Meningen
Hier kun je zien welke berichten Onderhond als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Autómata (2014)
Alternatieve titel: Automata
Gaap.
Ibáñez is echt een paar decennia te laat om nog met een film als deze aan te komen zetten. Nu is AI wel weer relevant ondertussen. De eerste lading films dateert al van een 20-30 jaar geleden waarbij het idee filmisch voor het eerst echt vorm kreeg, ondertussen mag de lat toch al iets hoger gelegd worden.
Deze film doet daar duidelijk niet aan mee. We komen weer met de robotwetjes, de AI die zich ontwikkelt tot iets los van de mensheid, de robot opstanden enzo ... kijken naar de uitvoering dan maar? De robots zien er best tof uit, maar dat is het dan ook wel. De uitgebluste stand is oersaai en lelijk, alsof ze de stekker uit de Blade Runner stad hebben getrokken. Visueel verder aan de povere kant, ook de soundtrack wil niet echt meewerken.
Banderas schmiert er ook maar wat op los, gelukkig dat hij voornamelijk tegenover robots stond te acteren zodat het gemiddelde geschmier per shot nog enigszins meeviel. De rest van de cast is kleurloos en hoorde eerder thuis is een matige B-film ... deze film probeert er alles aan om dat niet te zijn, jammer genoeg komt het niet uit de verf en rest een levensloos en uitgekauwd product.
1.5*
Autopsy (2008)
Hoe meer van de After Dark reeks ik zie, hoe minder zin ik heb om de resterende films nog te kijken.
Alweer een pover horrorfilmpje. Probeert vanalles te zijn maar slaagt uiteindelijk weinig tot nergens in. Wat komisch sadisme, maar blijft daarin te tam, wat schrikmomenten, maar nogal slecht uitgevoerd en vaak te voorspelbaar, wat gore, maar nooit echt smerig ..
Het verhaaltje is van een uitzonderlijk zwak niveau, het is dan ook jammer dat ze met deze complete nonsens niet een eindje verder zijn gegaan. Verder nogal kitscherig in beeld gebracht, ook enkele compleet foute "spannende" of tripperige scenes (die zoom als dat Russische gastje het lijk ziet, of die draaikolkjes als die andere z'n pilletje op heeft ... slecht!).
Er zitten een paar leuke ideetjes in, daar redt de film zich mee. En als je dan nog een beetje je best wil doen om zelf wat van die scenes te maken (zo'n waslijn aan ingewanden is tof) dan zitten er wel een paar aardige scenes in, maar verder is dit pulp van bedenkelijk niveau. Filmpje dat niet meteen weet wat het wil zijn, en uiteindelijk niks van alles is.
Verder vind ik de brandblusscene op zichzelf een iets te zwakke link naar Irrév, maar het feit dat ze op een ander moment zelf een stukje soundtrack lijken te gebruiken lijkt me duidelijk genoeg.
1.5*, in Europa moet je zijn voor goeie hedendaagse horror.
Autopsy of Jane Doe, The (2016)
Fijn weerzien met Øvredal.
In Trolljegeren liet hij al zien een regisseur te zijn met potentie, in deze The Autopsy of Jane Doe weet hij die potentie nog iets meer om te zetten in kwaliteit. Nog steeds is het niet perfect, daarvoor gaat er iets teveel fout in het tweede deel, maar de stijgende lijn is merkbaar.
De film weet vooral veel sfeer te puren uit de setting, die opvallend beter benut wordt dan in I Am Not a Serial Killer. Het is niet zo grafisch en kil als in Nacho Cerda's Aftermath, maar het komt soms aardig in de buurt. Vooral sterk hoe het enerzijds toch erg kil en zakelijk is, terwijl de setting en personages net gezellig en likeable zijn.
Wanneer het Jane Doe personage binnengerold komt (leuke credit voor Olwen Catherine Kelly) begint Øvredal met het mysterie op te bouwen. Dat lukt best goed en hoewel de film toch al relatief snel naar een bepaalde richting begint te trekken blijft de juiste verklaring redelijk lang verborgen. Uiteindelijk valt het ook niet tegen, al is het nu ook weer geen geweldige twist of een echt "wtf" moment.
Jammer is vooral dat tijdens het tweede deel van de film Øvredal te vaak vervalt is saaiere horror clichés. De lijken die tot leven komen zijn wat aan de flauwe kant, scenes zoals door het sleutelgat kijken tot er plots iemand knal voorstaat zijn wat uitgekauwd en zo zijn er wel meer momenten die teveel by the book aanvoelen. Ik ben niet eens zozeer tegen jump scares, maar dan moeten ze qua timing en presentatie wel goed uitgevoerd worden, da's hier niet zo het geval.
Visueel is het wel de moeite, de gore is erg krachtig en functioneel, de setting mooi belicht en sfeervol. De muziek draagt ook af en toe een steentje bij (al is het wel apart dat 17e eeuwse heksen met de radio kunnen spelen, laat staan het concept radio uberhaupt begrijpen)) en op het acteerwerk valt ook weinig tot niks aan te merken. Behalve dan misschien het optreden van Lovibond, maar dat kan ook aan de nutteloosheid van haar rol gelegen hebben.
Fijn filmpje. Duurt niet te lang, kent een erg krachtige opbouw, verliest wat van z'n pluimen tijdens het tweede deel maar weet nog steeds waardig af te sluiten. Hoewel een vervolg mogelijk is lijkt me dat niet echt aan de orde, hopelijk beseft Øvredal dat ook en timmert hij verder aan een boeiende carriere.
3.5*
Autoreiji (2010)
Alternatieve titel: Outrage
Erg sterk.
Kitano keert terug naar z'n roots, maar neemt daar meteen weer een nieuwe afslag. De humor is grotendeels weg en in plaats van zich te richten op personages kijkt Kitano naar de Yakuza groep an sich, hoe bepaalde subgroeperingen zich een weg naar boven proberen banen en hoe er intern vaak een hak gezet wordt.
