A Ghost Story (2017)

Nee man! Mooie film man!

Viel me in het eerste half uur een beetje tegen. Moest wat wennen aan het laken en de film leek af te gaan op een film over leven en dood waar de doden de levenden niet kunnen bereiken, maar dat was een veel te snel oordeel want daarna werd het bijna per scene boeiender toen het niet zozeer over leven en dood maar vooral ook over de vraag wat tijd is bleek te gaan. Veel ambitieuzer en veel interessanter. Het einde is ronduit prachtig. Veel beter dan de southern gothic Ain't Them Bodies Saints waar ik vooral een niet helemaal werkende ambitieuze film in zag. Oh ja, fijne soundtrack.

Wat een briljante film is dit!

Een emotionele achtbaanrit; romantiek maakt plaats voor rouw, eenzaamheid, irritatie, humor en verwondering. Een origineel verhaal dat zijn gelijke niet kent. Traag, ja, het is even je innerlijke rust vinden, maar dan komt dit existentiële meesterwerk ook prachtig binnen.

Een van de beste films van deze eeuw!

5*

Yep, alleen Vozvrashchenie en Melancholia stijgen er boven uit.

Check mijn top 10 voor het onweerlegbare bewijs.

Basto humor ook ja? Ik vond het idee gane en stoffen kleed ‘geinig’ maar de humor heb ik er niet ontdekt

Dat onderonsje tussen die twee spoken was toch wel grappig hoor.

Wat heb jij een rare manier van films beoordelen

saaie arty film waarin het spook van affleck (een vreselijke gast overigens) in een wereld van een 70's fotoformaat moet ronddolen. Niet dat de beelden van deze film er goed bij passen, maar omdat het interessant is.

Afgrijselijke muziek ook.

Toegeven, ik ben ong 30 minuten lang weggevallen tijdens de film. Wellicht omdat het te irritant werd. Maar ik wil wel erg graag stemmen, een stem voor de eeuwigheid.

Ik dacht 'och jee, deze op Netflix, eens kijken of er ontgoochelde kijkers zijn', en de meest recente comment stelt niet teleur.

Moet zeggen dat ik het prima snap trouwens, mikey. Ik vond hem prachtig, maar je moet hier wel een beetje van houden. Arty, ja zeker... Maar saai vond ik het geen moment. Slow cinema uit Taiwan kan ik weer weinig mee, terwijl anderen er lyrisch over zijn. Tsja

The Green Knight idem.

Fijne intrigerende film deze 'a ghost story'. Maar inderdaad niet voor iedereen.

Ik heb hem na een kwartier uitgezet ,was een zeik film

Eigenlijk een briljant uitgangspunt door de omkering van het perspecief in geestenfilms.
Dat zou een flauwe gimmick kunnen zijn, maar dat is het hier zeker niet. Het werkt juist heel goed in deze film over de vergankelijkheid en eindigheid van het leven en de nietigheid van de mens.
A Ghost Story raakt bij mij zeker een gevoelige snaar, vooral richting het einde van de film.

Deze film zou een opsteker moeten zijn voor Nederlandse filmmakers, want met een budget van slechts $100,000 kun je zien dat met een goed idee en uiteraard creatieve visie 'alles' mogelijk is.

Interessante IMDb trivia:

Man, o man, waar heb ik naar gekeken? De saaiste, stomste film ooit. Geen horror, spanning of wat dan ook. De producent zal wel flink aan de dope, of alcohol gezeten hebben om deze film zo te maken. Echt, dit gaat mijn verstand te boven, dat mensen deze film zo hoog kunnen waarderen.

Men kan beter op een terras zitten, dan zie je meer leven in de brouwerij.

Ik heb deze film een tijdje links laten liggen, deels ook omdat ik dacht dat dit niets voor mij zou zijn, en ook de commentaren zo enorm afschrikken, met traag in superlatieven uitgedrukt. Volledig onterecht zo blijkt.

Dit was een heel mooie film. Veel horrorfanaten zullen uiteraard ontgoocheld zijn, en wellicht gaan veel mensen met verkeerde verwachtingen deze film bekijken. Ik zelf zie de film meer als science-fiction, en dan nog één van de beste in zijn soort.

