Oppenheimer (2023)

De film was wat te lang, maar hoe kun je nou de ontwikkeling van de atoombom saai vinden? Hoogstens dat je fouten ontdekt maar ik ken Nolan, die maakt weinig fouten. Durf er vanuit te gaan dat 95 procent is gegaan zoals het is gegaan.

Het kan je ding niet zijn, maar als ik mensen hier 1,5 ster zie geven dan denk ik wel, tsja. Dan ben je zelden tevreden vermoedelijk.

Wat een onzin snor in het toplijsten topic m'n top- en floplijstje maar ff op, en struinen door m'n log. Bespaart je het sneren

Ik vond het gewoon echt typisch platte Hollywood-effectbejagbagger!

Waar zit dan het effectbejag volgens jou? Als je enkel effect wil hebben , kun je verhaal dit toch veel beter in 1,5 uur vertellen en eindigen met de bom?

Om er een deels zwartfilm van 3 uur van te maken en eindeloos heen en weer te snijden tussen verschillende verhoren en andere situaties, kies je toch niet voor effectbejag.

Het is wat dat betreft knap en verrassend dat het veel mensen toch weet te boeien.

Bij platte Holywoodfilms denk ik toch echt eerder aan het werk van Emmerich, Bay of Marvel. Ben echt benieuwd hoe jij dat dan ziet.

Als Oppenheimer iets niet is, is het goed effectbejag. Echt, hoe kom je erbij. Ze tonen niet eens de verwoesting van Hiroshima, wat mensen denk ik wel hadden verwacht.

Het is gewoon een lange, redelijk complexe film over het proces achter de ontwikkeling van dé bom. Het thema kan je ding niet zijn, maar de kwaliteit en vakmanschap knallen van deze film af.

OK, het namaakbommetje van Richardus gaat er wel wat over, maar voor mij en vele anderen is de complexiteit toch wel een grote drempel in Oppenheimer. Nolan legt de lat hoog met zware dialogen over kwantumfysica en een overkill aan politieke, militaire en wetenschappelijke figuren waarvan ik van de meesten nog nooit had gehoord. Daarmee loop je een interessante doelgroep mis die er wat van had kunnen opsteken. Nu lijkt dit een film voor geeks met een enorme voorkennis. Nee er is terechte kritiek genoeg voor deze film : aanslepend, complex, hoogdrempelig, soms wat speculatief...

Ben van mening dat elke documentaire over dit onderwerp altijd beter zal zijn dat Oppenheimer by Nolan.

Als je dat vindt, krijg ik het idee dat je films vooral op de inhoud beoordeeld en niet op de vorm. Ik beoordeel films vooral op dat laatste. Nolan heeft een machtig audiovisueel spektakel gecreerd. Daar kan geen documantairemaker aan tippen.

Ik had geen enkele voorkennis en kende ook enkel Einstein en Bohr, laat staan dat ik iets van kwantum physics begrijp, maar als je een beetje oplet is het best te volgen. Maar goed, het is vooral de vorm die indruk maakt op mij.

En bij herziening valt alles beter op z’n plek en zie je pas goed hoe mooi het geconstrueerd is. Echt het tegenovergestelde van Hollywoodachtig effect bejag.

Niet noodzakelijk alle films, maar bij een historische biopic vind ik de inhoud inderdaad belangrijker en ga mij eerder vanuit die hoek een mening vormen.

Waar heb je het over met "audiovisueel spektakel" terwijl je dan verder beweert dat het het tegengestelde is van Hollywoodiaans effectbejag? Spreek je jezelf niet tegen nu?

Ik spreek mezelf niet tegen, want ik doel met het spektakel vooral op de artistieke kant van de audiovisuele hoogstandjes. De montage, de verschillende beeldformaten, de keuze voor kleur of zwartwit, de kosmische visuals die Oppenheimers gedachtenwereld visualiseren. Ondanks dat het een praatfilm is, gebeurt er een hoop op visueel gebied en de audio en muziek zijn minstens zo aanwezig en indrukwekkend. Hetzelfde kan gezegd worden over het acteer geweld.

