Meningen
Hier kun je zien welke berichten Onderhond als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Assent, The (2019)
Nieuwe Teo.
In een genre dat me toch doorgaans iets minder ligt. Ik vind de meeste exorcisme films vaak wat mak. Er zijn er best wel een paar aardige, maar eigenlijk geen enkele die echt tot m'n favorieten behoort. Ook deze niet trouwens, maar dankzij de bekende Teo stempel is het wél één van de betere geworden.
Teo betekent veel sfeer, aandacht voor het visuele en net dat beetje geschifter dan de rest. Jammer genoeg betekent het ook vaak iets goedkopere producties. Visueel weet hij dat makkelijk te verbergen, maar wat cheesy drama en een paar ongepast gewichtige acteerprestaties (door acteurs die daar absoluut niet geschikt voor zijn) weerhouden de film toch van een nog hogere score.
Maar vermaken doet het zeker wel. Visueel is het weer netjes, het huis is sfeervol, met nogal wat lugubere details en ondanks dat het exorcisme zelf weer een klein beetje teleurstelt, weet de film dat makkelijk goed te maken met een lekker sfeertje. Een dik ondergewaardeerd regisseur wat mij betreft. Ik heb het al vaker gezegd, maar ik moet de rest van z'n films maar eens wat prioriteit geven. Op gemiddeldes hoef je bij deze man toch niet af te gaan.
3.5*
Asteroid City (2023)
Fijne nieuwe Anderson.
Zo héél speciaal is het niet meer, omdat Anderson toch min of min dezelfde film maakt de afgelopen 10 jaar. Anderzijds is er niemand die z'n stijltje kopieert of evenaart, dus het blijft altijd nog een belevenis. Al keert de publieke en kritieke opinie zich langzaam tegen hem, dus de vraag is hoe lang hij dit nog kan volhouden.
Asteroid City is gelukkig weer een iets eenvoudigere film qua narratief (itt tot The French Dispatch), de stilering behoeft al genoeg aandacht, een wat simpeler verhaaltje helpt om meer van de belangrijke dingen te genieten. En die stilering is gewoon weer op en top verzorgd hier.
Verder een aangename, wat verfijnde comedy, zonder al te veel poespas. Ook dat is welgekomen, zeker omdat het genre amper nog aandacht krijgt. De cast doet het goed (zelfs Hanks), audiovisueel is het genieten van begin tot eind en de speelduur is ook beperkt. Goeie Anderson, wat mij betreft mag hij nog een tijdje van zulke films blijven maken.
4.0* en een uitgebreide review
Astro Boy (2009)
Alternatieve titel: Astroboy
Zooi.
Had het met Bowers aan het roer wel kunnen verwachten natuurlijk, maar toch. Ooit wel wat van het origineel gezien en dat was best charmant. Niet zo leuk als een Dr Slump, maar toch geinig genoeg om niet na 5 minuten met veel belangstelling naar het plafond te staren.
Deze Amerikaanse bewerking is vooral érg Amerikaans. Character design is dramatisch, zelfs de robots zien er helemaal niet leuk uit. Ook het stemmenwerk is niet aan te horen. Cage en Sutherland zijn gewoon véél te herkenbaar, waardoor hun personages nooit tot leven komen.
Verhaaltje is lomp, de dialoog erg kinderlijk en plat. Het mag dan allemaal wel op jongere kijkers gericht zijn, het voelt alsof je naar een slechte TV-serie zit te kijken. Visueel valt er verder ook helemaal niks te beleven. Na 20 minuten had ik wel het gezien, de gemiddelde speelduur van een aflevering. Maar dan duurt het 90+ minuten en wordt het een ware martelgang.
Dramatische bewerking dit, hoe dit aan z'n relatief hoge score is mij een waar raadsel.
0.5*
Astronaut's Wife, The (1999)
Vond dit gevalletje anders nog best meevallen.
Een grootse film is het zeker niet, maar er zit een degelijk sfeertje in, en een paar mooie scenes. En uhm, dat is het ook wel zo ongeveer denk ik. Vraag mij af wat hier nu zo geweldig slecht aan moet zijn ? Origineel is het allemaal niet, en verder is het een weinig opvallend filmpje. Maar als je dan rondkijkt op deze site wat allemaal hoog gewaardeerd wordt is dat amper een criterium.
