Meningen
Hier kun je zien welke berichten Onderhond als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
P (2005)
Alternatieve titel: The Possessed
Niet best nee.
Het begint lijkt nog wel oké te zijn, maar al snel sijpelt door dat de horror hier maar van een beperkt niveau is. Dat hoeft op zich niet zo'n probleem te zijn, als de rest van de film dan maar goed is, maar ook dat valt niet bepaald mee.
Wanneer de film naar Bangkok verhuist wordt het allemaal nog een stuk minder, vooral omdat Spurrier dan ook wat meer de drama kant probeert op te gaan. De film kan maar moeilijk verhullen dat het budget beperkt was en dat Spurrier niet zo héél veel talent heeft.
Als er dan toch eindelijk wat horror bijkomt is het van het brakke CG-soort. Ik ben zeker geen purist als het op effecten aankomt, praktische effecten vind ik vaak lelijker zelfs, maar dit was toch wel érg goedkoop opgelost. Leek een beetje op van die trance clipjes uit de vroege jaren '90.
Mnee, buiten het Thaise sfeertje, niet bepaald een geslaagde horror dit.
2.0*
P to JK (2017)
Alternatieve titel: Policeman and Me
Hiroki kan beter.
Dat deze film op een manga gebaseerd is zal niemand verbazen. Maar Hiroki heeft eerder al bewezen dat dat geen probleem hoeft te zijn, Strobe Edge was dat ook en die pakte erg mooi uit. Deze film werkt echter iets minder goed als live action.
En dat zit hem dan vooral in de opzet, die de gehele film toch wat vreemd blijft, maar vooral ook moeilijk in te schatten valt. Jonge politieagent (26) valt op nog jonger meisje (16) en vraagt haar ten huwelijk om zo de roddels te mijden? Maar van een echte relatie lijkt nooit sprake en aangezien ze het beiden verborgen houden voor hun bredere omgeving wordt ook nooit echt duidelijk hoe het nu juist met dat huwelijk zit.
Het eerste uur is dan nog het best, want daar is het vooral de setting die het meeste aandacht krijgt. Fietsende jongeren dus in een klein en gezellig kuststadje. Rust, een hoop kleine momentjes en Hiroki's observerende camera die toch ook nooit de kans tot een beetje esthetiek mist. Nog steeds niet het allerbeste wat het genre te bieden heeft, maar mooi.
Daarna wordt het allemaal wat verhalender en rijdt de film zich een beetje vast. Misschien dat het allemaal wat logischer klinkt in de manga zelf, maar ik vond het verhaal echt kant noch wal raken. En dat komende van iemand die toch wel wat kan hebben op dat gebied. Mnee, misschien is het een raar cultureel dingetje waar ik in al die jaren nog nooit op gestoten ben, maar ik kreeg nooit echt hoogte van deze film.
Gelukkig is er nog altijd Hiroki, die qua regie nog wel een en ander weet recht te trekken, maar 't is zeker niet één van z'n beste films. Leuk voor een keertje, daar blijft het dan ook bij.
3.0*
P.S. I Love You (2007)
Idee wel leuk, maar ik kon er echt niks mee.
Swank is echt een enorme vod. Zet hier een doods personage neer waar werkelijk niks mee aan te vangen viel. Werd er eigenlijk een beetje gek van. Jammer, want essentieel om het wat morbide en droevige verhaaltje de nodige schwung mee te geven waar de film op teert.
De film moet vlot en aardig en zelfs feel-good (met zo'n thema?) zijn, maar het kwam er voor geen meter uit. Butler vind ik ook maar een beetje identiteitsloos, de enige die wel aardig was, was het Daniel personage. Jammer dat die naar het einde toe ook z'n mushy scenes krijgt.
Doet het verhaaltje je niks, valt er plots ook helemaal niks meer te beleven. Vond het verder enorm sentimenteel en zwaar fake. Boeiender hoofdpersonage of gewoon betere actrise? Beiden waarschijnlijk.
Duurde dan ook nog eens veel te lang. Voor het Daniel personage pers ik er nog 1* uit, verder hoop ik deze film snel weer te vergeten.
P2 (2007)
Middle of the road niemendalletje.
Echt slecht is het niet. Duurt niet al te lang, kijkt vlot weg, gaat niet (echt) vervelen en kent een paar vlotgore scenes.
Maar verder is het gewoon niet goed genoeg. Er gaat zero dreiging uit van de kidnapper, het wil echt nergens spannend worden, visueel laat men veel kansen opbenut en ook de soundtrack wil niet echt meewerken.
