L'Atalante (1934)

Ik schaar mij grotendeels bij the one ring.

Ik vond er een aantal prachtige scènes (met name de droomscènes) bijzitten, maar het geheel voelde toch wat disjointed en ik werd er nooit echt door geraakt. Echt meeleven met de karakters bleef dan ook achterwege. Père Jules vond ook ik trouwens een bij vlagen erg irritant karakter. Dit trok naar het einde wel weer wat bij, maar zo'n simpele, lallende zeebonk is niet echt mijn cup of tea.

Jammer dat Vigo zo jong overleden is natuurlijk, maar de status van ons vroegtijdig ontglipt genie heeft hij bij mij vooralsnog niet. Kaufmans cinematografie is de moeite waard, al vind ik zijn later werk beter. Wat muziek betreft, Gaumont wilde muziek en zang in de film, waardoor L'atalante niet lijdt onder de opvallende stiltes die in sommige vroege talkies aanwezig zijn. Dat gezegd hebbende vond ik de soundtrack niet bijzonder mooi, maar wel toepasselijk.

De 12e plek in de S&S critics list vind ik dan ook erg hoog voor deze film. Het idee om deze film met Murnau's Sunrise te vergelijken was bij mijzelf niet direct opgekomen, maar als we dat zouden doen wint Sunrise die met gemak wat mij betreft (ik geef Sunrise 4,5*).

Deze film wordt door velen bestempeld als een absoluut meesterwerk. Dat heb ik er eerlijk gezegd niet aan af gezien. Toegegeven het is een sfeervolle, realistisch ogende film, maar hij kwam op mij nogal rommelig over, mede door de vele onverwachte of vaak onlogische stemmingswisselingen.

De film wordt vaak vergeleken met Murnau’s Sunrise (1927). Die vind ik in ieder geval een stuk beter, net als diens andere “meesterwerk” over huwelijksproblemen: City Girl (1930). En wat het poëtisch realisme betreft geef ik toch de voorkeur aan de films van Marcel Carné (Le Quai des Brumes e.a.)

Otar Iosseliani over L'Atalante (1934)

Dit zwart-wit avant-garde meesterwerk is nog steeds veel moderner en ' kleurrijker ' dan de meeste hedendaagse films . Je zou je kunnen afvragen hoe dit eigenlijk mogelijk is , want L'Atalante (1934) is bijna 100 jaar oud ! Er is hier een simpele verklaring voor : dit surrealistisch & poëtisch , authentiek & op locatie geschoten meesterwerk is ' puur ' . ( Het is mogelijk dat sommige kajuitscènes of restaurant scène in de studio werden opgenomen . ) De surrealistische mobiele ' hand held ' shots gefocust op mensen ( subjecten ) met verscheidene landschappen ( objecten ) op de achtergrond van Boris Kaufman zijn onvergetelijk ! ( Het broertje van Dziga Vertov van ' kino pravda ' . )

Veel beter , moderner en tijdlozer dan bijvoorbeeld Pépé le Moko (1937) . Ook vind Ik L'Atalante (1934) beter dan films van Marcel Carné en / of Jean Renoir omdat films van Renoir en / of Carné voor een groot deel in studio's werden opgenomen , waardoor hun films nu veel onnatuurlijker & oubolliger op mij overkomen . Films van Renoir / Carné zijn gekunstelde ' studiofilms ' . Dit meesterwerk is ' puur ' en ' echt ' .

Wat mij betreft hoort dit onvergankelijk meesterwerk in de top 10 van de beste films ooit te staan !

Sorry maar ik kan hier echt geen meesterwerk in zien. Het heeft nog teveel weg van een stomme film met het overdreven acteerwerk en alles gebeurt zowaar zonder aanleiding. Het bereikte ook nergens een climax of zo.

Michel Simon is weer de "wildeman" (net als in bijvoorbeeld "Boudu sauvé des eaux") in deze Franse, realistische film die perfect aansluit bij die tijd van werkloosheid en armoede die de jaren 30 in Frankrijk waren en waar musettemuziek en weemoedige chansons een welkome vorm van vertier vormden.

Blikvanger in deze film is evenwel Dita Parlo (Ze deed ook mee in "La Grande illusion") die de rol vertolkt van het meisje dat tot op haar huwelijksdag nooit even van haar eigen dorp was weggeweest en nu ervaart dat Parijs, naast het "Lumière-aspect" ook veel nare kanten heeft.

Knap tijdsbeeld, ruw en het accent leggend op het vele "onbereikbare" en wat de romantiek betreft, zijn de scènes waarbij beide echtgenoten naar elkaar verlangen heel treffend.

Enige film die ik zag van Jean Vigo. Niet verwonderlijk want de man is heel jong gestorven. Werd als een groot talent aanzien en ieder jaar wordt nog een "Jean Vigo Prijs" toegekend.

Goede film, raak maar geen zware dramatiek. Kadert perfect in zijn tijd.