Theron doet het aardig, Depp is nogal statisch. Visueel een paar mooie scenes (in de trein, en met de kindjes die van klas verwisselen) en verder vermaakt het wel vind ik.
3*
Asura (2012)
Mooi.
Niet zo geweldig als Karas, daarvoor is deze Sato eigenlijk iets te braaf. Hij volgt een rechtlijniger verhaaltje, waarbij al snel blijkt dat hij het drama niet voldoende weet te ondersteunen. Het middendeel rekt dan ook een beetje en de emotionele impact is niet sterk genoeg.
Maar visueel weet Sato wel weer te overtuigen. De blend van CG en de traditionele tekenstijl levert verbluffende beeldjes op. Op een aantal momenten zie je de CG nog iets teveel erdoorheen, maar vaak is het ook gewoon het besef dat de vloeiendheid niet handgetekend kan zijn. Erg knap werk, zeker gezien de ruwe en gedurde tekenstijl. Toont goed dat CG niet altijd blinkend en plastiek hoeft te ogen.
Asura duurt niet lang, kent een aantal brute scenes en oogt super. Jammer dat het achterliggende verhaaltje iets te kaal en rechtlijnig is.
Dikke 3.5*
At War with the Army (1950)
Een mindere.
Komt omdat Lewis & Martin hier niet echt een team zijn. Ze staan deze keer wat haakser op elkaar. Daarnaast moet Martin ook een wat grumpy personage spelen, dat gaat hem toch duidelijk iets minder af. Martin is meer imago dan acteur, zo iemand die je gewoon moet typecasten.
De film hobbelt wat van links naar rechts, maar speelt zich toch vooral af op dezelfde locatie. Zou me ook niet verbazen dat deze film gebaseerd was op een toneelstuk, daar had het af en toe wat van weg. Personages die geregeld binnen en buiten lopen, veel gepraat, weinig actie.
Lewis blijft verder wel grappig, al hoeft hij voor mij niet al te veel te zingen. Al is zijn verkleedact/liedje wél geslaagd. Toch apart, want meestal heb ik een hekel aan zulke "komische" scenes.
Zie Lewis en Martin elkaar toch liever aanvullen, zo los van elkaar werkt het toch opvallend minder goed.
1.0*
Atalante, L' (1934)
Alternatieve titel: Le Chaland Qui Passe
Eerste en laatste Vigo.
Vroeg sterven helpt de mythevorming. Nu zal deze film ook wel z'n waarde hebben gehad in context, maar zo heel opvallend vond ik het niet. De link met Sunrise zie ik wel, maar die vond ik dan toch ook wel beter te genieten.
Vervelend hier vooral de personages. Jules is een extreem irritant karikatuur, maar ook Jean en Juliette zijn nogal aan de irritante kant. Ze willen eigenlijk zelden personages worden, aangezien ze vooral reageren op situaties vanuit de situatie eerder dan vanuit hun personage. Daardoor komen ze nogal labiel en ongeloofwaardig over.
Verder ook niet zo heel interessant. Beetje toeristisch af en toe, een boerenstelletje dat in het wilde Parijs terechtkomt en overdonderd wordt door het stadsleven. Visueel zit er héél soms nog wel een mooi shot tussen, maar indrukwekkend is het nergens en vaak is het ook gewoon erg lelijk. De soundtrack is vooral weer erg aanwezig. Jammer genoeg niet om een stempel te kunnen drukken, wel om stiltes te maskeren.
Gelukkig duurt de film niet al te lang, maar da's dan ook het enige pluspunt. Ik ben niet blij dat Vigo zo snel gestorven is, wel dat het qua films hierbij gebleven is.
1.0*
Atarashii Kutsu wo Kawanakucha (2012)
Alternatieve titel: I Have to Buy New Shoes
Tja.
Volgens mij begin ik elke recensie van een recent Japans drama de laatste tijd op eenzelfde manier, maar er zit allemaal wat sleet op. Ook deze film ontsnapt er niet aan. De film kent ongetwijfeld enkele hoogtepunten, maar over het geheel gezien mist het toch weer wat.
Op zich is het altijd wel interessant om te zien wat een regisseur in een vreemd land ziet. Vaak hebben die er toch een wat andere kijk op. Parijs is me niet onbekend, maar Kitagawa doet er te weinig mee. Hij aapt iets teveel een Europese visie na, waardoor de film wat tussen schip en wal invalt. Ook het acteerwerk had iets beter gemogen, camerawerk schoot vooral iets tekort in het middendeel.
