Manbiki Kazoku (2018)

Opnieuw bekeken en dit keer na een half uur niet afgehaakt omdat ik er nu wel voor in de stemming was. Neemt niet weg dat het voor mij wel drie kwartier duurde eer ik toch wel sympathie begon te vertonen voor de "familie", wiens huis waar zij in woonde toch best wel een gezellige boel was. Lekker rommelig, een beetje een huishouden van Jan Steen - de Japanse variant dus - laat ik het maar zo zeggen. Toch wel mooie scènes leverde dat op waarbij de heer des huizes en vooral die kinderen toch wel de show stalen. Maar na verloop van tijd begon ik toch wel te bevroeden dat er iets niet pluis was met die "familie". Dit werd pas duidelijk toen het jongetje Shota betrapt werd op stelen. Toen begonnen de ondervragingen door de politie maar werd het voor mij als kijkgenot ook weer enigszins minder. Tot het laatste kwartier had ik een 3,5* waardering voor deze Gouden Palm winnaar in mijn gedachte maar het einde vond ik zo schitterend en zo hartverwarmend dat ik het toch noodzakelijk vond mijn waardering met een 0,5 te verhogen.
Zo zie je maar, nooit te vroeg afhaken want je weet nooit wat het einde van een film nog in petto heeft. Verrassingen zijn nu eenmaal niet uitgesloten.

4.0*

Tof dat je de film een tweede kans hebt gegeven. Ik denk dat ik de film oog nog een keer ga herzien, aangezien ik vaker lees over een hartverwarmend einde. Dat heb ik er op de een of andere manier niet in gezien. Vond het eerder een schrijnend einde. Maar misschien heb ik iets essentieels gemist. Mag ik vragen wat voor jou het hartverwarmende was?

Cinsault

Iets wat hartverwarmend is werkt bij mij altijd op het gevoel. Iets wat schrijnend is bij mij niet altijd. Maar misschien gebruik ik het verkeerde woord. Van het prachtige einde werd ik in ieder geval behoorlijk emotioneel en dat overkomt mij maar zelden. De "vader" die de bus waarin Shota zat achterna rende en voortdurend zijn naam riep, de wijze hoe het meisje Yuri de omgeving verkennend over de schutting keek. Tja, dit zijn voor mij toch absolute hoogtepunten in deze toch wel zeer mooie film.

Dank voor je reactie. Ik herken het emotionele einde met de voorbeelden die je beschrijft. Dacht ook al dat het hierop betrekking zou hebben. Ik werd op het verkeerde been gezet door het woord 'hartverwarmend', omdat ik dat vooral met iets positiefs associeer. Terwijl de gebeurtenissen aan het einde naar mijn idee juist verdrietig zijn en zelfs weinig hoopvol, maar dat heeft ook met mijn invulling van gebeurtenissen te maken: Shota die is afgedankt door zijn eigen ouders en zich nu opnieuw daarin bevestigd ziet, het meisje dat weer terug is bij haar incompetente moeder, die nauwelijks oog voor haar heeft.

Cinsault

Waarschijnlijk is mij het e.e.a. dan toch ontgaan. In dat geval heb je gelijk en is hartverscheurend eigenlijk een beter woord. Hartverwarmend zijn eigenlijk die scènes toen Shota en Yuri nog bij die "familie" waren.

Inderdaad, dan voelt het als een warm bad en is het hartverwarmend. Het einde is dan inderdaad weer hartverscheurend. Een treffende benaming.

Beetje traag, maar erg indrukwekkend. Ondanks alles is de film niet te zwaar. De luchtige humor, vooral door de 'vader' is erg aanstekelijk. Zijn interacties met de jongen zijn vaak erg grappig. En de kinderen spelen echt heel sterk.

4*

Hoe hard en opzichtig kan een film je in je gezicht schreeuwen dat hij hartverwarmend gevonden wil worden? Er is zo ontzettend veel liefde in dat gezin, het zijn zulke fijne mensen, dat je ze haast (of helemaal) zou vergeven dat ze dingen doen die eigenlijk niet door de beugel kunnen (en dat is natuurlijk precies de bedoeling). Dat contrast had wat mij betreft wat minder sterk mogen zijn. De bedoeling was mij wat te doorzichtig.

