Meningen
Hier kun je zien welke berichten Onderhond als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Aragami (2003)
Fijne herziening.
Blijft toch apart dat dit een fillerproject was voor beide regisseurs. Dat beperkingen vaak de creativiteit stimuleren is niks nieuws natuurlijk, maar dit dubbelproject is daar wel een erg mooi voorbeeld van. Aragami is erg basic, maar dankzij Kitamura's strakke regie is het toch een erg fijn filmpje geworden.
Qua plot valt er niet veel te rapen, eigenlijk is het gewoon één grote opbouw tot een eindgevecht. Maar Kitamura weet de spanning perfect op te bouwen, en ondanks dat de locatie zelf niet zo héél veel mogelijkheden biedt om er een dynamisch gevecht van te maken, lost de regie dat kundig op.
Acteurs zijn bekwaam (wat ook wel leuk is, aangezien je er toch 80 minuten mee opgescheept zit), de actie is uiteindelijk best cool en als toetje krijg je nog een erg toffe cameo. Echt grootse cinema is het niet, maar wél erg knappe genrecinema, al helemaal gezien alle restricties
4.0* en een uitgebreide review
Arashi no Yoru Ni (2005)
Alternatieve titel: Stormy Night
Weird.
Inderdaad erg lastig om te zeggen wie nu net het doelpubliek is. Bij momenten gebeurt er echt niet veel meer dan wat geitjes die grazen, op andere momenten speelt de film aardig met moraal.
Verteltempo is sowieso wat te traag voor echt jonge kinderen. De openingsdialoog in de schuur duurt bijvoorbeeld aardig lang zonder dat er echt veel gebeurt. Sowieso een best lange film.
Visueel is het best mooi. Aparte tekenstijl van de personages die goed tot z'n recht komt in geanimeerde vorm. Fotorealistische achtergronden heb ik helemaal niet gezien, wel wat 3D die uiteraard vloeiender beweegt dan de handgetekende stukken. Vond het best mooi samengaan, ook als ze in hetzelfde frame gebruikt werden.
Al bij al een aandoenlijke anime met wat opvallend serieuze stukken. Keek toch echt wel raar op wanneer de twee vastzaten in de storm. Uiteindelijk draait het allemaal redelijk de kindvriendelijke kant op, toch is het niet echt iets om je kroost van 6 voor te zetten.
Fijn filmpje, had net iets beter en vlotter gekund. Ook iets korter, maar aardig uniek en erg leuk om een keertje te zien. Voor de animatie (en niet eens zozeer anime) fans.
Gekke relatie ook tussen dat geitje en de wolf. Blijft de hele film wringen.
Erg dikke 3.5*
Archivo 253 (2015)
Zeer flauw.
't Is een Mexiaans found footage gevalletje, dat lijkt zowat het enige verkoopspunt van deze film te zijn. Verder heeft het absoluut niks nieuws te bieden, integendeel, een goedkope en vaak saaie ripoff van betere films in het genre.
Ik denk dat 80% van de film gefilmd met een nachtlens, verwacht je dus aan een groene film waarin niet al te veel te zien is. De aanloop duurt eigenlijk te lang voor de amper 80 minuten die de film lang is, de personages zijn borderline vervelend en wanneer er dan eindelijk wat staat te gebeuren is het nergens spannend.
En zo valt er eigenlijk niet heel veel te beleven. Wie graag de zoveelste mental hospital found footage film wil zien kan deze best nog eens proberen, zeker als je de personages voor een keertje geen Engels wil horen praten. Maar voor goeie films in het genre kan je toch beter elders kijken. Pover filmpje.
1.0*
Arctic (2018)
Fijn.
Als het buiten warm is, dan komt zo'n ijskoude film als geroepen. En wie beter dan Mads Mikkelsen dan overlever te spelen. Veel meer heeft deze film ook niet te bieden, maar Penna begrijpt als geen ander dat uitvoering en opbouw véél belangrijker zijn dan actie en een moraal.
De klassieke intro en outro worden dan ook geschrapt. We worden in het verhaal gegooid wanneer Mikkelsen al gestart is met survivalen (ook wel budget-wijs natuurlijk), meteen wanneer de afloop duidelijk is stopt de film er ook mee. Dat einde had wat mij betreft wel wat anders gemogen, maar aangezien het ongeveer 5 seconden duurt is dat ook geen grote domper.
Verder een ijzig en ruw landschap, een berg aan lastig keuzes en een hoop survival. Naar het einde toe wordt de last van Mikkelsen wel een beetje overdreven, maar je kan hem ook moeilijk 90 minuten lang zien schuifelen over een sneeuwvlakte. Ik vond het erg vermakelijk, de opbouw is nagenoeg perfect en Mikkelsen is gewoon perfect voor z'n rol. Met Smáradóttir had ik wel een beetje medelijden trouwens, die heeft echt de meest lullige rol die ik ook gezien heb.
Goed uitgevoerd survival filmpje. Zo zie ik ze best graag.
3.5*
Ardennen, D' (2015)
Alternatieve titel: The Ardennes
Goed.
