Eastwood ook zijn eigen verleden als acteur hiermee probeert recht te zetten: Zijn vroegere personages zijn immers het symbool van de stoere man die niet over zich heen laten lopen en niet bang is voor een schietpartij meer of minder. Als groot acteur (en rolmodel) neemt hij met deze film duidelijk afstand van de gebruikelijke heroïek die om geweld heen hangt.

En dat is alleen maar het verhaal... de prachtige shots, dreigende sfeer en subtiele, maar effectieve muziek maken deze film ook een plaatje om naar te kijken. Topfilm!

Komt deze info uit andere films of van horen zeggen? Je was er niet bij neem ik aan !!?

JanLo

Haha, nee ik was er niet bij, ik ben wel oud, maar zó oud toch niet, maar er bestaan talloze naslagwerken over het oude westen, ook met de gebruikte benamingen, termen en gebruiken.
Weinig van die expressies zijn nu nog herkenbaar.

Toen John Wayne's nalatenschap geveild werd bleek daar o.a. ook het interessante boekje "Cowboy Slang" van Edgar R, "Frosty"Potter bij te zitten.
(Dat heb ik zelf ook in mijn western collectie)

Af en toe hoor je wel eens van die originele uitdrukkingen in westerns langskomen, maar wanneer men werkelijk historisch correct zou willen zijn, dan zou bijna niemand van het filmpubliek nog weten waarover het ging.

Ik heb ze niet gelezen, maar geloof er ook niet zo in. Het gebied is zo groot, en soms zo dunbevolkt, dat ik niet geloof dat dit allemaal beschreven is. Nu zijn de invloeden van taal groot door onze moderne media, maar toen zeker niet. En zelfs nu heb ik mijn twijfels, want ik woon in Drenthe, en merk dat ze 10 km verder al geheel anders praten met geheel andere krachttermen!.

JanLo

O.K.
Ik ga niet proberen een Drent van iets te overtuigen, haha.
Harry Muskee was er zo een (en wel toevallig een idool van mij)
Overigens niets dan goeds over Drenthe en de Drenten.

Dat is toevallig ook een idool van mij, maar ik ben er niet trots op dat ik Drent ben hoor. Ik ben er toevallig geboren, en dat is geen verdienste !

Na zo’n 20 jaar weer herzien. De film heeft niets aan kracht ingeboet. Ijzersteke vertelling met Clint’s meest duistere rol. Eigenlijk een soort westernvariant op
Taxi Driver, waarbij de film langzaam maar gedegen naar de duistere ontknoping leidt.

Meesterwerk!

“Any man don't wanna get killed better clear on out the back.”

Sterke en ouderwetse Western film van Clint Eastwood. Hard en compromisloos, maar Unforgiven is ook een verhaal over een oude man die zijn gewelddadige en moordende verleden achter zich wel laten. Bill Munny is duidelijk een verloren ziel, maar hij bijt zich uiteindelijk vast in een geweldszaak waarbij een vrouw ernstig is mishandelt. Vooral het samenspel tussen Eastwood en Freeman is uitstekend, en Hackman als gewelddadige sheriff is een genot om naar te kijken. De spanning is soms om te snijden, en Eastwood verdient alle lof voor de sfeer die hij als regisseur weet neer te zetten. Dit is een western zoals ik het graag zie.

Wat betreft western voor mij de beste die er is.
Misschien ook wel door onderstaande typerende omschrijving

Ik vond de film erg tegenvallen. Niet dat het een slechte film was, verre van dat, maar gezien de recensies had ik er erg veel van verwacht. Dat gebeurde echter niet. Misschien ben ik niet zo'n western-fan als ik denk, al vind ik de setting altijd erg leuk, of een fan van Clint Eastwood, maar het verhaal viel mij gewoon tegen. Er vonden veel onlogische dingen plaats, geen plotwendingen of zo, waarvan je denkt "Dat kan toch helemaal niet"en "zo handelen mensen niet". Maar in deze film gebeurt, en misschien in 1878 in het westen ook, en dat stoorde mij. Het optreden van Gene Hackman maakte echter veel goed en redde de film als het ware. Dus heb ik toch wel een leuke avond gehad.

Geef eens voorbeelden. Wat vond je onlogisch?

