The Aristocats (1970)

Dit was dus de allereerst film welke ik in de bioscoop zag, ik mocht met een tante mee om deze film te zien en die heeft toen een geweldige indruk op mij, als kind uiteraard, gemaakt. In het videotijdperk was dit de eerste van Disney die werd aangeschaft en nu uiteraard op DVD. Nu ik zo'n beetje alle avondvullende Disney tekenfilms heb gezien, valt me op dat de jaren 70 tekenfilms van Disney een beetje rommelige stijl hebben, niet storend voor deze film, past wel een beetje in het tijdperk waarin deze speelt. De muziek is geweldig. Zoals in veel Disneyfilms zijn de bijfiguren vaak hilarisch, denk daarbij aan de twee jachthonden, of de notaris en wat te denken van de band. Ik ga mijn waardering na dit schrijven verhogen want dat verdient de film

Na een pauze zet ik de eerste stap in de donkere periode van Disney. Aanvankelijk had ik weinig zin om deze film te herbekijken want The Aristocats is nooit mijn favoriete Disney geweest. De film vond ik veel te braaf en durfde amper over de grens gaan en hoewel ik deze mening nog steeds deel is The aristocats wel een vermakelijke rit. De film straalt weer een en al Reitherman uit. Het neemt rustig de tijd om het verhaal te vertellen en net als 101 Dalmatians en Jungle Book is het een zeer straight forward verhaal zonder dat magische omhulsel.

The Aristocats is een beetje de kattenversie van 101 Dalmatians. Huisdieren zijn weg uit de huiselijke sfeer en ze willen terug naar de vertrouwde omgeving. Het enige verschil is dat deze film wat weg heeft van een road trip movie terwijl de andere duidelijk een kat-en muisspel was tussen honden en de ontvoerders. De personages zijn kleurrijk en dat komt vooral door de magnifieke voice acting. Thomas O` Malley wordt terug ingesproken door Phil Harris (die ook Baloo heeft ingesproken) en is een lekker fijn personage. Ook de honden, de muis en het paard vond ik zeer vermakelijk.

De animatie vind ik goed. Het beeld van mijn DVD uitgave (de speciale editie) was wel wat wazig maar daar kan de film uiteraard niets aan doen (denk ik toch). Qua animatie deed het me denken aan, alweer ja, 101 Dalmatians. De achtergronden zien er namelijk stijf en afwezig uit maar ook hier stoort me dit niet. De kleuren tijdens Everybody Wants To Be A Cat zijn wel mooi. De dieren en mensen zijn wel mooi getekend, vooral de gracieuze Madame ziet er bijna levensecht uit. Qua muziek en liedjes is het ook deze keer dik in orde. De soundtrack zorgt voor een lekker Frans sfeertje en bereikt ook zijn hoogtepunten bij bijvoorbeeld de scenes met de butler en de honden. Everybody Wants To Be A Cat is een lekkere swinger en ook het introlied als de openingscredits worden afgespeeld zet je meteen in de juiste sfeer.

De schurk is geen Cruella De Vil maar is ook hier weer uiterst vermakelijk en grappig. Zoals al gezegd is de confrontatie met hem en de twee honden een mooi hoogtepunt in de film. Ook het einde met hem en O'Malley is spannend door de goede muziek.

Deze film heeft me aangenaam verrast. Het blijft heel chill, vrolijk en soms mocht het voor mij allemaal iets gedurfder zijn, maar de fijne personages, leuke muziek, goede sfeer en een paar memorabele momenten, maken het wel een fijn tussendoortje om eens te kijken. 3,5*

Redelijke Disney classic

Ik had nog nooit van The Aristocats gehoord voordat ik de film op Netflix zag staan, ik probeer echter, in een bijzonder langzaam tempo weliswaar, alle Disney classics te zien dus deze moest logischerwijs ook bekeken worden ondanks enige tegenzin.

Achter bekeken was deze tegenzin nergens voor nodig aangezien het 'gewoon een leuke film' is. Parijs begin twintigste eeuw leent zich goed voor deze animatie wat de sfeer in de film ten goede komt.

De katten op zich vind ik weinig interessant maar de andere personages des te meer, de schurk, de honden en de ganzen waren allen leuke bij-personages. Daarnaast heeft de film een leuke dosis humor wat de score voor mij op een voldoende weet te brengen.