Maar toch ook een beetje een gemiste kans. Met de platenkeuze had ik niet zo'n probleem (schetst toch meer een milieu), wel met het gebruik van de muziek. Vraag me af of Pront er zelf wat mee had, want ik vond het vaak nogal achteloos door de film heen gemixed. 't Is bijvoorbeeld leuk om The First Rebirth op te vissen, maar als je kijkt waar, wanneer en hoe het gebruikt wordt in de film? Beetje jammer.
Visueel wél oké, maar nu ook weer niet het beste wat Vlaanderen te bieden heeft. Het blijft toch een beetje een Antwerpse tegenhanger van Ex Drummer dit en dan is het toch niet op hetzelfde niveau. Maar ook een Small Gods wordt absoluut niet benaderd. Wel een fijn, grimmig en duister sfeertje verder, slecht is het zeker ook niet.
Plot is wél oké, verder nogal wat bekende gezichten, waarbij dat van Janssens het meest opvallende (gezien de rol). Hoorde dat die rol eigenlijk eerst voor Schoenaerts was weggelegd, dat was toch een betere keuze geweest, zowel voor de film als voor Schoenaerts (met z'n kostuumdramas van de laatste tijd).
D'Ardennen is geen verkeerde film, maar mist gewoon dat beetje extra om écht sterk uit de hoek te kunnen komen. Behalve het milieu waar de film zich afspeelt is er weinig wat ik de laatste jaren niet al beter heb gezien.
3.5*
Are You Here (2013)
Alternatieve titel: You Are Here
Simpel.
Tegenwoordig zie je het wel vaker, die bekende comedy acteurs die naast hun gewone werk ook een zijspoortje met indie films hebben. Waar ze meer dramatisch uit de hoek moeten komen, als bevestiging dat ze toch écht wel acteurs zijn.
Ditmaal is het de beurt aan Wilson en Galifianakis en hoewel het eerste uur vaak nog wat explicieter naar comedy neigt, valt het tweede uur zo'n beetje perfect in dit hokje. Ik kan doorgaans niet zoveel met de gewichtigheid en neerslachtigheid die in dit soort dramadies verwerkt wordt, ook hier vind ik het redelijk misplaatst.
Wilson is niet echt de geschikte acteur voor dit soort werk, Galifianakis kan zich beter redden al is het nu ook weer niet zo dat hij echt uitblinkt. Vervelende rol van Poehler en Ramsey zit erbij als romantische toevoeging, maar is toch vooral schermvulling.
Af en toe is het best geinig, een paar memorabele momentjes, maar het tweede uur is best een downer, los van het feit dat 2 uur ook gewoon te lang is voor een film als deze. Weet verder ook niet goed wat ik nu met Galifianakis' personage moet, de film lijkt een wat dubbel standpunt in te nemen, veel wijzer werd ik er zelf ook niet van. Al vond ik hem in het tweede uur wel een stuk minder sympathiek, al leek de film daar anders over te denken.
Veel matigheid dus, gelukkig is het eerste uur nog best te doen.
2.5*
Area 51 (2015)
8 jaar later.
Peli heeft zich na z'n oorspronkelijke succes wat teruggetrokken, wie echter verwacht dat hij 8 jaar later met iets compleet nieuws op de proppen komt kan beter z'n verwachtingen alvast bijstellen. Dit is gewoon weer een found footage filmpje.
Eentje voor de conspiracy theorists dit, maar wat verwacht je dan ook als het gaat over Area 51. Veel werk zal Peli dan ook niet gehad hebben aan het script, zowat alles wat je in je leven al over die plek gehoord heb zit ongeveer in deze film.
Opbouw is verder ook best klassiek. Road tripje, een hoop camera gear (met uitleg waarom natuurlijk) en dan het hele stuk in Area 51 zelf natuurlijk. Less is more aanpak werkt op zich nog wel, veel budget zal er niet geweest zijn, maar toch wil het nergens echt spannend worden. Peli slaagt er weer niet in om een degelijk sfeertje te creëren, waardoor het allemaal maar wat aanmoddert.
Camerawerk is ook best slecht, zelfs voor een found footage film. 't Is vooral de nieuwsgierigheid wat je uiteindelijk wel en niet te zien zal krijgen die de aandacht vasthoudt. Paar aardige momentjes, zoals in de schotel of in de witte kamer, maar heel lang duurt dat jammer genoeg niet.
't Is vooral veel been there, done that. De laatste twee jaar ofzo zijn aliens weer helemaal hip en de found footage trein is dat station ook al lang weer gepasseerd. Peli heeft naam natuurlijk, maar komt gewoon te laat en met té weinig. Als hij weer 8 jaar wacht voor z'n volgende film hoop ik dat hij toch met iets anders aankomt, want dit is het niet echt.
1.5*
Argo (2012)
Doorsnee.
Grappig hoeveel mensen vinden dat Affleck veel beter regisseert dan acteert. Ik vind zijn regie namelijk een perfect verlengde van z'n acteerwerk. Zoutloos. Deze film is echt zó by the book, zo slick dat je ergens verwacht dat er niet eens een regisseur aan te pas is gekomen, gewoon regie by committee.
