L'Avventura (1960)

Vandaag herzien in EYE. De eerste keer dat ik de film zag was op de BBC toen die zender in het kader 100 jaar cinema een jaar lang (veel niet-Engelstalige) klassiekers uitzond. Dus dat is toch al weer 20 jaar geleden. Stond me toch nog wel erg veel van bij, niet zozeer alle ontwikkelingen, maar die sfeer, het eiland etc. toch wel. Naar Monica Vitti kan ik ook eindeloos kijken. Grappig dat ik net drie weken terug op Sicilië was, waar een deel van de film zich afspeelt.

Ervoor de Antonioni-tentoonstelling bezocht. Naast veel lange filmfragmenten vooral setfoto's en correspondentie. Geen andere dingen, dat vond ik toch niet echt de moeite. Leukste was eigenlijk een kerstkaart van Akira Kurosawa die ooit aan Antonioni verstuurd was, maar goed dat heeft verder niks met L'Avventura van doen.

Waardering voor de film blijft onveranderd. La Notte en L'Eclisse ga ik ook nog op het grote doek inhalen. Ik denk dat dat pas in de 2016 wordt.

zag em denk ik ook 20 jaar geleden voor het eerst/laatst, was hoognodig aan herziening toe. Want Antonioni is toch inmiddels een grote favoriet en van deze ultieme klassieker in zijn werk stond me niet heel veel meer bij dan dat ik em iets minder vond dan de films die er na kwamen. Dat is nog steeds wel zo eigenlijk... er zat hier geen radicale ophoging in ala 2001, conformista, in the mood for love en salo de afgelopen paar jaar bij mij in de herziening.

vond het ook lastig te beoordelen. Voor een 7,5 zitten er een aantal te bijzondere kanten aan de film (de focus op sfeer en vormgeving, het thema van vervreemding, het mooie einde en ondanks de volstrekt moderne stijl ook wel iets poëtisch-realistisch in de executie... zie ook de mooie poster!), maar er zijn ook zeker dingen die niet werken. De pointe die wordt gemaakt over liefdeloze koppels die om wat voor reden dan ook desondanks tot elkaar veroordeeld zijn, is wat zwak uitgewerkt, en hier en daar te dik aangezet, waardoor het niet helemaal werkt. Ook bied het te weinig stof om de gehele speelduur te verantwoorden / constant te blijven boeien. De vernieuwende aanpak, het experiment dat Antonioni hier aangaat en de uiteindelijke invloed die dit had op de wereldwijde cinema, zijn toch minstens een afronding op de 8 waard. Maar verwacht dus niet hét meesterwerk als je deze voor het eerst gaat zien.

Goed beschreven, zo beleef ik het ook wel. In mijn herinnering zijn La Notte en L'Eclisse echt wel een stukje sterker.

Wel leuk om de film te zien na de tentoonstelling - die vooral als opfrissing van beeldtaal van Antonioni leuk is. In de eerst 'zaal' zie je fragmenten van Cronaca/Signora/Amiche. Ze hebben daar precies fragmenten gekozen waarin al mensen en landschappen worden gechoreografeerd. In Il Grido gaat dat nog een stapje verder. Je ziet dat L'Avventura vooral daar een stapje verder gaat. Daar zit de eerste radicale vernieuwende stap. Het zijn geen hele figuren meer, maar halve of alleen hoofden. Dat wordt verder doorgevoerd in de twee 'vervolgen', waar vooral de verhaallijn ook nog verder verkleind.

Ik den dat kijken 'op volgorde' echt we wat gaat brengen. Maar het essentiële meesterwerk zie ik er ook niet in.

Matige gehypte film die het moet hebben van enkele sfeershots en de mooie Monica Vitti. Krappe...

3 *

Wat is een "gehypte" film, Redlop?

Zou het kunnen dat jij het bent die het moet hebben van enkele "sfeershots en de mooie Monica Vitti"? De film bood mij alleszins veel meer...

Een film uit de serie films die je hoog moet waarderen om serieus als cinefiel genomen te worden, zeg maar

Natuurlijk is elke mening subjectief, ik dacht dat die discussie niet meer hoefde.

Film uit hetzelfde jaar als La Dolce Vita. Opvallend, want tijdens het kijken moest ik er soms weleens aan denken, met vooral de thematiek rond de rijken en hun verveling. Alleen waar Fellini meer de kant van de gekte opgaat, houdt Antonioni het heel erg kil. Te kil soms ook om echt helemaal mee te gaan. Want hoewel sommige plaatjes (soms heerlijk geabstraheerd) schitterend zijn, wist de film me nergens helemaal in te pakken. Wel te boeien, maar dat is wat anders. De thema's zijn interessant en het wordt ook allemaal prima weergegeven. De sfeer is mooi, de aankleding goed en vooral het geluid is soms heerlijk. Vitti is erg fijn (anders dan in Il Deserto Rosso waar ze me echt ronduit irriteerde) en ook Ferzetti is prima, maar mist dan toch weer net dat beetje charme. Maar zowel regisseur als acteurs houden het allemaal heel erg op de oppervlakte en maken een film voor het hoofd, niet voor het hart.

