- Home
- filmfan0511
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten filmfan0511 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Game Night (2018)
Vermakelijk. Game Night heeft weinig om het lijf, maar weet ook wel wat het is. Het misdaadplot en de verplichte plottwisten op het einde zijn wat vermoeiend, maar het komedie-aspect is gelukkig meer dan geslaagd, en de reden waarom de film veruit een dikke 3* verdient. Er zijn een hoop leuke acteurs opgetrommeld die grappige rollen mogen spelen. Bateman en McAdams zijn goed op dreef, maar het zijn eigenlijk vooral de bijfiguren die schitteren. Het beste rolletje is voorbehouden aan Jesse Plemons! Wat een droge kloot zet hij neer, geweldig. Jammer dat hij niet echt bij de hoofdgroep hoorde, maar slechts sporadisch opdook.
In conclusie; met een film als deze ga je nooit écht mis kunnen gaan. Gewoon van begin tot einde vermakelijk, en meer niet. Nog iets meer humor, en iets minder misdaadplot, had de film een half sterretje meer opgeleverd langs mijn kant.
Game, The (1997)
The Game, ondanks dat het een vroege telg uit zijn oeuvre is, voelt in alles als een echte Fincher-film aan. Misschien niet meteen qua plot, maar zeker wel qua stijl en visie. Elk shot komt geperfectioneerd over; het camerawerk is kordaat, beheerst en symmetrisch. Sinds dit de voorlaatste film is die ik nog van hem moest zien (nu enkel nog Mank), mocht dat echter geen verrassing meer heten. De verpakking mag dan heel mooi zijn; met de verhaaltechnische inhoud heb ik niettemin iets meer problemen. Ik kon me vanaf het begin niet van de gedachte onttrekken dat, wat er ook ging gebeuren, alles uiteindelijk wel degelijk onderdeel zou gaan zijn van het spel. Hoe gekker de gebeurtenissen werden, en hoe meer de film me probeerde te overtuigen dat de makers van de Game kwaadaardige doeleinden hebben, hoe meer ik er van overtuigd raakte dat er nog wel een twist ging volgen dat alles toch gewoon onderdeel van het spel bleek te zijn. Misschien ligt die fout wel bij mij, want Fincher doet genoeg om zijn kijker op het verkeerde been te zetten, maar ik vond het op deze manier nooit énorm spannend of dreigend worden. De meerdere twists and turns op het einde waren dan langs de ene kant naar verwachting, maar kon ik langs de andere kant ook weer moeilijk serieus nemen. Zeker omdat de film toch serieus en realistisch pretendeert te zijn. Enerverend is het allemaal wel, maar het gaat op een bepaald moment gewoon zwaar over the top, terwijl de stijl van de film hier niet in meegaat en serieus blijft.
Toch kan je met momenten niet anders dan meegesleurd worden in de doldwaze nachtmerrie van Nicholas, waar Michael Douglas zeker verdienste aan heeft. Geen geheel sympathiek figuur, maar op een manier toch voldoende meelijwekkend en invoelbaar. De bijfiguren weten ook te overtuigen, al was het maar omdat hun rollen de kijker bijna constant op het verkeerde spoor trachten te zetten.
3.5*. Vermakelijk en enerverend voor één keer, maar ik denk niet dat er enorm veel rewatch value in deze film zit voor mij.
Gangs of New York (2002)
Gangs of New York is Scorsese op gemiddeld niveau. Met een vakman als hij wilt dat zeggen dat je niettemin nog steeds met een hele degelijke film te maken hebt, maar er zitten toch wat foutjes en minpunten in. Zo duurt de film gemakkelijk veel te lang, en ontbreekt er door de vele aanwezige personages en subplots een zekere vorm van focus, of in ieder geval een gevoel van coherentie. Het voelt daardoor wel vrij episch en groots aan, maar dat werkte naar mijn gevoel niet altijd positief. De hoofdpersonages van DiCaprio en Cameron Diaz zijn bovendien niet de meest pakkende. En dat lijkt me niet de fout van de acteurs, maar eerder door een combinatie van minder schrijfwerk en gewoonweg het feit dat de personages die ze spelen saai en oninteressant zijn. Het einde gaat ook een beetje over the top, zeker die laatste monoloog en de beelden die langzaam veranderen in het hedendaagse New York. Ligt er allemaal zo dik bovenop.
Maar bon, genoeg met de minpunten. Visueel, zowel qua aankleding en kostumering, als qua achtergronden en sets, is dit werkelijk een prachtige film. Zo ontzettend veel oog voor detail; foutloos. Scorsese creëert hier echt een wereldje apart, waar je in meegezogen wordt. Altijd bewonderenswaardig, en ook de historische gebeurtenissen die zich op de achtergrond afspelen en af en toe benoemd worden helpen mee aan die immersie. Het andere grote, en overduidelijke, pluspunt is de goddelijke (of duivelse) prestatie van Daniel Day-Lewis. Eerlijk is eerlijk; hij speelt ook gewoon het leukste/beste personage natuurlijk. Maar toch, in de handen van een mindere acteur zou Bill The Butcher misschien helemaal niet werken; het is een erg over the top personage. Day-Lewis omarmt dit echter gewoon, en schmiert er heerlijk op los, en dat is een keuze die absoluut werkt. Zonder zijn rol/acteerprestatie zou je oprecht een mindere film hebben.
Bescheiden 3.5*.