Alles waar men spanning uit kon puren is ondermaats, waarmee de film bij momenten aardig z'n doel voorbijschiet.
Degelijk voor een keertje, maar verder redelijk snel vergeten en op naar hopelijk iets beters. Had toch op meer gehoopt, gezien de voor MM aardig hoge score voor een horror.
2.5*
Pa-la Pa-la Ying Ji Fa (2001)
Alternatieve titel: Para Para Sakura
Redelijk.
Para Para zegt me niks, maar van wat ik hier lees slaat het terug op die vreselijke dansjes. Mag blij zijn dat er niet veel te zien zijn in deze film, vooral omdat de bijbehorende muziek echt drakerig en melig is. Wat een derderangssoundtrack!
Kwok en Cheung doen het aardig, maar ze halen het niet bij Lau/Cheng. Toch zijn ze een redelijk onscreen koppeltje, jammer dat Cheung haar carriere zelf de das om heeft gedaan want voor dit soort filmpjes is ze toch wel geschikt.
Bijrolletjes zijn eerder vervelend, de hoofdmoot van de film stelt verder niet zo heel veel voor, maar het wordt wel fleurig en vrolijk gebracht. Verwacht er verder niet teveel van, maar het is allemaal net iets frisser en vlotter dan soortgelijke tussendoortjes.
Aardig voor een keertje, typische Jingle Ma kwaliteit, wat vooral wil zeggen dat dit vooral voor de volhoudende liefhebber van HK cinema is weggelegd.
3.0*
Pacific Rim (2013)
Qua script en uitwerking zal ik vast niet de enige animeliefhebber geweest zijn die hier behoorlijk wat Neon Genesis Evangelion invloeden in herkende
Schrijnend om zien hoe weinig mensen weter waar del Toro de monsterd vandaan heeft gehaald. Leek wel een live-action Eva, maar dan zonder jankerige kids.
Geen perfecte film uiteraard, daarvoor zal het allemaal wel een beetje te duur geweest zijn, maar del Toro slaagt er toch aardig in de roots van de film trouw te blijven. Viel al achterover toen er over Kaiju gesproken werd, de mechas, monsters en opzet van de rampen komen zo uit Neon Genesis Evangelion. Zelfs de designs lijken geïnspireerd te zijn op ... De enige link met Tetsujin 28-go zag ik vooral in de "oude" Jaeger.
De cast is jammer genoeg van een erbarmelijk niveau, enkel Kikuchi lijkt zich een beetje staande te houden, maar zo'n Hunnam en Elba zijn zelfs te min voor een film als deze. Verder had ik ook wat problemen met de gewichtsloosheid van de actiescenes, iets wat Bay toch beter deed in Transformers vond ik. De gevechten zijn wel indrukwekkend, maar het voelt niet echt aan alsof er hele steden in puin worden gelegd.
Visueel wel absoluut geslaagd. Coole designs en overweldigende actiescenes. del Toro verschiet misschien iets teveel kruit in het begin waardoor de finale niet meer zo allesvernietigend is, maar verder qua blockbuster eentje zoals ik ze graag zie.
Een échte Kaiju film is het eigenlijk niet geworden, anime fans krijgen echter een leuke alternatieve verrassing geserveerd. En zo'n del Toro is de meest geschikte man voor dit soort werk.
3.5*
Pacific Rim: Uprising (2018)
Alternatieve titel: Pacific Rim 2
Geen best vervolg.
Duidelijk dat del Toro niet aan het roer stond. Hoewel op papier een leuk vervolg, is het uiteindelijke eindresultaat een heel stuk minder. De grootste schuldige: de regie. Het voelt dan ook aan als een makkelijke cash-in, eerder dan een volwaardige poging om een franchise uit te bouwen.
Het budget is in ieder geval wél aanwezig, de bots zelf zijn uiteraard nog steeds de hoofdact, samen met de kaiju. Het is een leuke combinatie, eentje die je niet direct uit Hollywood zou verwachten en alleen daarom al wel de moeite om alsnog te kijken.
Maar het resultaat zelf is een stuk minder. De actie spettert niet echt, de humor is vervelend en dat kleine kind helpt de boel ook niet verder. Ik kreeg er soms wat Gunbuster flashbacks bij, da's dan wel weer grappig, maar dat niveau haalt het ook niet echt.
Benieuwd of ze hier ooit nog een derde deel van gaan maken. Op basis van de titel zou je zeggen van wel, op basis van de kwaliteit van deze film vrees ik er een beetje voor. Nipte voldoende vanwege al het metaal en de groots opgezette gevechten, maar de uitwerking had beter gemoeten.