Nolan heeft ook erg veel zorg besteed aan de 4K uitgave. Is er naa ceigen zeggen maanden mee bezig geweest om de film te optimaliseren voor thuisgeberuik. Ziet er echt fenominaal uit.

Ik begin zo langzamerhand wel een rode draad te zien in de films van Nolan. Ze zijn bijna allemaal vrij klinisch, analytisch. Deze regisseur is niet in staat om op het witte doek emoties overtuigend over te brengen.

Zo ook in deze film.

Er is geen moment dat je wordt meesleept en emoties van karakters diep meevoelt. De dialogen zijn onnatuurlijk en zwak qua timing. Op een aantal momenten volgen de gesproken zinnen over en weer elkaar zo snel op dat soms je bijna denkt "Dit karakter antwoordt op een vraag die nog niet eens is gesteld of door de ontvanger is verwerkt." En dat allemaal om de vaart erin te houden in een in andere opzichten trage film van 3(!) uur.

Het eerste uur viel me op hoe aanhoudend de achtergrondmuziek is. Nu eens een keer niet van de bombastische Hans Zimmer, maar toch minstens zo irritant omdat het lijkt alsof de regisseur het nodig vond om elk beeld met achtergondmuzak op te vullen. Hoe sterk is het om gewoon eens nauwelijks of geen muzikale aankleding te gebruiken? Misschien een leuke uitdaging en vernieuwing voor Nolan om zichzelf eens op te leggen.

Nolan had er verstandiger aan gedaan om meer in te zoomen op één aspect van dit verhaal (bv meer de gewetenswroeging van Oppenheimer als thema te nemen) en dat uit te diepen dan proberen een vollediger biopic te maken, gelardeerd met allerhande gesimplificeerde kwantumfysica-clichés die tamelijk knullig zijn verwoord en in beeld gebracht.

Een climax, de eerste kernproef, is matig in beeld gebracht. De keuze om nauwelijks geluid van de explosie te laten horen, kan ik nog wel billiken, maar de beelden overtuigen nergens. Het hoeft niet met enorm veel visueel geweld, maar misschien juist wat details die erin hakken. De opzwepende muziek doet nog iets, maar maakt de beelden erna juist nog lulliger.

De film is enorm bewierrookt, maar ik zie daar weinig reden toe. Het is onderhoudend, maar ook niet veel meer dan dat. Niets bijzonders.

Vanaf 21 maart te zien op Skyshowtime

De film is ook naar mijn mening teveel bewierrookt. De vorm is echter wel buitenklasse: De montage, de verschillende beeldformaten, de keuze voor kleur of zwartwit, de kosmische visuals die Oppenheimers gedachtenwereld visualiseren.

Hoge verwachtingen en na de uitreiking van de oscars dan toch gekeken. Lang, saai en onsamenhangend. Een praatfilm. Acteerprestaties niet overtuigend. Dramatisch in beeld gebracht om wat te overdonderen, maar werkte niet bij mij. Begrijp de hype niet. Elk zijn meug.

Kijkt makkelijk weg, mooi gestileerd, wel leuk en aardig genoeg om te blijven boeien maar ik mis echte diepgang of spanning. Geen moment zat ik emotioneel in het verhaal en na afloop vroeg ik mij af waar ik nou 3 uur naar heb zitten kijken, wat nou eigenlijk het verhaal is dat ze wilden vertellen hiermee.

Beetje ontluisterend dat de vader van de bom helemaal de bom niet heeft uitgevonden maar leiding gaf aan een team van wetenschappers die dat samen wel hebben gedaan. Alles is politiek en propaganda, ook toen al, en dat is dan wel weer grappig dat dat op het einde de grootste boodschap is van de film.

Ik wist dat die man van Peaky Blinders de hoofdrol speelde en dat viel mij reuze mee, in Peaky leek hij een one trick pony maar als je het niet weet zou je zomaar de link niet kunnen leggen. Ik las net pas dat het Matt Damon was, kwam mij wel bekend voor maar linkte hem ook niet naar eerdere rollen, dus goed gedaan.

Al met geen film die ik nog eens zou gaan kijken en die ik waarschijnlijk over een maand al weer vergeten ben.

