Asteroid City (2023)

Goeie film over een stadje in de woestijn waar een conventie omtrent astrologie wordt georganiseerd. Vanaf het eerste show is vrijwel direct duidelijk dat je zit te kijken naar een Wes Anderson-film (en dat is positief bedoeld). De hele vormgeving en camerawerk is zorgvuldig uitgewerkt. Inhoudelijk wist het me niet altijd te boeien echter. Een beetje absurdistisch en een cast met louter bekende namen.

Zoals wel vaker bij Wes Anderson liet deze film mij achter met ambivalente gevoelens. In al zijn eenvoud is het visueel een pareltje. Daar staat tegenover dat het absurde verhaal en de kromme dialogen met enige regelmaat buiten hun oevers treden. Dat zal ongetwijfeld de bedoeling zijn, maar mij spreekt dat niet aan. Daarom blijft Moonrise Kingdom (2012) met voorsprong mijn favoriete Anderson.

Idem. Heb het een aantal keer geprobeerd maar het zijn stuk voor stuk verschrikkelijke films...

Door de toneelachtige decors, verfijnde humor en knusse cast kijkt Astroid City lekker weg. Qua verhaal - een tikkeltje pretentieus - valt er echter geen touw aan vast te knopen. Al met al een typische Wes Anderson-film, maar echt inslaan als een asteroïde doet het niet.

3,0 * Ingewikkeld simpel

Asteroid City kent een prachtige setting, met een uniek kleurspectrum.

De cast is ook heel sterk. Toch wist deze Wes Anderson me niet zo te vermaken zoals bijv. The Grand Budapest Hotel, Moonrise Kingdom en Fantastic Mr. Fox.

De humor is heel nihilistisch. De dialogen hebben een hoog nerdgehalte. De personages lijken inwisselbaar. Ze hebben bijna allemaal iets apathisch.

Weinig verhaal vind ik niet zo erg, als het maar leuk en vermakelijk is. Dat is hier maar ten dele het geval. Krappe 2,5*

Hahaa, mooi nerderig filmpje weer van Anderson.

Een prachtige lege huls. Met het verhaal kan ik niets. En door het toneelmatige acteerwerk voegt de sterrencast niks toe.

Met Asteroid City stelt Wes Anderson heel hard teleur. M'n bovenbuurman hier verwoordt het perfect; een prachtige lege huls. Dat is echt wat het is. Esthetisch is het weer tot in de puntjes verzorgd en perfect gemillimeterd in beeld gebracht. De symmetrische shots, de pastelkleuren; op technisch vlak is Anderson feilloos en op een hoog niveau in zijn carrière. Maar het blijft enkel bij die mooie verpakking. Inhoudelijk was dit tien keer niks. Met het verhaal en het verhaal-in-het-verhaal wordt er getracht interessant en intellectueel over te komen, maar dat is het op geen enkel moment. Het is pure pseudo-intellectualiteit die nooit prikkelt of boeit. Maar zeker emotioneel deed deze film niets met mij. Er is geen enkel personage waarmee ik me kon binden, of die iets losmaakte in mij als kijker. Een grote verspilling van een sterrencast wat mij betreft. Wat lopen veel acteurs er hier verloren bij. Zo'n acteur als Bryan Cranston wordt toch volledig verspeeld in zo'n stom rolletje als dit, en hetzelfde geldt voor het merendeel van de rest van de cast. Dit kan je toch niet meer vergelijken met bijvoorbeeld The Royal Tenenbaums, waar elk personage zo distinctief aanvoelt en zijn of haar eigen momentje krijgt. Om personages en gevoel draait het al een tijdje niet meer bij Anderson, maar dat is nergens zo jammerlijk duidelijk als hier.

De occasionele leuke of opvallende scène zit er zeker in. Het moment dat de alien voor het eerst opduikt in dat groene licht, bijvoorbeeld. Maar het is heel karig, en het is vooral een hele lange zit, omdat ik op geen enkel moment emotioneel in de film zat, en Asteroid City ook absoluut op geen enkel ander vlak boeit of interesseert. Anderson mag hierna toch eventjes herevalueren wat mij betreft. 2*.