Kitano is dan ook geen hoofdpersonage ... eigenlijk is er helemaal geen hoofdpersonage. Een aantal personages krijgen wat extra aandacht, maar de focus ligt op de groep zelf, niet op het individu.
Visueel een upgrade, Hisaishi wordt gemist maar Kitano lost het slim op en qua acteerwerk zit het ook wel goed. Een paar geniale kills en een magistraal einde maken dit tot een nieuw Kitano meesterwerk. Kijk al uit naar het vervolg.
4.5* en een uitgebreide review
Autoreiji: Biyondo (2012)
Alternatieve titel: Outrage Beyond
Sterk tweede deel.
Maar het voelt als een middenstuk van een trilogie. Kitano shuffelt alles lekker rond, zorgt voor een climax maar het voelt allemaal iets minder definitief dan het eerste deel. Het is ook een perfecte setup voor een geweldige finale.
VIsueel sterk, goeie (maar beperkte soundtrack), sterke cast. Alles is er weer om hiervan een stevig yakuza epic te maken. Niet zo goed dan deel 1, maar een leuke verruiming en een perfecte pas voor hopelijk een deel 3.
4.0* en een uitgebreide review
Autre Monde, L' (2013)
Oef.
Vond Stanley's Hardware wel cool, deze docu toont in ieder geval wel dat hij nog steeds een aardig stukje film kan schieten. Maar verder is dit weer een saaie, oninteressante Mab Bijt Hond aflevering ingegeven door Stanley's eigen spirituele ervaringen.
Ergens in Frankrijk is er blijkbaar een plaatje met aardig wat spirituele knooppunten. Ondertussen is het al een populaire toeristische bestemming geworden, maar het kan altijd nog beter. Iets waar deze film allicht wel wat aan zal bijdragen.
Een kasteeltje op een berg en een woelig verleden, meer heb je niet nodig, de rest wordt er wel bijverzonnen door een paar gekken met teveel tijd. Van die types die allerlei figuurtjes op een map tekenen en dan verbaasd zijn dan ze connecties vinden. Mij niet gelaten verder, het is hun leven, maar ik hoef het verder niet te horen.
Een opeenstapeling van onzin deze docu, waarbij ik me dan ook wel wat vragen stel bij de figuur Richard Stanley. Zolang hij leuke films maakt boeit het niet, maar dit soort docus mag hij in het vervolg nalaten te maken. Heel erg gezond is het allemaal niet.
1.0*
AV (2005)
Alternatieve titel: Qing Chun Meng Gong Chang
Het einde van Pang's begionperiode.
Daarna zou het pas echt starten voor hem. Deze film is vooral nog de oude stijl Pang. Een type film dat toen in Hong Kong niet echt te vinden was, althans, buiten het werk van Pang om. Comedy met een wat realistischer, droger en directer randje.
Echt mooi gefilmd is het niet, ook dat zou met Isabella eindelijk veranderen. Het oogt allemaal redelijk grauw en weinig bedacht. De soundtrack is dan nog redelijk hip, maar echt veel helpt het niet om er daadwerkelijk audiovisuele schwung in te brengen.
De humor is gelukkig wel wat beter en ook het drama dat links en rechts toegevoegd wordt werkt wel. Op die momenten zie je ook al de eerste schimmen van Love in the Puff. Maar weer met de bemerking dat het allemaal wat minder zuiver en bekwaam is uitgevoerd.
Eentje voor de Pang liefhebber die de grote(re) films al gezien heeft dus. Best oké, verveelt niet en kent een aantal leuke momenten, maar z'n ware talent zou later pas boven komen drijven.
3.0*
Avalon (2001)
Alternatieve titel: アヴァロン
Blijft mijn favoriete film.
Altijd een beetje lastig, je favoriete film herzien. Het kan eigenlijk alleen maar achteruitgaan. Gelukkig behoudt Avalon z'n status quo. Het blijft een audiovisueel meesterwerk. Het slimme gebruik van sepia zorgt ervoor dat de effecten niet verouderen. Daarnaast zijn de effecten ook eerder esthetisch dan simpele flash, waardoor ze mooi blijven ogen.
Soundtrack is ook perfect, een geweldige combinatie van opera en ambient. Zeker één van de beste Kawai/Oshii collaboraties. Het verhaal blijft ook boeiend, genoeg om na te denken en uit te pluizen voor de mensen die daar hun interesses leggen, maar voor mij blijft dit uiteindelijk toch een oog- en oorverblindende trip.
Behoudt z'n status dus. Geen film die zo'n geweldige sfeer weet neer te zetten.
5.0* en een uitgebreide review
Avatar (2004)
Alternatieve titel: Cyber Wars
Nogal vreemde film.
Had heel wat ingezeten, moest het allemaal niet zo verdomd amateuristisch zijn. Een mix van fantasy en science-fiction, met veel bekende elementen en concepten, maar met genoeg interessante punten om er een boeiende film van te maken. En tot op zekere hoogte is het dat ook wel.
Maar visueel (gruwelijke CG), muzikaal (ultragenerieke soundtrack) en vooral qua acteerwerk (mensen van de straat geplukt ?) is het allemaal erg ondermaats. Af en toe wel leuke scenes en leuke ideeën (perpetual puppies ), en het is op zich ook niet echt vervelend om kijken, maar een professionele productie had heel wat meer uit het potentieel gehaald.
1.5*
Avatar (2009)
Gezien in de bios, in 3D.
De eerste keer dat ik een film in de nieuwe generatie 3D zie. Heeft me nooit echt getrokken en de "gezellige" bios in Antwerpen heeft het ook niet, maar Avatar leek me een aardig experiment om het toch een keer te proberen. Zelfs met de wetenschap dat er nog een pauze doorheen de film zat.