Nou, dat is niet zo moeilijk. Eerst is Clint, als hij door Gene hard wordt aangepakt, erg ziek en zonder medicijnen is ie een paar dagen later topfit om een Cowboy om te leggen. Daarna zitten alle cowboys bij elkaar In een hut om hun maat te beschermen, waarna die even later doodleuk in z’n eentje naar buiten loopt om te gaan poepen. Vervolgens loopt Clint met een geweer een saloon binnen en schiet iedereen neer, terwijl velen van hen zijn bewapend. En dan het idee van de film alleen al, twee mensen vermoorden die een hoer hebben verminkt, terwijl zij met het afgeven van enkele paarden hun schuld hebben ingelost. En de dader van dit alles komt er gewoon mee weg (en verhuist doodleuk met zijn gezin). Dus al met al vond ik het geen logisch en zelf irritant script. Of dit moet in 1878 allemaal normaal zijn geweest.

Tja, die ommekeer is nu net waar de hele film om draait. Clint is gestopt met drinken en gestopt met moorden, terwijl dat juist zijn ‘natuurlijke staat’ was. Daarom is hij verzwakt.

Pas als hij zijn oude traits weer op pakt: drinken en moorden is hij weer in ‘topvorm’ dat heeft hij immers zijn hele leven gedaan en hij was de beste! We krijgen eindelijk het monster te zien dat hij al die tijd in bedwang had weten te houden. Echt fit is hij natuurlijk nergens, maar ook als oude man, kan hij nog steeds het best moorden. Hij kegt zelfs nog uit dat hij eerst de beste schutters uitschakelt. Moorden is moeilijk, lang niet iedereen in het cafe heeft de ballen of ervaring om als eerste te schieten. Het vergt een type William Munny

Verder had het feminisme nog weinig voet aan de grond, dus ja. Met het verminken van een hoertje kwam je makkelijk weg in die tijd.

Dus onlogisch is het allemaal niet. Althans voor mij.

Ik respecteer jou mening en begrijp dat hij door te drinken weer de gemene man werd die hij eerst was. En dat het respect voor de hoer, en zijn eigen vrouw, de aanleiding hiervoor was. Dat waardeer ik aan deze film. En de film geeft ook aan dat het hier om draait. Daar is niets mis mee. Maar dat hij met zijn eerdere misdaden wegkomt, en ook met deze, is onlogisch. Natuurlijk Gene’s hoofd moest rollen, maar hetzelfde had Clint moeten overkomen. Niet voor een ‘Feel Good’ -gevoel maar omdat dit tegen alle logica ingaat.
Maar goed, de andere zaken vind ik meer storend voor het verloop van de film als dit.

Westerns zijn niet meteen mijn meest bekeken soort films maar meestal vallen ze goed mee. Deze is ook erg sterk, vooral doordat je niet goed weet wie nu echt de slechterik is. Is het Eastwood, Freeman en The Kid omdat ze de twee mannen tegen beloning gaan doodschieten na de verminkingen die ze bij een hoer hebben aangebracht. Is het Little Bill die dit absoluut wilt tegengaan? Of zijn het gewoon de twee mannen?

Het is niet zwart of wit in deze film. Dit, zeg maar, morele vraagstuk zorgt dat het plot toch net even sterker is dan de gemiddelde western. Misschien had het iets anders moeten eindigen als de deputy Clint nog even neerschoot, was alles weer min of meer in evenwicht en kon iedereen rustig verder met zijn leven. Al vind ik dit einde zeker ook niet mis. 4*

Unforgiven , Een solide western van en met Clint Eastwood. Het hoogtepunt is het laatste halfuur met de beroemde quote: "I've killed women and children. I've killed just about everything that walks or crawled at one time or another. And I'm here to kill you, Little Bill, for what you did to Ned." Simpel en krachtig. 3,5*.

Na jaren vanavond eindelijk Unforgiven herzien en ik merkte dat ik ontzettend geraakt werd door de tekst voor en na de film. Hier de begintekst:


Aftiteling:


Bij de openingsscène zie je een silhouet van Bill Munny dat een graf graaft. Bij de slotscène zie je hem ook in een silhouet maar loopt hij nu naar het graf en staat hij stil. Moeder en dochter zijn in de hele film niet te zien. Hier schuilt in mijn ogen zoveel pijn en verdriet in. Niet in woorden te vangen ...

Innocent? Innocent in what...?

Een film die destijds erg tegenviel ondanks de lofzang, vooral door het type western wat ik toen gewend was met The Magnificent Seven, Valdes is coming, Young Guns en Quigley down Under. Films die meer aan avontuur grensden en waar geen grijs gebied bestond tussen de slechteriken en getergde good guys. Unforgiven ontving ik dan ook als een uitermate trage film waar weinig actie en knokkerij in voor komt. En laat dat net de bedoeling geweest zijn van Eastwood. Iets waar ik nu wel oog voor heb.

