Anatomie d'une Chute (2023)

Het fijne van Anotomy Of a Fall is dat min of meer in het midden wordt gelaten wat er nou eigenlijk aan de hand is. Ik snap dat dit ook irritant kan zijn, maar ik vond het bijdragen een de enigszins mysterieuze sfeer rondom deze film. In het leven is ook niet alles zwart-wit.

Een spannend maar languitgerekt familiedrama dat zich afspeelt in de rechtzaal (met die 'juice' vind ik het nogal meevallen hoor!)

Langzaam verschuift de focus naar het kind van de verdachte (moeder) en slachtoffer (vader). De film eindigt gelukkig niet met een open einde. Toch werd er tegen het eind van de film ergens een citaat aangehaald waardoor je toch na afloop nog met een belangrijke vraag kan blijven zitten.

Het scenario is niet wereldschokkend, maar wordt wel zeer goed uitgevoerd in documentairestijl en met een grootse Sandra Hüller. Echt een masterclass in acteren. Een trits sterke scenes wanneer zij aan het woord is in de rechtszaal, maar ook de ruzie mag er zijn. Het aspect van schrijverschap vond ik wat mager en de mogelijke vermenging van feit en fictie zelfs ronduit flauw.

Deze rechtbank film bekeken en ondanks de lange zit (2,5u), valt er toch genoeg te beleven. De cast was erg goed en het liedje van 50 Cent is nu wel erg memorabel geworden.

Het einde was minder bevredigend, maar voor de rest een prima film.

Gehuurd op Prime...Hij duurt gelukkig niet zo lang...

Goeie film! Geen standaard rechtbankdrama, maar het focust zich meer op alles eromheen. Leuke invalshoek en daardoor een mooi drama!

3.5 *

Intrigerende film. Maar heel goed weet ik niet. De lange speelduur werkt hier niet mee. Verhaal is eenvoudig en doch complex blijkt in de rechtbank. In de rechtbank zit een lange scène die zeer intens is en beklijft. Dat was erg goed gedaan. Verder kan ik nu niet een aantal zaken naar voren halen die heel positief opvielen. Wel fijn dat niet belangrijkste in de film of er een moord gepleegd was maar de ontleding van de val van een huwelijk. Althans zo ervaarde ik het.

Waarom de film maar niet echt pakkend werd kwam toch echt door alle hoofdrolspelers. Geen éen kon rekenen op mijn sympathie. Vond, integendeel van de meerderheid hier, Sandra Hüller af en toe knap irritant.

Muziek overtuigde ook niet.

Wellicht toch eens weer kijken.

Op zoek naar de waarheid in dit uitvoerige verhaal over een rechtszaak waarin wordt geprobeerd de waarheid over een val boven tafel te brengen. Ligt een ongeluk of een opzettelijke daad ten grondslag aan de val die het leven kostte aan de man die de echtgenoot was van protagoniste Sandra en de vader van de jongen Daniel? Moord, zelfmoord, een glijpartij? Anatomie d’une Chute is een zoektocht naar de waarheid in het bijzonder en naar waarheid in het algemeen. Een frustrerende en wijdlopige bezigheid omdat de waarheid er voor elke betrokkene anders uitziet en die diverse waarheden tamelijk langdradig worden geanalyseerd..

Sandra Hüller speelt Sandra. Zij is een gerenommeerde auteur die wordt vervolgd omdat zij mogelijk verantwoordelijk is voor de dood van haar man. Een formidabele rol van Hüller wier personage van regisseur en coauteur Justine Triet de volledige aandacht krijgt. Sandra is een koel persoon met een beklemmende aanwezigheid. Ze hult zich in gecultiveerde onverschilligheid. Ze toont amper emotie en verspreidt een verstikkend gevoel dat zelfs onaangenaam aanwezig is als ze in een scène eens niet op de voorgrond staat. Een diepgaand beeld van haar karakter ontstaat echter niet. Ik vond haar tamelijk onsympathiek en gunde haar de schuld aan de dood van haar man. Eerder een gevoelsmatige dan een feitelijke mening, want Hüller acteert werkelijk fantastisch.

De film schommelt genregewijs tussen een relatiedrama en een rechtbankdrama en is eigenlijk maar matig interessant. Breedvoerige reconstructies van het dodelijke gebeuren worden afgewisseld met relationele flashbacks en ellenlange dialogen. Uitputtend is het. De spanning die de aanvangssituatie oproept is al snel verdwenen. Ondanks de fantastische hoofdrolspeelster en de alleraardigste fotografie is er niet veel dat appelleert aan de opwekking van nieuwsgierigheid. De zoektocht legt geen juridische of psychologische scherpzinnigheden bloot. In plaats van fascinatie voor het onderzoek, de rechtszaak, de personages ontstaat vooral ongedurigheid en frustratie over het dialogische geweeklaag en het wazige gedraai dat zo opzichtig door de visuele handicap van zoon Daniel wordt gesymboliseerd. Men draait tot vervelens toe steeds maar om de hete brij heen. Het is enigszins vermoeiend om te aanschouwen.

