Past Lives (2023)

Het was al eerder genoemd, maar het non-verbale in de film is het sterkste wat ik in jaren heb gezien. Je ziet liefde en gemis bij de twee Koreaanse hoofdrollen, en dat terwijl er elke keer jaren verstrijken. Waar komt die liefde vandaan? Kan het echt tot zo'n hoogte opbouwen, als je elkaar jaren niet ziet, en zover van elkaar verwijderd bent? De boodschap hier is dat liefde ondoorgrondelijk is en geen (lands)grenzen kent. De vergelijking met Before Sunrise vond ik mooi bedacht. Dat beeld kreeg ik er ook een beetje bij; maximale aantrekkingskracht.

Het acteerwerk wordt prima afgewisseld met mooie weinigzeggende shots, waarin je onder andere kijkt naar een voorbijrazende trein. Het zorgt net een beetje voor dat extra beetje rust en kalmte in de film, terwijl de film zelf ook genoeg rust uitstraalt.

Ondanks dat er eigenlijk weinig tot niets gebeurt de hele film, trekt het acteerwerk de film tot een waar hoogtepunt.

Past Lives verdient echt alle lof die het ontvangen heeft, zonder twijfel. Dat is altijd een beetje afwachten op voorhand, maar van de eerste tot de laatste minuut zat ik hier aan vastgekluisterd. Geen opgeklopt of geconstrueerd drama, maar gewoon een hele echte film, met échte gevoelens. Warm en mooi, melancholisch en complex. Elke beslissing die genomen wordt pakt goed uit. Het zou zo makkelijk geweest zijn om van het personage van de echtgenoot een onsympathieke klootzak te maken, of iemand die niet bij haar past, maar Past Lives kiest niet voor die weg. In de plaats daarvan is dat personage ontzettend sympathiek en invoelbaar, én leef je tegelijkertijd ook mee met Hae Sung en zijn perspectief. Het wordt op die manier een heel fijngevoelig, complex mozaïekstuk, zonder een makkelijke 'oplossing' of 'keuze'. Het is slechts één kleine beslissing, maar het doet zoveel voor de film. Een paar van die beslissingen, en je verheft je film van sterk naar meesterwerk. En dat is exact wat Celine Song gedaan heeft. Zoveel pareltjes van scènes, bijvoorbeeld het gesprek in de bar tegen het einde aan. Zo mooi, en opnieuw zo echt. Idem voor het einde. Tijdens de credits overviel een gevoel van melancholie me, maar wel met een mooie/positieve ondertoon. Het leven loopt hoe het loopt.

Voeg daar een prachtige cinematografie aan toe, een ontzettend sterk spelende cast (Greta Lee, Yoo Teo en John Magaro spelen echt alledrie op ijzersterk niveau), mooie subtiele muziek en een heel sterke regie, en je zit echt met een meesterwerk van een film. Die ik ook echt graag nog eens opnieuw ga willen kijken. Voor mij in retrospectief absoluut de beste film van 2023.

4.5*.

Een romantische komedie op zijn Zuid-Koreaans. Een film die alle clichés weet te vermijden, sterker nog, nieuwe wegen inslaat en het genre naar een hoger plan tilt.

Nu in Nederland te zien op Prime Video!

OMG

Dat is wel heel slecht ja.

Geen idee waar dit over gaat, ik heb hem op Prime gewoon in het Koreaans / Engels gekeken.

Nu gelukkig weer de originele stemmen / taal op Amazon. Is toch wel het herzien waard.

