Taxi Driver (1976)

Da's iets dat ikzelf nog nooit gedaan heb, als een film me zo tegenslaat, spartel ik mij er oftewel in 1 x toch doorheen of zie ik hem in 2 of meerdere delen of stop hem gewoon en probeer deze dan zoveel later msschn nog eens van het begin, maar aan versneld kijken met doorspoelen , da's iets da ik dan totaal ni begijp en indd kunt zo geen film serieus beoordelen

Deze stond zó lang op mijn 'to watch'- lijst, dat ik vond dat het maar eens tijd werd om 'm te gaan zien. Goede beoordelingen, hoge scores, mooie recensies..., het kon niet misgaan.

Maar helaas..., ik denk dat vooral de hoge verwachting de schuldige is. Slecht was de film zeker niet, maar daar is voor mij ook alles gezegd. Laat ik het zo zeggen: ik heb niet mijn tijd verspild aan de film, en dat is het.

De kennismaking met Travis was een sterk aandachtspunt, en verhoogde mij de belofte voor wat kon gaan komen.

Die spanningsopbouw beviel me wel. Maar dat vraagt dan ook om een sterke twist, ontknoping of ontlading, iets. En die belofte bleef voor mij een beetje uit. .

Ik vond het geen slechte film, dat niet. Maar stel het zou er nooit van gekomen zijn om de film te gaan kijken, dan zou ik er bij nader inzien niet zo veel aan hebben gemist.

2,5

Dat is vaak een boosdoener. Ik lees zelf vaak alleen nog maar de plotomschrijvingen, en daarna pas de nodige reacties en recensies.

Op verzoek van "Kondoro"

"Taxi Driver (1976)" is de tweede film van acteur Robert De Niro onder regie van Martin Scorsese en hij spettert, vanaf het eerste moment. "Taxi Driver" schetst een ontluisterend tijdsbeeld en is een mijlpaal in de Amerikaanse filmgeschiedenis.

Slapeloosheid teistert de ontwortelde Vietnamveteraan Travis Bickle (Robert De Niro). Om de tijd te doden rijdt hij ‘s nachts als taxichauffeur door de straten van New York. Hij walgt van de vuiligheid en hij haat het schorem dat de nacht regeert. Het regent. Neonlicht schittert. "Eens zal er een echte regen komen die al het geteisem van de straten spoelt", voorspelt en hoopt Bickle. Zelf bezoekt hij pornofilmzaaltjes wanneer hij niet achter het stuur zit en drinkt hij veel.

Dan valt zijn oog op de keurige Betsy (Cybill Shepherd), een medewerkster in de campagneploeg van een kandidaat, te weten Palantine (Nicholas Shields), voor de presidentsverkiezingen. Zij is in alles anders dan Bickle, namelijk gecultiveerd, ambitieus en optimistisch. Een romance komt dan ook niet van de grond. Dat maakt Bickle nog eenzamer en nog bozer op de wereld. Hij koopt een lading handwapens en scheert zijn haar in een hanenkam. Een ontmoeting met tienerprostituee Iris (Jodie Foster) maakt zijn gewelddadige woede nog groter. Zijn doel is het omleggen van presidentskandidaat Palantine, om vervolgens Iris te bevrijden uit haar misdadige omgeving. Dit met een uiterst gewelddadige climax en een moreel dubbelzinnige epiloog als uiteindelijke gevolgen.

De regie van Martin Scorsese (is zelf ook even te zien in de film) is weergaloos en inventief en "Taxi Driver" maakt een verstikkende indruk omdat alle onderdelen zodanig naadloos in elkaar passen dat er geen greintje zuurstof meer binnen kan. Robert De Niro, die in vrijwel alle scènes te zien is, zet als Travis Bickle één van zijn allerbeste vertolkingen uit zijn carrière neer. Het trauma van Vietnam, de angst om de economische crisis en de eenzaamheid van de grootstad, smelten allemaal samen in dit icoon van de jaren zeventig. Zijn geïmproviseerde scènes voor de spiegel zijn legendarisch geworden en zeker onderstaande:

"You talking to me? Well, then who the hell else are you talking to? You talking to me? Well, I'm the only one here. Who the fuck do you think you're talking to?"

