Unforgiven (1992)

Fisico

Dan heb ik je uitleg helaas anders opgevat denk ik.
Ik maakte eruit op dat je vond dat het genre (in populariteit) alsmaar in dalende lijn ging sinds "Unforgiven".

De recensies zijn wisselend merk ik hier... onbegrijpelijk. Daarom.. een lang betoog waarom deze film een meesterwerk is

Unforgiven is voor mij één van de beste Westerns, juist omdat deze film een ongewone en een soort postmoderne kijk geeft op het genre, en het genre an sich aan de kaak stelt. De film is zich duidelijk bewust van het beeld van de western, en zet dit op kop. Van de gebruikelijke romantisering van het oude Westen blijft weinig over: helden blijken schurken, stoere verhalen blijken leugens, doden blijkt lang niet zo spannend als gedacht, en de wet is lang niet altijd eerlijk als we mogen verwachten, laat staan dat gerechtigheid zegeviert.

Eastwood draait in deze film vrijwel alles om: waar in traditionele westerns vrouwen een vaak ondergeschikte rol hebben (behalve misschien Once upon a time in the West) zijn de vrouwen hier sterk en zeker niet op hun mondje gevallen.
Waar cowboys elkaar normaal bijna lachend, of in ieder geval koelbloedig neerschieten, overheerst hier de twijfel en de angst voor de dood en de eigen ziel.
Ook de mythologie van het wilde Westen wordt hier letterlijk in de film zelf onderuit gehaald: de biograaf, die als verhalenverteller alle actie flink aandikt (wat westerns normaal gesproken doen), wordt terecht gewezen en onderwezen in de waarheid, waarna voormalige held English Bob niets meer blijkt dan een charismatische, maar koelbloedige moordenaar. Tevens staat de biograaf symbool voor de sensatiezucht van de media en de perverse verhouding van de media ten opzichte van geweld: hij is duidelijk onder de indruk van English Bobs avonturen, maar als dit leugens blijken, en het verhaal dus minder interessant blijkt, stapt hij makkelijk over naar de Little Bill, die hem inpalmt met zijn heldenstatus.

Het thema van wapens en geweld wordt ook anders behandeld dan gebruikelijk: geweren dienen ingeleverd te worden als men de stad binnengaat, maar de sherriff gaat zich ondertussen te buiten aan extreem geweld. De wereld op zijn kop. Het geweld en het doden wordt in deze film niet geromantiseerd, maar gebeurt traag, en het voelt ongemakkelijk om naar te kijken (met uitzondering wellicht van de finale).

Eastwoods personage is geen held, maar een man die gebukt gaat onder zijn zondige leven, en hij is zich uieindelijk terdege bewust van zijn verloren ziel, wanneer hij erkent dat hij Little Bill wel weer tegen komt in de hel. In deze film zijn er geen winnaars. Iedereen die een ander iets aandeed, neemt deze zonde mee en leeft voort met een eeuwig litteken op zijn ziel. “It’ a hell of a thing, killing a man....” voor mij lijkt het alsof Eastwood ook zijn eigen verleden als acteur hiermee probeert recht te zetten: Zijn vroegere personages zijn immers het symbool van de stoere man die niet over zich heen laten lopen en niet bang is voor een schietpartij meer of minder. Als groot acteur (en rolmodel) neemt hij met deze film duidelijk afstand van de gebruikelijke heroïek die om geweld heen hangt.

En dat is alleen maar het verhaal... de prachtige shots, dreigende sfeer en subtiele, maar effectieve muziek maken deze film ook een plaatje om naar te kijken. Topfilm!

Komt deze info uit andere films of van horen zeggen? Je was er niet bij neem ik aan !!?

JanLo

Haha, nee ik was er niet bij, ik ben wel oud, maar zó oud toch niet, maar er bestaan talloze naslagwerken over het oude westen, ook met de gebruikte benamingen, termen en gebruiken.
Weinig van die expressies zijn nu nog herkenbaar.

Toen John Wayne's nalatenschap geveild werd bleek daar o.a. ook het interessante boekje "Cowboy Slang" van Edgar R, "Frosty"Potter bij te zitten.
(Dat heb ik zelf ook in mijn western collectie)

Af en toe hoor je wel eens van die originele uitdrukkingen in westerns langskomen, maar wanneer men werkelijk historisch correct zou willen zijn, dan zou bijna niemand van het filmpubliek nog weten waarover het ging.

Ik heb ze niet gelezen, maar geloof er ook niet zo in. Het gebied is zo groot, en soms zo dunbevolkt, dat ik niet geloof dat dit allemaal beschreven is. Nu zijn de invloeden van taal groot door onze moderne media, maar toen zeker niet. En zelfs nu heb ik mijn twijfels, want ik woon in Drenthe, en merk dat ze 10 km verder al geheel anders praten met geheel andere krachttermen!.

JanLo

O.K.
Ik ga niet proberen een Drent van iets te overtuigen, haha.
Harry Muskee was er zo een (en wel toevallig een idool van mij)
Overigens niets dan goeds over Drenthe en de Drenten.

Dat is toevallig ook een idool van mij, maar ik ben er niet trots op dat ik Drent ben hoor. Ik ben er toevallig geboren, en dat is geen verdienste !

Na zo’n 20 jaar weer herzien. De film heeft niets aan kracht ingeboet. Ijzersteke vertelling met Clint’s meest duistere rol. Eigenlijk een soort westernvariant op
Taxi Driver, waarbij de film langzaam maar gedegen naar de duistere ontknoping leidt.

Meesterwerk!

“Any man don't wanna get killed better clear on out the back.”

Sterke en ouderwetse Western film van Clint Eastwood. Hard en compromisloos, maar Unforgiven is ook een verhaal over een oude man die zijn gewelddadige en moordende verleden achter zich wel laten. Bill Munny is duidelijk een verloren ziel, maar hij bijt zich uiteindelijk vast in een geweldszaak waarbij een vrouw ernstig is mishandelt. Vooral het samenspel tussen Eastwood en Freeman is uitstekend, en Hackman als gewelddadige sheriff is een genot om naar te kijken. De spanning is soms om te snijden, en Eastwood verdient alle lof voor de sfeer die hij als regisseur weet neer te zetten. Dit is een western zoals ik het graag zie.