2.5*
Pact, The (2012)
Toch niet al te best.
Het is allemaal nogal traag. Dat is verder geen bezwaar bij een mysterie/horrortje als dit, maar dan moet de regie wel voldoende zijn. Daar gaat The Pact jammer genoeg enigszins de mist in.
De poster deed mij in ieder geval een hoger budget vermoeden. Werd al snel duidelijk dat dat er niet was. Acteerwerk is aan de povere kant en McCarthy kan het visueel ook absoluut niet waarmaken. Een film als deze moet echt véél sfeervoller en mysterieuzer.
In het midden ook zeker teveel gepraat, van het weinig boeiende soort. Verhaaltje is ook niet geweldig origineel jammer genoeg, waarmee de film zowat op alle vlakt eigenlijk tekort schiet.
Echt slecht is het niet en McCarthy doet ook wel z'n best, maar het wil nooit écht boeien of spannend worden.
2.0*
Paddington (2014)
Schattig.
Had de trailer al gezien toen ik Kaguya-hime ging kijken (zelfde doelpubliek uiteraard) en toen viel me al dat dit wel nét iets meer was dan een gewone kinderfilm. Niet echt qua inhoud of humor, maar wel qua productie.
En het is nu ook weer niet dat Paddington echt uit z'n voegen barst van de creativiteit, maar al bij al is het toch wel een zeer leuk filmpje geworden. Paddington zelf is mooi gemaakt, heeft gewicht en presence en de momenten waarop hij iets teveel CG beer is zijn schaars. Maar ook veel kleine, speelse visuele details zorgen ervoor dat dit een leuke film blijft.
Tweede helft is net iets minder, dan settelt het plotje zich en is het vooral het afraffelen van een typisch verhaaltje, maar de intro en Paddington's introductie in London zijn best grappig, schattig en fantasierijk.
Duidelijk gericht op kinderen, maar met veel liefde en kunde in elkaar gedraaid. Heb me er dan ook best mee vermaakt.
3.0*
Paddington 2 (2017)
Schattig.
Paddington is een redelijk zeldzaamheid. Een familiefilm die schattig, kleurrijk en onschuldig is zonder te melig, sentimenteel of irritant te worden. Maar King weet de juiste balans te vinden en maakt er een uiterst gezellig filmpje van.
Paddington zelf werkt goed als CG figuur. Verder leuke visuele met de pop-up look, de stukjes animatie en de poppenhuisontsnapping uit de gevangenis. Sowieso is het wel een mooi geschoten film, maar dat soort dingetjes voegen zeker nog iets extras toe.
De humor is verder ook wel lollig. Vooral de acteurs spelen zonder al te veel gene. Hugh Grant en Brendan Gleeson in het bijzonder weten erg leuke personages neer te zetten met de nodige zelfspot. Altijd een meerwaarde voor dit soort films.
Uiterst vermakelijk filmpje, met het hart op de juiste plaats, geen vals sentiment en vlotte humor. Het einde is dan misschien nog het minst spectaculaire deel, maar het is Paddington snel vergeven.
3.5*
Paddleton (2019)
Ach ja.
Ray Romano die samen met de Duplassjes een film maakt, dat kan eigenlijk maar één ding betekenen: Romano wil z'n dramady momentje. Op zo gebeurde het ook. Een film die elke komiek de laatste 10 jaar al wel een keer gemaakt heeft, de ene net wat beter dan de andere maar als genre in z'n geheel vooral erg voorspelbaar.
Deze film illustreert vooral dat Romano toch niet zo'n geweldig acteur is, zeker niet in dramatische rollen. Mark Duplass vind ik sowieso al niet te best, verder is er weinig chemie tussen de twee en verlopen zowel de komische als de dramatische momenten perfect volgens het te verwachten patroon.
Het is geen vreselijke film, maar wel best banaal en makkelijk. Het thema wordt erg pover uitgewerkt, drama en humor zijn flauw en tijdens de credits begint de film alweer te vervagen. Past perfect in een lang rijtje dramadies, maar is daarin zelfs niet eens zo'n opmerkelijke film.
2.0*
Pâfekuto Burû (1997)
Alternatieve titel: Perfect Blue
IJzersterk.
Het mooie aan Perfect Blue is dat het een mind-bender is die je eigenlijk keer op keer kan blijven kijken. Niet zozeer het verrassingseffect, maar de ingenieuze manier waarop realiteit en fictie door elkaar lopen maakt deze film.
