Leave No Trace (2018)

Vanaf 8 november in de bioscoop (Sony Pictures Releasing, via Universal)

Heel mooi. Thomasin McKenzie speelt geweldig als de dochter van Foster, een man met een traumatisch verleden als soldaat en iemand die zich 'gevangen' voelt in de normale wereld en daarom constant met z'n dochter door de vrije natuur trekt om daarin te leven. Prachtig geschoten beelden van de mooie bossen, treffende stiltes, ontmoetingen met goedgezinde mensen, maar ook de constante onderhuidse spanning; één stap die kan leiden tot het verliezen van de controle en het belangrijkste; een dochter die ooit haar eigen vrije keuze maakt. Want zij heeft inderdaad niet hetzelfde probleem als haar vader.

Vakkundig gemaakt drama over een bijzondere relatie tussen dochter en vader. McKenzie steelt de show en overtuigt door haar natuurlijke overkomen in een emotioneel verhaal over een opvoeding buiten de grenzen van de maatschappij.

Veel ingetogener en minder ambitieus dan Captain Fantastic maar evenwel een aanrader.

“The same thing that’s wrong with you isn’t wrong with me ..”

Mooi drama om een keer gezien te hebben.

Probeert te dicht bij het waargebeurde verhaal te blijven, waardoor het een rechtlijnig en kaal verslag wordt.

Drama over mensen die na het oplopen van een trauma ( hier een getraumatiseerde veteraan) niet meer kunnen aarden in de maatschappij en zich terugtrekken in totale isolement.
Gezien het hier om een ex militair gaat ligt het voor de hand dat hij zich terugtrekt in de natuur waar zijn aangeleerde survival skills goed van pas komen.
Zijn dochter volgt hem noodgedwongen en weet niet beter totdat ze via de overheid terug in de maatschappij worden geplaatst waarbij keuzes door beiden moeten worden gemaakt.
Thomasin McKenzie acteert de pannen van het dak, maar ook de vader overtuigd.
De slotscène zou hartverscheurend moeten zijn maar is het niet, deels omdat je het tegen het einde aan wel gehad hebt met de wispelturigheid van de vader en dat je zoiets hebt van .... groot gelijk meid.

Het verhaal is zeer geloofwaardig. Acteerprestaties vond ik eigenlijk lauw. Weinig peper en zout. De film duurt niet echt heel lang maar het is best lastig uit te zitten

Aangrijpende vertelling over een getraumatiseerde veteraan, die zich met tienerdochter afzondert van de bewoonde wereld. In weerwil van het ontbreken van spectaculaire verwikkelingen een fascinerende film met mooie beelden van Noord-Amerikaanse bossen als decor.
Complimenten voor regisseur Debra Granik, protagonist Ben Foster en vooral de jonge Thomasin McKenzie, die een fenomenale vertolking neerzet. De scène waarin vader en dochter afscheid nemen van elkaar, hakt er nogal in. Een prachtige film.

Mooi verhaal, we hebben genoten van deze normale goede film.

Sorry, ik vond het een saaie film. Had de film in mijn bezit. Heb hem verwijderd van de harde schijf.

De kracht van deze film is de eenvoud en de sobere manier waarop het verhaal neergezet wordt. De achtergrond informatie over hoe en waarom blijven sumier. " Leave no Trace" gaat puur over vader en dochter. De fraaie beelden van omgeving Portland en de soms bijzondere mensen die het stel ontmoeten zorgen voor een aangename en warme film. 3.5*

Ingetogen drama over een veteraan die samen met zijn dochter in een natuurpark woont. Als de autoriteiten hen uit het park halen komt zijn dochter voor het eerst in lange tijd weer in een 'normale' situatie terecht. Haar vader kan echter moeilijk omgaan met de afhankelijke situatie.

Leave No Trace is behoorlijk rechttoe-rechtaan en zet dingen niet te zwaar aan. Het acteerwerk van Ben Foster en met name de jonge Thomasin McKenzie droeg de film prima.

