Meningen
Hier kun je zien welke berichten Onderhond als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
I Am a Hero (2015)
Alternatieve titel: アイアムアヒーロー
Japanse zombies.
Best een toffe film, die jammer genoeg halverwege de verkeerde afslag neemt. Maar over het begin niks te klagen. Aan lager wal geraakte manga artiest raakt verwikkeld in een ware zombie apocalypse, de outbreak is best indrukwekkend. Eén lange scene waarin het van kwaad naar erger gaat.
De trip richting Mt Fuji is ook best tof, maar eens aangekomen aan de voet wordt het meer een Walking Dead-achtig gebeuren, met de focus op een commune van overlevers eerder dan op de zombies zelf. Het tempo vertraagt enorm en het hele middenstuk is té saai voor een film als deze.
Naar het einde toe veert het wel weer op, met een coole finale en aardig wat toffe gory momenten. Ook een paar erg toffe zombies, zoals de sumozombie en de hoogspringer. Visueel verder fijn en verzorgd, acteerwerk naar behoren en ook de soundtrack is wel leuk. Typisch modern met luide toeters voor extra effect.
Begin en einde zijn meer dan oké, een paar memorabele momenten en leuke personages, maar het middenstuk is te traag en saai voor een film als dit. Laat dat soort Walking Dead toestanden maar voor TV-series die 8 seizoenen lang kunnen doorgaan.
3.5*
I Am Ichihashi: Taiho Sareru Made (2013)
Alternatieve titel: I Am Ichihashi: Journal of a Murderer
Mysterieus.
Best een tof filmpje. Dean Fujioka neemt zowel de hoofdrol als de regie op z'n schouders. Dat kan geweldig fout uitdraaien, maar hier werkt het omgekeerd. Hij speelt z'n rol met verve én pakt ook uit met knappe regie. Zo ontdek je talent.
Gebaseerd op waargebeurde feiten, maar deze film vertelt toch vooral het verhaal van een getergd moordenaar. Eentje die na de moord vlucht om te overleven en daar wonderwel in slaagt, maar toch met z'n schuldgevoel blijft worstelen.
Knappe van de film is dat je toch enige sympathie kweekt voor de moordenaar, hoe ziek en verward hij dan ook moge zijn, zijn angsten en de moeite voor het verantwoording afleggen voor een moment waarop hij zichzelf niet is worden sterk naar voren gebracht.
Visueel soms net iets te karig, op andere momenten ver bovengemiddeld. Fujioka wisselt de twee iets teveel af, wanneer hij met andere acteurs samenwerkt gaat er wat impact verloren, het zijn vooral de momenten waarop hij in z'n eentje ronddwaalt, vaak bijgestaan door een sterke soundtrack, dat deze film het best tot z'n recht komt.
Een paar jeugdkwaaltjes, maar zeker een regisseur/acteur om in de gaten te houden.
3.5*
I Am Jane Doe (2017)
Brrrr.
Laat ik de goede bedoelingen van deze docu niet in twijfel trekken, maar dit is duidelijk een gevalletje "the road to hell is paved with good intentions". En deze docu doet er ook écht niks aan om het onderwerp, want an sich best interessant zou kunnen zijn, eer aan te doen.
Centraal een online site waar pooiers minderjarige meisjes aanbieden. De verhalen van een aantal moeders (en meisjes) zijn best indrukwekkend, maar omdat de pooiers nu eenmaal erg moeilijk te achterhalen zijn, richt iedereen zijn pijlen op de website. Die wordt echter beschermd door Artikel 230, dat grofweg zegt dat een site niet verantwoordelijk gesteld kan worden voor door derden geposte content.
Iets waar ik het op zich ook wel mee eens ben. Het is alsof je een stad voor de rechter daagt omdat een pooier zijn prostituees op een straathoek laat tippelen. Hoe erg en schrijnend die gevallen ook zijn, je zal toch de juiste mensen moeten straffen. Maar nee hoor, 90 minuten lang "what if it were your daughter" en een compleet eenzijdige benadering van het onderwerp. Geen enkele van de geïnterviewde mensen lijkt te beseffen waar het eigenlijk over gaat, ze zijn enkel verblind door persoonlijk leed.
En niet dat ik daar bij sommige mensen (met name de moeders en slachtoffers) geen begrip voor kan opbrengen, maar mag een docu over dit onderwerp toch wel iets van nuance tonen of context scheppen? Dit is weer eens niks meer dan lompe stemmingmakerij die mensen hoopt achter hun kar te spannen zonder daarbij beide kanten van het verhaal te belichten. Laat een erg zure nasmaak achter, rioolputjesdocumentaires zijn het.
0.5*
I Am Legend (2007)
echt lachwekkend slecht vond ik het: de hoofdpersoon gaat weer overdramatisch dood
Ehm, vond ik net wel een pluspunt, zie je volgens mij niet veel in blockbusters
Al ben ik het er verder wel mee eens dat het einde echt bedroevend is. Vanaf het moment dat hij die vrouw tegenkomt is het hele "alleen op de wereld" gevoel er een beetje af, en dat zelfde gevoel wordt op het einde gewoon genadeloos gemold. Pijnlijk
Maar moet zeggen dat ik het verder een zeer aangename film vond. Paar spannende scenes, aardig sfeertje, zeer onderhoudend. CGi was soms iets te aanwezig (die herten) maar vond het er toch allemaal best mooi uitzien. Blijft wat hebben ook, zo'n enorme stad die helemaal leeg is.