De animatie is ietwat hoekig maar wel erg gedetailleerd, soundtrack apart en erg functioneel. Zoals steeds de Japanse dub kijken en verder gewoon genieten van het geheel dat Kon hier op tafel legt. Een mijlpaal voor de animatiefilm, waarmee Kon aantoonde dat je niet noodzakelijk fantasy of gekke figuurtjes nodig hebt om een film als animatie uit te werken.
4.5* en een uitgebreide review
Pai De Bu Cao (2016)
Alternatieve titel: Good Take!
Fijn.
Anthologies uit Hong Kong, je komt ze niet zo vaak tegen. De laatste paar jaar zijn er een aantal de revue gepasseerd, maar dan meestal rond een strikt thema (allemaal horror ofzo). Deze Good Take! biedt iets meer variatie, het enige wat de verschillende shorts bindt is Macau.
Veelal jonge regisseurs, waarbij Lung-Ching Yeung het meest potentieel toont met zijn short (de 4de). Om IMDb niks van te vinden, maar ik zou graag meer van hem te zien krijgen. Erg gestileerd, met veel tempo en een erg cool einde.
De tweede short vond ik het minst, die had wat mij betreft ook het minst richting en het einde heeft minder impact dan Henry Wong hoopte. Nog steeds wel 3*, want het zag er verder wel netjes en verzorgd uit, maar de rest is gewoon beter.
Openen doet de film met een kortfilm van Kwok Cheung Tsang, zoon van producer (en allesdoener Eric Tsang). Hij liet eerder al zien een goed regisseur te zijn, ook hier toont hij dat hij hier niet enkel is dankzij papa. Erg leuk en sfeervol duister filmpje.
Ching-Po Wong is de veteraan van dienst (want die hoort er ook altijd bij te zijn), zijn filmpje is vooral humoristisch, maar wel leuk uitgevoerd. Eerste vijf minuten leken wat saai en belegen, daarna loopt het aardig los. En middenin is Good Take!, de naamgever van de film terug te vinden. Veel potentieel, alleen de mix van de twee verhalen/stijlen vond ik iets minder geslaagd.
Op zich een erg fijne mix aan kortfilmpjes dus, zonder rotte appels en met één geweldige uitschieter. Leuk voor mensen die nog niet echt bekend zijn met Hong Kong. En wie er geen genoeg van krijgt, er is ook nog een tweede deel (nog niet toegevoegd momenteel).
4.0* en een uitgebreide review
Pain & Gain (2013)
Die Bay toch.
Een "kleiner" filmpje voor Bay's doen, hoewel dit nog steeds erg duur oogt. Alleen deze keer geen ontploffende steden en oorlogvoerende ijzeren blikken. Wel een film als The Counseler, alleen dan wél geslaagd.
Een compleet idioot trio heeft het geluk mee en komt dankzij een onnozel plan van Wahlberg aan een berg geld. De drie gaan loos, maar komen uiteraard al snel weer zonder geld te zitten. Daarna gaat het goed fout. Geen origineel gegeven (op waargebeurde feiten gebaseerd zelfs), maar Bay maakt er wat van.
Visueel lekker. Velen houden niet van z'n stijl, ik vind hem één van de betere Hollywood regisseurs als het op het visuele aankomt. Kleurrijk, vlot, slick en gevarieerd. Er valt altijd wel wat te zien, de camera vliegt altijd op een wat vreemde plaats voorbij en de settings ogen af.
Het trio doet het ook érg leuk moet ik zeggen. Verrassend veel lollige humor in deze film, vooral Wahlberg is de laatste tijd eigenlijk best goed op dreef. Vroeger nooit echt een komisch figuur in gezien, maar hij weet er best z'n draai in te vinden.
Alleen jammer dat het dan uiteindelijk toch allemaal iets te lang aansleept. Laatste 45 minuten zijn niet de meest boeiende, want toch wel spijtig is. Haalt de vaart uit de film, daar waar de eerste 90 echt voorbij vlogen.
Hoogstaand kan je het niet noemen, maar de flamboyante stijl van Bay zorgt toch vaak voor makkelijk, lomp en smakelijk vermaak.
Beste (onbedoelde) grap: We're so much better when we wing it. Arme Bay
3.5*
Pako to Mahô no Ehon (2008)
Alternatieve titel: Paco and the Magical Picture Book
Beste Nakashima.
Een heerlijk onvolwassen sprookje met een zwartkomisch sausje en een fijn laagje onderliggend drama.