Interessant uitgangspunt en op een degelijke manier uitgewerkt.

Overrated. Miste aan kracht, ik kon geen sterke vader-dochter band ontwaren , weinig diepgang in de film. Keek nochtans uit naar Ben Foster maar hier deed hij niet veel meer dan de veteraan spelen die vooral wazig kijkt. Weet hier en daar wel toch een gevoelig snaar te raken, maar globaal na de film bleef ik op mijn honger zitten. In dit genre vond ik dan toch Captain Fantastic en Into the Wild opmerkelijk aangenamer om naar te kijken. Zal wel geen spek voor mijn bek zijn.

Mooi, integer drama, niet bedoeld voor de grote massa. Granik houd het bewust klein, menselijk en levert fraaie beelden van natuurschoon. Jammer dat het bij momenten qua verhaal, en zeker tegen het einde, voorspelbaar wordt, wat dat betreft speelt men toch te veel op safe. De kracht van Leave No Trace zit vooral in het samenspel tussen Foster en McKenzie die heel naturel een sterke vader-dochter relatie neerzetten. In die zin opmerkelijk omdat ze qua uiterlijk en leeftijdsverschil(20 jaar) nauwelijks geloofwaardig zijn in een zulke relatie, maar beide hebben zoveel acteertalent dat ze er mee wegkomen. Foster is, in een meer zwijgende rol, zoals altijd lekker intens. McKenzie wordt ongetwijfeld een grote mevrouw, binnenkort te zien in wat meer commerciële projecten als de nieuwe Top Gun bijvoorbeeld. Al met al niet de beste als independent ogende film ooit gezien, maar zeker de moeite waard om een keer te bekijken.

Subtiel, prachtig gespeeld drama over een vader en dochter die aan de rand van de maatschappij leven. Wanneer ze gedwongen worden te reïntegreren ontstaan er problemen. Ik was onder de indruk van de vorige film van regisseuse Debra Granik, Winter's Bone, maar deze is minstens zo goed. Uitstekende rollen van zowel Ben Foster (altijd goed) en vooral nieuwkomer Thomasin McKenzie. Geen slechterikken in deze film; slechts de minder bedeelden onder ons die aan de onderkant van de samenleving een waardig bestaan proberen op te bouwen.

De nieuwe film van Debra Granik begint als het fantasiebeeld van de moderne samenleving. Een vader en zijn dochter trekken door de bossen van Portland, de natuur is hun enige getuige. Maar hoe leef je zonder een spoor achter te laten? Het wachten is op een buitenwereld die de idylle doorbreekt.

Met haar vertelling over stad en natuur roept Granik tal van associaties op. Meer dan het prachtig minimalistische Winter’s Bone (2010) is Leave No Trace een film van thema’s, tegenstellingen. De door het leven getekende Will (Ben Foster) geeft zijn dochter (een doorbrekende Thomasin McKenzie) het soort bestaan dat we in recente varianten onder meer kennen uit Captain Fantastic en het veel minder geslaagde The Glass Castle. Die films zochten hun hang naar de natuur in uitgesproken ideeën. Verstedelijking is vervuiling, politieke eenheidsworst, gevangenschap. In dat verband is de dramatische aanpak van Granik een verademing. Ook hier is de stad een vreemd land, maar het hart van de film beweegt zich tussen kleine blikken en veelzeggende gebaren; sommige emoties blijven de volledige speelduur verstopt.

verder lezen (uitgebreid)

Fijne film, mooi gespeeld.

Mooie, kleine film. Heel sterk geacteerd door de twee hoofdrolspelers. Het meisje kende ik volgens mij nog niet en Ben Foster blijft één van de meest ondergewaardeerde acteurs van dit moment. Zwaar thema, soms kakt het wat in, maar al bij al een mooie film. Sterke score ook.