3D is interessant in zoverre dat de goeie punten compleet gecounterd worden door de slechte. Af en toe wordt er mooi met diepte gespeeld. Grappig genoeg kwam dit vooral tot z'n recht in rustigere scenes. Zoals de zoom-out wanneer de drie in een kamertje opgesloten zitten. Tijdens de actie vond ik het niet zo boeiend. Vervelend wordt het wanneer objecten "dichtbij" wel érg blurry zijn, net zoals de achtergrond af en toe. Werd af en toe aardig gek van al dat fuzzy gedoe.
Extra nadeel natuurlijk dat idiote brilletje dat je om de vijf minuten toch weer wat omhoog moet duwen, en de belachelijk doffe kleuren. Aantal keren het brilletje af gehad en dan zie je pas hoe brak het kleureffect is met bril. Al bij al lijkt de film mij in 2D gewoon beter. Voor mij hoeft het in ieder geval niet meer tot er weer een nieuwe generatie 3D is.
Wat het verhaal betreft, dat boeit inderdaad niet. Je kan wel 100 films noemen waar Avatar "uit gepikt" heeft. Zelf herkende ik inderdaad heel wat Ghibli (eigenlijk vooral Japanse fantasy in het algemeen, levensbomen en vliegende rotsen zijn daar aardig populair) en een dikke scheut Kaena, waar de Na'vi aardig wat overeenkomsten mee vertonen. Het ecothema is aardig vreselijk, maar dat was vooraf ook al wel te verwachten.
Veel erger was dat mijn vrees rond de visuals eigenlijk volledig terecht waren. Technisch ziet het er inderdaad geslaagd uit. Hoewel er nog aardig wat aan te merken is (vooral op de Na'vi dan) is dit vast en zeker z'n geld wel waard. Maar esthetisch is dit één van de grootste draken uit het afgelopen decennia. Character design van de Na'vi is fuck ugly, de mechas zijn gespeend van creativiteit en zien er flauw en uitgedoofd uit. De planeet baadt in godsgruwelijke kleuren en de vier of vijf ontworpen diersoorten zijn al even creativiteitsloos. Hond, paard, neushoorn en draak, maar dan een beetje op z'n Egyptisch (maw, gooi er wat andere halve dieren doorheen).
Eerste deel van de film viel dan nog wel mee. Het avontuurlijke redt de film dan nog een beetje, maar het tweede deel wordt echt (echt!) saai. Veel lompe momenten ook, zoals de "aanstekelijke" - bijna Braveheart-achtige speech van Jake. De blauwe romance was ook niet om aan te zien, net als de hippiebedoening rond de boom. Gooi daarbij de hilarisch slechte soundtrack en zo'n bioscoopbezoek van 3 uur wordt een aardig vervelend gebeuren.
uiteindelijk draaide het in Avatar om 2 dingen. Het visuele, wat de overtreffende trap van kitsch is, en de beleving, die in zowat alle opzichten tegenviel. Toch wil ik Cameron aardig dankbaar zijn, binnen een jaar of 2 staat er vast een talentvolle regisseur op die met een 100e van Cameron's budget een waar meesterwerk uit z'n hoed tovert. Daarvoor zijn die grote Hollywoodmastodonten toch steeds wel goed.
Wat Avatar zelf betreft, hoop ooit nog wel eens een stuk in 2D mee te pikken, waarschijnlijk kan de waardering dan iets omhoog, maar veel zin om de gehele film nog een keer te zien heb ik niet. Daarvoor doet het gewoon teveel pijn aan de ogen. 3D of 2D ...
1.0*
Avengers, The (2012)
Alternatieve titel: Marvel's The Avengers
Zeer matig.
Wat er zo goed aan is in vergelijking met andere superheldenfilms ontgaat me een beetje. Het duurt wat langer (wat de film geen goed doet) en het is uiteindelijk vooral een mengelmoes geworden van helden en werelden die in elkaars universum maar weinig te zoeken hebben.
Sowieso is Loki als bad guy geen al te beste keuze. De combinatie Asgard/Aarde slaat als een tang op een varken. Maar ook de andere superhelden lopen er wat verloren bij, al helemaal wanneer Jackson ze in toom moet houden. De film moet het dan maar van wat afzonderlijke momenten hebben.
Eerste uur mist absoluut vaart. Een redelijk povere bedoening waarbij de soms nogal cheesy 3D ook niet echt meehielp. Eigenlijk een schande om dit als "3D" te verkopen aangezien het vooral afdoet aan de beleving. Het tweede uur brengt gelukkig wat meer actie, al blijft het ook hier voornamelijk elke held die zijn kunstje doet.
De visjes waren erg cool (deden me wel sterk denken aan Darius Gaiden - wie het kent) en Iron Man blijft veruit het leukste personage hier. Eigenlijk het enige leuke personage. Het is jammer dat Favreau er niet was om de boel verder te redden. De regie van Whedon is echt extreem plat, de onderlinge humor ook absoluut mijn ding niet.
Iron Man blijft voor mij de enige Marvel reeks die echt te pruimen is. De rest wil er gewoon niet in. En voor iets wat episch en overdonderend zou moeten zijn had ik best veel moeite om niet in slaap te sukkelen.
1.5*, puur voor Downey en wat losse scenes en momenten, maar als geheel niet best.
Avengers: Age of Ultron (2015)
Alternatieve titel: Marvel Avengers: Age of Ultron
Iets beter dan de eerste.
Maar dat zou ook te maken kunnen hebben met het feit dat ik deze gewoon in ouderwets 2D gekeken heb. Dan nog lijkt het af en toe wat flou en onzuiver, maar in ieder geval niet de stuntelige drek-3D die dit soort actiefilms steeds de nek omwringt.
Het is ook beter dat Asgard er niet bij betrokken wordt deze keer. Het speelt zich gewoon af op Aarde. Vind het al lastig genoeg dat een hoop universums elkaar vinden in deze film, als je alle locaties er dan nog bij betrekt wordt het helemaal een zooitje. Maakt het toch iets coherenter.
