The Aviator (2004)

Een paar weken terug nog eens opnieuw bekeken en zat te twijfelen tussen een 4 en een 4,5.

Uiteindelijk voor de 4* gegaan vanwege de lange speelduur ervan en vanwege de slechte rol die Blanchett neerzette, zoals hierboven door anderen ook al vermeld werd.

Door de lovende kritieken toentertijd blind aangeschaft op DVD, maar wat een tegenvaller! De eerste keer niet eens afgekeken en de tweede poging met tegenzin zitten kijken. In eerste instantie is de film véél te lang(dradig) en ten tweede weten de karakters in de film me totaal niet te boeien, ondanks dat het gebaseerd is op een (spannend) waar gebeurd verhaal.

2,5

Deze film, na lange tijd, eens opnieuw bekeken, ditmaal op blu-ray.

Het verhaal, biografisch, is wel indrukwekkend, zeker geschikt voor een film.

De vertolkingen van de ganse cast, met voorop DiCaprio en Blanchett (die een Oscar heeft gekregen voor haar rol) zijn uitstekend.

Toch is de film af en toe een beetje langdradig, maar zeker het bekijken meer dan waard.

Het is wel spijtig dat de prent niet het ganse leven van Howard Hughes toont, zijn mysterieuze laatste levensjaren komen niet aan bod alsook de manier waarop hij stierf, een van de rijkste mensen ter wereld stierf als een kluizenaar, 1m90 groot en amper 40 kg, verwaarloosd, lang haar en witte baard.

Wie de film heeft op DVD of blu-ray moet zeker de bijhorende docu eens bekijken, daar wordt dat alles wel verteld.

Toch wel een aanrader deze film !!

Mooie film met geweldig acteerwerk van Leonardo Dicaprio, veel bekende hollywood gezichten komen voorbij en veel historische figuren.

De sfeer is erg mooie neergezet, de film was wel wat langdradig, maar het stoorde niet enorm, mooie film indrukwekkend verhaal.

3.5*

Ik was een complete leek wat het leven van Howard Hughes betreft en van DiCaprio had ik tot gisteren slechts drie films gezien, zijnde What's Eating Gilbert Grape, Quick And The Death en Titanic.

Na een kijkje op Wikipedia moet ik zeggen dat Leonardo een heel aardige vertolking weggeeft van van de filmregisseur / luchtvaart pionier. De tijdsgeest wordt met veel liefde voor het vak weergegeven. Ik vond de film nergens saai of langdradig worden, minpuntje is dat er slechts een korte periode van Hughes wordt weergegeven. Alan Alda vond ik zowat de beste acteur van de cast als senator Owen Brewster.

Wat me net bij een herziening opeens opviel: wat lijkt Leo's rol in The Aviator veel op zijn rol als Gatsby! Beide erg autistische personen die zich verbergen achter grote gebaren (steeds groter wordende films/snelheidsrecord cq. extravagante feesten), maar achter die façade juist erg onzeker en "klein" zijn.

Autistisch?... Ik denk dat je in de war bent met zijn OCD en smetvrees. Leo's rol is niet echt autistisch.

Groots drama, dat niet wist te brengen wat ik ervan verwachtte. Zoals in meer van zijn films speelt Di Caprio een groots, charismatisch karakter met grote dromen, een flamboyant voorkomen en mysterieuze schaduwzijden. Zijn acteerwerk is overtuigend en knap; zijn optreden draagt de film.
Toch raakte ik hem af en toe kwijt; zijn OCD/smetvrees en onvoorspelbare stemmingswisselen maakten zijn rol niet tot een fijne rol om te aanschouwen.
Het plot van de film vond ik niet ontzettend interessant, al is het biografische aspect en de manier waarop Hughes zijn dromen verwezenlijkt wel de moeite waard om te volgen.
Blanchett vond ik dramatisch; ik irriteerde me ontzettend aan haar rol en ik was dan ook blij toen ze Hughes verliet. Beckinsale was dan weer fantastisch, maar haar hele voorkomen in de film was een vraagteken ( hoe zijn zij met elkaar in contact gekomen, en waarom blijft ze om hem geven terwijl hij er een potje van maakt, en zij eigenlijk niets met hem wil ?. Zij had wel wat meer screentime mogen hebben.
Al met al miste er iets, er waren teveel dingen aan de film die me niet ´zinden´ waardoor ik nooit echt kon genieten. Regie en muziek waren in orde, en Di Caprio speelt zijn rol met verve, maar deze pluspunten wegen op tegen enkele fikse minpunten.
Waaronder de speelduur van de film, er had wat mij betreft wel +- 3 kwartier afgemogen. Bij vlagen vond ik het saai worden. Sterke en zwakke scenes wisselden elkaar af, het was om zenuwachtig van te worden. Met het ( enigszins ) open einde kon ik ook vrij weinig.
Een voldoende voor de grootste opzet en de poging tot de creatie van een meesterwerk. 3*, maar niet meer dan dat.