Goed.

Na het mindere The French Dispatch herpakt Wes Anderson zich wat mij betreft. Terug iets simpeler van narratief en dat is de logische keuze. Zijn films zijn immers al doordrenkt van droge, absurde humor en zoveel visuele opsmuk dat het m.i. geen nood heeft aan teveel zijsprongetjes.

Dus terug een iets meer gestroomlijnde film. Wel typisch Andersong, uiteraard. Visueel echt schitterend. Zó kenmerkend en toch weer verfrissend. Zeg 'Wes Anderson' en iedereen denkt aan 'symmetrie' en 'pastelkleuren', desondanks is het elke keer toch weer een beetje anders of vernieuwend. In Asteroid City laat Anderson z'n acteurs schitteren in fake decors en erg warme kleuren. De contrasten zijn wederom geweldig, de talloze details in allerhande motieven schitterend.

De film duurt verder ook niet zo heel lang. Had ik bij The French Dispatch nog enige moeite om mij door het stroperige einde te wurmen, vliegt nu weer de tijd voorbij. Anderson is intussen allang een genre op zich. Ik kan mij best inbeelden dat mensen dat na een tijd beu worden of dat hij te ver gaat in z'n absurditeit en manier van vertellen, maar eigenlijk kan hij best gewoon doen wat hij wil. Er is geen tweede Anderson dus ik zal maar zoveel mogelijk van deze blijven genieten.

3,5

Ondanks dat ik het erg vermoeiende en vaak in zijn geheel matige films vind, kijk ik steeds toch uit naar een nieuwe Anderson.

Het is al vaak gezegd dat het visuele het meest toonaangevende is in zijn films. Hij kruidt dat dan met die droge humor waardoor zijn films in vele scènes best erg genietbaar zijn. Ik zeg bewust scènes, want in zijn geheel genomen, kom ik er niet meer.

Erg fantasievol en creatief, het verdient erg veel lof. Ook nu weer met die insteek als toneelstuk, erg kleurrijk en sfeervol. Ondanks zijn gekende stijl, toch verfrissend en telkens weer wat anders. Soms wel wat te interessant om interessant te doen. Het is hem vergeven.

De film "Asteroid City" van Wes Anderson is een typische Anderson-film met prachtige beelden, een parade van sterren en een maf verhaal (dat wordt verteld in een toneelstuk van Conrad Earp, gespeeld door Edward Norton, en dat wordt ook in de eerste circa vijf minuten via zwart-wit beelden aangegeven en ook wie er allemaal in meespeelt) welke zich afspeelt in september 1955 in een woestijnstadje.

Oorlogsfotograaf Augie Steenbeck (Jason Schwartzman) strandt met een defecte auto in het kleine woestijnstadje Asteroid City, waar constant de nabijgelegen klanken van kernproeven te horen zijn. Samen met slimme oudste zoon Woodrow (Jake Ryan), en zijn drie jonge zusjes, maken ze kennis met de inwoners, reizigers zoals actrice Midge Campbell (Scarlett Johansson) samen met haar dochter Dinah (Grace Edwards) en de eigenaardige bezoekers van een ruimte-conventie. Dan landt er opeens een (vriendelijke) alien, die de levens van de inwoners, die op dat moment in Asteroid City verblijven, voorgoed zal veranderen.

De film is min of meer een prachtig ingekleurd prentenboek. Over ieder beeld is goed nagedacht en elk detail klopt en Wes Anderson heeft weer een parade van sterren bij elkaar gehaald, die het scherm sieren. Deze keer zien we o.a. Jason Schwartzman, Matt Dillon (als een automonteur), Tom Hanks (als Augie's schoonvader), Liev Schreiber (als de vader van de slimmer Clifford, gespeeld door Aristou Meehan), Steve Carell (als een motelmanager), Scarlett Johansson, Tilda Swinton (als een wetenschapper), Adrien Brody (als een regisseur), Edward Norton (als een legendarische toneelschrijver) en Willem Dafoe (als een een acteerleraar).

