Oppenheimer (2023)

Bij een biopic krijg je veel het commentaar te lezen dat men de betrokken persoon ietwat heeft verheerlijkt om dicht bij de klassieke ‘nobele held’ te staan. Hier is dit minder. Misschien omdat de persoon van Oppenheimer minder gekend is en daardoor commerciëler gerechtvaardigd was om hem meer menselijker (en dus met fouten) te schetsen. Nochtans blijkt dat Oppenheimer meer controversiëler was in realiteit dan de film laat vermoeden. Een verwoed rokkenjager (en dus meer vrouwen dan de film laat zien) en een man die heel goed wist wat de atoombom kan aanrichten. Zodat hij dus meer een politicus dan een wetenschapper was. Een man die voor het publiek een onwetendheid liet uitschijnen maar achter de schermen wel degelijk wist waaraan hij werkte en wat men er van plan mee was (nl bombarderen van Hiroshima en Nagasaki met dus honderd duizenden doden tot gevolg). De film van Nolan laat de deur van dit laatste wel open. Oppenheimer was intelligent maar had ook tekortkomingen als wetenschapper. Doch zijn charisma om het uit te leggen, om de juiste mensen te kiezen voor zijn team maakten van hem en zijn project een succes. Maar de film van Nolan is heel gewiekst in het tonen van Oppenheimer als een martelaar. Daardoor heeft het scenario het personage van Strauss nodig (die blijkbaar weinig van betekenis speelde in het echt) als Nemesis waardoor Oppenheimer moet vechten voor rechtvaardigheid. Het feit dat Oppenheimer koppig bleef vasthouden om zich in die commissie te verdedigen ondanks dat het een uitgemaakte zaak was (in de film ook vernoemd door oa zijn vrouw) zou dan ook te maken hebben met het feit dat Oppenheimer heel goed wist dat zijn uitsluiting een goede zaak zou zijn voor de publieke opinie. Dat hij niet wou meespelen met de slechten die de bom gooiden. In deze Oppenheimer is hij een slachtoffer maar blijkbaar was de persoon Oppenheimer vooral een opportunist.

tering wat een zit zeg poh…

maar al met al . top acteurs , een goed verhaal ( wel traag) met een mooie en goed uitgebreide geschiedenisles over de atoombom.

ondanks de trage filmduur, bleef ik toch nieuwsgierig. toch ondanks het enorm trage gehalte wat het mij moeilijk maakte om de film af te kijken net geen 4 voor mij , dus een 3.5.

ik zou bijvoorbeeld deze film nooit nog een keer bekijken, vanwege de enorm trage en lange zit .

Wat een vreselijke saaie film. En ook die regieblunder ket de trap is echt vreselijk. Ik vind Nolan best goed maar hier gaat hij toch echt de mist in.

Over-gedramatiseerd zonder overtuigende samenhang tussen de personages en te weinig aandacht voor de atoombom zelf en diepgang in het privé leven van Oppenheimer. Ondanks de te lange speelduur lijken vooral de wetenschappers geen band met elkaar op te bouwen terwijl die er in echt wel geweest zal zijn. Dat krijgen we wel te zien als feit maar het gevoel erbij ontbreekt totaal. De film zal vast knap in elkaar gestoken zijn met mooie beelden maar het kon mij niet overtuigen omdat het een zielloos geval is, vooral door te veel Amerikanen die zichzelf te belangrijk vinden via te veel woorden.

Het enige lichtpunt was een relativerende Einstein (pun intended).

Na 35 minuten dreigde ik al af te haken bij het bekende nerveuze knip en plakwerk van Nolan. Een stroom van zwetende en gespannen personages, die niet boeien of blijven hangen. Namedropping. Het oogt allemaal urgent maar uiteindelijk blijft er geen boeiende film over terwijl het onderwerp zich daar wel voor leent.

Daarin ligt de reden verscholen dat ik de film bij herziening beter vond. De personages, hun rol en relevantie zijn dan wel vanaf het befin duidelijk waardoor de film aan kracht wint. Het nerveuze plak en knipwerk, valt dan veel beter op z’n plek.