Ook de monsters zijn erg leuk, snelle zombies blijven mijn voorkeur genieten. Erg gaaf hoe die leider op het eind die glazen wand inbeukt.
Had een lekkere 3.5* staan, maar door het eind haal ik er een halfje af. Vond dat echt een anticlimax. 3*, best leuk voor een film waar ik verder niks van verwacht had.
I Am Mother (2019)
Pfffrt.
Applausje voor de schrijvers. Ze slagen er hier in niet één, maar twee leeggezogen zeikmoraaltjes in één film te proppen. In het begin van de film wordt het nog als dilemma gepresenteerd (is het de mens die achterbaks en/of egoïstisch is, of zijn de machines weer aan het moorden geslagen), maar uiteindelijk wordt het gecombineerd tot één plotje waarvoor beiden geldt. Heeft men dan echt niets anders te vertellen. Je zou toch verwachten dat men ondertussen al iets genuanceerders kan verzinnen.
Het is best apart dat ik laatst aan AI Rising begon zonder enige verwachting (erg laag budget, crappy titel en ditto poster), maar die film uiteindelijk wél iets wist te bieden wat ik kon appreciëren. Het lijkt wel dat hoe duurder de sci-fi film is, hoe belachelijker en stompzinniger het plot. Toch wel een gemis binnen dit genre.
Qua aankleding is het naar mijn smaak ook veel te melig en netjes. Qua sci-fi wordt er weinig gedaan behalve het concept neergezet, de rest is eerder functioneel te noemen. Acteerwerk is ook niet geweldig, al helemaam niet wanneer ook Hilary Swank aan de cast wordt toegevoegd. Beetje een non-actrice.
I Am Mother is uiteindelijk een loos soepje. Een saai plot, makke sci-fi ideeën, pover uitgewerkte wereld. Het is dat het budget qua design nog wat toelaat, maar verder valt er hier echt niet veel te beleven. Eentje om snel weer te vergeten.
2.0*
I Am Not a Serial Killer (2016)
Goed.
Op zich een aardig low-key horrortje, al vraag ik me af waarom regisseur O'Brien het nodig vond de film in Amerika te plaatsen? De UK heeft toch ook genoeg van dit soort afgelegen dorpjes. Of was het omdat hij Lloyd had gestrikt en dan maar z'n acteur gevolgd is?
Het is de eerste helft een beetje wachten op het kantelmoment. Je ziet O'Brien vanalles opzetten maar je voelt toch ook al dat er eigenlijk wat anders speelt. Wanneer dat dan eindelijk onthuld wordt kan de film rustig naar het einde schuifelen om dan daar feitelijk de ware toedracht te onthullen. Qua opbouw is het allemaal wel aardig en net mysterieus genoeg, maar écht enerverend werd het niet.
Lloyd doet het aardig, ook Records is meer dan oké. Visueel vond ik het wat karig maar dat hoort wel een beetje bij de stijl die O'Brian nastreeft. Ook iets minder vond ik het einde, al zal dat wel gedaan zijn om het contrast te verhogen. Toch vond ik de CG en het design net wat te matig om echt te overtuigen. Soundtrack wel op niveau maar heel origineel is het illbient gerommel bij dit soort films al een tijdje niet meer.
Deed me qua film een beetje denk aan Wingard's A Horrible Way to Die, maar dan met een bovennatuurlijk tintje. O'Brian is er eentje om in de gaten te houden, al hoop ik dat hij de volgende keer gewoon thuis blijft.
3.0*
I Am Number Four (2011)
Njah.
Je kan er moeilijk om heen ... Twilight. In alles een stevige kopie. Gebaseerd op een aantal boeken, gestructureerd in meerdere behapbare delen, snel verfilmd. Dit soort reeksen worden tegenwoordig wel vaker opgezet (Hunger Games), maar ze zijn niet allemaal even succesvol. Zo blijkt ook met deze film, want Number 5-9 blijven achter.
Maar ook setting en verloop van plot zijn bijna exacte kopies. Het kleine dorpje, de hunkie teens, de liefde tussen het mensenmeisje en de vreemde jongen ... beetje actie op het einde. Vervang de vampieren door aliens en je komt echt een héél eind. Wel met de opmerking dat Twilight dan kwalitatief nog wel een stapje hoger staat.
Effecten zijn niet goed (zeker op het einde niet, die beesten waren niet om aan te zien), de bad guys zijn echt lame en het acteerwerk is aardig ondermaats. Daar waar er bij Twilight dan nog wat interne conflicten waren, is dit gewoon een basic good vs bad verhaaltje met een zéér mager plot achter (al waren de andere delen waarschijnlijk bedoeld om het verder uit te diepen).