Dat alleen al maakt het deze film natuurlijk de moeite waard om naar te kijken en het blijft ook allemaal leuk om naar te kijken en zeker de gedeeltes in het woestijnstadje, die bestaat uit een tankstation met één pomp en een werkplaats, een diner (een lunchroom), een motel met tien huisjes (waarvan één een tent), een ruimte observatorium, een onvoltooid viaduct dat op zes meter hoogte abrupt eindigt, een spoorwegovergang en een inslagkrater van dertig meter diep en breed. In het woestijnstadje zie je ook regelmatig een roadrunner als detail.

Het verhaal kent ook wat romantische (tussen Augie en Midge en tussen Woodrow en Dinah) en onverwachte wendingen, maar het is niet altijd even duidelijk waar het verhaal naartoe wil. En ook lopen er veel verschillende verhaallijnen, die niet allemaal even leuk zijn, en op bepaalde momenten vond ik de films zelfs saai en met name tijdens de zwart-wit gedeeltes (o.a. die met Edward Norton en Adrien Brody). En ondanks dat de film maar 100 minuten duurt, moet je ook flink je best doen om de aandacht erbij te houden. Zoals de film begint (na circa zes minuten), zo eindigt die ook, maar dan andersom (dus Augie Steenbeck vertrekt dan weer met de auto).

De sterrencast is natuurlijk een grote trekpleister en dit keer weten met name Jason Schwartzman (hij is ook het belangrijkste personages die ronddwaalt in het woestijnstadje Asteroid City) en Scarlett Johansson uit te blinken en dat mede door de onverwachte humor die ze vaak subtiel weten te brengen. De meeste humor bevat overigens weinig diepgang en is ook best flauw en het is ook soms onduidelijk of het nu een grap is of niet. Scarlett Johansson is ook een keer helemaal naakt te zien (van voren) tijdens één scène (waarbij ze acteert, een douchescène, voor Augie), maar daarvoor werd natuurlijk een body double gebruikt, omdat haar gezicht dan namelijk niet te zien is. Overigens vond ik Maya Hawke als June (als een lerares) wel een leuke en mooie verschijning.

"Asteroid City" is visueel gezien schitterend om naar te kijken en ook de aanwezigheid van de sterrencast maakt deze film leuk om naar te kijken, maar "Asteroid City" gaat nauwelijks ergens over, het heeft geen begin, midden of einde en eigenlijk ook geen verhaal om te vertellen. Uiteindelijk vormt de film een pleidooi om onze ogen naar boven te richten, naar de kosmos.