Veel (echt goede) films laten zich niet de eerste kijkbeurt goed duiden. Sterker nog, ik geef daar steeds meer de voorkeur aan.

Lange zit met weinig amusementswaarde, voor mij althans. Het stuk geschiedenis is wel interessant, maar ik denk dat je dit beter in een boek kan vangen dan in een film van 3 uur.

Sinds Tenet ontwijk ik Nolan in de bioscoop, en dat was ook weer een terechte keuze hier. Oppenheimer probeert met een drukke montage en nauwelijks relevante flash-forwards te verhullen dat het gewoon een biopic is. Eén waarin Nolan probeert overcompleet te zijn, allerlei bijfiguren hun rolletje te laten spelen, wat resulteert in een chaotisch en zwak geheel. Niks komt echt uit de verf: het persoonlijke leven niet, de morele overwegingen niet, en ook de intriges niet. Hoe Albert Einstein er een paar keer met de haren wordt bijgesleept, zegt ook veel over de film, en het gebrek aan focus. Teveel hooi, te weinig vork.

Wat een VERSCHRIKKELIJKE slechte film. Elke keer uitgesteld, vanwege de lange speelduur. Ik hou (vaak) niet van films die te lang duren.

Dat je zo'n interessant onderwerp zo saai over kunt brengen op film is natuurlijk wel een kunst. We hebben 3 uur lang liggen zuchten en steunen en maar hopen dat uiteindelijk de magie ging ontstaan. Nogmaals opgezocht of het toch echt wel klopte dat deze films zoveel Oscars heeft gewonnen??????

Echt onbegrijpelijk. Enige pluspunt in deze film was Robert Downey Jr. Daar is mijn 1 ster voor bedoeld!

Kyoto is van de lijst, want ben ik met mijn vrouw geweest. Zo simpel kan het zijn om een strategisch doel te kiezen 🫣… nog steeds benieuwd of een atmosferische ontbranding echt mogelijk is. Film is interessant maar doordat de film teveel kruipt verlies je focus. Zware zit.

Iets overrated. Duurde vrij lang allemaal en uiteindelijk werd het dus vrij saai.

Meevaller. Van wat ik zag vind ik Nolan een nogal overschat figuur, maar dit was best boeiend. Wel heel ouderwets eigenlijk. Zeker de eerste twee uur was het soms haast David Lean ofzo. Cinema zoals je zelden meer ziet. Een grote film over een thema dat tegenwoordig niet echt als een blockbusterthema wordt gezien. Een historische film over de ontwikkeling van de atoombom. De film is zeker in de eerste twee uur vrij bombastisch. Het derde uur, over de poging Oppenheimer onderuit te halen was boeiend. Degelijke film die de boel niet per se zwart witter maakt. Dat je daar nog een megafilm van kan maken is ergens best hoopvol. Al moet het wel iemand met de macht van Nolan zijn om zoiets voor elkaar te krijgen.

Misschien wel de meest besproken film van 2023 en ik had hem nog niet gezien. Christopher Nolan behoorde in het verleden tot één van mijn favoriete regisseurs, maar heeft me eigenlijk bij de laatste films die ik van hem gezien heb vooral teleurgesteld. Toch met fris optimisme begonnen aan deze Oppenheimer, vanwege de enorm lovende kritieken en het feit dat het verhaal me best aansprak.

Helaas viel de film me toch weer tegen. Het eerste anderhalf uur is mijns inziens tergend moeilijk door te komen, met name omdat de film daar erg rommelig overkomt. Zoals al meermaals is aangehaald is er sprake van onnodig veel gezwets, veel introducties en een gebrek aan duidelijke focus, want de film wil een hele hoop tegelijkertijd laten zien. Daar zou ik graag nog aan willen toevoegen dat het bij vlagen niet te harden druk is. Dialogen en scènes volgen elkaar soms zo snel op dat nauwelijks geregistreerd kan worden wat er nou precies gezegd is. Ondanks dat het al allemaal vrij lang duurt, bekroop me alsnog heel erg het gevoel dat men haast had. De rode draad is zeker te volgen, maar van de vele details (die men kennelijk zo graag wil aanstippen) gaat een hele hoop verloren en dat vind ik een tekortkoming. Ik heb tijdens de eerste helft geregeld mijn best moeten doen om wakker te blijven.