Naar het einde toe wordt het wel een stuk beter. Kitagawa die constant rond zonnetjes heendanst en speelt met lens flares, de muziek die iets beter aankomt en een aantal scenes (zoals bij de Pont Marie) die absoluut raak zijn.
Maar het is weer een film van bijna twee uur en dan kan je er zeker van zijn dat ze het hoge niveau nooit aanhouden. Met pieken is dit een erg mooi drama, maar wat ertussenzit is gewoon wat te doorsnee. Moet korter, trager en terug wat puurder. Maar Kitagawa weet het laatste half uur toch wel de meubelen te redden, eindscene is er gelukkig ook volledig op.
3.5*
Atari: Game Over (2014)
Matig.
Vooral die ontwerpen van ET zelf is een ongelofelijk zelfingenomen kwal. Vreselijk figuur, al kan je hem natuurlijk moeilijk weren uit een docu als deze.
Verder gaat het over de zoektoch naar het spel, dat volgens een populaire legend ooit massaal is gedumpt op een vuilnisbelt. Althans, daar lijkt het over te gaan. Volgens mij hadden de makers achteraf door dat ze er maar een halve docu mee konden vullen en zijn ze daarna nog wat extra aanvullend materiaal gaan bijzoeken.
Erg veel focus is er dus niet. Enerzijds krijg je een beetje Atari geschiedenisles, anderzijds wordt het mysterie eens en voor altijd opgehelderd. Heb mij zelf nooit echt beziggehouden met de internethype errond dus kan niet zeggen hoe mythisch het nu écht is, maar ook dat komt nooit echt goed naar voren in de docu.
Rest een redelijk vlot relaas over het wel en wee van Atari. Op zich was dat nog best interessant. Maar gezien de korte speelduur toch wel érg arm aan informative.
2.0*
Ataúd Blanco: El Juego Diabólico (2016)
Alternatieve titel: White Coffin
Raar stukje Argentijnse horror.
't Is geen al te lange film, maar als je denkt dat het een uitgepuurd genrewerkje is geworden dan heb je het goed mis. De film schiet alle kanten uit waarbij elke vijf minuten een ander bekend genrewerk gerefereerd wordt. Wel allemaal aan horror gerelateerd, maar het is moeilijk om in te schatten welke richting de film juist uitgaat.
Daniel de la Vega weet het als regisseur amper in de hand te houden, maar naar het einde toe wordt het toch allemaal net iets origineler en boeiender. Op z'n minst zorgt dat er wel voor dat er amper een saai moment te vinden is in deze film, ook al omdat hij zo kort duurt.
Visueel is het wisselvallig. Soms best oké, soms gaat er ook erg veel mis. Vooral de car chases zien er niet uit, daar misrekent de la Vega zich enorm. de la Vega probeert in ieder geval wel, maar zou er niet slecht aan doen af en toe z'n eigen kunnen iets beter in te schatten.
Een filmpje voor de liefhebber dus, al moet ook die het meer zien als filler. Wat interessante ideeën en een paar toffe scenes, maar als geheel nogal wisselvallig.
2.5*
Aterrados (2017)
Alternatieve titel: Terrified
Erg fijn.
Zo'n film die origineel weet te zijn binnen een erg beperkte niche. Het is geen film waarvan je iets compleet nieuws of origineels moet verwachten, anderzijds heeft Rugna wel erg z'n best gedaan om niet gewoon de klassieke haunted house onzin door de mangel te halen.
Zo'n scene met het dode zoontje is daarvan een ideaal voorbeeld. Niet wereldschokkend, maar de manier waarop het is uitgevoerd is gewoon erg effectief en creepy. Net zoals het Botet-achtig monster. Ondertussen al zo vaak gezien, maar iets verheft het toch boven de middelmaat, waardoor die scenes toch weer effectief worden.
Creature design is gewoon erg goed, weinig subtiel maar toch goed gebruik gemaakt van de soundtrack, camerawerk in orde en een film die nog eens gewoon ouderwets spannend is. Tussen de horror door ligt het niveau wel iets lager en die overgangen zijn soms een beetje bruusk, maar er valt toch echt wel genoeg te beleven. Zeker een aanrader voor liefhebbers van het genre.