Gentlemen, The (2019)
The Gentlemen is een film waarmee Guy Ritchie terugkeert naar zijn absurdistische misdaad-roots, of althans, waarmee hij dat probeert. Heel recent zag ik ook Lock, Stock and two Smoking Barrels, en dan merk je toch gewoon direct een kwaliteitsverschil als je deze opzet. Het lijkt alsof Ritchie té zeer probeert hier, té gevat en cool wil zijn. Een slechte film is het overigens absoluut niet, maar vergetelijk is het uiteindelijk wel. Ritchie's trucjes zijn intussen allesbehalve verrassend meer, en de vele twists and turns voelen dan ook wat afgezaagd aan. Het grootste nadeel van The Gentlemen, zeker als je het vergelijkt met Lock, Stock.. of Snatch, is het relatieve gebrek aan humor. Enfin, dat is persoonlijk natuurlijk, maar ik heb bij deze zelden een moment gehad dat ik moest lachen of grinniken met de personages of situaties. Terwijl de gortdroge Britse humor juist het hoogtepunt van zijn oude films is. Waar ik wél erg van kon genieten is de cast die hier verzameld is. Met name Charlie Hunnam, Colin Farrell en Hugh Grant spelen voortreffelijk. Vooral van die laatste had ik geen hoge dunk, maar het is in dit geval fijn om ongelijk te hebben. Wat een on-karakteristieke rol voor hem, maar wat geweldig. Van een 180-draai gesproken in vergelijking met zijn rom-coms. De soundtrack werkt ook wel lekker, en uiteindelijk is het gewoon een snelle en vermakelijke rit. Een hoog niveau tikt het echter nergens aan. 3*.
Gerald's Game (2017)
Gerald's Game heeft zijn goede en akelige momenten, maar duurt minstens een kwartiertje te lang, en Flanagan maakt richting het einde enkele domme keuzes (of die fout ligt wellicht bij Stephen King, die daar wel om bekend staat, maar het boek heb ik nooit gelezen). De meest bizarre keuze vond ik om die zogenaamde Grim Reaper/representatie van de dood te onthullen als een reële persoon. Vreemd, en haalt ook meteen alle creepiness en ambiguïteit uit de prent. De film heeft wel wat momentjes waarin het geheel opleeft (de flashbacks vond ik bijvoorbeeld interessant, en vormden af en toe een verademende afwisseling van locatie), en over de acteerprestaties kan niets in negatieve zin gezegd worden. Carla Gugino is misschien af en toe wat eentonig in haar gezichtsuitdrukkingen, maar dat is het dan ook. Het grootste hekelpunt is dus het einde, en het feit dat dit verhaal in een compactere speelduur verteld had kunnen worden. Handel dit in tachtig minuutjes af en dan heb ik er nog wel een 3* voor over. Nu helaas een halfje minder. Persoonlijk vind ik regisseur Flanagan tot nu toe een stuk beter in zijn serie-werk (Hill House) dan in zijn films.
Get Hard (2015)
De slechtste Ferrell-film die ik tot nu toe zag. Get Hard is qua humor wat grover dan bijvoorbeeld een Daddy's Home, en je zou verwachten dat dat in het voordeel van de film speelt, maar dat is jammer genoeg niet het geval. Verder dan wat infantiele seks-grappen komt het vaak niet, en elke punchline van een opgebouwde grap is steevast ontzettend standaard en flauw. Ik heb nauwelijks moeten lachen in ieder geval, al weet Will Ferrell gelukkig wel weer wat gekke bekken en quotes uit zijn hoed te toveren. Een grappige acteur die zelden in een echt geslaagd grappige film speelt; zo kan je zijn carrière wel samenvatten. Kevin Hart is individueel ook niet slecht, maar de wisselwerking en band tussen beide hoofdacteurs wordt op geen enkel moment geloofwaardig, grappig of pakkend. Aangezien er dan ook nog eens bitter weinig leuke zijpersonages in de film zitten, heb je echt een probleem. Het is gelukkig geen lange zit, maar dit was echt heel erg pover. 2*.
Get Out (2017)
Get Out begint nog wel fascinerend, met een trage opbouw en een onheilspellende, unheimliche, sfeer, maar zo ongeveer rond het middenstuk neemt de film vrij domme wendingen en gaat het geheel een richting uit die je nauwelijks nog interessant of subtiel kunt noemen. Jordan Peele heeft het juiste idee om maatschappijkritiek met horror te vermengen, maar doet dit in de tweede helft van de film op zulk een onhandige manier, dat ik me als kijker begon te storen aan het matige schrijfwerk. In het laatste kwartier is er dan nog even een korte geweldsuitbarsting, maar ook dit verloopt te snel en gemakkelijk om indruk te maken. Over de cast valt niets in negatieve zin te zeggen; Daniel Kaluuya draagt de film, maar ook de bijrollen worden memorabel ingevuld. Altijd fijn om Bradley Whitford te zien opduiken, en ook Allison Williams bezorgt rillingen wanneer haar personage op het einde zo koud psychopatisch overkomt. De regie van Peele is kundig zonder meer, al wordt er op dat vlak nergens iets hoogstaands verwezenlijkt. Zo kom ik uiteindelijk op een 3* uit; ik had er op voorhand, maar ook door een sfeervolle eerste helft, meer van verwacht.
Get Smart (2008)
Vermakelijke actiekomedie. Steve Carell vind ik persoonlijk altijd geweldig, en is echt lekker grappig in deze film. Zijn rol is ook gewoon goed; we hebben hier niet te maken met een compleet incompetente agent, maar tegelijkertijd toch met iemand die zichzelf soms in de problemen werkt en absurde dingen doet, en de humor in zijn personage is af en toe over the top, maar vaak ook aan de droge kant. Het is dus een personage met tegenstellingen in zich, en dat maakt het leuk en grappig. Anne Hathaway vind ik normaal gezien niet zo goed, maar deed het hier toch naar behoren. Paar leuke bijfiguren complementeert de cast, maar die komen niet zo heel erg veel voor. Het verhaal stelt niet echt iets voor, maar dat is natuurlijk doelbewust: het is een soort van parodie op de James Bond formule, met de gadgets, spionnenorganisaties, Russische atoomdreiging en zelfs een Jaws-kopie: het is de bedoeling om belachelijk en campy te zijn, en de film omarmt dat ook gewoon grotendeels. Het is op de serieuze en zogenaamd emotionele momenten dat de film in elkaar zakt, maar die zitten er gelukkig niet al te veel in. De actie-scènes zijn voor het grootste deel heel leuk en inventief, op het laatste kwartier na, waar het een beetje overboord ging. 3*.