Wes Anderson bewijst met Asteroid City dat de door hem geschapen chaotische surrealistische werelden waar hij de kijker in zijn films steeds maar weer inzuigt nog steeds heerlijk intrigerend en heerlijk origineel zijn. In Asteroid City bestaat de surrealistische microkosmos uit een bungalowpark, een diner en een garage midden in de woestijn alwaar een aantal nerds en hun ouders zich verzamelen voor een wetenschapswedstrijd. Een absurdistisch decor waarin uitgesproken excentrieke personages zonder enig fronsen der wenkbrauwen met grote vanzelfsprekendheid hun ding doen. Alsof de surrealistische sferen waarin de film vertoeft de normaalste zaak zijn. Een verrukkelijke ambiance. Een verrukkelijk decor.
In de film komen in kleine rollen en vaak gedurende korte tijd een behoorlijke hoeveelheid bekende namen voorbij. Zo passeren Tilda Swinton, Willem Dafoe en Tom Hanks. Leuk. Uiteraard zijn er daarnaast de vertrouwde gezichten in prominentere rollen. Edward Norton, Adrien Brody en Jason Schwartzman. Een bijzonder leuke rol is er voor Scarlett Johansson die als filmdiva met een briljante dochter een rol komt instuderen. Haar scènes met Jason Schwartzman zijn prachtig droogkomisch.
Een film met een bijzonder begin. Een raamvertelling. In een 4:3 formaat en in zwart-wit beelden vertelt een gastheer de kijker dat Asteroid City niet bestaat maar is bedacht door een toneelschrijver. De repetities voor het stuk staan op het punt van beginnen. Prompt belandt de kijker in de binnenvertelling en ziet een heldere kauwgomkleurige omgeving in de woestijn, waarna het bizarre verhaal een aanvang neemt.
Anderson creëert een bizarre wereld waarin een kunstmatige en toneelmatige sfeer hangt. Heel mooi hoe de interieurs en de buitenruimtes voor dat doel worden ingezet. Behalve het Broadwaytoneel uit de raamvertelling worden midden in de woestijn de bungalows, de diner en de garage geraffineerd kunstzinnig gevangen. Ook mooi hoe de camera heel behendig elke absurde gebeurtenis en situatie die zich voordoet, bespiedt en ontrafelt.
De film is een spel met metaniveaus. Echt en onecht lopen door elkaar. Wanneer een vermeende soldaat een acteur blijkt te zijn die zich slechts voordoet als soldaat, wanneer er demonstratief een opgeplakte snor van iemand wordt afgetrokken en wanneer woorden slechts gereciteerde monologen of dialogen zijn uit een fictief toneelstuk (binnen de fictie van de film), wordt het duidelijk dat realisme en fictie hier op zeer merkwaardige wijze met elkaar verweven zijn.
„You really did it – that actually happened!“, stelt Scarlett Johansson op een bepaald moment verbluft vast alsof zij er al niet meer in geloofde (net als ik overigens) dat het absurde en het surrealistische in de realiteit geen heuse pijnlijke, harde, prettige of tragische consequenties kunnen hebben. Dus wel. Alles kan. Asteroid City schetst een absurde, een surrealistische, een kunstmatige wereld bewoond door excentrieke personages die de meest bizarre dingen doen. Heerlijke film.

Haha. Ik vind het toch wel weer erg leuk. Het is inderdaad simpel, als die gortdroge Anderson humor je niet aanspreekt houdt het snel op. Maar ik hou ervan. Het ziet er allemaal weer heerlijk overdreven gestileerd uit, de topacteurs staan in de rij om een paar minuten erin te mogen spelen (miste alleen Bill Murray!) en er gebeurt van alles, maar het slaat allemaal nergens op. Haha.

Toch is dit de eerste lange film van hem die ik geen 4 sterren (of hoger) geef, daar wordt het wel wat te repeterend voor.

Mja de Wes Anderson films van de laatste jaren zien er nog fantastisch uit en aan de sterrencasts kan het ook niet liggen maar ik vind dit toch wat minder dan de oudere, wat meer conventionele gevallen. Zitten wel een aantal fantastische scenes en dialogen in maar de film weet niet aldoor te boeien.

Leuk.

Maar ook wel een beetje een overdosis Wes Anderson - het is nogal erg ver over the top allemaal, niet alleen in de beelden maar ook in de structuur, de cast - je bent sneller klaar als je vraagt wie er níet meedoet. Meer dan er in een film passen, en voor een behoorlijk aantal is het ook maar goed dat ze nauwelijks ruimte krijgen. Je zou maar zien dat ze eigenlijk nogal beperkte acteurs zijn - ik noem maar even een Cranston, een Hanks, een Dillon, een Carell.

De beelden zijn grotendeels geniaal, al zit het er ook wel strak tegenaan dat het gaat vervelen en de BTS setting is me eigenlijk al teveel - al is dat dan wel weer waar de voor mij beste grap van de hele film plaatsvindt, al is het wellicht te subtiel om over een grap te spreken. Als Adrien Brody en Margot Robbie hun balkondialoog doen, dat moment bedoel ik.