Beste Scorsese die ik al gezien heb.

Heb wel een paar films van Hughes gezien maar voor mij was het een gewone regisseur. Van al z'n andere levens had ik helemaal geen weet. Het duurde dus wel eventjes alvorens ik de link gelegd had (wist van tevoren ook niet dat dit een film over Hughes zou zijn).

Deed me een beetje denken aan het werk van Luhrmann soms. Met DiCaprio is de link naar The Great Gatsby al iets sneller gelegd natuurlijk en dit is wel een vitessetje lager, maar dat weelderige, speelse en guitige is toch wel opvallend gelijkaardig.

Vond de film vooral in het middendeel sterk, sterkste wat Scorsese ooit laten zien heeft. Het begin is wat fragmentarisch en lijdt aan vreselijke CG. Hij probeert daar ook wat moderne montages die compleet mislukken, ook de moderne weergave van de oude vliegscenes is niet om aan te zien. Op het einde schiet hij dan weer aardig tekort wanneer DiCaprio het begint te verliezen. Op zo'n momenten vind ik Scorsese gewoon een véél te beperkt/braafregisseur.

Maar wanneer Hughes op volle stoom is en lekker excentriek door het leven walst is deze film op z'n best. Vond de larger than life stijl wel bij zijn persoon passen én ook best apart voor een biopic, die vaak toch wat realistischer proberen overkomen. Nee, dan liever een bijna turqoise golfterrein. Maakt het toch allemaal wat fleuriger.

Vind Luhrmann wel beter in dit soort werk, begin en einde van de film slepen ook wat en de CG is gewoonweg niet goed genoeg, maar DiCaprio doet het leuk en de frisheid is toch wel een verademing in Scorsese's werk. 170 minuten is uiteraard van het goede teveel, maar had een stuk slechter verwacht.

2.5*

Hughes regisseerde slechts twee films, waar je niet op gestemd hebt. Niet in de war met Hawks? Hughes was overigens wel een producent van enkele Hawks-films, dat wel.

Een paar kan ook twee zijn. Maar laat hem maar zelf even reageren.

Ach ja! Verwarring met Scarface dan? Die werd geloof ik genoemd in deze film.

Ja, Hughes produceerde de door Hawks geregisseerde versie van Scarface.

Dank voor de verheldering!

Lage middenmoter van Scorsese. Dat-ie van klassiek Hollywood houdt, is te merken. Die magie heeft het voor mij niet. Het is dat Howard Hughes' handel en wandel op zich aardig is om te volgen. Vent met een leuke, bijna kamikaze houding. Vormt de reddingsboei van de film. Idem voor z'n eigenaardigheden, althans zolang Scorsese er niet al te veel mee doet.

Een scène als die in de toiletten is leuker dan wanneer het de overhand neemt. Di Caprio is me ook wat een te nette jongen voor zoiets. De vliegtuigjes vallen uiteraard op. Die met H-1 Racer komt niet lekker uit de verf, de crash doet dat heel wat beter, al blijft het allemaal wat synthetisch op dat vlak. Groots wordt het niet, wel lang, maar nog best onderhoudend.

Leuker dan verwacht! Het onderwerp speelt daar de belangrijkste rol in. Ik heb niet zoveel met de gangsters en bankiers van Scorsese, die ten koste van alles en iedereen groot worden, om vervolgens met veel drank en drugs ten onder te gaan.

Het contrast kan wat dat betreft niet groter zijn met een hoofdpersoon in deze film die rookt noch drinkt, en op legale wijze (althans, dat suggereert de film, ik weet niet hoe het in werkelijkheid zat) meerdere dromen waarmaakt. Ongekend wat die Hughes heeft uitgespookt, haast teveel voor één mensenleven: filmregisseur, vliegtuigontwerper, oprichter van een vliegtuigmaatschappij, en piloot die diverse records verbreekt. Ik kan er alleen maar bewondering voor hebben, terwijl de hoofdpersonages in die andere Scorsese-films alleen maar afkeer opwekken.

