Laura (1944)

Een vreemde, intrigerende en gestilleerde thriller noir met een spookachtige sfeer, waarbij je, dankzij een sterk en scherp scenario (intelligent en niet te voorspellen plot), tot het laatste moment aan de stoel gekluisterd blijft. Menselijke psychologie verpakt in een moordmysterie, spelend binnen een glamour-, maar gevaarlijke wereld vol obsessies, jaloezie en verraad, waar geheimen worden blootgelegd en niets is wat het lijkt. De cast is uitmuntend. Een film die het waard is meer dan eenmaal gezien te worden.

Wow... eindelijk: de Blu-ray release staat gepland op 23 febr. 2013!

Blu-ray review (comparison): met NL subs en regiovrij.
Dame op de cover is echter niet Gene Tierney.

Triest hoe tav Gene de Blu-ray cover is behandeld: http://www.dvdbeaver.com/tierney_or_not.htm

Dus ze is het toch

Was sowieso al niet de mooiste foto van Tierney.

Wat een goede film! zweeft voor mij precies tussen 4 en 4,5 ster in maar ik rond vooralsnog maar af naar boven! Mooie noir, leuke dialogen (voornamelijk van Lydecker) en damn wat is Gene Tierney een mooie dame.

Deze ga ik vaker bekijken! Vond deze een stuk beter dan The Big Sleep...

Jammer genoeg toch een tegenvaller voor me geworden, op de 1 of andere manier kon ik me aandacht er maar moeilijk bij houden en werd de film pas iets beter na de onthulling dat Laura nog leefde en de verkeerde vermoord was.
Vanaf dat punt had ik eigenlijk wel een hoop meer spanning verwacht en had ook nog wel verwacht dat het personage van Laura nog wel meer uitgediept ging worden maar helaas.
Vanaf het begin af aan had ik al in me achterhoofd zitten dat het personage van Clifton Webb het wel eens heel goed gedaan zou kunnen hebben, het is ook niet voor niks dat hij de detective iedere stap wilt volgen en vooral de schuld in Shelby(Price) zijn schoenen wilt schuiven.
Ook de romance tussen Laura en de detective kwam een beetje geforceerd op me over.

Had hier toch meer van verwacht.
2,5*

Wat is een film noir? Er zijn in elk geval een heel aantal kenmerken daarvoor te noemen en het zal zijn dat deze Laura behoorde tot die eerst vijf - het bezit slechts een aantal kenmerken maar viel toevallig een aantal mensen op. Een film noir zal ik het dus niet snel noemen, een goede film is het echter zeker wel.

We krijgen wel de stijl van film noir, een moordzaak en een mooie dame (geen Femme Fatale wat mij betreft) maar ook een wat minder donkere toon. De plot is ditmaal redelijk helder en heel aardig, de thema's ook, maar toch voelt het allemaal niet helemaal goed uitgewerkt aan. Dat is ook te zien aan de speelduur, maar het is vooral te merken. Echte psychologische uitdieping miste ik, vooral bij de rechercheur. Je ziet wel waar de regisseur heen wil met zijn personages, maar echt voelen deed ik dat als kijker nooit. Jammer, want dan had er echt veel meer ingezeten. Aan de spelers ligt het niet echt, zij spelen met verve hun rollen, met vooral de heerlijke Andrews met wat zware stem.

De sfeer is ook heel goed, die vooral komt door muziek en fotografie. Een heerlijke fotografie trouwens, met mooi zwart en sterke contrasten, goede kadrering en zwierig en toch subtiel camerawerk. Enkel de montage loopt soms niet helemaal lekker.

En een apart woord voor Gene Tierney, want wat een verrukkelijke jongedame is zij - een naturelle schoonheid hors catégorie met haar mooie kapsel en mooie kleren. Die laatste doen al veel sowieso(droegen alle meisjes dat maar tegenwoordig), maar het zijn ook haar sensuele lippen en gave huid en knappe gezicht. Volstrekt begrijpelijk dat iedereen er met zijn lul achteraan loopt in de film.

Een goed stuk cinema dus, geen absoluut meesterwerk. 4,0*.

