The Grand Budapest Hotel (2014)

Hierbij mijn verslag over mijn coronaproof vakantie. Ik boekte bij vliegtuigmaatschappij Blu Ray de bestemming The Grand Budapest Hotel. De omgeving was pittoresk. The Grand Budapest Hotel had een zeer fraaie visuele design. Alles in detail verzorgd. De bediening was super met Ralph Fiennes als de concierge. Ook de lobby boy Zero was uiterst efficient. Het was er ongelooflijk rustig, enkel was er een knappe score te horen. Super ontspannend dus in The Grand Budapest Hotel. Onze gids ter plaatse Wes Anderson kon prachtig vertellen. Hoe Zero aan zijn naam was gekomen bv – zeer grappig. De gids regelde ook uitstapjes naar Luntz waar hij passievol praatte over rijke gravinnen in een kasteel met een zwak voor de concierge. Nadien kregen we nog een lidkaart aangeboden van de geheime vennootschap van de zes sleutels. Zeer handig om last minute tickets te bekomen voor een skireis of een abdij. De regio was wel ietwat onstabiel. Er liepen schimmige figuren rond en de soldaten waren zeer onbeleefd. Echt waar, geen enkel sprankeltje beschaafdheid in dit barbaars slachthuis dat vroeger bekend stond als ons universum. Ondanks het frisse weer (om één of andere reden sneeuwde het daar altijd lichtjes) waren we heel tevreden over het vier sterren The Grand Budapest hotel en we gaan zeker nog eens terug

Het begon erg veelbelovend, als een roman van Thomas Mann of zelfs Kafka, maar het werd uiteindelijk een goedkope kermisklucht: absurde kolder zonder diepang, die eigenlijk uiteindelijk nergens op sloeg en ook maar zelden grappig was. Ik vond zelfs Ralph Fiennes maar een erg vage figuur...

Eigenlijk precies wat ThomasVV zegt, al ben ik iets milder dankzij de prachtige en originele shots.

Een schrijver [Tom Wilkinson/Jude Law] brengt de maand augustus door in kuuroord Nebelsbad in de Zwitserse Alpen. Tijdens zijn verblijf in The Grand Budapest Hotel leert hij de eigenaar van het hotel [F. Murray Abraham] kennen die hem vertelt hoe hij eigenaar van The Grand Budapest is geworden. Grotendeels een flashback in een flashback volgens de inmiddels bekende Anderson-stijl: excentrieke personages in nauwkeurig vorm gegeven, kleurrijke sets en geacteerd met een stalen gezicht. Maar deze keer heeft Anderson – die inspiratie putte uit het werk van de vroeg 19e-eeuwse schrijver Stefan Zweig en komt met een verhaal dat ondanks de complexe vertelvorm aanzienlijk beter te volgen is dan latere films. Fiennes is subliem in de hoofdrol en de onderkoelde humor werkt regelmatig op de lachspieren in deze technisch verbluffende film met een aanstekelijke, excentrieke score. Componist Alexandre Desplat won dan ook één van de vier Oscars voor dit hoogtepunt uit Andersons oeuvre.

Fijne film. Eindelijk een Wes Anderson film gekeken.

even zeiken: Stefan Zweig (sublieme auteur) is een vroeg 20e eeuwer. goeie recensie verder

De tweede keer kijken vond ik hem toch wel beter als de eerste keer. De vormgeving is wel heel erg mooi. Het verhaal loopt leuk en er zitten zeker erg grappige scenes in.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Komt Anderson toch zomaar op 4 sterren uit. Dat was met alle films voor deze niet gelukt. Maar dit is zonder meer de beste die ik van hem zag. Het is in sommige opzichten Anderson het kwadraat. Hij is vooral zichzelf maar alles valt hier gewoon wat meer op zijn plek. De vormgeving is nog wat fraaier. De verhaalvorm (een verhaal in een verhaal in een verhaal) is vindingrijk en fraai gedaan. Maar wat deze vooral voor heeft op de rest is dat het net wat minder vrijblijvend is allemaal. De film maakt een enigszins ontroerend statement en kan zelfs dienen als een verklaring waarom Anderson de films maakt die hij maakt.

Ik vind een zeven wel genoeg. Anderson komt er weer prima mee weg, maar hij heeft al betere gemaakt.

Toch maar eens geprobeerd.

Af en toe een glimlachje, verder helaas niet mijn humor of stijl.

Geen enkele diepgang en flinterdun verhaal. Zeer onrustige ondertiteling.

Paar pluspunten voor het goede acteerwerk en de leuke muziek tijdens de aftiteling.

The Grand Budapest Hotel is op vele vlakken Wes Anderson op zijn piekmoment. Zijn welgekende visuele stijl met de vele symmetrische shots en pastelkleuren wordt hier vrijwel geperfectioneerd; elk plaatje komt over als een geraffineerd en authentiek schilderij. Het hotel lijkt zowel van de binnen- als buitenkant weggelopen uit een donker winters sprookje. Ook de andere setpieces, zoals de gevangenis of het skidomein, lijken ontsproten uit iemands unieke fantasiewereld. Anderson creëert in al zijn films werelden die enerzijds herkenbaar maar anderzijds ook heel uniek en apart aanvoelen, en nergens deed hij dat (tot nu toe) beter dan in The Grand Budapest Hotel. Maar ook zijn narratieve kunstjes paste Anderson nog nooit zo goed toe. Het verhaal binnen een verhaal binnen een verhaal voelt niet aan als een gimmick, maar is juist inherent verbonden met de thema's van verandering in de film en de uiteindelijk toch wel melancholische sfeer die daardoor wordt opgeroepen. Anderson wordt vaak verweten dat hij weinig emotie en menselijkheid in zijn films heeft. Een uitspraak waar ik het sowieso niet mee eens ben, maar al zéker hier niet van toepassing is. Hier zit enorm veel hart in, zowel in de personages als in de thema's en de boodschap.

Bovendien krijgt Ralph Fiennes enorm veel ruimte om te schitteren, en een uniek personage te creëren. Zoiets vind ik leuker dan een enorme all-star cast, waar eigenlijk niemand echt de ruimte krijgt om op te vallen. De bijrollen zijn sterk, zeker die van Dafoe en Brody, maar het is wel echt de one-man show van Fiennes op zich.

Eerst wilde ik hier 4* aan geven, maar na eventjes bezinken moet dit toch wel echt een 4.5* zijn. De film verdwijnt niet uit m'n hoofd, en ik heb nu al zin om 'em opnieuw op te zetten. Oneindige herkijkbaarheid, lijkt me. Scène na scène is memorabel, elke droge quote valt op zijn plek, elke esthetische keuze is feilloos. De beste Anderson tot nu toe (al blijf ik Fantastic Mr. Fox een waardige runner-up vinden, om veel van dezelfde redenen).