Geweldig mooie film. Op vele vlakken herkenbaar. Fantastisch script, goede regie en acteerwerk, filmisch bij vlagen fantastisch. Met mooie clichés die niet als zodanig voelen. Met prachtig in beeld gebrachte thema’s als cultuurverschillen, onbereikbare liefde, de ontregeling van onmogelijke liefde op afstand die in leven wordt gehouden op basis van louter een wederzijds gevoel, krachtige keuzes die aan beiden kanten ontzettend pijn doen, het niet kunnen verkroppen van een afscheid en een uiteindelijke acceptatie die eigenlijk nog meer pijn doet. En hoe grootse gebaren in dienst van de ambitie om iets bijzonders te doen, uiteindelijk toch kunnen leiden tot een alledaagse normaliteit. En hoe ondanks gekozen of geaccepteerde veranderingen die levensveranderend zijn, sommige dingen onveranderd blijven. Wat an sich dan ook weer levensveranderend is. Etc. etc. Een beetje ‘Lost in Translation’ meets ‘Before Sunrise’. Mijn dank aan de makers.

Prachtige rauwe film, echt zo scherp geacteerd.

Het kan aan mij liggen, maar het lijkt wel in opkomst, debuterende filmmakers die putten uit hun eigen leven, en daarmee zeer authentiek ogende cinema maken. Het is natuurlijk van alle tijden, denk aan Truffaut of Lucas' American Graffiti, maar het me valt toch op. Het valt wel te hopen dat daarmee niet hun kruit direct verschoten is. Past Lives hoort ook wel in dat rijtje met Aftersun, The Souvenir, Minari etc. maar draait ook om universele thema's die iedereen wel herkent: nostalgie naar je jeugd, naar oude liefdes, het gevoel hebben dat je iets bent verloren, gaandeweg- Past Lives heeft daarnaast nog de extra dimensie van de migrant, die ingebed raakt in de nieuwe cultuur en steeds verder verwijderd raakt van zijn roots- daarom ook mooi dat verschil dat Nora maakt tussen Korean Americans en Koreanen uit Korea.

Het wordt klein en ingetogen gebracht, de personages zijn dat eigenlijk ook, niet eens overdreven likeable, maar ze komen wel levensecht over. Er is begrip voor ieder's perspectief, ook dat van de echtgenoot die een belangrijke bijrol vervult. Misschien iets te conventioneel in de uitvoering, maar alles past nu eigenlijk perfect bij elkaar, dus dat is een beetje flauwe kritiek.

Film blijft toch wel in m'n hoofd spoken...halfje erbij.

Mooi subtiel drama waarbij de stiltes vaak meer zeggen dan de woorden. Ik denk ook voor iedereen wel herkenbaar. Hoe zou het met die jeugdliefde zijn?

4*

Mooi concept maar de personages boeide me te weinig. Ik was al drie keer verder gegaan met m'n leven. Wel een sterk einde en mooi gefilmd. 3*

543 van onze leden van filmclub62 in Oostende genoten gisteren van Past Lives. Voorstellingen om 17h45 en 20h15. Opnieuw een mooie opkomst.

Hoe komt het toch dat die Koreanen zulke prachtige films kunnen maken. Ik vond deze Past Lives adembenemend. Schitterend geacteerd. Gezien in het vliegtuig met slecht geluid, dus nogal wat gemist. Gewoon nog een keer kijken en dan met Nederlandse ondertitels. Een cadeautje dat je twee keer mag uitpakken.

Prachtig gespeelde en geregisseerde film..... Subliem....

Maar het weggedrukte hart van Nora volg ik niet, ze komt niet verliefd op haar man over.... Ze volgt haar droom , maar niet haar hart.... Of Hae Sung bij haar gepast zou hebben? Maar dan was de emotie wel uitgeleefd..... Nu besluit ze ineens het internet videobellen stop te zetten.... De reden wordt niet echt duidelijk..... En dat blijft zo.... Ook haar huwelijk straalt geen glans maar ingetogenheid

Misschien komt het omdat het een verzonnen verhaal is.... Ik betwijfel of het in het echt zo zou kunnen gaan.... Als er zoveel emoties in stilte ervaren worden dan komt liefde ook onvoldoende tot zijn recht

De acteurs zijn super, de regisseur ook... De schrijver minder.... Te poetisch, niet zo realistisch...