Een uitermate grijs en grauw beeld komt naar voren van het harde westen. Honger, hard werken, mensen die jong sterven aan ziektes...het is niet bepaald een geromantiseerd beeld. Vooral niet als keuterboertje Munny het nodige op zijn kerfstok blijkt te hebben. 'You sure ain't look like a killer.' Nee, inderdaad. Maar schijn kan bedriegen. Toch is het verlopen plaatje van vergane glorie en een uitzichtloos en triest bestaan dat wat treft. De mannen aanvaarden de opdracht en gaan op pad, en weer komt er een dermate treffend beeld van lang onderweg en barre omstandigheden. Nee, het cowboyleven is een leven zonder glans, dat is duidelijk.

Waar Unforgiven vooral in slaagt zijn de personages, en het grijze gebied tussen hen betreffende goed of kwaad. Niemand lijkt wat hij is en iedereen heeft wel iets op de kerfstok. Niemand is echt de uitgesproken bad of good guy. Munny de beruchte moordenaar met toch enige vorm van fatsoen richting zijn overleden vrouw en de dames van lichte zeden, English Bob, een notoire opschepper, dronkaard en leugenaar die eenmaal zonder schietijzer niet meer dan een brallende idioot is, en Little Bill zelf waar we niet echt een duidelijk beeld van krijgen betreffende zijn verleden behalve dat hij op geheel eigen wijze het stadje aanstuurt. Andermaal wordt door Little Bill zelf in zijn betoog over het duelleren, doden en de niet charme ervan, de zeepbel die om het fantasierijke en avontuurlijke cowboyleven heen hangt, door geprikt. De uiteindelijk opbouw naar Munny die zijn vriend komt wreken en korte shoot-out is heerlijk.

Wat verder opvalt is de typerende Eastwood soundtrack, niets bijzonders, daartegen komen er wel prachtige plaatjes van de natuur met uitgestrekte korenvelden en besneeuwde bergen. Vooral de scene waar Munny herstellende is en verzorgd wordt door Delilah is prachtig met de verse sneeuw rond het hutje. Dan zijn de acteerprestaties prima te noemen met Eastwoord zelf en Hackman in rollen die beide mannen uitermate goed liggen.

Unforgiven is niet bepaald een conventionele western, en zoals ik las, volgens sommigen de doodsteek van het genre. Ik zelf ervaar deze film toch wel als een uitermate realistisch, sober en eerlijk beeld van het harde leven in de cowboytijd. Een hard leven, een wreed leven, een leven om té overleven. Een leven dat naar verloop eerder lijkt op boetedoening, angst voor God wellicht, en een zoektocht naar vergeving en verlichting. Behalve de teloorgang van het geromantiseerde cowboybeeld heeft de film nog heel wat meer inhoud dan wellicht gedacht.

'We all have it coming, Kid'

Geen gewone western. Een goede zelf. Geen zo ééntje van destijds met perfect schietende revolverhelden en met "slechten" die daarin falen en met bosjes van het dak of uit de vensters geschoten worden. Neen, ene met heel veel aandacht voor menselijke gedragingen: twijfels, schrik, onkunde... Goed gedaan, Clint. Actie mocht natuurlijk niet intbreken en ook daar werd voor gezorgd en bovendien werd er verzorgd acteerwerk afgeleverd.

Eastwoods vaarwel aan het westerngenre, die hem eeuwige roem heeft gebracht.
Een western met diepgang, waarin de badguy William Munny zijn menselijke kant heeft ontdekt maar niet meer af kan raken van zijn verschrikkelijke reputatie. De sheriff Little Bill is dan weer de slechterik, die ordehandhaving op een fanatieke en wrede wijze toepast in zijn stadje. Achter de jonge Schofield Kid schuilt een gevoelige ziel zul je merken op het einde van de film. Hier geloof je echt dat een leven nemen een last is die je moet dragen als je iets van een geweten hebt. Persoonlijk hou ik van dit soort dooreen geschudde rolpatronen die brandhout maken van de klassieke western en haar zwart-wit gekleurde codes. In Unforgiven krijgt een mensenleven terug een waarde en bestaat er geen heldhaftigheid. Het acteerwerk van Eastwood en Hackman is groots; beide filmreuzen begrijpen hun rol en handelen ernaar. Wel had ik meer verwacht van het einde, want vond de climax in de saloon ontgoochelend.