Visueel echt groots, gedetailleerd en belachelijk overdreven. Bijna wee uur lang echt volop genieten. Een passende soundtrack en een serie lollige personages vervolledigen het plaatje. Geweldige rol van Yakusho, kan ik altijd enorm appreciëren als een wat "serieuzer" acteur dit aandurft.
Het drama-gedeelte werkt vooral na de film, tijdens is er te weinig tijd door alle goofy details en het razende tempo. Echt genoten, al moet je ergens nog wel een 6-jarig jongetje (of meisje) verborgen hebben zitten om hier het maximale uit te halen.
Dikke 4.5* en een uitgebreide review.
Pal Joey (1957)
Sinatra alleen op pad.
Het blijft mij bij deze films eigenlijk altijd weer verbazen hoe losjes iedereen met relaties omspringt. Er wordt openlijk geflirt, Sinatra ligt te smoezen met zowat elke vrouw die voorbij komt in de film, en ook de vrouwen zelf lijken zich van geen kwaad bewust. Uiteindelijk komen Sinatra en Novak er als koppel uit, maar wat met Fred en z'n garage? Niemand die er naar omkijkt, arme Fred ...
Verder is Sinatra wel lekker bitsig in deze film, vooral het eerste uur dan. Een paar leuke opmerkingen en grappige listen (zoals de Snuffy-move) zorgen ervoor dat het allemaal best te genieten is. Niet teveel dans hier, wel Sinatra die het podium opeist.
Het mist hier en daar wel een beetje de fleurigheid die ik gewend ben van films als deze, anderzijds vond ik het iets grappiger en scherper. Het hele Hayworth vs Novak drama wordt ook iets te lang gerekt, maar verder een aardig filmpje van Sidney. Toch alweer de vijfde film van hem die ik kijk.
1.5*
Palabras Encadenadas (2003)
Alternatieve titel: Killing Words
Aangename verrassing deze film.
Wat opvalt is de zeer stijlvolle fotografie. Geweldig clean en crisp, prachtige kleuren, alles minutieus gekadreerd. Blinkende tafels die voor perfecte weerspiegelingen zorgen, lampen die op de juiste manier aanflikkeren, vervallen kelder die er opmerkelijk proper uitziet. Ik hou er wel van.
Ook het verhaal is boeiend, zeer amusant welles-nietes spelletje dat met de kijker gespeeld wordt. Mooi vertolkt door beide hoofdpersonages ook.
Na Saw, weer een film met een kick-ass psychopaat. Hou ook wel van die controlfreaks, alles netjes gepland en alles valt ook steeds netjes in z'n plooi. Realistisch is het niet, maar wel des te leuker en des te cooler.
Mist alleen de ruwheid van een Saw soms, maar verder weinig op aan te merken. Zeer cool filmpje. 4*
Palindromes (2004)
Blijkbaar heb ik in mijn gehele leven een heleboel films gemist waar om de zoveel scenes eenzelfde personage door een andere acteur gespeeld werd.
Anyway, ik deel ook de kritiek niet dat Solondz een herhalingsoefening maakt. Ik zie er in ieder geval het negatieve niet van in. Net als een Noé of Tsukamoto gaat het hier wat mij betreft om een regisseur die uitblinkt in een bepaald iets. Laat Solondz vooral films als deze blijven maken, want niemand anders kan het zo treffend als hij.
Heb ook bij deze film weer erg hard kunnen lachen. Een geweldige bende losers en misfits bij elkaar waarmee flink de draak gestoken werd. Die hele familie Sunshine is gewoon fantastisch. Last year our special daughter ran away ... and she didn't even have any legs. Wanneer dit in een serieuze context door een bleirende, overdreven Christelijke huisvrouw wordt gezegd kan ik niet anders dan hard lachen.
Net als Happiness is het visueel ook dit keer iets te pover, muzikaal is het vooral functioneel grappig. Niet wat je noemt mooie muziek, maar wel uitermate komisch.
Wat mij betreft is Solondz de enige regisseur die stevig doorgaat als het gaat om lachen met mensen waar je eigenlijk niet mee mag lachen. Het type volk waarvan je normaal zegt "ach, hij bedoelt het wel goed, maar hij is een beetje simpel". Vind Solondz ergens een geslaagde Michael Moore.
4* voor Palindromes. Weinig kwalitatief verschil met Happiness vind ik, zie dan ook geen reden om beide films anders te beoordelen.
Pallbearer, The (1996)
Oef.