Nee, het is zeker een uitstekende film die ik zo een tweede keer zou kijken, maar geen warm meesterwerk als La Notte. 4,0*.

Kil, misschien wel, mjk87, maar dat hoort ook bij het thema, en daarvoor is Vitti juist zo uniek gecast! En dat vormt ook de grond van de ironie van de titel...

Ik zal ook niet beweren dat het er niet bij hoort. Maar ik bleef zo wel vrij afstandelijk kijken naar de film, terwijl ik zo fijn vind als ik echt word meegezogen. Bij boeken of muziek idem. En dan kan ik geen absolute topscore toekennen zoals wel bij La Notte.

In principe begrijp ik je wel, maar in deze film is afstandelijkheid/vervreemding juist het thema!! Dan is juist het feit dat je net niet wordt meegezogen, waar je dat wel zó verwacht, hetgeen me uiteindelijk "versmacht"....

Observations on Film Art: The Restraint of L’AVVENTURA - YouTube

Nogal doods.

Mijn eerste volledige Antonioni. Had vroeger al wel eens zijn fragment uit Eros gezien, maar dat wat schabouwelijk. Toch één van de redenen waarom ik er zo lang mee gewacht heb, ook wel omdat Italiaanse cinema mij doorgaans wat minder boeit, zeker die klassiekers zijn vaak beproevingen.

De keuze voor zwart/wit is onbegrijpelijk, vooral wanneer je ziet dat Antonioni toch wel moeite doet om af en toe iets moois op het scherm te tonen. Het is lelijk en troosteloos. Het begin van de film zorgt ongetwijfeld voor een mooi decor, maar er is niks van te zien. 50 shades of dull grey.

Dat het verhaaltje verder niet zo weet te boeien ligt dan vooral aan het acteerwerk. Ook daar heb ik bij oude Italiaanse films wel eens last van. Dik aangezet, maar op een vreemde houterige manier. Zo ook de dialogen trouwens, die soms pijn doen aan oren en ogen (want ondertitels uiteraard). Het komt het drama zeker niet ten goede.

Zo komt de droge stijl niet echt over en zijn die 140 minuten een serieuze martelgang.

1.0*

‘L’Avventura’: Michelangelo Antonioni’s Visual Poetry and Its Impact on the World of Film

Meh. Hij was mooi en het begin vond ik interessant, toen kwam het thema van vervreemding nog het meest naar voren. Maar uiteindelijk begon hij een beetje te vervelen. Het is ook duidelijk vanuit een mannelijk perspectief geschreven. Also mannen maar hopeloos ten prooi vallen van de charmes van vrouwen en hier zelf geen invloed op hebben. Ik had eigenlijk gehoopt dat Claudia hem aan het einde van de berg zou afduwen. Ik had het niet zo te doen met die man.

Redelijke film waarin een groepje vrienden een trip maken naar een eiland en waarbij één van hen verdwijnt. Het gaat hier niet om de vermissing, maar hoe haar vriendin en vriend hier mee omgaan. Onderhuids gebeurd er wel wat, maar het wist me niet echt te boeien (bovendien duurt het te lang). Een aantal mooie shots (vooral op het eiland). De klassieke status van deze film is me een beetje ontgaan.

in de puike docu 'the story of film - an odyssey' krijgt de film L'avventura geen enkele vermelding. In het bijna 500 pagina's tellende boek (met dezelfde titel) slechts een tweetal zinnen. Dear Mr Mark Cousins. : dit schreeuwt om gerechtigheid ! Laat die Brexit maar komen ...

“Why should we be here talking, arguing? Believe me Anna, words are becoming less and less necessary; they create misunderstandings.”

Wat een schitterende film van Antonioni. L'Avventura lijkt in eerste instantie te gaan over de verdwijning van Anna, maar het gaat uiteindelijk om zoveel meer. Het personage Anna staat eigenlijk symbool voor de gehele film. Vervreemding, niet weten wie je bent en wat je wilt, vriendschap, verliefdheid, afhankelijkheid, depressiviteit, het liefst willen verdwijnen etc. Het zijn allemaal elementen die Antonioni op een uitstekende manier in zijn film weet te verweven, en daar komt dan ook nog de schitterende cinematografie en locaties bij.

Met uitstekend acteerwerk van Vitti (prachtige actrice) en Ferzetti. De laatste scene tussen beide laat zien dat we eigenlijk met twee verloren zielen te maken hebben die misschien wel verliefdheid zijn, maar toch vooral veel verdriet hebben.

Zo heb ik het ook ervaren, ik sluit een tweede kijkbeurt echter niet uit.

Een film die eerder gewaardeerd dan gesmaakt wordt lijkt me. Een film die niet goed weet hoe te lopen en je meeneemt in een weliswaar mooie ronddwaling. Het begin leek wel een kruising tussen de Hitchcock, neo noir en Nouvelle Vague. Soms komt het verhaal wat naar voren waarna de personages het weer overnemen. De sfeer kan niet altijd goed gehouden worden, daarvoor zwalpt het net iets te veel.