Kortom, ondanks dat het af en toe wat fragmentarisch is, is de hoofdpersoon Howard Hughes de grootste kracht van deze film. Zeker ook aardig neergezet door DiCaprio. Nog leuker haast was de rol van Blanchett. Ondanks dat ik niet veel rollen van haar heb gezien, heb ik haar altijd al een goede actrice gevonden. Deze rol was veel meer extravert dan wat ik eerder van haar heb gezien, maar ze zet Katharine Hepburn dusdanig neer dat ik haast zin heb om een echte film van Hepburn op te zoeken. Ze komt op mij in ieder geval als bijzonder prettig gestoord op.

Verder een goed passende soundtrack. Filmisch wat beter dan ik van de meeste Scorsese films kan herinneren. Die vliegtuigopnamen in het begin zagen er wel een beetje nep uit, maar de gekte van Hughes in z'n donkere kamer zag er aardig uit. Allemaal wat aan de lange kant, maar over het algemeen redelijk boeiend. 3*.

Opvallend dat een film met zo’n hoge production value, strakke regie en zeker geen oninteressant verhaal rondom vliegenier/filmmaker Hughes, toch nog zo saai kan zijn. Ik heb inmiddels een lange vete als het gaat om films van Scorsese. Ik erken wel dat het goed gemaakt is, maar ik vind er over het algemeen niet zoveel aan. Zo ook hier met The Aviator, waar ik bijna drie uur naar heb moeten kijken, maar slechts sporadisch even bij het verhaal betrokken werd. Teveel focus op oninteressante stukken, zijn smetvrees bijvoorbeeld. Had er gewoon lekker een uurtje uitgesloopt.

Onderhoudende film over Howard Hughes met een sterke rol van DICaprio.

Toch blijf ik met het idee zitten dat er meer in het verhaal van de heer Hughes zit dan deze lang uitgesponnen film die bij tijd en wijle redelijk saai is.

De dvd een paar jaar geleden gekocht vanwege de namen, maar dat is me dus tegen gevallen, blijkt ook al heb je grote namen in een film en een topregisseur, dan is dat geen garantie. Heb de film met moeite toen afgekeken en daarna geen poging ondernomen, ik vind de film te lang, daardoor te weinig spanning of opwinding omdat de noodzakelijke karakterontwikkeling achterwege blijft. Nu verzand de film in de gestoordheid van Hughes en dat gaat DiCaprio welliswaar makkelijk af, maar vormt geen uitdaging. Scorcese had de film in moeten korten, was deze waarschijnlijk wat beter te pruimen geweest, nu blijft de film bij mij steken op 2,5

Howard Hughes was een excentrieke en bijzondere man, zoveel maakt deze film wel duidelijk. Hoewel het acteerwerk van DiCaprio niet slecht is en de sfeer van die tijd aardig wordt overgebracht, kan de film nergens imponeren. Het kabbelt een beetje voort zonder dat het echt indruk maakt en de relaties tussen de verschillende personages komen niet al te sterk uit de verf. Geen enkel personage maakt echt indruk. De film duurt ook te lang voor hetgeen het te bieden heeft, bij vlagen is het behoorlijk langdradig.

Ik moet toegeven dat ik flink wat doorzettingsvermogen nodig had om The aviator (aandachtig) uit te kijken. 170 minuten is best een lange zit als er eigenlijk niet zo heel veel gebeurt. Van de spanning moest je het duidelijk niet hebben.

Gelukkig zaten de andere zaken wel goed: De acteerprestaties bijvoorbeeld. DiCaprio laat zich opnieuw volledig gaan, nu als Howard Hughes, de excentrieke vliegenier, regisseur en vliegtuigbouwer tijdens het interbellum. Net als in The wolf of Wall Street hier ook weer een typetje met diverse persoonlijkheidstrekjes: playboy, intelligent, geschift en charmant tegelijk. Topprestatie van DiCaprio. Het blijft vreemd dat hij zijn felbegeerd beeldje met The revenant behaalde, maar dit terzijde.
De regie, onder leiding van Scorsese, was opnieuw tot in de puntjes in orde zoals je dat ook al zag bij pakweg Goodfellas, Casino of Gangs of NY. Wanneer Scorsese ergens zijn zinnen op zet, dan weet je enerzijds dat het een lange film wordt, maar nog meer dat er oog is voor elk detail en de perfectie benaderd tracht te worden.

