Leave No Trace (2018)

Ik vond dit een erg mooie ontroerende film. Zeker de gemeenschap aan het einde: echt prachtig! Hoe komt het dat cinema in Amerika toch zo'n vertrouwen heeft in het goede van de mens: leave no traces, boyhood, nomadsland, en ga zo maar voort.

Telkens krijg je een mensbeeld voorgeschoteld dat door en door goed is. Tragedie, ja, dat is er, en pijn en leed, maar, deep down, is er iets prachtigs, bijna mystieks in de mens.

Enfin, waar ik toch een beetje moeite mee heb, is dat die vader uiteindelijk zomaar weggaat. Ik snap dat hij getraumatiseerd is enzo, maar zijn dochter heeft hem toch gewoon nodig? Soms moet je als ouder ook offers maken! Of niet dat?

Tegenvaller.

Met een 3,0* wil dat wel wat zeggen, want ik had toch wel een heel stuk meer van deze geprezen film verwacht. Ik keek de film vanwege McKenzie, die zo'n indruk op me maakte in Last Night in Soho. Alhoewel ik er zeker van was dat het me niet zo zou aanspreken als Soho had ik wel meer gehoopt dan een nipte voldoende.

Toch kan ik het acteerwerk van McKenzie weer prijzen die een goed type weet neer te zetten. Foster doet het ook zeker goed, al had ik op een vreemde manier verwacht veel meer van hem te zien. Ondanks de duidelijke focus op de personages voelt het altijd aan alsof ik ze geen moment beter leer kennen. We volgen ze wel naar hun nieuwe paden, maar ik voelde me nooit betrokken.

Bos wordt ook wat terughoudend in beeld gebracht en maar beperkt gebruikt. Regie haalt maar weinig pracht uit de mooie natuur, en dat is jammer. Hierdoor voelde ik me ook nooit echt betrokken in de film, om deze alinea maar even te linken aan de vorige alinea. Ook als de focus juist op de natuur moest liggen voelde ik dit niet. Het zijn de personages die altijd in beeld zijn, en niet de natuur.

Niettemin een aardig verhaaltje gecombineerd met wat sterke scenes. Het mag duidelijk zijn waar de film zijn status vandaan haalt, alleen vond ik het niet zo briljant als een hoop geluiden wel beweren dat het is. Leave No Trace kent zijn sterktepunten, maar het voelde gewoon niet aan alsof ik op avontuur was met Foster / McKenzie, terwijl dit gevoel wel ervaart moet worden lijkt me. Het is een lullige vorm van kritiek, maar wel de waarheid (voor mij). Jammer.

In Leave No Trace zien we een vader die keuzes maakt voor zichzelf en zijn dochter, waarbij hij duidelijk niet voor de gemakkelijkste weg kiest. Ik kreeg de indruk dat de vader zijn dochter niet kon overtuigen waarom hij bepaalde keuzes maakt. De relatie tussen de twee komt wel mooi uit de verf, maar het vluchtgedrag voor iets wat verder niet duidelijk is, blijft toch wat wringen. Toch maken de twee mooie avonturen mee en de zelfstandige ontwikkeling van de dochter is wel een bonus.

Deze was onlangs op tv en eens meegepikt. Een trage, maar toch wel mooie film. Er gebeurde niet zoveel in deze film, maar het acteerwerk was wel dik in orde.

Vond het niet mis om eens gezien te hebben.

De donkere dichtbegroeide groene bossen vormen een prachtig decor voor deze zeer ingetogen film. In zekere zin zou je dat decor zelfs als een projectie kunnen zien van het brein van de vader, die op niemand dan hemzelf kan en durft te vertrouwen, die altijd een ontsnapping voorhanden moet hebben, die alles zelf onder controle wenst te houden, en die overal gevaar ervaart. Zijn dochter is vooral bang om haar vader te verliezen. Zo leven ze van dag tot dag, verstopt in de natuur, op afstand van het drukke moderne leven.

Jammer van die konijnen-scène. Daarentegen leggen de momenten bij de bijenkorf bloot dat vader en dochter totaal verschillend denken over de kracht, saamhorigheid en "warmte" van het collectief.

Het markante klak-geluidje is het enige sprankje hoop van de dochter aan het einde van het verhaal.

Mooi ingetogen drama dat bijna het tegengestelde verbeeldt van Captain Fantastic.

Het is bijna een (Amerikaans) genre op zich: mensen die zich niet kunnen (of willen) aanpassen en een leven zoeken buiten de maatschappij- uit idealisme of uit noodzaak. Nou lenen de VS zich ook beter voor een dergelijk bestaan buiten de gebaande paden dan Nederland met zijn postzegelnatuur, al komt het ook hier voor.

Leave no Trace is van het ingetogener soort, het deed me een beetje denken aan de films van Reichardt. McKenzie vond ik erg goed als pubermeisje die steeds meer vraagtekens zet bij hun bestaan, zeker als ze eenmaal geproefd heeft van het 'normale leven'. Foster is ook goed, in een niet zo makkelijke rol- schuw, zwijgzaam, door onverwerkt leed, PTSS wellicht, die hem beletten de juiste keuzes te maken. Het levert een rustige film op, zonder echte spanningsboog- iedereen is bereid te helpen, maar ja, wat doe je met iemand die dat afwijst. Hoe hard het ook klinkt, uiteindelijk is de dochter waarschijnlijk beter af zonder haar vader.

Gevoelige film die qua maatschappelijke thematiek zowel de linker- als rechterflank in de Amerikaanse politiek zou kunnen aanspreken. Grootste manco is de gebrekkige context van de hoofdpersonen. Gelukkig is er van karakterontwikkeling nog wel sprake, maar die komt vrij laat op gang. Op een of andere manier had ik ook het gevoel dat dit beter in serievorm uitgewerkt had kunnen worden.