Sandra heeft het door. Getuige haar wijze woorden: “All this blahblahblah here and more time is gone“. Het is tevergeefs. Haar uitbarsting verandert niets. Het geëmmer neemt geen einde en de zoektocht is nog lang niet volbracht. Ik zet door, haal het einde, ben blij en vind Sandra Hüller een groots actrice.

De Oscars gekeken, wat ik al járen niet meer gedaan had (ook omdat het niet meer wordt uitgezonden op reguliere tv natuurlijk), maar eigenlijk uit verveling maar aangeklikt op een of andere dubieuze streamingdienst. Toen bij het opsommen van de 5 genomineerde actrices de naam Sandra Hüller viel werd er nog even gegrapt dat we nog altijd niet weten of ze nu wel of niet haar man heeft vermoord. Na het uitreiken van de oscar voor beste film meteen deze film gaan kijken.

Het gekke is dat ik die twijfel nou helemaal niet had bij Hüller, of ze nu wel of niet schuldig is. Ze speelt fantastisch hoor, daar niet van, maar ik heb werkelijk geen seconde aan haar verhaal getwijfeld; ze komt steeds met plausibele verklaringen en nergens vond ik haar verdacht overkomen.

Subtiel gebruik van rood en blauw. Het boeiende aan deze film is toch wel de complexiteit van zo'n zaak omdat er tegen bepaalde dingen verschillend aangekeken kan worden, zoals, een klein voorbeeld: de bloedspatten.

Aan het einde, als out of the blue dat zoontje wordt opgeroepen, want die zou nieuwe informatie hebben, dat vond ik dan weer net iets teveel Hollywood. Als in zo'n typisch melodramatisch rechtbankdrama wanneer het vonnis wordt uitgesproken en er net op het moment dat de hamer in slow-motion neerdaalt nog iemand de rechtszaal binnenstormt en iets roept als: "Het was de butler!" Niet dat ik me daaraan ergerde of zo, zo erg was het nou ook weer niet, maar ik vond het gewoon leuk de vergelijking te maken haha...

Dat jongetje had trouwens iets 70's over zich, met die rare pony en die blinde ogen: Damien Thorn.

Misleidende trailer belooft een spannend who-dunnit rechtbankdrama.

In plaats daarvan krijg je 2,5 uur aan ellenlange dialogen, irritante personages en een niet boeiend relatiedrama. Veel te lange speelduur voor een mager script en saai in beeld gebracht bovendien.

Rechtbankdrama met uitstekend acteerwerk van alle castleden, maar aan de andere kant veel te uitgesponnen en bekend. Regisseuse Justine Triet laat vooral de inhoud het woord doen en voegt achter de camera niet veel toe, buiten een aantal betrokken camerabewegingen en doeltreffend koude setpieces. Op visueel vlak oogt Anatomy of a Fall te droog en onopvallend, maar gelukkig wint het kracht door de overtuigende wisselwerking tussen Sandra Hüller en haar medecollega's. De ruzies gaan door merg en been, daarnaast wordt het mysterieuze karakter best aardig in leven gehouden. Het jammerlijke is dat de melodramatische kant duidelijk voorrang krijgt en dat valt binnen een totale speelduur van 151 minuten te zwaar. De uiteindelijke ontknoping is simpelweg niet bevredigend genoeg voor zo'n lengte, maar het valt niettemin goed op te maken waarom deze film prijzen in de wacht wist te slepen.

Wat is waarheid? ‘Anatomie d'une chute’ laat op behendige wijze zien dat waarheid er binnen de juridische sfeer nauwelijks toe doet. Het gaat om het verhaal, om wat aannemelijk is en wat niet, om het weven van een specifiek narratief rondom schuld of onschuld. Het spel van de advocatuur staat mijlenver van de realiteit, die ruw, wrang, pijnlijk kan zijn. In Sandra’s geval wordt waarheid in de uitverkoop geplaatst, en komt ze ten goede aan de beste redenaar (en niet de hoogste bieder) – althans zo lijkt het.