Maar leven van Hughes, hoe excentriek hij ook moge zijn, sloeg niet echt aan bij mij. Zijn liederlijke levensstijl met filmsterren als Hepburn en Gardner zijn een leuk toemaatje, maar dan ook niet meer dan dat (wel uitstekend gespeeld door Blanchett en Beckingsale). Het laatste halfuur, na zijn grote crash, vond ik de film een pak interessanter. Zijn afgezonderde leven, smetvrees en vreemde gewoonten kwamen extra uit de verf. Ook het proces waarbij hij de senator lik op stuk gaf was amusant. Jammer wel dat de film vrij abrupt eindigde. Alles in beschouwing genomen een dikke 3,0* (al kon 3,5* ook perfect, maakt niet zo veel uit eigenlijk).

Alhoewel niet de meest intense toch wel één van de knapste visuele films van Scorsese. De 5 oscars waren dan ook allemaal in die richting (design, art direction, fotografie, montage) Alles in functie van spektakel. Uitmuntende score van Howard Shore, weergaloze cameravoering, eerste klasvormgeving waarin production design een knappe weergave van de jaren 30 creëert. Die scenes in de Coconut club zijn weergaloos qua beleving (confetti die als regen naar beneden valt). Scorsese gaat voluit wat visueel betreft en zit wel in zijn biotoop nl Hollywood van de jaren 30. Scorsese neemt zijn tijd om te vertellen. Howard Hughes als visionair, een filmmaker, een vliegtuigbouwer. Een (geërfd) financieel imperium maar de demonen brengen langzaam het verval alhoewel Hughes een paar keren flink terugslaat (mooie sequentie vb in de commissie waar Hughes verbaal zich sterk toont). Deze 'rise and fall' past zeker in het straatje van Scorsese maar dit is toch een studio project. Studio regelt alles (produktie en budget), script is afgewerkt en Scorsese als hired hand. Michael Mann was voordien al gevraagd maar verkoos om het project als producer op te treden. Maar geen nood, Scorsese is zeker niet vies van louter studio projecten en vindt altijd wel een persoonlijke connectie. Hughes als een man met passie voor film die door paranoia wegkwijnt, zal voor Scorsese zeker bekend in de oren hebben geklonken. Een audio commentaar met Scorsese is altijd interessant. Hij legt uitgebreid uit hoe hij de kleurenfotografie voor de film zag. Voor de jaren '20 gebruikt hij een 2 kleuren technicolor (rood en blauw), voor de jaren '40 een drie kleuren technicolor, enz. Het zijn de kleuren die in de periode dat de film vertelt, gangbaar was. Mij was het niet direct opgevallen, het doet niks aan het verhaal maar Scorsese toont nog maar eens zijn passie en kennis van Hollywood door op die manier te werken. Bij Scorsese wordt over alles nagedacht, heeft alles een functie. Ik heb dan ook het gevoel dat bij The Aviator alles juist zit. Drama, personages, beeld, muziek. Een scene zoals in het begin wanneer Hughes op de rode loper op de kapotte lampen moet lopen wegens de vele fotografen. Authentiek (het waren dit soort kodaks), drama (Hughes haat massa) en een knap visueel moment (de montage, de cameravoering). En toch geen meesterwerk. Daarvoor ontbreekt het aan een (één) monumentale scene. Een scene die blijft hangen, die de film een identiteit geeft. Na een week kan ik namelijk geen hoogtepunt voor de geest halen. The aviator nestelt zich te gemakkelijk in anonimiteit.

Blijft een van de betere films van Scorsese, maar Hughes was dan ook een ontzettend interessante man waar je een hele avontuurlijke film over kunt maken. Hier wordt dan ook nog lang niet zijn hele geschiedenis verteld, als je op wikipedia over hem leest dan is dit wel een van de meest bizarre figuren geweest die er op aarde hebben rond gelopen.

Buiten dat het onderwerp razend interessant is, is het ook nog eens een erg mooi gemaakte film met een prima Dicaprio en goed gecaste Blanchett, ze lijkt erg op Hepburn.

