
I Come with the Rain (2009)
Alternatieve titel: Je Viens avec la Pluie
Frankrijk / Hongkong / Ierland / Spanje / Verenigd Koninkrijk
Thriller
114 minuten
geregisseerd door Tran Anh Hung
met Josh Hartnett, Takuya Kimura en Byung-Hun Lee
Voormalig politieagent Kline (Josh Hartnett) uit Los Angeles raakte getraumatiseerd na het uitschakelen van een seriemoordenaar. Hij wordt door een machtige Filipijnse zakenman ingeschakeld om zijn vermiste zoon Shitao op te sporen. Kline vertrekt naar de Filipijnen, waar speurwerk hem naar Hong Kong leidt. Verscheurd tussen goed en kwaad, raakt Kline in het kruisvuur tussen maffia en de politie. Hij spoort Shitao op, die een geheimzinnige landloper geworden blijkt te zijn.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=l_CymtKfZxY
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
De zweverige cultfilm die deze prent wil zijn, de muziek van Radiohead, allemaal nogal misplaatst en geforceerd. Sommige acteurs acteren belabberd en Hartnett kan deze film duidelijk niet dragen.
De 2 beste acteurs in deze film, Koteas en Lee voelen ook verkeerd aan.
Nog een groot minpunt is dat de Aziaten in de film onderling ook Engels praten, totaal ongeloofwaardig en, nogmaals, misplaatst.
Op zich is het consequent mis schieten al een hele prestatie en geweldfetisjisten komen ook wel aan hun trekken. Maar ik kan dit niet echt serieus nemen. Ik moet van Tran alleen nog Cyclo en Norwegian Wood zien. Ik hoop dat dan eindelijk wel mijn hoge verwachtingen worden waargemaakt. Want na drie films vraag ik me echt af waar Tran zijn status aan te danken heeft.
Elias Koteas en de sculpturen

Het is een hysterische geweldsfilm, maar verwacht ook wel dat deze film een cultstatus zal krijgen ooit..
Ik hoop dat dan eindelijk wel mijn hoge verwachtingen worden waargemaakt. Want na drie films vraag ik me echt af waar Tran zijn status aan te danken heeft.
Een kruising tussen Manhunter en een moderne versie van Passion of the Christ.

Maar voor de rest kon deze film mij geen moment boeien.. ik heb echt geprobeerd om deze film goed te vinden of interessant, maar nee!
2 1/2 ster verder kom ik niet
Ik las trouwens gisteren in het NRC dat de producent(en) van I Come with the Rain de film compleet 'verneukt' hebben. Tran heeft uiteindelijk afstand genomen van het eindresultaat. Hier hoeven we dus met zijn allen niet al te veel van te verwachten...
Jammer zeg, het klonk altijd als een veelbelovend project. Doet erg denken aan Kassovitz' Babylon AD.
Visueel sterke film (zelden zo knappe nachtelijke beelden van Hongkong gezien).
maar bleef met een gevoel van onvolmaaktheid achter.
Deze film komt bij mij over als diverse shots aan mekaar gezet.
Het mooie aan deze film is de muziek.
Geweldige muziek fragmenten hoorde ik voorbij komen.
Dus één ster voor de muziek.
Ik zag een advertentieposter van deze film waar op stond dat de gehele soundtrack
van deze film verzorgd is door RADIOHEAD, en nu ben ik uiterst RADIOHEAD-fan (yes, I even have a tattoo) En aangezien de meningen over deze film hieronder verder niet zo heel goed zijn, neem ik er een lekkere, dikke joint bij. Dan kijk ik 'm toch gewoon voor Radiohead. En omdat ik Josh wel mag.
Ik laat het jullie nog wel weten wat ik er van vond...........
Wordt vervolgd......
Nooit HK films gezien als Infernal Affairs of de films van To?
Het ziet er niet typisch Anh Hung Tran uit.
Ik las trouwens gisteren in het NRC dat de producent(en) van I Come with the Rain de film compleet 'verneukt' hebben. Tran heeft uiteindelijk afstand genomen van het eindresultaat. Hier hoeven we dus met zijn allen niet al te veel van te verwachten...