Verder een film die steunt op CG en actie. De romance tussen Hulk & Black Widow is pijnlijk oninteressant, ook andere melige rustpunten houden de film alleen maar op. Dan heb ik meer met de sneltreincinema van Bay, die zelfs tijdens de rustpunten nog openingen vindt voor lens flares en zwierderig camerawerk. Maar ieder z'n ding natuurlijk.
Actie was niet altijd even geweldig, vooral close-up is het wat saai. Whedon vindt nooit het goeie ritme in editing waardoor de actie afstandelijk blijft. Gelukkig is het wel allemaal érg groots en valt er op dat gebied wel wat te genieten. Zo mag het vliegend stadje er echt wel zijn. Beetje creepy zelfs om te aanschouwen.
Verder duurt het wat te lang en ligt het tempo iets te laag, met iets teveel aandacht voor het melodrama achter de actie. Humor is ook aan de flauwe kant, als zitten er wel een paar geslaagde momentjes in. Nog steeds m'n ding niet echt, maar nu CG toch op een punt gekomen is dat ik er gebiologeerd naar kan kijken zijn deze filmpjes allemaal iets makkelijker uit te zitten.
2.0*
Avengers: Endgame (2019)
Eindelijk voorbij!
Na 21 films, volgens mij heb ik zo ook allemaal gezien. Toch kom ik elke Marvel film weer relatief blank in. Ik herinner me doorgaans amper wat van de doorlopende verhaallijn, zelfs bepaalde personages gaan compleet verloren tussen de films in. Wel wist ik nog dat er in de voorgaande een paar dood waren gegaan, jammer genoeg schreef ik toen dit al:
En wat blijkt? Ze vinden er weer iets op! Een tijdmachine nog wel, zowat de meest banale oplossing die je je maar kan bedenken. Het illustreert perfect het gemiddelde schrijfniveau van deze films. Zo wordt Stark gered ... door een zwevende Captain Marvel in de middle of nowhere space. Je zou denken dat ze tegen een deadline werkten om met dit soort onzin op de proppen te komen, maar aangezien deze hele rits films al jaren op voorhand gepland was lijkt me dat niet eens een geldig excuus.
Dit soort onzin zorgt er ook voor dat enig drama op het einde van deze film compleet geen impact heeft. Vijf minuutjes in een mogelijke sequel en het kan allemaal weer ongedaan gemaakt worden. In dat soort universum speelt dit zich af, dus waarom nog moeite doen om er iets dramatisch van te maken? Toch is het blijkbaar nodig, want het hele eerste uur zwalpt een beetje doelloos rond, in een slecht uitgedachte toekomst.
Wat er volgt weet eigenlijk amper te boeien. Wat plannetjes die leiden naar een laatste grote battle. Actiescenes die slecht in elkaar gezet zijn designs die enorm met elkaar vloeken, acteurs die echt niet geschikt zijn voor dit genre. Het ik ook tekenend dat ik naar het einde toe meer sympathie kreeg voor Thanos dan voor de Avengers. Het moment wanneer alle dooien er terug staan was dan ook een teleurstelling. Disney/Marvel heeft niet echt de ballen voor een ander einde natuurlijk, maar dit was toch best triest. Gelukkig staat er een groot budget tegenover, zodat het niet compleet bagger is.
Enige lichtpuntje is misschien nog de humor die overgevloeid is uit Thor: Ragnarok, maar die voelt hier redelijk misplaatst. Maar aangezien het hele concept van Avengers steunt op het samenbrengen van werelden die niet bij elkaar passen valt het nog wel goed te praten.
Verder vraag ik me ook af waarom al dat gedoe met Larson zoveel aandacht krijgt. Ze zit er amper in, voegt amper wat toe, je kijkt er zo naast als je drie keer knippert.
Ach ja, blij dat het voorbij is, al is ook dat maar een plijster op een houten been. Het is niet alsof het nu plots gaat stoppen met die Marvel films. Volgens mij heb ik al wat gelezen over Phase Four, al heb ik geen idee wat het inhoudt. Endgame is in ieder geval de film die ik verwachtte. Goedkoop script, slecht acteerwerk, brakke actie, saaie personages, maar duur. Beetje zoals die 21 andere films.
1.0*
Avengers: Infinity War (2018)
Wat een zooi.
Letterlijk dan. De opgave is uiteraard ook niet makkelijk, alles van Marvel in één film dumpen is bijna onbegonnen werk. Ik zeg bijna want ik vermoed dat er hier of daar wel een begaafd schrijver/regisseur team rondloopt die het zouden aankunnen, duidelijk is alleen dat het bij deze film niet gelukt is.
Begint bij Thanos natuurlijk, die 6 steentjes moet verzamelen om zijn plannetje uit te voeren. Het is een lompe en saaie bad guy, die ook nog eens met wat gevoelige motivaties zit. Een lelijke paarse CG slungel die nooit in druk weet te maken en die afhankelijk van wat de scenes voorschrijven ook een bepaald krachtniveau weet te halen.
Het is qua gevechten ook niet echt eenvoudig meer, want als je jan en alleman tegenover elkaar zet met zelfverzonnen krachten dan is het lastig bij te houden wie nu sterker is. Zo gaan bijna de helft van de Avengers overstag wanneer een groepje slechte CG monsters aanvalt, maar weet Thor ineens wel die hele bende af te slachten. Jaja, nieuwe hamer enzo, maar het voelt gewoon zo random allemaal. Ook niet helemaal duidelijk is hoe/wie/naar waar er allemaal gewarped kan worden, want soms zie je Thor rustig in een ruimtetuigje reizen, maar dan wel als een speer terug naar de Aarde warpen.
Ach, het plot is toch grote onzin, jammer genoeg is de humor dat ook (tja, dat krijg je met regisseurs die niet meteen begaafd zijn) en stellen de actiescenes niet zo heel veel voor, buiten al het CG getover dan. Het is jammer dat de film zo weinig tijd neemt om even te genieten van de setting, daarme zoeft er een hoop potentieel moois voorbij, maar ik ga niet door 150 minuten film freezeframen om daarvan te genieten.