Geweldige film, geweldig geacteerd van Leonardo di Caprio

Enigszins verrast dat deze film alweer zo oud is, derhalve is het dan ook alweer erg lang geleden dat ik de film gezien had. Ondanks dat ik niet veel meer van de film wist kon ik me nog wel herinneren dat The Aviator niet bepaald een onuitwisbare indruk achterliet. Tijd voor een herziening, want inmiddels was ik toch wel weer eens nieuwsgierig geworden naar de film. Een succes of een betere kijk zat er echter niet in.

Miljonair, playboy, excentriekeling, filmmaker, ontwerper, testpiloot, zakenman, filantroop, kluizenaar en niet te vergeten hyperintelligent waarschijnlijk zelfs autistisch. Een buitengewoon en kleurrijk figuur die als grootste vijand zichzelf had, en voor elkaar kreeg hoe en wat hij wilde. We vallen letterlijk in zijn veel bespotte poging tot filmproducent en toont daar al een dwangmatige neiging tot perfectie. Het wordt vervolgd met de niet altijd even succesvolle stappen in het liefdesleven om daarna weer verder de focus te werpen op het ontwerp van de XF-11, de Spruce Goose en strijd met Juan Trippe. Interessant is het tot op zekere hoogte, maar echt boeien wil de film niet.

De Hepburns zijn wel een erg bijzondere kliek met snatterende eend Katherine als middelpunt. De vertrouwensband met Hughes tenspijt vind ik het maar een oneindig irritant wijf. Iets aan interesse wint de film wel met het voortschrijdende gedrag van Hughes omtrent vervreemding, excentriciteit, wispelturigheid en dwangmatige neurose. Vooral met de crash van het spionage toestel, die verrassend veel op een P-38 Lightning lijkt, is bijzonder heftig te noemen zo ook het lot en schade van Hughes zelf. En even lijkt de film uit het slop te schieten en indruk te gaan maken tot ik wat begin na te speuren op google en wiki omtrent Hughes en dit het moment inluidt dat de film definitief af doet ook al is de fase in de filmzaal en de confrontatie met de senator tijdens de hoorzitting best goed.

Waar The Aviator ten eerste op nat gaat is het teveel aan dingen rond Hughes. De idiote filmprojecten, zijn zaken met betrekking tot de luchtvaart, de strijd met Trippe, het ontwerpen van toestellen, de recordpogingen, alle liefdesperikelen met heel veel verschillende dames en...o ja...ergens tussen de oren gaat het ook niet lekker en dat wordt er ook nog soort van tussen geschoven. Het is een bepaald soort overdaad die keurig alles wil af werken maar waar het karakter Hughes zelf slachtoffer van wordt. Dat blijkt pas wanneer ik me begin in te lezen rond dit persoon en er zich een beeld van een wel erg getroubleerd persoon ontstaat met ronduit geschifte gedragingen, dwangneuroses, fobieën, complottheorieën omtrent spionage, het gerucht dat zijn hersens aangetast waren door syfilis, en excentriek gedrag omtrent huisvesting en vermaak waar de film bij verbleekt, met als dieptepunt het schokkende miserabele hoopje mens dat Hughes nog was toen hij overleed. Zo erg zelfs dat men vingerafdrukken als bewijs wilde hebben dat het toch echt Howard Hughes betrof.

Dit alles in gedachten scoort de film eigenlijk nog slechter dan de eerste keer en verbaas ik me eigenlijk in bijzondere mate over de aanpak van de film die wat dat betreft nergens in de buurt komt van de schokkende waarheid. Zo erg was hij in die fase nog niet, of het is een film voor de massa die mag niet te schokkend zijn, zullen dan tegenwerpingen zijn. Scorsese heeft anders ook nooit moeite zich in te houden, dus uit welke hoge hoed dit slap aftreksel komt is me een raadsel. En hoewel het uiteindelijk niet eens een hele slechte film is heb ik wel wat moeite met de keuze van deze opzet. Niet mijn ding met de wetenschap van de echte info. Alsof we met een soort held van doen hebben waar alle vuiligheid van onder het tapijt gehouden wordt.

Scorcese is voor mij hit or miss… of een beetje mwôh. Zoals deze film. Fijn acteerwerk, onderhoudend - maar ik miste een pointe. Waarom moeten we het leven van Hughes volgen, behalve dan dat het een bijzonder leven is? Begrijp me goed, ik ben wars van opzichtig moralisme. Maar deze film leidt in mijn optiek nergens toe. Hoogtepunten, dieptepunten, relaties, een kindertraumaatje, maar ik bespeurde geen diepere laag. Zal aan mij liggen.