Ghost Ship (2002)
Ik had hier ondanks de lage score toch een sfeervol horrorfilmpje van verwacht, maar dat is helaas niet wat ik voorgeschoteld kreeg. Hoewel Ghost Ship voor een tijdje het voordeel van de twijfel kan vasthouden, met een geweldig brute openingsscène (waarmee je het beste van de film in feite hebt gehad) en een nog wel oké eerste halfuur, stort het daarna geleidelijk als een hoopje in elkaar. Met een setting als deze, een verlaten spookschip midden op zee, zou je in essentie iets perfects moeten kunnen neerzetten, maar er wordt belachelijk weinig sfeer gecreëerd, en visueel valt er bar weinig te genieten. Op geen enkel moment komen de duistere nauwe gangetjes van het schip claustrofobisch of sfeervol over, en dat is een zwaar minpunt. De finale doodsteek is het plot dat in het laatste halfuur helemaal nergens meer op begint te slaan; het script steekt erg incoherent en gewoon slecht in elkaar. Het enige wat gelukkig wel leuk is binnen het geheel, is de cast. Enfin, grotendeels dan toch. Vooral Karl Urban is heel tof, maar ook het rolletje van Emily Browning is niet verkeerd. Maar de oké presterende cast is uiteindelijk kansloos tegenover al de andere aspecten van de film die mislukken of uit elkaar vallen. 1.5*.
Ghost Story, A (2017)
Enkele dagen geleden gekeken, maar ik wilde de film toch even laten bezinken voor het neerschrijven van een review. A Ghost Story blijft in ieder geval in m'n hoofd rondspoken. Persoonlijk moest ik er wel echt inkomen; het pakweg eerste halfuur verloopt excessief traag, en de scènes tussen Casey Affleck en Rooney Mara worden wel héél zweverig neergezet. Maar zo na een tijdje, ongeveer tijdens de scène waarin Mara's personage twee minuten lang die taart zit te eten, begon het voor mij allemaal te klikken. Als die klik niet was gekomen, was hier geen hoog cijfer uitgevloeid, dus dat mensen dit niks vinden kan ik begrijpen. Maar het is toch wel echt prachtig wat regisseur David Lowery hier neerzet en probeert te vertellen. Een verhaal van enorm existentiële proporties enerzijds, dat anderzijds tot de laatste seconde gegrond is in diepmenselijke waarden en gevoelens. Die momenten waarin hij praat met de andere geest in het andere huis, die niet meer wist op wie hij/zij aan het wachten was, gaf me een brok in de keel. Ik kan me op dit moment geen enkele film voor de geest halen die zo schrijnend zaken als de dood, en het tijdloze en het existentiële dat daaraan vasthangt, weet over te brengen. Het is geen comfortabele zit, wat Lowery je hier voorschotelt, maar het blijft wel lang nazinderen, en dat is iets waar alleen maar goede films toe in staat zijn. Het einde met het uiteindelijke vinden van het briefje is overigens perfect.
Het is dus vooral een ideeënfilm, en de emoties die aan deze abstracte vertelling vasthangen. Visueel worden er wel wat leuke dingen gedaan, maar niks al te speciaals. Het is een hele gewoon uitziende film, zonder te veel toeters en bellen. Lowery's meer recente The Green Knight staat op dat vlak wel een aantal niveaus boven deze film. Maar het zijn uiteraard films met een totaal andere opzet en bedoeling. In ieder geval, A Ghost Story zal nog wel even blijven hangen. Het is niet direct een film die ik nog eens zal opzetten, maar zoiets staat los van een beoordeling. 4*.
Ghostbusters (1984)
Alternatieve titel: Ghost Busters
Charmante, lollige film. Ghostbusters heeft een lekker eighties sfeertje, een leuke cast en vooral geslaagde humor. Dat komt niet in de laatste plaats door Bill Murray, die hier met zijn droge kop en deadpan humor vrij hilarisch genoemd mag worden. Maar ook naast hem zitten er fijne vondsten en grapjes in verwerkt, niet allen even kindvriendelijk. In de jaren tachtig kwam je daar nog perfect mee weg, anno 2021 zou dat niet meer opgaan. De Ghostbusters hebben een leuke dynamiek in ieder geval, maar ook de personages van Sigourney Weaver en Rick Moranis voegen geslaagde ingrediënten aan de film toe. Cast, humor en vermakelijkheid geven de film dus best wat krediet, want op andere vlakken stelt het allemaal zo veel niet voor. De effecten van de geesten zijn belabberd, en zeker tegen het einde wordt het verhaaltje erg belachelijk. Het blijft uiteraard een kinderfilm in de eerste plaats, dus daar is in se helemaal niets mis mee, maar de rest van de film vond ik dan toch een leukere balans hebben tussen kinder- en volwassengerichte humor.
Maar in ieder geval is deze originele Ghostbusters een stuk vermakelijker dan ik vermoedde, en echt wel leuk gewoon. Het hoofddeuntje is natuurlijk ook iconisch en aanstekelijk, zeker wanneer het in de film zelf gebruikt wordt. 3.5*.
Girl on the Train, The (2016)
IJzersterk drama. Er wordt heerlijk met flashbackstructuren gespeeld, maar ook met de notie van subjectieve Point of View en gekleurde herinneringen. De puzzelstukjes vallen zo doorheen de film meer en meer in elkaar, maar in de eerste plaats is het een film die niet zozeer focust op het thrillerachtige mysterie, maar veeleer op de onderliggende psychologie van de personages. En dat was in dit geval een goede zaak wat mij betreft, want het plot an sich is natuurlijk niet bijster origineel. Het doet een beetje Hitchcock-esque aan misschien, maar er wordt sowieso een eigen draai aan gegeven op het vlak van de uitwerking. De verslavingen en de imperfecties van de personages worden interessant weergegeven, vooral het alcoholisme van Emily Blunts karakter komt indringend en realistisch over. Ook de thema's van psychologisch misbruik en gaslighting, die vooral tegen het einde opduiken en een andere kijk op het verhaal geven, zijn intrigerend uitgewerkt. Het wordt wellicht wat onsubtiel en eenzijdig in het laatste gedeelte, maar ik zie niet direct in hoe je dat eleganter had kunnen oplossen. Er zaten in ieder geval zovéél diepe en interessante dingen in de film verwerkt buiten (en onder de oppervlakte van) het hoofdplot om, en dat zorgde er voor dat ik vanaf het begin gebiologeerd was. Als er meer was ingezet op het thrilleraspect, was het waarschijnlijk een stuk meer standaard en gewoontjes geweest. Blunt zet in de hoofdrol een carrière-uitsteker van een acteerprestatie neer, maar heel de cast levert fantastisch, subtiel en indringend spel. Alleen jammer dat Justin Theroux niet ten volle benut wordt, een acteur die ik na het kijken van de serie The Leftovers ontzettend hoog heb zitten. De soundtrack is (op een goede manier) minimalistisch aanwezig, en de cinematografie is simpel maar mooi. 4* langs mijn kant.