Ze tonen ook perfect aan hoe ontregelend eenzaamheid kan werken. Jezelf in kromme dialogen bedreigen, hoe ver kan je heen zijn? Als je hem voor het eerst ziet, tijdens een sollicitatiegesprek bij een taxibedrijf, begrijp je onmiddellijk dat er een steekje los zit bij hem:

Vraag: How's your driving record?

Antwoord: It's clean. It's real clean, like my conscience.

Vraag: Education?

Antwoord: Some. Here, there, you know.

Robert De Niro’s spel is eigenlijk nauwelijks acteren te noemen. Zo sterk is zijn aanwezigheid in de rol waarmee hij een icoon heeft geschapen van de buitenstaander. Voor hem zijn de donkere gedachten die hem beheersen logisch, en ze komen voort uit een diep gevoelde noodzaak. Balancerend op de grens van empathie en afschuw sleept hij de kijker mee, met als gevolg dat zijn "oplossingen", hoe afschuwelijk die achteraf en voor een rationeel mens ook zijn, op dat moment logisch lijken. Als hij in de epiloog uit de hel blijkt te zijn ontsnapt, lijkt zijn gedrag gestuurd door een externe kracht en is zijn redding niet meer dan gerechtvaardigd.

"Taxi Driver" kreeg bij de release in Amerika al snel te maken met censuurproblemen en werd al snel voorzien van het predicaat extreem gewelddadig. De film werd qua geweld vergeleken met andere gewelddadige films uit begin zeventiger jaren als "A Clockwork Orange (1971)" en "Straw Dogs (1971)". En het feit dat de destijds 13-jarige Jodie Foster de rol van een prostituee vertolkte was natuurlijk ook een enorme aardschok in het puriteinse Amerika. Desalniettemin won de film in 1976 de prijs voor "Beste Film" op het Filmfestival van Cannes en ontving het in 1977 Oscarnominaties voor "Beste Film", "Beste Acteur" en "Beste Actrice in Bijrol".

De cast in "Taxi Driver" schittert en buiten Robert De Niro, Jodie Foster en Cybill Shepherd, zien we ook nog de bekende acteur Harvey Keitel in de rol van Sport, die de pooier is van Iris.

"Taxi Driver" is een fenomeen en het is zo’n zeldzame film die een kijker tegelijkertijd weet aan te trekken en af te stoten. De film richt zich op de buik, en menig beeld is zo verontrustend dat het onmogelijk is om te kijken, maar tegelijkertijd zo grijpend dat het ook onmogelijk is om weg te kijken. De opbouw van de film is ongeëvenaard en vanaf het allereerste moment voert "Taxi Driver" de spanning onherroepelijk op naar de gruwelijke climax in de hoerenkast. Deze scène is na bijna vijftig jaar nog steeds heftig om te zien. Diverse scènes in "Taxi Driver" behoren tot het collectieve geheugen van de mensheid en mede daarom is "Taxi Driver" een film op het allerhoogste niveau.

Haha leuk Theunissen, ook leuke recensie, zoals verwacht ! Ik zag ook dat je, je stem hebt verhoogt met een halve punt. Dus dan is de herziening positief geweest .

Het halve punt erbij is vanwege Robert De Niro

Meesterwerk. Scorsese creëert in score en beeld een hallucinante trip die in de geest van Travis Bickle rond dwaalt. Een portret van een psychopaat in wording. Trauma’s en frustraties stapelen zich op en wanneer het laatste restje hoop op een houvast (zijn nakende relatie met Shepherd) wegsmelt (kijk hoe Scorsese die scene in elkaar zet nl de telefoon in een lege gang, de camera die langzaam weg kijkt – magistraal !) beginnen de stoppen door te slaan (bv zijn kapsel als veruitwendiging van zijn gestoorde geest).