Narratief is het wel grotendeels heel erg slaapverwekkend, teveel been there done that. En dat is ook eigenlijk wel de samenvatting van de hele film, Anderson brengt hiermee niks nieuws maar gooit wat hij al eens eerder en beter gedaan heeft op een grote hoop. Nieuwe fans zal hij hier niet snel mee vinden.

Ja het is een lege huls maar dit keer probeert Anderson gewichtig te doen door een leger aan bollebozen op te voeren in een theaterstuk in een film.

Het ziet er weer fantastisch uit maar de oneindige waterval aan dialoog is soms wat vermoeiend. Daarbij slaat het vaak niet echt ergens over en lijken alle karakters in de film emotioneel incapabel.

Daardoor reageren mensen vaak erg vreemd en krijgt het geheel een beetje ongemakkelijke toon. Is dit de bedoeling van Anderson? Ik krijg het idee dat hij alleen bezig is met zn kleurtjes en zn splitscreens en riders enzo en dat de acteurs gewoon zelf hun dialogen met elkaar hebben mogen schrijven. Hoe goed Anderson ook is als cinematograaf, zo matig is hij met het regisseren van zijn acteurs. Waar is Bill Murray eigenlijk? Naja

Zon sterrencast en niemand haalt zn niveau vooral Tom Hanks staat hier op de autopiloot zn tekst op te lepelen. Naja al met al word ik er niet heel warm van er moet echt ff iets meer karakter en verhaal in de volgende film want dit valt echt tegen de laatste paar rolprenten van zijn hand.

Visueel is het een genot om naar te kijken. Maar daar blijft het dan ook bij.

Toneelachtige decors in deze onzinfilm.

Zoals wel vaker bij Wes Anderson blijf ik na de film achter met één gedachte...waar heb ik nou eigenlijk naar zitten kijken?

Het existentiële via het absurde: Wes Anderson karakteriseert de mens vanuit een hilarisch rariteitenkabinet, cinematografisch speels en erg knap neergezet, op unieke wijze het filmmedium brechtiaans benaderend als toneel, waarbij hij uitnodigt voorbij de vormtaal te kijken, naar de abstracties voorbij het anekdotische exemplaar.

Klinkt dat zwaar op de hand? Nou, dan doet het ‘Asteroid City’ oneer aan, want bovenal wil deze film licht en stoeierig zijn, zij het dat Anderson net vanuit die dartele, geanimeerde optiek een wezenlijk portret maakt van wat het betekent om mens te zijn.

Klinkt dat wederom zwaar op de hand? Dan alleen omdat Andersons films echt ergens over gaan, hoezeer hun kolderieke insteek dat ook lijkt tegen te spreken!

Afijn, om dan maar een open deur in te trappen: genieten, van begin tot eind.

3,5*

Het is astronomie en geen astrologie (da's de kwakzalverij met weegschalen en vissen)

Zo zeg, daar is Wes Anderson mij eens heel hard kwijtgeraakt. Wat een oninteressante onzin, en dat terwijl ik enorm zin had in een Wes Anderson in de space age periode… dit ging echt nergens over. Alleen mooie plaatjes, schitterend zelfs.

Regisseur Wes Anderson blijft een vakman binnen zijn industrie en daardoor is ook Asteroid City weer een uiterst verzorgde en gedetailleerde film. Dit keer alleen met een wat minder ambitieuze inhoud en meer focus op de mafheid van de desbetreffende wereld. De sciencefictionelementen worden vooral ingezet als ondersteuning van de komedie, die dankzij de goed presterende cast best effectief voor de dag komt. Echter is het allemaal ook wat aan de droge kant, waardoor de tweede helft eigenlijk een beetje stilvalt. Anderson heeft zijn films in het verleden beter afgeleverd en deze film voelt daardoor eigenlijk te bekend en veilig aan, maar het ziet er allemaal wederom prachtig en creatief uit.

Een van de weinige keren dat Anderson echt daadwerkelijk uit de bocht vliegt, iets dat toch altijd wel op de loer ligt in zijn films. Erg rommelig, maar toch ook nog steeds bij vlagen grappig en sympathiek.