Totaal niet overuigend, maar de film gaat pas volledig om zeep op het moment dat Hartnett weer met zijn demon (Koteas) wordt geconfronteerd uit het begin en een Francis Bacon atelier alle remmen los gaan. Waanzinnig (waanzinnig slecht dus helaas). Muziek van Silver Mt. Zion paste ook totaal niet trouwens. Paar mooie plaatjes a la Tran, maar dan kijk ik nog wel eens Cyclo of een willekeurige Wong Kar-wai film of zo. Snel vergeten en MR is terug op aarde met zijn blinde Tran-adoratie.
Echt wel Tran-beelden en bij vlagen zeer mooi, maar toch grotendeels mislukt. Hevig en erg opzichtig leunend op christelijke symboliek en verwijzingen, een weinig overtuigende Hartnett een internationale cast die voelt als een bijeengeraapt zootje. De montage is niet erg Tran-achtig, scenes die zich meer op sfeer richten lijken op willekeurige momenten afgekapt. En de film mist vooral in het begin ritme. Het eerste kwartier gaat zo snel dat er wel minstens een half uur uit lijkt geknipt. En ook de kritiek op de soundtrack deel ik, de Radiohead en vooral A Silver Mt. Zion-nummers (het is erg een liedjessoundtrack en nauwelijks een score) zijn raar geplaatst en passen slecht bij de film.
Blijft over een door een goede cameraman en getalenteerde regisseur gemaakte, volkomen ontsporende film. Volgens mij ligt het niet alleen aan de producenten, want in het verhaalidee gaat ook al wel het een ander mis.
Ik hou het op 2.0*
Het gaat al mis op de hoes; "nieuwe cultfilm" staat er, dat bepalen we zelf wel.
Ik heb het toch bijna 3 kwartier volgehouden, ook al wist Josh Hartnett geen moment te boeien.
De film ademt een beklemmende sfeer uit waarin de muziek van Radiohead wel weet te passen.
De cast vond ik ook wel geslaagd, maar het verhaal over pijn en verlossing wist mij niet te bekoren. Vooral naar het einde toe werd het niveau minder en lijkt het geheel een chaotische samenhang van losse scènes. 5/10
Nog een groot minpunt is dat de Aziaten in de film onderling ook Engels praten, totaal ongeloofwaardig en, nogmaals, misplaatst.
Ja, een Zuid-Koreaan, Japanner, Vietnamees en inwoner van Hong Kong kunnen elkaar natuurlijk perfect verstaan. Azië is ook één groot land waar iedereen dezelfde taal spreekt ...
Vond het wel goed trouwens, type film waar er niet genoeg van zijn, ondanks wat tekortkomingen. Al begrijp ik de lage scores wel, kijkende naar wie er gestemd heeft en het verschil met Tran's vroege (maar mindere) werk.
Ja, een Zuid-Koreaan, Japanner, Vietnamees en inwoner van Hong Kong kunnen elkaar natuurlijk perfect verstaan. Azië is ook één groot land waar iedereen dezelfde taal spreekt ...
Bedankt dat je me neerzet als een broodmongool die alle spleetogen over 1 kam scheert. Ik ben bekend met de nationaliteiten van de acteurs, maar speelden ze ook dudes uit die landen? Zo niet, dan blijf ik bij mn mening.
Een carriere in opwaartse richting wat mij betreft. Niet zo goed als Norwegian Wood, maar absoluut vol potentie. Een weirde mix van landen en invloeden, die typische Vietnamese vibe van z'n vorige films is er niet, maar daar staat wel wat tegenover.
I Come With The Rain is vooral qua structuur redelijk uitdagend. Twee verhalen die eerder losjes samenhangen, Tran die zowel in tijd als ruimte doorheen de verhalen dartelt. Soms snel, soms met meer focus op één van de twee segmenten. Het is allemaal een beetje wild en random, maar dat heeft best z'n charme.
Leuke acteurs ook. Hartnett heeft wel een neusje voor apartere films en valt hier best te pruimen. Shawn Yue is altijd goed, Kimura en Lee zijn ook absoluut niet van de minste. En uiteraard is Tran's femme ook weer aanwezig, al duurde het even voor ik haar herkende. Toch een hele andere rol.
Visueel best oké, al is het nergens echt fantastisch. De soundtrack had ik nog het meestse problemen mee. Ik weet dat Tran een Radiohead fan is, ik deel die passie in ieder geval niet. Muziek is wat zeurderig bij momenten, het had best allemaal iets subtieler gemogen, maar het feit dat ik de muziek helemaal niks vind heeft daar ook wel z'n aandeel in.
Apart filmpje, heeft eigenlijk alles om alsnog uit te groeien tot een cultsuccesje, maar blijkbaar is het toch wat te obscuur voor de meeste mensen. Er is ook weinig drive om de film alsnog op te pikken, amper te vinden en Tran zelf is ook niet meer de arthouse-lieveling die hij ooit was.
Dikke 3.5*
En dan lees ik deze recensie van Patrick Duynslaegher : Duynslaegher
