I Come with the Rain (2009)

Ook niet mijn soort film nee. Er zullen vast fans zijn van deze vage prul, maar je kan me niet overtuigen dat dit mooie cinema is.
De zweverige cultfilm die deze prent wil zijn, de muziek van Radiohead, allemaal nogal misplaatst en geforceerd. Sommige acteurs acteren belabberd en Hartnett kan deze film duidelijk niet dragen.
De 2 beste acteurs in deze film, Koteas en Lee voelen ook verkeerd aan.
Nog een groot minpunt is dat de Aziaten in de film onderling ook Engels praten, totaal ongeloofwaardig en, nogmaals, misplaatst.

Deze film vliegt volledig uit de bocht. Vreemde combinatie van verhaallijnen, christelijke symboliek, nogal aanwezige muziek en acteurs uit 6 verschillende landen die allemaal engels spreken.
Op zich is het consequent mis schieten al een hele prestatie en geweldfetisjisten komen ook wel aan hun trekken. Maar ik kan dit niet echt serieus nemen. Ik moet van Tran alleen nog Cyclo en Norwegian Wood zien. Ik hoop dat dan eindelijk wel mijn hoge verwachtingen worden waargemaakt. Want na drie films vraag ik me echt af waar Tran zijn status aan te danken heeft.

Elias Koteas en de sculpturen waren trouwens wel aardig, maar ook deze verhaallijn miste uiteindelijk toch de nodige diepgang en impact.
Het is een hysterische geweldsfilm, maar verwacht ook wel dat deze film een cultstatus zal krijgen ooit..

Dat gaat dan vast niks meer worden...

Ik verwacht nog wel wat van Xich lo. Norwegian wood gaat waarschijnlijk de zelfde waardering krijgen als Verticale of Papaya 3/3,5*

Ik las trouwens gisteren in het NRC dat de producent(en) van I Come with the Rain de film compleet 'verneukt' hebben. Tran heeft uiteindelijk afstand genomen van het eindresultaat. Hier hoeven we dus met zijn allen niet al te veel van te verwachten...

Een zeer goede vergelijking . Daar was ikzelf niet op gekomen . Respect !

Eindelijk iemand die in de gaten heeft dat Radiohead prima film muziek is!

Maar voor de rest kon deze film mij geen moment boeien.. ik heb echt geprobeerd om deze film goed te vinden of interessant, maar nee!

2 1/2 ster verder kom ik niet

wie weet trouwen hoe dat nummer van de Flaming lips heet wat ze aan het begin en het einde draaien..

Jammer zeg, het klonk altijd als een veelbelovend project. Doet erg denken aan Kassovitz' Babylon AD.

Wat een slechte film was dit!Heel langdradig,het enigste wat mij kon boeien waren de naakte Filipijnse dames in het begin van de film. Maar als je daarvoor deze film gaat kijken?Kan je beter een ander genre film gaan kijken! Normaal stop ik de film even om een sigaret te gaan roken maar nu heb ik hem lekker laten lopen! Mijn god wat was ik blij dat hij afgelopen was!!

Bizarre maar bij momenten echt beklemmende filmervaring over pijn en verlossing.
Visueel sterke film (zelden zo knappe nachtelijke beelden van Hongkong gezien).

maar bleef met een gevoel van onvolmaaktheid achter.

Tja. . . .
Deze film komt bij mij over als diverse shots aan mekaar gezet.
Het mooie aan deze film is de muziek.
Geweldige muziek fragmenten hoorde ik voorbij komen.

Dus één ster voor de muziek.

Ik ga 'm vanavond kijken.
Ik zag een advertentieposter van deze film waar op stond dat de gehele soundtrack
van deze film verzorgd is door RADIOHEAD, en nu ben ik uiterst RADIOHEAD-fan (yes, I even have a tattoo) En aangezien de meningen over deze film hieronder verder niet zo heel goed zijn, neem ik er een lekkere, dikke joint bij. Dan kijk ik 'm toch gewoon voor Radiohead. En omdat ik Josh wel mag.
Ik laat het jullie nog wel weten wat ik er van vond...........
Wordt vervolgd......

Nooit HK films gezien als Infernal Affairs of de films van To?

Nee, dat bleek. Ik weet niet waar het is misgegaan, het zag er trouwens best wel als een Tran film uit, maar het idee is al niet best en ook nog eens stompzinnig utgewerkt. Dat hele messias gegeven, was al na één minuut helder en wordt vervolgens verstrooid met onlogica, toevalligehden, onzinning geweld en onzinnig drama door elkaar gehusseld. En dan met Japanners, Maleisiërs, Chinezen en Vietnamezen dooreen. Als ze maar Engels praten maakt het niet uit zeker

Totaal niet overuigend, maar de film gaat pas volledig om zeep op het moment dat Hartnett weer met zijn demon (Koteas) wordt geconfronteerd uit het begin en een Francis Bacon atelier alle remmen los gaan. Waanzinnig (waanzinnig slecht dus helaas). Muziek van Silver Mt. Zion paste ook totaal niet trouwens. Paar mooie plaatjes a la Tran, maar dan kijk ik nog wel eens Cyclo of een willekeurige Wong Kar-wai film of zo. Snel vergeten en MR is terug op aarde met zijn blinde Tran-adoratie.