Pas vanaf de boeiende Trinity test scène, ongeveer halverwege, wordt het beter. Eén van mijn favoriete scènes is die waar Oppenheimer de speech geeft, maar tegelijkertijd last krijgt van een knagend geweten. Mooi gedaan! Ook het nog resterende stuk dat daarna komt, wederom hoofdzakelijk bestaande uit een hoop dialogen, vond ik beter te behappen. Er lijkt eindelijk sprake van wat meer urgentie in het proces omtrent Oppenheimer en doordat er enkele ontwikkelingen plaatsvinden hierbinnen kon ik mij wat gemakkelijker laten meevoeren. De cast doet het verder prima. Een beetje onnodig dat er zo veel bekende koppen moeten opduiken, maar ik vond het niet gelijk storend. De enige die ik echt vond stralen is Cillian Murphy en dat is natuurlijk maar goed ook. Hij speelde erg prettig en is er grotendeels voor verantwoordelijk dat ik nog bij de les bleef tijdens de eerste 90 minuten. De film is over het algemeen mooi geschoten, dus in dat opzicht laat Nolan zich wel weer van zijn beste kant zien.

Ik had graag geschreven dat ik dat ik me had aangesloten bij de enthousiaste meute, maar Oppenheimer was het voor mij helaas weer net niet. Sterker nog, als de tweede helft me niet meer had weten te pakken, had ik waarschijnlijk nog een ster lager gezeten in mijn beoordeling. Er zijn best wel wat zaken die ik goed en interessant vond, maar uiteindelijk is 'rommelig' toch het woord dat te zeer bij mij opkomt als ik eraan terugdenk. Fijn om deze hit eindelijk eens gezien te hebben, maar wat mij betreft volstaat één keer ook wel.

3*

Voor de 2 keer gezien en de 4 sterren blijven keurig staan.

Wie gefascineerd is door geschiedenis, wetenschap of ethische vraagstukken zal Oppenheimer waarschijnlijk goed vinden. Maar als dat thema je minder aanspreekt, kan het tempo en de vele gesprekken wat te veel van het goede zijn. Ik vond elke minuut interessant (uiteraard door het onderwerp zelf) maar ook mede door de hoge tempo en doordat het boeiend wordt verteld. Het is behoorlijk knap hoe Nolan een zwaar en complex onderwerp zo toegankelijk en meeslepend weet te vertellen. Iets wat maar weinig regisseurs zouden lukken. Dat maakt hem tot een van de beste regisseurs van dit moment. Nog niet gesproken te hebben over de sfeercreatie en de visuele pracht van de film. Vooral de Imax-scenes zijn een lust voor het oog.

De volgende scene licht ik kort toe: uiteraard de Trinity-testscene. Wat is deze adembenemend mooi, een technisch en emotioneel hoogtepunt dat je volledig meesleept. Klinkt gek, maar ik werd zo meegesleept in deze scene al zat ik er zelf bij. Het aftellen, de spanning en dan ineens de de kalmte en stilte.. indrukwekkend.

De acteerprestaties zijn top. Iedereen verdient een dikke compliment, maar Downey Jr. een staande ovatie als je het mij vraagt. Last but not least: het camerawerk van Hoyte van Hoytema. Uitstekend verzorgd. De belichting, de close-ups zijn vooral erg goed gedaan, om zo de worsteling van Oppenheimer goed in beeld te brengen. Daarnaast maakte hij gebruik van speciaal ontwikkelde imax-camera’s en de zwart-wit scenes zijn voor het eerst met deze camera gefilmd!

Critici vallen over het feit dat er geen aandacht wordt besteed aan de slachtoffers. In die zin klopt dat wel, maar het draait om Oppenheimer en daarna over zijn nasleep na het project (leven) na het einde van WO2 en natuurlijk de rechtszitting. Oppenheimer is een meeslepende film een zeker een (cinematografisch) meesterwerkje.