Manbiki Kazoku (2018)

Dit lijkt me niet de originele titel?

Correctie ingestuurd. Qua plot en stills doet me dit erg denken aan Nobody Knows.

Trailer : Manbiki kazoku (2018) - YouTube . Weinig bijzonder .

Volgens mij erg goed ontvangen op Cannes, en momenteel front-runner.

Vanaf 13 december in de bioscoop (September Film)

Gouden Palm 2018 dus. En dat terwijl zijn film hiervoor( Sandome no Satsujin (2017) ) nog in premiere moet gaan in Nederland.

Prima en fijne winnaar. Niet mijn favoriet, maar wel weer een erg mooie Kore-eda, bijna van het niveau van Nobody Knows en Still Walking. En het is zo'n bijzondere maker als Kore-eda natuurlijk van harte gegund om zo'n grote prijs te winnen.

Vanaf 12 december pas in de (Belgische) zalen. Eentje die met stip staat genoteerd! Klopte in Cannes het uitstekende Burning (Beoning) van Lee Chang-dong dat momenteel in de zalen speelt.

‘’Wat kan ik mijn kinderen anders leren dan stelen?’’, zegt Osamu teneergeslagen. Hoe bizar die uitspraak op zichzelf ook mag klinken, ze sluit naadloos aan bij het soort rol dat Koreeda’s eindeloze sympathie heeft: de vader die niet geworden is wie hij wilde zijn. Niets is menselijker dan de onmacht die het menszijn in het werk van de cineast zo regelmatig definieert.

(...)

Hoewel de film beheerst en ingetogen blijft, kwam Shoplifters wel degelijk voort uit een stukje boosheid. De concrete bron waaruit het verhaal ontspringt voorziet in het soort maatschappelijke urgentie dat Koreeda voor het laatst echt tastbaar maakte in Nobody Knows (2004). Wat gijzelt eigenlijk wie? Waar staan de tradities, de vastgeroeste normen en waarden?

volledige recensie

De kwaliteitskranten geven deze film de volle vijf sterren maar ik vond ‘m tegenvallen. In wezen is het weer dezelfde film als al zijn vorige films: ook hier wordt weer de familieband als zodanig onderzocht. Kun je het beste je eigen familie kiezen of geeft alleen bloedband een echte zorgrelatie? Misschien is de magie van Koreeda voor mij een beetje uitgewerkt of misschien was ik niet in de juiste stemming, maar de film wist me niet echt te raken. Het idee van stelende kinderen die ook zelf gestolen zijn is intrigerend maar in de uitwerking vond de film vooral een soort Oliver Twist getransformeerd naar de moderne (Japanse) samenleving maar dan zonder de spannende avonturen en iconische personages als die de roman van Charles Dickens biedt.

Om een of andere reden dacht ik even dat Koreeda Koreaans is maar dat is natuurlijk niet zo. Ik heb het aangepast.

Wederom stevig genoten van dit nieuwe pareltje van Kore-eda. Na zijn meer experimentele en licht tegenvallende film "The third murder" van vorig jaar geeft Kore-eda zich opnieuw over aan zijn handelskenmerk van diepmenselijke gevoelens en intermenselijke contacten. Na zijn Gouden Palm in Cannes zeker een te duchten tegenstander voor Girl op de nakende Oscars. Niet zijn allerbeste film van de 11 films die ik al van hem zag, maar met deze quotering ligt het niveau erg hoog.

Centraal in Shoplifters is de intieme familiale relatie waarbij liefde, geborgenheid en zorgzaamheid centraal staan. Kore-eda geeft een stevige inkijk in het leven van arm gezin van 6 personen. De piepkleine ruimte, voor velen doet het wellicht denken aan een rommelige garage, waar ze in wonen is dringend aan een poetsbeurt toe, maar het is ook het habitat waarin de zes bewoners zich 'thuis' en veilig voelen. Overleven doen ze elk op hun manier: de oma ontvangt een klein pensioen, de twee vrouwen werken als respectievelijk fabriekarbeidster en als callgirl. De 'vader' is een dokwerker en klust bij met winkeldiefstallen. Een kwaliteit die hij deelt met zijn 'zoon' en het opgeviste meisje Yuri. Wanneer de politie hem hier later op aanspreekt, dan komt hij niet verder dan het oprechte antwoord van: "Het is het enige waarin in goed ben en mijn 'kinderen' kan bijbrengen".