Dit is juist een pluspunt . Beelden in dit meesterwerk hebben erg veel zeggingskracht . L'Atalante is een visueel meesterwerk en gebeurtenissen in L'Atalante worden vooral visueel begeleid / verteld .

Ik zou zeggen : bijna net als in de werkelijkheid ...

Eerste en laatste Vigo.

Vroeg sterven helpt de mythevorming. Nu zal deze film ook wel z'n waarde hebben gehad in context, maar zo heel opvallend vond ik het niet. De link met Sunrise zie ik wel, maar die vond ik dan toch ook wel beter te genieten.

Vervelend hier vooral de personages. Jules is een extreem irritant karikatuur, maar ook Jean en Juliette zijn nogal aan de irritante kant. Ze willen eigenlijk zelden personages worden, aangezien ze vooral reageren op situaties vanuit de situatie eerder dan vanuit hun personage. Daardoor komen ze nogal labiel en ongeloofwaardig over.

Verder ook niet zo heel interessant. Beetje toeristisch af en toe, een boerenstelletje dat in het wilde Parijs terechtkomt en overdonderd wordt door het stadsleven. Visueel zit er héél soms nog wel een mooi shot tussen, maar indrukwekkend is het nergens en vaak is het ook gewoon erg lelijk. De soundtrack is vooral weer erg aanwezig. Jammer genoeg niet om een stempel te kunnen drukken, wel om stiltes te maskeren.

Gelukkig duurt de film niet al te lang, maar da's dan ook het enige pluspunt. Ik ben niet blij dat Vigo zo snel gestorven is, wel dat het qua films hierbij gebleven is.

1.0*

Een intimistisch juweeltje. Steekt met kop en schouders uit boven wat er in die tijd gereleased werd, en ook ver daarna. Doodzonde dat Jean Vigo zo jong gestorven is en nooit de erkenning heeft gekregen voor dit meesterwerk.

Een vrij eenvoudig maar doeltreffend scenario dat zich concentreert op de gebeurtenissen rond een pas getrouwd stel (Dita Parlo en schipper Jean Dasté) uit de werkende klasse, aan boord van het vrachtschip L’Atalante, waar ze vergezeld worden door een tweekoppige bemanning (Michel Simon en Louis Lefebre). Prima hoofdrollen voor Dita Parlo, Jean Dasté en natuurlijk Michel Simon in alweer een karakterrol die hem op het lijf geschreven is.
De film bestaat uit drie delen. Het eerste deel start met een komische en optimistische ondertoon, alles is min of meer in harmonie aan boord van het schip, al voel je een toenemende spanning wat betreft het verschil tussen de verwachtingen van de bruid Dita Parlo en wat ze voorgeschoteld krijgt. In het tweede deel volgt de ontlading wanneer het koppel aan land gaat en Dita Parlo zich laat verleiden door het stadse leven. Hierbij erg genoten van Gilles Margaritis als tramp/artiest/straatverkoper die de concurrentie met Chaplin lijkt aan te gaan. In het derde deel volgt de fysieke scheiding tussen de pas getrouwden, na een toch wel harde beslissing van Jean Dasté. In dit deel komt de wanhoop en het verlangen van het koppel aan bod. We zien ook de tegenstelling tussen het beeld van de zogenaamd vrijgevochten Jean Dasté en het feit dat hij ook maar een loonwerker is die onder druk wordt gezet door een werkgever.


Met deze film heb ik m’n ogen uitgekeken aan mooie sequenties (o.a. de onderwater scènes), de fotografie, bijzondere shots … Visueel en inhoudelijk een prachtig geheel waardoor ik een aantal jubelende reviews helemaal begrijp, zij het dat op MM de meningen blijkbaar genuanceerder zijn. Maar voor mij staat deze L’Atalante op gelijke hoogte met die andere naturalistische Franse meesterwerken - de Renoirs en Carné’s - van de jaren ‘30. Waarbij je wel in het achterhoofd moet houden dat het in dit geval gaat om een verhaal over doodgewone mensen en hun eerder triviale lotgevallen. Verwacht dus geen heroïek of thrills, maar … poëtisch realisme. Term die ik pas nu ten volle kan vatten na het aanschouwen van deze film. Tijdloze klasse.

Prachtige film. Ik snap de vergelijking met Sunrise, die hier uitentreuren gemaakt wordt. Maar toch ook weer niet (de enige reden dat ik die film ook aanhaal). De film van Murnau is toch compleet anders van toon en ook qua thematiek uiteindelijk, waardoor beide films uiteindelijk niet echt vergelijkbaar zijn (en zeker niet een soort broertje en zusje). Dit is een treurige komedie. Sunrise een drama met thriller elementen.

Anyway … voor mij was de scène dat Jules zijn spullen laat zien het hoogtepunt. Maar de film grossiert en blinkt uit in prachtige details en heerlijke kleine momenten.