Verder vond ik de eerste pak 'm beet 84 minuten behoorlijk saai. Daarna kwam er enige ontwikkeling in het plot, maar dat stokte eigenlijk al vrij snel weer. Toch vond ik het geen vervelende film. Misschien juist omdat er zo weinig gebeurde. Een ontbrekende spanningsboog is minder voorspelbaar dan een standaard spanningsboog en dat houdt je bij de les. Bovendien werd er prima geacteerd en het is sowieso fijn om je even in een andere wereld te wanen als het buiten Kerstmis is.

Bovengemiddelde film weer van deze regisseur, met veel sfeer, prima acteerwerk en ditmaal iets meer aanwezige humor. Maar ik kreeg toch wel wat flashbacks naar scènes uit Nobody Knows en Like Father, Like Son.

Koreeda mag het de volgende keer wel eens over een andere boeg gooien.

Dat deed hij vorig jaar met de minder geslaagde film The third murder

bovengemiddelde film vindt je maar een gemiddeld cijfer?

3,5 is toch bovengemiddeld?

Ligt eraan hoe je het bekijkt. Op een schaal van 0,5 t/m 5,0 is het inderdaad bovengemiddeld. Maar jouw score is weer onder het gemiddelde hier, dat op 3,84 staat.

Tja, dat is een ander perspectief

Over het algemeen, dus in vergelijking met andere films, vind ik deze film bovengemiddeld.

Interessante film die mij een beetje doet denken aan sommige film van Kiarostami .


**** / *****

Iedere dag lijkt wel vaderdag. De ene na de andere prachtige film trekt aan mij voorbij. Zonder meer een van de mooiste is deze beklijvende film over de dagelijkse beslommeringen van een kansarme familie aan de zelfkant van de samenleving. Nou ja, familie. Het is meer een vergaarbak van personages, die er voor kiezen om als een soort gezin goedgeluimd samen wel en wee te delen. De warmte, die de film uitstraalt, doet weldadig aan. En wat een slotscène met de kleine Juri (Yuri)… Wow!

Kore-eda heeft heel wat mooie films gemaakt, maar hier overtreft hij zichzelf. Dit is naar mijn mening met voorsprong zijn mooiste en meest meeslepende, mede dankzij mijn favoriete acteerkanonnen Sakura Andō en Kirin Kiki (afgelopen zomer helaas overleden). Een meesterwerk!

vlcsnap 2019 02 15 11h46m35s359 ( Kopie) — Postimage.org - postimg.cc

Persoonlijk vond ik dat een van de hoogte punten, ha ha
We kijken hier eigenlijk naar een soort van Japanse versie van de familie Flodder.
Geweldige film.
Ik hou echt van dit soort films, kan er geen genoeg van krijgen.

Na al die 4 of meer sterren hier en de lovende recensies verwachtte ik er veel van maar ik vind het wat tegenvallen. Het kabbelde wel heel erg voort en werd zo een te lange zit. Pas aan het eind sloeg de vlam relatief gezien in de pan en was het kabbelen voorbij. Maar daarvoor had het wat mij betreft wel ietsje meer mogen zijn.

Aan de andere kant had de film ook wel zijn charme en vind ik het sowieso altijd fijn om een paar uur in een andere cultuur rond te kijken.
Maar de gehoopte geweldige film werd het duidelijk niet voor mij.

Fijn.

Maar dat zijn de meeste Koreeda films wel. Jammer genoeg werd deze Shoplifters nooit veel meer dan dat, maar dat had ik wel een beetje zien aankomen. Wanneer een films als deze teveel media aandacht krijgt dan is het meestal omdat het net wat te braaf en makkelijk is.

Ik heb liever Koreeda die meer z'n tijd neemt, die het rustiger aan doet en met minder drama mooiere scenes weet te maken. In Shoplifters ligt het er allemaal net iets te dik bovenop. Weer lekker armelui kijken, outcasts van de maatschappij die buiten de norm leven maar toch een gelukkig leven weten leiden, ondanks alle problemen.

Met Franky en vooral Ando heb je wel twee acteurs die dit soort weg als de besten aankunnen. Hun scenes zijn dan ook veruit de meest interessante. De afwikkeling wordt net wat te plotgedreven, waardoor het laatste half uur ook weer een kleine beetje inzakt, maar de kwaliteit van deze film is verder onmiskenbaar. Een paar prachtige scenes, maar niet genoeg voor een meesterwerk. En bij Koreeda is dat makkelijk te meten, want de man heeft er genoeg op z'n naam staan.