Resteert het onderhoudende deel. Daarom een krappe voldoende.

Knap van DiCaprio om zo jong al Hughes te spelen. Misschien had Scorsese er (nog) beter aan gedaan nog 10 jaar te wachten. Verzorgde film. Blanchet overtuigend als bekakte Hepburn.

Mijn bericht van 2011 is eigenlijk wel gewoon goed. Gisteren heb ik hem nog eens opgezet maar ik denk niet dat er een volgende keer komt.

Ik was wel benieuwd naar die smetvrees van hem. De film begint met dat zijn moeder hem wast en hem waarschuwt voor dodelijke ziekten. Na ja, met het coronavirus, als dat alles is. Alleen bij hem wordt het steeds erger. Als je later ziet dat hij met ingezeepte handen niet in staat is om een handdoek te geven aan die meneer en met het eten ook iedere keer. Ook was hij erg perfectionistisch.

Visueel best mooi met die kleurfilters, DiCaprio best overtuigend, beter als in The great Gatsby, alleen hij speelt allemaal van die "zware" rollen. De film begon moeizaam, gedeelte met Jean Harlow toen dacht ik het gaat goed. Maar toen Hepburn aan orde kwam ging het hard achteruit. En veel te lange biografische film over vliegtuigbouwer/regisseur en nog veel meer en die niet vies was van vrouwen.

Biografiefilm met een intrigerende inhoud en uitstekend acteerwerk van Leonardo DiCaprio. Dit vormt zonder twijfel één van z’n betere rollen en dat wil binnen zijn loopbaan behoorlijk wat zeggen. Hij krijgt ondersteuning van regisseur Martin Scorsese, die zijn verhaal op solide wijze boeiend weet te krijgen. Groots opgebouwd en met veel passie en professionaliteit vormgegeven, waardoor The Aviator de gehele speelduur interessant weet te blijven. Dat neemt overigens niet weg dat een aantal bijpersonages iets te veel vervallen in karikatuur (Cate Blanchett) en het niet belichten van de laatste levensfases van Howard Hughes absoluut een gemiste kans vormt. Ik heb genoten van dit geheel en dat geeft me toch meer vertrouwen om de meest recente film van Scorsese op te zoeken.

Na recent het sterke The Wolf of Wall Street en eerder een aantal andere geslaagde samenwerkingen tussen Martin Scorsese en Leonardo DiCaprio te hebben gezien, was ik ook wel benieuwd geraakt naar The Aviator. Wederom is dit een film die mij al eerder was opgevallen, maar - net als bij The Wolf en Goodfellas - deed de speelduur mij afschrikken. Daar waar dat bij de vorige twee films echter goed is meegevallen, bleek die zorg bij The Aviator tamelijk terecht.

De film duurt gewoon te lang en is niet altijd overal even boeiend: dat is waar ik echt tegenaan liep hier. Dat de film visueel wat gedateerd is, vind ik een minder groot euvel. DiCaprio is wederom in vorm (fijne acteur blijft het) en wanneer hij wordt bijgestaan door onder meer Cate Blanchett, John C. Reilly, Kate Beckinsale en Alec Baldwin, is het duidelijk dat het niet de minste namen zijn die hij aan zij zijde heeft. Toch lijkt dat allemaal niet zo veel uit te maken wanneer een film bij vlagen eenvoudigweg de aandacht niet kan vasthouden. Wat het dan wel weer interessant maakt, is een zekere mate van onvoorspelbaarheid. Ik was namelijk niet bekend met het verhaal van Howard Hughes en hij is op zich wel een interessant figuur, alleen al door zijn vele interesses, waardoor het idee om de film af te zetten nooit in me is opgekomen.

Richting het einde, vanaf het moment dat Hughes overspannen begint te raken, leeft de film ook wel weer wat op door de andere invalshoek die dan belicht wordt. Enkele sterke scènes en degelijk acteerwerk nemen echter niet weg dat het toch iets te veel als een schommelend geheel voelt om echt blijvend indruk te maken. Geen straf om uit te zitten, maar te onevenwichtig in vergelijking met ander werk dat ik van deze regisseur gezien heb.

3*