Zwaar tegenvallende Disney film. Het verhaal is wel heel erg dun en het wordt ook bepaald niet interessant gebracht. Daardoor had ik wat moeite om de aandacht erbij te houden. Verder ontbreekt het aan boeiende personages, al kan Thomas O'Malley nog enigszins overtuigen. De liedjes stelden vrij weinig voor en ook qua animatie heb ik beduidend betere Disney films gezien.

Deze afgelopen dag in de vooravond gaan zien in Breda.

Erg leuk om deze op het grote scherm terug te zien. Dit was tenslotte de eerste film ooit die ik als kind in de bioscoop ben gaan zien.

Was overigens opvallend niet druk in de zaal. Behalve ons zaten er misschien nog zo'n 10 man, maar dat mocht de pret niet drukken.

Hele, fijne, leuke ervaring!

Alweer 50 jaar oud deze film.

De katten zijn niet zo goed getekend, als je 't vergelijkt bijvoorbeeld met de onovertroffen Lucifer uit Cinderella die bijna een exacte kopie is van een echte kater en tegelijk hilarisch karikaturaal door zijn vele komische gezichtsuitdrukkingen. De ogen van de katten zijn gewoon die van een mens, met wimpers en ronde irissen in plaats van smalle streepjes en soms had ik 't idee dat ik geen kat zag maar een leeuw of een hond.

Dat neemt niet weg dat het verhaaltje best leuk is om te volgen en op sommige momenten is de animatie zo knus en typisch Disney dat ik weer echt terugverlang naar de oude tekenfilms, bijvoorbeeld wanneer er een antiek autootje met brandende koplampen over een hobbelig landweggetje aan komt tuffen en daarachter dan een donkergrijze lucht die onweer voorspelt.

Ergens kan ik Edgar wel begrijpen... hij zit heel zijn leven zich kapot te werken voor Madame, maar desalniettemin gaat de erfenis naar haar katten

En zo hoort het ook.

Nou, Edgar was alvast niet voor de poes!

Sorry.

Leuker dan in mijn herinnering. Het geheel doet sterk denken aan 101 Dalmatiërs, maar dan met katjes die ontvoerd worden en terug moeten zien te komen door allerlei diertjes die te hulp schieten. Wat meteen opvalt is dat de animatie minder mooi is dan menig andere Disney-film in die tijd.

Gelukkig heeft The Aristocats genoeg leuke personages om het geslaagd te maken. Het is soms iets te geromantiseerd naar mijn smaak, maar de ganzen, jazzband en natuurlijk Edgar zorgen toch regelmatig voor een glimlach. Edgar heeft natuurlijk duivelse plannen, maar echt dreigend komt hij ook niet over met zijn klungelige gedrag. Dit maakt de scene met de twee honden en de hooiberg tot een hoogtepunt.

De muziek is redelijk goed, blijft een beetje hangen en de speelduur is net niet te lang. Door deze film leerde ik ook dat Timboektoe in elk geval heel ver weg lag.

Het fijnste op school .... film!!! Ja op de MAVO hadden we zelfs met enige regelmatig filmavonden in de aula, met een echte filmcommissie en de aardrijkskundeleraar achter de projector. Op de lagere school was het wat sporadischer, maar soms in de aula op vrijdagmiddag. De Aristokatten kregen we onder andere en die was toch wel blijven hangen als een hoogtepunt van mijn lagere schooltijd. Herziening is leuk, net niet top Disney-niveau geef ik toe, met name de eerste helft start wat traag op, maar de jazz-katten en Duchess en O'Malley in de maneschijn maken een hoop goed.

Geïnspireerd door de 100 Dalmatians werd een gelijkaardig script geschreven om er uiteindelijk een langspeelfilm van te maken. De gelijkenis wordt nog groter als ook regisseur Wolfgang Reitherman terugkomt voor deze film. De man werkte ook als director animator bij Lady & The Vagebond, waar je overeenkomsten mee kunt maken.

De animatie is op vlak van verhaal en de meeste liedjes niet bepaald de sterkste uit de reeks. Maar de muziek past wel bij de personages en de film kent een grote dosis charme. Daarbij spelen de stemrollen ok wel een grote rol, toch van de betere uit de Disney-reeks. Het is ook wat gericht op een jonger publiek, vooral de scènes tussen de honden en butler Edgar zijn slapstick. De iconische scène is wel het nummer 'Everybody wants to be a cat'. De wat pijnlijke vertolking van de Siamese Cat zullen maar toewijzen aan de tijdsgeest zeker? In de hoop dat de studio haar lessen leert.

