Manbiki Kazoku (2018)

Opnieuw bekeken en dit keer na een half uur niet afgehaakt omdat ik er nu wel voor in de stemming was. Neemt niet weg dat het voor mij wel drie kwartier duurde eer ik toch wel sympathie begon te vertonen voor de "familie", wiens huis waar zij in woonde toch best wel een gezellige boel was. Lekker rommelig, een beetje een huishouden van Jan Steen - de Japanse variant dus - laat ik het maar zo zeggen. Toch wel mooie scènes leverde dat op waarbij de heer des huizes en vooral die kinderen toch wel de show stalen. Maar na verloop van tijd begon ik toch wel te bevroeden dat er iets niet pluis was met die "familie". Dit werd pas duidelijk toen het jongetje Shota betrapt werd op stelen. Toen begonnen de ondervragingen door de politie maar werd het voor mij als kijkgenot ook weer enigszins minder. Tot het laatste kwartier had ik een 3,5* waardering voor deze Gouden Palm winnaar in mijn gedachte maar het einde vond ik zo schitterend en zo hartverwarmend dat ik het toch noodzakelijk vond mijn waardering met een 0,5 te verhogen.
Zo zie je maar, nooit te vroeg afhaken want je weet nooit wat het einde van een film nog in petto heeft. Verrassingen zijn nu eenmaal niet uitgesloten.

4.0*

Tof dat je de film een tweede kans hebt gegeven. Ik denk dat ik de film oog nog een keer ga herzien, aangezien ik vaker lees over een hartverwarmend einde. Dat heb ik er op de een of andere manier niet in gezien. Vond het eerder een schrijnend einde. Maar misschien heb ik iets essentieels gemist. Mag ik vragen wat voor jou het hartverwarmende was?

Cinsault

Iets wat hartverwarmend is werkt bij mij altijd op het gevoel. Iets wat schrijnend is bij mij niet altijd. Maar misschien gebruik ik het verkeerde woord. Van het prachtige einde werd ik in ieder geval behoorlijk emotioneel en dat overkomt mij maar zelden. De "vader" die de bus waarin Shota zat achterna rende en voortdurend zijn naam riep, de wijze hoe het meisje Yuri de omgeving verkennend over de schutting keek. Tja, dit zijn voor mij toch absolute hoogtepunten in deze toch wel zeer mooie film.

Dank voor je reactie. Ik herken het emotionele einde met de voorbeelden die je beschrijft. Dacht ook al dat het hierop betrekking zou hebben. Ik werd op het verkeerde been gezet door het woord 'hartverwarmend', omdat ik dat vooral met iets positiefs associeer. Terwijl de gebeurtenissen aan het einde naar mijn idee juist verdrietig zijn en zelfs weinig hoopvol, maar dat heeft ook met mijn invulling van gebeurtenissen te maken: Shota die is afgedankt door zijn eigen ouders en zich nu opnieuw daarin bevestigd ziet, het meisje dat weer terug is bij haar incompetente moeder, die nauwelijks oog voor haar heeft.

Cinsault

Waarschijnlijk is mij het e.e.a. dan toch ontgaan. In dat geval heb je gelijk en is hartverscheurend eigenlijk een beter woord. Hartverwarmend zijn eigenlijk die scènes toen Shota en Yuri nog bij die "familie" waren.

Inderdaad, dan voelt het als een warm bad en is het hartverwarmend. Het einde is dan inderdaad weer hartverscheurend. Een treffende benaming.

Beetje traag, maar erg indrukwekkend. Ondanks alles is de film niet te zwaar. De luchtige humor, vooral door de 'vader' is erg aanstekelijk. Zijn interacties met de jongen zijn vaak erg grappig. En de kinderen spelen echt heel sterk.

4*

Hoe hard en opzichtig kan een film je in je gezicht schreeuwen dat hij hartverwarmend gevonden wil worden? Er is zo ontzettend veel liefde in dat gezin, het zijn zulke fijne mensen, dat je ze haast (of helemaal) zou vergeven dat ze dingen doen die eigenlijk niet door de beugel kunnen (en dat is natuurlijk precies de bedoeling). Dat contrast had wat mij betreft wat minder sterk mogen zijn. De bedoeling was mij wat te doorzichtig.

Verder vond ik de eerste pak 'm beet 84 minuten behoorlijk saai. Daarna kwam er enige ontwikkeling in het plot, maar dat stokte eigenlijk al vrij snel weer. Toch vond ik het geen vervelende film. Misschien juist omdat er zo weinig gebeurde. Een ontbrekende spanningsboog is minder voorspelbaar dan een standaard spanningsboog en dat houdt je bij de les. Bovendien werd er prima geacteerd en het is sowieso fijn om je even in een andere wereld te wanen als het buiten Kerstmis is.

Bovengemiddelde film weer van deze regisseur, met veel sfeer, prima acteerwerk en ditmaal iets meer aanwezige humor. Maar ik kreeg toch wel wat flashbacks naar scènes uit Nobody Knows en Like Father, Like Son.

Koreeda mag het de volgende keer wel eens over een andere boeg gooien.

Dat deed hij vorig jaar met de minder geslaagde film The third murder