3.5*
Atlantis: The Lost Empire (2001)
Alternatieve titel: Atlantis: De Verzonken Stad
In Hunchback was al te zien dat deze regisseurs het in zich hadden om een "andere" Disney film te maken.
In Atlantis laten ze ook nog eens alle songs varen, waardoor er enkel nog wat overdreven epische muziek overblijft op momenten. Daartussen is de muziek vaak nog goed te pruimen.
Verhaaltje is duidelijk wat meer op jongens gericht, met nogal wat actie, stoer(d)e(re) personages en vooral zeer avontuurlijk. Erg rare groep personages ook, met name Moliere en die oude zeur. Erg atypisch, maar wél erg leuk.
Visueel ook een wat andere stijl. Personages vond ik niet echt geslaagd, maar het kleurgebruik was zeker erg mooi. Wat zachter en warmer en iets minder schreeuwerig. Maakt dat sommige plaatjes ook echt mooi worden om te aanschouwen.
Verder ook wat rare robo-tech dingen en een mooi vormgegeven Atlantis. Altijd verrassend dit soort films van Disney te zien. Het blijft allemaal wel redelijk eenvoudig, maar de rijkdom aan talent en de effectieve weelde van Disney zorgen ervoor dat er genoeg te genieten valt. De regisseurs zorgen voor minimale irritatie.
3.0*
ATM (2012)
Wat een zeikcommentaren hier.
Er zitten inderdaad wat "toevalligheden" in de film, die op het eind voor het grootste deel verklaard worden. Verder wat domme acties, die doorgaans eigen zijn aan dit soort films. Deze wegnemen neemt meteen ook het bestaansrecht van de film weg.
Sfeervol geschoten, fijne soundtrack, mooie locatie en vooral een enigmatische killer. Het waarom wordt heel slim in het midden gelaten, de enige reden waarom ik het einde niet super vond is omdat het nog iets teveel weggeeft. Slim gezien van Brooks, want enige verklaring komt toch nooit goed over. Eerst zeuren dat het niet geloofwaardig is maar dan wel een strikje rond het einde willen? Mjah ...
Zeer fijn tussendoortje. Mocht net nog iets beklemmender misschien, maar heb me hier verder goed mee geamuseerd.
3.5*
Atomic Blonde (2017)
Best leuk.
Spion thrillertje dat zich afspeelt in de 80s. Nu is dat niet echt mijn favoriete tijdperk, maar het is gelukkig enkel de stilering die naar de 80s verwijst. De filmtaal zelf is erg modern, waardoor het in ieder geval niet lijkt alsof de film ook geschoten is in de jaren 80.
Verder heeft de film er ook geen enkel probleem mee om over te schakelen naar actie, wat toch wat meer leven in de brouwerij brengt. Zoals wel vaker steunen dit soort films op een hoop twistjes (ook deze trouwens), maar die weten eigenlijk zelden te boeien. Wat actie is dus welgekomen.
Beetje jammer dat Theron als actieheld het er redelijk slecht vanaf brengt, maar Leitch weet gelukkig nog wat te redden in de montagekamer. Verder is het vooral de stilering die van deze film een leuk wegkijkertje maakt, met toch camerawerk, sterke belichting en mooi kleurgebruik. Veel meer hoeft dat niet te zijn.
Zeker geen grootse film, maar wel vermakelijk en vlot.
3.5*
Atoning, The (2017)
Matigheid troef.
Williams, de man heeft zowat alles zelf gedaan. Soms levert dat érg goede films op, zeker wanneer je met een regisseur hebt die écht z'n visie op het scherm wil toveren. Williams zou ik niet bij dat groepje durven scharen, maar 't is wel iemand die op z'n minst toch z'n best heeft gedaan.
Alleen ... de nieuwe Shyamalan is hij niet, al lijkt het dat wel soms te denken. Het mysterie tijdens het eerste deel van de film is betrekkelijk weinig mysterieus, de clous liggen er dan ook véél te dik op en wie na een kwartier nog niet weet waar het heengaat heeft allicht nog niet al te veel horrorfilms gekeken. Het sfeertje is dan nog wel aardig, maar omdat alles zo obvious is, zit je toch vooral te wachten op de reveal.
Die komt er gek genoeg half-film al. Dan rest nog een halve film waar het drama wat meer wordt uitgewerkt. Alleen ziet de film er wat kaal uit en zijn de acteurs ook niet meteen van de beste soort. Wanneer er naar het einde dat wat "echte" horror aan toegevoegd wordt, blijkt toch dat Williams wat te beperkt is als regisseur. Het ongemakkelijke sfeertje in het begin is nog het best van de film, misschien moet hij de volgende keer daar maar een hele film op proberen teren.