Oh ja, ik las hier ook al wat slechtere reviews, ik denk wel dat leeftijd en interesse sterk meespelen. Deze film had mij echt 0,0 kunnen boeien toen ik onder de 30 was denk ik.

Oppenheimer na acht maanden in Japanse bioscopen: 'Voelde afkeer voor de film' - nos.nl

Knappe film, in die zin dat het minstens 2,5 uur goed weet te boeien. Er heerst toch een mooie sfeer waardoor je een soort onderhuids spanning voelt zodat je geboeid blijft kijken. minpuntje is wat mij betreft toch het laatste halfuur. Het hoort natuurlijk bij het verhaal Oppenheimer, maar voelde als overbodig. Uiteindelijk dikke voldoende. 3,5*.

Film is overladen met Oscars en letterlijk de hemel in geprezen. Ik ben minder enthousiast. Christopher Nolan heeft een eigen, nogal weerbarstige stijl en daar moet je van houden. Al die erin gemonteerde beelden van ontploffingen hoeven voor mij niet zo. En wat het camarawerk van Hoyte van Hoytema er nou aan toevoegt is me ook niet echt opgevallen. Tot zover de vorm.

Het verhaal van Oppenheimer als 'de vader van de atoombom tegen-wil-en-dank' en de race tegen de klok met de Duitsers en de Russen om als eerste over een atoombom te kunnen beschikken, kende ik al wel. Dat is vaker verteld. Zwak punt van deze film is dat het nergens focust en de thema's als ware het neutronen voortdurend heen en weer vliegen. Want waar kijken we allemaal naar? Naar het het gekonkel en de elkaar tegenwerkende natuurkundigen uit alle delen van de wereld. Allemaal met hun grote ego's. Op het ene moment gaat het weer over de kwantummechanica (zonder dat we horen wat dat nou precies is). Vervolgens gaat het over het liefdesleven van Oppenheimer en zijn amoureuze relaties.

Een groot deel van de film wordt besteed aan Oppenheimers competentiestrijd met het leger en de politiek en gaat over de verdenkingen dat hij een Russische spion zou zijn en over zijn connecties met de communistische partij en de Russen. Hoorzitting na hoorzitting, verhoor na verhoor, zowel voor als na de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. Met hun communistenjacht was Amerika in de jaren vijftig al net zo'n verknipt land als dat het nu is. Zijn we er dan? Nee. Dan is er nog de vete van Oppenheimer met Lewis Strauss, directeur van het atoomgenootschap (of zoiets) in de VS, die breed uitgemeten wordt, en waar ik weinig van snapte.

O ja, er moest ook nog een atoombom wordt gemaakt. Hoe zeggen ze dat zo mooi? Less is more. Ik vond drie uur zonder rustpunt om adem te halen een lange zit. Maar wie was Oppenheimer nou eigenlijk als mens? Daar komen we niet achter. Het enige dat deze overladen film niet vertelt.

Klein beetje overrated, maar wel een degelijke film. Naar mijn gevoel misschien iets te veel verteld vanuit een bepaald perspectief en een te grote rol voor het volledige proces dat centraal staat in de film of het hulpmiddel is waarmee Nolan de film tracht te vertellen. De film heeft zijn momenten, maar voelt wat lang aan en is moeilijk te behappen. Ondanks dat ik in tegenstelling tot bepaalde andere films wel thuis ben binnen bepaalde materie die aan bod komt hier, toch zeker het meer politieke gedeelte. Wel goed gebruik van geluid om spanning mee op te bouwen en de visuals van de bommen zijn ook uiterst goed. Lijkt mij ook zover ik kan oordelen erg waarheidsgetrouw, maar het is wel een lastige zit. Al bij al dan nog wel het juiste moment gekozen om deze te bekijken, maar ik denk niet dat Nolan ooit mijn favoriete regisseur zal worden helaas.

Redelijk.

Gezinsuitbreiding afgelopen zomer trok een streep door mijn plannen om Oppenheimer in de bioscoop te kijken. Nu geef ik sowieso de voorkeur om elke film op groot scherm te zien, maar ik heb toch niet het idee dat een eventueel bioscoopbezoek mijn beoordeling positiever had doen uitdraaien.