Het meest opvallende aan deze film is nog wel dat het best kritisch wil zijn. Amerika wordt in de openingsseconden afgeschilderd als boeman en ook op het einde wordt Canada flink in de bloemen gezet. Maar toch voelt het als een opgeblazen 'Murica film aan. Alsof ze hun eigen clichés zelfs niet meer herkennen, zelfs wanneer ze wat kritischer willen zijn.
De film zelf is basic. Acteerwerk degelijk, kostumering degelijk, visueel pover maar het oogt duur, wat opgeblazen soundtrack die niet echt goed werkt en een verloop dat niet teveel verrassing biedt. Al moet ik zeggen dat ondanks alle clichés en onzin het strakke tempo naar het einde toe wel z'n vruchten afwerkt. Gelukkig maar want het eerste uur was een stuk minder interessant.
Een geinig verhaal dat eigenlijk garant zou moeten staan voor een vermakelijke film, maar het is zo braaf en degelijk uitgewerkt dat ik zonder het zeker te weten wel al vermoedde dat het over een waargebeurd verhaal ging.
2.5*
Arirang (2011)
Alternatieve titel: 아리랑
Indringend.
Sowieso wel de beste docu die ik ooit gezien heb denk ik. Geen idee hoe niet-liefhebbers van deze docu hem ervaren, verder ben ik ook blij dat ik hem post-comeback gezien heb. Wat een treurnis als je dit ziet zonder de goede afloop (Pieta) te kennen.
Een documentaire over jezelf maken komt op papier een beetje ijdel over. Ki-duk maakt er af en toe ook wel een showtje van (met z'n pistool op het eind, maar het lijkt me verder wel duidelijk dat Ki-duk hier geen fictieve personages neerzet. Net als z'n personages durft hij zichzelf ook bloot te geven voor de camera en wordt hijzelf voor een keertje lijdend voorwerp.
Hij speelt nog wel wat spelletjes. Hij huilt bij sommige bekentenissen, herkijkt ze en lacht een beetje met zichzelf. Hij interviewt zichzelf ook, speelt advokaat van de duivel en legt zichzelf meermaals op de rooster. In andere scenes komt hij niet verder dan luid te zingen en te schreeuwen tegen zichzelf. Af en toe lijkt hij wel erg ver heen, een kluizenaar klaar voor één of ander rariteitenkabinet op TV.
't is een best heftige documentaire, Ki-duk die volledig de weg kwijt is en onzeker kijkt naar z'n toekomst. Achteraf natuurlijk erg mooi om te zien dat deze docu z'n doel niet gemist heeft. Niet enkel een zelfreflectie maar uiteindelijk ook zelftherapie.
Het blijft verder wel een docu natuurlijk, zal voor mij wel nooit een volwaardige filmervaring leveren, maar in z'n vorm wel het beste dat ik al mogen zien heb. Erg moedige onderneming die best respect afdwingt.
3.5*
Aristocats, The (1970)
Alternatieve titel: De Aristokatten
Redelijk.
Visueel wat interessanter. Aardig gedetailleerde achtergronden die een fijn eigen stijltje hebben. Ook de personages zien er wat anders uit. niet het ultracleane, maar bijna schetsmatig in de afwerking. Niet dat het revolutionair is, maar fijn om wat anders te zien.
Verhaaltje is inderdaad echt wat te pover, gelukkig zijn de 5 katten wel erg leuk, zeker de drie jongste. Bijfiguren zijn een beetje muf af en toe. Niet echt leuk en nogal overdreven.
Aan de liedjes en muziek heb ik me deze keer niet eens zoveel gestoord, al hebben ze verder ook maar weinig meerwaarde vond ik. Hadden er ook deze keer evengoed uitgekund.
Blijft wel erg vluchtig allemaal, helemaal kon het ook niet boeien, maar visueel toch weer een kleine variatie op de typische Disneylook. Degelijk tussendoortje voor Disney.
2.0*
Arîte Hime (2001)
Alternatieve titel: Princess Arete
Herziening viel toch wel tegen.
Vooral visueel had ik toch wat meer problemen met de film deze keer. Ondanks dat de animatie zelf nog wel mooi was, vond ik de art style te magertjes. Het sluit aan bij het voornamelijk Europese sfeertje dat nagestreefd wordt, maar kan niet zeggen dat het echt mooi was.
Jammer, want het verhaaltje is op zich nog wel aandoenlijk en Katabuchi schept een rustige, kalme atmosfeer waarin de personages af en toe lijken te zweven. Het kabbelt echt wel lekker verder zonder dat het veel inzakt en ik ben de hele tijd geboeid blijven kijken.
Maar van Studio 4°C verwacht je dan toch uiteindelijk net wat meer. Het is zeker nog wel een aanrader voor wie deze film nog niet gezien heeft en graag buiten de traditionele anime-stereotypen films kijkt, maar die hoge scoren kan ik niet echt meer rijmen met m'n smaak. Vol puntje aftrek dus.