Girl with the Dragon Tattoo, The (2011)
Prima thriller. Ik ben noch bekend met het boek noch met de originele Zweedse verfilming, maar Fincher laat deze film goed op zichzelf staan. Je merkt dat er af en toe geraasd wordt door details en achtergrondinfo en ik vond dat er in het plot af en toe wat sprongen werden gemaakt, maar het verhaal wordt hier zeker interessant gebracht. De verhaallijn van Lisbeth is in het begin misschien een beetje te afgezonderd van het hoofdplot, maar de brute, schrijnende scènes in deze gedeeltes hielden m'n aandacht er ruimschoots bij. In het midden van de film komt het mysterie in een stroomversnelling en tegen het einde van het onderzoek zit de spanning er echt stevig in.
The Girl with the Dragon Tattoo is vooral visueel een heel prettige film om te zien. Erg gestileerd, mooie donkere beelden, sfeervolle locaties; typisch Fincher dus. Craig en Rooney Mara zijn uitstekend op dreef (vooral Mara), maar ook de bijrollen zijn goed ingevuld. Stellan Skarsgard ziet er vanaf het begin wel al zo schuldig uit dat ik hem meteen verdacht, en dat bleek dan ook te kloppen. Een paar nadelen zijn dat de verschillende familieleden nauwelijks worden uitgediept, waardoor ik vaak niet het juiste idee had wie nu wie was, en de film gaat ook minstens een kwartier te lang door. Einde is ook vreemd, maar dat zal wel komen omdat het bedoeld is als eerste deel van een trilogie neem ik aan.
Niet perfect, ook niet één van Fincher's absolute toppers, maar prima genoeg. 4*
Gladiator (2000)
Een geweldige film!
Ik hou wel van historische spektakelfilms. Alleen heeft deze film meer te bieden dan alleen spektakel. Het verhaal is prachtig uitgewerkt. De personages zijn eveneens mooi uitgewerkt. Door de heel overtuigende acteerprestaties worden de personages natuurlijk ook alleen maar beter. Maar ook qua spektakel komt de film niets te kort. De veldslag in het begin, de gladiatoren-gevechten... Spektakel genoeg dus. De muziek was erg mooi. Ook visueel gezien is deze film geweldig. Het einde is ook best wel emotioneel.
Voor nu 4.5*, misschien dat ik hem bij een volgende kijkbeurt nog wel verhoog.
Glass Onion (2022)
Alternatieve titel: Glass Onion: A Knives Out Mystery
Ik vond, in tegenstelling tot de meesten, de eerste Knives Out geen énorm geweldige film. Een prima tussendoortje, misschien net iets meer dan dat, maar zeker niet briljant. Mijn verwachtingen voor dit vervolg waren dan ook gewoon vrij neutraal; ik hoopte op iets vermakelijks, maar verwachtte geen meesterwerk. En die verwachtingen lost Glass Onion in feite foutloos in. Het bevindt zich een danig niveautje onder de eerste film, dat is zeker, maar het is wel gewoon een uitermate vermakelijk moordmysteriefilmpje dat, ondanks een onnodig lange speelduur, constant onderhoudend blijft. Visueel valt er niets op aan te merken; de locatie van het zonnige eiland en de luxe-villa's is een fijne. Ik vind Johnson geen enorm boeiende regisseur en een eigen stem heeft hij ook niet echt, maar hij weet wel altijd visueel fantastisch mooie films af te leveren. De cast kan er mee door; de meeste acteurs hebben ook wel door in wat voor film ze meespelen. Bautista bijvoorbeeld, of Craig met zijn hilarisch slechte accent, spelen met voldoende zelfspot. Edward Norton is niet opvallend, maar wel altijd een leuke présence. Er ontbreekt wel absoluut een charismatische protagonist, een rol die Ana De Armas met glans vervulde in het eerste deel. De twist is leuk, maar wordt helaas véél te uitvoerig en vooral uitleggerig gebracht, waardoor je uiteindelijk wel doorhebt dat het allemaal belachelijk weinig om het lijf heeft. Craig moet op het einde weer minutenlang monologen uitkramen om de puzzel in elkaar te laten vallen; ik vindt dat erg matig en gemakzuchtig schrijfwerk. Een euvel dat overigens ook in het eerste deel aanwezig was. De film gaat uiteindelijk, ondanks een paar explosies en de vernietiging van de Mona Lisa, uit als een nachtkaars. De lange speelduur laat zich toch wel negatief voelen tegen het einde; dit had natuurlijk altijd in een compacte twee uur gegoten moeten worden.
Maar slecht vond ik het uiteindelijk zeker niet; ondanks de overduidelijke mankementen is het een verdomd vermakelijke film, loodst Johnson je langs een visueel heel mooie verpakking, weten de meeste acteurs leuk spel te creëren en vloog de speelduur vrij snel voorbij, op een slepende finale na.
Hoger dan 3* kom ik wel niet uit.