3.5*

Beetje een rommelige film zonder écht een verhaallijn(lekker simpel dus, maar wordt tegen het einde wel iets duidelijker, maar toch). Acteerwerk is daarentegen vrij naturel en komen de karakters wel vrij goed tot uiting. Maar goed, al met al vond ik hem dus matig (daar ik trouwens wel graag naar Aziatische Cinema kijk) blinkt deze er "niet echt" uit. Jammer...

* 3 (merendeels voor het acteer -en camerawerk)

Erg mooi weer van Koreeda. Het uitgangspunt had in andere handen een goedkope tranentrekker kunnen worden, maar hij observeert rustig zijn mooi imperfecte personages en haalt vooral ontroering uit heel kleine en subtiele momentjes. De acteurs mogen zich ook echt laten zien. Enkel het kleine meisje kan uiteraard niet echt acteren. Maar ze brengt wat er van haar verwacht wordt.

Vond het einde ook sterk met nog even wat verrassende onthullingen. Wel een klein smetje dat Shota nog even heel voorspelbaar Osamu zijn vader noemt op het einde, net zoals Koreeda het niet kan laten om personages een of twee keer letterlijk te laten uitspreken waar de film om gaat, maar als dat de grootste zondes zijn die hij begaat dan hou je nog steeds een prachtfilm over. 4.0*.

Fijne film, lichtvoetig drama zou je kunnen zeggen. Je kunt op de klompen aanvoelen dat er iets niet in de haak is met de bijzondere familiesituatie. Dit wordt voorzichtigjes uit de doeken gedaan. Mooi gefilmd, interessante personages en goed acteerwerk.
Aanrader.

Voor de tweede keer gezien en de film is nu al veel minder interessant en ook audiovisueel minder dan de eerste keer . Ik denk dat deze film niet in staat is om de tand des tijds te doorstaan . Heb geen idee waarom maar ik heb gemerkt dat de meeste Aziatische films heel erg snel verouderen .


*** / *****

Goeie film waarin een gezin die de eindjes met moeite aan elkaar weet te knopen een verlaten meisje opnemen. De eerste helft vormt een mooie kijk in de hedendaagse Japanse cultuur en ook de dynamiek binnen het gezin is goed uitgewerkt. Tijdens de tweede helft krijgt de film wat meer plotvorming en weet op sommige momenten te ontroeren. Echter gaat het allemaal net wat te lang door voor 4.0 sterren.

Knap hoe Koreeda druppelsgewijs weetjes over de personages uit die "familie" prijsgeeft en ons ondertussen vergast op een meesterlijke regie met een resem prachtige beelden van elk van die mensen waarvan, zoals later zal worden verduidelijkt, er toch iets bepalend aan de hand is.
Prachtige, indringende vertolkingen waarbij de kinderen toch uitblinken al stellen de andere, Koreeda-getrouwen, niet teleur.
Zoals hiervoren al gesteld, ben ik er ook van overuigd dat een tweede kijkbeurt je nog heel wat, vooral visueel, moois moet doen ontdekken.

Mooie film van Koreeda, enigszins verwant aan Nobody Knows. Op basis van die film en Shoplifters lijkt er wel op dat Koreeda niet vies is van sentiment door jonge, verwaarloosde kinderen een prominente rol te geven. Nu is het jonge meisje schattig en het stugge jongetje speelt erg goed maar het is ook wat makkelijk. In andere handen ligt een draak dan op de loer, Koreeda ontloopt die valkuil gelukkig door sterk spel, leuke, allesbehalve gladde personages (“vader” en “oma” met name) en een fijne, ingetogen stijl met de nodige humor. En hoewel een happy end best mag zo af en toe ziet Koreeda daar hier gelukkig van af, dat had toch niet gepast.

Ruime voldoende maar ik heb het gevoel dat ik zijn beste films nog moet zien.

Manbiki Kazoku

Fijne film weer van Koreeda. Het eerste drie kwart van de film is een schitterend familiedrama/komedie dat lekker voortkabbelt. Een disfunctionele “familie” die probeert te overleven en elkaar met veel liefde en warmte tegemoet treedt, het is intrigerend om naar te kijken. Het kabbelt allemaal rustig voort, maar dat vond ik juist wel fijn. Het had misschien wat korter gekund, en vooral na een dramatische ontwikkeling lijkt het wel of alle lucht uit de ballon ontsnapt. Om door de twee laatste schitterende scenes je hart weer helemaal te veroveren. Zo’n Yuri die op het laatst over het balkon heen kijkt… Koreeda weet wel hoe je een film moet eindigen.