Echt héél slecht is het nu ook weer niet, maar het voelt toch vooral als een wat gepimpte TV-film.
2.0*
Atrocious (2010)
Goed.
Alleen jammer van de wat te trage opbouw en een aantal scenes die net wat te lang gerekt worden. De eerste drie kwartier kan je bijna integraal overslaan, behalve de achtergrond legende weet dat stuk van de film maar weinig te boeien.
Naar het einde toe wordt het allemaal heel wat beter, al zijn de scenes in het doolhof nog steeds wat langdradig. Je kijkt toch echt een aantal minuten naar night vision beelden van struikjes en gangetjes zonder dat er nog veel noemenswaardig gebeurt. De spanningsboog werd iets te lang gerekt op bepaalde momenten.
Eens in het huis kan deze film zich echter meten met de beste, het hele eindstuk is een geweldig lesje horrorfilmen. Ook een leuke genretwist, met ditmaal een gewone menselijke killer. Op zich niet geweldig origineel natuurlijk, maar het voegt toch nog een beetje toe.
Verder blijkt trouwens ook maar weer dat chaotisch handycam werk nog steeds een hoop kennis en kunde vereist. Vond het hier niet altijd even goed werken, je moet toch de juiste balans weten vinden tussen wat je wel en niet ziet.
Even door het wat langdradige begin en middenstuk doorbijten, de film loont op het einde.
3.5*
Attack the Block (2011)
Leuk.
Een klein, kort, blits en uiterst vermakelijk filmpje. Cornish heeft alles goed onder controle en maakt van deze film een lekkere blend van verschillende genres.
Grootste pluspunt zijn de aliens zelf, die perfect vormgegeven zijn. Slim gestileerd, wat de film als geheel zeker ten goede komt. De actie is verder amusant, maar het is vooral de Londense setting die de film een stuk amusanter dan z'n concurrentie maakt. Lekker vuilgebekte grimy kids die al slang-blazend doorheen de film baggeren.
Doet denken aan een mix van Critters en La Horde met een grime sausje eroverheen.
4.0* en een uitgebreide review
Atticus Institute, The (2015)
Matig.
Vond het fake-docu sfeertje nochthans best goed uitgewerkt. De 70s spat er in al zijn lelijkheid vanaf, de recente interviews zijn dan weer veel te hard en scherp belicht. Inderdaad net zoals je zou verwachten van een docu.
De opbouw is alleen wat aan de trage kant en de film bijft wel héél erg hangen in clichés. 't Is dat je dit al 100 keer gezien hebt, anders was het misschien nog wel spannend geweest, maar de climax is te flauw en het is allemaal iets te klinisch om echt sfeervol te zijn.
Zo rest enkel een aardige vingeroefening van regisseur Sparling. Mag wat mij betreft best nog eens opnieuw proberen, want de regie is aardig, maar dan hopelijk met een wat spannender onderwerp, of in ieder geval iets originelers.
Slecht is het niet, maar wel wat saai.
2.0*
Au Poste! (2018)
Alternatieve titel: Keep an Eye Out
Erg tof.
Eigenlijk wat links laten liggen omdat ik dacht dat ik een tussendoortje zou zijn voor Dupieux, maar ik had wel beter kunnen weten. Dupieux en Poelvoorde die samenwerken, dat kan alleen maar vuurwerk opleveren. En dat doet het gelukkig ook.
Niet dat dit één van Dupieux's meest opvallende films is. Het is bewust erg klein gehouden, veel meer dan een verhoor op een politiebureau is het niet. Maar Poelvoorde's personage is werkelijk geniaal en Ludig (die ik hiervoor niet kende) doet het zeker zo goed. Beiden zorgen ze ervoor dat er eigenlijk continue wel wat te lachen valt.
Verder ook lekker kort, een ietwat verwachte twist op het einde maar wel leuk uitgevoerd en een paar memorabele scenes. Dupieux is stilaan een echte favoriet aan het worden, niet omdat hij magistrale films maakt, wel omdat ze erg stijlvast en altijd op niveau zijn. Deze misstaat helemaal niet tussen z'n andere films.