Zeer fijne noir, deze 'Laura'. Als kijker ga je net als rechercheur McPherson op zoek naar de moordenaar en zie je dat verschillende figuren zich toch wel érg verdacht maken. Tot het moment dat je als kijker wordt overdonderd door het feit dat Laura niet eens dood is, maar gewoon even binnen komt lopen. Hierdoor verandert alles. Het doet de film goed en geeft deze prent net even wat extra's.

Aan het begin van de film maakt Lydecker zich dermate verdacht dat mijn focus vooral bij hem lag de hele film. Als ik haar niet kan hebben, dan niemand - dat gegeven spookte ook in mijn gedachte rond de hele film. Wat dat betreft is 'Laura' geen hoogstaand meesterwerk. De uitwerking ervan maakt echter veel goed. Natuurlijk gaat het dan om de verrassende plottwist, maar ook om alles wat erbij komt kijken.

Zoals rechercheur McPherson en zijn obsessie naar Laura toe. Hij wil haar geen moment beschuldigen, terwijl ze toch wat mij betreft ook als 1 van de hoofdverdachten kan worden aangewezen. Sowieso zijn de karakters interessant uitgewerkt, waardoor je als kijker toch met vraagtekens blijft kijken. Qua sfeer slaat Preminger de plank raak, mooi zwart-wit, lekker roken en drinken en mooie luxe locaties. Klasse.

Ik ben dat tot het eind van de film blijven denken en denk dat nog steeds. Alles wijst daarop.

Kun je dat toelichten, want ik zie het niet?

Bedankt voor je uitleg. Voor mij voelde het zoals gezegd aanvankelijk als een droom aan, maar dat leek gewoon snel opzij geworpen te worden.

Het is alweer wat jaartjes geleden dat ik deze voor het laatst zag, dus de details staan me niet helder voor de geest, maar is het niet inconsistent om een film te hebben die begint met de voice-over van een dode, om vervolgens de droom te geven aan een ander personage? Of misschien niet zozeer inconsistent, maar meer minder sterk? Wellicht als het Clifton Webb was die het zich allemaal inbeeldde (voor zijn dood bijvoorbeeld) had het beter gewerkt. Maar dat is speculatie natuurlijk.

Goede thriller / film noir met uitstekend acteerwerk, uitstekend script, prima camerawerk en een prima score. Helaas vond ik de film te traag. Wat natuurlijk normaal was voor die tijd, maar tijd wordt vaak ingehaald en in dit geval nekte dat voor mij de film. Gekeken vanaf Blu Ray. 3,5 *

Vreselijk.

Wat mij betreft een oer-noir. Zo erg dat ik me na een tijdje maar ben gaan bezighouden met het nauwlettend in de gaten houden van de opbouw en de clichés, want van het spannende plot moet deze film het niet bepaald hebben. En dan merk je toch al erg snel dat deze Laura een film is die zo van de band komt rollen.

Plot progressie komt in short bursts. Om de 10 minuten gebeurt er iets, dan volgt een hoop over en weer geconverseer waarin talloze theorieën en ideeën de revue passeren. Ondanks de toevoeging van een expliciet cynisch personage willen de dialogen maar niet snedig worden, daarvoor is de acteerstijl veel te statig en harkerig.

In de afgelopen 70 jaar is er ook zoveel getwist dat een film als deze best doorzichtig is geworden. Voor de "omg" op het einde hoef je deze dan ook niet te zien, want hoewel ik geen 5 cent zou willen gokken op de twist zelf (het script wordt gewoon zo geschreven dat elke piste mogelijk is, op zich redelijk goedkoop), zijn de usual suspects wél erg duidelijk en is er van enige verrassing dus geen sprake.

En da's dan mijn grote probleem met de noirs die ik al gezien heb. Doorzichtige plotjes en duffe dialogen, en dan schiet er nog maar zeer weinig over, want het genre legt al z'n eieren in die twee mandjes. Ik vind het doorgaans saaie, slaapverwekkende en doodse cinema en zeker met Preminger aan het roer. Als regisseur voegt hij wel érg weinig toe aan z'n films (of ik zit de verkeerde Premingers te kijken natuurlijk).

0.5*

Onderhond je blijft een fenomeen.

Uiterst verzorgde film noir met een uitstekend script, keurige en eenvoudige dialogen en met enkele acteurs, zoals Gene Tierney en Dana Andrews, uitstekend in hun rol, de fiere, geheimzinnige Clifton Webb en wie zou in deze Vincent Price, de specialist van de horrorfilm-rollen herkennen.
Stoort de typische quick-romance van de Amerikanen wel eventjes, het weegt niet op tegen de vele goede scènes die de film bevat.
De song "Laura" (minstens even knap als Gene Tierney) werd voor deze film geschreven en nadien door meerdere crooners gezongen.

