Poor Things (2023)

Terwijl ik de film al een hele tijd in bezit had heb ik er vanavond pas naar gekeken. Ik had namelijk nogal moeite om door het begin te komen. Maar ondanks dat heb ik de film dan toch gezien en het is, zeker visueel, echt een prachtige film. Het verhaal wordt op een gegeven moment toch best wel aardig om te volgen. Wat ik in het begin bijna niet voor kon stellen. Maar achteraf ben ik toch blij dat ik Poor Things eindelijk gezien heb. Een goed spelende Emma Stone en een leuke rol van Mark Ruffalo. De decors zagen er echt heel mooi uit in bv Portugal en ook op dat schip. Achteraf toch zeer genoten van deze film.

Dit is erg sterk. Een moderne hervertelling van Frankenstein maar met de surrealistische tonen van Lanthimos. Bella is een schepping, kunstmatig tot leven gewekt door "God"win Baxter, een wat gekke experimenteerder in een kitscherige Victoriaanse setting. Na haar seksuele ontwaken trekt ze de wereld in met Duncan Wedderburn, en doorgaat ze tijdens de film een leerproces waarbij ze zich kennis, ervaring, beschaving en gevoelens eigen maakt. De werkelijk briljante adaptatie van McNamara maakt geen enkele fout en Lanthimos vuurt meteen zijn beste film op ons af. Hij gebruikt wel iets te overmatig die fish-eye lenses wat ik niet altijd zo geweldig vind, maar de manier waarop Bella vanaf nul leert wat leven allemaal betekent, van seksueel genot , intellectuele zingeving tot zelfonderhoud, maakt Poor Things tot een unieke filmervaring. Een onvergetelijke rol van Emma Stone. Wat bij haar natuurlijk overkomt, komt bvb bij Ruffalo alleen maar als overacting over. Ik vond hem niet goed gecast. Maar los van die paar puntjes kritiek een leuke rit waarbij de subtiele humor steeds aanwezig blijft.

Zeer grappige en bijzondere film. Emma Stone is altijd al een aparte verschijning op het doek. Haar ogen, mond en stem zijn uniek.

In deze vreemde film past ze dan ook prima. Ik begrijp dat dit een kunstwerkje is. Het ziet er allemaal zeer mooi uit. De steden Lissabon, Londen en Parijs worden heel sierlijk en sprookjesachtig neergezet.

Ik vind dat je als filmliefhebber deze film zeker moet proberen. Meestal ben ik het niet eens als een film teveel lof krijgt, maar dit is toch echt wel een aanrader.

Van Lanthimos verwacht je natuurlijk geen gewone film.

Toch kon ik zijn films beter waarderen in de tijd dat hij nog volstrekt onbekend was, al blijkt dat achteraf misschien niet uit de sterretjes en de teksten. Met een groter budget en meer ambitie komt er minder uit, zo lijkt het vooral.

Wellicht dat het voor de critici werkt allemaal, deze wat verwrongen en gemoderniseerde take op Frankenstein. Maar voor mij is het narratief vooral een voorspelbare en voor de hand liggende brij van draf waar ik maar weinig mee kan. Voer voor voornoemde critici die proberen er een diepere laag in te vinden, maar met draf is dat moeizaam zoeken.

Niettemin wel waardering van mijn kant voor de fraai vervreemdende beelden. Maar had zoiets in een setting gebracht als wat een Gilliam zo fraai bij elkaar krijgt. Maar daar komt deze film dus lang niet in de buurt.

Van dezelfde regisseur als The Favourite, ook met Emma Stone. Die film was al opmerkelijk, deze is zelfs beter. Het uitgangspunt is natuurlijk bizar: Een zwangere vrouw die zelfmoord pleegt waarna haar brein vervangen wordt door het brein van haar ongeboren kind. We zien Stones karakter een flinke persoonlijke groei doormaken waarbij ze eerst als een pop oogt en loopt, die alleen maar naar zichzelf in de derde persoon verwijst, waarbij langzaam meer verwijzingen in de eerste persoon doorsijpelen totdat ze volkomen normaal klinkt en loopt. En ondertussen groeit haar persoonlijkheid ook, naarmate ze meer van de wereld ziet, terwijl ze volkomen oorspronkelijk blijft zonder veel notie van sociale normen.