4.0* en een uitgebreide review
Auberge Espagnole, L' (2002)
Alternatieve titel: The Spanish Apartment
Laat ik het voor de verandering dan maar een keer eens zijn met OzarkLynch.
Lekker no-worries, gezellig, fijn en lief filmpje. De mix van verschillende talen werkt altijd erg goed, ook hier weer. Leuke mengelmoes.
Hier en daar wat stereotype personages inderdaad, maar het luchtig sfeertje dat door de hele film blaast maakt dat meer dan goed. Kreeg zelf zin om een reisje Barcelona te ondernemen.
Dit soort leuke tussendoortjes kan ik altijd pruimen. Niks overdonderends, maar het filmpje palmt wel in, en laat je achter als na een verkwikkende douche. Beetje jammer van dat Radiohead gebleir ertussen soms, maar verder geen kritiek. 4*
Audrie & Daisy (2016)
Eens met Macmanus.
Een docu die een onderdeel vormt van een morele opstand in Amerika. Eentje die het woord "rape" al aardig uitgehold heeft en "innocent until proven guilty" vervangen heeft door "believe the woman". 't Is allemaal een beetje creepy en opdringerig, en da's jammer.
Want je hebt geen docu nodig om te weten dat er achter dit soort gevallen toch iets meer zit dan een paar tieners die iets teveel op hebben. Dat is op zich ook al een probleem uiteraard, wordt ook verrassend makkelijk over gedaan in deze docu, maar jah, veel nuance mag er niet toegevoegd worden aan de discussie. Demoniseren en taboe maken zijn de wapens van het morele geweten.
't Is best tragisch dat mensen die toch al een vreselijk periode achter de rug hebben daarvoor misbruikt worden. Dat ze bij dit soort organisaties steun vinden zal best en dat er wel wat mag veranderen daar (zowel qua rechtspraak als mediageweten) is ook duidelijk, maar toch laat het allemaal een redelijk wrange nasmaak achter.
Een docu van deze tijd. Eenzijdig, opdringerig en georchestreerd.
1.5*
August Rush (2007)
Kitsch.
Ik draag muziek ook zeker een warm hart toe, maar de enorm oubollige benadering deed wat mij betreft de film compleet de das om.
Verhaaltje is te erg voor woorden, al maakt dat niet zoveel uit als de film ook zou werken. Doet die dat niet, rest er veel irritatie. De eindscene is vreselijk, maar ook het subplotje met een ridicule Williams en een aantal andere zakdoeken doet de film geen goed.
Visueel weinig te beleven, allemaal zeer dik aangezet en bombastisch in beeld gebracht. Acteerwerk ook niet veel, met een vervelende Highmore in de hoofdrol.
Maar het draait allemaal om muziek, en die is werkelijk niet om aan te horen. Wat gospel, klassieke scholing en gitaar. De "muziek met omgevingsgeluiden" is een kleine aanfluiting, zeker als je bedenkt wat voor leuke dingen er reeds bestaan in die richting. Melige en lelijke pampammuziek ipv wat creatiever gecomponeerde soundscapes. Al zal dat wel te buitenaards zijn voor het doelpubliek van deze film.
Zakdoekjesfilm die wat mij betreft absoluut niet werkt. Leuk als je het raakt, doet het dan niet dan behoort het tot de grootste kitsch van de laatste 10 jaar.
1.0*
Aurora (2012)
Alternatieve titel: Vanishing Waves
Leuk.
Buozyte verslikt zich wel een beetje want pakt het iets te groots aan voor het budget dat ze had. Het oogt vaak een beetje kaal en droef, ook niet zo modern als het er had moeten uitzien vermoed ik zo. Dat budget is vooral naar een aantal specifieke scenes gegaan schat ik, die er dan wel weer voortreffelijk uitzagen.
De stukken in de realiteit zijn duidelijk het minst en dienen vooral als overbrugging. Toch iets teveel van dat soort momenten, zeker wanneer de film toch al een goeie 2 uur duurt. De "connecties" zijn veel toffer en vormen de hoogtepunten van de film. Elke keer als het begint is het weer wat extra rechtop zitten, elke keer als ze afgelopen zijn verviel de interesse.
Acteurs zijn ook niet echt super maar volstaan ... al is het maar nipt. VIsueel vooral bij momenten overtuigend, de soundtrack doet verder wel gewoon z'n werk. Niet superopvallend, maar ook nergens vervelend.