3.5*

Ik weet niet precies hoe Granik het doet maar de film is verpletterend en zeer ontroerend (net als haar vorige film Winter's Bone (2010) - MovieMeter.nl). De film begint nota bene op een manier die wat saaiig is en waarvan je denkt ‘ik had net zo goed naar een documentaire over daklozen kunnen kijken’ maar hij gaat onder je huid zitten waarbij je om het meisje Tom gaat geven en voor je het weet zit je in een emotionele roller coaster en te vechten tegen de tranen.

De film gaat overigens niet over daklozen maar over PTSS en weet op dat thema, net als bv. de film Brødre (2004) - MovieMeter.nl, bijzonder te imponeren. Het rottige van de onderkant van de samenleving is vaak dat de mensen het er niet alleen materieel moeilijk hebben maar ook diep eenzaam zijn (zie bv. Rabot (2017) - MovieMeter.nl). In deze film zijn de mensen die uit de samenleving zijn gevallen echter puur goed, maar soms kan goedheid en zelfs liefde een gebroken psyche niet meer helen. Sommigen moeten voor altijd blijven vluchten, voor altijd figuurlijk en letterlijk dolen.

Een van de beste films van 2018.

Danks MM-ers...Ben zeer geinteresseerd...wanneer komt een film op DVD??/Na een maand of zes???

Een trend trouwens in Amerika, waar veel Jonge mensen zich terugtrekken in bossen, wouden , Noorden van de States,Canada, Alaska etc. Leven in een hutje, met guns tussen beren, wolven en katachtigen...Keren de maatschappij de rug toe, want ""daar"hebben ze het niet gevonden.Heb er een boeiende docu over gezien. Emmertje water halen uit een beek op 400 meter, met een .38 Special...Tja.Ander verhaal dit, weet ik, maar het thema is hetzelfde.

Will [Ben Foster] is een oorlogsveteraan met PTSD die zo slecht kan gedijen in de moderne maatschappij dat hij met zijn tienerdochter Tom [Thomasin McKenzie] woont in een park aan de rand van Portland. Wanneer de politie hun woonplek ontruimt krijgen Will en Tom hulp aangeboden. Ze komen terecht in een appartementje bij een boerderij waar Wil overdag kan werken terwijl Tom naar school gaat. Tom heeft her naar haar zin, maar wanneer haar vader het daar niet langer uithoudt moet ze wel met hem mee. Na een lange tocht komen ze terecht op een camping waar Dale [Dale Dickey] ze een stacaravan aanbiedt. Tom voelt zich hier helemaal thuis, maar wat als Will besluit dat het tijd is om verder te gaan?
Ter voorbereiding op deze film gingen Foster en McKenzie samen op survivaltocht en dat heeft absoluut bijgedragen aan de natuurlijke chemie tussen de twee, die volstrekt overtuigen als vader en dochter. De ingetogen vertolking van Foster geeft de veelgeprezen McKenzie de ruimte om te schitteren. Het is tevens prettig om een film te zien waarin iedereen, inclusief de hulpverleners, begrip tonen en werkelijk alles doen om Will en Tom te helpen.

Niet heel erg mijn ding, geloof ik.

Narratief weinig verrassend en wellicht wat te braaf tussen de lijntjes, en ik merkte zelfs dat ik wat moeite had om er bij te blijven. Maar het verhaal is ook niet echt het sterke punt van de film, dat is eerder McKenzie, die precies goed understated speelt tegenover de nogal stille en ingetogen Foster. En ik vond de beelden ook bijzonder fraai.

Toch vond ik de film als geheel nogal leeg, en ik kwam er ook niet uit met het gevoel dat ik iets gezien had.

Een klein meesterwerkje dat je onuitgesproken de gevoelens van de vader en en zijn dochter laat meebeleven. Herzie bijvoorbeeld de slotscène waarin de dochter slechts tweemaal iets zegt ("Daddy" en 1 zin) en hij duurt zeker vier minuten. Kom hier maar eens om in een Amerikaanse film (en menig andere)...