Toch apart wat er in die 12 jaar met Reeves gebeurd is. Z'n laatste drie films zijn duidelijk uitgesproken werkjes met aardige budgetten, dit is eerder een film om de rekken in een videotheek op te vullen. Ergens heeft hij dan het licht gezien, benieuwd waar dat geweest is.
Al is deze film op papier nog niet eens zo slecht. Beetje flauwe comedy die halverwege keert in een romantisch drama, maar het donkere randje dat eraan zit is best te pruimen. Scene op de begrafenis is in dat opzicht ook gewoon leuk, Reeves had meer op diezelfde toon moeten verdergaan.
Maar het is Schwimmer die deze film bijna onuitstaanbaar maakt. Eén van de slechtere acteerprestaties die ik ooit gezien heb. Z'n personage is ook wel een beetje een idioot, maar de randdebiel die hij er van maakt is amper te harden. De rest van de cast is bij voorbaat al kansloos.
Je moet al een énorme Schwimmer fan zijn om dit leuk te vinden. Het weinige potentieel om op z'n minst nog aardige genrefiller te worden, wordt door hem vakkundig de nek omgewrongen. Gelukkig is Reeves zich hierna gaan bezinnen en is hij als betere regisseur weer boven water gekomen.
1.5*
Pâmamento Nobara (2010)
Alternatieve titel: Permanent Nobara
Zo leuk.
Na Funuke weet Yoshida alweer te overtuigen. Een film vol drama, vol tristesse, en dan zo luchtig, warm en grappig gepresenteerd. Een heerlijke combinatie die misschien niet bij iedereen goed zal vallen, maar wie weg kan met de humor heeft er een lekker uniek filmpje bij.
De humor zit vooral in het contrast tussen sfeer (landelijk Japans dramatje) en conversaties (oude omaties die praten over het in bed krijgen van mannen). Alles lijkt lief en gemoedelijk, maar achter de conversaties gaat een hoop absolute droefheid schuil. Het eerste uur is lekkere comedy, het laatste half uurtje wat dramatischer, maar ook dat pakt erg mooi uit, mede dankzij het erg sterke acteerwerk van Kanno.
Een film waar de humor je moet liggen, anders is het allicht niet zo leuk en hou je er gewoon een goed drama aan over. Ik vind het in ieder geval érg fijn allemaal. Maar snel naar Yoshida's derde film.
4.0* en een uitgebreide review
Pan (2015)
Flauw.
Hier en daar is het net iets duisterder, maar verder is dit gewoon weer een doodnormale kinderfilm. Geen idee waarom ze Joe Wright daarvoor van stal gehaald hebben. Hoor wel vaker dat regisseur "dit soort" films toch graag één keertje willen gedaan hebben, dit zal dan wel zo'n gevalletje geweest zijn.
Film die niet zoveel goed doet verder. Van de vaak knullige CG (die vreselijke vogels, het gebrek aan fysica, de massascenes) tot het slechte acteerwerk (Hedlund wtf) en de wansmakelijke muziek (zowel de Disney rip-offs als de koorzangen), het wil gewoon niet echt lukken met deze film.
Het is dat het verhaal toch net wat anders loopt, zo heb je toch nog een reden om verder te kijken. Niet dat het veel beter, leuker of origineler is dan de Disneyvariant, maar het is in ieder geval wat anders. Verder een erg dure miskleun, behalve dan misschien anderhalve scene halverwege, met de hout-animaties. Zo mogen ze een gehele film maken.
1.5*
Pan Deng Zhe (2019)
Alternatieve titel: The Climbers
Njah.
Daniel Lee heeft echt wel een goeie periode gehad, maar de laatste tijd is het toch wat minder. Deze film leek me best leuk, ik hou wel van een klimavontuur, zeker wanneer binnen de verwarming aanstaat. Jammer genoeg maakt Lee het een beetje te bont.
Dat zo'n berg beklimming, gezien de hoogte en te overwinnen natuurelementen, wat episch heeft zal best. Maar dat wil nog niet zeggen dat je elk moment moet opblazen tot iets groot. Het is allemaal zo aandikt en sentimenteel dat het een beetje vermoeiend wordt. Veel grote emoties en zwaarbeladen momenten, terwijl ik gewoon wat spanning en een hoop sneeuw wil bij dit soort films.
Dat zit er gelukkig ook wel voldoende in, maar je kan er zelden lang van genieten. Daarnaast is ook het Chinese vlaggengewapper iets te nadrukkelijk in deze film. Ik ben doorgaans redelijk immuun voor dat soort dingen, dus als ik er al last van heb dan kan je aannemen dat het aardig over de grens gaat.