Buozyte viel me op in ABC's of Death 2 en ook hier toont ze potentieel, maar het komt er niet helemaal uit. Toch best leuk om eens gezien te hebben.
3.0*
Austin Found (2017)
Degelijk.
Begint inderdaad wel aardig, beetje Little Miss Sunshine met vooral een opvallende rol van Cardellini. Maar vanaf het moment dat het duidelijk wordt waar de film heenwil verliest het redelijk snel aan rek. Dit soort filmpjes wel al vaker gezien, deze Austin Found doet weinig om daar wat aan toe te voegen.
Nog wel een leuke rol voor Robinson, al is ook zijn personage redelijk 1-dimensionaal. Op zich weet Raée zich wel te redden met het materiaal. Heel vervelend wordt de film niet, de afwerking is op zich wel netjes en het tempo blijft er ook wel inzitten.
Anderzijds is het te bekend terrein, weet de film zelden te verrassen, zijn de typetjes ofwel iets te braaf, ofwel iets te dik aangezet en is er maar zeer weinig wat zal blijven hangen. Een redelijk einde en een goeie Cardellini en verder heel veel degelijkheid.
2.5*
Austin Powers in Goldmember (2002)
Minste van de drie.
Leek soms alsof je eerder naar een reclame voor MTV zat te kijken, dan naar een volwaardige comedy. Een hoop sterretjes die een cameo voor hun rekening nemen, Beyonce, optreden van Britney en uiteraard de Osbournes die ook nog even hun reeks mochten promoten.
Verder is de humor de derde keer toch ook een beetje het punt van grappig voorbij. In het tweede deel werd alles wat extra opgeblazen, in dit derde deel lijkt Myers het zelf wat moe te zijn en voelt het vooral plichtmatig aan.
Caine is dan nog een leuke toevoeging, Goldmember is echt een vreselijk typetje. Onbegrijpelijk dat hij zo expliciet "Nederlands" gemaakt wordt, maar als karikatuur niks lijkt weg te hebben van een Nederlander. Zelfs het accent lijkt compleet nergens op. Dan vond ik de Belgische achtergrond van Dr Evil nog grappiger.
Nah, begrijpelijk dat een vierde deel er niet kwam. Het was wel een beetje op aan het eind van deze film.
1.5*
Austin Powers: International Man of Mystery (1997)
Aan de flauwe kant.
Had eigenlijk nog nooit wat gezien van Austin Powers, al was ik uiteraard wel bekend met het personage. Eind jaren 90 kon je er ook niet naastkijken, maar de humor sprak me nooit echt aan. Dat bleek achteraf gezien ook redelijk correct te zijn, al was het minder erg dan verwacht.
Myers zelf zweeft de hele tijd tussen irritant en grappig. Vaak is de humor wat te simpel, oogt het iets te goedkoop of is het gewoon wat uitgekauwd. Maar er zijn ook scenes die wat absurder zijn, die iest verrassender uit de hoek komen. Het zijn die momenten die de film kijkbaar maken.
Allicht is het leuker voor mensen die wat met de jaren '60 hebben, of een eenvoudige Bond parodie kunnen smaken, maar beiden zijn zo m'n ding niet. Tempo is gelukkig hoog genoeg en doorheen de misses zitten ook nog wel voldoende geslaagde grappen. Oké genoeg om de vervolgen er ook nog even achteraan te gooien.
2.0*
Austin Powers: The Spy Who Shagged Me (1999)
Iets beter dan deel 1.
Uiteindelijk verandert er niet zoveel. Veel grappen worden nog een keertje overgedaan, maar dan vooral wat langer/flauwer. En da's dan net waar het eerste deel het leukst was. De onzinnige montage waar een resem penis-alternatieven voorbij komen als één van de hoogtepunten, net als de jankende Will Ferrell.
Wat wel nieuw is, is de 90s-moderne humor in de jaren '60. Zo'n 20 jaar later is dat best grappig, want je zit eigenlijk naar een soort van retro-inception te kijken. Nogal wat humor die echt typisch 90s is, ondertussen ook weer retrohip, maar te modern voor de 60s setting.
Het blijft een wat goedkoop ogende film verder, een hoop grappen missen nog steeds doel, maar de formule wordt net iets beter gebracht. Net iets meer onzin, net iets debieler, net iets minder saaiige Bond parodie. Ben nog steeds geen geweldige fan, maar wel leuk voor een keertje.