Sowieso behoor ik al niet tot de doelgroep, dan nog vond ik dit een zeer magere blauwdruk van de betere films in dit genre. Maar goed ook dat de andere delen even weer opgeborgen zijn.
1.0*
I Am the Pretty Thing That Lives in the House (2016)
Netflix op het goede pad.
De Netflix Originals zijn tot dusver nog redelijk vlakjes. Nooit slecht, maar ook nooit echt goed. En vooral, nooit erg apart. Er zitten best wat films tussen die de moeite zijn een keertje te kijken, maar niet echt wat dat écht blijft hangen.
Daarin vormt deze I Am ... een goede stap vooruit. Er schort nog wel wat aan de film, maar Perkins heeft een duidelijk eigen stijltje en voert dat consequent door. Daardoor is het absoluut geen typische haunted house film geworden maar een horror film (geen idee waarom ze het als thriller proberen verkopen, al helemaal niet nu het Halloween is) met een eigen smoelwerk.
De film leunt héél sterk op een trage opbouw, monologen en een angstig hoofdpersonage. De hoeveelheid horror is beperkt, maar de bekende haunted house elementen zitten er wel in verwerkt. Toch is de film er niet echt op uit om een creepy geest neer te zetten, wel wordt er een ongemakkelijk sfeertje gecreëerd.
Visueel zit er een duidelijk lijn in, die goed aangehouden wordt, alleen had het visueel wat ambiteuzer mogen zijn. Hetzelfde geldt voor de soundtrack. De twee vormen een goed geheel, maar missen nét dat beetje meer om het indrukwekkend te maken. Acteerwerk is verder ook goed, Wilson moet de hele film dragen maar doet dat met verve.
Perkins heeft een sterke variatie bedacht op een uitgekauwde niche. Het is niet meteen een opzet die makkelijk gekopieerd kan worden door anderen, maar hopelijk gaat Perkins er zelf mee door en weet hij z'n stijl nog verder te verfijnen, want het is best boeiend. Net iets meer tempo en wat strakkere audiovisuele afwerking en er zit een mooi pareltje verscholen in deze regisseur.
3.5*
I Am Your Father (2015)
Prowse.
Kende z'n verhaal niet, nu wel. Da's ongeveer het enige positieve aan deze docu, maar goed en wel beschouwd had dat ook in vijf minuten gekund. De vraag is waar die andere 80 minuten voor nodig waren.
Prowse lijkt me een lieve man, daar niet van. Heeft ook z'n plaats in de filmgeschiedenis natuurlijk, maar als deze docu iets duidelijk maakt is toch dat hij niet veel meer dan een lichaam was. Je hebt z'n hoofd niet gezien en z'n stem is ook al gedubd. Mensen doen dan wel énorm hun best om zijn lichaamsacteerwerk te prijzen in deze film, erg overtuigend was dat niet.
Ook het gelebber dat Darth Vader de coolste, gaafste en meest bad ass villain ever zou zijn ging er bij mij niet echt in. Vader is eerder een lollige schurk dan een figuur die echt angst inboezemd. Maar jah, Star Wars en fanboys enzo, en voor een docu als deze mag het ook allemaal wat opgeklopt worden.
Als een item van 25 minuten in één of andere TV reeks over minder bekende filmgoden was dit nog wel grappig geweest, als serieuze docu van 85 minuten schiet het z'n doel ver voorbij. Aardige man, die Prowse, maar geen docu waardig.
1.5*
I Call First (1967)
Alternatieve titel: Who's That Knocking at My Door
Had op meer gehoopt.
Doorgaans heb ik meer geluk met freshmen films van bekende regisseurs. Een Spielberg of Lucas maakten zowat de beste films van hun hele carriere met hun eerste film. Dus waarom Scorsese niet?
Deel van de reden is wat mij betreft dat z'n eerste film niet zo heel verschillend is van het vervolg. Vooral de setting en personages hebben een stevige impact op de sfeer van dit filmpje, waardoor we dus weer opgescheept zitten met driftige Italiaantjes in New York. Heb er niks mee en wanneer ze als een bende kippen door elkaar heenpraten rest mij enkel irritatie.
Visueel iets experimenteler, maar nog steeds herkenbaar Scorsese. Ben geen fan van z'n stijl, enkel de wat contrastrijkere zwart/wit beelden vond ik wel aardig en geven de film een toch wat ruwer sfeertje mee.
Qua verhaal is het erg simpel, hoeft geen ramp te zijn maar aangezien de film sterk op personages gericht is, is het moeilijk om er wat zinnigs mee aan te vangen als de meeste personages alleen maar irriteren. Keitel doet het gelukkig wel aardig, al vind ik hem toch ook gewoon beter op leeftijd, zoals de meeste van die Italiaanse cinemadriftkikkers.
Gelukkig wat korter, visueel net iets interessanter, maar weinig speciaal. Had op een wat "vrijere" film gehoopt, maar misschien wist Scorsese toen al dat hij het wel zou maken, wat de druk van zo'n eerste film wat minder leek te maken. Jammer want net dat maakt het vaak zo charmant.