Leuk is hoe met die normen gespeeld wordt. Ruffalo's karakter kondigt aan louter in seks geïnteresseerd te zijn, niet in een relatie, wetende dat Stones karakter op dat moment geen begrip van de situatie heeft, en dus misbruik makend van haar, maar is uiteindelijk degene die achter Stones karakter aanloopt, voor wie de relatie louter seks bleek te zijn. En toch is zij degene die volkomen oprecht overkomt.

Visueel erg surrealistisch, bijvoorbeeld hoe Lissabon weergegeven wordt. Visueel hoogtepunt is de trap in Alexandrië; dat is gewoon Dalí. Ook hier een aantal fisheye shots die in deze surrealistische setting veel beter passen dan in The Favourite. Over het algemeen moet ik een beetje aan Wes Anderson denken qua stilering, maar die heeft meer pastelkleuren en qua verhaal is diens werk wat onschuldiger dan deze film (die overigens ook wel redelijk onschuldig is). Verder excellent acteerwerk van Stone en Dafoe, die ik altijd erg graag zie. 4,5*.

Zo, dat was een hele beste. Geniaal bijna. Natuurlijk is de Frankenstein truc niet nieuw en moest ik daarbij ook aan mijn favoriete serie Penny Dreadful denken. Maar in Poor Things liggen de kaarten toch net even iets anders op tafel en dat staat garant voor fantastische film. Ook is er veel aandacht voor vormgeving en kleuren, wat de kijkervaring alleen maar intenser maakt. De fantasy elementen geven Poor Things ook nog een boost. Ja, dit is één van de mooiste films die ik de laatste jaren zag. Visueel en inhoudelijk is dit één groot spektakel. De boodschap van Poor Things is ook nog eens duidelijk en helemaal raak! Literaire en artistieke referenties waren er ook nog, maar ik vrees dat ik er daarvan velen heb gemist.

"Poor Things indeed"

Iedereen die in de ban is van Bella Baxter. Poor Things is een geweldige ervaring. Van het Frankenstein-achtig begin tot Bella die zichzelf en seksualiteit o ontdekt tot aan de geweldige ondersteunende cast bestaand uit onder andere Willem Dafoe en Mark Ruffalo.

Dit was een van die films waar ik enorm naar uit keek en graag in de bioscoop had willen zien. Maar daar had ik toen helaas de kans niet meer voor. Daarna toch nog best lang uitgesteld. De speelduur had daar ook zeker invloed op. Toch wist Poor Things me helemaal mee te nemen in de wereld rond Bella. Poor Things is enorm vermakelijk, de personages zijn geweldig en erg goed geschreven. De film bevat adembenemende visuals, erg goed acteerwerk en regie. Ik heb Stone sinds Birdman niet zo goed meer zien acteren.

Zoals gezegd werkte de speelduur niet echt mee om de film snel op te zetten. En dat gevoel bleek ook terecht, daar de film best wel wat ingekort had kunnen worden. De gebeurtenissen zijn niet allemaal even interessant. En er lijkt ook een soort van herhaling in te komen. Dat weerhoud me toch wel van het geven van een hoger cijfer. Buiten dat is dit een geweldige belevenis en is er genoeg om van te genieten in deze film.

Langdradige film uit het pippi langkous universum over een vrouw met babybrein die al snel pedant begint te doen. Tot grote irritaties. Alleen ruffalo was wel grappig.

Cinematografische foltering van twee en een half uur. Een hoofdrolspeelster waar ik allesbehalve met plezier naar heb zitten kijken; dat stijve, vettige kapsel, dat bleke chagrijnige hoofd dat me meermaals aan Emma Wortelboer deed denken, nou daar word je ook niet vrolijk van als die steeds in je opkomt.