Een tijdje dacht ik dat we door het leven van de geest de evolutie v/d Aarde en planeet zouden zien, omdat er enorme tijdssprongen worden gemaakt. Dat blijkt uiteindelijk niet zo te zijn omdat er een timeloop zou zijn, maar ik dacht eventjes aan een quote van Albert Einstein: "'I know not with what weapons World War III will be fought, but World War IV will be fought with sticks and stones." Uiteindelijk bleek het een time loop te zijn, en was die scène dus een scène uit het verleden. Daardoor zie ik ook een heel kleine continuiteitsfout, want als de geest de andere geest (twee keer de man zelf) ziet, en de ene geest slaagt erin het briefje uit de muur te halen, dan zou dat voor de andere ook zichtbaar moeten zijn, maar de oude geest ziet de jongere geest niet, maar zou wel diens acties moeten zien of de gevolgen, en dan dat briefje moeten zien. Als je speelt met tijd, ga je verder altijd die details enzovoort zien.

Hoe dan ook, het is een film die wel hints heeft waarover het gaat waaronder de monoloog tijdens de dance party. En dieper daarop ingaand, is het een proces rond verwerking, loslaten en afsluiten, maar in dit geval is het zo dat de film niet focust op de achtergeblevene, maar op de heengegane persoon. En eigenlijk moet dat zelfs nog veel traumatischer zijn dan als achtergeblevene, want je hebt niets van impact. Vreemden infrilteren je huis, vreemden infrilteren je vrouw. En je kan zelf niets doen, het moet allemaal doodsaai en doodergerlijk zijn. Je ziet je vrouw lijden, en je kan niets doen. Zelfs niet troosten. Je ziet ze vertrekken, of met een ander uitgaan, en je kan alleen maar toekijken en denken: "hoe kan ze me zo snel vergeten". Moest ze dat niet doen, en heel haar leven in een hoekje zitten wenen, dan zal dat ook nog pijnlijker geweest zijn voor de geest. Er is gewoon geen goed scenario aanwezig waardoor dat dat lijden draagbaarder wordt. In feite is zo een leven gewoon een enorm hard verdict.

Echt een heel boeiende film, en een concept waar eigenlijk nog veel meer mee kan gedaan worden. In die zin vond ik het heel inspirerend. Het is dat ik geen schrijver ben, maar heb na het gevoel na deze film te zien eigenlijk geen writer's block meer te hebben.

Best een lollige film eigenlijk. Maf om een moderne film te maken met een gast onder een laken. Ik zag de humor er wel van in. Daarnaast had de film een erg lekker sfeertje. Langzaam, kalm, maar ik bleef geboeid kijken. Geen overdreven cliche-schrikmomenten (ik schrok wel van de bulldozer). Fijn gefilmd. Maar ja, het blijft een gast onder een laken.....

fijne film die wel rust, geduld en conceptueel denken van de kijker vraagt

traag soms visueel heel mooi

melancholisch en hij zet je dus aan het denken…

je moet wel verder dan het laken kijken want daar gaat het niet om

toch wel een aanrader!

Enkele dagen geleden gekeken, maar ik wilde de film toch even laten bezinken voor het neerschrijven van een review. A Ghost Story blijft in ieder geval in m'n hoofd rondspoken. Persoonlijk moest ik er wel echt inkomen; het pakweg eerste halfuur verloopt excessief traag, en de scènes tussen Casey Affleck en Rooney Mara worden wel héél zweverig neergezet. Maar zo na een tijdje, ongeveer tijdens de scène waarin Mara's personage twee minuten lang die taart zit te eten, begon het voor mij allemaal te klikken. Als die klik niet was gekomen, was hier geen hoog cijfer uitgevloeid, dus dat mensen dit niks vinden kan ik begrijpen. Maar het is toch wel echt prachtig wat regisseur David Lowery hier neerzet en probeert te vertellen. Een verhaal van enorm existentiële proporties enerzijds, dat anderzijds tot de laatste seconde gegrond is in diepmenselijke waarden en gevoelens. Die momenten waarin hij praat met de andere geest in het andere huis, die niet meer wist op wie hij/zij aan het wachten was, gaf me een brok in de keel. Ik kan me op dit moment geen enkele film voor de geest halen die zo schrijnend zaken als de dood, en het tijdloze en het existentiële dat daaraan vasthangt, weet over te brengen. Het is geen comfortabele zit, wat Lowery je hier voorschotelt, maar het blijft wel lang nazinderen, en dat is iets waar alleen maar goede films toe in staat zijn. Het einde met het uiteindelijke vinden van het briefje is overigens perfect.