1.5*
I Come with the Rain (2009)
Alternatieve titel: Je Viens avec la Pluie
De betere Tran.
Een carriere in opwaartse richting wat mij betreft. Niet zo goed als Norwegian Wood, maar absoluut vol potentie. Een weirde mix van landen en invloeden, die typische Vietnamese vibe van z'n vorige films is er niet, maar daar staat wel wat tegenover.
I Come With The Rain is vooral qua structuur redelijk uitdagend. Twee verhalen die eerder losjes samenhangen, Tran die zowel in tijd als ruimte doorheen de verhalen dartelt. Soms snel, soms met meer focus op één van de twee segmenten. Het is allemaal een beetje wild en random, maar dat heeft best z'n charme.
Leuke acteurs ook. Hartnett heeft wel een neusje voor apartere films en valt hier best te pruimen. Shawn Yue is altijd goed, Kimura en Lee zijn ook absoluut niet van de minste. En uiteraard is Tran's femme ook weer aanwezig, al duurde het even voor ik haar herkende. Toch een hele andere rol.
Visueel best oké, al is het nergens echt fantastisch. De soundtrack had ik nog het meestse problemen mee. Ik weet dat Tran een Radiohead fan is, ik deel die passie in ieder geval niet. Muziek is wat zeurderig bij momenten, het had best allemaal iets subtieler gemogen, maar het feit dat ik de muziek helemaal niks vind heeft daar ook wel z'n aandeel in.
Apart filmpje, heeft eigenlijk alles om alsnog uit te groeien tot een cultsuccesje, maar blijkbaar is het toch wat te obscuur voor de meeste mensen. Er is ook weinig drive om de film alsnog op te pikken, amper te vinden en Tran zelf is ook niet meer de arthouse-lieveling die hij ooit was.
Dikke 3.5*
I Could Never Be Your Woman (2007)
Meh.
Het is dat het allemaal niet de lang duurt en het gebrek aan drama redelijk verfrissend is, maar verder is dit niet het type film dat mij geweldig trekt. Pfeiffer heeft weinig werk en Rudd komt maar flauwtjes over als jonge hartenbreker.
De toevoeging van "moeder natuur" is een stevige misser, de humor is vaak niet zo leuk en het wereldje waarin Pfeiffer vertoeft wordt iets te makkelijk te kakken gezet. Maar verder is het een zonnig filmpje en krijgt Sarah Alexander vooral niet teveel kans om roet in het eten te gooien. Gelukkig duurt dramatisch boogje maar erg kort.
't Is wel de beste Heckerling die ik al gezien heb, al stelt dat nu ook weer niet al te veel voor. Te fluffy, teveel highschool gedoe, zelfs in deze film.
2.0*
I Didn't Come Here to Die (2011)
Pfoe.
Derderangs filmpje waarvan ik de hype (nu ja) absoluut niet begrijp. Zal wel met het beperkte aantal stemmen te maken hebben en ik ben in ieder geval blij dat Halcyon zich ook een paar keer afgevraagd heeft waarom dit nu zo geweldig zou moeten zijn.
Sullivan had maar wat graag in de jaren '70 geleefd, had hij z'n eigen Texas Chainsaw kunnen maken. Nu moet hij het doen met een digitale camera en een paar flauwe filtertjes. Vooral dat donkere cirkelfadeje kwam me al snel de oren uit. Camerawerk is ook niet om aan te zien. Slordig en rusteloos, zonder dat het sfeervol is.
Acteerwerk is ook écht te dramatisch voor woorden. Heb me de hele film afgevraagd hoe humoristisch het nu allemaal bedoeld is. Zal wel kolder zijn, maar het acteerwerk is gewoon zo enorm droog en statisch dat je er het raden naar hebt. Rest wel een eerste half uur zonder horror en met wat belachelijk drama waar je je moet doorheen worstelen. Niet dat het daarna beter wordt, maar dan gutst er in ieder geval af en toe wat bloed over het scherm.
Qua gore is er eigenlijk maar één scene de moeite. de rest is wel degelijk gedaan maar weinig opvallend. Zo heel veel gebeurt er uiteindelijk ook niet en warmlopen voor een moord met een bijl of schup ... tja.
Mnee, erg amateuristisch allemaal. Uit de hand gelopen vriendenprojectje geleid door een regisseur die absoluut niet genoeg in z'n mars heeft om er wat van te maken.
1.0*
I Don't Feel at Home in This World Anymore (2017)
Genremangel.
't Is een film die een hoop verschillende door elkaar gooit en dan hoopt op het beste. En voor het grootste gedeelte werkt het ook wel, enkel naar het einde toe wist Blair de interesse niet echt meer vast te houden.
Vooral het comedy gedeelte werkte best goed. Wat leuke kwinkslagen her en der, vooral naar mensen die in de kleine dingen gewoon érg hufterig kunnen zijn. Met Lynskey's personage had ik het soms wat moeilijker, beetje een jankerd, ondanks het feit dat ze uiteindelijk toch het heft in eigen handen neemt.