Godzilla (2014)
Alternatieve titel: Gojira
Godzilla is een blockbuster zo typisch en standaard als ze maar komen, waar uiteraard niks mis mee is, maar de film doet best veel dingen fout. Ten eerste is dat hele eerste uur grotendeels erg saai. Bryan Cranston trekt dit met zijn prima acteerprestatie nog wat recht, maar voor de rest interesseerden de personages me niets. Dat komt mede omdat het script vrij slecht in elkaar steekt, maar anderzijds ook gewoonweg door het feit dat je een film als deze opzet voor de monsters, en niet voor het menselijke drama. En dan maak je als regisseur een fout om Godzilla pas na een uur te laten opduiken in nota bene zijn eigen film. Ten tweede wordt de actie in het 2de uur wel gekenmerkt door grootsheid en bombast, maar er zaten weinig écht coole actie-sequenties in wat mij betreft. Maar bon, dat daargelaten is het visueel een heel erg gelikte film met in de 2de helft een overload aan grootse en vermakelijke actie, en dat maakt van deze film niettemin een snelle en gemakkelijke zit die een kleine voldoende verdient. 3*.
Godzilla: King of the Monsters (2019)
Alternatieve titel: Godzilla II: King of the Monsters
Oei, dit was ontzettend slecht. De Godzilla film uit 2014 was ook geen meesterwerk maar had wel nog een bepaalde vermakelijkheidsfactor. Dit vervolg is echter ongelooflijk zielloos. Het ziet er natuurlijk allemaal schitterend en gelikt uit, en de actie is zeer bombastisch, maar het is gewoon saai in beeld gebracht. Na de honderdste wolkenkrabber die ineenstort heb je het ook wel weer gezien. Er wordt ook gehint naar heel veel monsters, maar uiteindelijk krijg je er maar drie prominent te zien, en daarvan heeft Godzilla zelf misschien nog het minste screentime. De gevechten tussen de titanen zijn dan gelukkig oppervlakkig gezien nog vrij vermakelijk. Maar het erbarmelijke script is huilen met de pet op. Er worden zoveel domme en irritante beslissingen genomen, wat een bende incompetente schrijvers hebben dit script afgeleverd zeg. Niet dat ik slim schrijfwerk verwacht of zelfs nodig heb in een bombastische blockbuster als deze, maar hier maken ze het wel heel bont. Neem daar dan nog een slecht presterende cast bij (zelfs sterke acteurs als Charles Dance kunnen zich hier niet beredderen) en je zit echt met een heel stomme film, die er visueel soms absurd mooi uitziet. Maar daar heb je dus niet veel aan. 1.5* voor het visuele aspect en enkele toffe monstergevechten (plus het design van de monsters is cool gedaan). Ik heb heel weinig verwachtingen meer voor Godzilla Vs Kong.
GoldenEye (1995)
Alternatieve titel: Golden Eye
Prima Bond-film, met voor het eerst Pierce Brosnan in de rol van 007. Ik heb hem altijd de ultieme Bond gevonden; hij is een mengeling van alle kenmerken van de vorige Bond-acteurs (de kilheid van Dalton, de gevatte opmerkingen van Moore, etc) en voegt zelf ook heel wat persoonlijkheid toe. De rest van de cast zit ook boordevol bekende koppen. Sean Bean zet uiteraard enorm voorspelbaar de bad guy neer en weet hier wel wat van te maken, Famke Janssen is sterk als de sadistische psychopate en ook Judi Dench weet met haar 1 minuut screentime meteen een indruk achter te laten als de nieuwe M. Het verhaal zit goed in elkaar, bevat veel vaart, en ook een aantal erg goede actie-scènes. De sequentie met de tank is top, evenals de over the top intro en het einde. De motivaties van de bad guy en de dreiging blijven wel van een teleurstellend niveau, maar bon, Goldeneye is niettemin erg genietbaar en doet alles wat een Bond-film hoort te doen. Niet meer en niet minder.
Goldfinger (1964)
Alternatieve titel: Ian Fleming's Goldfinger
Met gemak 1 van de sterkere delen uit de reeks. Ik denk dat ik op dit moment enkel Goldeneye een stukje leuker vond. Goldfinger is een iconische film, die als een meer geraffineerde versie van Dr. No de complete blauwdruk voor de rest van de serie legt. Sean Connery lijkt er zichtbaar heel veel zin in te hebben, wat aanstekelijk werkt. Qua humor en charisma was Bond zelden beter dan hier. En hoewel het pakweg eerste halfuur nog wat traag op gang komt (die golfscènes haalden bv. de vaart er echt uit), schakelt de film daarna een versnelling hoger en blijft er tot het einde een fijn tempo in zitten. De actie is wat gekunsteld, natuurlijk, maar het is wel vermakelijk. Plus, Goldfinger is eindelijk eens een écht toffe bad guy, die ook lekker veel screentime heeft, vooral in combinatie met Bond. Daar ontbreekt het in de meeste Bondfilms toch wel aan naar mijn mening.
Geen perfecte film, maar verdomd leuk en vermakelijk, met een prima Bond en een prima bad guy, een leuk verhaal en een snelle vaart. 4*.
Gone Girl (2014)
Zeer sterke film, met vooral een ijzersterke prestatie van Rosamund Pike. Wat een actrice! De rest van de cast doet het zeker ook niet onverdienstelijk (met een fijne bijrol voor Carrie Coon, beetje een onderbelichte actrice toch wel), maar Pike springt er wel degelijk ver bovenuit. De typische donkere stijl van Fincher komt hier weer heerlijk duidelijk naar voren; stilistisch en visueel allemaal sterk in beeld gebracht. Wie weet was het een betere beslissing geweest om het feit dat Pike's personage alles zelf in scène heeft gezet pas later in de film te onthullen, maar al bij al kwam het plot zo ook goed tot z'n recht. Verder vond ik de film ook zeker niet te lang duren; hoewel het mysterie na het eerste uur al opgelost is, blijft de spanning doorheen de hele film hangen en je weet ook niet op voorhand hoe het allemaal precies gaat eindigen.
Ben sowieso wel een fan van Fincher, en vind dit zeker één van z'n sterkere films.