Echt slecht is het niet, maar de tijd dat Lee zonder veel schijnbare moeite een 4* film uit z'n mouw schudde ligt al een tijdje achter ons. Hij kan het blockbuster gebeuren beter even achter zich laten denk ik, en teruggaan naar de bron. Iets kleiner, iets puurder. Dat levert betere films op.
2.5*
Pan-dola (2016)
Alternatieve titel: Pandora
Flauw rampgebeuren.
Gezien de ramp in Fukushima niet zo vreemd dat er een soortgelijke film zou gemaakt worden. Heel subtiel is het ook niet, maar een beetje ecodoom moet je een film als deze wel kunnen vergeven. Zonder ramp is er ook niet zo héél veel aan natuurlijk.
Begin is het beste, dan kan je nog wat toeleven naar het ongeluk. Eens het foutgaat met de centrale schakelt de film echter in een redelijk klassiek patroon, dat niet al te best uitgewerkt wordt. Eerst de onzekerheid bij de omwonenden, de inmenging van de politici en uiteindelijk de heldhaftige reddingspoging. Het deed me een beetje denken aan een Gojira film, maar dan zonder het monster.
Wie een Hollywoodfilm met Koreanen wil zien zit hier aan het perfecte adres. Opzwepende muziek, liters traantjes, veel gejank en geroep en drama ondergeschikt aan spanning. Maar spannend is het jammer genoeg ook niet echt. Wat rest is een saaie vingeroefening, eentje om erg snel weer te vergeten. Dieptepunt is de "emotionele" monoloog op TV. Iegh.
1.5*
Panda Kopanda (1972)
Alternatieve titel: Panda! Go Panda!
Opvallend, toch eerder verwacht dat deze door Miyazaki geregisseerd zou zijn. Met de latere werken van Takahata is het niet zo te vergelijken, maar wie de vergelijking tussen Totoro en Papanda niet ziet is blind. Erg opvallend (maar verder niet zo vreemd, aangezien Miyazaki gewoon key animator was).
Dit is zeker niet groots nee, maar wel onnoemelijk schattig. Vooral getarget op de kleinsten onder ons, maar dat kleine pandatje en het meisje zijn te schattig. Daarom ook dat deze film best nog een leuke voldoende verdient. 't Is zeker niet groots, animatie is erg beperkt, maar net datgene wat die Ghibli films zo schattig maakt zit er wél al in.
Toch best mee vermaakt, duurt allemaal ook niet te lang. En dat kleine pandatje is gewoon té schattig
3 sterretjes.
Pandora no Hako (2009)
Alternatieve titel: Pandora's Box
Tominaga blijft boeien.
Al is ook deze film nét niet goed genoeg. Het ligt eerder aan de setting dan aan de invulling van de film vermoed ik, maar ik had iets te weinig met de ziekenboeg in het na-oorlogse Japan. Jammer, want daardoor werkt het drama net niet goed genoeg.
Verder een leuke film waarin Tominaga z'n eigenheid goed weet te bewaren. Het zit vaak in kleine details, plotse humoristische stukjes of gekke situaties met een wat donkere ondergrond. De film hoort niet echt bij het clubje ongezellige comedies, maar er vallen af en toe wel een aantal linken te leggen.
Visueel erg verzorgd, ook de soundtrack weet te boeien en het acteerwerk is ook op niveau. Al ben ik niet zo'n geweldige fan van Someya, benieuwd of dat gaat meespelen in de nieuwe Sogo Ishii.
Goed, solide drama met genoeg eigen toetsen om niet de zoveelste genrefilm te zijn, enkel de setting deed wat af aan de beleving, verder is Tominaga een boeiend regisseur die hopelijk nog een tijdje actief blijft.
3.5*
Pandorum (2009)
Niet slecht, toch wat meer van verwacht.
Kan dit af en toe best hebben, beetje horror in space. Verhaaltje verloopt erg typisch maar is toch boeiend genoeg om volgen.
Horrorwezentjes zijn best leuk, hadden alleen wat beter uitgewerkt mogen worden. 't Is goed dat er een best actieve camera is, want blijft het beeld te lang stilstaan dan merk je al gauw dat de wezens wat povertjes vorm gegeven zijn.
De spanning zit er eigenlijk maar halvelings in en met Eden Log in het achterhoofd is de sfeer ook niet helemaal top. Alvart doet het niet slecht qua regie maar komt op belangrijke momenten toch veel tekort. Vooral de soundtrack had een veel grotere meerwaarde moeten zijn.