Visueel is het matig maar oké, acteerwerk van Lynskey is goed, dat van Wood een stuk minder. Ook de bijrollen worden niet altijd even vlot ingevuld, maar echt storend werd het nergens. Muziek had ook een stuk beter gekund, maar dat was wel te verwachten bij een film als deze.
Licht absurd, dan is de film op z'n best. Wanneer de actie ietwat de overhand neemt wordt het al snel wat minder, met een lullig einde als gevolg. Jammer, kost de film toch wel een half puntje, een fijn einde had de balans naar een 3.5* doen overslaan. Blair is wel iemand om in de gaten te houden, maar hij heeft nog wel wat werk voor de boeg alvorens hij aan een echt meesterwerkje zit.
3.0*
I Feel Pretty (2018)
Aardig.
De ophef rond deze film heeft meer te maken met schrijvertjes die zichzelf graag in de kijker zetten dan één of ander diepgeworteld probleem waar deze film mee worstelt. Toegegeven, het moraaltje ligt er erg dik op, maar "zelfvertrouwen is de sleutel" is toch al een serieus stukje beter dan "de schoonheid zit vanbinnen" waar we vroeger mee doodgegooid werden.
Schumer is echt perfect gecast voor deze film. Enerzijds om de boodschap wat extra glans te geven, anderzijds om de humoristische kant wat op te fleuren. Ook Williams is erg leuk, in een rol waar je haar niet meteen zou verwachten. Scovel kende ik enkel van z'n stand up materiaal, als wollige hipstervriend doet hij het ook best aardig.
110 minuten is best lang en naar het einde toe zakt de film weer iets te vaak in. Er zit ook iets teveel tijd in het hele concept (wat zichzelf schrijft, maar waar de film toch elk logisch stapje moet getoond hebben), een richtdoel van 90 minuten was beter geweest vermoed ik.
Maar voor een keertje best leuk. Zitten een paar grappige momenten in, vooral de blikken van Schumer zijn soms goud waard. Verder vooral negeren wat er verder over deze film geschreven wordt, gewoon een beetje meer zelfvertrouwen tanken.
2.5*
I Give It a Year (2013)
Matig.
Enigszins sfeervol, maar ook redelijk geforceerd. Het is moeilijk om geen happy end in deze film te zien, hoewel Mazer z'n best doet is het allemaal wel érg voorspelbaar en de grove momenten komen slecht uit de verf. Vooral Merchant is eigenlijk zwaar irritant. De relatietherapeute viel me dan beter mee, al werd die na een tijdje ook iets te doorzichtig.
Visueel nog wel oké, fijne kleurtjes en moody belichting. Acteerwerk van de vier hoofdpersonages viel ook best mee, de humor is alleen een beetje hit and miss. Sommige grapjes werkten wel, al konden ze evengoed vijf seconden later gevolgd worden door een grap die de plank compleet missloeg.
Einde is erg klef, al was dat denk ik niet helemaal de bedoeling. En zo brengt Mazer het er redelijk karig vanaf. Geen rampzalig slechte film, maar nogal geforceerd en uiteindelijk nog steeds te stijf Brits.
2.0*
I Heart Huckabees (2004)
Alternatieve titel: I ♥ Huckabees
Absolute meevaller deze, al komt dat misschien vooral omdat ik er weinig van verwacht had. 't Is dan ook een beetje armoe troef momenteel.
Film begint ijzersterk. Grappige komedie, scherp en gemeen, haalt lekker uit naar een hoop zweverig gedoe, altijd fijn .
De film weet het ook lang amusant te houden, tot het moment waar het verhaal overneemt. Misschien was het de bedoeling dat de eerste helft ervoor diende te zorgen het publiek ongemerkt in de film te trekken, om dan uit te pakken met drama, wat wel meer gebeurd in dit type komedie. Jammer genoeg werkte het voor geen meter. Film wordt steeds vervelender om uiteindelijk uit te monden in een zeikeinde.
Jammer, want het begon allemaal zeer leuk, met aardig acteerwerk en leuke filmische trucjes (al had het soms wat amateuristisch, het paste wel). Geef er toch 3* aan, zeer aardige film, maar had veel meer ingezeten.
I Kill Giants (2017)
Goed.
Doet inderdaad denken aan A Monster Calls, maar ook aan een films als Where the Wild Things Are. Jeugdfilms die drama en fantasy door elkaar gooien, vaak met een ietwat duister randje. Dat hier ook wat Japans bloed achter zit is ook duidelijk te zien.
Vond het alleen wat jammer dat het drama gedeelte niet echt op niveau was. Barbara is een nogal vervelend personage en de dramatische achtergrond was best voorspelbaar. Als je dan toch voor een mix als deze kiest, zorg er dan ook voor dat het drama daadwerkelijk iets toevoegt, of ten minste toch dat het werkt.
Het fantasy gedeelte is wel leuk. Veel detail, mooi in beeld gebracht en qua CG net voldoende. Op het einde ietwat van het goede teveel misschien (al komt dat ook omdat het dan net wat meliger wordt), maar voor een film als deze ziet alles er erg netjes uit. Acteerwerk is ook zeker goed, je kan het Wolfe echt niet aanrekenen dat Barbara gewoon een wat vervelend personage is.