3.5*
Arkangel (2017)
Alternatieve titel: Black Mirror: Arkangel
Slecht.
Zowel qua verhaal als qua regie. Foster bakt er echt maar weinig van. Nu was het materiaal waarmee ze aan de slag moest ook niet al te denderend. Het verhaaltje over de overprotective moeder die de relatie met haar kind verpest is niet echt al te best, veel tijd voor een degelijke uitwerking is er natuulijk ook niet.
Toch is de regie ook gewoon erg zoutloos. Visueel is het erg pover, het oogt allemaal erg gehaast en weinig bewust. Het acteerwerk is ook niet echt naar behoren en verder is het allemaal zo enorm voorspelbaar dat het amper weet te boeien. Voor filmpjes die 50 minuten duren zou het echt moeten spetteren, maar het enige wat deze Arkangel doet is sputteren.
Het is dat het niet lang duurt, maar verder is het gewoon niet heel erg interessant. Het feit dat je voelt dat er ook een maatschappijkritische boodschap in hoort te zitten maakt het eigenlijk alleen nog maar erger, de gebrekkige regie is het nekschot van deze Arkangel. Nog steeds niet overtuigd van het geniale van deze serie.
1.0*
Armageddon (1998)
Typische Bay.
Wie hoopt op enige logica of geloofwaardigheid heeft gewoon de verkeerde regisseur te pakken. Er zitten hopen scenes in die echt nergens op slaan, maar toch best cool zijn om te kijken. En da's net waar Bay de juiste balans weet te vinden met zijn film.
Armageddon is één van de toonbeelden van Hollywood cinema. Groots opgezet, met veel bravoure geschoten en ongegeneerd aangedikt op het effect te vergroten. Maar ook vooral erg zelfbewust, wetende dat dit geen diepgravende cinema is en dat men daar dan ook geen tijd en moeite moet insteken.
Had deze ooit wel al eens gekeken, maar blijkbaar nooit op gestemd. Herinnerde me het boorplatform niet, misschien dat ik daarom (gisteren Deepwater Horizon gekeken) wel zin had om deze weer eens te zien. Intro is wat traag, maar eens de ploeg klaar is om in de ruimte in te gaan zit er nog amper vertraging in de film. Hier en daar wat meligheid uiteraard, maar dat zijn best korte momentjes die de actie amper weten te breken.
Bay blijft één van de beste Hollywood regisseurs, één an de weinigen die echt weet wat met zulke films aan te vangen.
3.5*
Armin van Buuren: This Was Intense (2015)
Ugh.
Arm aan inhoud. Na This Is It, This Was Intense maar een keertje geprobeerd. In vergelijking is dat afscheid van Jackson nog een meesterwerk. Dit leek meer op een DVD extra waar je als hardcore fan nog even voor wil gaan zitten, verder heeft het werkelijk niks te bieden.
Allereerst steekt het bomvol met de typische artiestenonzin. Uitzonderlijke banden worden gesmeed, iedereen werkt ongemeen hard, uiteraard was dit zowat de beste periode uit z'n leven, yadda yadda ... maar dat hoort nu eenmaal bij dit soort docus. Het probleem is vooral dat deze "film" verder eigenlijk niks te bieden heeft.
Van de opbouw van de show zelf zie je amper wat. In de plaats krijg je een oeverloze opsomming van locaties waar Van Buuren opgetreden heeft. Leuke info die je op 30 seconden kan opzoeken op een wikipagina waarschijnlijk. Uiteraard was elke show geweldig en is er nog net genoeg tijd om per locatie één wild verhaal op te dissen. Zo was er een keer regen, is het ook eens erg warm geweest en in India was er geloof ik een houten podium. Wil verder niet teveel spoileren, maar dat waren toch wel enkele hoogtepunten.
Veredelde promo rommel is dit. Ben verder ook niet echt het publiek hiervoor, ondanks dat ik serieuzere trance best wel kan pruimen vind die commerciële jolige Frans deuntjes van Van Buuren niet om aan te horen.
Enkel voor de echte fanboy dus, de rest hoeft er niet aan te beginnen. Zelfs met z'n 55 minuten nog veel te lang.
0.5*
Armitage III (1995)
Alternatieve titel: アミテージ・ザ・サード
Op vele vlakken wat op aan te merken.
Zo is de animatie, zeker in ep1-3, érg pover. Niet al te mooie stijl en erg weinig animatieframes. Typische anime zuinigheid. Ook het verhaal is erg fragmentarisch en verloopt nogal makkelijk op bepaalde punten.
Toch zorgt het productiejaar voor een aantal interessante punten. Zo mag de animatie dan wel pover zijn, er zitten een aantal shots in die bijna 1 op 1 in GitS herhaald worden. Zou de GitS manga er eigenlijk nog eens moeten bijhalen, maar het zou me toch verbazen dat Oshii deze nooit gezien heeft alvorens aan GitS te beginnen.