Ik ben niet zo'n kattenliefhebber en met Disney sentimentele toestanden moet je ook niet bij mij aan komen zetten. En daarom ook nooit eerder gezien. Maar stukjes eruit leken best leuk en ben voor weinig geld de dvd tegenkomen. Ook hebben we hier te maken met een sjieke kat en haar drie kinderen, die bij een oude dame wonen die de katten als erfgenamen aanwijst. De butler verneemt dit en ontvoert vervolgens de katten om ze buiten Parijs weer los te laten. Met hulp van een zwerfkat weten ze de weg weer terug te vinden naar het huis. Het speelt zich af in Parijs, 1910.

Simpel verhaal dat gerekt wordt tot 75 minuten met hier en daar wat mindere momenten. Kindgericht maar zeker ook leuk voor volwassenen. Volgt de lijn van Lady en de Vagabond. Maar vlotter en vrolijker van opzet. Naast veel muziek ook veel slapstick, een lijn die Disney met de Herbiefilms was ingeslagen en hierdoor valt er ook veel te lachen. Apart maar best leuk/mooi getekend. Naast de katten ook nog andere dieren, twee grappige honden, drie ganzen en een muis, Roquefort met de bekende Winnie de Pooh-stem van Sterling Holloway. Weer één van de betere van Disney's oudere films.

Op zich wel mooi gemaakt maar het verhaal weet me niet zo te boeien eigenlijk. Dat echte ouderwetse vind ik dan wel weer prachtig.

Sfeervolle film, al is dat met het thema Parijs ook wel niet zo moeilijk. Invloeden vanuit slapstickkomedie, jazzmuziek en ook de striptekenstijl bekend uit Frankrijk en ook België. De butler heeft wel zijn gelijkenissen met Anatool bijvoorbeeld. Het past vrij goed in de tijdsgeest, ook qua muziek. Dit heeft wel wat gemeen met Encanto in de zin dat de film vooral muzikaal uitblinkt, en dat doet Encanto ook. Enig probleem is dat het net zoals die film verhalend niet één van de sterkste Disneys is, wat ook te zien is aan de vreemde tempowisselingen. Maar het is een charmerende film die er zeker en vast mag zijn.

Bespreking uit The AristoCats - ikruikversemosterd:

"Als kattenpersoon ben ik dol op die eigenwijze bolletjes wol op pootjes die pas bij hoge noodzaak (zoals de komst van voedsel) hun baasje gehoorzamen. Mijn voorliefde voor katten verklaart vermoedelijk waarom ik een zwak heb voor The AristoCats, de Disney-tekenfilm die echt gaat kroelen als mijn favoriete kater het verhaal komt binnenwandelen: Thomas O’Malley, de enige echte schooierskat, altijd op zoek naar een nieuw avontuur om zijn klauwen in te zetten.

Duchess, de welopgevoede moederkat die met haar kinderkatjes ontvoerd is door butler Edgar (lang verhaal, check IMDB), ziet wel iets in de goedgebekte katercasanova. “Je ogen zijn als sardientjes.” Reken maar dat Duchess haar vacht schoonlikt voor deze buitenkat.

Nog een nostalgisch hoogtepunt: Thomas’ muzikale vrienden, die Duchess en haar kroost uitnodigen voor een onvergetelijke jazz-avond. Zonder zich iets van de buren aan te trekken springen de muzikanten op de piano, zakken door de verdiepingen van het huis en zingen buiten uit volle borst “Niemand swingt zo swingend als een kat!” Na al die jaren kan ik de tekst nog moeiteloos meezingen. In het Nederlands dan. Want met die versie ben ik opgegroeid.

Het kattenavontuur biedt verder niet zo heel veel opzienbarende Disney-magie. Gekeken naar bijvoorbeeld Bambi en Lady and the Tramp is The AristoCats een piepend katje binnen Disneys oeuvre. Pratende dieren waren sowieso gemeengoed geworden. Gewoon een kattenfilm om lekker bij weg te spinnen.

En te blozen trouwens, gezien de best wel dubbelzinnige opmerkingen en woordspelingen in de dialogen en liedteksten."