Had het liever zonder het extra drama gezien, aangezien het fantasy deel veel meer overtuigt, maar verder wel een mooie jeugdfilm, die qua fantasy zeker origineel uit de hoek weet te komen.
3.5*
I Know Who Killed Me (2007)
Ah, een Razzie winnaar ...
Mij oogde het als een redelijk doorsnee horror filmpje dat wat teveel hooi op z'n vork genomen had. Niet al te best dus, maar om daar zo'n negatieve fanfare aan op te hangen gaat mij iets te ver. Daarvoor zijn er elk jaar genoeg slechtere films lijkt mij, of 2007 moest echt een gewéldig jaar geweest zijn.
Lohan is in ieder geval niet sterk genoeg om haar (toch beperkte) rol te dragen. Ze heeft al een wat irritante uitstraling, maar haar switch sloeg helemaal nergens op, getuige het script dat de hele tijd de nadruk moet leggen op haar verandering.
Ook het verhaaltje is wat lullig, met een flauwe twist die eigenlijk zelden goed uitpakt. Qua sfeer wordt er nog wel een poging ondernomen, maar het voelt eerder aan als counterfeit horror. Ik ken Sivertson verder niet en op basis van deze film zou ik zeggen dat hij weinig met het genre heeft (of niet het talent heeft om er wat mee te doen), maar aangezien hij later met Lucky McKee aan de slag ging (en een tof horrorprojectje afleverde) zal het eerder gewoon een gefaald project zijn.
Goed is het niet, je moet als zwaar verlegen zitten om horror films om hiervan te kunnen genieten, maar er zijn ook genoeg slechtere films.
1.5*
I Love Dries (2008)
Alternatieve titel: I Love...
Begrijp de score ook niet zo. Seutige Nederlanders?
Beetje de Nederlandse versie van Calvaire dit. Volkszangertje wordt gepijnigd, het gaat er best hard aan toe voor die arme mens. Met dat verschil dat de acteur een echte zanger is (pluspunt) en dat soms echt zwaar plat is (minpuntje).
Goor en smerig is leuk. Ongelofelijke casting van René en Rikkie, hoe krijg je mensen zo ver om zo'n rollen te spelen. Want hun minderbedeelde lichamen zijn toch aardig echt. Acteren kunnen ze niet, net als Roelvink trouwens, maar dat komt dan even op het tweede plan.
Alleen iets teveel scheetgrapjes of blikken in de plee. Daar maakt Six het niet smeriger mee, enkel goedkoper. Ander pijnpunt is dat filtertje dat over de hele film ligt. Aardig cheap, en vooral de hele tijd aanwezig. Het geflikker en de krasjes leken iets teveel op volgelingetjes van de nooit losgebarsten grindhouse hype.
Al bij al is het een vermakelijk filmpje. Lekker geslaagd smerig en zwaar over-the-top. Toch komt Six als regisseur wel aardig te kort. Geef die man een keer een deftig team rondom hem, laat hem vooral met ideeën komen, en dan komt er vast nog een keer een erg gave film uitrollen.
Beter dan de centipede in ieder geval. Vond de foute rollen hier overtuigender fout en de smerigheid nog een graadje erger. Maar verder iets té graag willen om cult te zijn, daar moet hij toch even vanaf.
2.5*
I Love You Phillip Morris (2009)
Matig.
Film die iets teveel leunt om zijn onverhoopt shockgehaalte. Whooo~~, Carrey-nicht en Gregor-nicht die kussen. Beetje kontseks en pijpen, hoe wild! Maar niet echt.
Toch is de eerste helft nog best grappig en weet ook het einde leuk uit de hoek te komen. Spijtig is vooral dat het gehele tweede deel (min het einde dan) vergeet grappig te zijn. Nogal wat semi-serieuze scenes die door de karikaturale personages niet echt goed uit de verf komen.
Verder erg fragmentarisch, wat op zich niet zo erg hoeft te zijn. Minder fijn is dat de film echt nergens naartoe lijkt te gaan. Springt van scene naar scene, terwijl de scenes weinig bijbrengen aan het geheel.
Er hangt er wat gek en geinig sfeertje, sommige scenes zijn best leuk en zowel Carrey als McGregor hebben zo hun momenten. Maar als geheel wat povertjes, te braaf en niet continue grappig. Plus de vreselijke fout om er wat serieus drama door te mengen.
2.5*
I Love You, Man (2009)
Matig.
Rudd wordt opgevoerd als een tweederangs Affleck die grappig probeert te zijn, Segel is een vreselijke miscast. De dialogen tussen hen lopen ook echt niet lekker, Rudd is op het genante af met z'n woordgefriemel, Segel is zo'n dweil dat hij als levensgenieter niet echt uit de verf komt.
De film moet het vooral van een aantal bijpersonages hebben. Zo'n Favreau is al even onuitstaanbaar als Rudd, maar dan wél op een grappige manier. Verder links en rechts wel een paar grappige momenten, maar dan eerder de gescripte in plaats van de geïmproviseerde. Laat dat maar aan een Ferrell over.