Het is dus vooral een ideeënfilm, en de emoties die aan deze abstracte vertelling vasthangen. Visueel worden er wel wat leuke dingen gedaan, maar niks al te speciaals. Het is een hele gewoon uitziende film, zonder te veel toeters en bellen. Lowery's meer recente The Green Knight staat op dat vlak wel een aantal niveaus boven deze film. Maar het zijn uiteraard films met een totaal andere opzet en bedoeling. In ieder geval, A Ghost Story zal nog wel even blijven hangen. Het is niet direct een film die ik nog eens zal opzetten, maar zoiets staat los van een beoordeling. 4*.

Om de één of andere reden had ik met 'A Ghost Story' (2021) meer een luchtige horrorkomedie verwacht. Grappig is 't wel op een absurdistische manier, maar misschien is de grootste grap hoe consequent het spookthema wordt doorgetrokken. Een entiteit die ooit een man was (Casey Affleck) zweeft tussen tijd en ruimte op zoek naar betekenis. In de meest letterlijke zin een spook dat bestaat uit een mottig tafellaken en gaten bij de ogen. Toch steekt er achter die koddige verschijning een zoekende figuur voor wie de tijd verglijdt en wiens invloed op de wereld tanende is. Hij heeft niet meer de taal om mensen uit de levende wereld deelgenoot te maken van zijn bestaan, terwijl hij steeds meer een stukje van zijn menselijke zelf verliest. Des te schrijnender wanneer zijn triestige oogopslag op het rouwproces valt van zijn vroegere echtgenote (Rooney Mara). Moet hij vasthouden aan een steeds veranderende wereld of meegaan in de cyclus der dingen?! Het maakt 'A Ghost Story' (2017) een rustig meanderende, contemplatieve film met een warm kloppend hart. Al wordt 't concept naar het einde toe wel een tikkeltje overdreven wanneer de geest zich opeens volledig losmaakt van tijd en ruimte.

Deze schitterende film heb ik destijds volledig gemist, waarschijnlijk omdat ik niet direct aansla op een titel als A ghost story (of The green knight). Maar goed, dit blijkt dus heel stijlvolle arthouse en Lowery heeft de gave om je met zijn beelden direct de film in te zuigen. Ik weet niet precies wat het is, maar het was direct duidelijk dat dit goed zat (terwijl ik van het weekend bij een film als Crossroads (1986) precies de omgekeerde ervaring had: dat je je meteen kapot zit te vervelen, zonder te weten waarom). Heel fraaie sfeer zo met dat kader, vooral in het begin de gedekte kleuren en later als er dan meer licht en kleur is dan heeft het ook direct impact. Maar de drijvende kracht is denk ik toch de soundtrack. Geweldig, zowel het gebruik van geluid als de muziek, opnieuw toevertrouwd aan Daniel Hart. Vanaf halverwege verandert de film een paar keer van setting/gedaante, maar alles voelt toch als een eenheid, ook dankzij de oneindige melancholie van de spoken. Het gevoel dat de film uitbeeldt vond ik heel krachtig en kwam echt binnen. Ik kijk nu al uit naar meer werk van Lowery/Hart (Peter Pan & Wendy is al in postproductie).

PS. Casey Affleck weet ze wel uit te zoeken zeg. Qua acteren stelt het hier weinig voor, maar met Gerry, Manchester by the sea, A ghost story en Light of my life toch vier x vier!

Grijp je kans om deze aparte film te gaan zien voordat hij van netflix wordt gehaald.