"Love is eternal. It has been the strongest motivation for human actions throughout history. Love is stronger than life. It reaches beyond the dark shadow of death."

Omdat ik op films als Pinocchio na eigenlijk nog nooit echt een goede film uit de jaren '40 had gezien en wel zin had in een mystery van anderhalf uur op de vrijdagavond besloot ik Laura van Otto Preminger maar eens te kijken.

Laura is een goede Film noir over een detective die de moord op een knappe vrouw moet onderzoeken. Iedereen om haar heen lijkt op haar verliefd te worden. Uiteindelijk raakt zelfs de detective in de ban van Laura en vraagt zelfs aan de curator of hij een portret uit haar huis mag kopen. Niets is echter wat het lijkt en detective Mark McPherson kan niet veel met de verklaringen van schrijver Waldo Lydecker en Laura's verloofde Shelby Carpenter.

Het acteerwerk van de film was wel aardig, leuk omdat het zo typisch voor die tijd was. Dana Andrews met zijn zware stem zet een goed detective neer. Vincent Price kon hier al erg leuk acteren en had ook zijn betekende accent en maniertjes al. Al vond ik de wat jonge gladgeschoren uitstraling vreemd op zijn gezicht, ik vond dat zijn hoofd een beetje op een uitgerekte versie van Liam Neeson's hoofd leek.

Het verhaal begint allemaal goed en de opbouw is sterk, maar als de twist eenmaal komt is deze toch niet zo verrassend als gehoopt. Toch is het verhaal zeker niet slecht. Wel apart dat de voice over aan het begin is gedaan door de uiteindelijke dader, waarschijnlijk bewust gedaan om ons als kijker op het verkeerde been te zetten. Overigens wel dom dat het zo lang duurde voordat iemand door had dat het niet Laura maar een ander meisje was.

De film is prima opgenomen, al zijn er niet veel personages en locaties en de film heeft erg sfeervolle muziek van David Raksin. Alles bij elkaar een vermakelijke film.

Goede film met een lekker sfeertje maar ook een hoop onwaarschijnlijkheden- dat begint al met het meelopen van een verdachte tijdens het onderzoek, zelfs aanwezig tijdens verhoren. Maar ook daarna worden de grenzen van de geloofwaardigheid meer dan eens opgerekt.

Toch blijft Laura boeien, vooral dankzij Webb die de beste teksten heeft- zoals in wel meer films uit die tijd is een grote rol weggelegd voor een cynische columnist die destijds kennelijk een enorm aanzien had. Maar ook de andere rollen worden goed ingevuld, met name Price als onbetrouwbare en nogal verwaande kwast is aardig.

Alles wordt buitengewoon sfeervol in beeld gebracht. Ik kan me voorstellen dat als je weinig met het genre hebt dat soort details je koud laten, maar ik kan toch wel genieten van de aankleding, de leuke dialogen, het rustige tempo en het mysterieuze sfeertje in dit soort noirs. Pas de tweede film van Preminger die ik zag, moet meer van de man gaan zien.

PS baspls Er staat een grote spolier in je bericht (eigenlijk de hele één na laatste alinea), kan dat nog aangepast worden?

Flavio Je kan op het uitroepteken rechts boven in zijn bericht klikken. Dan zal de moderator het aanpassen.

Zie het nu pas, vreemd dat ik dat niet als spoiler heb gemarkeerd. Ik kan het zelf niet meer aanpassen, daar is het bericht te oud voor.

Bedankt voor de reacties, heb gevraagd of een moderator het aanpast.

“Murder is my favorite crime.”

IJzersterke film noir. Een moordmysterie, een psychologische thriller, een verhaal over obsessie en jaloezie etc. Laura is van alle markten thuis en is een lekker ouderwetse whodunnit met veel twists en een originele verhaalstructuur.