Verder is het verhaaltje eigenlijk bijna identiek aan de prequel van de Matrix. De opstand tegen de robots voelt erg bekend aan. Ook het verschil tussen robot en mens wordt hier al aardig uitgediept.
De serie mist duidelijk de afwerking en de fond van een GitS, maar het materiaal is er al in z'n pure vorm. Waarschijnlijk haalt Armitage gewoon erg veel uit de manga van Shirow, toch blijft het de moeite er een keertje door te lopen. Voor mij was het alweer een jaar of 12 geleden denk ik, voor het eerst met originele dub.
Eigenlijk vooral gezien om Dual Matrix te kunnen kijken, toch leverde de herkijk een aantal leuke zaken op. Polymatrix kan je gewoon overslaan aangezien dat een voor de Amerikaanse markt ingekorte versie is met Engelse dub.
2.5* voor deze. Vertoont enorme ouderdomsverschijnselen, maar voro de anime fan net genoeg leuks om geen complete waste te zijn.
Armitage: Dual Matrix (2002)
Alternatieve titel: Armitage III: Dual Matrix
Redelijk.
Als film duurt het een beetje lang. In OAV vorm was dit waarschijnlijk weer wat beter te behappen geweest.
Visueel wel een stap vooruit tov de serie, maar gezien releasejaar blijft het toch ver onder de norm. Af en toe wel mooie animatie, maar die achtervolgingsscene is dan gewoon weer té goedkoop.
Verhaaltje is ook maar magertjes en een redelijk typisch sequel verhaal. Nieuwe bad guy, wat linkjes naar deel 1 en daarmee is alles ook wel gezegd. Ook iets te melodramatisch op sommige momenten.
Durft niet puur genoeg voor de simpele actie te gaan en heeft op stylistisch gebied wat te weinig te bieden. Wel leuk voor mensen die al eens wat melancholisch terugdenken aan scifi anime uit de late jaren '80 en vroege jaren '90. Verder een zeer beperkt appeal vermoed ik.
2.0*
Armor of Light, The (2015)
Wel oké.
De docu kent een zéér religieuze insteek. Daar kan je je blind op staren, anderzijds levert dat ook niet zoveel op. Als je het religieuze geleuter een beetje eruit filtert zie je gewoon redelijk eenvoudige mensen die positieve zaken in het geloof gebruiken als hun persoonlijke morele barometer. Op zich is dat ook wel een keer fijn om te zien, het hoeven niet altijd de religieuze weirdos zijn die opgevoerd worden in docus.
Verder is het een nogal eenvoudig pamflet tegen de gun laws in Amerika. Denk dat het qua inhoud niet zo boeiend is voor Europa(/eanen) aangezien de meesten het hier al wel mee zullen eens zijn, maar in Amerika blijft het een groot probleem, dat één keer in de zoveel tijd weer z'n kop opsteekt.
Het relaas van de twee oogt eerlijk en oprecht, zonder al teveel emotionele dramatiek, al moet gezegd dat wie écht allergisch is voor geloof deze docu toch maar beter laat liggen. Ik vond het wel een keertje aardig om zien, al is het maar omdat het geloof al te vaak de schuld van alles op zich geschoven krijgt, terwijl dat veel te makkelijk is natuurlijk.
3.0*
Armored (2009)
Aardig.
Antal is een beetje uit de schijnwerpers verdwenen. Er leek hem een leuke toekomst weggelegd, maar de laatste jaren niet zoveel meer van gehoord. Nu was zijn Predators verfilming ook niet al te best, toch heeft de man genoeg talent om hem nog een paar kansen te geven.
Deze film is best leuk, vooral het begin dan. De setup, het groezelige stijltje, de ruwe karakters. Zelfs Fishburne valt te pruimen, toch een zeldzaamheid. Het gaat alleen mis wanneer de film halverwege (bewust) begint te ontsporen.
De snelheid verdwijnt uit de film en er komt niet zoveel in de plaats. Echt spannend of benauwd wil het niet worden, waarmee het allemaal maar gezapig naar een flauw einde toeloopt. Een beetje onzin mag best in dit soort films, maar naar het einde toe wordt er iets teveel goodwill verlangt van de kijker.
Jammer, want er zat genoeg leuks in. Antal's laatste toch maar eens opsnorren.
3.0*
Army of Darkness (1992)
Alternatieve titel: Evil Dead 3
In deel 2 combineerde Raimi horror en humor. Duidelijk een geval van 1+1=3. Want deel 1 was een complete horror mislukking, dit is een complete comedy mislukking.
Ash is veranderd. Waar het in de eerste delen vooral een stevig stukje loser was, is hij hier plots "the man". Gaat Campbell niet zo goed af eigenlijk.
De gore is bijna compleet verdwenen, de film is dan ook meer fantasy dan horror vond ik. Setting sprak mij verder niet aan, en de humor blijft eigenlijk erg spaarzaam. Enkel in het middenstuk (bij de molen en de boeken) komt het comedy gedeelte sterk naar voren.
De film is verder erg geforceerd slecht. Effecten, acteerwerk, plotje ... alles is er aan gedaan om het campy fun gehalte in de hoogte te werken.