Bestaat de waarheid? In feite komt de toeschouwer de ware toedracht der feiten nooit te weten. Justine Triet duwt de kijkervaring weliswaar in een bepaalde richting, maar op integrale opheldering stuurt ze nooit aan. Slim gezien is dat de romance tussen meester Renzi en Sandra die laatste als schijnbaar onbetrouwbaar opvoert: heeft ze stiekem toch iets bekokstooft, als ze het nu al aanlegt met haar advocaat? Nochtans laat Triet simpelweg zien hoe natuurlijk een eventuele verhouding zou kunnen zijn, in het licht van hoe nauw de twee elkaar in functie van de rechtszaak naderen…

Wie bepaalt wat waarheid is? Er is alleszins geen betrouwbare, objectieve verteller. Triets nerveuze, schichtige cameravoering, die soms misselijkmakend dicht op de huid kruipt, onderstreept de subjectiviteit van al wat het publiek mag of moet voelen: op basis van getuigenissen ontstaat hooguit een plausibel verleden, dat door afwezigheid van het slachtoffer nimmer aan de werkelijkheid kan getoetst worden. Het verleden neemt geen keer, en het heden voltrekt zich sens unique.

Kan er waarheid zijn? Of is de realiteit altijd een kluwen van motieven, een web waarin mensen hun belangen afgemeten zien ten opzichte van anderen (met alle interpretaties die daar bij horen)? Misschien is de werkelijkheid zelfs een caleidoscoop waarbinnen wat iemand ziet sterk afhangt van diens plaats, waardoor alle waarheid steeds ‘iemands waarheid’ wordt, en dus onbruikbaar om algemene uitspraken te doen. Niets zo fenomenologisch als het fenomeen waarheid… Maar kan er dan nog recht gesproken worden? En zo ja: door wie?

Is waarheid maakbaar? In het verlengde van bovenstaande: aan de omgeving om een waarheid voor waar aan te zien, om een realiteit te aanvaarden, om een verhaal voor echt te laten doorgaan. De tragiek van Daniel is dat hij een keuze moet maken. Die keuze werkt weliswaar bevrijdend, maar is allicht ook definiërend voor de uitkomst van het proces, dat op die manier een wel erg gekleurde afwikkeling krijgt. Is dit rechtspraak comme il faut? Is wat waarheid zal blijken, tot waarheid gekneed?

Spreekt rechtspraak zich uit over waarheid? Misschien eerder over plausibiliteit, en niet realiteit. Na de uitspraak moet Sandra met de brokstukken van haar vorige leven verder. Ze is zodanig door de mangel gedraaid, dat haar leven nooit meer hetzelfde kan zijn. En wat blijft nog over van haar man, nadat hij haar postuum als het ware van moord heeft beticht? Vanzelfsprekend voelt ze geen verlossing, maar vooral leegte. Een vacuüm dat ze met het materiaal van de dagen – een kind, een hond, een huis, reminiscenties naar vroeger – zal moeten zien op te vullen.

Doortastend en indringend stelt Justine Triet met ‘Anatomie d'une chute’ pertinente vragen over de rechtspraktijk, in wat een zowel visueel als inhoudelijk ongemakkelijke en toch ongewoon aangrijpende film is. Over hoe intermenselijke botsingen tot fatale misverstanden kunnen leiden, en intermenselijke misverstanden tot fatale botsingen. En wat dies meer...

3,5*

Film die bij mij een beetje moet onderdoen voor de verwachtingen. Dit keer veroorzaakt door veel lof van omstanders, eindejaarslijstjes waar deze vaak in hogere regionen eindigde en natuurlijk de Palme d’Or 2023 die deze op de mantel heeft staan. En al moet ik me door al die dingen natuurlijk niet teveel laten leiden, het is opmerkelijk dat je dan toch een wat doorsnee mysterie slash rechtbankdrama voorgeschoteld krijgt.

De dood van echtgenoot Maleski wordt als verdacht aangemerkt, waardoor schrijver en moeder Voyter ter juridische verantwoording geroepen wordt. Sinds het ongeluk dat hun zoon op vierjarige leeftijd grotendeels van zijn zicht beroofd heeft, kampen de twee met spanningen over schuldgevoelens, onvervulde ambities en financiële problemen. Zowel moeder als zoon brengen nogal onhandige wijzigingen in hun getuigenissen aan, wat voer is voor de openbare aanklager, maar het verleent het mysterie nooit de spanning die nodig is om echt nieuwsgierig te worden naar de afloop. Sterker: de twijfel die gezaaid wordt moet voortkomen uit een reeks uitgekiend gedoseerde onthullingen, maar doet over het algemeen wat geschreven aan. Echte verrassingen of twists heeft de film ook niet te vergeven, hoogstens neemt het af en toe een zijweggetje om uiteindelijk uit te komen op een punt wat je doet afvragen wat nou de hele point van het circus is geweest.

Ik vond het een boeiende reconstructie van de sluimerende onvrede binnen een gezin waarin idealen en ambities hervormgegeven moeten worden als het lot hun levens een andere wending geeft, maar binnen het kader van de rechtszaak voelt ook dat als een wat secundair gegeven. De rechtszaak zelf herbergt weinig spanning of urgentie en loopt uiteindelijk met een sisser af. Pluspuntje was het acteerwerk van met name Huller, al mag hond Messi ook niet onvermeld blijven. 3*