Apt Pupil (1998)

Ferm overroepen filmpje dit over een onuitstaanbaar ettertje en een oude zuurpruim. Het voelde op alle vlakken gedateerd aan, zo erg dat ik dacht naar iets uit begin jaren '80 te kijken, maar bleek bijna 2000 te zijn. Het thema bevalt mij als historicus wel, maar de uitwerking vond ik nauwelijks boeiend.

Nobele poging van Bryan Singer om Victor Salva te onttronen als Hollywood's pedo auteur. Lekkere jaren '90 wansmaak, een soort 'Joel Schumacher meets Larry Clark' en MTV-versie van The Night Porter over een sado-masochistische ménage à trois tussen eeuwige bad boy Renfro (vers van Huckelberry Finn en Sleepers faam), een oud-nazi en een creepy schoolbegeleider gespeeld door David Schwimmer met een snor. Je moet het zien om het te geloven, wat een opmerkelijk curiosum. Tjokvol dubieuze scènes en concentratiekamp kitsch. Klungelachtig gefilmd, zelfs de scène waar een schattige, struise rosse kater in de oven beland, werkt eerder op de lachspieren, terwijl ik normaal gezien echt een doetje ben op vlak van dierenleed, zelfs bij Pet Sematary II hield ik het niet droog. De film draagt verder bij aan de esthetisering en occultisering van het nazisme, alsof het een soort paranormaal verschijnsel betreft - de ideologie van McKellen's personage neemt de vorm van een paroxysme aan. Evil never dies!!! Die gekke Amerikanen ook. Toch is het de vreemde seksuele spanning die overheerst – en dit is de hand van Singer, die het nazisme als een 'grooming' ritueel voorstelt, geobsedeerd lijkt door strakke leren uniformpjes en Renfro permanent met de camera begluurt, terwijl z'n meissie welgeteld 40 seconden schermtijd krijgt. Of om het met de gevleugelde woorden van McKellen te zeggen: "My dear boy, can't you see we are fucking each other?"

Best wel redelijke film van een meer dan prima verhaal van de hand van Stephen King.

Grootste probleem van de film is dat, ondanks het aardige verhaal, de redelijk acteerprestaties en een best wel hele mooie opgebouwde scene van de ouder man in het ziekenhuis die Dussander herkent om zich vervolgens huilend in de armen van een verpleegster te werpen, die scene doet me best wel wat, de film nergens echt spannend wordt of wint aan een duistere sfeer die er wellicht wel goed bijgepast had. Het gevoel dat bespeelt had kunnen worden met de duistere fascinatie van de jongen en het idee van de oudere man die een nietsontziende en sadistische misdadiger is wordt te weinig uitgespeelt. Qua sfeer had er nog veel meer gedaan kunnen worden ondanks het prima verhaal en de wurggreep waar de twee elkaar in hebben.

Leuk om weer eens te zien maar geen top film.

Singer.

Een regisseur die wel bekend is geworden, maar het naar mijn mening gewoon niet echt in zich heeft om een echt goede film af te leveren. In het superheldengenre vond ik hem ook al niks, en in Hollywood heeft hij ook niet zo veel te zoeken. De enkele uitschieter was The Usual Suspects.

En na het zien van Apt Pupil blijft het ook bij die film naar mijn mening. Apt Pupil is anders dan een hoop andere Singer-films, maar niet beter. Het ging wel een tijdje de goede kant op, maar op een gegeven moment laat de film een aantal steken vallen. Overgenomen van het boek of niet, enkele scenes hadden gewoon niet in het eindresultaat gemogen of hadden beter uitgewerkt moeten worden.

Eén van de grootste problemen waar Apt Pupil mee zit is McKellen. Doorgaans een goed acteur, maar in deze rol was hij echt een miscast. Het accent alleen al bewijst dat McKellen gewoon de verkeerde keuze was. Had dan liever een daadwerkelijk Duitse acteur genomen, al had dat dan weer met eer te maken kunnen hebben.

Renfro doet het voor de rest redelijk. Op zijn meer emotionele momenten komt hij best uit de verf, maar als hij dreigend wil acteren valt het weer door de mand. Je kan het enthousiasme van Renfro niet ontnemen, maar qua acteren wil het niet altijd even lekker lopen. Wel jammer, want aan McKellen had hij weinig concurrentie.

Verhaaltje is voor de rest wel leuk bedacht, maar ik was wel even verbaast toen ik las dat dit een verhaal van King was. Ik heb het boek niet gelezen, maar zoals de film het weergeeft lijkt het me wel heel simpel voor zijn doen. Buiten dat het verhaal "wel leuk bedacht is" wil het niet altijd boeien. De sfeervollere momenten voelen cheesy aan en de chemie tussen McKellen en Renfro wil nooit van de grond komen.

De film moet het vooral hebben van de streken van Renfro, een paar leuke twistjes en een redelijk tempo. De film wordt regelmatig geremd door ridicule scenes (een marcherende McKellen) en een te lange speelduur, maar het eindresultaat is niet heel dramatisch. Singer heeft ze slechter gemaakt, maar toch behoort dit wat mij betreft tot 1 van de mindere Singer-films. Zijn films zijn nooit echt goed, maar ook nooit echt dramatisch. Ik denk eigenlijk dat creativiteit een beetje het missende ingrediënt is binnen zijn carrière.