Sinds Tenet ben ik Christopher Nolan beu als regisseur, maar zijn carrière is dusdanig geslaagd dat hij bij elke nieuwe film die hij ooit gaat maken een gigantisch budget krijgt én dat liever niet uitgeeft aan CGI. Daar alleen al voor ben ik benieuwd naar hem.

Maar Nolan is ook steevast knip - en plakwerk in de tijdlijn van z'n film. Onnodige interessantdoenerij. Ook voor Oppenheimer werkt het voor geen meter. De talloze personages blijven sowieso al amper hangen en al zeker niet als er zo vaak in de tijd gesprongen wordt. Kansloos is het, om met ook maar één personage mee te leven.

Dat maakt het bij momenten een apathische kijkervaring. Het onderwerp spreekt me ook niet geweldig aan en de fixatie op het leven van de figuur Oppenheimer ook niet. Van zijn affaire tot de vermeende banden met het communisme: het zal wel.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de drie uur wel snel om waren. Nolan doet dus zeker dingen goed. Visueel is het een beetje stoffig en wat te voor de hand liggend, het zwart-wit doet het 'm ook niet. Maar niet alles is dus slecht en het is zeer zeker een stapje vooruit na Tenet. Ik hoop wel nog altijd dat Nolan zichzelf wat minder belangrijk wil vinden en misschien zit er dan nog eens een meesterwerk in.

3

Waarom hebben ze die versie dan niet uitgebracht?

Dat Nolan geen kei is in het vertellen van een verhaal en personages zelden tot leven krijgt, mag bekend zijn. Wat dat betreft voldeed Oppenheimer volledig aan de verwachtingen. Pijnlijk is het wel dat je in 3u tijd de hoofdrolspeler zo vlak kunt houden, nota bene in een film die de naam draagt van je hoofdpersoon. Tuurlijk Nolan poogt wat ambiguiteit aan te brengen maar ook daarin slaagt hij amper, de lagen blijven betrekkelijk oppervlakkig.

Dat in combinatie met een regisseur die weer veel te veel in een film wil stoppen, alles is -zeker in de eerste helft- waanzinnig rommelig verteld. En dan de compleet over de top soundtrack en audiovisuele explosies de hele godbetert 3u lang… het houdt gewoon maar niet op… elke nuance en sfeer ontbreekt er door. De enige keer dat het wel goed werkte was die stilte tijdens zijn speech

Verder veel bekende acteurs die weinig laten zien. Nolan is ook zelden een scteursregisseur gebleken. Damon doet ook echt maar wat en ziet er vooral heel lullig uit.

Nee schromelijk overschat als je het mij vraagt.

Lange zit, en te hoge verwachtingen.

2.5 **

Enkele prachtige passages zoals de kernproef en het besef achteraf welk monster men heeft gecreëerd , waarbij de act van Cillian Murphy werkelijk verbluffend is.

Ook het cynische van de president en het slot van de film maken wel indruk en laten als besluit voor de toekomst geen twijfels bestaan, maar daarnaast is de film toch wel erg lang en flirt bij momenten met saaiheid.

Heeft ongetwijfeld veel inzet en geld gekost, als topfilm zal ik "Oppenheimer" echter niet blijven herinneren.