En als het dan werkt, wordt het een geweldige film. Alleen werkt het gewoon compleet niet. Onnozele en saaie oneliners (al ben ik geen fan), vreselijke humor en slechte timing.
Eén groot falen deze film, en uiteindelijk een erg lange zit.
0.5*
Army of One (2016)
Erg lollig.film.
Het uitgangspunt is compleet idioot: een maffe Amerikaan die op eigen houtje naar Pakistan wil reizen om daar Osama bin Laden binnen te halen. Heel bedreven is hij daar niet in, want zelfs in Pakistan geraken blijkft niet zo makkelijk. Materiaal voor een onnozele comedy, maar het gekste is nog wel dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal.
Cage is natuurlijk perfect voor deze rol. Hij mag de hele tijd lang compleet over the top gaan, iets waar hij toch wel in uitblinkt. De rest van de cast is trouwens ook echt wel goed, maar dit is uiteindelijk toch Cage's feestje geworden, hij had er ook duidelijk veel zin in.
Maar ook Charles weet de juiste toon te vinden. Hij zorgt ervoor dat naast Cage de humor ook echt leuk is, dat het vormelijk ook fris oogt en dat de hele film gewoon best uniek aanvoelt. De regie had dan misschien net ietsje strakker gekund, maar verder valt er weinig te klagen over deze film. Het is weer eens wat anders, en dat kan ik altijd wel smaken.
3.5*
Around the World in 80 Days (2004)
Kon hier wel de humor van inzien.
Veel bekende gezichten, met als hoogtepunt Sammo Hung in de rol van Wong Fei Hung. Verder vond ik het drietal leuk. Alle drie acteurs die de lol wel inzien van een film als deze en hun rol ook zo neerzetten. Vond er toch een leuke knipoog inzitten.
Verder kleurrijk, best fraai soms, en een toffe setting die me een beetje aan Steamboy deed denken. Heb wel een zwak voor "geknutselde machines", gaf de film dan ook wat extras.
Humor is flauw maar Jackie Chan doet het best leuk. Gevarieerd avontuurtje verder, vermakelijk en af en toe gewoon leuk.
3.0*
ARQ (2016)
Matig.
Het hele timeloop principe is ondertussen wel al meerdere keren gedaan, met wisselend succes. Wake Up and Die is waarschijnlijk m'n favoriet, de rest volgt op een stevig afstandje. Want ondanks het mysterie dat films als deze vaak losweken, het plot 90 minuten interessant houden is best moeilijk.
Aangezien personages vastzitten in een loop is het vooral moeilijk om de spanning erin te houden. Doodgaan is namelijk niet zo erg, want er zijn toch een oneindig aantal herkansingen. Deze film probeert daar wel een mouw aan te passen, maar heeft vooral met andere problemen te kampen.
De regie is vooral erg makjes. Visueel stelt het niet veel voor, ook de soundtrack voegt maar weinig toe aan de film. Qua sfeerschepping is het dus maar matig. Ook het acteerwerk had beter gemogen. De personages zijn redelijk lauw en wat er al van drama en hectiek is komt redelijk slecht over. Het plot zelf werkt ook niet 100% mee, wat het allemaal nogal afstandelijk maakt.
Vond de film niet zo moeilijk uit te zitten, daarvoor was ik wel nieuwsgierig genoeg naar het einde, maar dit had een betere regisseur verdiend. Wat rest is een doorsnee tussendoortje, leuk voor de genreliefhebber, maar verder weinig ophefmakend.
2.5*
Arrival (2016)
Wel oké.
Maar het zou Villeneuve niet zijn moest hij ook niet regelmatig zélf roet in het eten gooien. Arrival had makkelijk een betere film kunnen zijn, maar gefrutsel met het plot en wat mislukt drama zorgen ervoor het uiteindelijk een vis noch vlees filmpje is geworden.
Dat de film opent en sluit met Max Richter zegt eigenlijk al genoeg. The Blue Notebooks is ook zo'n album dat muzikaal best oké is, maar verneukt wordt door gefaalde moeilijkdoenerij. Villeneuve gaat voor een erg gewichtige opener, maar wist me daar al helemaal niet te raken, waardoor het drama dat in korte stukjes doorheen de film verwezen zit telkens weer z'n doel mist.
Ook opvallend is Villeneuve's poging om de aankomst van de Aliens mysterieus te houden. In de klas zie je bijvoorbeeld enkel de reacties van Adams en haar leerlingen. Je krijgt ook niet even een nieuwsberichtje te zien met een wazig shot van het ruimteschip ofzo en het duurt uiteindelijk tot Adams zélf bij het tuig aankomt alvorens de kijker eindelijk te zien krijgt waar het over gaat. Tof! Ware het niet dat het ding ook al gewoon op de poster staat.
Maar het eerste uur is verder wél naar behoren. De heptapods zijn misschien niet de méést originele aliens, maar de aankomst bij het schip, de entry in het schip en het langzaam leren kennen van elkaar's cultuur is fijn. Het schrift is ingenieus en ziet er ook nog eens erg cool uit en zolang Adams en Renner aan het wetenschappen zijn beklijft de film.