Waar gaat dit naar toe ? Ik vroeg het me lang af. Intussen at Mara Rooney een stukje taart. Ik heb het echter nooit het antwoord kunnen vinden. Nochtans, het omgekeerde perspectief van een geest is een slim idee doch de uitvoering waarin het monotoon bestaan van een geest geschetst wordt, heeft pieken en dalen. Daarom vond ik het eerste deel (met Rooney) niet zo interessant. Het was pas toen de film in eerste instantie met een nieuw gezin en daarna een soort toekomstbeeld schiep dat de film bijzonder fascinerend werd. Een reflectie op de evolutie van ons bestaan ? De nietigheid van de mens versus de groeiende kracht van objecten ? Zelfs het terugkeren naar het verleden (alhoewel ik veel boeiender vond om de toekomst verder uit te diepen) vond ik best goed. De circel structuur kan als een ‘history repeated ‘ gezien worden, denk ik. Er was zelfs een 'dubbeling' van de geest ... Toch ben ik niet volledig mee. Het lijkt erop dat de regisseur in de eerste helft de weg inslaat van een (afstandelijk) drama, een observatie van een rouw proces. Maar de beelden zijn niet bijster interessant. Minutenlang een taart eten … ik heb het moeilijk met die aanpak. Het zorgt bij mij niet voor boeiende beleving maar een So what gevoel. Het blijkt dan dat de focus niet op Rooney ligt maar op de geest (had ik natuurlijk kunnen vermoeden door de titel maar ik had andere zaken aan mijn hoofd zoals 'waar gaat dit naar toe?'). Voor mij sloeg de film een andere (meer maatschappelijke) weg in vandaar de verwondering waarom die twee verschillende invalshoeken (persoonlijk drama/universeel evolutie) creëren ? Zelfs als het verhaal dan terugkeert naar het koppel Rooney/Affleck (waardoor het piano geluid verklaard wordt) krijg ik geen connectie met de personages, is er geen emotie aanwezig. Ik staarde een beetje in de leegte. Nu je het zegt, ik had dan toch een link met de personages.

Een typische arthouse-film voor een selectieve doelgroep. De een vindt hem vreselijk, en de ander spreekt van een meesterwerk.

David Lowerie was verantwoordelijk voor het script en de regie. Hij karakteriseerde zijn idee om een film over een geest te maken als een primordiaal miasma in zijn hersenen. Dit aangezien hij een geest had gezien die er precies zo uitzag als in deze film. Lowery was van mening dat het een heel gek beeld is, dat afwijkt van de norm in termen over hoe een verhaal wordt verteld. In een interview gaf Lowery te kennen dat de film was geïnspireerd op de relatie met zijn vrouw. De regisseur wilde Texas niet verlaten, en weigerde om naar Los Angeles te verhuizen. Dit zorgde voor een ruzie binnen zijn huwelijk. Een groot deel van de dialoog in deze film, is ontleend aan die argumenten. Hij baseerde het script als een reactie op een artikel genaamd "The Really Big One" van Kathryn Schulz uit 2015. Het artikel bespreekt mogelijke natuurrampen die de mensheid zouden kunnen vernietigen. Dit in dezelfde geest als de monoloog van de voorspeller tijdens het dansfeest. De filmmakers mochten het huis gratis gebruiken, omdat het al op de lijst stond om gesloopt te worden. Lowery gaf te kennen dat het eigenlijk heel therapeutisch was om te zien hoe het huis werd afgebroken, nadat hij er tijdens een zinderende zomer in Texas had gewerkt. Lowery werd met Casey Affleck en Rooney Mara herenigt na hun samenwerking in Ain't Them Bodies Saints. Lowery en Affleck werkten daarnaast samen tijdens The Old Man & the Gun. De regisseur gaf tijdens het audiocommentaar te kennen dat hij de geest van de buurman vertolkte. Hij was daarnaast van plan om tijdens de partyscène muziek van Kesha te gebruiken. De producenten van de zangeres gaven niet alleen toestemming, maar arriveerden ook op de set om als figuranten te verschijnen. De opnames vonden plaats in Irving, Texas. Dit met de opbrengsten van Pete's Dragon. De opnames werden verborgen voor het publiek. Het project werd pas maanden na het filmen aangekondigd. Producent Adam Donaghey werd op 22 oktober 2020 door een grand jury in Dallas County aangeklaagd wegens aanranding van een kind. Een jonge vrouw plaatste begin 2020 een bericht op Facebook dat Donaghey haar had verkracht en misbruikt tijdens de productie van deze film. Lowery was bedroefd en boos door deze beschuldiging, en hoopte dat de aanklager gerechtigheid zou vinden. Donaghey zou volgens het hoofd van de in Dallas gevestigde studio Cinestate diverse projecten hebben neergelegd.