Door de gedachten en herinneringen van de andere personages komen ook wij als kijker steeds iets meer te weten over Laura. En raak je zelf ook gefascineerd in deze mooie, sterke en charismatische vrouw die is vermoord. Totdat grote twists het hele verhaal op z’n kop zetten. Regisseur Preminger houdt de spanning er goed in en ook de acteurs zijn ijzersterk. Gene Tierney spat van het scherm als Laura en de affectie van alle mannen is te begrijpen. Goed werk ook van Andrews en Webb. Laura had zomaar een film van Hitchcock kunnen zijn, en dat is een groot compliment. Veel hedendaagse thrillers kunnen hier nog een puntje aan zuigen.

Ingenieuze film die het beste van diverse genres combineert tot een vrij unieke film-noir want in de basis is het wel een noir maar door een flinke dosis mystiek, humor en romantiek toe te voegen is het als geheel een stuk eleganter. Dat ‘Laura’ zo goed is, komt voor een belangrijk deel ook door de cast. De mooie Gene Tierney is zeer geloofwaardig als de vrouw die drie totaal verschillende mannen het hoofd op hol brengt. De altijd prima acterende Vincent Price toont hier als de slungelige, laffe en onbetrouwbare Shelby aan dat hij veel meer kan dan het spelen van engerds. Dana Andrews speelt met verve de door de wol geverfde, onderkoelde detective McPherson. De show wordt echter gestolen door Clifton Webb als de elegante maar stikjaloerse Lydecker. Door die uitstekende vertolkingen maar ook door de beklemmende sfeer, het suspense volle script en de hypnotiserende muziek maken dat een ieder die deze film bekijkt hem niet snel zal vergeten.

En wie herkennen we als mooie jongen in het verhaal (niet genoemd hierboven) voordat ie jaren later in meer macabere producties z'n echte draai zou vinden? Vincent Price. Leuk, in z'n eerste scene heeft ie ondanks z'n indrukwekkende meer dan 1 meter 90 (?) een twee maten te grote double-breasted aan. De film is een beetje een Agatha Christie whodunnit, maar dan niet zo gelaagd dat uiteindelijk toch de l.llo in het verhaal de echte dader bleek. De inspecteur was een regelrechte miscast met Dana Andrews. Geen spatje emotie, en daardoor was de draai in het verhaal ook volstrekt ongeloofwaardig. De film is aardig voor het tijdsbeeld, waar mannen (in films) dachten altijd macho ('hard-boiled') te moeten zijn met vrouwen die ze typeren als 'dames', en waar een columnist van overduidelijk middelbare leeftijd een 17-jarige medewerkster van een reclameburo dacht in te kunnen palmen.

Laura bood me prima vermaak. De verschillende personages worden mooi uitgewerkt en met name enkele knappe wendingen houden het toch wat eenvoudige verhaal prima levendig. Er zit van alles in: van humor tot Hitchcock-achtige suspense en ook het tempo is in orde. De dialogen sprongen er voor mij uit met de prachtig geformuleerde teksten van Waldo Lydecker als hoogtepunt..

Heerlijke wegkijk film noir met een origineel einde. Laura is hier ook niet zozeer een femme fatale, eerder een slachtoffer wat ook een beetje afwijkt van de standaard noir.

Een whodunit of 'murder mystery' met enkele kenmerken van Amerikaanse film noir en een vleugje melodrama. Het pad dat naar de ontknoping leidt is zoals verwacht kronkelig en in mist gehuld. Op een bepaald moment wordt zowat elk personage verdacht van de moord, waardoor de nieuwsgierigheid continu wordt geprikkeld. De nonchalante aanpak van de inspecteur lijkt wel enigszins te dienen als elastiekje om het verhaal uit te rekken. Net zoals Sam Spade lijkt hij over een soort zesde zintuig te beschikken, maar in plaats van alle verdachten aan de tand te voelen en voortgang te boeken kiest hij ervoor om eerst wat te spelen met zijn prooi. De prooi is in eerste instantie de kijker; je moet er natuurlijk van houden. Verder is de film visueel niet bijster indrukwekkend. Enkele long takes hier en daar, maar niet erg sfeervol. Qua decor is het vrij repetitief, met veel scènes die zich afspelen in het salon van Laura, vlak voor haar portret. Het ruikt meestal naar een goedkope B-film, zeker als je de onbekende cast meerekent. Nochtans is het acteerwerk geen totale afknapper. Vooral Webb steelt de show als snobistische columnist. Onderhoudend, maar verre van de beste film in deze categorie.