Goodfellas (1990)
Alternatieve titel: GoodFellas
Het magnum opus van Scorsese en één van dé ultieme maffiafilms in het algemeen. Het is het typische rise and fall verhaal dat zo inherent is aan het genre en aan Scorsese's visie, maar het valt denk ik niet te overzien wat voor enorme impact deze film gehad heeft, en nog steeds heeft. Als je anno 2020 Goodfellas voor de eerste keer kijkt en vindt dat het niet zo origineel is, moet je beseffen dat dat komt omdat Goodfellas gewoon deels (uiteraard helemaal niet volledig) dit Italiaanse maffia subgenre en de gebruikelijke formules gevormd heeft.
Wat ik vooral keer op keer zo opmerkelijk vind aan deze film, is dat het zo énorm gemakkelijk wegkijkt. De 2.5 uur vliegen echt belachelijk snel voorbij. Het algehele tempo is razend. Als kijker word je helemaal verplaatst in Henry Hill, die op deze manier vaak als een soort proxy dient (zonder zijn eigen distincte karakter te verliezen), waardoor zijn gemoedstoestand wordt overgebracht op de kijker. In het begin verwondering door de pracht en praal en het machtsvertoon, op het einde een rollercoaster aan opgejaagdheid en paranoia. Het eigenlijke einde heb ik altijd een beetje het minste aspect gevonden; Henry verdient erger dan wat er uiteindelijk met hem gebeurt, ondanks dat het laatste shot geen vrolijke toekomst voor hem voorspelt. Ray Liotta zet in ieder geval een fantastische acteerpresatie neer, met erg veel range. Hij komt afwisselend sympathiek, duister, afschuwelijk, grappig, verloren en paranoïde over, en soms dit alles tegelijk. De rest van de cast is evengoed schitterend; je wéét dat het personage van Pesci bijvoorbeeld een monsterlijke psychopaat is, en toch is soms lachen met hem of zijn vreemde gedrag sterker dan je zelf. Dit soort morele ambiguïteit is zowel een verdienste van de acteurs als van Scorsese, en is wat dit soort films, en vooral Goodfellas, zo briljant maakt.
Hét beste op maffiagebied is en blijft The Sopranos, maar bon, dat is een oneerlijke intermediale vergelijking. Op vlak van film steekt Goodfellas met kop en schouders uit boven de rest van het genre, eventueel gezelschap gehouden door een select groepje andere films. Voorlopig hou ik het op een bescheiden 4.5*, maar daar gaat in de toekomst ongetwijfeld nog wel eens een 5* uit vloeien.
Goonies, The (1985)
Jammer eigenlijk dat ik deze film niet een keer heb gezien als klein kind. Dat soort jeugdsentiment of nostalgische gevoelens weet dit soort films meestal nog een glans mee te geven, maar dat heb ik hier dus niet bij. Te kritisch wil ik ook niet zijn; het is overduidelijk een feelgood 80's kinderfilm, en dan moet je daar als 20+'er ook niet te veel over gaan zeiken. De sfeer is absoluut leuk en hoewel er heel wat irritant wordt afgeschreeuwd, weten de meeste kinderen een toffe rol neer te zetten. Effecten ook in orde, hoewel het allemaal redelijk minimaal is. Ik had eerder een kinderversie van Indiana Jones verwacht, maar het is allemaal wat saaier en iets minder avontuurlijk dan gedacht. Een paar onschuldige boobytraps, veel rondgewandel in gangen. Bon, 2.5*, was ongetwijfeld hoger geweest als ik deze al eens als jonge knaap had gezien (en toont ook aan dat nostalgie misschien wel een van de belangrijkste factoren in filmervaring is).
Gran Torino (2008)
Clint Eastwood speelt hier een schitterende rol en levert tevens een uitstekende regie. Zeer goed werk van de beste man. Zijn acteerwerk draagt de film. In het begin krijgen we te maken met een norse, racistische nurk van een vent, maar al snel merk je als kijker dat er meer schuilgaat achter dat onvriendelijke gelaat. Die subtiele tekenen van goedheid vond ik best fascinerend, en op een aangenaam tempo wordt Walt getransformeerd in een complex figuur die helemaal zo verkeerd nog niet is, in iemand die respect krijgt voor zijn ander-culturele buren en zelfs beschermend optreedt. Een emotioneel volledig geblokkeerde man die dit langzaamaan weet te doorbreken. Het is ook niet zo dat hij opeens heel onrealistisch zijn harde kantjes verliest en de perfecte mens wordt. Het blijft allemaal in balans, dat vond ik echt goed geschreven. Maar het is uiteraard Eastwood die het ook daadwerkelijk weet te verkopen.
Het einde vond ik ook zeker niet verkeerd. Eerder in de film wordt er al subtiel gehint dat het allemaal wel eens anti-climactisch kan gaan eindigen, en wie op een grote shoot-out had gehoopt, heeft de boodschap of thematiek toch niet helemaal meegekregen. Het ging in de eerste en de laatste plaats, om Walts persoonlijke 'redemption', om het zo te zeggen. Innerlijke rust, en dat is wat hij heeft gekregen door op het einde te doen wat hij deed. Daar hoefde geen spectaculair geschiet aan te pas te komen.
Het is dus een mooie karakterfilm met een geweldig sterke Eastwood. De andere rollen werden ook goed ingevuld, vooral het Aziatische buurmeisje vond ik sterk, maar het is wel duidelijk wie de ster is. Het heeft allemaal, zeker tegen het einde, een beetje een sentimenteel toontje, maar dat past wel, en het zou ook geen film van Eastwood zijn als dat niet zo was.