Verder wel een zonnig en niks-aan-de-hand sfeertje in deze film, daartegenover stond dat ik helemaal niks heb met dat samen gitaartje jengelen, noch met die hele Rush adoratie. Een paar tijdperken teveel geleden.
Had veel beter kunnen zijn, de twee hoofdpersonages laten het redelijk afweten. Zo'n typisch filmpje dat het van het zonnige sfeertje en wat leuke bijrollen moet hebben.
2.0*
I Now Pronounce You Chuck & Larry (2007)
Alternatieve titel: I Now Pronounce You Chuck and Larry
Aardig.
Volgens mij voor het eerst dat ik Kevin James in een wat betere filmrol zie, valt wel tegen dat het één van z'n oudere rollen is dan. Maar hier kan hij in ieder geval aardig meespelen met Sandler. Blijft soms iets te sullig, maar dat hoort ook wel een beetje bij hem.
Verder een vlot filmpje, dat zeker het eerste uur wel weet te vermaken. Laatste half uur (en dan vooral die idiote eindspeech) worden jammer genoeg te melig en té moralistisch. Jamer en Sandler moeten blijkbaar elke vijf minuten opnieuw geconfronteerd worden met de vooroordelen over homos. Iets subtieler was wel leuk geweest.
Wel wat leuke grappen zien voorbijkomen, maar jammer dat het naar het einde weer standaard Hollywoodvormen aanneemt.
3.0*
I Onde Dager (2021)
Alternatieve titel: The Trip
Fijn fijn.
Zo'n typisch filmpje dat niks meer beoogt dan enkel een zeer goeie film binnen z'n genre zijn. Een zwarte comedy, meestal niet het makkelijkste genre, maar blijkbaar heeft Wirkola een balans gevonden die een breed publiek aanspreekt, aangezien deze film het opvallend goed doet qua score.
Vond het vooral leuk dat het eerste derde van de film nogal bewust doorzichtig is. Het maskeert een beetje de twists die later komen, waardoor de tweede en laatste acte ook wat meer indruk maken. Wirkola maakt ook nuttig gebruik van z'n achtergrond als horror regisseur om het einde mooi te laten ontsporen.
Een goede opbouw, fijne acteurs, audiovisueel netjes verzorgd en een mooi crescendo. Een film die gewoon alles goed doet, binnen de afgelijnde verwachtingen natuurlijk. Leuk dat Wirkola terug is, en dat nog wel in de schoot van Netflix. Meer van dit.
4.0* en een uitgebreide review
I Origins (2014)
Beter.
Another Earth vond ik teveel zwalpen in zelfmedelijden, in deze film is het gelukkig wat minder. Vooral het eerste half uur is I Origins goed op dreef, al is het dan meer een romantische film die met z'n licht dromerige karakter vlot weet te overtuigen.
Jammer dat Cahill doorheen de film onafhoudelijk blijft dwepen met platgeslagen science vs spirituality quotejes, zo erg zelf dat het gehele tweede deel aan elkaar hangt van lompe plottwists die nodig zijn om z'n verhaaltje maar kloppend te krijgen. De film zwiept dan ook alle kanten tegelijkertijd uit, iets waar ik niet zoveel zin meer in had na het rustige en warme begin.
Einde in India is dan ook een domper. Veel science-fiction is er trouwens ook niet aan, maar dat had ik naar aanleiding van z'n eerste film ook niet echt meer verwacht. Pitt is verder altijd wel leuk om bezig te zien, de rest van de cast doet het ook meer dan aardig. Soundtrack kon ik veel minder mee, zeker het Radiohead nummer op eind zorgde voor een miezerige afsluiter, maar ook dat hoort een beetje bij Cahill.
Denk niet dat ik ooit een geweldige film van hem ga zien, daarvoor is Cahill veel te drammerig, maar zolang hij het jankerige op afstand weet te houden zit er best een leuke regisseur in hem. Komt er geregeld ook goed uit, maar als geheel slaat deze film de plank toch iets teveel mis.
3.0*
I Sell the Dead (2008)
Redelijk.
De humor werkte af en toe wel, al waren het vooral de situaties waar de grafdelvers in verzeild geraken die echt leuk zijn. De alien is sowieso de leukste uit de hele film.
Visueel erg dubbel. Enerzijds wel mooi en gelikt, maar het lijkt alsof er de hele tijd voor een blauw doek geacteerd werd. Af en toe erg storend. Was dan voor een totale comic look gegaan. Sowieso lijken die comic stukjes hier vooral een verplicht nummertje, wat best jammer is.
Muziek is het grootste minpunt. Hoewel duidelijk bedoeld vind ik het jolige gedoe echt niet goed werken. Het maakt de film wel érg fluffy en vlot, terwijl het op de humor alleen écht niet kan overleven.
Beetje een nét-niet gevalletje. Het is best origineel (als in "eens wat anders"), maar verder te braaf (zwarte humor, echt?) en wat te flauwtjes.
Had op zich zeker meer in gezeten, maar het is voor een keertje ook wel best te doen.
2.5*
I Spit on Your Grave (2010)
Stuk sterker dan verwacht.