De hamvraag: wat ziet Nora in Hae Sung? Enerzijds de verloren onschuld van haar jeugd, het onbeschreven blad dat ze als meisje was, een leven waarin de mogelijkheden nog onuitputtelijk leken…helemaal anders dan het bestaan waar Nora zich vandaag in gevangen weet. Met Arthur lijkt ze vooral een erg middelmatig leven te leiden, weliswaar aan de oevers van het gedroomde New York, maar toch is de interesse langzamerhand tanende en het onvermogen elkaar fundamenteel te bereiken duidelijk geworden. Is dat voldoende om Arthur in te ruilen voor Hae Sung? Zeker niet, want Nora ziet in dat ze bevangen wordt door een hersenschim. Haar verleden heeft het heden heel even ingehaald, maar het heden is onomstotelijk, hier en nu, aanwezig. Er is geen ontsnappen meer aan de gemaakte keuzes, aan het levenspad volgend uit haar intuïtieve beslissingen, weg van vader en moeder en zus, alleen in de grote stad, om toch maar een godvergeten prijs in de wacht te kunnen slepen.

Er is uiteraard nog iets dat haar in de armen van Hae Sung drijft. Iets waar Hae Sung zelf nauwelijks wat mee te maken heeft. Het is haar/hun cultuur, haar/hun voorgeprogrammeerde zeden en gewoonten, haar/hun socio-culturele geschiedenis. En haar/hun moedertaal – de taal die zij spreekt in haar dromen. Dat alles blijft voor Arthur ontoegankelijk, en hij heeft zich daarmee kunnen verzoenen. Dus daar zit hij, eenzaam op zijn stoel, naast zijn vrouw, terwijl zij door een ander het hof wordt gemaakt. Is dit tragiek, of is dit zijn plaats, als trouwe echtgenoot, zijn vrouw de vrijheid gevend die zij nodig heeft? Tegen de ongeschreven wetten der romantische clichés in, lijkt Celine Song inderdaad een pleidooi te voeren voor het pad die Nora en Arthur gebracht heeft tot waar ze beiden staan. Dat compromis voelt incompleet, bijna als een offer, maar de schoonheid en de diepte ervan zijn wezenlijk. Liefde is…een schouder om op uit te huilen, zoals de regie aan het slot lijkt te expliciteren?

‘Past lives’ is een aandoenlijke en waarachtige film, maar geen verpletterend portret. Daarvoor blijft Hae Sung te veel een product van een ongrijpbaar Korea, waar de modale Westerling mijns inziens onmogelijk voeling mee kan ontwikkelen. In abstracte termen weet je dat Nora kan terugverlangen naar haar heimat, maar Hae Sung loopt er zo stroef, zo geforceerd, zo vol obligate plichtplegingen bij, dat je je nauwelijks kunt voorstellen dat tussen hen zoiets spontaan als geflirt zou kunnen ontluiken. Je neemt het als toeschouwer weliswaar aan, maar echt geloven? Echt voelen? Nee, dat te weinig. Niettemin, 'Past lives' neemt moedig stelling. Stelling voor een leven in de schaduw van wat eens het ideaal van een perfecte partner was. Een attitude die vertrekt vanuit dankbaarheid, respect, innerlijke kracht ook. Daarom dus moedig. Want o wee, de mainstream human interest-rotzooi schrijft ander en beter voor…

3,25*

Een opmerkelijk debuut is dit drama van de Zuid-Koreaans-Canadese Celine Song die de film regisseerde en het script schreef. Een opmerkelijk drama gecamoufleerd door een ogenschijnlijk simpel verhaal dat heel rustig verloopt en heel onopvallend een intelligente reflectie is over thema’s als identiteit, migratie, assimilatie en spiritualiteit.