Het begint met denderende actie, het middenstuk zit er vol van en het eindigt met één groot actiespektakel. En toch weet de film saai te zijn. Lompe personages, vervelende humor, weinig adrenaline en de schaduw van scriptschrijvers die het zelf ook allemaal niet meer weten.
Het enige leuke is dat op het einde zowat de helft van de superhelden sterft, dat zou indrukwekkend geweest zijn ware het niet dat je toch wel weet dat in één van de vervolgen alles wel weer rechtgezet wordt. Dat zijn nu eenmaal de wetten van dit soort entertainment. Blergh.
1.0*
Aventures Extraordinaires d'Adèle Blanc-Sec, Les (2010)
Alternatieve titel: The Extraordinary Adventures of Adèle Blanc-Sec
Tof.
Leuke mix tussen Indiana Jones en Jeunet. Al moet gezegd dat Besson nooit tot op het niveau van laatstgenoemde geraakt, waar meteen ook de zwakte van deze film ligt. Jeunet is de hele tijd voelbaar, alleen is dit duidelijk niet de meester zelf.
Toch is het een vermakelijke film geworden. Lekker onzinnig verhaaltje voorzien van een voice over die leuke feitjes vertelt en een hoofdpersonage dat dartel overal doorheen vliegt. Dik aangezette karikaturen bevolken de wereld van Blanc-Sec, het bronmateriaal nooit gezien of gelezen, maar het is duidelijk dat deze film een comic-achtergrond kent.
Duurt misschien net iets te lang, vooral het stukje met de mummies vond ik er net wat teveel aan, maar verder erg leuke scenes (de tennismatch), grappige personages en een vlot gevoel voor humor. En dat afgewerkt met een scheut Franse charme.
Leuke Besson alweer. Behoort niet tot z'n beste film, maar een zwierderig tussendoortje als dit mag altijd.
3.5*
Aviator, The (2004)
Beste Scorsese die ik al gezien heb.
Heb wel een paar films van Hughes gezien maar voor mij was het een gewone regisseur. Van al z'n andere levens had ik helemaal geen weet. Het duurde dus wel eventjes alvorens ik de link gelegd had (wist van tevoren ook niet dat dit een film over Hughes zou zijn).
Deed me een beetje denken aan het werk van Luhrmann soms. Met DiCaprio is de link naar The Great Gatsby al iets sneller gelegd natuurlijk en dit is wel een vitessetje lager, maar dat weelderige, speelse en guitige is toch wel opvallend gelijkaardig.
Vond de film vooral in het middendeel sterk, sterkste wat Scorsese ooit laten zien heeft. Het begin is wat fragmentarisch en lijdt aan vreselijke CG. Hij probeert daar ook wat moderne montages die compleet mislukken, ook de moderne weergave van de oude vliegscenes is niet om aan te zien. Op het einde schiet hij dan weer aardig tekort wanneer DiCaprio het begint te verliezen. Op zo'n momenten vind ik Scorsese gewoon een véél te beperkt/braafregisseur.
Maar wanneer Hughes op volle stoom is en lekker excentriek door het leven walst is deze film op z'n best. Vond de larger than life stijl wel bij zijn persoon passen én ook best apart voor een biopic, die vaak toch wat realistischer proberen overkomen. Nee, dan liever een bijna turqoise golfterrein. Maakt het toch allemaal wat fleuriger.
Vind Luhrmann wel beter in dit soort werk, begin en einde van de film slepen ook wat en de CG is gewoonweg niet goed genoeg, maar DiCaprio doet het leuk en de frisheid is toch wel een verademing in Scorsese's werk. 170 minuten is uiteraard van het goede teveel, maar had een stuk slechter verwacht.
2.5*
Avicii: True Stories (2017)
De man achter het gejengel.
Al kom je over Avicii zelf niet zo héél veel te weten. Het gaat vooral over de tol die zijn succes heeft op de jonge artiest die vanuit het niets een wereldster wordt. Moet gezegd dat op dat gebied de docu nog best open is, Tim laat momenten achter de schermen zien de je normaal in dit soort egodocumenten niet ziet.
Er zit ook wat noodzakelijke scenes in waarin hij wat veren in z'n reet krijgt. Van artiesten die verder amper gewicht hebben, of je moet echt waarde hechten aan die hele opgeblazen popscene. Tim komt dan wel als vriendelijke, eerlijke en hardwerkende artiest uit deze docu, talent kan ik hem nog steeds niet aanmeten. Gelukkig gaat het daar maar sporadisch over.
Anderzijds is 90 minuten best lang als je de hele tijd naar de problemen van een zeer succesvol en rijk persoon moet zitten luisteren. Erg dat hij wat last had van z'n maag en teveel zenuwen kreeg voor het optreden, maar het is toch maar moeilijk inleven. Het is na verloop van tijd ook erg repetitief, dus na 45 minuutjes was het beste er wel vanaf.
En tja, voor de muziek hoef je het ook niet te doen.
1.5*
AVP: Alien vs. Predator (2004)
Ik lees hier toch weer een hoop vreemde dingen. Leeg verhaal, houterige acteurs, slechte dialogen ... volgens mij zien sommige mensen iets te rooskleurig naar de oudere Alien/Predator films. Zal wel jeugdsentiment zijn. Nee het verhaal was niet veel, nee geen spetterende dialogen en acteerprestaties, maar die zijn er ook nooit geweest.
Wat me eigenlijk nog meer verbaast is dat de Predator hier als favoriet personage gezien wordt. Heb het altijd een nogal slap en unfair wezen gevonden (al die equiment, maar eens effectief zijn lukt toch steeds niet). Geef mij maar de alien, al wordt die in de laatste paar films toch ook veel tekort gedaan. In Alien was het naast de ultimate killer, ook nog eens een intelligent wezen, wat het tot de ultimate badguy maakte. Nu is het vooral een 'attack en masse wezen' geworden, nogal jammer toch.