De jaren 70 mogen nu wel gezien worden (samen met de opkomst van The New Hollywood) als een periode van artistieke verrijking maar toen zagen sommige vakmensen het niet of waren ze er niet klaar voor. In de Sight and Sound special issue The new Hollywood volume 2 staat de toenmalige recensie en daar werd de film op sommige punten flink aangevallen. Vooral het feit dat subjectieve POV en objectieve POV door elkaar gebruikt worden. Andere punten waren dat de gestileerde vormgeving te nadrukkelijk was en dat het personage van Bickle als zowel een vervreemde eenzaat als een filosoof (cf de teksten in zijn dagboek) in geloofwaardigheid inboet . Maar ik vind net die 3 elementen wat Taxi driver tot een meesterwerk maakt. Vanaf het prachtige openingsbeeld (dreigende score, gele taxi doemt uit de rook/mist) tot aan zijn geniaal shot op het einde (een topshot van de Bickle in een kamer vol bloed en geweld waar de politie binnenvalt) laat Scorsese ons kennismaken met hoe Bickle een grootstad ziet. Dit is een poel van verderf en zedenloosheid waarin normen en waarden vervagen. Het dagboek symboliseert het gif dat Bickle dagelijks inademt door observatie. Hij is een toeschouwer in zijn eigen taxi. Pas in de derde act neemt hij initiatief en wil een hoertje redden uit de vuiligheid. Maar dat illustreert zijn eigen naïviteit want Foster wil helemaal niet geholpen worden. Waaruit nogmaals blijkt dat Bickle in zijn eigen wereldbeeld leeft, totaal geïsoleerd.

De fotografie van Michael Chapman dompelt New York onder in een hel vol onderaardse creaturen, de score van Bernard Hermann afwisselend met die jazzy tonen en die pauken vol doem, het scenario van Schrader dat de neergang van een man die een alsmaar groeiende haat tegen de zedenloosheid koestert, uit eerste hand mee maakte, die slo mo beelden, Robert De Niro die een perfecte psychopaat neer zet (blijkbaar was die beroemde zin ‘are you talking to me’ zijn improvisatie) … zoals in de meeste meesterwerken is het een samenkomen van verschillende talenten wat de film groots maakt. Alles in functie van de visie van Scorsese.

Het personage Bickle blijft echter zeer actueel en daardoor is Taxi driver ook nu nog een statement. Begin deze zomer was er nog Kopenhagen en Chicago waarin ‘lonely rangers’ lukraak schieten op mensen als een ziek protest tegen de maatschappij. Maar Scorsese brengt in Taxi driver een ironisch einde nl de psychopaat wordt een held. Manipulatie van geweld zit in de USA al lang ingebakken. De mythe van ‘gunman’, redder van de natie was in de jaren ’50 en 60 de boodschap in Hollywood. Samen met de thema's paranoia, Vietnamtrauma, politieke hypocrisie en verloedering van de maatschappij was de film een gewelddadige en dus een verontrustende analyse van de Amerikaanse cultuur. Het maakt Taxi driver niet alleen een meesterwerk maar ook één van de sleutelfilms van de jaren ’70.

Vladimir Vladimirovitsj Poetin zou een alleszins geloofwaardige Taxi Driver neer kunnen zetten: het verderfelijke westen gezien vanuit de blik van een grootheidswaanzinnige gesteund en aangemoedigd door patriarch, FSB en iedereen in zijn nabijheid. Wie het niet met hem eens is, wordt opgeruimd. Alleen zijn haar, of wat er van over is, valt nogal uit de toon.

Toch vind ik Modern Times van Chaplin beter als verbeelding van de moderne mens die niet alleen de weg kwijt raakt, maar vooral verstrikt raakt in de totale machinerie van de hebzucht.

In een vooraankondiging las ik dat Martin Koolhoven weer een nieuwe reeks presenteert met daarin aandacht voor dystopische films, en ik las dat Soylent Green via de TV-schermen in de huiskamer komt. Afijn, het gaat een hete herfst worden voor wie zich via de menselijke fantasie kan laten enthousiasmeren.

Cinema Speculation #12

Een van de leuke dingen van het boek van QT is dat hij je soms weer op een hele andere manier naar een film laat kijken. Zo ook bij deze Taxi Driver. Zelf zag hij m voor het eerst in een donkere achterbuurt, waar hij de enige blanke in de zaal was. De film werd daar geadverteerd als een soort follow up van Death Wish. Het publiek in de zaal moest vooral lachen om het goofy personage. Maar het kom ook de authenticiteit waarderen van het straatbeeld dat Scorsese’s schetst. Het is ook bijna een soort nouvelle vague, de manier waarom New York in beeld gebracht wordt. En ja DeNiro is ook best een grappige mafkees, voordat hij dat niet meer is….

Zag de film op 4k UHD, een schijfje dat enkel in de Columbia Classics box is uitgebracht.,film ziet er echt prachtig uit met mooie warme kleuren.

Het blijft een geweldige film.