Maar over het algemeen wel een boeiende film met interessante personages. Zeer mooie beelden in een dromerige wereld die toch nabij is. L'Avventura haalt het niveau niet van opvolger La Notte, maar is best wel de moeite. Al zal het anno 2020 niet altijd gemakkelijk hebben om een groot publiek te bereiken.

Voor het eerst sinds 2007 weer eens gezien, Ik vond nu meer thema's dan toen en was me ook veel bewuster an het revolutionaire karakter van de vorm en ben dat laatste veel meer gaan bewonderen. Ook boeiend is de context en inzien dat dit eigenlijk een behoorlijk logisch, radicaler vervolg was op Il Grido. Ik ga naar 4 sterren. Volgende afsraak in mijn Antioni-rei is La Notte die ik nimmer heb gezien

Ik zag deze film zo’n dikke 20 jaar geleden voor het eerst. Toen hoopte ik op een spannende thriller naar aanleiding van een verdwijning. Maar met de verdwijning van Anna gooide Antonioni ook het plot overboord en kreeg ik, zoals ik het toen zag, een vrij stuurloze en wat langdradige film.

Inmiddels ben ik fervent aanhanger van spreuk ‘plot is overrated’. Film is voor mij bovenal de kunstvorm van het (audio) visuele idee en de sfeerschepping die daarmee gepaard gaat. Dus zo’n 25 jaar en een handvol Antonioni’s verder, kan ik deze film veel meer waarderen. Ik vind het juist heerlijk hoe de film meandert. Het is bloedmooi geschoten en ook de locaties die een mooi contrast tonen tussen modernisme en de geschiedenis dragen bij aan een fijne sfeer vol symboliek. De titel van de film bracht mij dus niet het spannende avontuur waar ik de eerste keer op hoopte, maar ditmaal bracht de constante onvoorspelbaarheid van de film (en het leven) genoeg avontuur voor een hele fijne herziening.

Dikke 4*

L'avventura was in de jaren '60 misschien een avontuur, maar ik vond toch dat Antonioni hier niet zoveel wist te bieden met zijn film. Verhaaltje zelf is nogal zwak, romance ook maar dat leek me de bedoeling. De man is een echte player, dat zien we hoe hij meteen na de verdwijning met haar vriendin begint. Op het einde van de film bedriegt hij haar ook nog eens. Duidelijk een narcist. Monica Vitti heeft wel iets, ik vind haar een intrigerende vrouw om naar te kijken. Nee, ik had hier wel meer van verwacht. Het eiland zelf had ook niet direct een boeiend landschap. Basilluzo is het kleinste eiland van de 8 Aeolische eilanden. Ik snap wel dat ze iets afgelegen nodig hadden. Lipari is wat groot maar ongetwijfeld boeiender qua filmlocatie. In het zwart-wit komt dat ook niet zo goed over.

Het was nooit een avontuur in de klassieke betekenis van plot. Wat dat betreft zet de titel je op het verkeerde been. En dat het verhaal zwak, is, is nu net wat L’avventura zo avontuurlijk maakt. Er is geen verhaal. Daar wordt met de verdwijning van de hoofdpersoon afscheid van genomen, waarmee het avontuur van de nieuwe cinema begint. Twee personages onderweg. Waarheen? Wie zal het zeggen?

Deed me overigens sterk denken aan de laatste aflevering van Twin Peaks the Return.

Moeizame film. Mijn 4e film van Antonioni en bij deze ook bevestigd, geen makkelijk toegankelijke regisseur. De titel is hierbij ook misleidend, want bij het lezen van de synopsis verwacht je een "avontuurlijke" zoektocht naar de vermiste vrouw, maar dat loopt toch wat anders. Misschien zit het avontuurlijke hem wel in de playboy Sandro.

Intrigerende en begeesterende personages met Vitti en Massari. Sfeervol en cinematografisch sterk, alleen kon het niet altijd mijn volle aandacht behouden. De rijken en hun verveling, alleen werd dat naar mij als kijker ook doorgetrokken, het tweede dan, jammer genoeg niet het eerste.

Een film met veel symboliek en verborgen clues en betekenissen of metaforen. Jammer dat ze mij niet steeds duidelijk werden. Misschien is het ook geen film om pas na middernacht te starten. Ik had er drie pogingen voor nodig. Maar dit weerhoudt me er niet van om deze op een beter moment nog eens terug te zien.

Atonioni, in zijn overherkenbare stijl, met de natuurlijke geluiden die meer in deze regisseurs opzet passen dan wat muziek zou gedaan hebben, schetst hier in een zwoel sfeertje, een decadente rijkemans-wereldje, met personages, verveeld, egoïstisch en zonder enige vorm van verantwoordelijkheid of echte liefde.

Eigenlijk niet echt avontuurlijk en niet altijd echt passioneel om volgen, toch is deze film meer dan het bekijken waard. Inhoudsloos is Antonioni nooit.

Zo is het slot heel tekenend. Beide hoofdpersonages lijken de leegheid van hun bestaan te beseffen.