Rooney Mara kreeg de opdracht om een diepe en persoonlijke betekenis te schrijven, en dit met niemand te delen. Het briefje bleef in de muur zitten, nadat het huis werd gesloopt. Sindsdien beweert Mara dat ze niet meer weet wat ze heeft geschreven. De actrice vond de taartscène alles behalve smakelijk. Voor de bewuste scène werden meerdere taarten gebakken en getest. Mara was een kieskeurige dame, en ging voor een suikerarme, glutenvrije en veganistische chocoladetaart. Volgens Lowery was deze heerlijk, maar Mara dacht hier duidelijk anders over. De scène werd in één take opgenomen. Een opmerkelijk detail is dat de actrice nog nooit eerder een taart had gegeten. Casey Affleck moest verschillende petticoats en een hoepel onder het laken dragen. Dit om de juiste vorm voor de geest te creëren. Daarnaast werden sommige scènes met art director David Pink opgenomen, die een vergelijkbare bouw bleek te hebben.

De voorspeller heeft het langste stuk dialoog in deze hele film. De personages brengen het merendeel van de film in een diepe stilte door. Dat is wellicht een verklaring voor de saaie toon. Toch bestempelde Guillermo del Toro dit als zijn favoriet van 2017. Hij noemde het een meesterwerk, en een van de beste filmische spookverhalen ooit gemaakt. Kort en krachtig gezegd kunnen sommige scènes diep ontroerend aanvoelen als er eerlijk over wordt nagedacht. Anderzijds bevat het langdurige momenten van saaie leegte. Dit soort films vereist veel geduld. Laten we gewoon breder kijken, dan dat we in dit geval op het scherm krijgen te zien. Een gulle middenweg lijkt mij daarom wel toepasselijk. Ik heb respect voor de wijze waarop deze film werd gemaakt, maar als kijker werd ik te weinig emotioneel betrokken bij het verhaal.

2,5 *

Die reacties hier word ik niet echt vrolijk van. Of men wil het niet begrijpen of de film komt echt voor een groot deel bij de verkeerde mensen terecht.

Ik vond het een prachtige film over verlies, rouw, vergankelijkheid en dat dan ook nog geweldig rond (letterlijk) maken door de circulariteit van het leven te bepleiten. Met prachtige soundtrack & fotografie en voortreffelijke Affleck en Mara. Tweede voltreffer voor Lowery wat mij betreft.

Super fijn filmpje.

Jammer van de ronde hoekjes en het irritante beeldformaat, en de toespraak van Will Oldham vond ik ook nogal flauw. Maar verder is alles gewoon perfect. Die scene met de taart al, die had van mij nog wel twee keer zo lang mogen duren. En ook de soundtrack is heerlijk.

Verder maak ik er maar geen woorden aan vuil, die tijd besteed ik liever om de hele film meteen nog eens te kijken.

Poeh... was dit nou weer zo'n armzalig Netflix ding? Moet haast wel, anders lijkt het er sterk op

UItgangspunt met dit omgekeerde perspectief was interessant, maar ik kreeg gaandeweg de indruk dat men ook niet meer wist hoe de anderhalf uur vol te krijgen, met als gevolg een partijtje tijdrekken zoals ik het nog nooit gezien heb. De filosofische gedachte achter dit alles werd ons geloof ik nog uitgelegd door die figuur met dat gele T-shirt. Snel weer wissen dit.