Nora komt oorspronkelijk uit Zuid-Korea en is als 12-jarige met de naam Na Young met haar ouders naar Canada geëmigreerd. In haar naamsverandering en ontkenning van haar oorspronkelijke identiteit zit al een klein verhaal over migratie en assimilatie verborgen. Haar beste vriend Hae Sung bleef achter en het contact verwaterde. Twaalf jaar later zoekt Nora digitaal naar Hae Sung en vindt hem weer via facebook. Hae Sung bleek al langer op zoek maar kon haar vanwege haar naamsverandering niet vinden. Dat Hae Sung in al die jaren geen contact heeft kunnen leggen, is wat onwaarschijnlijk. Celine Song doet er nogal nonchalant over. Iets over een speling van het lot. Dat kan natuurlijk. Het verhaal is immers gebaseerd op de eigen levenservaringen van Song. Het is maar een voetnoot en wie ben ik...

Dan verbreekt Nora plotseling het contact als ware zij bang dat het verleden haar toekomst als toneelschrijver in New York in gevaar zal brengen. Ze is immers westers geworden en heeft alle Zuid-Koreaanse tradities aan de kant geschoven. Een hechtere relatie betekent een harde confrontie met haar afkomst, emotionele herinneringen aan het verleden en waarschijnlijke aanpassingen in haar leefstijl. Het is slechts een interpretatie want niets in de film is uitgesproken. De film grossiert in camouflagetechnieken en non-verbale hoogstandjes.

Na nog eens twaalf jaar stilte, kondigt Hae Sung aan haar te willen bezoeken in New York. Daarmee vangt de langste episode uit de film aan en ontwikkelt zich tot het ontroerende hart van de hele geschiedenis. In deze episode speelt het fenomeen “In-Yun” een grote rol. Het woord betekent voorzienigheid of lot en geeft inhoud aan het spirituele concept dat een relatie tussen twee zielen wordt gekenmerkt door eerder contact en wel in vorige levens. Nora’s vorige leven ligt natuurlijk in Korea. Haar stabiele Amerikaanse leven dat zij al tientallen jaren leeft en volkomen los staat van het traditionele Zuid-Koreaanse leven, wordt door de ontmoeting met Hae Sung in emotionele zin behoorlijk aan het wankelen gebracht. In een scène vertelt Nora haar Amerikaanse echtgenoot zelfs dat zij zich door haar contact met Hae Sng helemaal weer een Koreaanse voelt.

Zonder heel erg op de sentimentele of nostalgische toer te gaan, vertelt Celine Song over dat wat was en dat wat is. Ze vertelt van oude relaties en nieuwe perspectieven. Van de strijd tussen verlangen en verstand. Ze doet dat met beelden die veelzeggend expressief zijn. Ze doet dat met dialogen die nietszeggend lijken maar veelzeggend zijn. Ze doet dat met non-verbale hoogstandjes. De vraag die over de film hangt of Nora haar zorgvuldig opgebouwde zekerheid zal riskeren voor een smeulend verlangen wordt in een hartverscheurende scène beantwoord waarin Nora die haar emoties strak onder controle heeft, zich onverwacht laat gaan. Mooi en ontroerend. Net als de film.

Nee hoor, je kan de taal instellen.

Sterk drama over een jongen en een meisje die elkaar, na het vertrek van het meisje op jeugdige leeftijd, steeds niet kunnen vergeten, maar wel doorgaan met hun leven. Het mooie van deze film zijn, hoe gek dat ook mag klinken, de stiltes in de film, waar je de twijfels tussen beide inmiddels volwassenen bijna kunt horen. Bijna, want er komt geen valse emotie aan te pas, zoals in veel "romantische drama's". Een pure acteerfilm, wat niet ieders ding zal zijn, maar ik heb 105 minuten ademloos zitten kijken.

Vier sterren.

Leuke film. Het was misschien een drama, maar toch een paar keer gelachen.