Op zich heb ik me nog best vermaakt met deze film, zeker het eerste uur. Het moment dat de eerste alien een pred spiest was toch stiekem een beetje kwijlen. jammer dat ze het er verder weer enorm slecht vanaf brengen. Het laaste half uur verglijdt de film echter in typisch flauw gewauwel, al helemaal wanneer pred en dat meisje upteamen. Zielig.
Maar waar ik me nog het meest aan erger is de tagline van deze film. Toch wel een van de meest markante en grofste leugens die ik al gezien heb. Hoezo, we lose ?
Ach, niet de ergste Aliens in de lijst, da's nog steeds Alien 4, maar het wordt tijd dat ze eens een deftige regisseur vinden die eindelijk de alien eer aandoet. 2* voor deze. 3* voor het eerste deel, het laatste half uur zorgt enkel voor irritatie.
AVPR: Aliens vs Predator - Requiem (2007)
Alternatieve titel: Aliens vs. Predator 2
Mjah.
Weer hetzelfde liefdje. Predators winnen weer, Aliens stellen jammelijk weinig voor. Die Predalien vind ik eigenlijk gewoon waardeloos.
Toch is het wel leuk de Preds en Aliens aan het werk te zien, maar tussendoor wordt lekker één of ander nietzeggend liefdesverhaaltje doorheen hun oorlog gemonteerd. En dan soms ook écht knal tussen de actiescenes.
Verder erg warrig, Aliens werden erg (erg) slecht in beeld gebracht, de hele film was alles behalve spannend en naar het einde toe gewoon ronduit saai. Gemiste kans alweer.
Blijven hopen op een film die de Alien recht aandoet. De Predator mogen ze terug in z'n eigen reeksje stoppen. Verder gewoon genieten van het werk van Giger, al moet je daar wel de kans voor krijgen met zo'n regisseurs.
2*
Avventura, L' (1960)
Nogal doods.
Mijn eerste volledige Antonioni. Had vroeger al wel eens zijn fragment uit Eros gezien, maar dat wat schabouwelijk. Toch één van de redenen waarom ik er zo lang mee gewacht heb, ook wel omdat Italiaanse cinema mij doorgaans wat minder boeit, zeker die klassiekers zijn vaak beproevingen.
De keuze voor zwart/wit is onbegrijpelijk, vooral wanneer je ziet dat Antonioni toch wel moeite doet om af en toe iets moois op het scherm te tonen. Het is lelijk en troosteloos. Het begin van de film zorgt ongetwijfeld voor een mooi decor, maar er is niks van te zien. 50 shades of dull grey.
Dat het verhaaltje verder niet zo weet te boeien ligt dan vooral aan het acteerwerk. Ook daar heb ik bij oude Italiaanse films wel eens last van. Dik aangezet, maar op een vreemde houterige manier. Zo ook de dialogen trouwens, die soms pijn doen aan oren en ogen (want ondertitels uiteraard). Het komt het drama zeker niet ten goede.
Zo komt de droge stijl niet echt over en zijn die 140 minuten een serieuze martelgang.
1.0*
Await Further Instructions (2018)
Erg fijn filmpje.
Begint een beetje sloom, maar eens het gezin vastzit daalt er al snel een ongemakkelijke sfeer over de film. Een bende wat vreemde typetjes die eigenlijk sowieso al niet zo goed met elkaar kunnen opschieten in een huis dat om onbekende reden is afgesloten, dat kan alleen maar vuurwerk opleveren. Hier en daar ook een kleine absurde touch, kon ik wel smaken.
Daarna wordt de spanning best kundig opgebouwd, maar het is toch vooral het einde dat weet te overtuigen. Gelukkig is Kevorkian iemand die een paar registers durft open te trekken. Mensen verwijzen hier vaak naar Cronenberg, in de wriebelende draden zag ik meer een Tsukamoto/Tetsuo invloed, maar die twee zijn natuurlijk ook al aan elkaar gelinkt. Laatste 20 minuten zijn gewoon erg cool.
Het mist de film aan een klein laagje extra afwerking om echt hoog te scoren, maar vond de film wel steeds beter worden en een erg cool einde serveren. Ook weinig onnodige tijd besteed aan het geven van lamme verklaringen en onzinnige plotexcuses, ook daar zou best wat meer waardering voor mogen zijn. Film duurt dan ook geen seconde te lang.
Mnee, benieuwd naar Kevorkian's volgende film.
3.5*
Awake, a Dream from Standing Rock (2017)
Heh.
Zoals de meeste mensen die verhaal wel een beetje gevolgd toen het zich allemaal ontspon, maar echt in de diepte wist ik weinig van de feiten. Een docu leek me dus geen slecht idee, al bleek het dat uiteindelijk wel. Wie de good guys zijn in dit verhaal is niet zo heel moeilijk uit te vogelen, toch slaagt deze docu er nog in irritatie op te wekken voor beide partijen.
Allicht zit de belachelijk zweverige presentatie er voor iets tussen. Wie hoop op inzicht of feiten komt maar spaarzaam aan z'n trekken, het merendeel van deze doc is gevuld met wollige onzin over moeder Aarde, voorouders en whatnot.
De zaak rond Standing Rock is een inkoppertje als je de industrie en overheid zwart wil maken. Sommige beelden spreken ook echt voor zich, maar de argumenten die naar voren komen klinken ongefundeerd, warrig en doelloos.
Die drammerige "softe" voice over en het misplaatste positieve einde (de meeste mensen zijn dit vooral al lang weer vergeten) maken het er niet bepaald beter op. Deze hadden ze beter in de vriezer gestopt, want het doet hun zaak en de gebeurtenissen daar geen enkele eer aan.
