La Sociedad de la Nieve (2023)

Alive was als kind een van mijn favoriete films. Maar - tot zover mijn geheugen reikt - is die film compleet overbodig geworden bij het verschijnen van La Sociedad de la Nieve. Deze 'remake' is vele malen realistischer, completer, enger en meer van dergelijke verbeterpunten.

Op momenten leek het alsof de zuurstof in mijn woonkamer langzaam aan het verdwijnen was. Enig minpuntje is dat het soms lastig is om meerdere personages uit elkaar te houden. De haarmode uit die tijd helpt daar ook niet bij.

4*

Wauw wat een opmerking. Hoezo is dit popie jopie. Van de beetje recente films is dit wel een uitschieter maar dat is mijn mening dus snap jou opmerking niet helemaal. Ruzie met de vrouw moet je niet op mij afreageren kerel.

Gaat het wel Robert0? Je kan altijd contact met slachtofferhulp opnemen als de mening van iemand anders te heftig voor je is.

Een overweldigende film die werkelijk de keel snoert.

Een verschrikkelijk gebeuren, naar ware en reeds verfilmde feiten, waarbij deze "La Sociedad de la Nieve" je als het ware mee insleurt.

Kan geen enkel minpunt voor deze film bedenken en het is verwonderlijk dat hij voor wat Bafta's, Globes of Oscars betreft, hij niet verder geraakte dan nominaties. Alleen de make-up is al wonderbaarlijk laat staan van de film in zijn totaliteit.

Touchdown

Society of the Snow is een instant klassieker die niet alleen indruk maakt vanwege het feit dat het om een waargebeurd verhaal draait, maar ook vanwege de ijzersterke uitvoering. Vaak voelde ik een diepe bewondering voor de slachtoffers die, ondanks de bizarre omstandigheden waarin ze zich bevonden, alles probeerden te doen om te overleven. Hiermee wisten zij een nieuwe betekenis aan de woorden veerkracht en overlevingsdrang mee te geven. Dit alles is zeker niet in de laatste plaats vanwege de sterke acteerprestaties, uitstekende make-up en cameravoering. Deze sleurden mij helemaal mee in het verhaal en gaven de slachtoffers van dit freak accident een gezicht.

Op het moment van schrijven maak ik een moeilijke periode door nadat mijn relatie van meer dan vijf jaar op de klippen gelopen is. Society of the Snow heeft mij geholpen deze pijn in een ander perspectief te plaatsen en haast als nietig te beschouwen in het licht van deze omstandigheden. Namelijk een constante strijd om überhaupt in leven te kunnen blijven. Deze verfilming dient als een belangrijke reminder om mij te realiseren dat nagenoeg iedereen in een vergelijkbare situatie, maar al te graag met mij had willen ruilen.

Ook zonder het doormaken van een relatiebreuk of een andere zware periode in je leven, is deze biografie een belangrijke reminder over hoe goed de gemiddelde mens het eigenlijk heeft, de kwetsbaarheid van het leven, en de vanzelfsprekendheid in de vervulling van onze basisbehoeften. Een procent van de wanhoop van deze mensen voelen wanneer je naar deze verfilming kijkt is al intens, laat staan hoe de andere 99% binnen de daadwerkelijke situatie zelf gevoeld zou moeten hebben.

Society of the Snow krijgt van mij de volle mep en een plek in mijn top 10.

5,0*

Dit waargebeurde verhaal is als zodanig aangrijpend, maar het levert helaas geen boeiende film op. Heel veel personages, maar een focus op enkele goed uitgewerkte personages was wellicht beter geweest. Nu krijg je met niemand een band. Verder gebeurt er eigenlijk niet erg veel, hetgeen ook best realistisch zal zijn in de gegeven omstandigheden, maar het zorgt er wel voor dat dit erg lang lijkt te duren. Kortom, deze film kon mij helaas niet boeien.