Beetje jammer van de acteurs verder, die echt banaal slecht werk leveren. Quaid als grootste schuldige, die vent is echt belachelijk slecht.
Het is allemaal best vermakelijk en sfeervol tot op zekere hoogte, maar kijkende naar wat er allemaal was had het zeker net dat ietsje meer mogen zijn.
3.5*
Panic Button (2011)
Alternatieve titel: Panic Button: Massacre at 30,000 Feet
Leuke variatie.
De film zelf is op zich niet zoveel meer dan een Saw variant, maar met minder focus op fysieke beproevingen, dan wel wat mentale schaakspelletjes. Het is leuk om te zien hoe de vier personages langzaamaan aftakelen, zowel hun gemoed als hun imago.
Crow springt goed om met z'n ongetwijfeld lage budget (een paar overbodige en slecht CG shots uitgezonderd) en ook de acteurs doen het best aardig. Naar het einde toe ontspoort de hoop een beetje en de climax is misschien niet helemaal bevredigend, maar dat zijn op zich kleine mankementjes die de overkoepelende sfeer van de film niet meer kunnen afbreken.
Fijn tussendoortje dus. Leuk concept, vond het best fris en leuk om volgen.
3.5*
Panic Room (2002)
Beetje teleurstellende Fincher.
Na een echt goede periode zette deze film z'n downfall in. Hoewel nog best sfeervol mist deze film identiteit en verslapt het naar het einde toe in een reeks vervelende ongeloofwaardigheden.
Foster is een stoorzender. Sowieso al geen beste actrice maar hier loopt ze toch wel érg te grimassen en moeilijk te doen. Ook Stewart komt er niet al te best uit. Dan waren de bad guys eigenlijk leuker. Whitaker is een persoonlijke favoriet, Leto is tof als verwend nest.
De opzet is vlotjes, visueel af en toe nog interessant, vooral als FIncher met de camera close-up bij allerhande objecten kruipt, maar eens de pionnetjes op hun plaats zitten komen er al snel torenhoge clichés de film insluipen. Het schaakspel tussen de twee partijen duurt te lang en de finale is té ongeloofwaardig. Foster die op Home Alone-achtige wijzen de boefjes probeert te pakken ... mnee dank u.
Toch een gemiste kans want het duistere sfeertje, de geweldige locatie, fijne belichting en interessante boeven hadden van deze film meer kunnen maken.
2.5*
Panique au Village (2009)
Alternatieve titel: Paniek in het Dorp
Geweldig.
Geef de film vijf minuten om te wennen aan de hoekige animatie en de harde Franse accenten. Vanaf dan is het puur genieten. Erg grappige animatie, gestoord tempo en compleet debiele maar supergrappig stemwerk. Ook even de Nederlandstalige trailer gekeken, een echte schande.
Lekker kort filmpje met erg leuke humor. Blijft een beetje episodisch maar dat stoort niet. Het voegt zelfs wat toe, omdat het tempo zo erg hoog blijft en de film steeds weer nieuwe weirdness af weet te vuren.
Onverwacht leuk. Meer graag!
4.0* en een uitgebreide review
Panku-Zamurai, Kirarete Sôrô (2018)
Alternatieve titel: Punk Samurai Slash Down
Geweldige nieuwe Ishii.
Had er eigenlijk niet zo héél veel van verwacht, samurai films scoren zelden echt hoog bij mij, maar Ishii maakt er toch weer een hele belevenis van. Vooral de verschillende soorten comedy die hij hier door elkaar mixt wisten mij positief te verrassen. Je krijgt zowel Mitani, als Fukuda en zelfs Matsumoto, dat zijn toch referenties voor een regisseur die normaal niet echt veel comedy maakt.
De cast is ook amper te bevatten. Van iets oudere culthelden (Asano en Nagase), tot jonger cultgeweld, tot commerciële namen en zelfs half legendes als Jun Kunimura. Voor een niche regisseur als Ishii kan dat toch echt wel tellen. Beste Asano rol in jaren trouwens, hij gooit zich weer eens helemaal.
Het is gek, maar ik heb het gevoel dat wanneer deze film in 2004 was uitgebracht, het met z'n ogen dicht een cultfilm was geworden (zoals een Taste of Tea of Survive Style 5+). Nu kijkt er niemand meer naar om, de reden ervan ontgaat mij een beetje. Ik heb er in ieder geval enorm van genoten, Ishii laat zien dat hij meer is dan de Godfather van de Japanse punk.
4.5* en een uitgebreide review