1.0*
Awakening, The (2011)
Fijn.
Erg klassieke haunted house film, beetje vergelijkbaar met El Orphanato, Saint Ange of The Others. Dat zelfde klassieke sfeertje, al doet deze dan wel onder voor eerdergenoemde.
Visueel erg strak en beheersd, maar overdonderend werd het niet. Verder een aardig verhaaltje, trage opbouw maar op momenten aardig spannend. Acteerwerk is ook best oké, gooi er nog een sfeervolle setting tegenaan en je hebt genoeg ingrediënten voor een avondvullend filmpje.
Mist wat om zich echt te differentiëren, maar verder een opperbest filmpje. Gewoon horror trouwens, waar mensen die fantasy vandaan halen?
3.5*
Away We Go (2009)
Best aardig.
Lijkt me vooral een film die regisseurs zélf wel leuk vinden om te maken, zeker tussen een hoop grotere en zwaardere films door. Een nogal simpele road movie, waarin een zwanger stelletje probeert uit te zoeken waar ze hun thuis willen bouwen.
De mix van drama en comedy werkt aardig, wat niet echt verrassend is aangezien wel meer road movies voor die opzet kiezen. Het zijn vooral Krasinski en Rudolph die de film weet dragen, met wat maffe secundaire personages die ze onderweg tegenkomen. Beetje vervelend volk doorgaans, maar ook telkens wel grappige typetjes.
De soundtrack is veruit het minste element van deze film, ook visueel stelt het niet zo heel veel voor, al komt daar Mendes' basiskwaliteit wel iets beter uit de verf. Geen film die me lang zal bijblijven denk ik, daarvoor is het net wat te gezapig en weet de film net wat te weinig indruk te maken waar Mendes dat wel lijkt te willen, maar verder een aardig tussendoortje.
3.0*
Axiom, The (2018)
Mager.
Horror zit de laatste tijd weer in een dipje heb ik het gevoel. De grote films in de bios zijn wel aardig maar niet zo heel spannend, de kleinere films missen getalenteerde regisseurs. Horror is altijd al een opstapgenre geweest voor mensen met talent, maar af en toe krijg je zo'n periode waar het vooral wannabees zijn die hun big break proberen forceren.
Veel vertrouwen in de verdere carriere van Woods heb ik niet. Hij gooit wat ideetjes op een hoop, waardoor een paar leuke maar weinig originele, maar de uitwerking laat sterk te wensen over. Erg matig acteerwerk en goedkope cinematografie zorgen ervoor dat het eigenlijk nooit wat kan worden.
De film duurt verder ook wat te lang, maar da's dan vooral omdat het toch nooit écht spannend wordt of weet te boeien. Er zitten een paar redelijke scenes in, maar het blijft toch allemaal wat amateuristisch aandoen. Af en toe de invloed van de populariteit van TV-werk heb ik het gevoel, waar men het toch niet zo nauw neemt met filmische zaken.
2.0*
Ayashiki Bungô Kaidan (2010)
Alternatieve titel: Kaidan - Horror Classics
Eindelijk dus.
Niet omdat de verwachtingen zo hoog lagen, wel omdat ik al jaren tegen een gapend gat zit te kijken in de oeuvres van de vier regisseurs die aan deze film meegewerkt hebben. Vooral bij Tsukamoto en Koreeda was het redelijk vervelend, twee regisseurs die ik toch nauw volg.
Ze leveren ook de beste filmpjes af. In 2010 was het misschien wat schrikken (zeker wie Female niet gezien had), maar ondertussen herken je toch duidelijk de switch in Tsukamoto's stijl, die daarna ook Kotoko zou opleveren. Zeker niet zo goed als die film, dit voelt toch eerder wat vluchtig aan, maar wel best de moeite.
Ook die van Koreeda is oké. Wat minder dan z'n betere werk, maar z'n stijl is best herkenbaar en qua drama is het veruit de beste van de vier filmpjes. Het helpt natuurlijk ook wel als je kan rekenen op een acteur als Ryo Kase. Mooi filmpje, echt speciaal is het alleen niet.
Die van Sang-il Lee is ook nog wel oké, al werkt de stilering niet helemaal. Hij probeert er nog het meest een typische horror film van te maken, maar valt daarvoor wel veel te licht uit. Beetje vlees noch vis, zijn short, want het toch wat minder maakte dan de bovenstaande twee.
Ironisch dat uiteindelijk de short van Ochiai nog de minste is, toch de enige écht horror regisseur van de bende. Misschien daarom wel, want wat moet een horror regisseur met een verhaal dat niet eng of goor is. Het is eerder freaky, doet wat denken aan het werk van Rampo, maar Ochiai weet er zeker niet alles uit te halen. Mede door de goedekope effecten en povere regie.
Op zich is het een redelijke omnibus. Geen echte uitschieters, ook geen complete rampen. Zet het naast een Rampo Noir of kijk naar wat sommige van de regisseurs verder toe in staat zijn en het is een stevige tegenvaller natuurlijk, maar laat dat los en het weet best te amuseren.
3.0*
Ayla (2017)
Heh.
Geen idee wie de Elias in kwestie is, maar kudos om dit gefinancieerd te krijgen via Kickstarter. Ik weet niet welke papieren hij kon voorleggen, maar het moet een enorm goede bluffer geweest zijn. Kijkende naar het resultaat - een film die misschien wel lof zou kunnen oogsten als best-of amateur YouTube project - ben ik blij geen investeerder te zijn.
De film voelt aan als een moedige poging om veel beter werk te kopiëren. Het poogt mysterieus en vervreemdend te zijn, maar heeft geen enkele kwaliteit om het waar te maken. Het wordt zo serieus gebracht, maar het mist alle impact, weet geen sfeer op te bouwen en komt dan ook redelijk belachelijk over.