Na de Last House on the Left remake had ik er niet zoveel vertrouwen in. Dat was een echte Hollywood poetsbeurt, terwijl deze film z'n roots toch wat trouwer blijft.
Enige jammere is dat de film weer iets te lang duurt. Er had iets meer pit in het begin én het middenstuk mogen zitten. Wat daartussen komt is stevig horrorplezier met een aardig nare nasmaak.
De Mandy Lane-achtige visuals passen goed bij deze film. Bleek en grauw met vaak een lichte trilling in het camerawerk. Muziek is niet echt opvallend maar zeker ook niet storend. Acteerwerk is jammer genoeg ietsje minder, maar de liefhebber zal zich er niet aan storen.
Het Day of the Men gedeelte is een stuk gemener geworden, hoewel minder goor en niet zo exploitation dan je zou verwachten. Het schept in ieder geval wel een ideale context voor de geweldige wraak die daarop volgt. Wel een beetje Home Alone-achtige moorden, maar best leuk in elkaar gezet en aardig goor allemaal.
Opperbeste remake dus, die soms iets teveel sleept om hoger uit te komen. Maar de scenes waar het uiteindelijk allemaal om draait zijn sterk en het origineel hoeft zich niet te schamen voor z'n opvolger. Dat is wel eens anders met die Amerikaase remakes.
3.5*
I Spit on Your Grave 2 (2013)
Leuk.
Goed vervolg, dat duidelijk baat heeft bij eenzelfde regisseur. Qua stijl is er niet veel veranderd, qua impact is het nog steeds wat het moet zijn.
Visueel best te genieten. De bleke, grimmige look past erg goed bij een film als deze. Ook de setting hielp goed mee, maakt het geheel alleen maar druiliger en uitzichtlozer. Acteerwerk was zoals te verwachten niet echt hoogstaand, maar kon er voor een film als deze best mee door.
Het beginstuk duurt iets te lang, de revenge iets te kort. Maar goor is het wel en de wraak mag er absoluut zijn. Vooral die kerel in het riool die helemaal staat te verrotten is een schot in de roos. Stukje met de politie en de priester is wat overbodig en had geknipt mogen worden, had de speelduur ook iets gepaster gemaakt.
Genieten van de gore en de wraak, een naar eerste uur en best mooi aangekleed. Waardig vervolg dat best nog een derde deel mag verwelkomen wat mij betreft. Wellicht is deze zelfs de beste van de 3.
3.5*
I Spy (2002)
Rush Hour zonder de Chinees.
Wilson past eigenlijk helemaal niet in een rol als deze en Murphy is geweldig hyper (irritant). Je mag je ogen ook niet al te veel sluiten of je waant je meteen in een Cars Vs Shrek spin-off. En toch is het de compleet onzinnige combinatie van beide personages/acteurs die de film wat fun meegeeft.
Daarnaast ook nog enkele redelijk actiescenes waarbij vooral de achtervolging in het midden goed uit de verf komt. Opvallend dat de actie in de climax van een veel lager niveau is. Geld leek een beetje op daar.
Verder een wel érg doorsnee filmpje dat nog opgevuld wordt met een wel erg matige Janssen en veel gedoe om niks. Verder humor die bij momenten wel werkt maar verder net over de irritatiegrens gaat (de na-aap scene - ouch!).
Heb me niet verveeld, wel blij dat ze het gewoon bij 90 minuten hebben gehouden, bleek meer dan genoeg voor deze film. Paar leuke scenes en de onhandige combo Wilson/Murphey die net daarom wel werkt, maar meer zit er niet echt in.
2*
I Trapped the Devil (2019)
Fijn.
Een film van Lobo. Niet dat die naam verwachtingen schept, maar hij heeft de film wel geschreven, geregisseerd en geëdit. Dan weet je dat je met iemand te maken hebt die iets kwijt wil. Soms gaat dat goed, maar het kan ook héél erg fout gaan, al zie je dan vaak ook nog een heleboele familieleden tijdens de credits voorbijkomen. Dat is gelukkig niet het geval hier.
Wel AJ Bowen, wat deze film al snel in het Wingard clubje plaatst. Daar past I Trapped the Devil ook wel, maar dan gelukkig wel in het segment met betere films. Die groezelige kleinschaligheid is ondertussen bekend, maar Lobo doet er vooral fijne dingen mee.
De titel mag dan al wat verklappen, deze film moet het toch vooral van de sfeer hebben. En dan met name een best coole soundtrack, die erg veel sfeer weet op te bouwen. Qua tempo zit het ook wel goed, net als met het visuele. Niet erg flashy, wel effectief en sfeervol. Enkel het acteerwerk had wel wat beter gemogen, maar het is ook weer niet zo erg dat het de film geheel onderuit haalt.
Een redelijk simpel concept, de film duurt dan ook niet al te lang. Erg fijn tussendoortje, dat de meeste horrorliefhebbers wel moeten kunnen smaken. Kerstsetting is een beetje jammer gezien het moment van release, maar dat kan je de film moeilijk aanrekenen. Verder best leuk allemaal.
3.5*