Kore-eda schenkt zoals gewoonlijk veel aandacht aan de personages en brengt hun eigenschappen - de positieve en de negatieve - sterk in beeld. De naïviteit en goedheid van de mensen wordt door de kijker vergeven wanneer ze het kleine meisje Yuri meenemen. Zelfs de winkeldiefstallen krijgen een bepaalde oogluikend toegestane permissie totdat het ook voor Shota op een moment een brug (letterlijk zelfs) te ver wordt. Naar het einde toe wordt de familiebubbel doorprikt en worden ze geconfronteerd met hun visies. En deze zijn niet juridisch gezien niet netjes. Het contrast waarbij de oma haar 'gezin' observeert terwijl ze pootje baden, is groot.

Sterke film wederom van Kore-Eda, geheel liggend binnen de verwachtingen. De laatste tien minuten vond ik echter overbodig behoudens het verhaal van Yuri dan. Topfilm, dicht aanleunend bij de 4,5*!

Eergisteren in het filmhuis gezien. Hij is mij goed bevallen. Duidelijk een film van Koreeda. Het realistische vind ik fijn aan zijn films, het eten, het kijkje in de Japanse cultuur. Je wordt er als kijker, voor mijn gevoel, een beetje deelgenoot van. Ik vond de film niet heel verrassend, misschien doordat het best op zijn vorige films lijkt, maar dat is niet per se een minpunt als je van de sfeer in zijn films houdt. Het kleine meisje vind ik erg schattig, ik vind Sakura Ando een erg leuke vrouw, goed acteerwerk van allen en een redelijk boeiend verhaal. Het duurde even voor ik erin kwam. Toen dat het geval was, keek het vlot weg en wenste ik dat ik echt daar was, bij de familie in huis. Ook fijn dat de film de diepte in gaat door bijvoorbeeld vragen te stellen over wat een familie is, of wanneer je een moeder bent. Mooi. Het laatste deel vond ik minder interessant, met de ondervragingen enzovoorts, maar ik waardeer het geheel. R.I.P. Kirin Kiki. 3,5*

Alles wijst erop dat de mensen die samenwonen onder auspiriën van 'grootmoeder' Hatsue [Kirin Kiki] onderdeel uitmaken van een familie, maar dat hangt af van je definitie van 'familie'. Osamu [Lily Franky] heeft de jonge Shota [Jyo Kairi] de kneepjes van het winkeldiefstalvak geleerd en samen gebruiken ze hun kennis om de familie in hun onderhoud te voorzien, ook al heeft Hatsue een aardig inkomen. Wanneer Osamu en Shota een verwaarloosd meisje [Miyu Sasaki] op het balkon van een appartement zien en diens ruziënde ouders horen zeggen dat ze wilden dat ze nooit geboren was, besluiten ze haar op te nemen in hun familie.
Sentimentaliteit ligt constant op de loer in een vaak hartverwarmend en ontroerend verhaal, maar Hirokazu Koreeda weet die val keer op keer te vermijden. Geen strijkers, geen dramatische camerabewegingen, geen pogingen om je als kijker te manipuleren. Koreeda gebruikt een onopvallende stijl, simpelweg door de juiste shots te kiezen. Een shot van de onrustige voeten van het meisje wanneer haar haar wordt geknipt is ongebruikelijk, maar op de één of andere manier past het gewoon. Het gebrek aan opsmuk, alsmede het goed geconstrueerde verhaal waarin we langzaam de achtergronden van de individuele karakters ontdekken, maakt dit tot een bijzonder aangename ervaring van een regisseur die uitnodigt tot het ontdekken van eerder werk.

Wat een zalig liefdevolle film, intelligent en waarachtig. Vaardig en mooi gemaakt. Een heerlijkheid.