Die aanstellerige onverwachte bewegingen en dat gekunstelde ongrappige loopje ook, na 1 minuut ging me dat al irriteren. Visueel ook verre van bijzonder: lelijke filters en kleuren, de ene keer kleur, de andere keer weer zwart-wit, geen idee wat het allemaal inhield. Die achterlijke jurken met die enorme mouwen; haute couture Fong Leng/Frans Molenaar. Dat bloedirritante fisheye effect ook steeds. Decors, deden me ook helemaal niks: quasi Victoriaans Londen met kitscherig krulwerk en surrealistische onzin à la Dali (laat ik die nou net de meest overschatte schilder aller tijden vinden).

En die muziek ook, ooh... alsof iemand een seconde of tien een willekeurige toets op een keyboard indrukt, gewoon om te pesten. Dat opzettelijk provoceren ook, het stukje dat ze die baby wil gaan slaan.

Een 1 voor de tijd en moeite in dit project gestoken.

Ik krijg het idee dat het niet helemaal jou type film was…

vooral zijn hilarische anekdote dat hij door die Breton uit de surrealistische scene is gezet om dat hij een verschimmeld broood had geschilderd 'Met brood moet je niet fokken'. (breton)

Hahaha klopt.. maar het was niet om te trollen of zo hoor, ik probeer altijd wel met een open blik naar een film te kijken, maar hier lukte dat niet.

Haha lol, die kende ik niet...

Frida Kahlo kon ze niet uitstaan die surrealisten, Breton noemde ze een kakkerlak

Ik weet niet of ik nu moet lachen of huilen

Vincent van Gogh en Jan Mankes waren ook naieve kunstenaars. Waarschijnlijk waren Picasso, Michelangelo en Rembrandt ook naief.

Die rommel die Dalí maakte, dat was werk van een doorwinterde kunstenaar.

Naïviteit is een goede eigenschap voor kunstenaars.

tja, Rembrandt zag iets, en schilderde dat. Hij had de fantasie van een drachtige ooi. Naief noem ik dat. Een kunstje etaleren.

Doe mij maar schilders als Turner, Cremer of, al gezegd, Mankes.

Rembrandt zag wel wat andere niet zagen. En dat licht dat zag hij niet maar voegde het wel toe. Een schilderij maak je immers niet in een dag en het licht verandert continue, dus het licht in het schilderij komt uit zijn fantasie.

Heb jij zijn werk ooit in het echt gezien? Toch angstvallig mooi.

Jaja, ik heb al jaren een museumkaart, en ook een weekendvrij-abonnement van de NS. Tel dat bij elkaar op, en je kunt verwachten dat ik wel eens ergens een Rembrandt heb gezien.

Toevallig net die ene keer dat ik in het Rijksmuseum Amsterdam was, was de Nachtwacht uit zijn raam gehaald. Haha.

Verder ben ik dus niet een heel groot liefhebber van Rembrandts stijl, alhoewel ik ook niet ga bekritiseren, hij is een kanjer.

Liever zie ik Vermeer, Van Gogh en, voornamelijk, Mankes. Cremer kan ik ook goed smaken.

Ik ben ook meer fan van moderner werk maar was 4 jaar geleden als eerste in Het Rijksmuseum, vond die Rembrandts toch wel indrukwekken mooi. Echt van veel hogere kwaliteit dan z’n tijdgenoten en generaties na hem.

Modern sprookje, waarvan ik de eerste 20 minuten de nijging had om hem af te zetten. Gelukkig niet gedaan, want vanaf de reis gaat de film pas leven en wordt het ook cinematografisch allemaal erg mooi.

Een behoorlijk bizarre film met een bizar verhaal. Leuk geacteerd en erg mooi en bijzonder vorm gegeven. En er valt ook nog best een hoop te lachen. Meer wil ik er eigenlijk nu niet over schrijven. Dat komt misschien een volgende keer als ik hem t.z.t. nog eens zal bekijken.