Zo ongeveer al mijn angsten komen terug in deze rampenfilm. Neerstorten met een vliegtuig. Zwaar gewond raken zonder medische assistentie. Levend begraven worden. Honger. IJskoude sneeuwlandschappen zonder warmtebron. Steeds net niet contact weten te leggen met andere vliegtuigen, terwijl je ze zelfs ziet overvliegen. Afgesloten van alles en iedereen. En dan uiteindelijk het bizarre morele dilemma of je je overleden vrienden opeet om zelf in leven te blijven. 'Society of the Snow' (2023) weet de absolute horror van de vliegtuigcrash uit '72 invoelbaar te maken met een warme en respectvolle biografie. Het geeft zeker een extra dimensie dat de cast Spaans spreekt i.p.v. de Engelstalige Hollywoodsterren uit 'Alive' (1993). Misschien was de film nóg iets beter geweest als je meer binding kreeg met de individuele personages. Al werkt het ergens wel dat ze hiermee de collectieve gruwel van de hele groep weten te vangen. Hartverscheurend als er plotseling iemand wegvalt.

Lijkt completer te zijn dan Alive, was toendertijd een goede film met impact.

Donderdag had ik, hoewel wel een beetje moe, best zin in iets goeds, en mijn voorgevoel was dat deze wel goed moest zijn aangezien de film kortstondig in de Top 250 stond en zodoende onder de aandacht kwam. Buiten dat vind ik de geschiedenis achter het verhaal en de jaren '90 voorganger Alive ook erg interessant, dus dit kon bijna niet misgaan zeker niet met een dergelijk stemgemiddelde, en dat bleek, want wat een goede film.

Hoewel Alive me niet perse heel helder meer voor de geest staat komt daar op de rugby match na weinig tot geen introductie verder in voor waar deze versie iets langer de tijd neemt en familie en het studentenleven onder de loop neemt. Toch zijn we al vrij snel daarna onderweg met het toestel waarop de ellende kan beginnen. Een wonder is het niet dat dit mooier en beter in beeld gebracht wordt dan de jaren '90 versie want de mogelijkheden qua CGI zijn natuurlijk onbeperkt. Opvallend is wel tijdens en vlak na de crash, dat de sfeer vele malen ernstiger aanvoelt, de muziek naargeestig is, de dubbel vouwende benen en gapende wonden niet van de lucht zijn waarop dit toch allemaal een stuk rauwer en harder aanvoelt. Daarnaast is de sfeer in combinatie met de muziek op het gemene, het geniepige af, wellicht een beetje horror te midden van die uitgestrekte witte vlakte met alle paniek en chaos die heerst. Wow! Dit komt wel even binnen!

En zo spijkert Society of the snow verder aan de weg met een werkelijk prachtige omgeving, briljante sterrenhemel, de ongekende nietigheid van de mens temidden van die enorme natuur. Het brute contrast kan dan ook niet groter met pijn, lijden, gehuil, jammerkreten in de nietsontziende temperaturen. In Alive lijken de mensen de paniek sneller te boven, sneller de boel georganiseerd te hebben en rust, waar in dit geval toch de paniek en angst blijft overheersen en snelle besluitvorming en logica in de weg staat. En eigenlijk ik dat juist wel goed, de mildere toon van Alive is in geruild voor een harde, cynische en angstige sfeer waarmen niet goed weet wat te doen in deze buitengewone situatie. Prachtig zijn de momenten van totale ontreddering en woede als men via de radio verneemt dat de zoektocht opgeschort is, grimmig het beeld van de lijken bij het staartstuk, logisch en moralistisch lastig de keuze tussen verhongeren of kannibalisme terwijl men daar in Alive ook niet al te lang over nadenkt. Prachtige trouwens ook bepaalde shots met een vissenoog.

Society of the snow grijpt vanaf het begin bij de strot en laat niet meer los, zelfs als het wrak is gevonden en de shots van de uitgemergelde lichamen in het ziekenhuis volgen met de psychologische aspecten en last van het overleven, trauma en de gemaakte keuzes. En het is dan toch wel dat ik meerdere keren tot tranen geroerd ben en na afloop even voor me uit zit te kijken, want wat een film is dit in alle mogelijke aspecten die zoveel meer belicht van de ramp, de slachtoffers en overlevenden dan dat in Alive gebeurt. Één ding is duidelijk, deze heb ik niet voor de laatste keer gezien.