Grand Budapest Hotel, The (2014)
The Grand Budapest Hotel is op vele vlakken Wes Anderson op zijn piekmoment. Zijn welgekende visuele stijl met de vele symmetrische shots en pastelkleuren wordt hier vrijwel geperfectioneerd; elk plaatje komt over als een geraffineerd en authentiek schilderij. Het hotel lijkt zowel van de binnen- als buitenkant weggelopen uit een donker winters sprookje. Ook de andere setpieces, zoals de gevangenis of het skidomein, lijken ontsproten uit iemands unieke fantasiewereld. Anderson creëert in al zijn films werelden die enerzijds herkenbaar maar anderzijds ook heel uniek en apart aanvoelen, en nergens deed hij dat (tot nu toe) beter dan in The Grand Budapest Hotel. Maar ook zijn narratieve kunstjes paste Anderson nog nooit zo goed toe. Het verhaal binnen een verhaal binnen een verhaal voelt niet aan als een gimmick, maar is juist inherent verbonden met de thema's van verandering in de film en de uiteindelijk toch wel melancholische sfeer die daardoor wordt opgeroepen. Anderson wordt vaak verweten dat hij weinig emotie en menselijkheid in zijn films heeft. Een uitspraak waar ik het sowieso niet mee eens ben, maar al zéker hier niet van toepassing is. Hier zit enorm veel hart in, zowel in de personages als in de thema's en de boodschap.
Bovendien krijgt Ralph Fiennes enorm veel ruimte om te schitteren, en een uniek personage te creëren. Zoiets vind ik leuker dan een enorme all-star cast, waar eigenlijk niemand echt de ruimte krijgt om op te vallen. De bijrollen zijn sterk, zeker die van Dafoe en Brody, maar het is wel echt de one-man show van Fiennes op zich.
Eerst wilde ik hier 4* aan geven, maar na eventjes bezinken moet dit toch wel echt een 4.5* zijn. De film verdwijnt niet uit m'n hoofd, en ik heb nu al zin om 'em opnieuw op te zetten. Oneindige herkijkbaarheid, lijkt me. Scène na scène is memorabel, elke droge quote valt op zijn plek, elke esthetische keuze is feilloos. De beste Anderson tot nu toe (al blijf ik Fantastic Mr. Fox een waardige runner-up vinden, om veel van dezelfde redenen).
Gravity (2013)
Een indrukwekkende en visueel uitstekende sciencefiction-film. Ik had deze al wel een tijdje willen zien, maar was er nog niet van gekomen. Nu dan maar eens gekeken en ik ben zeker niet teleurgesteld. De film is ongelooflijk realistisch in beeld gebracht, de special effects zijn prachtig en de hele film ziet er kraakhelder uit. Alfonso Cuaron getuigt van talent, al wist ik al dat hij dat had (hij is toch wel de beste Harry Potter-regisseur naar mijn mening). De film heeft een goed tempo. Er gebeurt op een relatief korte tijd erg veel. de actie is fenomenaal in beeld gebracht, visueel dus echt een hoogstandje. Alleen dat al is een goede reden om deze film te kijken. Snap nu ook wel waarom deze zoveel Oscars op technisch gebied wist te verzilveren.
Sandra Bullock en George Clooney deden het beide goed, al krijgt Clooney wel een belachelijk kleine rol. Jammer dat hij al snel uit beeld verdwijnt. Voor de rest is de film erg goed. Er zitten een paar minder interessante dialogen/monologen in, maar dat mag de pret niet drukken. Muziek en alle geluidseffecten waren ook meer dan in orde.
4*
Gray Man, The (2022)
De Russo Brothers slagen erin om hier een vrij vermakelijke, doch perfect vergetelijke actiefilm van te maken. Over een week gaat hier nauwelijks nog iets van zijn blijven hangen. De actiescènes zijn bombastisch, spectaculair en over the top, maar tegelijkertijd ook zo saai. Dat komt voornamelijk door de chaotische manier waarop het gefilmd is; echt vakkundig kan ik dit niet noemen. In hun Avengers-films kwamen de broertjes Russo hier nog mee weg, omdat Marvel toch één en al bombast is en dat daar wérkt, maar hier vallen ze door de mand wat mij betreft. Er zit geen schwung in de actie, geen ritme, geen plezier. Bij de zoveelste ontploffing heb ik het ook wel weer gezien. Er zijn uitzonderingen natuurlijk; die hele sequentie in Praag, met de shoot-out en de ontsporende trein, was prima vermaak. En uiteindelijk is de actie-dichtheid zo hoog dat je vaak geen tijd hebt om je écht te storen. Wel duurt de film absoluut te lang, maar dat is een euvel in zo goed als elke moderne actiefilm.
Wat me vooral verbaasde is het totale gebrek aan chemie tussen Ryan Gosling en Ana De Armas. Dat zat totaal niet goed, en sowieso moeten ze maar twee saaie figuren spelen. Hoe je Ana De Armas saai en vergetelijk kunt maken, ik weet het ook niet. Gosling kan ik het beste appreciëren wanneer hij grappig mag zijn (zoals in The Nice Guys bijvoorbeeld), maar ondanks alle charisma van de wereld, vind ik ook hem saai als hij een stoïsch figuur moet neerzetten, zoals hier. Wél leuk is Chris Evans, die perfect doorheeft in wat voor film hij meespeelt.
2.5*. Niet écht slecht, maar gewoon te zeer dertien-in-een-dozijn/saai/vergetelijk.
Green Knight, The (2021)
Schitterende film. Ik begrijp goed waarom veel mensen dit 10x niks vinden, maar toch is dit hoe je Arthuriaanse materie en legendes het best in beeld brengt in mijn optiek. De mystiek druipt van de film af; er wordt gelukkig gekozen voor de tijdloze aanpak in plaats van een geforceerd historische situering. The Green Knight zit bovendien boordevol symboliek en allegorische lagen, een fijne dosering van Middelengelse mythologische elementjes (de scène met de reuzen, de pratende vos, het koord/de band als bescherming tegen aanvallen, etc). De voornaamste rode draad is de vraag wat het betekent om een ridder te zijn, en doorheen de film worstelt Gawain met eervolle en oneervolle keuzes. Is eervol zijn/eer behalen een middel tot een doel (namelijk ridder-waardig zijn), of zou Gawain het juist als een doel op zichzelf moeten zien? De onderkoelde eind-ontmoeting met de Green Knight kan anti-climactisch overkomen, maar het past op deze manier wel perfect bij de rest van de film. ''What else ought there to be?'' Buiten deze diepere lagen en elementjes, die gewoon fijn zijn om op te merken als je een beetje bekend bent met de Arthur-materie en ridderverhalen, heb ik in de eerste plaats vooral genoten van het visuele aspect, en de mythische sfeer die hier aan vasthangt. Wat een schilderachtig mooie plaatjes komen hier voorbij; cinematografisch misschien wel de mooiste film van 2021. En ja, het tempo waarop de reis verloopt, en de manier waarop Lowery soms lang blijft focussen op de omgevingen en natuurlocaties, is methodisch traag. Er zijn een paar momentjes in de film waarop dat niet werkt, maar voor het grootste deel werd ik gewoon meegesleurd door de prachtige beelden, en de sfeer die hierdoor geëvoceerd werd. Het is heel etherisch, en dat is je ding of dat is het niet.