Regisseur Debra Granik schreef mee aan het scenario en slaagt erin een complex verhaal (vader en dochter groeien uit elkaar in ongewone omstandigheden) met zuinigheid te vertellen. Alleen door het hoogst nodige te laten zien kunnen we als kijker het nodige afleiden. En daarbij weet zij elke voor de hand liggende valkuil (waarin menig Amerikaanse film valt) subtiel te vermijden. Ik noem slechts: girl meets boy, natuurmens tegenover cultuurmens, incest, paranoïde oorlogsveteraan, harteloze sociale dienst, gewelddadige buitenwereld, en zo voort.

Perfect? Nee, dat niet. De ommekeer van de dochter is te vet aangezet en alle personages zijn wel erg aardig voor elkaar.. Maar dit is muggenziften.

Heerlijk om weer een film te zien in het filmtheater die ertoe doet en die je ontroerd verlaat.

Een bijzondere film die ertoe doet. Leave no trace portretteert een getormenteerde vader (Ben Foster) die met zijn dochter Tom (Thomasin McKenzie) bivakkeert in een groot stadspark in de stad Portland, weg van de bewoonde wereld met al zijn regels en prikkels. Gaandeweg wordt steeds meer duidelijk waarom de vader steeds vlucht en niet kan aarden op een vaste plek, omringd door anderen. Duidelijk wordt ook dat Tom in toenemende mate te lijden heeft onder het gedrag en de keuzes van haar vader.
Thomasin McKenzie is voor mij een openbaring in deze film: wat is zij naturel en wat is zij goed in staat om emoties over te brengen. De hunkering om op te groeien op een vaste plek, in een stabiele omgeving, en om ergens bij te horen, iets wat elk kind wil en nodig heeft, komt prachtig naar voren. Maar ook de liefde en loyaliteit van een kind jegens haar vader, en hoe dit kan botsen met het eerdergenoemde, komt pijnlijk treffend naar voren. Tegelijk besteedt de film aandacht aan het lot van veel Amerikaanse militairen die hun land hebben gediend en die achterblijven met, in dit geval, ernstige geestelijke problemen (posttraumatische stressstoornis), iets wat de laatste jaren langzaamaan (maar terecht) steeds meer aandacht krijgt. Ik kon daarbij niet goed inschatten of en, zo ja, in hoeverre Leave no trace ook gezien moet/kan worden als een aanklacht tegen de wijze waarop de Amerikaanse regering omgaat met zijn (ex)soldaten nadat zij het vaderland hebben gediend en gemankeerd achterblijven. De film geeft daarin geen inzicht: zo wordt bijvoorbeeld niet duidelijk wat de vader precies heeft meegemaakt en welke nazorg hem eventueel is geboden dan wel aangeboden.
Leave no trace kent een krachtig einde (alhoewel de geloofwaardigheid ervan voor mij enigszins discutabel is) en weet te ontroeren. Al met al een krachtige film, die bijblijft en door veel meer mensen gezien zou moeten worden.

Huhhhhhh..... waargebeurd? Kommiedaarnouweerbij. Gebaseerd op een roman, niks waargebeurd.

Bijzondere film maar dan wel een die mij met een zeer goed gevoel achterliet. Vader en dochter die hun permanente verblijfplaats hadden in een groot stadspark, niet noodgedwongen maar geheel uit vrije keuze. Ook de mensen waarmee zij te maken kregen oogden zeer begripvol voor hun leefsituatie. Het samenspel van de vader en de dochter was in een woord geweldig. Het was overigens wel de dochter Tom uitstekend gespeeld door Thomasin McKenzie waar onmiddellijk mijn sympathie naar uit ging. Op visueel vlak ook een zeer mooie film mede ook door de mooie beelden van de woeste natuur. Een 3,5 waardering voor deze sympathieke film had ik dan vlak voor het einde al klaar liggen maar dat einde vond ik zo schitterend dat ik mij toch genoopt voelde mijn waardering voor deze prachtfilm naar boven bij te stellen.

4.0*