Wilder is het exponent hiervan. Je zit je een hele film af te vragen op hij nu bekwaam een ongemakkelijk, weird personage neerzet, of gewoon geen goede acteur is. Het antwoord ligt waarschijnlijk in het midden. Deels zal zijn rol wel zo opgedragen zijn, maar wanneer het iets emotioneler wordt valt meteen op dat hij er niks van bakt.
Dat de film verder low budget is zal best, maar visueel is het drakerig en kaal, terwijl de soundtrack eerder een parodie is op mysterieuze muziek. En alles is zo zwaarmoedig en heavy handed dat het allemaal maar tragischer wordt. Het verhaaltje is dan nog het enige met een beetje potentieel, maar ook daarmee wordt erg weinig gedaan.
Als hobbyproject is het geloofwaardig en bovengemiddeld, het is eigenlijk zelfs een beetje sneu dat dit als volwaardige film moet bekeken worden, maar die keuze heeft beste Elias zelf gemaakt. Als regisseur is hij absoluut niet bekwaam en deze film is daar het pijnlijke bewijs van.
1.0*
Azemichi no Dandi (2011)
Alternatieve titel: A Man with Style
Sterk.
Ishii's films zijn niet van de makkelijkste, zo blijkt maar weer. Vond ook deze erg interessant en erg eenvoudig uit te zitten. De gebruikelijke misstapjes zijn er weer (jammer genoeg), maar daar tegenover staat een heerlijk dramatje.
Droogkloterij zorgt er zeker voor dat het eerste half uur wat lastig door te komen is. Ishii is niet echt van de sympathieke personages, ook hier duurt het best lang voor ze een beetje ontdooid zijn. Laatste half uur zorgt dan weer voor een mooie, aandoenlijke en warme sfeer, al blijft alles uiteraard wel erg Japans-ingetogen.
De thematiek van de film is niet meteen iets waar ik me zelf druk om maak (kinderen die uit het huis trekken en een alleenstaande vader die moeite heeft te communiceren), het zal ook wel niet helpen dat het erg Japans is uitgewerkt, maar de film wist me zonder problemen mee te sleuren in de problemen van Junichi. Daartegenover staat Taguchi's personage, als licht-sullige maar lieve man. Geweldige acteur blijft dat, samen met Mitsuishi vormt hij een niet te versmaden duo.
Visueel is het weer niet veel, maar dat ben ik ondertussen wel gewend van Ishii. Gelukkig brengt hij weer uiterst droge, soms absurde humor, afgewisseld met sterk drama en worstelende personages.
Mnee, deel de kritiek hierboven (zoals wel vaker tegenwoordig) helemaal niet. Als Ishii nu eens wat aan het visuele zou werken zitten er zeker nog een paar meesterwerkjes aan te komen.
3.5*
Azumi (2003)
Alternatieve titel: あずみ
Sterk, wou bij Alive nog schrijven dat je deze dan maar niet moest zien, omdat het Kitamura's minste is. Vond er echt weinig aan. Enkele mooie scenes (intro, 360° shot) tussen lange leegtes simpel melodramatisch gewauwel en nogal slechte actiescenes (weeral).
Deed me denken aan een live-action versie van één van de vele inferieure anime die nu zo populair zijn (en dan bedoel ik niet Pokemon ed).
2*, Kitamura's minste.
Azumi 2: Death or Love (2005)
Alternatieve titel: Azumi 2
Ook dit was niet veel. Wat heeft deze regisseur als pulp geregisseerd trouwens.
Waar Kitamura hier en daar nog een beetje allure gaf aan Azumi, is dat bij deze film visueel volledig verdwenen. Visueel een draak van een film, hoewel het er wel 'technisch proper' uitziet verder.
Veel saaie gevechten, veel te lang, veel slecht acteerwerk. Veel is er niet veranderd met andere woorden. Even de schaarse goeie puntjes belichten, en dan 1.5* uitdelen:
* Chiaki Kuriyama : wat verdient zij een film waarin ze zonder debiele plotrestricties eens voluit een echte bitch kan uitbeelden, die niet het onderspit moet delven. Echt een duivelsdochterje, steeds geweldig om aan het werk te zien. Kinji Fukasaku, Tarantino en Shusuke Kaneko faalden, wie doet beter.
* Kenichi Endo: na z'n rol als vader in Visitor Q, één van m'n geliefde acteurs. Blijft zo'n lollige kerel.
* Het gevecht met die zware kerel en z'n half masker. Erg stoer.
Paar losse elementen die de film niet totaal lieten verzakken, maar verder weinig soeps. Aya Ueto staat nog wel wat mooi te wezen (doet ze verder ook goed trouwens), maar verre van de moeite om 110 minuten mee te vullen. 1.5* dus, ook deze best te vermijden.
Azumi Haruko wa Yukue Fumei (2016)
Alternatieve titel: Japanese Girls Never Die
Cool.
Matsui geeft dit soort filmpjes een stevige verjongingskuur. Deze Japanese Girls Never Die voelde erg jong en fris aan, alsof het van een first-time regisseur kwam. Blijkbaar niet het geval, al is Matsui zelf nog best jong natuurlijk.
Het enige wat ik een beetje jammer vond was de intro, waar al een hoop latere scenes gerefereerd worden. De intro an sich was ietwat verwarrend, maar niet op een negatieve manier. Matsui laat de kijker sowieso wat puzzelen, door verschillende tijdslijnen te combineren zonder een verklaring te geven waarom.
Maar eens duidelijk werd dat de scenes uit de intro één voor één het plaatsje zouden krijgen, verviel het frisse en verrassende een beetje. Niet op een dramatische manier, maar wel genoeg om de afronding naar omlaag te maken.
Verder wel goed acteerwerk, film ziet er mooi en modern uit en het zit verder ook echt wel leuk in elkaar. Matsui begon z'n carriere wat moeizaam, maar laat met deze film toch wel zien dat hij meer in z'n mars heeft. Erg ver van een klein meesterwerk was deze film niet verwijderd.
Dikke 3.5*