2.5*
Australia (2008)
Niet mijn Luhrmann.
Het is niet dat ik zijn zwaar overdreven kitscherig melodrama niet kan pruimen. Integendeel, als het zo dik aangezet is als in z'n andere films, en met wat creatieve input uitgewerkt wordt, kan ik er best van genieten.
Die creatieve input lijkt compleet zoek in Australia. Buiten de stieren/ravijn scene is het een best saai gebeuren. Weinig van Luhrmann's typische stijl kunnen herkennen.
Eerste uur valt nog wel mee, de scenes op het bal vond ik al een beetje gerokken. Maar na het bal was is toch verbaasd dat de uren zo snel voorbij waren gevlogen. Mijn fout zo bleek wat de film was amper halverwege.
Zesendertig eindes later was het dan toch eindelijk gedaan. Het gehele tweede deel is een aaneenschakeling van twists, dramatische climaxen en ubersentimentele momenten die zijn gelijke niet kent. De film is wat mij betreft daarom erg slecht gedoseerd. De eerste helft is redelijk gedetailleerd opgebouwd (laten we zeggen 100 paginas in een boek), het tweede deel lijkt meer op een samenvatting van de volgende 700 paginas. Elke wending krijgt ongeveer een inleidingsscene om daarna alweer naar de climax toe te werken.
Gezien het feit dat ik dacht dat de film ondertussen al afgelopen was heb ik mij daar enorm aan zitten ergeren. Het bleef maar duren. King dood, nieuwe vijand intriges, kindje weg, man weg, eiland, oorlogje, man terug, vrouw dood, man op zoek naar kindje, vrouw leeft terug ... en ga zomaar door.
Laatste druppel was de vreselijke humor en dialoog. Wederkerende levensleszinnetjes die enorm melig overkomen en die flauwe herbergier.
Mja, vier stoelen verder zaten ze te snotteren als gek, dus het zal wel werken. Voor mij in ieder geval niet.
1*
Australien Skies (2015)
Njah.
De docu belooft in het begin iets meer inzicht te bieden in de psyche van de ufo-spotter. Althans, dat meende ik toch af te leiden uit de introductie. Jammer genoeg is de invulling daarvan gewoon dat een crew één ufo-gek volgt en veel laat praten. De psychologie mag u zelf verrichten.
Een hoop vage verhalen over lichtbollen die voelen wie openstaat voor ufo-sightings en zich enkel manifesteren aan dat type mensen. Wat paranoia gedoe met mannetjes in nette pakken en blinkende wagens en helicopters en slecht beeldmateriaal waar witte bolletjes bewegen.
UFO-docu 101 dus, al is het toch wel interessant dat de docu zich ditmaal op een persoon richt, eerder dan een collectie van onsamenhangende verhalen. Niet dat het daardoor zinniger wordt, maar je vormt je toch een iets beter beeld van wie met zulke verhalen naar buiten komt. Jammer genoeg is de conclusie niet meteen erg pro-UFO, maar dat verwacht ik ook niet van dit soort filmpjes. Al deden de makers achteraf wel op ze wél overtuigd waren. Verkoopt waarschijnlijk beter.
1.0*
Autohead (2016)
Best leuk ja.
Na jarenlang in de waan te hebben geleefd dat Indische cinema niks meer was dan Bollywood en wat arthouse klassiekers, was er alleen maar een Netflix abonnementje nodig om eindelijk een opening te vinden in één van 's werelds grootste filmlanden.
De link met C'est Arrivé près de chez Vous is inderdaad makkelijk gelegd en qua thematiek/opzet klopt het ook wel. Al heeft deze film geen Poelvoorde en is de zwarte humor bijna volledig afwezig hier. Deepak Sampat is zeker niet slecht in z'n rol, soms ook echt freaky, maar hij is meer moordenaar dan larger than life figuur.
Af en toe zijn de segmenten iets te traag, de inmenging van de cameraploeg voegt hier ook net wat minder toe. 't Is misschien ook niet helemaal eerlijk om deze film met één van België's bekendste cultfilms te vergelijken, maar je kan er uiteindelijk toch moeilijk rond.
Wel een interessante film om eens gezien te hebben. Sfeer wordt aardig opgebouwd, acteerwerk is naar behoren en de film toont weer eens een ander gezicht van de Indische cinema. Alleen daarom eigenlijk al de moeite waard.
3.0*