Het tweede uur is echter beduidend minder. Het begint eigenlijk fout te gaan wanneer China, Rusland en Soedan (goh) het vreedzame wachten beu zijn. Aan Amerika om de boel even te redden. Dat er eentje uit het Amerikaanse leger uiteindelijk als eerste de aanval opent is niet zozeer anti-Amerikaans, dan wel illustratief dat het wij-gevoel in verschillende lagen werkt, want binnen de Amerikaanse context is het natuurlijk de brave burger vs de politiek en het leger, met uiteindelijk de brave burger als wereldredder. Joepie.
Alle extra spanning die er in het tweede deel ingegooid wordt is maar weinig spannend en de clou die uiteindelijk het persoonlijke drama voedt (en het begin verklaart) gaat volledig de mist in. Komt deels vanwege de té overdreven regie van Villeneuve, deels omdat Adams (en ook een beetje Renner) staan te acteren als kasplanten. Dat daarbij de clou er werkelijk ingeramd wordt helpt ook niet echt mee.
Rest het sterke eerste uur, eentje waar ik graag een véél beter vervolg op had willen zien. Al het gezemel rond non-linear time leidt uiteindelijk naar een wat plat en ongeïnspireerd filosofisch vraagstukje geïllustreerd door te dik aangezet drama. Een gemiste kans.
3.0*
Arrival, The (1996)
Oude Twohy.
The Arrival is een eenvoudig filmpje, zo eentje waarbij het verhaal amper een rol speelt omdat het zich toch braafjes houdt aan de geijkte paden. Maar ik had er wel weer en keertje zin in, en de eerste helft loopt het ook best vlot.
Je ziet wel dat Twohy talent heeft om dit soort filmpjes naar behoren neer te zetten. Jammer genoeg krijgt hij hier te maken met zo'n beetje de grootste miscast van de jaren '90. Geen idee wie het zag zitten om Sheen als intelligente wetenschapper neer te zetten, maar ik vermoed dat er ofwel een hoop alcohol, ofwel een hoop geld mee gemoeid was.
Tweede helft is jammer genoeg ook een stuk minder. Twohy mankeert het budget en het kitscherige neemt iets teveel de bovenhand. Daarbij blijft Sheen enorm schmieren en zijn de aliens teleurstellend. Jammer, want dat het geen probleem van talent is zou Twohy later nog bewijzen.
Het eerste deel is best aardig, tweede uur een redelijke sof, enkel Sheen is de gehele speelduur onuitstaanbaar.
2.0*
Art of Organized Noize, The (2016)
Streepje hiphop geschiedenis.
Ik ben zelf geen grote fan, maar hiphop is natuurlijk wel een gezonde voedingsbodem voor samples en qua stroming verkies ik het wel boven pop en/of rock. Buiten wat er via de popwereld ons bereikt ken ik weinig, dan zijn docus als deze een uitgelezen mogelijkheid om iets meer over het onderwerp te weten te komen.
Organized Noize zei me niks, na het kijken van deze doc blijft het nog altijd een klein beetje gissen wat ze nu nét betekend hebben. Buiten Outkast komen er zeer weinig bekende namen voorbij (CeeLo Green ook nog wel), maar blijkbaar heeft het drietal de hiphop uit Atlanta op de kaart gezet, vooral dan in Amerika zelf heb ik het gevoel.
Het rise gedeelte is veruit het interessants, vooral de verhalen over The Dungeon zijn wel aanstekelijk. Mooi hoe een hele cultuur zo op één fysieke plaats tot bloei is gekomen. Ook de moeder des huizes is een fijn figuur, al heeft ze niet zoveel te zeggen.
Het fall gedeelte is wat minder, vooral omdat het drietal hun fall zelf nog niet helemaal verwerkt lijkt te hebben. Dus krijgen we op het einde weer het onvermijdelijke geleuter over kunde en dat het vroeger toch allemaal beter, moeilijker, puurder en whatever was. Dat plaatst toch een klein smetje op de docu (en het imago van de drie).
Maar verder wel goed in elkaar gezet. Niet teveel puur persoonlijke anecdotes, wel veel anecdotes en bijdragen over de opkomst van die hele cultuur daar in Atlanta. Eerste deel vond ik wel duidelijk het interessants, daarna wordt het iets te voorspelbaar. In dat opzicht lijkt deze docu erg veel op een feature biopic.
Oh, en het blijft me toch altijd verbazen dat die hiphop kerels er in slagen redelijk complexe teksten te schrijven, maar in het echt amper uit hun woorden komen.
3.0*
Art of Self-Defense, The (2019)
Erg fijn.
Af en toe best grimmig en duister, gezien de ietwat beperkte absurde insteek misschien zelfs net iets té, maar dat vergeef ik een film als deze makkelijk. Erg veel van dit soort films zijn er namelijk niet, dus dan ben ik al lang blij als er weer eens eentje voorbijkomt. En verder pakt Stearns het ook zeker niet slecht aan.