David Lowery maakt dus geen toegankelijke film, maar moet dat dan? Een film als deze leent zich toch juist perfect voor al die diepere symbolische lagen en elementen, en een traag tempo met focus op beelden en sfeer. Tuurlijk, je had hier ook een actie/avonturenfilm van kunnen maken, maar dat was allesbehalve interessanter geweest. De cast is grotendeels wat ondergesneeuwd ten opzichte van de andere elementen (Dev Patel is goed, maar moet niet heel veel uit de kast halen), maar wat mij betreft is de cinematografie sowieso de hoofdrolspeler van deze film. A24 levert toch weer een fijne productie af; hun films moeten je liggen, maar als dat het geval is, zijn er toch vele kleine pareltjes te ontdekken. Dikke 4*, en nodigt uit tot herziening.
Green Mile, The (1999)
Alternatieve titel: Stephen King's The Green Mile
Schitterende film van Darabont naar het boek van Stephen King. Omdat de film zo hoog stond in de top 250 en ik al veel goede dingen had gelezen over The green mile vond ik het toch wel eens tijd worden om deze eens te bekijken. The shawshank redemption, ook geregisseerd door Darabont naar een boek van King, beviel me immers ook erg goed. En naderhand kan ik alleen maar zeggen dat het weer een pareltje is. Ja, de film duurt heel erg lang, maar het is geen enkel probleem om deze uit te zitten. Er gebeurt de hele tijd wel iets, het is voortdurend interessant. Er zitten misschien wel wat clichés in, maar dit werd absoluut niet storend, integendeel. Het verhaal wordt goed uitgewerkt en voelt nergens gehaast aan, alles wordt rustig verteld.
De acteerprestaties waren van iedereen goed. Vooral Hanks en Michael Clarke Duncan vond ik ontzettend goed acteren. Maar ook de rest was zeer goed, niemand viel uit de boot.
The green mile is een geweldige film die je zeker eens gezien moet hebben. Ik vond deze zelfs nog een stukje beter dan TSR en deze komt ook mijn top 10 binnen.
5*
Gremlins (1984)
Wat een gezellige en sfeervolle kerstfilm. Jazeker, kerstfilm. Het met sneeuw overladen stadje met al die dieprode en -blauwe kleuren ziet er visueel prachtig uit, maar ook het begin in Chinatown en dat oude winkeltje toont reeds de visuele scherpte, en zet de toon. Het voelt qua beelden en sfeerzetting in grote mate aan als een film van Spielberg (die wel produceerde), maar ere aan wie ere toekomt; regisseur Joe Dante levert kundige en mooie plaatjes af. Naar zijn eerdere monster-films ben ik nu wel nieuwsgierig geraakt. Op de Gremlins zelf valt wel wat aan te merken, voornamelijk het komedie-gehalte van de beestjes vond ik niet altijd even geslaagd (de film dreigt bijvoorbeeld heel even overboord te gaan bij dat stukje in de bar, met de dronken Gremlins). Dat doet ook een beetje af aan de horrorelementjes, die zeker aanwezig zijn, maar voor het grootste deel kindvriendelijk genoemd kunnen worden. Over het algemeen vindt Dante echter een geslaagde balans, zeer zeker in het gedeelte waar de chaos in het stadje even helemaal losbarst. Na een heerlijk sfeervolle opbouw in het eerste uur, is dat tweede gedeelte echt een enorm vermakelijk stuk. Na het ontploffen van de cinema gaat Gremlins een tiental minuutjes te lang door, maar storend wordt het niet.
Maar het is lang geleden dat ik zo'n sfeervolle winterse film zag, en alleen al voor dat sfeertje verdient Gremlins punten. Dat de rest eromheen dan ook goed in elkaar steekt, doet me uitkomen op 4*.
Groundhog Day (1993)
Groundhog Day lijdt anno 2021 eerlijk gezegd een beetje onder het feit dat het hele concept in de jaren nadat deze film uitkwam tot in den treure herhaald is. Althans, zo ervaarde ik dat. De film doet weinig fout, maar voelt wel niet echt meer fris aan. Elk elementje dat voorbijkomt is voorspelbaar, en dan werd het gewoonweg een lange zit voor mij. Iets leuks of geks wordt er met het concept ook niet gedaan; de scène in het begin waarin hij roekeloos rijdt en door de politie wordt achtervolgd is slechts een zeldzaam voorbeeld. Wat ik ook jammer vond, is dat er wel héél veel aandacht is voor het liefdesverhaaltje. Eigenlijk bijna vanaf het begin al. Zo lijkt er weinig ruimte te zijn voor wat komedie, en dat is spijtig. Het enige echt komedische is de deadpan acteerprestatie van Bill Murray. Daar daar komt dan wel ook een groot pluspunt; Murray is fantastisch op dreef en houdt de film gelukkig tot het einde vermakelijk. Tegenspeelster Andie MacDowell is ook aangenaam. Het is jammer dat de love story zoveel plaats in beslag neemt, maar met twee mindere acteurs had dat vervelender kunnen uitpakken.
En noem het heiligschennis, maar ik vond bijvoorbeeld het recente Palm Springs een leukere en verfrissendere kijk op het time loop concept.
Voor Groundhog Day een dikke 3*.