De voortekenen waren al niet gunstig, een trailer die niet meteen enthousiast maakte, berichten over Tran die er afstand van nam, producenten die de film verknald zouden hebben, geen competitie in een belangrijk festival en ook dat de film enorm lang op de plank heeft gelegen is meestal geen goed teken.

Echt wel Tran-beelden en bij vlagen zeer mooi, maar toch grotendeels mislukt. Hevig en erg opzichtig leunend op christelijke symboliek en verwijzingen, een weinig overtuigende Hartnett een internationale cast die voelt als een bijeengeraapt zootje. De montage is niet erg Tran-achtig, scenes die zich meer op sfeer richten lijken op willekeurige momenten afgekapt. En de film mist vooral in het begin ritme. Het eerste kwartier gaat zo snel dat er wel minstens een half uur uit lijkt geknipt. En ook de kritiek op de soundtrack deel ik, de Radiohead en vooral A Silver Mt. Zion-nummers (het is erg een liedjessoundtrack en nauwelijks een score) zijn raar geplaatst en passen slecht bij de film.

Blijft over een door een goede cameraman en getalenteerde regisseur gemaakte, volkomen ontsporende film. Volgens mij ligt het niet alleen aan de producenten, want in het verhaalidee gaat ook al wel het een ander mis.

Ik hou het op 2.0*

Het enige goede van de film is de muziek van Radiohead, zonde dat deze flutfilm eronder geplakt is.

Het gaat al mis op de hoes; "nieuwe cultfilm" staat er, dat bepalen we zelf wel.

Ik heb het toch bijna 3 kwartier volgehouden, ook al wist Josh Hartnett geen moment te boeien.

Speciaal voor de muziek van Radiohead heb ik deze film opgezet.
De film ademt een beklemmende sfeer uit waarin de muziek van Radiohead wel weet te passen.
De cast vond ik ook wel geslaagd, maar het verhaal over pijn en verlossing wist mij niet te bekoren. Vooral naar het einde toe werd het niveau minder en lijkt het geheel een chaotische samenhang van losse scènes. 5/10

Ja, een Zuid-Koreaan, Japanner, Vietnamees en inwoner van Hong Kong kunnen elkaar natuurlijk perfect verstaan. Azië is ook één groot land waar iedereen dezelfde taal spreekt ...

Vond het wel goed trouwens, type film waar er niet genoeg van zijn, ondanks wat tekortkomingen. Al begrijp ik de lage scores wel, kijkende naar wie er gestemd heeft en het verschil met Tran's vroege (maar mindere) werk.

Bedankt dat je me neerzet als een broodmongool die alle spleetogen over 1 kam scheert. Ik ben bekend met de nationaliteiten van de acteurs, maar speelden ze ook dudes uit die landen? Zo niet, dan blijf ik bij mn mening.

De betere Tran.

Een carriere in opwaartse richting wat mij betreft. Niet zo goed als Norwegian Wood, maar absoluut vol potentie. Een weirde mix van landen en invloeden, die typische Vietnamese vibe van z'n vorige films is er niet, maar daar staat wel wat tegenover.

I Come With The Rain is vooral qua structuur redelijk uitdagend. Twee verhalen die eerder losjes samenhangen, Tran die zowel in tijd als ruimte doorheen de verhalen dartelt. Soms snel, soms met meer focus op één van de twee segmenten. Het is allemaal een beetje wild en random, maar dat heeft best z'n charme.

Leuke acteurs ook. Hartnett heeft wel een neusje voor apartere films en valt hier best te pruimen. Shawn Yue is altijd goed, Kimura en Lee zijn ook absoluut niet van de minste. En uiteraard is Tran's femme ook weer aanwezig, al duurde het even voor ik haar herkende. Toch een hele andere rol.

Visueel best oké, al is het nergens echt fantastisch. De soundtrack had ik nog het meestse problemen mee. Ik weet dat Tran een Radiohead fan is, ik deel die passie in ieder geval niet. Muziek is wat zeurderig bij momenten, het had best allemaal iets subtieler gemogen, maar het feit dat ik de muziek helemaal niks vind heeft daar ook wel z'n aandeel in.

Apart filmpje, heeft eigenlijk alles om alsnog uit te groeien tot een cultsuccesje, maar blijkbaar is het toch wat te obscuur voor de meeste mensen. Er is ook weinig drive om de film alsnog op te pikken, amper te vinden en Tran zelf is ook niet meer de arthouse-lieveling die hij ooit was.

Dikke 3.5*

Deze film al een tijdje in het vizier, maar de slechte kritieken hebben me er altijd van weerhouden om te kijken......

En dan lees ik deze recensie van Patrick Duynslaegher : Duynslaegher

Duynslaegher natuurlijk nooit te beroerd een eigen mening te ventileren, maar het ook altijd wel een beetje op te blazen en exposeren. De Vlaamse Jonathan Rosenbaum, zeg maar

Maar zo slecht issie gewoon niet