Eisenberg heeft ondertussen toch ook al een indrukwekkende carriere bij elkaar geacteerd. Zit toch vaak in ietwat apartere films die bijblijven, en zelfs al zijn de films wat slechter dan ligt het eigenlijk nooit aan hem. Je moet hem inderdaad een beetje kunnen verdragen, want het is wel een acteur met een kenmerkende stijl, maar ik mag hem wel.
Enige wat ik een beetje miste was dat het nog net wat absurder had gemogen, zeker qua premisse. Op dat gebied is het iets meer een parodie op de hele Amerikaanse karate-hype een paar decennia geleden. Uit dat uitgangspunt puurt Stearns dan wel wat absurde situaties, maar de rest is best geaard. Komt allicht ook wel omdat ik vorige maand twee Dupieux's heb gekeken, die doet "absurd & deadpan" dan ook gewoon net allemaal wat beter dan Stearns.
Maar verder een aangename, lollige en onvoorspelbare film. Geen oerklassieke comedy, maar ook geen film die verdere genreclassificaties nodig heeft wat mij betreft. Gewoon een volbloed en goed uitgevoerde zwarte/absurde/deadpan comedy. Meer van dit graag.
3.5*
Arthur (2011)
Leuk.
De combinatie Brand-Mirren is echt goud waard in deze film. Brand speelt een erg genietbaar personage, net zoals Mirren trouwens, maar het is vooral het constante gebitch en de nogal random verbale humor die deze film tot de betere in z'n genre maakt.
Visueel ook wat aangenamer dan de meeste comedies trouwens, viel een aantal keer erg duidelijk op. Het enige jammere is dat het tweede deel van de film traditiegetrouw zich wat minder richt op de humor en wat meer op drama/romantiek. Gelukkig blijven de spaarzame grapjes in het tweede deel vaak ook echt wel grappig.
Toch zou het leuk zijn moesten ze daar in Hollywood gewoon nog eens een volbloed comedy maken. Het had deze film nog net wat beter gemaakt. Maar wat er nu op tafel ligt is nog steeds een aardig stuk beter dan de platte humor uit de Apatow-stal die tegenwoordig overal doorheen lijkt te sijpelen.
3.5*
Arthur Christmas (2011)
Aardig.
Complimentje voor de animatie in ieder geval, of in ieder geval de tekenstijl. Heb mij de hele film afgevraagd of het om een combinatie van maquette en CG ging, maar blijkbaar is toch alles CG. Het Aardman stijltje wordt in ieder geval mooi benadert en de figuutjes lijken echt gewicht te hebben. Zie je niet vaak in dit soort films.
Verder kon ik de stemmencast zeker appreciëren. Lekker plat Brits gekakel, voegt zeker wat toe aan de sfeer. De humor was ook best leuk. Blij dat het Shrek tijdperk voorbij is, al blijven de uitlopers daarvan nog vervelend hangen.
Apart vond ik vooral dat ik de trailer hiervan geweldig irritant vond. Vorig jaar volgens mij gezien en vond het niet te pruimen. De film zelf valt eigenlijk een stuk beter mee. Redelijk grappig, fijne tekenstijl en mooie animatie. Echt geniaal is het niet, maar wel veel beter dan de doorsnee meuk die ik normaal van dit soort filmpjes verwacht.
3.0*
Arthur et la Guerre des Deux Mondes (2010)
Alternatieve titel: Arthur and the Two Worlds War
Degelijke afsluiter.
Zou deze twee jaar geleden zien, op het vliegtuig. Jammer genoeg was het programma gewijzigd bij de terugvlucht, sindsdien wat uit het oog verloren. Maar uitstel is geen afstel, vandaar vandaag alsnog bekeken.
Het is een aardige afsluiter van een aardige reeks. Visueel niet super, al is aankleding van de echte wereld wel aangenaam kleurrijk. Acteerwerk wat matigjes, het verhaaltje simpel maar vlot. De bad guys zijn redelijk effectief, de mix van live action and CG werkt hier eigenlijk verrassend goed.
Hoogstaande films zijn het niet, maar wel sfeervol en lieflijk in elkaar gezet. Besson doet het als regisseur van kinderiflms niet verkeerd, al zie ik hem toch liever andere dingen maken.
2.5*
Arthur et la Vengeance de Maltazard (2009)
Alternatieve titel: Arthur and the Revenge of Maltazard
Redelijk vervolg.
Al is het als trilogie redelijk matig opgezet. In plaats van echt verder te gaan begint de film eigenlijk gewoon opnieuw. Met dezelfde introducties van personages, waardoor vooral het begin een beetje saai is.
Vond de live action stukken iets beter dan de animatie, leukere art direction in ieder geval. De animatie zelf is wat beperkt en had er best wat beter uit mogen zien, al blijft het stijltje wel redelijk charmant.
Beetje vreemde reeks van Besson die niet zo goed bij hem past vind ik, maar die nog best wel te pruimen is.
2.5*