Ben eraan begonnen met de mindset van 'deze moet ik eigenlijk wel zien'. Moeten dus, niet per se willen. Niet de beste instelling en als je dat thuis doet, dan bekruipt je al gauw de verleiding om bepaalde dingetjes te checken… niet goed. Leve de bioscoop, maar die heb ik toen dus 'gemist'.
Dezefragmentarisch vertelde film is gelukkig nergens ingewikkeld. Gaandeweg gaat het sneller en sneller. Het zwaartepunt of de as ligt ook niet bij de 'bom', maar bij de onderzoekscommissie in een achterafkamertje, waarbij Oppenheimer altijd even onbewogen, emotieloos lijkt te blijven. maar één keertje kunnen we hem van emoties verdenken, da's wanneer zijn eerste grote liefde zelfmoord pleegt. (de smartphone opzij gelegd en 's anderendaags gecheckt en dit lijkt toch allemaal redelijk waarheidsgetrouw te zijn. Met uitzondering dan van de assistent van Strauss waarvan gesuggereerd wordt deze hem laat struikelen. En ook dat Oppenheimer wel degelijk sommige vrienden verraad', wordt wel heel welwillend in context geplaatst, maar bon, dat mag uiteraard).
Niet ingewikkeld, maar wel een beetje irritant: met muziek die vaak té aanwezig is en die heel de tijd in je strot wil rammen dat DIT EEN HEEEEEL BELANGRIJKE FILM IS OVER GROOTSE THEMA'S. De film wil episch zijn en dat ligt er voor mij wat te dik bovenop.
Echter… na een tijdje kwam ik er dus wel in en hoe langer de film duurde, hoe sneller hij vooruit leek te gaan. In het tweede deel werk ik wél in de film gezogen en kon ik 'm zeker pruimen. Maar tussen 'pruimen' en van je sokken geblazen worden door een meesterwerk liggen natuurlijk grote bommenkraters van verschil.

Volgend jaar is er al net zoveel tijd verstreken tussen nu en het gooien van 'de atoombom', als er verstreken was tussen het gooien van 'de atoombom' en het einde van de Amerikaanse Burgeroorlog.

De ontwikkelingen gaan steeds langzamer, in plaats van steeds sneller.

Nou, eindelijk maar eens gezien. Een drukke baan en druk gezinsleven combineren met een film van drie uur: je moet hier echt even tijd voor maken. En niet te laat op de avond, want dan kak je in. Dus afwas erin, kinderen naar bed en hop, op de bank. Daar gingen we.

En alles is natuurlijk wel gezegd over deze film. Visueel prachtig, een geweldige Cillian Murphy, hele mooie makeup om hem ouder dan wel jonger te maken en - los van enkele forse tekortkomingen - een goed script. Direct is duidelijk dat dit geen popcornflick is. Opletten zul je, opletten moet je. Direct al heb je door dat vorm belangrijker is dan functie: het samenhangend, begrijpelijk en diepgaand vertellen over de hoofdpersoon in de biopic is ondergeschikt aan het etaleren van de kunstzinnigheid van Nolan.

Het is even wennen. Pas halverwege kom je lekker in verschillende tijdlijnen en snap je de samenhang beter.

Toch ontbreekt het wel degelijk aan een paar dingen. De ontluikende relatie met zijn vrouw en de affaire met Jean zijn echt heel erg slecht uitgewerkt. Waarom die affaire met Jean? En waarom tilde zij zo (ultiem) zwaar aan dit alles? Ik kon me nergens in inleven.

Ook is me niet duidelijk waar Oppenheimer aan werkte. Deed hij algemeen onderzoek en stuitte hij per toeval op de mogelijkheid een bom te bouwen? Of wilde hij altijd al een bom bouwen - maar waarom? Was het werkelijk alleen maar om de nazi's te snel af te zijn, of was er meer?

Voor een film van drie uur is het echt vreemd dat dit zo oppervlakkig blijft.

4 sterren

Helemaal eens met je kritiek. En dan toch een dikke acht Captain Pervert?

Ja het is wel kwaliteit, en de drie uur vlogen om. Sommige artsy fartsy keuzes pakken heel pakkend en origineel uit (de hallucinante toespraak, met name het geluid, is een goed voorbeeld). Oh, en: kritiek rolt bij mij nou eenmaal makkelijker uit de pen dan lauwerkransen.

Ja, sorry, dat is dus gewoon een verwerpelijke ziekte. Ze kunnen het niet laten! Een tic, je zuiverste Tourette; Ik had het onlangs bij C'era una Volta il West, dan weet je toch wel naar welke film je gaat zien. Die 'kinderen' liepen trouwens tegen de veertig. Twee wijven (sorry, bij dit gedrag heb ik er geen ander woord voor) die dat berichtje absoluut niet ongelezen kunnen laten en het nog moeten beantwoorden ook. Héél droevig.